ตอนที่ 23
เซียน
'ท่าน'
'ว่าไง'
'คนที่ตามตูดพี่กล้าต้อยๆ นั่นใครวะ'
'อ๋อ พี่เซียนน่ะ เพื่อนสนิทกล้า'
'ทำไมชอบมองกูแปลกๆ'
'ยังไงวะ'
'มองกูเหมือนเคยเห็นหน้ากูมาก่อน แต่ไม่ยอมมาทัก'
'มึงคิดไปเองน่า'
'เออ กูคงคิดไปเองนั่นแหละ'
'...'
'นั่นไง มองหน้ากูอีกแล้ว'
ผมแม่งเป็นอะไรของผมกันวะ
ผมเคยเห็นไอ้เด็กที่ชื่อทิมมานาน ยอมรับก็ได้ว่าผมชอบมองมัน แต่ผมไม่ได้ชอบมันนะครับ ที่ผมชอบมองก็เพราะว่าสำหรับผมแล้วมันเป็นผู้ชายที่น่ามองที่สุด มันเป็นผู้ชายคนแรกที่มักจะเข้ามาอยู่ในสายตาของผมเสมอไม่ว่ามันจะอยู่ไกลแค่ไหน ทั้งๆ ที่ผมไม่เคยมองผู้ชายมาก่อนเลย
นั่นคือความจริงที่ผมรู้ดีกับตัวเองแต่ผมไม่ยอมเปิดเผยเรื่องนี้ให้กับใครได้รับรู้ แม้กระทั่งเพื่อนสนิทผมอย่างไอ้เหี้ยกล้า
หากจะถามว่าทำไมผมถึงชอบมอง ผมตอบได้อย่างทันทีเลยว่า...ผมไม่รู้!
ทุกวันนี้ผมก็ยังหาคำตอบไม่ได้ สถานะของผมกับมันเรียกได้ว่าห่างกันสุดๆ เพราะมีเพื่อนสนิทที่เป็นแฟนกันแต่ไม่ได้รู้จักกันมาก่อน ผมกับมันคุยกันน้อยครั้งมากๆ เราทักทายกันและกันเสมอแต่มันก็แค่ผิวเผิน เพิ่งได้เข้ามาอยู่ใกล้ชิดกันมากขึ้นเมื่อนายท่านกับกล้าเริ่มกลับมาเจอกันอีกครั้งนี่แหละ
สองคนนั้นกลับมาเจอกัน ทำให้ผมกับมันก็กลับมาเจอกันอีกครั้งด้วย หลังจากที่เจอมันครั้งแรกที่ใต้ตึกนิเทศฯ ผมก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม...ชอบมองมันเหมือนเดิม
ผมโคตรนึกเสียใจที่ผมได้พูดถึงการพูดชื่อไอจีของทิมไปอย่างนั้น เรื่องนั้นอาจจะทำให้ทิมมองผมไปในแง่ลบก็ได้ แม้ว่าเราสองคนจะปรับความเข้าใจกันแล้ว แต่ผมก็ยังรู้สึกผิดนิดๆ อยู่ดี
เมื่อคืนผมลองโทรชวนมันออกไปหาอะไรกิน แต่คงดึกเกินไปมั้ง ทิมมันก็เลยปฏิเสธผม ผมไม่ได้ว่าอะไรมันหรอกเพราะไม่ได้ตั้งความหวังอะไรด้วยซ้ำว่ามันจะไปด้วย ถ้ามันไปกับผมมันก็คงเป็นเรื่องเซอร์ไพรส์อีกเรื่องหนึ่งที่ผมจะเก็บเอาไว้เป็นความทรงจำอย่างดีนั่นแหละ
ขอวนกลับไปที่บรรทัดแรกอีกครั้งหนึ่ง
ผมแม่งเป็นอะไรของผมกันวะ!
"วันนี้ตอนบ่ายไม่มีเรียนนี่" วันศุกร์ที่แสนจะสุขีกำลังเริ่มต้นขึ้น ผมทักไอ้กล้าที่เดินมาเรียนด้วยสภาพเหมือนอีกนิดก็ปลิว เมื่อคืนแม่งโดนเชี่ยท่านจัดหนักมาชัวร์ๆ "ไปนิเทศฯ กันเปล่า"
เพื่อนผมลังเลเล็กน้อยก่อนจะพูด "ไปทำไมวะ"
"อ้าว มึงไม่ไปหาแฟนมึงเหรอ"
"กูหมายถึงมึงอ่ะ...มึงไปทำไม"
ผมเงียบกริบเพราะผมให้คำตอบมันไม่ได้ ปกติแล้วผมไม่ใช่มนุษย์ที่สงบปากสงบคำเช่นนี้ ฉะนั้นผมจึงโดนไอ้กล้าหรี่ตามองอย่างจับผิด
"หมูหันกับตงมันเล่าให้ฟังมา" เริ่มมาแบบนี้แปลว่าอีกนิดกูคงโดนล้อชัวร์ๆ "มึงเล่น RoV กากลงไปมากเพราะมัวแต่ปกป้องฮีโร่ในเกมของทิม"
"มัวแต่นอนกกผัวอยู่ก็เลยไม่รู้เรื่องอะไรงั้นสิ" วิธีการเอาตัวรอดคือชิงแซะเพื่อนก่อน
"สาดดด" กล้าโวยทุกครั้งเวลาที่ผมพูดอะไรที่มันดูไม่แมน "ออกหน้าออกตาเกินไปแล้วนะมึงอ่ะ"
"กูออกหน้าออกตาอะไรวะ"
"มึงชอบน้องมันใช่มั้ย"
"เปล่า" ผมตอบทันควันแต่เสียงที่ตอบแม่งโคตรจะดังผิดปกติ
"หรือแค่สนใจเหรอ"
"ก็..."
