หัวข้อ: ผู้มาเยือนยามวิกาล

[abcd]

อ่าว..ตกลงไม่ใช่เรื่องสยองขวัญเหรอ แงๆๆๆๆๆ 

ตัวเองสยองยังไม่พอเหรอ..

กี๊ซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ
ว่าคนสวยแบบนี้ได้ไงเคอะ
      






 


 

[Ryze]

ติดตามกันไปอย่างต่อเนื่องและเหนียวเหนอะ..เอ้ย เหนียวแน่น

 

[sirasyung]

แนวลึกลับ (จริงปะ?)   

ติดตาม ๆ 

เป็นกำลังใจให้นะคะ 

[Tetjinen]

  คง...ไม่...ใช่...ผี...บ้า...กาม...น่ะ...

 

[both^^]

รออ่านด้วยคน


ถ้าเรื่องเร้นลับล่ะแหล่มเลย


กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด


 

[บุหรง]

ตอนที่ ๒

น้ำหยดไม่ค่อยรู้จักใครในหอชาย๙นี้นัก ไม่ว่าจะเป็นรุ่นพี่ รุ่นน้อง หรือพวกปี๒ด้วยกัน ตามปรกติก็ไม่ค่อยได้ใช้เวลาอยู่ภายในหอพักมากนัก นอกจากเวลาค่ำ หอพักหลังนี้เป็นหอพักที่นักศึกษาคณะศึกษาศาสตร์ และคณะวิทยาศาสตร์ อยู่กันเป็นส่วนใหญ่ ส่วนนักศึกษาคณะมนุษยศาสตร์นั้น จะกระจายกันอยู่ภายในหอชาย๕ และหอชาย๖ มีอีกจำนวนหนึ่งที่พักอยู่ในหอชาย๑๐ อีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้น้ำหยดไม่ค่อยรู้จักใครนัก คงเป็นเพราะเขาเพิ่งจะย้ายวิทยาเขตเข้ามาอยู่ในวิทยาเขตแห่งนี้ ยังโชคดีอยู่บ้าง ที่มีห้องว่างของหอพักภายในมหาวิทยาลัยเหลืออยู่สำหรับเขา แต่ก็น่าแปลกอยู่เหมือนกัน เพราะตามปรกติห้องพักหนึ่งห้อง จะมีนักศึกษาพักอยู่ได้๒คน แต่เตียงนอนอีกเตียงหนึ่งภายในห้อง รวมทั้งตู้เสื้อผ้าอีกตู้ ยังคงว่างเปล่า ไร้วี่แววว่าจะมีใครเข้ามาพักร่วมเป็นรูมเมทกับเขา

ประตูห้องแบบมีลอคในตัว กุญแจห้องทั้ง๓ดอกนั้น ปรกติจะเก็บไว้กับ ‘อาจารย์หอ’ ตอนนี้ดอกหนึ่งอยู่กับเขา การจะเข้ามาภายในห้องที่ลอคจากด้านในได้ ต้องใช้ลูกกุญแจที่เหลืออีก๒ดอกนั้น ไขเข้ามาจากภายนอกเท่านั้น รูปร่างของคนที่เข้ามาในห้องทั้งสามครั้งที่ผ่านมา ไม่ใช่ ‘อาจารย์หอ’ อย่างแน่นอน เพราะรูปร่างของคนคนนั้น ตรงกันข้ามกับรูปร่างอ้วนเตี้ยของ ‘อาจารย์หอ’ อย่างสิ้นเชิง

“หรือว่าจะเป็นนายหมูคนนี้” น้ำหยดรำพึงกับตัวเองในความมืด เมื่อนึกไปถึงรูปร่างที่คงจะค่อนข้างสูง เมื่อคาดคะเนจากระดับความสูงที่นั่งอยู่ และค่อนข้างจะสมส่วนทีเดียว ถ้าจะมองจากต้นแขนที่โผล่พ้นแขนเสื้อออกมา และไหล่ดูกว้างผึ่งผายนั้น
“เฮ้อ...” น้ำหยดถอนหายใจ ก่อนจะค่อยๆหลับตาลง แล้วหลับไปในที่สุด

..........................................................
..........................

