หัวข้อ: [SET]SEX(Y)Manรักจัดหนัก! อัพบทส่งท้าย (เฮียจ้าว+ไข่ม้วน)YAOI >30/12/60<#23

[WwW]

​

ตอนที่ 5

ช่วงเวลายามเช้าที่แสนเลวร้ายของไข่ม้วน

 

“ฟี้…ฟี้…”

กึกๆๆๆๆๆ (เสียงฟันกระทบกัน)

กลางดึกของดึกของดึกของดึกเหี้ยๆ  ไอดำตับเป็ดทาหน้าขาววอกหลับสนิทไปตั้งแต่ได้หมอนข้างมานอนกอดคืนนี้ตั้งแต่ห้านาทีแรก (มึงเป็นเด็กอนุบาลเรอะ หลับง่ายดีจริงๆ!) ขณะที่ผมซึ่งกลายสภาพจากคนมาเป็นหมอนข้างยังคงลืมตาแป๋วฟันกระทบกันด้วยความเกร็ง

ใครมันจะไปหลับลงล่ะเฟ้ย  เล่นมีคนมานอนกอดนอนก่ายจนแทบจะฝังร่างรวมกันแบบนี้!  ถึงจะบอกว่าถ้าไม่ได้ชอบผู้ชายก็นอนกอดกันได้โดยไม่รู้สึกอะไรก็เถอะ  แต่แบบนี้มันจะเกินไปหน่อยไหม  ผมเคยภูมิใจในส่วนสูงของตัวเองที่สูงกว่าไอ้เล้งถึงสิบเซ็นฯ  แต่ไอ้เฮียจ้าว…

ทำลายความภาคภูมิใจของกูจนย่อยยับตั้งแต่วินาทีที่มึงยกตัวกูขึ้นแล้ว

แถมตอนนี้ยังจะมาทำเหมือนผมเป็นสาวน้อยร่างบางในอ้อมกอดอีก  อ๊ากกกกก  กูออกจะแม๊นแมนแล้วก็เท๊เท่นะเฮ้ย!  ก่อนหน้านี้เคยไปบู๊บุ๋นสู้กับการ์ดตัวเท่าควายป่าเพื่อช่วยไอ้เล้งมาแล้วด้วย!

ช่วยตัดเรื่องแผนการของไอ้เหี้ยพายที่ให้พลีกายเพื่อเปิดทางนั่นออกไปนะ  กูไม่นับ  ไม่ได้จำใส่สารบบในสมองด้วย!

“อืม…”

หมับ…

แน่น…

มึงจะกอดกูแน่นไปแล้วววววว!

“เหวอออออ”

เฮียจ้าวพลิกตัวไปนอนหงาย  แต่ไม่วายยกผมขึ้นตามไปนอนทับบนตัวด้วย  ขาข้างหนึ่งตวัดก่ายทับขาผมไปอีกอีก  วงแขนของข้างรัดท่อนบนของผมไว้แน่นจนลิ้นแทบจะจุกปากตาย

นี่กูไม่ใช่หมอนข้างจริงๆนะโว้ยยยย!

“เฮีย!  ผมอึดอัดนะ”

“อือออ!”

อีกฝ่ายขานรับแบบรำคาญ  ไม่ยอมลืมตามาดูสภาพผมเลยสักนิด  มือหนาและใหญ่จนโอบหัวผมมิดด้วยมือเดียวกดหน้าผมให้แนบลงกับแผงอกฝั่งหัวใจแบบพอดิบพอดี  ได้ยินเสียงก้อนเนื้อที่เต้นตุ้บๆอยู่ภายในอย่างชัดเจน

ตึกๆ…ตึกๆ…ตึกๆ…

อ่า…นี่น่ะเหรอเสียงหัวใจของคน

เพิ่งเคยได้ฟังใกล้ๆขนาดนี้เป็นครั้งแรกเลย  นึกว่าจะดังหนวกหูจนน่ารำคาญกว่านี้เสียอีก  ที่ไหนได้…เป็นเสียงที่ฟังดูเพราะกว่าเสียงเพลงอีกแฮะ