"แสดงว่าสนใจ" กล้าสรุปเอาเอง "มึงต้องสู้หน่อยนะ ทิมอาจจะดูเป็นคนเฟรนด์ลี่ แต่มึงอย่าลืมว่ามันเป็นลูกเต้าเหล่าใคร"
มึงกำลังให้กำลังใจกูอยู่หรือกำลังพูดจาตัดกำลังใจวะ...
"กูไม่ได้ชอบ แค่ไม่ชอบให้มันสนใจคนอื่นแล้วเมินกู กูอยากให้มันสนใจแค่กูคนเดียว"
กล้าเลิกคิ้วราวกับสิ่งที่ผมเพิ่งจะพูดนั้นเป็นสิ่งที่ฟังดูตลก
"นั่นน่ะนะที่เรียกว่าไม่ชอบ" มันหัวเราะ "แป๊บ เดี๋ยวกูลองถามเชี่ยหมูหันกับเชี่ยตงดู"
"ถามอะไรวะ"
กล้าไม่ตอบคำถามผมแต่มองไปยังเพื่อนทั้งสองผู้ที่เพิ่งซื้ออาหารเช้าแล้วก็กำลังทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ เรา กล้าส่งยิ้มให้ผมอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะเริ่มเปิดประเด็น
"กูถามพวกมึงหน่อย"
"มีอะไรเหรอ"
"นายท่านไม่เอา?"
"ของนายท่านเล็ก?"
"หรือว่าถุงยางหมด?"
ผมขำคำพูดของตงกับหมูหันมากแต่ไม่กล้าออกตัวแรงเพราะกลัวว่ากล้ามันจะไม่ปราณีผมในสิ่งที่มันกำลังจะถาม เพื่อนผมคนนี้นี่มันก็ไม่คิดจะเขินหรือแก้ตัวอะไรเลย อาจเป็นเพราะมันมองว่าเป็นเรื่องธรรมดาของคนที่รักกันล่ะมั้ง ผมกับคนอื่นๆ ที่ล้อก็ไม่คิดจะล้อให้มันเขินอาย แค่ล้อเพราะสนุกปากเท่านั้น...และก็อิจฉาด้วยส่วนหนึ่ง
กล้ามันเป็นคนมีคู่อ่ะนะ จะไม่ให้คนโสดอย่างพวกผมล้อเลียนได้ยังไงไหว
"สรุปจะถามอะไร" ตงเลิกแกล้งไอ้กล้าเพราะเห็นมันหน้าหงิก
"มีไอ้เหี้ยคนหนึ่ง" กล้าทำเป็นเล่าอย่างออกรสชาติ ให้ผมเดานะ...ไอ้เหี้ยที่ว่านั่นน่าจะเป็นผมเองนี่แหละ "มันยังงงๆ อยู่ว่ามันรู้สึกยังไงกับน้องคนหนึ่ง"
"ไอ้เหี้ยนั่นมันเป็นยังไงกับน้องล่ะ" หมูหันกินไปด้วยถามไปด้วย
"มันบอกมันไม่ได้ชอบ แต่มันอยากให้น้องสนใจมันแค่คนเดียว ไม่อยากให้สนใจคนอื่น"
"ห่าน แบบนั้นเรียกว่าชอบแล้ว"
"มองจากดาวอังคารก็ยังรู้เลยว่ามันชอบ"
"องค์การนาซ่าก็ยังพากันคอนเฟิร์มอ่ะ"
ผมตัวชาไม่กล้าขยับไปไหนทั้งสิ้น แต่ผมจะไม่ยอมให้กล้ามันชนะผมหรอก เห็นมันทำหน้าเหนือกว่าด้วยสีหน้าที่โคตรน่าถีบแบบนั้นแล้วผมก็ยิ่งรู้สึกอยากจับหน้าขาวๆ ของมันดมรักแร้ผมซะ
นี่ผมชอบไอ้ทิมจริงๆ เหรอวะ
บ้า...แม่งง่ายไปเปล่า จู่ๆ จะให้ผมรู้สึกชอบเลยเนี่ยนะ ไม่จริงน่า ผมก็แค่ชอบมองหน้ามันเฉยๆ เท่านั้นแหละ ผมจะไปชอบคนอย่างมันได้ยังไง
ผมคิดว่าผมต้องคิดทบทวนกับตัวเองดีๆ หน่อยแล้วว่าผมจะเอายังไงกันแน่ ผมจะเก่งแต่เรื่องไอ้กล้าไม่ได้ ผมต้องเก่งเรื่องของตัวเองด้วย
เห็นทีผมจะไปคณะนิเทศฯ บ่ายนี้ ส่วนไอ้กล้ามันจะไม่ไปก็เรื่องของมัน...
