ตอนที่ 18
กล้าหาญ
Naaykong Aroonkittiniwat
นี่กูกำลังสร้างปัญหาให้คนอื่นใช่มั้ย
Naaypon Aroonkittiniwat : Absolutely ashole!
Naaytan Aroonkittiniwat : ไอ้แสบเอ๊ย
Naaytan Aroonkittiniwat : มันอยู่ข้างหน้ากูแท้ๆ มันยังไม่คุยกับกู นายพลมึงดูน้องมึง...
Naaykong Aroonkittiniwat : @Naaytan Aroonkittiniwat กูจะไม่คุยกับมึง จนกว่ามึงจะลากพี่กล้ามานั่งตรงนี้
Naaytan Aroonkittiniwat : @Naaykong Aroonkittiniwat มึงเงยหน้าขึ้นมาพูดกับกูก็ได้มั้ง
Naaykong Aroonkittiniwat : @Naaytan Aroonkittiniwat แบร่...
ผมประหลาดใจที่ผมมีโทรศัพท์เข้ามาทันทีที่ผมเลิกคลาสในวันนั้น
“ฮัลโหล”
[นายกองบอกให้โทรหา]
เสียงปลายสายของนายท่านฟังดูขุ่นๆ ยังไงชอบกล...ให้ตายเถอะ ผมไม่ชอบเวลาที่มันทำเสียงแบบนี้เลย โดยเฉพาะเวลาที่ต้นเหตุมันมาจากผม
“มีอะไรหรือเปล่า”
[รีบกลับมา]
“...”
[ถ้ามึงไม่มา น้องมันจะไม่พูดกับกู]
“...”
[นี่มันเป็นน้องกูหรือน้องมึงกันแน่]
ผมถือโทรศัพท์ค้างทั้งๆ ที่นายท่านวางสายแล้วเพราะยังอึ้งอยู่
“ดูเหมือนนายท่านมันอยากเคลียร์นะ” หมูหันกล่าวลอยๆ
“กูว่าคนที่อยากเคลียร์คือนายกองมากกว่า ไม่ใช่นายท่าน” สีหน้าของผมแสดงอาการเซ็งอย่างเห็นได้ชัด “กูไปก่อนนะ” ผมโบกมือลาเพื่อนซึ่งรวมไปถึงไอ้เซียนกับไอ้ตงด้วย
“ไปด้วยกันดิ กูผ่านหอมึงพอดี” เซียนอาสา
“ขอบใจ”
ทันทีที่มาถึงตึก X ของผม ผมก็ได้แต่ยืนงงว่าผมควรไปห้องนายท่านหรือว่าห้องของผมกันแน่ แต่เซ้นส์ของผมมันบอกว่าสองพี่น้องจะต้องปักหลักอยู่ที่ห้องคนเป็นพี่ชายชัวร์ๆ ไม่น่าจะใช่ห้องผมหรอก ฉะนั้นผมจึงกดลิฟต์ไปที่ชั้นสี่ด้วยหัวใจที่เต้นเร็วรี่
กระดาษที่เขียนเอาไว้กับหมูหันได้กลายมาเป็นสคริปต์ที่อยู่ในมือ จะมีซักกี่คนบนโลกใบนี้ที่เขียนสคริปต์ง้อแฟนอย่างผมกัน...
