ตอนที่ 5
กล้าหาญ
‘นายท่าน เมื่อเช้ากูเจอเด็กผู้หญิงโรงเรียนข้างๆ’
‘อ่าฮะ’
‘เพื่อนกูไปถามว่าเขามาทำไม’
‘แล้วยังไงอีก’
'เขาบอกว่าเขามาหามึง’
‘กูเนี่ยนะ’
‘เออ’
‘มาหามึงรึเปล่ากล้า’
‘บ้าบอ เขาจะมาหากูทำไม’
‘ก็มึงบอกว่ามึงดัง มึงฮอต’
‘ตอนนี้ไม่แล้ว มีคนมาแย่งตำแหน่งกูไป’
‘คนนั้นคงจะหล่อและก็ขายาวน่าดู’
‘-วย’
‘ถามจริง ที่โมโหเนี่ยเพราะโดนแย่งตำแหน่ง หรือเพราะมีผู้หญิงมาหากู’
‘กูจะโมโหทำไม!’
‘แต่หน้ามึงนี่โกรธตั้งแต่ยังเดินมายังไม่ถึงตัวกูอ่ะ เห็นแล้วกลัวเลย’
‘อย่างมึงอ่ะนะจะกลัวกู’
‘จริงๆ ก็ไม่กลัวหรอก แต่เกรงใจ’
‘สรุปคือเขามาหามึงทำไม’
‘อยากรู้เรื่องนี้หรอกเหรอ’
‘หรือมึงไปทำเขาท้อง’
‘จะบ้าเหรอ ช่วงนี้ไม่ได้คุยกับผู้หญิงสักคนเลยเหอะ’
‘งั้นก็ดี’
‘ตอนนี้มึงอย่างกับเป็นเมียกูเลยนะตอนนี้ รู้ตัวป่ะเนี่ย’
‘กูถามเฉยๆ อยากเสือกเรื่องของคนอื่น’
‘เหรอ จะพยายามเชื่อก็ได้ ฮ่าๆๆ’
‘...’
‘เจ้าเอลฟ์แคระเอ๋ย’
‘เอลฟ์แคระอะไรวะ!’
‘มึงไง ดูดี ขาว หน้าสวย แต่เสียอย่างเดียว...ขาสั้น’
‘เหี้ยท่าน มึง ไอ้ห่าเอ๊ยยยย!!!!’
‘ฮ่าๆๆ มึงมันคือเอลฟ์แคระ’
คณะผมทำกิจกรรมวันนี้เสร็จก่อนพวกดาวเดือนซ้อมซะอีก
ผมกับเพื่อนกลุ่มชายโฉดโหดเยี่ยงหมากำลังเก็บข้าวเก็บของ ระหว่างนั้นเอ้ก็เดินมาหาผมพร้อมๆ กับกระดาษเอสี่ที่มีตารางว่างๆ คล้ายกับรอคอยจะมีชื่อใครหลายๆ คนไปเติมเต็ม
กูรู้สึกเหมือนงานกำลังจะเข้า
“อะไรวะเอ้” ถามก่อนที่เอ้มันจะพูดซะอีก
“ใบลงชื่อสมัครเป็นสตาฟฟ์งานรับน้องมหา’ลัยว่ะ” มันเล่า “สนใจป่ะ”
แค่เป็นสวัสฯ ของคณะตัวเองก็เหนื่อยฉิบหายวายป่วงแล้ว (น้องแม่งแดกน้ำเหมือนคอสเพลย์เป็นต้นไม้ จริงอย่างที่ไอ้ตงมันพูดเด๊ะ) ถ้าจะให้เป็นสตาฟฟ์ของงานรับน้องมหา’ลัยอีก ผมคิดว่าผมลาไปบวชน่าจะดีกว่า
“ไม่” ผมตอบทันควัน
“เขาบังคับมาอ่ะ ว่าต้องส่งไปคณะละยี่สิบคน”
“เขาอ่ะใคร”
“กูก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“มึงไม่รู้มึงก็ไม่ต้องทำตามก็ได้ป่ะ” ฟังพี่ไว้หนูเอ้...กฎมันมีไว้แหก คำสั่งมันมีไว้สำหรับให้พวกอ่อนแอทำตามเว้ย (แต่เด็กดีไม่ต้องทำตามคำพูดผมก็ได้)
“เขาบังคับมาว่าต้องมีปีสองลงชื่อคณะละยี่สิบคน”
“ไปถามคนอื่น”
“มึงทำงานดีอ่ะ น่าจะเป็นหน้าเป็นตาให้คณะได้” แบบนี้แม่งไม่ได้เรียกว่ามาถามแล้ว...เรียกว่ามาบังคับชัดๆ “ลงชื่อซะ ถ้ามึงลงแก๊งชายโฉดของมึงก็จะลงด้วย แบบนี้ก็ได้แล้วตั้งสี่คนแน่ะ”