“นายน้ำ ออกไปบูมด้วยเร็ว” รุ่นพี่ปี๓หันมาสั่ง
“หา...ไมอะพี่” น้ำหยดถามด้วยสีหน้างงๆ
“ไปเลย ไม่ต้องถาม ไม่จับรับน้องกับเค้าด้วยก็บุญแล้ว” รุ่นพี่อีกคนทำเสียงดุ
“ครับผม” น้ำหยดยืนตัวตรง ยกมือขึ้นทำท่าวันทยหัตถ์  แขนอีกข้างแนบลำตัว “รับทราบ ปฏิบัติ ครับพ้มมมม...”
พูดจบก็กำมือทั้งสองไว้ระดับหน้าอก วิ่งออกไปจากกลุ่ม แทรกตัวเข้าไปกอดคอกับรุ่นน้องปี๑ ที่ล้อมวงเป็นวงอยู่หลายชั้น แล้วตะเบ็งเสียงออกมาอย่างเพร้อมเพรียงกันดังสนั่น

“เดี๋ยวกินข้าวกลางวันกันแล้ว มารวมกันอีกทีตอนบ่ายครึ่งนะ เข้าใจมั๊ย” ว๊ากเกอร์ปี๒ พูดเสีงดัง น้องๆตอบรับกันเสียงดังไม่แพ้กัน
“อ้อ แล้วห้ามใช้รถจักรยานนะ ให้เดินไป อย่าให้เห็นเชียวนะ จะโดนซ่อมเดี่ยว นายน้ำด้วยนะ” ว๊ากเกอร์ หันไปบอกน้ำหยด เพื่อนๆพากันหัวเราะชอบใจ
“ครับพ้มมมมมม...” น้ำหยดตะโกนตอบไป พลางยิ้มจนตาหยี

ระยะทางจากตึกคณะไปยังโรงอาหาร กินระยะทางไม่กี่ร้อยเมตร แต่เมื่อรวมเข้ากับแสงแดดในยามเที่ยง มันไม่ใช่การเดินที่สบายเลย แต่ยังดีอยู่ที่รุ่นพี่ยอมให้ใช้ทางลัด ที่ตัดผ่านไปทางตึกคณะวิทยาศาสตร์ ซึ่งร่มรื่นไปด้วยเงาของต้นหูกวาง แซมด้วยต้นมะพร้าวเป็นระยะ
“น้ำ...น้ำหยด...น้ำหยดติ๋งๆ” เสียงเรียกดังมาจากด้านในของตึกคณะวิทยาศาสตร์ ทำให้คนที่เดินอยู่หลายคนอมยิ้ม
น้ำหยดหันไปตามเสียงเรียก ก็เจอร่างสูงๆยืนอยู่ที่ระเบียงตึก
“อ้าว! หมูเองเหรอ ทำไรอยู่อะ”
“ยืนตะโกนอยู่” หมูตอบแล้วหัวเราะร่วน “จะไปไหนกัน เดินกันเป็นขบวน บอกได้ป่ะ หรือคราวนี้ พระท่านไม่ให้บอกอีก” หมูยักคิ้ว สีหน้ายียวน
“บอกได้สิ งานนี้พระไม่เกี่ยว” น้ำหยดพูดกลั้วหัวเราะ
“แล้วจะยกพวกข้ามไปตีกับพวกศึกษาฯ ที่รับน้องกันอยู่เหรอ” หมูยื่นหน้าเข้าไปถามเบาๆ
“ฮึ่ย ตีเตออะไรกัน โดนต้อนไปกินข้าว” น้ำหยดเดินเข้าไปหาหมูแล้วพูดเสียงเบาลง “รุ่นพี่จอมโหดน่ะดิ ให้เดินไปโรงอาหาร แล้วเดี๋ยวให้เดินกลับด้วย เราไปก่อนนะ”
“อื้อ แล้วไว้เจอกันที่หอ”