ตอนบ่าย ณ คณะนิเทศศาสตร์
คิดว่าไอ้กล้ามันมามั้ยครับ...
มันมาจนได้ครับผม!
ขึ้นชื่อว่าคณะนิเทศฯ ไม่ว่าอยู่ไกลจนใกล้จะถึงสวรรค์ชั้นฟ้าขนาดไหนยังไงไอ้เหี้ยกล้ามันก็มา เนื่องจากแฟนมันเรียนอยู่ที่นี่ ผมเองก็พลอยได้กุศลผลบุญ แทนที่จะมาที่นี่อย่างโดดเดี่ยวเดียวดายแต่ผมกลับมีเพื่อนมาที่คณะนิเทศฯ นี้ด้วย
ผู้ชายอยู่ด้วยกันเยอะๆ มันมักจะมีออร่า อันนี้เป็นความเชื่อส่วนตัวของผมเอง แม้ว่าวันนี้ผมกับกล้าจะมากันแค่สองคน แต่ผมก็เชื่อว่าเราทั้งคู่มีออร่ามากพอ
อย่างน้อยก็คงทำให้ทิมหันมามองได้ก็แล้วกัน
...อาจจะไม่ได้มองเพราะออร่า แต่มองเพราะผมมากับไอ้กล้า แฟนเพื่อนรักของมันแทน
นั่นมันก็เรียกว่ามองเหมือนกัน ผมไม่ถือ!
"ถามหน่อยนะ มึงมาทำไม" กล้าเอ่ยหลังจากที่เราเงียบอยู่นาน เราเลือกที่จะนั่งตรงม้านั่งที่มองเห็นตึกคณะนิเทศฯ ชัดเจน "กูมาอ่ะไม่แปลกหรอก แต่มึงอ่ะแปลก"
"กูมาพิสูจน์อะไรสักอย่าง"
"พิสูจน์ไรวะ"
"กูมีเรื่องจะถามหน่อย" แทนที่ผมจะตอบ ผมกลับยิงคำถามไปที่เพื่อนผมแทน "ก่อนที่มึงจะชอบไอ้ท่าน มึงรู้สึกยังไงก่อนวะ"
จู่ๆ ไอ้กล้าก็หน้าแดงขึ้นมาซะอย่างนั้น "ถามอะไรอย่างนั้น"
"มึงเขินคำถามกูเนี่ยนะ เขินช้าไปหน่อยมั้ย" ผมอดแขวะไม่ได้ "กูรู้เรื่องของมึงกับนายท่านทุกเรื่อง มึงไม่ต้องเขิน มึงพูดมา"
ไอ้กล้าทำหน้าตำหนิผมแบบไม่จริงจัง "ก็...ไม่รู้ว่ะ"
ชาตินี้ผมจะได้คำตอบมั้ยเนี่ย
"ตอนแรกกูก็แค่คิดว่าไอ้นี่มันหล่อดี แต่หลังๆ กูก็เริ่มรู้สึกว่าอยากเห็นหน้ามันทุกๆ วัน...มันหายไปวันหนึ่งนี่ทำเอากูแทบบ้าอ่ะ"
"เออ กูจำได้" ผมนึกไปถึงความหลัง "มึงเพ้อสัดๆ เลยวันนั้น ตอนเรียนพละมึงนึกว่าลูกวอลเลย์ฯ เป็นลูกบาสฯ อ่ะ โคตรฮา"
"กูตอบมึงแล้ว มึงตอบกูได้หรือยัง"
"หืม..." โดนสวนกลับแล้วไงกู
"มึงมาที่นี่ทำไมไอ้สาด"
ผมเอานิ้วมือนวดขมับตัวเองก่อนจะถอนหายใจ "กูงงว่ากูรู้สึกยังไงกับไอ้ทิม"
"..." อีกฝ่ายมองผมด้วยสายตาเย็นชาไร้อารมณ์
"ทำไมวะ ก็กูสงสัยนี่"
"มึงเคยเห็นกูเล่น RoV กับนายท่านมั้ย"
ผมส่ายหน้า...ปกติแล้วไอ้กล้ามักจะโดนไล่ไม่ให้อยู่ในทีมกล้าหัวจวยกับพวกผม แต่ดูเหมือนนายท่านมันคงอยากจะเอาใจแฟนอยู่เหมือนกันเพราะรู้ว่ากล้ามันก็อยากเล่นในบางครั้ง
สองคนนี้คงแอบไปเล่นด้วยกันมาตอนที่ผมไม่รู้นั่นแหละ
"กูอยู่ไกลจากมันมากแค่ไหนมันก็วิ่งตามมาปกป้องกูได้" กล้าเล่าให้ฟัง "บางครั้งก็เอาตัวเองเข้าไปขวางเพื่อที่จะตายแทนกู..."