ผมเมียงมองไปที่แก๊งชายโฉดโหดเยี่ยงหมาที่กำลังทำตัวเป็นแมวเหมียว เพราะแม่งจับกลุ่มเล่น RoV กับเพื่อนในคณะกันโดยที่ไม่คิดจะช่วยงานคนอื่นเลย เล่นกันเป็นล่ำเป็นสัน อีกนิดแม่งก็คงจะลงแข่ง E-Sport แล้วล่ะ
เรื่องเกมแม่งสำคัญกว่าเรื่องงานไปอีกกกกกก
แกล้งพวกแม่งดีกว่า
“โอเค กูกับเพื่อนกูลงหมด” ผมพูด หาสาระใส่พวกมันบ้าง เดี๋ยวพวกมันจะตายห่าไปกับการเล่นเกม
“อย่างงี้สิถึงจะน่ารัก” เอ้เอื้อมมือหมายจะบีบแก้มผม แต่ผมหลบทัน...ระหว่างนั้นพวกดาวเดือนก็แห่กันออกมาจากห้องประชุม สงสัยคงจะซ้อมเสร็จแล้ว ผมแอบเห็นว่าไอ้นายท่านเหงื่อซึม สงสัยคงจะออกแรงแดนซ์เยอะไปหน่อย
“ท่านขา มามะ อมรจะเช็ดหน้าให้” ตุ๊ดอมรตาไวกว่าผมอีก มันถึงตัวไอ้นายท่านเร็วมากชนิดที่ว่าแค่พริบตาเดียว!
นายท่านทำหน้ากลัวอย่างปิดไม่มิด รีบหลบหลังไอริอย่างรวดเร็ว อีกทั้งยังผลักไอริมาใส่ไอ้อมรอีก แม่งโคตรตลก
“ไม่เอาชะนีค่ะท่าน อมรไม่เอาชะนี!”
มันรีบเดินหนีอมรมายังโต๊ะของไอ้พวกที่เล่น RoV กันอยู่ ผมเห็นมันเอียงคอเข้าไปมองดูไอ้เซียนกับคนอื่นๆ เล่นอย่างสนใจ
มันคงมองเห็นผมอยู่ครับ...แต่มันไม่ได้สนใจเหมือนพวกที่เล่น RoV อ่ะ
กูเล่นมั่งดีมั้ยเนี่ย
“อ้าวไอ้น้องท่าน สนใจมาจอยมั้ย” ไอ้ตงเอ่ยปากชวน เซียนกับหมูหันก็รีบกวักมือยิกๆ เรียกให้ไปเล่นใหญ่ สงสัยอยากได้ขาเพิ่ม
นายท่านมองหน้าผมเพียงแวบเดียวก่อนจะส่ายหน้า
“ไม่ได้ครับ เอ๊ย ไม่เล่นครับ” ดูมันจะงงๆ กับคำพูดของตัวเองหน่อยๆ
“เล่นไม่ได้หรือไม่ได้เล่น” ไอ้เซียนขยี้ บอกแล้วเรื่องเกมแม่งจริงจังฉิบหาย
“เล่นไม่ได้ครับ”
“แปลว่าก็เล่นนี่”
“แล้วทำไมถึงไม่เล่นอ่ะ” ไอ้ตงถามต่อ ไม่รู้จะถามเอาสิบแต้มมาให้บ้านกริฟฟินดอร์หรือเปล่า
“ถ้ามีไอ้นี่อยู่...ผมเล่นไม่ได้” มันชี้มือมาที่ผมเฉยเลย เจอแบบนี้ก็งงกันหมดสิครับ
“เหี้ยกล้า มึงจะไปตายที่ไหนก็ไป!” เซียนเอ่ยปากไล่
อ้าว...กูผิดตรงไหนเนี่ย
“มึงอยากเล่นมึงก็เล่นดิ” ผมร้อง
“ถ้ามีมึงอยู่กูไม่เล่น” เชี่ยนายท่านย้ำคำเดิม
“มึงไปไกลๆ ไป๊” ไอ้ตงเองก็รักเพื่อนอย่างผมเสียเหลือเกิน ทำไมมึงไม่ถามล่ะวะว่าทำไมกูอยู่มันถึงเล่นไม่ได้ เล่นแล้วมันจะแพ้เหรอ
“กูไม่ไปเว้ย ยังเก็บของอยู่เลยเนี่ย” กูอยู่ของกูดีๆ มาไล่กูทำไม
“งั้นผมคงไม่ได้เล่นกับพวกพี่ๆ อ่ะ” นายท่านยักไหล่
“เชี่ยเอ๊ย” เซียนทำปากขมุบขมิบด่าผม “อดเลยกู...กูสัมผัสได้ว่านายท่านมันจะต้องเล่นเทพ แต่กูก็ไม่ได้เห็นเพราะมึงเนี่ย ไอ้เตี้ย!”