เด็กหนุ่มใบหน้าบอกยี่ห้อว่ามีเชื้อสายจีนอยู่ในสายเลือด มองตามหลังเด็กหนุ่มตัวสูงได้มาตรฐานชายไทย รูปร่างพอๆกับเขา แล้วอมยิ้มเมื่อคิดถึงใบหน้าสีน้ำตาล ดูอ่อนโยนแบบคนไทยใจดี ที่ยิ้มจนดวงตากลมโตนั้นหยีลงกว่าครึ่ง ริมฝีปากสีชมพูเข้มที่ฉีกกว้าง มองแล้วเหมือนหน้าของพระสังขจาย แล้วหมุนตัวเดินไปหาเพื่อนๆที่โต๊ะหินใต้ต้นหูกวางข้างตึกคณะ
“ใครวะ” อ้วนถามเมื่อหมูนั่งลงบนเก้าอี้หิน
“เพื่อนที่หอ คงอยู่มนุษย์ เดินกันมาจากทางนั้นนี่” หมูตอบยิ้มๆ เปิดสมุดงานที่วางอยู่บนโต๊ะ เตรียมจะทำงานต่อ
“น่ารักดีนี่หว่า ชื่อไรวะ” ต้อยถามขึ้นบ้าง
“น้ำ ... น้ำหยด” หมูยิ้มนึกในใจว่า น้ำหยดน่ารักจริงๆอย่างที่ต้อยพูด แต่คิดอีกที ทำไมต้อยไม่ใช้คำว่า ... หล่อ???
“น้ำหยด” ต้อยทวนคำ เปลี่ยนสายตามองตามหลังเด็กหนุ่ม ที่เดินคุยกับกลุ่มคนที่เดินอยู่ด้วยกัน อย่างร่าเริง “ชื่อประหลาดหว่ะ มีความหมายอะไรรึเปล่าวะ”
“เค้าบอกว่ามี”
“แล้วมันหมายความว่าอะไรวะ น้ำหยดเนี่ย” อ้วนถามบ้าง
หมูยกนิ้วชี้แตะที่ริมฝีปาก ทำเสียงจุ๊ๆ
“พระท่านว่า ... บอกไม่ได้” พูดแล้วหมูก็หัวเราะด้วยความขบขัน แต่อ้วนกับต้อยมองหน้ากันด้วยความงุนงง

[อิง]

มาต่อแล้ว

จิ้มไว้ก่อน 

.......................

ลุ้น ๆ ใครจะเป็นรูมเมทคนนั้นน๊า ที่สามารถเข้าห้องของน้ำหยดได้ 

ขอเดาว่าไม่ใช่หมูอะ ดูโผล่มาง่ายไป  (เดามั่วซั่วซะจริง)

รอตอนต่อไปนะคะคุณบุหรง 

[juuuno99]

อ่านะ หนูน้ำหยด น่ารัก

รอตอนตอไปนะ

+ 1 ให้คับ

[m_myca]

รอตอนต่อไป

อิอิ

 

[jojoe]

อะร๊ายยยยย โดนไปสามครั้งแล้ว 
แบบว่าอยากอ่านตอนโดน จะได้มีโอกาสไหมเนี้ย 

บวกให้อีกหนึ่งแล้วกันครับ เพราะโดยรวม เนีืืื้อเรื่องน่ารักดี

[LiliLiN]

มาตอนละนิดเดียวเอง  ไม่ถึงใจเลยค่า   

ว่าแต่มีหอชายตั้ง 10 หอ แสดงว่านักศึกษาชายต้องมีเยอะมากกกกกกกกกก    

อิจฉาวุ้ย อยากอยู่มั่ง   

[Tetjinen]

  แอบเข้ามาดู

 

[three]

จิ้มๆอะไรกันอ่ะครับเปิดตัวมานายเอกเราเสียเอกราชไปตั้ง3รอบแล้วเหรอ

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[MoOkRaPoOk]

 

หรือว่า หนูน้ำจะโดนผีข่มขืนคะ
อร๊ายยยยยยยยยยย
กรี๊ซซซซซซซซซซซซ
หออยู่แถวไหนคะ
หนูจะย้ายไปอยู่แถวนั้น
อร๊ายยย

[Pztor]

 
มารอจ้า

[sun]

ตรงความหมายชื่อของ น้ำหยดนี่แล่ะอ่านแล่ะขำทุกที  พระท่าน...ไม่ให้บอก ฮ่าๆๆ   


กลัวจะเป็นผีผ้าห่มอ่าจิ ลักหลับ นู๋น้ำอ่ะ เอิ้กๆ 

[wan]

มารอตอนต่อไป 

[bellbomb]