ผมเคาะห้องนายท่านสองสามทีมันก็เปิดประตูออก คนที่อยู่ในห้องมีนายท่าน นายกอง และก็พราวฝัน ทุกคนเหมือนกำลังรอผมอยู่
พราวฝันทำตัวตามสบายเหมือนอยู่ห้องนี้มาหลายปี ส่วนผมก็ได้แต่ทำหน้าหงอย รู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกินแปลกๆ ณ ที่แห่งนี้
“พี่กล้า” ไอ้ตัวแสบกระตือรือร้นทันทีที่เห็นผม “เลิกกับพี่ผมซะ”
บรรยากาศในห้องเงียบฉี่... เสียงแอร์ในห้องกลายเป็นเสียงที่ดังที่สุดในบัดดล
“อย่าไร้สาระ” นายท่านปรามน้อง
“ควงสองแบบนี้สมควรไปตาย”
“กูไม่ได้ควงสอง ไอ้น้องเหี้ย”
พราวฝันแสดงสีหน้าหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัดราวกับอดทนอดกลั้นมานาน เธอไม่พูดอะไรทั้งสิ้น เอาแต่กอดอกและก็นั่งนิ่งๆ
“กล้ามาแล้ว” นายท่านเอ่ย “ทีนี้มึงก็พูดออกมาได้แล้ว”
“ผมยังไม่พูดหรอก” นายกองก็ยังคงเป็นนายกองต่อไป
“อะไรอีกล่ะ” พี่ชายคนโตของตระกูลดูเหมือนจะเริ่มหมดความอดทน
“ถ้าพี่ฝันอยู่...ยังไงผมไม่พูด”
“น้อยๆ หน่อยได้มั้ยนายกอง” พราวฝันส่งเสียงไม่พอใจ “นี่ถ้าไม่ได้พี่ ป่านนี้ตัวเองจะเป็นยังไงบ้าง ลองคิดดูสิ”
“ผมจะเป็นยังไงน่ะเหรอ ผมก็ซื้อมาม่าขึ้นไปกินห้องพี่กล้าอย่างสบายใจน่ะสิถามได้”
“ลงไปซื้อมาม่าเหรอ” ผมถามแทรก
“ใช่ มาม่าห้องพี่หมดอ่ะ” นายกองตอบผม
“ยังจะมานอกเรื่องกันอีก” นายท่านพยายามสะกดอารมณ์โมโหของตัวเองเอาไว้ ก่อนจะหันไปหาพราวฝัน “ฝัน เราขอคุยกับน้องเราก่อนได้มั้ย”
“ทำไมต้องยอมด้วย”
เอาแล้วไง...ผมค่อยๆ เขยิบมาอยู่ข้างๆ นายกอง
“ท่านยอมน้องมาหลายเรื่องแล้วนะ”
“ก็มันเป็นน้อง”
“ถูกตามใจจนเหลิงแบบนี้มันใช้ได้ที่ไหน”
“เฮ้ ผมยังยืนอยู่ตรงนี้นะ” นายกองหน้าบึ้งตึง
“ฝัน ขอร้องล่ะ”
“ท่านตอบมาก่อนว่าจะไปส่งเราคืนนี้หรือเปล่า”
“ได้ เดี๋ยวเราไปส่ง”
“ดี งั้นเราลงไปรอข้างล่างนะ”
พราวฝันมองมาที่ผมอย่างไม่พอใจเป็นครั้งสุดท้าย จากนั้นเธอก็เดินกระทืบเท้าออกไปจากห้อง นายท่านหันมาหาน้องชายตัวเองเมื่อเห็นว่าทุกอย่างเป็นไปตามที่นายกองต้องการแล้ว
“ทีนี้มึงจะพูดออกมาได้หรือยัง เรื่องมากฉิบหาย”
“เรื่องนี้มึงอย่าโทษพี่กล้า กูผิดเอง กูขอร้องพี่เขาเอง”
“แต่กล้าก็ควรจะบอกกู” ชื่อของผมได้ถูกเมนชั่นถึงทั้งๆ ที่ผมยืนอยู่ตรงนี้...
รู้สึกได้กลิ่นดราม่าลอยมาแต่ไกลลิบ คอผมตกทันทีที่ได้ยินคำพูดของนายท่าน
เฮ้ออออออออ
ผมแม่งทำผิดกับมันเอาไว้จริงๆ
“ก็บอกแล้วไงว่ากูขอร้องพี่เขา”
“ยังไงกูก็ยังคิดว่ากล้าสมควรบอกกูอยู่ดี”
สีหน้าด้านข้างของนายท่านทำให้ผมรู้ว่ามันจริงจังกับเรื่องนี้มาก ผมได้แต่ยืนหงอยเป็นหมาเหงา มองดูสองพี่น้องเถียงกัน แม้เสียงจะไม่ดังมากแต่ก็ทำให้บรรยากาศโดยรอบกระอักกระอ่วนอย่างน่าขนลุก
“บอกแล้วว่าให้เลิกกับมัน” นายกองหันมาหาผม
“ช่วยจริงจังสักทีเถอะ” นายท่านร้องอย่างหมดความอดทน “ทำไมทำอย่างนี้ รู้มั้ยว่าที่บ้านเป็นห่วง”
“มึงรู้ไม่ใช่เหรอว่ากูเป็นยังไง มึงถามไปมึงก็ได้คำตอบเดิม”
“เมื่อไหร่จะเลิกมีความคิดแปลกๆ”
“กูไม่ได้มีความคิดแปลก กูก็แค่ไม่ชอบ”
“มึงชอบมองโลกในแง่ร้ายไง”
“แล้วโลกมันมีอะไรดีๆ ให้มองวะ!”