ตึกๆ…ตึกๆ…ตึกๆ…

นัยน์ตาที่เคยตื่นเต็มที่เริ่มหรี่ลง  เสียงหัวใจของคนใต้ร่างดังสะท้อนอยู่ในหู

ตึกๆ…ตึกๆ…ตึกๆ…

บ้าจริง  ไม่ได้อยากจะมาหลับอยู่บนตัวไอ้ดำสักหน่อย  แต่ว่า…ไม่ไหวแล้ว  ผมในตอนนี้ลืมตาขึ้นไม่ได้เลย  ทั้งง่วง…ทั้งเพลีย…

“อื้ม…”

แม้จะรับรู้ได้ว่าอ้อมกอดแน่นขึ้นแต่มันกลับไม่อึดอัดเหมือนในตอนแรก  คางแหลมๆของเฮียจ้าวเกยอยู่บนหัวผมอีกที  สองแขนวางนาบไปกับแผงอกกรุ่น…

ตึกๆ…ตึกๆ…ตึกๆ…

“ฟี้…/ฟี้….”

 

ตีสาม…

พลั่ก!

เรียวขางามๆของคนตัวเล็กกว่าเสยเข้าเต็มๆปลายคางของชายหนุ่มผิวคล้ำ  เจ้าตัวถึงกับสะดุ้งพรวดลุกขึ้นมานั่งหลังตรงแด่วกับความเจ็บจี๊ดตรงปลายคาง

“งืม  แจ้บๆๆๆ”

เสียงสูดน้ำลายจากคนหลับสนิทเรียกความสนใจ  พอหันหน้าไปทางต้นเสียงเท่านั้นแหละ…

พลั่ก!

“อั้ก!”

คนนอนดิ้นเป็นเข็มนาฬิกายกเท้าขึ้นสูงแล้วถีบเข้าเบ้าหน้าของคนตื่นเต็มแรงจนหงายหลังไปกับพื้น  มือหนาจับจมูกอันเป็นส่วนที่ได้รับแรงกระแทกจากบาทาเหินฟ้านั้นไปเต็มๆด้วยความเจ็บปวด

พลั่ก!

“อุ้ก!”

ยังไม่ทันหายเจ็บที่ปลายคางและเบ้าหน้า  ฝ่าเท้าอรหันต์ข้างเดิมก็ทิ้งดิ่งเข้ากลางกล่องดวงใจของชายหนุ่ม  สองมือเลื่อนไปกุมจุดอ่อนไหวที่ได้รับบาดเจ็บเป็นครั้งที่สองแทน

ตอนหัวค่ำก็ล้มทับมาทีหนึ่งทำเอาจุกจนหน้าเขียว

มาตอนนี้ยังจะซ้ำเติมบาดแผลเขาด้วยการใช้เท้ากระทืบซ้ำอีก!

“เหอๆ  อย่าสิจ๊ะน้องมินนี่  พี่ไข่จักจี้น้า  เหอๆ~~~”

อยากจะลุกมาบีบคอไอ้คนนอนดิ้นไม่พอยังจะละเมอเรื่องลามกให้ตายคามือ  แต่ความเจ็บปวดจากหลายๆจุดที่โดนกระทำไว้มันยังไม่จางหาย

“เฮ้ยยย!”

กลิ้งๆๆๆๆ

โชคดีที่สายตาหันไปเห็นทัน  ไข่ม้วนที่กำลังจะพลิกตัวเขยิบไปทางทิศหกนาฬิกาจะใช้ขาอีกข้างกระทุ้งเข้าที่เอวร่างสูง  แต่เขากลิ้งหลบได้ทันอย่างหวุดหวิด  ผลสุดท้ายเจ้าของบ้านจึงตัดสินใจระเห็จตัวเองไปนอนข้างๆประตูบ้านแทนเพราะไม่อยากเสียงกับบาทาพิฆาตของเจ้าเด็กแสบคนนั้นอีก

 

“ฮ้าว….!”

อ้าปากหาวปลดปล่อยขี้ฟันยามเช้ารับอรุณฯ  ผมกะพริบตาปรับให้ชินกับแสงที่สาดส่องเข้ามาในบ้าน  ค่อยๆระลึกไปทีละเรื่องจนจำได้ว่าตอนนี้ตัวเองไม่ได้อยู่ที่บ้าน

กูอยู่บ้านเฮียจ้าวนี่หว่า

ขวับ!