อ่านไปอ่านมา ชักไม่อยากรีบรู้ตัวผีผ้าห่มที่มาลักหลับนู๋น้ำขึ้นมาซะงั้น เก็บไว้เป็นปริศนานานๆก็ลุ้นดีนะค้า  (นู๋น้ำอาจเปื่อยซะก่อน โดนบุกทุกคืน เหอๆๆ)

[mist]

ลุ้น ๆ ๆ

[kongkilmania]

   มาเป็นแฟนคลับเรื่องใหม่ของน้องตั้มด้วยคน
ไม่อยากสารภาพเลย    ว่าเพิ่งอ่านวิหารจันทราจบไปวันก่อนเอง  (เชื่องช้าจริงๆเรา)
น้องน้ำหยดน่ารักอ่ะ อิอิ
จุดอ่อนของช๊านนน  อยู่ที่นายเอกน่ารัก  อ่อนหวานนี่แหล่ะ  หุหุ


ปล.  แล้วจะได้อ่านตอนผู้บุกรุกยามวิกาล รุกรานน้องน้ำของเราป่าวเนี่ย
       เพราะน้องตั้มเราเขียนฉาก     มะเป็น     

[nana]

เข้ามาลุ้นด้วยคน

[zandwizz]

ก็ยังสงสัยต่อไป .........


 

[บุหรง]

ลุ้น ๆ ใครจะเป็นรูมเมทคนนั้นน๊า ที่สามารถเข้าห้องของน้ำหยดได้ 

ขอเดาว่าไม่ใช่หมูอะ ดูโผล่มาง่ายไป  (เดามั่วซั่วซะจริง)

รอตอนต่อไปนะคะคุณบุหรง 

ทำให้คิดถึงตอนแรกที่ตั้งชื่อเรื่องนี้ ตอนแรกจะตั้งชื่อเรื่องว่า The Room-mate
แต่เขียนไปได้ซักพัก คิดว่ามันไม่น่าใช่
เลยเปลี่ยนชื่อเรื่องดีกว่า 

อะร๊ายยยยย โดนไปสามครั้งแล้ว 
แบบว่าอยากอ่านตอนโดน จะได้มีโอกาสไหมเนี้ย 

บวกให้อีกหนึ่งแล้วกันครับ เพราะโดยรวม เนีืืื้อเรื่องน่ารักดี

ตอนแรกบอกว่าเรื่องเราหลอน ... กลายเป็นน่ารักซะแล้ว 

  มาเป็นแฟนคลับเรื่องใหม่ของน้องตั้มด้วยคน
ไม่อยากสารภาพเลย    ว่าเพิ่งอ่านวิหารจันทราจบไปวันก่อนเอง  (เชื่องช้าจริงๆเรา)
น้องน้ำหยดน่ารักอ่ะ อิอิ
จุดอ่อนของช๊านนน  อยู่ที่นายเอกน่ารัก  อ่อนหวานนี่แหล่ะ  หุหุ


ปล.  แล้วจะได้อ่านตอนผู้บุกรุกยามวิกาล รุกรานน้องน้ำของเราป่าวเนี่ย
       เพราะน้องตั้มเราเขียนฉาก     มะเป็น     

โหยแล้วหายไปไหนมาอะ ยังคิดๆอยู่ทำไมไม่มีเม้นท์เลยในเรื่องวิหารจันทรา

แล้วก็ที่หลายๆคนถามมา ว่าจะมีฉากน้ำหยดโดนรุกรานหรือเปล่า
ขอตอบว่า.................................................................................มีฮับ

เคยบอกไว้ในรีพลายของวิหารจันทราว่าจะลองเขียนดู เขียนเยอะๆเลย 

ตรงความหมายชื่อของ น้ำหยดนี่แล่ะอ่านแล่ะขำทุกที  พระท่าน...ไม่ให้บอก ฮ่าๆๆ   


กลัวจะเป็นผีผ้าห่มอ่าจิ ลักหลับ นู๋น้ำอ่ะ เอิ้กๆ 

ประโยคที่ว่า พระท่านว่าบอกไม่ได้ จำไม่ได้แล้วว่าไปจดจำมาจากหนังจีนเรื่องไหน คิดว่าน่าจะเป็นกำเนิดเจ้าแม่กวนอิม
เรื่องนี้เลยขอเอาประโยคนี้มาใช้หน่อย
คนที่อ่านฉากที่เป็นที่มาของคำนี้ในเรื่อง ที่เคยทำเป็น signature ไว้คงพอจำได้นะฮับ 