นายท่านสบตาผมอย่างอ่อนใจ เป็นครั้งแรกที่มันส่งสัญญาณมาบอกให้ผมพูดอะไรบ้าง จากที่ฟังดู...นายกองคงจะเป็นมนุษย์ที่แปลกของจริง
“อยู่กับพี่กล้าแค่วันสองวัน กูยังสบายใจกว่าอยู่ที่บ้านมาสิบกว่าปี”
ปวดหัวแทนนายท่านเลย...
“นายกอง พี่ไม่มีเงินเลี้ยงดูเราหรอกนะ” ผมค่อยๆ เอ่ยดูเพื่อช่วยนายท่านอีกแรง “แค่พี่เลี้ยงตัวเองพี่ยังต้องลำบากอดออมเลย พี่ไม่มีแม้กระทั่งเงินซื้อมาม่า มาม่าห้องพี่หมดแต่พี่ก็ไม่ซื้อเติม นายกองก็รู้นี่”
ผมพูดเว่อร์ไปอย่างนั้นเพราะผมอยากให้นายกองกลับบ้าน
“ผมจ่ายให้พี่ได้”
“ด้วยเงินพ่อแม่” นายท่านเอ่ยเสริม “จะหนีออกจากบ้านเขา แต่ก็ยังจะใช้เงินเขา”
“มึงหุบปากได้มั้ยวะ”
“กูรู้ว่ามึงเป็นคนแปลกนะ” นายท่านจับไหล่ทั้งสองข้างของน้องชายตัวเอง “แต่มึงยังเด็ก มึงยังต้องเรียนหนังสือ ต้องมีคนคอยดูแล มึงคิดว่าถ้ามึงอยู่ด้วยตัวเองแบบนี้มึงจะอยู่ได้สักกี่วัน เงินทองมันไม่ได้หาได้ง่ายๆ นะเว้ย”
นี่เป็นคำพูดที่ใช้กับเด็กที่บ้านรวยฉิบหายจริงๆ เหรอวะเนี่ย
เอาวะ ในเมื่อนายกองมันแปลกขนาดนี้...ถ้าจะแปลกกันก็แปลกกันให้สุดแบบนี้นั่นแหละ
“มึงก็รู้ว่ากูไม่ชอบที่บ้าน วงการบันเทิงบ้าๆ บอๆ ห่าไรไม่รู้”
“...”
“มีแต่คนใส่หน้ากากเข้าหากัน คุณพ่อคุณแม่ก็ขยันสร้างภาพ มึงไม่เบื่อเหรอวะท่าน”
“...”
“มึงได้รับผลกระทบเต็มๆ เลยนี่” สายตาของนายกองตวัดมามองผม “ที่บ้านเราตอนนี้มีแค่กูกับนายพลที่ยอมรับพี่กล้า”
“กลับบ้านซะ” ดูเหมือนนายท่านจะไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้สักเท่าไหร่ ผมเองก็ยังไม่อยากให้ตัวเองจมดิ่งไปกับเรื่องนี้ เพราะตอนนี้เราต้องเคลียร์ปัญหาเรื่องนายกอง
“กูกลับก็ได้”
“ดี”
“มึงเข้าใจกูหรือเปล่า” เสียงของนายกองอ่อนลงจนทำให้สีหน้าของนายท่านเปลี่ยนไป ราวกับว่าคำตอบของนายท่านจะทำให้ทุกอย่างจบลง “มึงรู้ใช่มั้ยว่ากูเป็นคนยังไง”
“รู้...แต่มึงไม่ควรทำอย่างงี้”
“ตอนที่กูจบมอหกแล้ว กูจะทำอะไรก็ได้สินะ”
“...”
