หัวข้อ: ผู้มาเยือนยามวิกาล

[บุหรง]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามโพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมและเกิดความขัดแย้ง
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่

อนึ่ง นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการ ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับบุคคล คณะบุคคล หรือองค์กรใดทั้งสิ้น

************************************************************

ห้อง๓๑๕ของหอชาย๙ ไม่มีคนอยู่มาถึง๓เทอม
คนที่เข้ามาอยู่ต่างย้ายออกหมด
ไม่มีสักคนที่บอกถึงเหตุผล

น้ำหยด หรือ ธารา นักศึกษาชั้นปีที่๒ คณะมนุษยศาสตร์
ที่ย้ายวิทยาเขตมา และเข้าพักในห้อง๓๑๕ของหอชาย๙
ทุกอย่างดูจะดำเนินไปด้วยดี จนกระทั่งมีคนแปลกหน้าเข้ามาในยามค่ำคืน

‘ผู้มาเยือนยามวิกาล’ ที่ไม่มีโอกาสได้เห็นเห็นแม้แต่ใบหน้า
รู้เพียงแต่ว่าเป็นนักศึกษาชั้นปีที่๔

เขาเป็นใครกันแน่ มาหาน้ำหยดเพื่ออะไร และทำไม
น้ำหยดได้แต่สงสัย จนกระทั่ง ...........

*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ  แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
 ทิพย์โมบอร์ดนิยาย

[zandwizz]

   มาเจิมเป็นคนแรกค๊าบ...... พี่ตั้ม  

จะรออ่านนะค๊าบ.......

+1 ไปด้วยเลย

[The Living River Ping]

อุอุ กุ๊กกุ๊กกู๋เหรอ ชอบ ชอบ อุอุ 

[jojoe]

เกริ่นมาซะน่ากลัว มารอว่าจะใช่อย่างที่คิดอะป่าว

(ไปอ่านวิหารจันทราให้จบดีกว่า)

[gigabeam]

แวะมาดู แล้วรีบออกไป อยู่นานไม่ได้ กลัว

[tatum1234]

 :m29:ออกแนวน่ากลัวนะครับ แต่ก็จะรออ่าน

[RN]

เกริ่นได้น่าสนใจมาก

รอๆ อ่าน

[Ryze]

ชอบบบบบ แนวเนี้ยะ

หึหึ

[bellbomb]

Intro ได้หลอนมากค่ะ จนอยากอ่านต่อแล้วละ 

[LiliLiN]

 

แนวลึกลับอย่างนี้ชอบนักแล


ว่าแต่ผู้มาเยือนจะหื่นมั้ยหว่า   

[m_myca]

น่ากลัว

 

ต้องแอบเข้ามาอ่าน

 

[บุหรง]

ตอนที่ ๑

กริ้ง~~~~~

เสียงนาฬิกาปลุกที่วางไว้บนโต๊ะเล็กๆตรงหัวเตียงดังขึ้น เด็กหนุ่มเอื้อมมือไปกดปุ่มให้เสียงเงียบลง ร่างที่นอนคว่ำอยู่ขยับเล็กน้อย ศรีษะยังซบอยู่บนหมอน เพราะไม่อยากลุกออกจากที่นอน สักพักก็ควานหาผ้าแพรสีแดงเลือดหมู ขึ้นมาคลุมร่างกายที่เปลือยเปล่าไว้ตามความเคยชิน พลางพลิกตัวนอนหงาย จากนั้นก็ยันตัวลุกขึ้นนั่ง หันหน้ามองไปยังเตียงว่างเปล่าที่ตั้งอยู่อีกฟากหนึ่งของห้อง ถอนหายใจยาว เด็กหนุ่มลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปหยิบผ้าขนหนูบนราวเล็กๆมาพันร่างกายท่อนล่างไว้ จากนั้นก็ส่องกระจกใบย่อมที่แขวนอยู่บนผนัง ดูว่ามีร่อยรอยอะไรผิดปรกติบนร่างกายหรือไม่ ก่อนจะหยิบผ้าขนหนูอีกผืนมาคลุมไหล่ไว้