ผมถลึงตาเมื่อได้ยิน...
"มันบอกว่าจากที่เคยเล่นพอใช้ได้กับพวกมึง พอมาเล่นกับกูกับกลายเป็นเล่นไม่ได้เลย มันไม่มีสมาธิเพราะมัวแต่เป็นห่วงกู กลัวว่ากูจะโดนทีมตรงข้ามฆ่าตาย"
"..."
"เหมือนที่มึงทำกับทิมป่ะ" เพื่อนผมได้ทีก็แหย่ผมใหญ่
"กูคิดว่ากูแค่รู้สึกผิดที่เคยด่ามันเรื่องเกมอ่ะ ก็เลยเล่นกับมันดีๆ"
"ไอ้สัด เกมนี้ไม่ใช่เกมแข่งการปกป้องนะเว้ย...เล่นดีๆ ของมึงคือสนแต่ทิม ไม่สนอย่างอื่นในเกมเลย จำได้ว่าแม่งเละเทะฉิบหาย พาทีมแพ้แล้วแพ้อีกไม่ใช่เหรอ"
"มีเรื่องแปลกอีกเรื่องหนึ่งนะ"
"..."
"กูไม่เครียดเลยที่พาทีมแพ้ แต่กูดีใจที่ได้ปกป้องทิม"
"มันดีเหรอที่พาทีมแพ้เนี่ย" ไอ้กล้าส่ายหน้ากับตัวเองก่อนจะเปลี่ยนมาทำสีหน้าตกใจ "อะไรนะ!"
"งงใช่มั้ยล่ะว่ามันหมายความว่าไง"
"ไม่งง...มึงชอบน้อง"
"กูไม่ได้ชอบบบบบบ"
"ทิมมา!" กล้าชี้มือไปที่ว่างเปล่าข้างหน้า ผมหันขวับไปมองไวมากจนมันต้องหัวเราะดังลั่น "ไม่ได้ชอบเลย ไม่ได้ชอบเลยจริงๆ"
"ไม่...กูคิดว่าไม่ เพราะงี้ไงกูถึงมาเพื่อพิสูจน์"
"มึงจะพิสูจน์ยังไงไม่ทราบ"
"ยังไม่รู้เหมือนกัน"
ไอ้กล้าทำท่าจะชกผมใส่อากาศ...ถึงมันจะรู้สึกรำคาญที่ต้องพาผมมาทำอะไรที่ไร้สาระสำหรับมัน แต่มันก็อยู่ข้างๆ ผมแบบนั้นไม่ยอมห่างไปไหน
นี่แหละคือเสน่ห์อีกอย่างหนึ่งของมันที่มันไม่รู้ตัว...มันให้ความสำคัญกับเพื่อนมาก เพื่อนแกล้งเท่าไหร่ก็ไม่เคยโกรธ (แต่ก็เคยด่า) มันยอมให้พวกผมไปแย่งขนมในห้องของมันได้โดยที่ไม่บ่นสักคำ ในเวลาที่ของกินหมดมันก็ไปซื้อมาตุนเอาไว้เพราะรู้ว่าพวกผมจะมากินแน่นอนในอนาคต แม่งโคตรแม่บ้านอ่ะ...
อาจเป็นเพราะบ้านมันมีแค่มันที่เป็นผู้ชายคนเดียวก็ได้...มันก็เลยมีนิสัยที่ละเอียดอ่อนแบบนี้
"จริงๆ กูก็งงนะว่าทำไมจู่ๆ มึงถึงรู้สึกกับทิมแบบนี้"
"กูไม่ได้..."