หันมองข้างตัวเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนกลายเป็นหมอนข้างให้เขาไปชั่วคราว  ทว่าข้างๆผมกลับว่างเปล่าไม่มีใคร

“ฟี้….”

มองตามเสียงลมหายใจไปจนเจอเฮียจ้าวไปนอนหลับคุดคู้อยู่ตรงประตูบ้าน  โอ้โห…เด็กสามขวบหรือไงฟะนั่น  นอนดิ้นอลังการงานสร้างเหลือเกิน! 

ต้องหัดดูกูเป็นตัวอย่าง  นอนเรียบร้อยอยู่กับที่แทบไม่กระดิกตัว!

“หึ…”

ยิ้มภูมิใจเมื่อรู้สึกว่าตัวเองมีสิ่งที่เหนือกว่าไอ้ดำนั่นแล้ว  เอาล่ะ…เฮียจ้าวบอกว่าวันนี้จะพาไปตลาดแต่เช้า  ตอนนี้เพิ่งจะหกโมงสิบนาที  ลุกไปขี้ก่อนแล้วค่อยล้างหน้าแปรงฟันแล้วกัน

ผมยันตัวลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำซึ่งเป็นส้วมหลุมแยกออกจากตัวบ้านไปนิดหน่อย  ดีนะที่เมื่อก่อนตอนไปเข้าค่ายก็เคยนั่งส้วมแบบนี้มาบ้างเลยไม่ลำบากอะไร  ระบบขับถ่ายผมยิ่งทำงานดีกว่าชาวบ้านต้องขี้ทุกเช้าหลังตื่นนอนทันทีเป็นประจำ

“หือ  กลอนเสียเหรอวะเนี่ย”

เมื่อวานตอนล้างห้องน้ำไม่ได้ปิดประตูลงกลอนเลยไม่ได้สังเกตว่ามันเสีย  ฉิบหายล่ะ  ทำได้แค่ปิดประตูเฉยๆเองเหรอวะเนี่ย

ปรู๊ดๆๆๆๆๆ

เสียงตดระรัวดังออกมาจากร่างกาย  ไม่ได้การละ  ขืนมัวโอเอ้ได้ขี่ราดกางเกงเป็นแน่แท้!  ผมมองห้องส้วมสลับกับมองเข้าไปในบ้าน  เฮียจ้าวยังหลับอยู่คงไม่เป็นไรมั้ง  รีบขี้ให้เสร็จยานั่งแช่นานเหมือนเวลาอยู่บ้านก็พอ

ผมตัดสนใจที่จะขี้  ปิดประตูลงเท่าที่มันจะปิดได้แล้วถอดกางเกงลงถองไว้แถวต้นขาก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงยองๆให้ช่องทางการปลดปล่อยตรงกับหลุมของมัน  ถึงช่วงเวลาหฤหรรษ์ของไอ้ไข่ม้วนแล้วโว้ยยยย

ปรู๊ดๆๆๆๆๆ

“อื้อ!!!”

หน้าตาเหยเกไปตามสภาพการเบ่งเอาของเสียออกมา  สลับกับเสียงตดและเสียงจ๋อมๆเพราะอะไรต่อมิอะไรมันร่วงหล่นไปในหลุม

ปรู๊ดๆๆๆๆๆ

“อ้า!!!”

สบายท้องอะไรอย่างนี้  เมื่อยขานิดหน่อยกับการนั่งยองๆแต่ได้ขี้เช้าๆเป็นอะไรที่ฟินสำหรับกูอย่างยิ่ง

ปรูดๆๆๆๆๆๆๆ

อีกนิด…

อีกนิดเดียว…

ตอปิโดอันใหญ่สุดคาอยู่ตรงทางออก  อีกครึ่งลำยังคงฝังแน่นในตัว  ผมเกร็งกล้ามท้องเต็มที่เพื่อจะเบ่งเอาส่วนที่เหลืออกมาให้หมด  เนื่องจากส่วนหัวที่ออกมาแล้วมันห้อยโตงเตงนานเกินไป

อ๊ากกกกกก!