[zandwizz]

   กำ

[THIP]

เอาละเฟ้ย อ่านทันแระ  ส่วนเรื่องอื่นยังตามอยู่น้าคุณบุหรง 

[abcd]

เข้ามารอดูฉากน้ำโดนรุกราน 

[both^^]

อ้าววววววววว

มะมีผีเหยอ

อิอิ

ใครเป็นนายเอกน๊า

[บุหรง]

ตอนที่ ๓

คืนวันเสาร์ กว่าที่ธารา หรือน้ำหยด จะกลับถึงหอพัก ก็เป็นเวลา๔ทุ่มกว่าแล้ว เด็กหนุ่มอาบน้ำชำระกาย ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนสีน้ำเงินเข้ม เป็นกางเกงแพรขายาว และเสื้อเขนสั้นตัวหลวมกว้าง นั่งลงที่โต๊ะเขียนหนังสือตรงปลายเตียง พลางคิดถึงวันแรกที่เข้ามาอยู่ภายในห้อง๓๑๕ ของหอชาย๙แห่งนี้

หอพักชาย๙ เป็นหอพักที่ตั้งอยู่ภายในวิทยาเขตแห่งนี้ ตัวอาคารสวยงาม เพราะทางมหาวิทยาลัยให้การดูแลรักษาเป็นอย่างดี ระหว่างหอพักที่เรียงรายกันอยู่ คั่นไว้ด้วยสนามหญ้าเขียวขจี มีต้นหูกวางปลูกเรียงรายอยู่ระหว่างทางเดิน ใต้ต้นหูกวางเหล่านั้น มีชุดโต๊ะเก้าอี้ หล่อจากซีเมนต์ที่มักเรียกกันว่าโต๊ะหินบ้าง เป็นชุดโต๊ะไม้โครงเหล็กบ้าง กระจายกันอยู่ทั่วไป จากสภาพที่เห็นภายนอก นับว่าร่มรื่นน่าอยู่มากทีเดียว เมื่อน้ำหยดเดินเข้าไปในหอ ก็เห็นพื้นกระเบื้องยางสีครีมสะอาดตา เพียงมองก็รู้ว่าได้รับการเช็ดถูอย่างดี ป้ายหน้าประตูมีตัวอักษรตัวใหญ่ทีเดียวว่า ‘กรุณาถอดรองเท้า’ ทำให้น้ำหยดอดยิ้มออกมาไม่ได้ น้ำหยดถอดรองเท้าผ้าใบ ถือรองเท้าและกระเป๋าใบย่อมเดินเข้าไปภายใน แล้วขึ้นบันไดไปยังห้อง๒๐๑ ซึ่งเป็นห้องของ ‘อาจารย์หอ’ ผู้ดูแลหอพัก

เมื่อได้รับกุญแจมาแล้ว ก็ตรงไปยังห้องของตัวเอง ห้องขนาด๔คูณ๔เมตร มีตู้เสื้อผ้าแบบฝังอยู่ในผนังสองตู้ เตียงมีฟูกพร้อมหมอน และโต๊ะเก้าอี้สำหรับเขียนหนังสืออย่างละ๒ชุด ราวตากผ้าขนาดเล็ก ซึ่งด้านล่างสามารถใช้เป็นชั้นวางของเล็กๆน้อยๆได้ นับว่าเป็นห้องที่กว้างขวางมากทีเดียว สำหรับหอพักภายในมหาวิทยาลัย น้ำหยดวางกระเป๋าเดินทางใบย่อมลงกับพื้น เปิดตู้เสื้อผ้าออกดู ก็เห็นว่าภายในตู้นั้น ด้านหนึ่งแบ่งออกเป็นช่องเล็กๆ เพื่อใช้สำหรับจัดเก็บของให้เป็นระเบียบได้มากขึ้น กลิ่นอับเล็กน้อยที่กระจายออกมา ทำให้คิดว่า ควรเปิดทิ้งไว้สัก๒-๓วัน เพื่อให้หมดกลิ่นอับ แล้วค่อยหาไม้แขวนเสื้อมาจัดเสื้อผ้าเข้าตู้ ถ้าจะให้ดี ควรหาการบูรมาช่วยดับกลิ่น ก็คงจะดีไม่น้อย จัดของนิดหน่อยเสร็จแล้ว น้ำหยดก็เดินไปเบิกผ้าปูที่นอนและปลอกหมอน จากห้องของพ่อบ้านประจำหอพัก