"สมัยก่อนมึงถามกูแค่ครั้งสองครั้งเองว่าทิมเป็นใคร" มันพูดต่อโดยไม่สนใจคำพูดประท้วงของผม
กล้ามันไม่รู้อะไรซะแล้ว...ตั้งแต่วันที่ผมถามมัน ผมก็เอาแต่แอบมองไอ้ทิม เพื่อนของนายท่านในทุกครั้งที่มีโอกาส โชคดีของผมที่สมัยก่อนนายท่านมักจะหิ้วทิมกับนุกมาที่โรงเรียนของเราด้วย ซึ่งนั่นก็ทำให้ผมได้มองไอ้ทิมบ่อยยิ่งขึ้น
ผมมอง...จนกระทั่งมีความรู้สึกว่าทำไมผู้ชายที่เดินสวนผมไปในแต่ละวัน...ทำไมไม่มีใครหน้าเหมือนทิมสักคน ผมอยากมองคนที่หน้าเหมือนทิม...อยากมองคนที่ชื่อทิม
โชคดีที่ทิมมันออกสื่อบ่อยกว่านายท่านเยอะ ผมจึงมีโอกาสได้ติดตามข่าวคราวของมันผ่านโซเชียลบ้าง
...โดยที่ผมไม่ได้เล่าให้เพื่อนของผมฟังสักคน
"เดี๋ยวมึงก็รู้เองล่ะน่า" ตอนนี้ให้กูรู้คำตอบของคำถามในใจกูก่อนละกันนะเพื่อน
ถ้าวันนี้ผมไม่รู้ว่าผมรู้สึกยังไงกับทิมกันแน่...ผมจะ...จะ...
...จะไม่เล่น RoV หนึ่งวัน!
เฮ้ยยย นั่นมันเรื่องใหญ่ของผมเลยนะครับ
ระหว่างที่นั่งรอให้เด็กปีหนึ่ง คณะนิเทศฯ เลิกเรียน ผมก็ได้ทำการส่องอินสตาแกรมของทิมไปด้วย มันอัพสตอรี่เยอะเลย ส่วนใหญ่เป็นคลิปหลุดๆ ของนายท่านหรือไม่ก็นุกตอนที่กำลัง (ไม่ตั้งใจ) เรียนอยู่...
ผมแอบเห็นว่าไอ้กล้าส่องสตอรี่ของทิมที่มีนายท่านอยู่ในนั้นซ้ำแล้วซ้ำอีก
"มันขนาดนั้นเลยเหรอเพื่อน" ผมแซว
"ยุ่ง" มันสวนกลับ
ผมยิ้ม...ก่อนที่จะนึกเซ็งอยู่ในใจว่าทำไมทิมมันไม่ยอมถ่ายสตอรี่เป็นหน้าตัวเองบ้าง วันนี้ผมยังไม่เห็นหน้ามันเลยสักแวบเดียว
อย่าลืมนะครับว่าผมชอบมองหน้ามัน ผมชอบหน้ามัน ผมชอบมัน ผม...
เฮ้ยยยยยยยยยยย
"มึงเป็นไรเนี่ย ทะเลาะกับตัวเองเหรอ" ไอ้กล้าใช้นิ้วจิ้มหน้าผมแบบไม่มีการทะนุถนอมใดๆ
"เปล่า" กูแค่หลุดกับคนอ่านไป ไม่มีอะไร...
อย่าเพิ่งไปบอกมันเชียวนะครับ อย่าเพิ่ง อย่าเพิ่ง...
"หืม" เพื่อนผมส่งเสียง "เซียน กูว่า..."
"อะไรวะ"
"ถ้ามึงคิดจะทำอะไรล่ะก็...มึงรีบทำเลย"
"ทำไม"
"เดี๋ยวของรักของมึงจะเจอหมอคาบไปแดก"
ผมถลึงตามองตามสายตาของไอ้กล้า สิ่งที่ผมเห็นไม่ใช่ความหล่อของนายท่านหรือความน่ารักของไอ้นุก แต่เป็นไอ้ทิม...ที่มีไอ้หมอไตเติ้ลขนาบอยู่ข้างกายเสมือนเป็นหนึ่งในกลุ่มของคุณชายลูกค่ายละคร
พ่อง เรียนหมอมันว่างถึงขนาดมาเฝ้าคนอื่นได้ด้วยเหรอวะ กูว่าไม่มั้ง...
"มึงยังคิดจะพิสูจน์อะไรอยู่มั้ย" เพื่อนผมยังคงขยี้ต่อไป
โอเค ผมยอมรับก็ได้ว่าผมชอบมัน...ผมชอบไอ้ทิมลูกค่ายจีวายผู้ที่ชื่นชอบแอปอินสตาแกรมเป็นชีวิตจิตใจ แต่ว่า...
ผมจะเข้าหามันได้ยังไง ไม่สิ ตอนนี้ผมมีปัญหาที่ใหญ่มากกว่านั้น...
ผมจะจับมันแยกออกจากไอ้หมอไตเติ้ลได้ยังไง...