“ถ้าอย่างนั้นกูจะอดทนรอ พอถึงตอนนั้นกูค่อยหนีออกจากบ้านใหม่อีกรอบ”
นายท่านหลับตาลงอย่างเจ็บปวดกับโชคชะตา
“ส่วนเรื่องที่มึงโกรธพี่กล้า ถ้ามึงไม่เข้าใจพี่เขามึงก็เลิกกับพี่เขาซะ”
ไอ้นายกอง...ไอ้เด็กแสบ มึงนี่ก็ยุให้กูเลิกกับแฟนบ่อยจังเลย ใจกูแป้วไปหมดแล้วเว้ย
“ไว้กูจะเคลียร์กันเอง”
“ไม่ได้ กูต้องช่วยเคลียร์”
“มึงนี่มัน...”
“มึงลองด่ากูมา แล้วกูจะบอกว่ากูเป็นเหมือนพี่ชายคนโตของกู”
ผมที่ไม่ได้พูดอะไรมากทำได้แค่ยืนมองสองพี่น้องคุยกัน
“เอ๊ะ กระดาษอะไรน่ะ” นายกองแย่งกระดาษของผมไปถือ ผมแย่งไม่ทันเพราะมือของมันไวมาก สายตาของนายกองกวาดตาอ่านอย่างรวดเร็วจากนั้นก็ยิ้มออกมา
ไอ้ห่า...โตขึ้นมันมีสาวมาเกาะเยอะแน่ๆ ผมมั่นใจเลย
เดี๋ยว มันใช่ประเด็นในตอนนี้มั้ย
“ผมคงไม่ต้องอยู่ช่วยเคลียร์แล้วใช่มั้ยพี่กล้า”
นายกองพูดกับผมก่อนที่จะแปะกระดาษไปที่อกนายท่านอย่างแรง
“อ่านซะ ไอ้พี่โง่”
“มึงจะไปไหน”
“ขึ้นไปเก็บของน่ะสิ” ผมทำท่าจะกลับห้องพร้อมนายกอง แต่มันกลับให้ผมยืนอยู่ต่อ “อยู่เคลียร์กันเถอะพี่ ผมมีของไม่เท่าไหร่เอง”
“ไม่ใช่อะไร พี่กลัวนายกองขโมยของพี่”
“ตลกแล้ว” เด็กมอสามยิ้ม
“...”
“ที่ผมบอกว่านายพลกับผมยอมรับพี่น่ะ ผมพูดจริงนะ”
“...”
“สู้ๆ พี่ต้องเอาชนะนายหญิง อรุณกิตตินิวัฒน์ให้ได้”
“เรียกคุณแม่ดีๆ หน่อย”
นายกองชนไหล่นายท่านอย่างไม่สนใจคำพูดของพี่ชายตัวเอง นายท่านอ่านกระดาษในมือ จากสีหน้าเคร่งเครียดกลายเป็นสีหน้าดูดีขึ้นมาเรื่อยๆ ตามลำดับ
มันจะหายโกรธผมหรือยังนะ
“เพื่อนมึงคนที่น่ารักๆ นั่นต้องเป็นคนช่วยคิดวิธีนี้แน่ๆ” นายท่านพูด
หน้าผมเริ่มบึ้งตึง “ชมหมูหันให้กูฟังอีกแล้ว”
“ชอบประโยคสุดท้ายว่ะ” มันจะอ่านให้ผมเขินเล่นหรือไง “กล้ารักท่านมาก ได้โปรดอย่าโกรธนาน...กล้าใจคอไม่ดีเลย ฮ่าๆๆ”
“ขำไรนักหนาเล่า” อีกนิดนึงผมก็จะไปชกหน้าหล่อๆ ด้วยความหมั่นไส้แล้ว
“กล้ารักท่านมาก”
“พอ”
“กล้าใจคอไม่ดีเลย”
“พอเดี๋ยวนี้เลยนะ” ผมพูดเสียงแข็งกร้าวพร้อมแก้มแดงๆ
จบข่าว นายท่านเลิกล้อผมแทบจะในทันที “กูขอโทษที่กูเคือง”
“...”