เหมือนยืนอยู่เฉยๆ ก็มีขี้มาปาใส่หน้าอ่ะ ผมผิดตรงหนายยยยยย
“มึงเล่นไรวะท่าน” เซียนถามต่อ
“ส่วนใหญ่ก็แอสซาซินครับ”
“เนี่ย!” หมูหันตบโต๊ะเสียงดัง ทีมชายโฉดโหดเยี่ยงหมาขาดตำแหน่งนักฆ่าหรือแอสซาซินครับ พวกมันเล่นตำแหน่งนี้ไม่เทพสักคนรวมถึงผมด้วย...จริงๆ แล้วผมก็เล่นไม่เก่งทุกตำแหน่งนั่นแหละ “ห่ากล้า มึงออกไปเดี๋ยวนี้นะ!”
“ก็ได้”
“ไม่ต้อง เพื่อนมารับแล้ว” นายท่านพูด ใต้ถุนคณะผมมีทายาทค่ายละครมาเยือนอีกสอง...ไอ้ทิมกับไอ้นุกมองไอ้นายท่านสลับกับมองผมยิ้มๆ
คุณชายฉิบหาย มีเพื่อนมารับถึงที่เลยเว้ย
ผมรับไหว้ทิมกับนุก พวกมันมือไม้อ่อนมากเพราะนอกจากไหว้ผมแล้วมันยังไหว้รุ่นพี่แถวนั้นทุกคนอีกต่างหาก บอกเลยว่าได้คะแนนเอ็นดูไปจากพวกเสดสาดไปอย่างเต็มๆ
ก่อนจะไปไอ้นายท่านชี้มือมาที่นมเปรี้ยวรสผลไม้รวมอีกกล่องที่ยังวางอยู่ที่เดิม แลดูเป็นศาลเจ้าพ่อนมเปรี้ยวแค่ครึ่งหนึ่ง
“ทำไมมึงไม่แดก” มันถาม แล้วมันก็หายไปกับเพื่อนของมัน
อยากจะบอกว่า...ผมยุ่งจนไม่มีเวลาแดก แต่มันก็ไปไกลซะแล้ว
“กล้า ประชุมสตาฟฟ์รับน้องมหา’ลัยเย็นนี้ตอนสองทุ่มนะ”
ยังไม่ทันขาดคำเชี่ยเอ้ก็บอกงานผมเป็นที่เรียบร้อย แต่ผมก็ไม่ลืมที่จะหยิบนมเปรี้ยวกล่องนั้นขึ้นมาดูด
นมเปรี้ยวสองกล่องวางคู่กัน เกือบลืมไปว่าแม่งทำให้ผมมีโมเมนต์กับไอ้เหี้ยนายท่านจริงๆ ว่ะ
แบบนี้กูจะไปเหมาแม่งสิบลังเลยไอ้ห่า!