“ห้อง๓๑๕ครับ” น้ำหยดบอกพ่อบ้านอายุราวๆ๕๐กว่าปี พลางยิ้มให้

พ่อบ้านมองเด็กหนุ่มด้วยความฉงน เหมือนกับสายตาของ ‘อาจารย์หอ’ ตอนที่เขาไปรายงานตัวและเบิกกุญแจห้อง แต่ก็ส่งเอกสารการเบิกของ ให้น้ำหยดลงลายมือชื่อ เมื่อเรียบร้อยแล้วก็ยื่นผ้าปูที่นอนพร้อมปลอกหมอนให้๒ชุด น้ำหยดรับไว้พลางคิดว่า ดีเหมือนกัน เขาจะเก็บไว้ให้คนที่จะมาเป็นรูมเมทด้วย จะได้ไม่เสียเวลามาเบิกอีกครั้ง แล้วน้ำหยดก็ออกไปซื้อของใช้จำเป็นบางอย่างที่สหกรณ์ ซึ่งอยู่ภายในบริเวณมหาวิทยาลัย เขาใช้เวลาเกือบทั้งวันกับการทำความสะอาดห้องพัก และจัดของให้เข้าที่ และใช้เวลาในช่วงเย็น เดินเล่นไปจนถึงบริเวณสนามกีฬาทางด้านหลังของมหาวิทยาลัย ที่มีสวนหย่อมและบึงน้ำ กระจายอยู่หลายแห่ง ตั้งแต่ภายในบริเวณตึกคณะต่างๆ ไปจนสุดเขตทางด้านหลังของมหาวิทยาลัยนี้เอง น้ำหยดชอบบึงน้ำที่มีต้นไม้ใหญ่อยู่รอบๆนี้มาก โดยเฉพาะบึงน้ำขนาดใหญ่ ที่มีต้นชมพูพันทิพย์ปลูกอยู่รายรอบในบริเวณนี้

ยังมีเวลาอีก๒วัน กว่ามหาวิทยาลัยจะเปิดภาคเรียนอย่างเป็นทางการ แต่ก็มีนักศึกษาเข้ามาอยู่ในหอพักกันบ้างแล้ว โดยเฉพาะนักศึกษาชั้นปี๑ เวลากลางคืนจึงคึกคักพอสมควร โดยเฉพาะห้องพักผ่อนของหอพัก มีคนนั่งดูรายการโทรทัศน์กันอยู่เต็มห้อง แต่น้ำหยดเลือกที่จะนั่งอ่านหนังสือ หรือฟังเพลงอยู่ภายในห้อง เพราะยังรู้สึกขัดเขินอยู่บ้าง ถ้าต้องไปอยู่ท่ามกลางคนที่ไม่รู้จักจำนวนมากแบบนี้

ดึกพอสมควร น้ำหยดเริ่มง่วงนอน เอาที่คั่นหนังสือคั่นหน้าที่อ่านค้างไว้ วางหนังสือลงบนโต๊ะ แล้วเดินไปปิดไฟ ลอคประตูห้อง เดินไปล้มตัวนอนบนเตียง หยิบผ้าแพรสีแดงทับทิมผืนบาง ขึ้นมาคลุมหน้าอกไว้ด้วยความเคยชิน กว่าจะหลับลงได้ก็พลิกตัวกระสับกระส่ายอยู่นานพอดู ด้วยความแปลกที่ จนกระทั่งหลับไปในที่สุด

เวลาผ่านไปนานเท่าไรไม่รู้ น้ำหยดตกใจตื่นขึ้นมา เพราะรู้สึกอึดอัด เหมือนร่างกายถูกของชิ้นใหญ่ทับไว้ อะไรบางอย่างที่เปียกชื้นสัมผัสอยู่บนลำคอ แล้วเลื่อนสูงมาหยุดอยู่ที่ริมฝีปาก