“อาจเพราะห่วงน้องมากไป”
“...”
“กูใจร้ายกับมึงเกินไปมั้ยวะ”
“อืมมม” ผมลองคิดดู “ถ้ามึงเอาพี่สาวกูไปซ่อน กูคงไม่เคืองเฉยๆ...”
“...”
“...แต่กูจะฆ่ามึงเลย”
“แปลว่าเข้าใจกันเนอะ” นายท่านหัวเราะ “มึงดูแลพี่สาวสามคน กูดูแลน้องชายสามคน เออ...ก็เข้ากันดี”
“นายกองไม่ได้มีปัญหาอะไรใช่มั้ย” ผมถามอย่างเป็นห่วง
“คุณพ่อคุณแม่ทำมาสารพัดวิธีแล้ว ยังไงก็เปลี่ยนความคิดลูกชายแปลกๆ คนนี้ไม่ได้” แฟนผมถอนหายใจ “กูกับพี่น้องคนอื่นๆ ก็เลยได้แต่คอยดูแลมัน คนอย่างมันต้องทำความเข้าใจเยอะๆ หน่อย”
“น้องมันรักมึงนะ”
“กูก็รักน้อง...”
นายท่านค่อยๆ ขยับตัวเข้ามาสวมกอดผมพร้อมกับดึงศีรษะของผมไปซบที่อก
“ขอโทษ” มันเอ่ย “ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ”
“อย่ามองกูด้วยสายตาแบบนั้นอีกนะ” เสียงของผมสั่นเครือ ที่ผมไม่โวยวายอาจเป็นเพราะผมกลัวสายตานั้นของมัน สายตาที่โทษผมเต็มๆ จากนั้นก็หันไปสนใจพราวฝันที่เปรียบเสมือนนางฟ้าผู้ช่วยชีวิต
ยิ่งคิดผมก็ยิ่งปวดใจ...เหมือนผมทำร้ายนายท่านอีกครั้ง แล้วพราวฝันก็เป็นคนที่เซฟชีวิตนายท่านเอาไว้ได้อีกครั้ง
แม่งเอ๊ยยยย ผมแม่งทั้งเจ็บทั้งมีไฟสุมอยู่ในอวัยภายในไปพร้อมๆ กัน
“แบบไหนวะ” นายท่านจับใบหน้าผมให้มองหน้ามัน ดูมันเริ่มเป็นกังวลกับความคิดของผม
“แบบที่มึงมองก่อนมึงจะมาหาน้อง”
“...”
“แบบที่มึงมองก่อนมึงจะแยกกับกู”
“...”
“กูเจ็บฉิบหาย” ผมคอตก
“ทำไมอ่ะ” นายท่านร้องเสียงหลง ราวกับว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่มันไม่คาดฝันมาก่อน
“เหมือนมึงเลือกฝัน ไม่ได้เลือกกู”
“เฮ้ยยยย ทำไมคิดงั้น” นายท่านกอดผมอีกรอบ คราวนี้มันกอดผมแน่น ไม่ให้ผมดิ้นหลุดไปไหนได้
“มึงมันใจร้ายไง ไอ้ห่า!” ผมเริ่มโวยวาย
“ก็บอกแล้วไงว่าตอนนั้นห่วงน้องเกินไป”
“ไม่รู้ล่ะ”
“...”
“กูเครียดแล้ว”
“อย่าเครียดเลย”
“...”