ตึกอเนกประสงค์ 4
เหนื่อยจนอยากละลายไปเป็นน้ำขังแถวนี้...การประชุมสตาฟฟ์ในวันนี้เป็นการประชุมสำหรับการรับน้องของมหา’ลัยซึ่งยิ่งใหญ่กว่าการรับน้องคณะเยอะ ใช้เวลาประมาณเกือบอาทิตย์หนึ่ง จุดประสงค์ก็เพื่อให้นักศึกษาจากทุกๆ วิทยาเขตได้รู้จักมักจี่กัน ฝากตัวเป็นลูกศิษย์ของอาจารย์และก็ทำพิธีเป็นสมาชิกในรั้วมหา’ลัยนี้อย่างเป็นทางการ
เป็นกิจกรรมบังคับที่ปีหนึ่งทุกคนห้ามขาดโดยเด็ดขาด แต่ตอนนี้ปีสองอย่างผมรู้สึกอยากขาดประชุมมาก เพราะเป็นอะไรที่น่าเบื่อมากเว่อร์ พวกฝ่ายสำคัญๆ ก็วางแผนถกประเด็นกันไป ส่วนฝ่ายที่ไม่ต้องพูดถึงก็ได้อย่างฝ่ายผมก็ไม่รู้ว่าจะมานั่งทำเท่ตรงนี้ทำไม
ผมยังคงเป็นฝ่ายสวัสฯ ตามเดิม เพิ่มเติมคือไม่ได้เป็นหัวหน้าแล้ว...เป็นลูกกระจ๊อกเขา
เช่นเดียวกันกับไอ้เชี่ยเอ้ มันยิ่งใหญ่ครองอำนาจมากที่คณะ แต่กลับต้องมาเป็นขี้ข้าเมื่อลงชื่อเป็นสตาฟฟ์ของงานรับน้องมหา’ลัย มันหาวหวอดๆ อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากผม แถมยังซบกันกับไอ้อมร (ไอ้เหี้ย คู่จิ้นนี่หว่า) ส่วนแก๊งชายโฉดโหดเยี่ยงหมาน่ะเหรอ...แม่งก็ยังเล่น RoV อย่างติดลมมาจากเมื่อตอนเย็นนั่นแหละ
เพิ่งรู้เดี๋ยวนี้นี่เองว่าผมยุ่งจนไม่มีเวลาแม้แต่จะไปง้อไอ้เหี้ยนายท่าน หวังว่าหลังจากงานรับน้องนี้ผมจะมีเวลามากขึ้นนะ สาธุดังๆ แปดล้านครั้ง
“ไง” ไอ้เชนเจ้าเก่าเดินมาหาผม มันกับเพื่อนยกขบวนกันมาเป็นฝ่ายซีเคียวริตี้ของงานรับน้องมหา’ลัยด้วย รู้สึกว่าจำเป็นจะต้องมีเพราะปีนี้ดารามาเรียนเยอะ อีกทั้งยังต้องคอยกันไม่ให้พวกคณะที่ไม่ถูกกันชกต่อยกันอีก “เป็นสวัสฯ อีกแล้วเหรอ”
“เออ รักฝ่ายนี้มาก อยากตายไปกับฝ่ายนี้” ผมประชดอย่างง่วงๆ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ววันนี้ เมื่อตอนบ่ายพักได้ไม่เท่าไหร่ก็ต้องไปดูแลน้องอีกแล้ว...โถ ชีวิตผม “นี่เงินค่าข้าวคณะกู” ผมล้วงเงินจ่ายให้มัน
“จ่ายคืนจนได้สินะ” เชนยิ้ม
“เชน มึงเล่น RoV สักหน่อยป่ะ” เสียงหมูหันลอยมาตามลม
“ไม่เป็นไร เล่นเลยๆ” คนถูกถามได้แต่ขำ “พวกแม่งก็กล้ามาเล่นในห้องประชุมเนอะ”
“ก็มึงดูดิ เขาคุยกันอยู่ข้างหน้า พวกกูจะไปสำคัญอะไร”
“นี่น้อยใจเหรอเนี่ย”
“เปล่า ดีแล้วที่ไม่มีใครสนใจ อยากนอน”
“ก่อนนอนกูมีเรื่องจะถามอ่ะ”
“ว่ามา” ผมหาวโชว์มันไปหนึ่งครั้ง
“มึงสนิทกับลูกเจ้าของค่ายเอสเอ็นเหรอ”
“อ๋อ” คำถามมันก็จี้ใจดำไป๊ “รุ่นน้องโรงเรียนเก่า ก็สนิทกันนะ...มั้ง”
“งั้นแปลว่ามึงยังไม่มีแฟน”
“ก็...”