คิ้วเรียวเข้มของเด็กหนุ่มขมวดเข้าหากัน ริมฝีปากบางเชิดขึ้นเล็กน้อย แววตาส่อแววสงสัย การรุกรานจากคนแปลกหน้า ที่มาเยือนในยามวิกาลเป็นครั้งที่สามเมื่อคืนนี้ ไม่ทิ้งร่อยรอยผิดปรกติอันใดไว้บนผิวสีน้ำตาลของเขาแม้แต่น้อย ไม่มีแม้แต่รอยคราบเปื้อน หรือกลิ่นแปลกปลอม จะมีก็แต่ความรู้สึกเจ็บปวดแปร๊บๆ อยู่ในบางส่วนของร่างกาย และปวดในกล้ามเนื้อบางที่เท่านั้น เด็กหนุ่มถอนหายใจยาวอีกครั้ง ก่อนที่จะหยิบแปรงสีฟันในแก้วน้ำบนโต๊ะปลายเตียงขึ้นมา พร้อมกับหยิบหลอดยาสีฟันขึ้นมาบีบยาสีฟันลงไป แล้วหันไปหยิบขันน้ำที่มีกล่องสบู่อยู่ข้างใน ที่วางรวมอยู่กับถังน้ำและกาละมังข้างๆราวตากผ้า ไม่ลืมที่จะหันไปหยิบพวงกุญแจเล็กๆ ที่มีลูกกุญแจประตูร้อยอยู่กับลูกกุญแจตู้ จากนั้นก็เปิดประตูออกจากห้อง ตรงไปยังห้องอาบน้ำ เพื่อจะกลับเข้ามาแต่งตัวออกจากหอพักไปยังโรงอาหาร ก่อนจะไปเรียนในคาบวิชาแรกในตอนเช้า

..........................................................
..............................

“น้ำ ทางนี้” เสียงเรียกของเด็กสาวตัวเล็กๆ ทำให้ ธารา หรือ น้ำหยด ที่เพื่อนเรียกสั้นๆว่า น้ำ หันไปมองยังโต๊ะยาวที่นั่งไว้ด้วยหนุ่มสาว ๕-๖ คนในชุดนักศึกษา “เดี๋ยวมานั่งนี่นะ”
เด็กหนุ่มหันไปโบกมือให้ เป็นสัญญาณรับรู้ แล้วเดินไปซื้อข้าวราดแกงจากร้านอาหาร จากนั้นก็เดินไปซื้อน้ำกระเจี๊ยบจากร้านเครื่องดื่ม แล้วเดินเข้าไปนั่งกับกลุ่มเพื่อน
“เป็นไง หลับสบายป่ะ” ไก่ ที่นั่งอยู่ข้างๆทักขึ้น
“อื้อ” น้ำหยด รับคำ พลางตักข้าวเข้าปาก
“แน่เหรอ แล้วทำไมเหมือนตาโหลๆ” นุชเด็กสาวร่างเล็ก ที่นั่งอยู่ตรงข้ามถามขึ้นบ้าง
“ก็ ...” เด็กหนุ่มอึกอัก “มันยังไม่คุ้นที่มั๊ง กว่าจะหลับได้เลยดึกไปหน่อย”
“โห จะสองอาทิตย์แล้ว ยังไม่คุ้นอีกเหรอ” นุชถามด้วยความเป็นห่วง
“อื้อ บางทีตื่นมายังงงๆอยู่เลย ว่าห้องครายยยย”

น้ำหยดหัวเราะเบาๆแล้วก็ก้มตักข้าวเข้าปากอีก ในขณะที่เพื่อนๆต่างชวนกันคุยโน่นคุยนี่ไปเรื่อยๆ จนได้เวลาที่ควรจะไปยังห้องเรียน ก็พากันลุกขี้นเดินออกจากโรงอาหารไป

..........................................................
..............................