“ขอโทษ” มันพูดย้ำอีก “ต้องให้ทำยังไงถึงจะรู้สึกดีขึ้นได้”
จู่ๆ ผมก็เป็นฝ่ายถือไพ่เหนือมันซะงั้น ทั้งๆ ที่เมื่อไม่กี่นาทีก่อนผมกำลังยืนเหงาเป็นหมาหงอยอยู่แท้ๆ
“เหี้ย กูมันเหี้ยมาก” ราวกับว่านายท่านเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองได้ทำอะไรลงไป “กูไม่ได้ตั้งใจให้มึงคิดอย่างนั้นจริงๆ นะ”
“ฝันเข้าห้องมึงได้สบายใจเฉิบเลยนะ” ขออนุญาตประชดสักครั้ง
“ก็เป็นเพื่อนกันไง” นายท่านเริ่มอ้อนวอน “กูต้องทำยังไงมึงถึงจะโอเคกับเรื่องนี้สักที”
“ก็ไม่ต้องทำไง” ผมจับมือนายท่านขึ้นมาบีบ มันมองผมอย่างอึ้งๆ เพราะสายตาของผมแข็งกร้าวมากขึ้น
ยอมมานานแล้วเรื่องนี้...ผมขออนุญาตทำเป็นเข้มหน่อยเถอะ
“รีบไปส่งฝันซะ”
“...”
“แล้วอย่าให้กูต้องเห็นหน้าฝันอีก”
นายท่านอ้าปากค้าง คงไม่เคยคิดฝันมาก่อนล่ะมั้งว่าผมจะโหดแบบนี้ นี่มันลืมไปหรือเปล่าว่าผมเป็นนักเลงคุมโรงเรียนมาก่อน
ช่วงหลังๆ ผมอ่อนหวานมากขึ้นก็เพราะมัน...มันคนเดียวนั่นแหละ
“ส่งเสร็จก็มารับกูไปห้าง”
อีกฝ่ายเลิกคิ้วงงๆ “อยากให้พาไปห้างเหรอ”
“ใช่”
“ไปทำอะไร ดูหนังเหรอ”
“ไปซื้อของเข้าห้องเว้ย”
“อ้อ” นายท่านยิ้ม “นี่แสดงว่ากูไม่ต้องกลับไปอยู่ห้องตัวเองแล้วใช่มั้ย”
“กูจะไปซื้อของกินมาติดห้อง ไม่ได้ซื้อข้าวของเครื่องใช้”
“ว้า ผิดหวังจัง” มันแกล้งพูด “เดี๋ยวจะรีบกลับมารับนะ”
“อย่าลืม” ผมย้ำอีกครั้ง “อย่าให้กูได้เห็นหน้าฝันอีก”
นายท่านจ้องมองผมอย่างเนิ่นนานก่อนจะพยักหน้าช้าๆ
“ครับ”
ผมเดินไปเดินมาในห้องอย่างว้าวุ่นใจ
นายท่านออกไปกับพราวฝันมากกว่าสามชั่วโมงแล้ว
ให้ตายสิวะ...ไปส่งกันหรือว่าพากันไปสู่ประตูสวรรค์กันแน่ ผมที่หัวร้อนรุ่มมาตั้งแต่ช่วงบ่ายเริ่มอยู่ไม่สุข คิดไปต่างนานาว่าทั้งสองคนนั่นจะสานสัมพันธ์กันยังไงตลอดระยะเวลาที่หายไปจากสายตาผม ผมรู้ว่าเธอเป็นเพื่อนที่ดีของนายท่าน และผมก็รู้อีกด้วยว่าเธอคิดอะไรกับนายท่านด้วย
ผมมั่นใจล้านเปอร์เซ็นต์ว่าเจ้าของข้อความจากบุคคลปริศนาที่ด่าผมว่า ‘หน้าด้าน’ นั้นต้องมาจากปาวฟันชัวร์ๆ
สไตล์ของผมคือผมไม่อยากมีเรื่องกับผู้หญิง ไม่ว่าจะเป็นทางใดทางหนึ่งทั้งนั้น ผมไม่สามารถควบคุมเธอได้ว่าเธอจะทำอะไรหรือส่งข้อความไปหาใคร ผมทำได้แค่อย่างเดียวคือควบคุมคนของผม ไม่สิ...ผมต้องคอยดูว่าคนของผมนั้นจะมีแววทำอะไรก็ตามที่มีส่วนใกล้เคียงกับคำว่า ‘นอกใจ’ หรือเปล่า
ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อ ผมเพิ่งรู้สึกเดี๋ยวนี้นี่เองว่าผมกับนายท่านเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงจากสมัยมัธยม เราซีเรียสและก็จริงจังกันมากขึ้น ทว่าเราไม่สามารถปล่อยผ่านบางเรื่องไปได้ ไม่ว่ายังไงเราก็ต้องจริงจังเพื่อรักษาความสัมพันธ์ของเราเอาไว้ให้ดีที่สุด
แม้ปากผมจะบอกนายท่านไปว่าทำยังไงก็ได้ไม่เห็นผมเห็นหน้าเพื่อนมันคนนี้อีก แต่ผมก็ชักจะไม่แน่ใจว่าคนของผมจะให้ความร่วมมือมั้ย นายท่านหายไปนานมาก นานจนผมหวั่นใจ...กลัวว่าระหว่างที่มันไม่ได้อยู่กับผม มันจะทำอะไรกับปาวฟันหรือเปล่า
ตอนนี้ผมเหมือนไอ้บ้า โรคจิต หวาดระแวง และขี้หึง
ความรู้สึกของผมมันมากกว่าวันไหนๆ ตั้งแต่ที่ผมรู้จักกับนายท่าน
เราเป็นคู่รักกันแถมยังผ่านคืนที่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกัน...ผมไม่สามารถหักห้ามใจตัวเองไม่ให้คิดจินตนาการในแง่ลบได้จริงๆ
โธ่เอ๊ย...มึงรีบกลับมาเล่นของเตี้ยของมึงได้แล้วไอ้ท่าน!
เสียงลูกบิดประตูห้องของผมถูกหมุนทำเอาผมตกใจ คอผมหันไปมองคนที่เดินเข้ามาเหมือนเจ้าเข้าเจ้าของห้องผม คนคนนั้นก็คือนายท่าน เราทั้งคู่แลกกุญแจสำรองกันเอาไว้ตั้งแต่วันที่คบกันวันแรกแล้วครับ
“เคาะก่อนก็ได้มั้ง” ผมแกล้งโวย
“ทำไมต้องเคาะ หรือมึงมีชู้” นายท่านเดินเข้ามาหาผมพร้อมๆ กับก้มหน้าซุกที่ไหล่ของผม “เหนื่อยโคตร ขับรถไปมาโคตรไกล”
“เดี๋ยว ที่ช้านี่แปลว่า...”
“ไปส่งฝันแล้วก็ไปส่งนายกอง ขากลับรถโคตรติด”
แปลว่าที่ผมมโนในแง่ลบไปต่างๆ นานานี่ผมเสียเวลาเปล่าอย่างนั้นเหรอ
“ถามจริง ไม่ได้ไปแวะที่อื่นมาก่อนเหรอ”
“แวะอะไรล่ะ” นายท่านร้อง “มึงไม่ได้ดูสตอรี่กูหรือไง กูอัพอยู่นะว่ารถติดฉิบหาย”
ผมยิ้มแห้งๆ ใส่ให้มัน ตลอดเวลาหลายชั่วโมงที่ผ่านมาผมเอาแต่เดินไปเดินมาอย่างกับหนูติดจั่น ไม่ได้จับมือถงมือถืออะไรหรอก
“ไปกันได้หรือยัง” จู่ๆ นายท่านก็ตื่นตัวขึ้นมาอีกครั้ง
“ไปไหนวะ”
“อ้าว ซื้อของเข้าหอไงกล้า”
“อ๋อ เออว่ะ ลืม”
“ยังไงวะมึงนี่ ดูไม่ค่อยมีสตินะ”
มึงลองหัวร้อนเรื่องผู้ชายของมึงไปส่งผู้หญิงที่มีใจให้ผู้ชายของมึงดูมั้ยล่ะ ให้ตายเถอะ แม้ผมจะคิดอย่างอารมณ์บูดๆ แต่ก็ถือได้ว่าผมอารมณ์ดีขึ้นมากกว่าห้านาทีก่อน