“กูอยากรู้แค่นี้แหละ”
“เอ๋า”
“นอนได้แล้ว”
เชนเอื้อมมือมาลูบหัวผมแรงๆ ก่อนจาก ไอ้เหี้ยนี่เป็นไรกับหัวกูมากมั้ยนี่ ผมมองตามมันที่ตีมือกับเพื่อนกับฝูงแก๊งซีเคียวริตี้ ท่าทางมันคงดีใจมากที่ผมยังโสด
กูโสด...แต่กูก็มีเจ้าของหัวใจนะเว้ย
มันแม่งไม่เปิดโอกาสให้ผมได้พูดเลยว่ะ
ห้องผม
ผมเหลืองานรับน้องคณะอีกหนึ่งวัน จากนั้นก็เป็นงานรับน้องมหา’ลัย บอกเลยว่าตารางผมแน่นยิ่งกว่าญาญ่า คิวทองยิ่งกว่าณเดชน์ เสียอยู่อย่างเดียวคือผมรวยไม่เท่าสองคนนั้นเท่านั้นแหละ
คืนนี้แก๊งชายโฉดโหดเยี่ยงหมาแม่งเงียบผิดปกติ เงียบจนผมต้องทำให้กรุ๊ปไลน์ของกลุ่มมีความเคลื่อนไหวซะบ้าง
Klahanboy : ไปแดกหน่อยมั้ย
Klahanboy : กูเครียด เงียบกริบ...ทั้งๆ ที่ปกติแม่งต้องตอบมาแล้ว ยิ่งเป็นตอนที่ผมชวนไปแดกเหล้านะ พวกมันจะตอบรับไวยิ่งกว่าหมาเจอเจ้านายอีก
Klahanboy : สนใจกูหน่อยไอ้พวกบ้า
Klahanboy : โหลๆๆ ไม่นานนักก็มีคนตอบผม
Tepsianxx : เลนเกทอยุ่ หุบปากไปเลน พิมพ์ผิดขนาดนี้แสดงว่ากำลังเล่น RoV อย่างรีบจัดและก็หัวร้อน...ให้ตายเถอะ เศร้า เหงา เซ็ง มีเพื่อนติด RoV
Mr.Moohan : อยู่ดับนายท่าต เดี๋ยว...ผมมองข้อความนั้นอย่างไม่อยากจะเชื่อ
Tongmongmiawkue : ชนะแล้วไอ้สัด
Tongmongmiawkue : พวกมึงแม่งมัวแต่ออกไปตอบเชี่ยกล้าอ่ะ
Tongmongmiawkue : นี่ถ้าไม่มีไอ้ท่านบอกเลยว่าเราฉิบหาย กูไม่ได้เล่นด้วย แต่ทำไมกูก็หัวร้อนแล้ววะเนี่ย
Klahanboy : ตกลงพวกมึงอยู่กับไอ้ท่าน แต่พวกมึงไม่บอกกูเนี่ยนะ
Tepsianxx : กูออฟไลน์ กูไม่อยู่
Tongmongmiawkue : กูออฟไลน์ด้วย
Mr. Moohan : หมูหันไม่อยู่จ้า...อยู่แต่แอดมินหมูตุ๋น มีอะไรติดต่อผ่านแอดมินหมูตุ๋นได้เลย แม่ง กวนประสาทฉิบหายยยย ผมไม่รู้ว่าพวกมันแกล้งหรือพวกมันอยู่กับนายท่านจริงๆ หัวของผมครุ่นคิดว่าเวลาแบบนี้พวกมันควรไปอยู่ที่ไหน แต่แล้วเสียงเคาะประตูก็ดังแทรกขึ้นมาซะก่อน
ผมเดินไปเปิดด้วยสีหน้าที่เซ็งสุดกู่ ก่อนที่จะผงะเมื่อเห็นคนที่เดินเข้ามาคนแรกก็คือไอ้นายท่าน
“ถอย ขวางทางสัด”
มันถือโทรศัพท์แนวนอนอยู่ แสดงว่ามันกำลังเล่น RoV ไม่ผิดชัวร์ ระหว่างที่ผมกำลังเอ๋อ พวกเพื่อนผมแม่งก็พากันจับตัวผมแล้วก็ลากผมโยนเข้าห้องนอน ก่อนจะปิดประตู
อะไรของพวกมึง!
“อย่าออกมาจนกว่าพวกกูจะเล่นจบตานี้” เซียนร้อง
“ไอ้บ้า ตลกแล้ว” งงมาก ผมงงไปหมด เพื่อนแม่งจับผมขังไว้ในห้องนอนจริงๆ แม้แต่หมูหันก็เอากับเขาด้วย
“อยู่ในนั้นไป อีกยี่สิบนาทีค่อยออกมา” ตงบอก
“เกมเริ่มแล้ว” และนี่ก็คือเสียงของไอ้นายท่าน...