“อืม...” เสียงครางเบาๆดังขึ้น พร้อมกับริมฝีปากที่ถูกปิด สิ่งที่เปียกชื้นนั้น ล่วงล้ำเข้ามาในปาก ดันลิ้นของน้ำหยดด้วยสัมผัสแผ่วเบา แล้วค่อยๆรุกรุนแรกขึ้น นั่นเองน้ำหยดถึงได้รู้ว่า ตัวเองถูก ‘ลักหลับ’ เข้าเสียแล้ว

น้ำหยดพยายามดิ้นรน แต่ไม่เป็นผล ริมฝีปากของบุคคลลึกลับนั้น เลื่อนมาซอกซอนไปตามใบหน้า ลำคอ ความสากชื้นของลิ้นที่ลากผ่าน ทำให้รู้สึกปั่นป่วน และสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิที่สูงขึ้น จากร่างของตัวเอง และร่างของคนที่ทาบทับอยู่ จากสัมผัสของอุณหภูมิที่กระจายอยู่นั่นเอง ทำให้รู้ว่าร่างกายของทั้งสองล้วนเปลือยเปล่า ริมฝีปากของน้ำหยดถูกปิดด้วยริมฝีปากอุ่นๆอีกครั้งหนึ่ง คราวนี้ถูกขบเบาๆสลับกันไปมาทั้งริมฝีปากบนและริมฝีปากล่าง ก่อนที่จะถูกประกบไว้เบาๆ แล้วไล้เลียด้วยลิ้นสากชื้น พร้อมกันการดูดดุนเป็นระยะ มันช่างเป็นจูบที่อ่อนโยนและรุนแรง ปนกันอยู่ในความรู้สึกของน้ำหยด

ไหล่ทั้งสองข้างถูกลูบไล้เบาๆด้วยมือหนาใหญ่ มือนั้นลูบลงมาที่สีข้าง จนมาถึงตะโพก ก่อนจะวกไปบีบคลึงก้อนเนื้อนุ่มทางด้านหลังเบาๆ สัมผัสจากมือและริมฝีปาก ทำให้น้ำหยดเริ่มเคลิบเคลิ้ม ก่อนที่จะสะดุ้งสุดตัว เพราะช่องทางของร่างกายท่อนล่าง เริ่มถูกรุกรานด้วยนิ้วมือหยาบใหญ่ ความรู้สึกฝังใจจากประสบการณ์ครั้งแรกเมื่อหลายปีก่อน ทำให้น้ำหยดดิ้นรนอีกครั้ง ด้วยความไม่ยินยอม แต่การรุกรานไม่หยุดแค่นั้น น้ำหยดจึงเริ่มใช้มือทุบไปบนไหล่ของคนที่ทาบทับอยู่

“ฮึ่ม! เก่งนักเหรอ” เสียงแหบห้าวคำรามเบาๆในลำคอ มือของน้ำหยดถูกจับไว้ตรงบริเวณข้อมือ แล้วถูกบีบอย่างแรง จากนั้นก็ถูกมัดไว้ด้วยอะไรสักอย่างที่เหมือนกับเป็นผ้าชิ้นใหญ่ จากสัมผัสเรียบลื่น คงเป็นเสื้อหรือกางเกงของเขานั่นเอง

“ช่วย....”
น้ำหยดตะโกนออกมาได้เพียงคำเดียว ก็ต้องถูกปิดปากไว้ด้วยมือใหญ่ แล้วก็ต้องยิ่งตกใจ เมื่อปากถูกปิดไว้ด้วยผ้าอีกชิ้นหนึ่ง ปมผ้าถูกมัดไว้ตรงบริเวณท้ายทอย น้ำหยดเริ่มตัวสั่นเทาด้วยความกลัว เมื่อคิดถึงความเจ็บปวดที่จะตามมา

[อิง]

อ๊ากกกกกกกกกก


คุณบุหรง อิงไม่ได้แทรกใช่มั้ยคะ

ค้าง ค่ะค้าง ต่อค่ะต่อ คุณครูพี่ตั้ม 

ปล.คุณบุหรงคะ อันนี้ค่ะ "น้ำค้างเริ่มตัวสั่นเทาด้วยความกลัว" หมายถึงน้ำหยดหรือเปล่าคะ แหะ