ไม่ยอมแพ้หรอกเฟ้ยยยย!

แอ๊ด…

“!!!”

ตึก…ตึก...ตึก…

โจ้กๆๆๆๆๆ (เสียง….?)

ผมนั่งตัวแข็งทื่อ  มองสิ่งมีชีวิตตัวดำๆที่เปิดประตูพรวดเข้ามาหน้าตาเฉยโดยที่สองตายังปิดสนิท  สภาพแบบครึ่งหลังครึ่งตื่น  มันเดินเข้ามาในห้องน้ำแล้วหักเลี้ยวไปตรงมุมห้องก่อนจะล้วงหยิบเอาลูกชายในกางเกงมาปลดปล่อยสายน้ำสีเหลืองลงท่อ

เฉลย : โจ้กๆๆๆๆๆคือเสียงฉี่ลงท่อ???

“หือ…”

วินาทีที่ไม่ได้รอคอยมาถึงจนได้  เมื่ออีกฝ่ายเสร็จสิ้นการปฏิบัติภารกิจก็ใส่กางเกงตามเดิมก่อนจะหมุนตัวเตรียมออกจากห้องน้ำ  แต่ขาออกมันเสือกหมุนตัวหันมาทางผมเสียนี่  แถมไอ้สภาพครึ่งหลับครึ่งตื่นตอนเดินเข้ามาก็ดันเปลี่ยนเป็นตื่นเต็มที่ลืมตาครบสองข้างแทน!

แน่นอนว่าสิ่งที่เฮียจ้าวเหฟ็นก็คือ…

ขวับ!

เลื่อนจากการมองหน้าผมลงไปต่ำกว่านั้น  ตอปิโดที่ยังคาอยู่ครึ่งหนึ่ง  ห้อยต่องแต่งอยู่ครึ่งหนึ่งเสนอหน้าทักทายคนมอง…

“โทษที  ฉันไม่รู้ว่านายเข้าห้องน้ำอยู่”

นี่มัน…

เรื่องเหี้ยอะไรแต่เช้าวะเนี่ย

“อ๊ากกกกกกกก!!!!”

 

“ฮึก!   ฮึก!  ฮืออออออ”

“เอ้า…”

กระดาษทิชชู่อีกแผ่นถูกส่งให้โดยเฮียจ้าว  หลังจากเขาออกไปจากส้วมผมก็รีบรีดเอาตอปิโดออกจากตัวโดยเร็วก่อนจะตามออกมานั่งร้องไห้กระซิกๆอยู่ตรงตะกินข้าวเมื่อวานอย่างที่เห็นนี่แหละ

“เลิกร้องไห้สักทีเหอะน่า  ก็บอกแล้วไงว่าขอโทษๆ”

“เฮียก็พูดได้ดิ  คนขายหน้ามันคือผมนะ”

เห็นตอนไหนมาเห็น  มาเห็นตอนตอปิโดคาก้นเลยนะเว้ย!

ความอับอายครั้งนี้ต่อให้ตายกูก็ลืมไม่ลง  แง้งงงงงงงง!

“ขายหน้าอะไร  คนที่เห็นมันก็ฉันแค่คนเดียวป่ะวะ”

“แล้วเฮียไม่ใช่คนหรือไงเล่า!  ฮึ่ยยยย”

“เออๆๆๆ  เช็ดน้ำตาซะ  เป็นผู้ชายมาร้องไห้ขี้มูกโป่งแบบนี้น่าเกลียดตายชัก”

“ก็มันเพราะใครกันล่ะ!  คนบ้าอะไรเดินหลับตาเข้าห้องน้ำแถมยังฉี่ลงท่ออีก!  หัดเห็นใจคนที่เขาล้างห้องน้ำบ้างสิฮะ”

“ฉี่ลงท่อสบายจะตาย  ไม่ต้องตักน้ำราดอยู่  อีกอย่างนะ ถ้าฉันไม่ฉี่ลงท่อจนเป็นนิสัยป่านนี้ฉันคงฉี่ใส่หน้านายไปแล้ว”

เออว่ะ  จริงอย่างที่เฮียจ้าวพูด

คิดภาพตามถ้ามันมาฉี่ใส่ผมที่นั่งขี้อยู่  แล้วฉี่ของมันกับขี้ของผมลงไปผสมกันอยู่ในคอห่าน…

อ้วกกกกกก!!! (โปรดอย่านึกภาพตามเด็ดขาดครับ!)