กูหัวร้อน หัวร้อนของจริงแล้ว...แบบนี้เหมือนพวกมันเตะผมออกมาจากเรื่องที่พวกมันรู้กัน ซึ่งบอกได้เลยว่าผมรับไม่ได้ โดยเฉพาะเรื่องไอ้นายท่าน
พวกมึงไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่!
“ดันเลนบนเลยครับ เลนบนว่าง” ผมได้ยินเสียงนายท่านพูดถึงเกม
“ไปเดี๋ยวนี้” หมูหันรับคำอย่างรวดเร็ว
ผมลองหมุนลูกบิดดูจากนั้นก็แง้มเปิด พวกมันไม่ได้ล็อกประตูเอาไว้นี่หว่า เพราะงั้นผมจึงค่อยๆ ออกไปดู
“เฮ้ย” นายท่านร้องอย่างไม่พอใจเมื่อเห็นผม
มึงเป็นบ้าเหรอ
“กลับเข้าไป!” เซียนร้องด่า
“ไม่” ทำไมกูต้องกลับเข้าไปด้วย ผมแอบเห็นสีหน้าของไอ้ท่านเครียดจนเหงื่อตก สงสัยเกมแม่งคงยากจริงนั่นแหละ ผมยังไม่กล้าเข้าไปใกล้มัน จึงยื่นหัวไปมองจอของไอ้หมูหันแทน
หมูหันเอียงโทรศัพท์หนี พร้อมกับยกเท้ามาเขี่ยตัวผมให้ไปไกลๆ ด้วยท่าทางรังเกียจ
นี่กูเพื่อนมึงนะ!
“ไม่มีสมาธิ” นายท่านบ่น มองผมอย่างไม่ชอบใจ
หน็อย...เดี๋ยวมึงเจอกู
ผมขยับตัวเข้าไปนั่งข้างๆ มัน มันเอียงตัวหนีพร้อมๆ กับขยับจอโทรศัพท์เพื่อหนีผมด้วย
“เล่นเก่งนักหรือไง ดูหน่อยไม่ได้เหรอ” ดูมันกลัวๆ ว่าผมจะเห็นจอมาก เพื่อนผมเองก็ชักจะกังวล ทำไมวะ กูดูแล้วพวกมึงจะแพ้เหรอ
“ไปไกลๆ”
“ไม่”
มันมีจุดอ่อนก็คือสองมือของมันออกจากหน้าจอไม่ได้ เพราะงั้นผมก็เลยเข้าใกล้มันได้ตามอำเภอใจ ใจเย็นๆ นะครับ ผมไม่ได้ลวนลามมัน แต่ผมแค่เอียงตัวเข้าไปใกล้มันเพื่อที่จะแกล้งดูจอเฉยๆ ก็ในเมื่อมันอยากปิดบังผมนัก ผมก็ต้องแกล้งมันน่ะสิ
“โอย ตายเลย” นายท่านมองหน้าผมอย่างฉุนๆ “เพราะมึง”
“กูทำไยเหยอ”
อีกนิดแม่งก็คงจะเอาศอกมายัดปากผมแล้วล่ะ ผมหัวเราะเบาๆ ที่แกล้งมันได้สำเร็จ ระหว่างที่มันรอฮีโร่ของมันเกิดใหม่ มันก็ยกเท้าขึ้นมากันไม่ให้ผมได้เข้าใกล้
“ไอ้เหี้ยท่าน”
“เรียกร้องความสนใจอยู่ได้”
“กูเปล่าสักหน่อย”
ผมที่โดนกันไม่ให้เข้าใกล้มันได้แต่มองมันจ้องจอ ดูมันตั้งใจในการเล่นเกมมากและมันก็ตั้งใจที่จะกันผมออกจากจอมากด้วย
กูดูจอเชี่ยตงก็ได้
“อย่ามายุ่ง” ตงดันหน้าผมออกเบาๆ
โว้ยยยยย อะไรนักหนาเนี่ย!
ผมลุกจากอีกฝั่งโซฟาซึ่งมีไอ้นายท่านนั่งอยู่ จากนั้นก็เดินอ้อมไปที่ด้านหลังมัน พยายามอย่างยิ่งที่จะมองจอ
“เหี้ย” มันดูเหนื่อยกับการซ่อนจอกับผมมาก แต่ผมเองก็ไม่ยอมแพ้ ก็ผมอยากรู้นี่ว่ามันจะซ่อนทำไมนักหนา ไม่เห็นจะมีเหตุผลที่น่าซ่อนเลยสักนิด
ผมแกล้งเอื้อมมือไปจับแขนไอ้นายท่านเอาไว้ทั้งสองข้าง มันตัวแข็งไปแล้ว พร้อมๆ กับหันมามองหน้าผมที่แทบจะอยู่ติดกับหน้ามัน
มันอึ้งแล้ว...แต่ผมอึ้งกว่า
.