บางครั้งผมก็เป็นคนมีแผน แต่บางครั้งผมก็ไม่ใช่คนที่มีแผนเอาเสียเลย
ทางออกของผมในตอนนี้ก็คือเดินพุ่งตรงดิ่งไปหาพวกลูกค่ายละครทันที ทุกคนแปลกใจที่จู่ๆ ผมกับไอ้กล้าก็มาโผล่ที่ใต้ตึก
นายท่าน ทิม และก็หมอไตเติ้ลแม่งมีสีหน้าตกอกตกใจพอๆ กัน
"มากันได้ไง" หัวหน้าแก๊งถาม
ผมดันตัวเพื่อนรักส่งไปให้แฟนของมันอย่างรวดเร็ว "กล้าอยากเจอมึง มันคิดถึงมึงมาก"
ไอ้กล้าทำหน้าด่าผมผ่านสายตาของมันทันที แต่มันก็ไม่ถือสา เพราะในใจมันคิดอย่างนั้นจริงๆ ผมรู้...
"เรียนเสร็จแล้วเหรอ" กล้าถามแฟน
"ใช่ กำลังจะกลับห้องอ่ะ เหนื่อย อยากงีบ" นายท่านมองซ้ายมองขวาก่อนจะก้มหน้าลงไปพูดเบาๆ กับเพื่อนผม "กลับด้วยกันได้ป่ะ"
ไอ้กล้าหน้าแดงเป็นปื้น ผมได้แต่กลอกตาอยู่ข้างๆ มันด้วยความหมั่นไส้
"กูกลับกับท่านได้ใช่ป่ะ" มันถาม
"ทำไมจะไม่ได้" ผมตอบก่อนที่จะรู้ตัวว่ามีใครอีกหลายคนยืนอยู่ตรงนี้ "แต่เดี๋ยว..."
"อะไรอีกเล่า" กล้าโวย
"มานี่แป๊บ" ผมลากข้อมือเพื่อนตัวเองให้ออกมายืนอยู่ไกลๆ โดยไม่เกรงใจนายท่าน
"มึงดูแปลกๆ นะ" มันมองผมอย่างระแวง
"กูขอความช่วยเหลือ"
"ฉุกเฉินหรือเปล่า"
มันยังมีหน้ามาถามผมเล่นๆ อีก ผมเหลือบมองไปที่ด้านหลัง ไอ้หมอไตเติ้ลกับไอ้ทิมกำลังหัวเราะคิกคักกันใหญ่เชียว
มึงกำลังดูแก๊งสามช่าเล่นตลกกันอยู่หรือไง...
"มาก...คอขาดบาดตาย" ผมคงช้ากว่านี้ไม่ได้แล้ว
"มีอะไรกัน" นายท่านเดินเข้ามาแทรกกลางระหว่างผมกับเพื่อน
"สาด ยืมตัวแค่แป๊บเดียวก็ไม่ได้"
"ผมไม่หึงกล้ากับพี่...แต่ผมก็ไม่ชอบเวลาที่กล้าโดนผู้ชายลากไปแบบนั้นต่อหน้า เข้าใจผมนะครับ"
คำพูดยิ้มๆ แฝงไปด้วยความกวนบาทาของนายท่านทำเอาไอ้กล้ายิ้มอายๆ ...พวกมึงไปถึงไหนต่อไหนกันแล้วยังจะต้องมาหยอดกันอีกเหรอ
"ช่างแม่งให้หมด" ผมตัดสินใจเทเรื่องที่ว่าผมต้องทำเป็นปากแข็งต่อหน้าไอ้คู่รักผีๆ คู่นี้อีกต่อไป "พวกมึงต้องช่วยกู"
"หืม"
"ครับ?"
"ดึงความสนใจไอ้หมอเอาไว้ กูจะลากไอ้ทิมไปอีกทาง"
สิ้นเสียงของผม...ไอ้คู่รักผีแม่งก็ทำหน้าตาล้อเลียนผมจนผมนึกอยากเอาปี๊บมาคลุมหน้า
ได้ทีก็เอาใหญ่เลยนะ...
"ยังไงดีนะ" นายท่านหันไปมองแฟนมัน "ช่วยหรือไม่ช่วยดี"
"ช่วยดีมั้ย เอ๊ะ หรือไม่ช่วยดี" ไอ้กล้าทำเป็นลังเล
เตะปากเพื่อนต่อหน้าแฟนมันนี่จะเป็นอะไรมั้ยครับ...