“นายก็ไม่กลับบ้านเหรอ”
เสียงถามมาจากคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างๆ ในขณะที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่ในห้องพักผ่อน บริเวณชั้นหนึ่งทางด้านหน้าของตึกที่เป็นหอพัก เมื่อหันไปมองก็พบกับใบหน้าขาวๆ รูปหน้ายาวรี คิ้วหนาเข้ม ดวงตาใต้เปลือกตาชั้นเดียวไม่โตนัก แววตาสดใสกำลังมองมาพร้อมกับรอยยิ้ม
“อื้อ ... พรุ่งนี้ที่คณะมีรับน้องพิเศษ แล้วก็จับฉลากพี่เทค” น้ำหยดหันไปบอกแล้วก็ยิ้มให้
“เหรอ เราได้พี่เทคตั้งแต่สัปดาห์ที่แล้ว ว่าแต่นายชื่ออะไร เราชื่อ หมู” เด็กหนุ่มแนะนำตัว
“เราชื่อน้ำหยด เรียกเรา น้ำ เฉยๆก็ได้นะ” พอบอกชื่อตัวเองแล้วก็ต้องหัวเราะ เมื่อเห็นใบหน้าที่แสดงความสงสัยของอีกฝ่าย
“ทำไมต้อง น้ำหยด ด้วย ทำไมไม่เป็น น้ำไหล น้ำตก น้ำขัง น้ำ...”
“พอๆ” น้ำหยด ขัดจังหวะ “ไม่ชื่อ น้ำคลำ ก็ดีแล้ว”
“แล้วชื่อนายมีความหมายพิเศษรึเปล่า” หมูส่งสายตาเป็นมิตรให้
“มี” น้ำหยดยิ้มตอบ ยกนิ้วชี้มาแตะริมฝีปาก เป็นสัญญาณเหมือนห้ามพูด “แต่พระท่านว่า ... บอกไม่ได้” พูดแล้วก็หัวเราะอีก พร้อมกับยิ้มจนตาหยี
“นายนี่ยิ้มง่ายเน๊อะ เห็นทีไร ต้องเห็นนายยิ้มทุกทีเลย แต่เราไม่ค่อยเห็นนายอยู่ที่หอเลย”
“เราชอบไปนั่งที่หอสมุดอะ บางทีก็ไปนั่งเล่นที่ห้องเพื่อน ไม่ก็ที่สวนหย่อม”
เขาหมายถึงบริเวณสนามหลายแห่งที่มีต้นไม้ร่มรื่น ในบริเวณด้านหลังของมหาวิทยาลัย ซึ่งมีสนามกีฬาอยู่หลายสนาม และเป็นทางเชื่อมต่อระหว่างตัวมหาวิทยาลัย กับบริเวณด้านหลังที่เป็นบ้านพักของคณาจารย์ และบุคลากรของมหาวิทยาลัย
“นายอยู่คณะอะไร เราอยู่วิทยาฯ” หมูถามเพราะวันพรุ่งนี้มีคณะที่จัดกิจกรรมอยู่ ๓ คณะคือ มนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศึกษาศาสตร์
“น้ำ ... ไปกินขนมกันเร็ว” มีเสียงเรียกมาจากด้านหน้าของห้องนั่งเล่น ก่อนที่เด็กหนุ่มจะตอบคำถามเพื่อนใหม่ ทั้งสองคนมองออกไปด้านนอก ก็มองเห็นรถจักรยาน ๔ คัน จอดเป็นกลุ่มอยู่หน้าตึกกับคนอีก ๕-๖ คน ในแสงเลือนรางของหลอดไฟด้านข้างของตึก ที่อยู่ตรงประตูทางเข้าทางด้านข้างของห้องพักผ่อน
“เราไปก่อนนะ มาตามกันและ”

น้ำหยดหันไปบอกเพื่อนใหม่ แล้วหยิบรองเท้าแตะใต้เก้าอี้ลุกขึ้นจากเก้าอี้  กึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปหาเพื่อนๆที่อยู่ด้านนอก เด็กสาวตัวเล็กเลื่อนตัวจากเบาะนั่ง ลงไปนั่งอยู่บนเบาะหลัง  น้ำหยดตรงเข้าไปนั่งลงบนเบาะของจักรยานคันนั้น แล้วกลุ่มรถจักรยานก็เคลื่อนขบวนออกไปจากหอชาย๙

[อิง]

เรื่องใหม่คุณบุหรง การี๊ดดด 

จิ้มเอาไว้ก่อน เดี๋ยวไปรวบรวมสมาธิมาอ่าน

 + 1 เป็นกำลังใจให้ไว้ก่อนนะคะ

.................................................

อ่านจบแล้ว นิยายสยองขวัญเหรอคะ แค่ชื่อก็หลอนแล้ว   

แล้วตอนกลางคืนใครทำอะไรน้ำหยด หุ หุ ทำแบบไหนอะ ถึงได้รู้สึกเจ็บบางส่วน 

รอลุ้นตอนต่อไปนะคะ เรื่องน่าติดตามมากเลย

[WEERACHOT]

>>>วันนี้คงได้ตามอ่าน นิยายของเขาจริง...คุณบุหรง

อ่านแล้วรู้สึกเห็นภาพหมดเลยอ่ะครับ อธิบายละเอียด(ชอบ)

ผมเองพึ่งได้อ่านเรื่องนี้เรื่องแรก และจะอ่านต่อๆไป

ปล.