“ตกลงเป็นไง” ระหว่างที่เดินไปยังลิฟต์ ผมได้ลองเอ่ยถามนายท่านดู
“อะไรเป็นไง”
“ปาวฟันไงเล่า” รู้ว่าผมรอมันก็ยังจะลีลาอีกเนอะ
“ก็ไม่ได้เป็นไง” นายท่านยิ้มน้อยๆ ส่งให้ผม “กูบอกไปว่าตอนนี้มึงกับกูคบกันแล้ว...หลังจากนั้นเขาก็วีน เหวี่ยง โมโห โวยวาย ด่ากูสารพัด แต่กูก็ชินแล้วล่ะ”
“อืม”
“กูยังบอกอีกนะว่าห้ามมายุ่งกับมึง”
ผมไม่ได้ต้องการให้นายท่านไปพูดกับผู้หญิงแบบนั้น แต่มันก็เป็นอะไรที่ชัดเจนที่สุดแล้ว ผมคิดว่าผมไม่มีวันที่จะโต้ตอบข้อความที่ด่าผมเสียๆ หายๆ นั่น เพราะฉะนั้นเธอต้องโดนพูดอะไรสักอย่างบ้าง ไม่อย่างนั้นล่ะก็...เธอก็คงจะยังส่งข้อความมาด่าผมอยู่
การที่ผมไม่ตอบโต้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่โกรธหรือขุ่นเคืองนะครับ
ผมไม่รู้ว่าต่อไปปาวฟันคนนี้จะแผลงฤทธิ์อะไรอีกมั้ย ลองเหลือบมองไปที่นายท่านคนที่เพิ่งโดนด่าสารพัด มันก็ไม่เห็นจะทุกข์ใจอะไร ซ้ำยังไม่มีทีท่าว่ากังวลห่าเหวอะไรเลย เพราะงั้นผมควรจะเบาใจใช่มั้ยครับว่าระหว่างเราจะไม่มีผู้หญิงเข้ามาแทรกกลาง
ขอให้มันเป็นแบบนั้นต่อไปเรื่อยๆ เถอะ...
มือของนายท่านเอื้อมมือมาแตะมือผม มันจับมือผมเพียงแค่นิ้วสองนิ้วของผมเท่านั้นพร้อมทั้งบีบแน่น ตอนที่ลิฟต์ลงมาจากชั้นบนแล้วเห็นว่ามีคนอยู่ข้างในลิฟต์ประมาณสองสามคน เราทั้งคู่ถึงได้เอามือออกจากกัน
นายท่านลอบส่งยิ้มให้ตอนที่อยู่ในลิฟต์ ผมเองก็ลอบส่งยิ้มให้มันเหมือนกัน
ยังมีอีกตั้งหลายต่อหลายอย่างที่เราต้องฟันฝ่าไปด้วยกัน ไม่ใช่แค่เรื่องผู้หญิงที่ชอบนายท่านเพียงคนเดียว...
Proudfunn : ท่าน...บอกทีว่ามันไม่จริง
Proudfunn : ช่วยบอกเราอีกทีว่าท่านโกหก
Proudfunn : เราเสียใจมากเลยนะรู้มั้ย
Naaytan_Lkh : ขอโทษ
Naaytan_Lkh : ขอโทษจริงๆ
Proudfunn : ถ้าท่านเจ็บเพราะคนคนนี้อีกล่ะ
Proudfunn : ตอนนั้นเราอาจจะไม่อยู่ที่เดิมแล้วนะ
Proudfunn : เราอาจจะลืมท่านไปแล้วก็ได้
Naaytan_Lkh : ไม่เป็นไร
Naaytan_Lkh : จริงๆ แล้วที่ของเรามันคือตรงนี้
Naaytan_Lkh : ที่ที่มีกล้าอยู่
Naaytan_Lkh : ถ้ากล้าทำเราเจ็บแบบใกล้จะขาดใจ...เราก็จะยังอยู่ที่เดิมTBC*ช่วงนี้เป็นช่วงหนุ่มๆ ปรับตัวเข้าหากันนะคะ
เป็นกำลังใจให้หนุ่มๆ ด้วยน้า 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