"หนังที่นั่งโซฟา" ผมประกาศ
"หา" ไอ้กล้าถึงกับทำตาโต แม่ง...ยังไม่พออีกเหรอวะ
"บุฟเฟ่ต์ปลาแซลมอน" คราวนี้เป็นทีของแฟนไอ้กล้าที่จะทำตาโตบ้าง "ว่าไง"
พวกมันมองหน้ากัน...ไม่ยอมพูดอะไรออกมา
"แม่ง" กูจะหมดตัวแล้วนะ... "เลี้ยงเหล้าด้วย"
มีแต่ไอ้กล้าที่ตื่นเต้นกับข้อเสนอนี้ ผมจำได้ว่านายท่านมันไม่ดื่มเพราะงั้นผมจึงได้แต่ลุ้นว่าพวกมันจะเอายังไง
ในที่สุดนายท่านกับกล้าก็ส่งรอยยิ้มกลับมาให้มัน พวกมันเดินกลับไปหาคนที่ยืนรออยู่ หลังจากนั้นก็เบี่ยงเบนความสนใจจากไอ้หมอไตเติ้ลให้สนใจพวกมันแทนที่จะสนใจทิมแทน
...เสร็จโจร
เมื่อหมาเผลอ เราถึงได้เจอกัน...ไอ้ทิมอันเดอร์สกอร์จีวาย
สภาพมันเหมือนกำลังโดนลักพาตัวไม่มีผิด เพราะผมลากมันแบบถูลู่ถูกังออกมาจากบริเวณที่มีไอ้หมอไตเติ้ลอยู่ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้ผมอยู่จุดไหนของคณะนิเทศฯ ตอนนั้นสิ่งที่อยู่ในหัวของผมมีอย่างเดียวนั่นก็คือพาไอ้ทิมให้มันอยู่ห่างจากไอ้หมอไตเติ้ล...ยิ่งห่างมากเท่าไหร่ยิ่งดี
...ไกลสุดขอบโลกผมก็จะพามันไป!
"อะไรของพี่เนี่ย เพื่อนผมอยู่โน่น" ถ้ามันไม่โวยวายก็ไม่ใช่ไอ้ทิมแล้ว...
"มีเรื่องจะคุยด้วย"
"คุยต่อหน้าเพื่อนผมก็ได้ เราไม่มีความลับต่อกันอยู่แล้ว"
ผมมองหน้าไอ้ทิมอย่างเหน็ดเหนื่อยหัวใจ...กูไม่มีปัญหากับเพื่อนมึง แต่กูมีปัญหากับไอ้หมอเพลย์บอยที่กำลังตามตื๊อตามจีบมึงเนี่ย
"ถามจริง...มึงชอบไอ้ไตเติ้ลเหรอ"
"หา"
"..."
"บ้าเหรอพี่"
ชอบแฮะที่มันตอบแบบนี้...แต่ทำไมผมรู้สึกแปลกๆ ก็ไม่รู้ จะฟินก็ฟินได้ไม่สุด
"มันกำลังตามจีบมึงนะ"
"ก็พอรู้" ทิมพยักหน้าเบาๆ
"แล้วมึงก็ยอมให้มันจีบเนี่ยนะ"
"ผมจะตัดโอกาสพี่เขาทำไมกันล่ะ ผมก็ไม่ได้รังเกียจพี่เขานี่"
เอาแล้วไง...เทพเซียนเอ็กซ์เอ็กซ์ มึงเจอโจทย์ยากเข้าให้แล้วมั้ยล่ะ
สีหน้าของไอ้ทิมไม่ได้แสดงอาการว่ามันกำลังแกล้งผมแต่อย่างใด มันกำลังพูดความจริงเหมือนพูดเรื่องอากาศวันนี้ร้อนฉิบหายวายวอด
"มึงชอบมัน?" ผมจะขยี้ไปเพื่ออะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน
"ไม่ได้ชอบ...บอกแล้วไง"
"..."
"ตอนนี้ยัง"
พ่อง...
"ทำไมเหรอพี่ พี่มีปัญหาอะไรเหรอ"
ผมเดินไปเดินมาต่อหน้ามันเหมือนมีไฟลุกอยู่ใต้เท้า...เกิดมาก็เพิ่งเคยชอบผู้ชาย แถมยังเป็นผู้ชายที่ดูท่าว่าจะจีบยากซะด้วย
การปากแข็งของผมคือการเสียเวลาไปอย่างเปล่าๆ ปลี้ๆ ผมควรเอาเวลานั้นมากระทำการเอาชนะใจไอ้เด็กใจกว้างที่ท่าทางจะจีบยากแสนยากคนนี้ดีกว่า
"กูไม่ชอบ" ผมตัดสินใจพูดแบบนี้ไม่ก่อน
"เนี่ย...วางอำนาจข่มคนอื่นอีกละ ผมไม่ใช่เพื่อนในกลุ่มพี่นะ"
"..."
"พี่ไม่ต้องทำแบบนี้กับผม เพราะยังไงผมก็ไม่ยอมพี่หรอก"
ศีรษะของผมเริ่มมีอาการปวดตุบๆ ที่ผ่านมานอกจากการปากแข็งของผมจะเป็นปัญหาแล้ว การที่ไอ้เด็กนี่มันไม่ยอมรับกับคนอื่นๆ ว่าผมรู้สึกดีกับมันนั้นมันก็เป็นปัญหาอีกอย่างหนึ่ง
อาจจะผิดที่ผมเองก็ได้ที่ไม่ชัดเจน...