“ตะ…แต่ถึงงั้นก็เหอะ!  วันนี้ต้องซ่อมประตูนะฮะ  ยังไงก็ต้องซ่อม!”

กูจะไม่ยอมให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยแบบเมื่อเช้าอีกเด็ดขาด

“เออๆ  รู้แล้ว  จะซ่อมให้คร้าบบบ  พอใจหรือยัง”

“ประตูหน้าบ้านด้วยนะฮะ”

“เออออออ”

“พัดลมเพิ่มด้วย”

“ได้คร้าบบบบ”

“ของอร่อยๆสามมื้อ”

“อืออออ”

“เสื้อผ้าดีๆ”

“อือ!!!”

“งั้นทำห้องน้ำเพิ่มด้วยดิเฮีย”

“มึงจะปล้นกูเลยไหม!”

“เจี๊ยกกกกกก!”

ก็เห็นอือๆ เออๆ คร้าบๆ  ไอ้เรานึกว่ารู้สึกผิดเลยจะยอมตามใจทุกอย่างเสียอีก  แค่นี้ก็ต้องเล่นบทโหดใส่กันด้วย

กูขอให้มึงดำทุกชาติไปเลยไอ้เฮียจ้าว!

 

 

บับเบิ้ลบิวชวนคุย :

มาอัพแล้วจ้า  ความวงวารน้องไข่กับเฮียจ้าวยังคงไม่หมดแค่นี้  เฮียจ้าวก็น่าสงสารกับสกิลการนอนดิ้นขั้นเทพของน้องไข่ ( หากใครจำได้ในรักโคตรแซ่บตอนทุกคนไปค้างกันที่ห้องน้องเล้ง  พะพายเองก็มีสภาพหนีตายไม่ต่างกัน 5555 ) แต่เจ้าตัวคิดว่าตัวเองนอนเรียบร้อยมาตลอดนะคะ =..=  ขณะที่เฮียจ้าวผู้เป็นตัวของตัวเองสูงมากก็ยังชอบทำอะไรแบบที่ทำเป็นประจำเหมือนเดิม  ถ้าคิดจะอยู่ที่นี่น้องไข่คงต้องหาวิธีรับมือแล้วล่ะ  ไม่งั้นจะเกิดเหตุการณ์แบบเมื่อวาน  แบบเมื่อเช้า  ซ้ำไปซ้ำมาอีกแน่ๆ  5555+

[fc_fic]

 

[sirin_chadada]

คู่นี้ตลกดี

[TachibanaRain]

โอ้ยยย แต่ละฉากที่เจอนี่ทำไมไม่พ้นเรื่องห้องส้วมว้าาาา คือไม่อยากจะคิดภาพตามนะแต่มันก็ไม่ได้ไงบางที อี๋ ขนลุก ว่าแต่เฮียจ้าวนี่ติดหมอนข้างจริงๆหรือแกล้งเนี่ย สงสารไข่กว่าจะลงตัวคงอีกนาน

[B52]

ชีวิตช่างน่าสงสาร

[❣☾月亮☽❣]

เอิ่มพี่จ้าวจะขนาดนั้้นเลยเหรอคนอึอยู่แท้ๆ สกิลนอนเรียบร้อยขัเนสุดเลยน้องข้เอ้ย ต่อไปคงต้องกอดรัดแน่นทั้งคืนซะแล้วเฮีย

[Laliat]

 

[areenart1984]

เมนต์ไม่ออกเหมือนเรื่องหลานเล้ง คนแก่ขำจนปวดท้องแล้ว   

[mystery Y]

เอิ่ม...ไม่ต้องบรรยายละเอียดขนาดนั้นก็ด้ายยย~

[♥►MAGNOLIA◄♥]