.
.
เห็นแล้วก็วิ่งหนีสิครับรออะไร!
ผมสมัครใจเข้าไปในห้องนอนเองด้วยอาการหน้าร้อนๆ ใกล้ระเบิด ไอ้ห่าเอ๊ย ความรู้สึกแบบนี้แม่งกลับมาอีกครั้งแล้ว ความรู้สึกเขินไอ้เหี้ยนายท่านจนแทบบ้าแบบนี้
เจอเข้าแบบนี้ผมจะไปไหนรอด...
“กูไม่เกี่ยวนะท่าน” ผมได้ยินเซียนพูด “มึงก็เห็นว่าพวกกูพยายามกันไม่ให้กล้ามันเห็นแล้ว”
“ไม่เป็นไรครับ” นายท่านตอบ
สาเหตุที่มันปิดบังผมฉิบหายก็เพราะชื่อตัวละครมันนั่นแหละ
มีอย่างที่ไหนถึงได้ตังชื่อแบบนั้นอ่ะ...
มันตั้งว่า
‘รักกล้า’ ครับ
“กูกะจะเปลี่ยนนานแล้ว แต่กูลืม”
“อ่าฮะ”
“จริงๆ นะ”
“อืม เข้าใจแล้ว”
ก่อนกลับไอ้นายท่านมันก็ยังพยายามแก้ตัวในสิ่งที่ผมเห็น...ผมพยายามไม่ขยี้เพราะสำหรับเรื่องนี้ผมมีความสุขมาก เมื่อเห็นว่าผมเหมือนจะไม่ได้อะไรมากมายนายท่านมันก็เลยออกจากห้องผมไปอย่างเงียบๆ
“เกมมันเพิ่งมาตอนปลายปีที่แล้วนี่เองนะ” ไอ้เซียนกอดคอผม
“มึงกับมันห่างกันมาสองปี” ตงเสริม
“แปลว่าชื่อนี้ไอ้น้องท่านมันเพิ่งตั้ง” หมูหันพูดต่อ “ตั้งระหว่างที่มึงกับมันห่างกันนี่แหละ”
“โอ้โห ไอ้สัด ยิ้มเลยสิ ยิ้มเลยสิ” เซียนล้อ “ฉลองเลยมั้ย งานพวกกูง่ายฉิบหาย ไม่ต้องช่วยห่าไร พวกแม่งก็ดีกันแล้วมั้งนี่”
“กูว่าไม่ง่ายแบบนั้นหรอก” ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ “มันยังโกรธกูอยู่เลย”
“ก็ทำให้มันหายโกรธสิวะ” ตงทำหน้าเหมือนผมโง่
“กูมีเวลามั้ยล่ะ งานสวัสฯ ทับหัวตายห่า”
“พอเป็นสวัสฯ ให้งานมหา’ลัยแล้ว งานอาจจะน้อยลงก็ได้” เซียนพูดปลอบใจ
“ตลกดีนะ” หมูหันรำพึง
“อะไรวะหมูหัน” ผมถาม
“ไอ้กล้าเป็นสวัสฯ แต่กำลังคิดจะไปไล่ตามตื๊อเดือนนิเทศฯ คงเป็นภาพที่ตลกดี”
โอ้โหหมูหัน...เป็นคำพูดให้กำลังใจที่ดีมากที่สุดในรอบสองปีที่กูคบกับมึงเลย
ถุย! แบบนั้นกูยิ่งเสียกำลังใจสิวะ โอ้ยยยย
“แต่ก่อนมันวิ่งตามไอ้เหี้ยกล้าอย่างกับหมาตามเจ้านาย”
“ตอนนี้เป็นทีของไอ้เหี้ยกล้าที่จะต้องวิ่งตามมันแล้ว” เซียนพูดต่อประโยคของไอ้ตง “เชื่อกูป่ะ กูว่ามันยังรักมึงอ่ะ มันแค่อยากเห็นว่ามึงรักมันมากพอหรือเปล่า”
“อืม รู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน” ตงแตะคาง
“ไม่งั้นคงไม่ให้พวกกูปิดหรอกว่ามันอยู่ตึกเดียวกันกับมึง” หมูหันพูด ก่อนที่จะยกมือปิดปากตัวเอง
ไม่ทันแล้วหมูหัน ไม่ทันแล้ววววววววววว
“มึงจะทำกูขาดขา RoV เนี่ยไอ้เหี้ยหมูหัน!”