"มึงพูดแบบนี้แปลว่าใครจะจีบมึงก็ได้งั้นสิ"
มันยักไหล่...ผมดึงคอเสื้อมันให้มันขยับตัวเข้ามาใกล้ผม สีหน้าของมันแลดูตื่นตระหนก อีกทั้งยังต้องกลืนน้ำลายแก้เก้ออีกด้วย
"ต่อจากนี้ไปมึงเตรียมตัวรับมือไว้ให้ดี นี่มันเป็นความผิดของมึง"
มันผลักผมให้ถอยออกห่างอย่างตกใจ
"ผมผิดอะไร"
"ผิดที่มาทำให้กูชอบ" เหี้ยแล้วไงกู...
คำพูดมันหลุดออกมาจากปากของผมก่อนที่ผมจะยั้งมันไว้ได้ทัน...หัวใจผมเต้นตึกตักขณะที่เริ่มรู้สึกว่าตัวเองหน้าร้อนผ่าว
เวรกรรม...แบบนี้ไอ้ทิมมันต้องหัวเราะเยาะผมแหงๆ
แต่การกระทำของมันกลับผิดคาด...มันรีบเดินหนีผมพร้อมอาการหน้าแดงหูแดงซึ่งผมเห็นแค่แวบๆ
"จะไปไหน!" ผมร้องถาม
"ไปหาเพื่อน" มันร้องตอบ "ไม่ต้องตามมา!"
"ไม่ได้" มือของผมเร็วพอที่จะคว้าแขนของไอ้ทิมเอาไว้ได้ "ตอนนี้ไอ้หมออยู่กับเพื่อนมึง"
"..."
"จะไปไหน เดี๋ยวไปส่ง"
"กลับห้อง" มันตอบเสียงห้วนสั้น
"ได้" ผมกระตุกแขนมัน "เดินไปดิ"
"ขี้บังคับโว้ย!" มันร้องด่าผม "พ่อผมยังสั่งผมไม่ได้เลย"
ดูจากภายนอกก็รู้ว่าไอ้ทิมคนนี้ถูกเลี้ยงมายังไง ข้าวของเครื่องใช้ทุกอย่างนั้นย่อมเป็นไปตามที่ใจมันต้องการ
วันนี้เสื้อผ้าตัวของมันคงสนนราคาเกือบห้าแสนบาท (แพงที่นาฬิกา...)
"กูขอแก้ตัววันอื่น กูสัญญาว่ากูจะทำตัวดีๆ"
"หา"
"วันนี้มึงต้องตามใจกู"
"แต่ว่า..."
"นายท่านเข้าใจ"
"ผมไม่ได้หมายถึง..."
"ไอ้นุกด้วย"
"แล้วพี่..."
"เลิกพูดถึงไอ้หมอไตเติ้ลสักที!"
ทิมหุบปากฉับ...ทำปากขมุบขมิบด่าผมราวกับสาปแช่ง ผมรู้ว่าน้องมันไม่ชอบคนที่บังคับหรือฝืนจิตใจมัน แต่จะให้ทำยังไงได้...ผมไม่รู้จริงๆ ว่าผมควรแสดงความรู้สึกของผมกับมันยังไง
ที่แน่ๆ...ผมจะต้องเขี่ยไอ้หมอนั่นออกไปจากชีวิตไอ้ทิมให้ได้
เพราะไม่อย่างนั้นล่ะก็...ใจผมขาดแน่ๆ
การที่จะจีบไอ้ทิมนั้นต้องตัดคู่แข่งออกไปให้หมดครับ เพราะความยากจริงๆ นั้นอยู่ที่ตอนที่ผมจีบเจ้าตัวด้วยตัวของผมเองต่างหาก
นาฬิกาของทิมส่องแสงวิบวับกระทบกับแสงแดด...โดยที่เหนือข้อมือซึ่งนาฬิกาใส่อยู่นั่นมีมือที่ผิวเข้มกว่าจับอยู่
แค่นี้ก็รู้แล้วว่าชั้นวรรณะต่างกันสามร้อยสิบแปดชั่วโคตร
ถ้าความรักของนายท่านมันเรียกว่าเล่นของเตี้ยล่ะก็...ความรักของผมมันคงจะเรียกว่าเล่นของสูงซะแล้วล่ะ
"พิสูจน์ห่า พิสูจน์เหว หึหึ ไม่เห็นจะต้องพิสูจน์อะไรอีกแล้ว ในเมื่อมันชัดซะขนาดนี้"
"ว่าไงนะ"
"เปล่า"
"อย่ามีความลับกับกูสิ"
"เดี๋ยวเล่าให้ฟังนะท่าน...เฮ้ย ไตเติ้ล ทางนั้นไปไม่ได้!"
"ทางนั้นไปไม่ได้ครับ นุก มาช่วยกัน!"
TBC*มาลุ้นเบาๆ ไปกับเทพเซียนเอ็กซ์เอ็กซ์ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