พี่จ้าว ติดหมอนมากไปมั้ย
แล้วแยกไม่ออกระหว่างหมอนข้างกับคน จริงอ่ะ 

ไข่ม้วน นอนได้เรียบร้อยสุดๆ   
ไม่ออกจากที่เล้ย พี่จ้าวนอนดิ้นสุดๆ เลย 
นอนตรงนี้ดีๆ ตื่นมาไปซุกตรงประตูซะและ โห....ดิ้นจริงๆ

พี่จ้าว ไข่ม้วน เป็นคู่หู คู่นอน ได้ถูกคู่จริงๆ 

พี่จ้าวนี่ทำอะไรตามใจตัวเองไปมั้ย
้ห้องน้ำก็ไม่มีกลอน เฮ่อ......... 
ฉี่เสร็จแล้วแทนที่จะรีบออกไป
กลับจ้องเป๋งไปที่ตอปิโดห้อยๆของไข่อีก
  .......ไม่เห็นใจสภาพของไข่เล้ยยยยย อ้าวๆ......ไข่ของไข่ก็ห้อยเหมือนกัน วู้ว......
       
 

[Nus@nT@R@]

โอ๊ยยยย สงสารไข่ม้วน 5555

[WwW]

​

ตอนที่ 6

เฮียจ้าวเป็นคนดัง?

 

“เสร็จแล้วฮะ!”

ตะโกนบอกคนที่ยืนเอานิ้วก้อยแหย่รูหูรออยู่ตรงประตูบ้าน  พอได้ยินเสียงผมเขาก็เอานิ้วก้อยข้างนั้นไปป้ายกับขอบประตู(อีกแล้ว…)

มึงจะเสียเวลาเอากระดาษทิชชู่มาเช็ดนิ้วไม่ได้เลยเรอะ!

“ช้าจริง  รีบไปได้แล้ว  เดี๋ยวตลาดจะวายซะก่อน”

“ฮะ~~~”

“จะไปไหนน่ะ”

“ก็ไปตลาดไงฮะ”

“ไม่ได้ให้เดินไป  นู่น”

คนตัวดำชี้ไปที่หลืบมุมของบ้าน  จักรยานเศษเหล็กที่สนิทเกรอะกรังนอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้น  มีหญ้าขึ้นพันล้ออยู่เล็กน้อย

“นั่น…ยังใช้ได้อยู่เหรอเฮีย”

ตอนทำความสะอาดเมื่อวานผมก็เจอนะ  แต่คิดว่าเฮียจะเอาไว้ปลูกสาระแหน่เลยไม่ได้สนใจ  เล่นเก่ากึกซะขนาดนี้ใครจะไปคิดว่ามันยังใช้ได้ล่ะฟะ!

“ยังได้สิ  แค่เก่านิดหน่อยเท่านั้น  ไปเอามา”

“ฮะๆ”

ชานรับเสียงเนือยตรงเข้าไปดึงจักรยาน (รู้สึกกระดากปากที่ต้องเรียกเจ้าสิ่งนี้ว่าจักรยานมาก!)ขึ้น  กระชากเอาพวกเศษใบ้ไม้ใบหญ้าออกจากล้อจนหมด

มันเป็นจักรยานที่ทำจากเหล็กหนักๆ  เบาะหน้าเป็นหนังเก่าๆซีดๆแถมยังขาด  เบาะหลังเป็นตะแกรงที่นั่งแบบเหล็ก  ประมาณว่าหากเอาไปปั่นบนถนนลูกรัง ไอ้คนซ้อนท้ายมีตูดระบมแน่ๆ

เอี๊ยด เอี๊ยด  เอี๊ยด

สะ…สาบานว่ามันคือเสียงโซ่!

เข็นจักรยานไปยืนตรงหน้าเฮียจ้าว  ถึงมันจะเก่าซอมซ่อไปบ้างแต่มีคนปั่นจักรยานให้นั่งโดยไม่ต้องเดินมันก็ดีเหมือนกัน  เมื่อวานทำงานบ้านเยอะจนปวดเมื่อยไปหมดทั้งตัวเลย

“ไปกันเถอะ”

 

เอี๊ยด  เอี๊ยด เอี๊ยด

ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้วะเนี่ยยยย!