“หมดกัน ท่านมันยิ่งบอกว่าให้ปิดไอ้กล้าเอาไว้ โอ้ยยยย” ตงกับเซียนเขย่าตัวหมูหันอย่างบ้าคลั่ง
“ก่อนที่พวกมึงจะด่าไอ้หมูหัน...” ผมกระแอม “พวกมึงต้องฟังกูด่าก่อน ไอ้พวกเหี้ย! ตกลงพวกมึงเป็นเพื่อนใครกันแน่วะ!”
“เอ่อ...”
เซียนยิ้มแหย “ก็ไอ้ท่านมันเล่นเก่ง สองนาทีแม่งคิลทีมตรงข้ามไปสองตัวเลยนะเว้ย”
“มันบอกว่าถ้าอยากเล่นกับมันบ่อยๆ ก็ช่วยปิดเรื่องที่อยู่มัน และก็ช่วยปิดชื่อตัวละครของมันอ่ะ”
“แต่ตอนนี้มึงก็...รู้แล้ว” หมูหันยิ้มแห้งไม่แพ้เซียนกับตง
ไอ้พวกบ้าเกมมมมมมมม เห็นเกมสำคัญกว่าเพื่อนนนนนนนนนน
...แต่ไม่เป็นไร กูให้อภัย
อย่างน้อยสิ่งที่ผมรับรู้ในตอนนี้ มันก็ทำให้ผมมีกำลังใจที่จะตามง้อนายท่านต่อไป...
โชคดีที่ผมยังมีคูปองในเกมเหลือ ผมจึงเปลี่ยนชื่อ ถึงแม้ว่าผมจะไม่ค่อยได้เล่นก็ตาม
ผมเปลี่ยนจาก
‘กล้าหาญบอย’ เป็น
‘รักท่าน’ ครับ
“พัง พังหมดทุกสิ่งอย่าง”
“...”
“กล้ามันรู้หมดแล้วมั้ง แม่งเอ๊ย”
“จริงๆ มึงพังตั้งแต่มึงหึงพี่เขากับไอ้พี่เชนนั่นแล้วมั้ยวะ ฮ่าๆๆ”
“ไม่หึงไม่ได้ คนนั้นเหมือนแม่งเอาจริง”
“แล้วมึงจะเอายังไง มึงจะทำเป็นมีฟอร์มต่อไป หรือมึงจะเททุกสิ่งทุกอย่างแล้วกลับไปหาพี่เขา”
“...”
“อ้าว เงียบๆๆ ตอบกูไม่ได้เหรอจ๊ะ ไอ้นายท่านอันเดอร์สกอร์แอลเคเอช”
“ก็ถ้าเป็นแบบนี้อีกไม่นานใจกูคงอ่อน”
“มึงใจแข็งกับพี่กล้าได้นานขนาดนี้ก็เก่งแล้วเพื่อน”
“ไม่ได้สิวะ มันทำกูแดกข้าวแทบจะไม่ได้มาหกเดือนเต็มๆ นะมึงอย่าลืม”
“...”
“แต่ก็ชอบตอนนั้นนะ”
“ตอนไหน”
“ตอนที่มันเห็นชื่อตัวละครกูแล้ววิ่งหนีเข้าไปในห้อง”
“หึหึ”
“น่ารักสัด”
“เททุกอย่างแล้วกลับไปหาพี่เขาเถอะว่ะ”
“ไม่ กูรอมันมาง้อก่อน”
“พี่เขาคงจะมีเวลามาง้ออยู่หรอก งานพี่เขาหนักอย่างกับอะไร”
“กูก็พยายามโผล่ไปทุกที่ที่มันอยู่แล้วนี่ไง” “จ้ะ พ่อเดือนนิเทศฯ”
“สัดทิม...นี่กูหลุดมากเลยใช่ป่ะ”
“อย่าเรียกว่าหลุดเลยเพื่อน”
“...”
“เรียกว่าฟอร์มมึงไม่เหลือเลยดีกว่า”
TBC*ยกให้ตอนนี้เป็นตอนโปรดที่สุดระหว่างที่เขียนเรื่องนี้เลยค่ะ >< 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