[juuuno99]

รออ่านตอนต่อไปนะคับ

 

[mist]

ต๊ายยยยยย ผีตัวนี้ลามกชะมัดเลยแฮะ

มิน่าล่ะ ถึงอยู่กันไม่รอด เพราะถึงไม่กลัวผีหลอก ก็กลัวถูกผีปล้ำนี่เอง 

[sun]

น้ำหยด - ธารา    = ทั้งชื่อจริงชื่อเล่น เป็นน้ำหมด เอิ้กๆ

เรื่องใหม่...เนื้อเรื่องน่าสนใจค่ะ

ใครกันหนอ ที่มาเยือนหนุ่มน้ำยามวิกาล โฮ่ะๆ  

คงมิใช่ เดวิล ซิมิคะ  ( คิด ซะน่ากลัว)  




+1 ให้กับเรื่องใหม่ค่า   

[Huo_To]

โอ๊ย อยากรู้            น้ำหยด โดนทำอะไรค้า 

ว่าแต่หอนี้หลอนอ่ะ

[lune]

มาลงชื่อเป็นสมาชิกเรื่องใหม่ค่ะ
 ขออ่านก่อนนะคะ ซัก2-3 ตอน ก่อนแสดงความคิดเห็นค่ะ

 

[น้ำค้าง]

สนุกน่าติดตามดีจัง

น้ำหยด ชื่อน่ารัก (เหมือนเรา) กร๊ากกกกกกกกกกซ์
 

[zandwizz]

  น่ากลัว ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ 

[bellbomb]

อ่า ไม่ได้เห็นหน้า ไม่ได้พูดคุยกัน ทำไมรู้ว่าผีตัวนี้อยู่ปี 4 ล่ะคะ  (ตีความว่าเป็นผีไปแล้ว บรึ๋ยส์)


ลึกลับน่าติดตามดี ชอบค่ะ

[YMP]

เรื่องใหม่  

 

[abcd]

  ชอบแนวนี้จริงๆ นานๆจะมีมา

[wan]

  เข้ามาเป็นสมาชิกเรื่องนี้ด้วยคน +1 เป็นค่าสมาชิกนะครับ

เรื่องจะน่ากลัวหรือไป ต้องตามต่อไป 

[บุหรง]

ก่อนอื่นต้องขอบคุณทุกคนนะครับ ที่เข้ามาติดตามผลงานและให้กำลังใจ
พอดีเข้ามาอ่านคอมเมนท์ ก็คิดว่าน่าจะตอบบางอันเสียหน่อย ขออนุญาตตอบรวมๆนะครับ

น้ำหยด ... เป็นชื่อหนึ่งในหลายๆชื่อของตั้มเอง อิ อิ 
ตั้ม ตั่้มติ๊ น้ำหยด ตั้มเหมียว แล้วก็ อีกหลายๆฉายาแล้วแต่ความหนิดหนมเช่น ไอ้ม๋าตั้ม พี่ครูตั้ม

เหมือนจะูถูกมองว่าเป็นเรื่องสยองขวัญไปเสียแล้ว แล้วยังมีคนสงสัยกันมากว่า น้ำหยดเจออะไรกันแน่ ถึงได้มีอาการเจ็บบางที่ อิ อิ อิ อันนี้คงต้องติดตามกันต่อปายยยย

บางคนสงสัยว่า เอ๊ะ! ไม่ได้เห็นหน้าไม่ได้พูดคุย ทำไมรู้ว่าอยู่ปี๔ ...
ครือว่า......

‘ผู้มาเยือนยามวิกาล’ ที่ไม่มีโอกาสได้เห็นเห็นแม้แต่ใบหน้า
รู้เพียงแต่ว่าเป็นนักศึกษาชั้นปีที่๔

บอกแต่ว่าไม่ได้เห็นหน้าเท่านั้นอะครับ แหะๆๆ 

[abcd]

อ่าว..ตกลงไม่ใช่เรื่องสยองขวัญเหรอ แงๆๆๆๆๆ 

[อิง]

ยังไงก็จะรอลุ้นตอนต่อไปนะคะ  พี่ครูตั้ม 

[RN]

อ่าว..ตกลงไม่ใช่เรื่องสยองขวัญเหรอ แงๆๆๆๆๆ 

ตัวเองสยองยังไม่พอเหรอ..

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