อุตส่าห์นึกว่าจะได้นั่งซ้อนอย่างสบายๆ  กลายเป็นว่าคนปั่นดันเป็นผมซะนี่!  ส่วนไอ้เฮียก็ซ้อนท้ายหน้าตาเฉย  นั่งหันหน้าออกถนรน  เอาหลังชนกับผมแทน  ผิวปากชมนกชมไม้ขณะที่ผมแทบจะสิ้นลมหายใจกับการปั่นจักรยานให้ควายอย่างมันซ้อน!

ตัวก็โตกว่ากูแท้ๆ  ไหงไม่มาปั่นเองล่ะเฟ้ยยยย!

แต่ผมจะไปมีปากมีเสียงอะไรได้  ยังต้องพึ่งใบบุญหุ่นอันเพอร์เฟกต์ของเขาในการเอาชนะไอ้หมูหันอยู่นะ  หรืออีกนัยหนึ่งเลยก็คือ…

…กูไม่อยากใส่บิกินี่ยืนโก้งโค้งหน้าคณะฯ

“ปั่นเร็วๆหน่อยสิ  เห็นไหมว่าหอยทากมันจะกัดล้อแล้ว”

“เฮียลองมาปั่นเองดูไหมเล่า  ตัวเองไม่ใช่จะเบาๆเลยนะ  เหมือนแบกควายทั้งตัว”

“นายว่าอะไรนะ  ฉันได้ยินไม่ถนัด  อะไรคายๆ”

ควายเฟ้ยยย!

“เปล่าฮะ  เอ้า  ฮึบบบบ!”

เรียกพลังรวบรวมลมปราณตั้งแต่ปลายเท้าตรงเล็บขบมาจนถึงสมองไร้รอยหยัก  ขยับตัวขึ้นในท่ายืนปั่นจักรยาน  แอ่นตูดไปด้านหลังเล็กน้อยเพื่อเตรียมตัวในการเร่งความเร็ว

 เอาวะไอ้ไข่  ย้ากกกกกกก!

ปู้ด!!!

“อื้อหือ!  ไอ้ไข่ม้วน  นายตดเหรอวะเนี่ย”

“แหะๆ  โทษทีเฮีย  ออกแรงเยอะไปนิด”

“โห…!  เหม็นเว้ย”

อับอายอยู่เหมือนกัน  แต่สะใจมากกว่า  อยากใช้กูเยี่ยงทาสดีนัก  ดมตดกูไปเหอะไอ้ดำตับเป็ด!

 

กว่าจะมาถึงตลาดที่อยู่ในตัวเมืองของอำเภอนี้ได้ผมแทบตายกลางทาง  ถึงถนนที่ใช้ปั่นมาจะไม่ใช่ถนนใหญ่เลยปั่นง่ายกว่า  แต่ระยะทางมันไกลเสียจนหืดขึ้นคอ!  ไอ้คนซ้อนก็ไม่คิดจะเปลี่ยนกันเลยด้วย  ซ้ำยังเอนหลังพิงลงมาประหนึ่งนั่งเฟอร์รารี่อีกต่างหาก!

กูเหนื่อย!

“ทำไมเฮียไม่ซื้อมอเตอร์ไซค์สักคันล่ะฮะ  ป่นจักรยานมาถึงที่นี่เหนื่อยจะตาย  ถ้าเป็นมอเตอร์ไซค์ล่ะก็…ถึงตั้งแต่สิบนาทีแรกแล้วมั้ง”

“เปลืองตังค์”

เฮียจ้าวตอบกลับมาง่ายๆ  กลัวเปลืองตังค์แต่ไม่กลัวกูขาดใจตายเลยสินะ  ปิดเทอมปีสองของไข่ม้วนทำไมถึงได้รันทดขนาดนี้!

“ตามมาเร็ว”

“ฮะ…”

หมดแรงจนแทบเดินไม่ไหว…

เฮียจ้าวเดินนำผมเข้าไปในตลาดที่มีชาวบ้านตั้งแผงขายของอยู่มากมาย  แต่ย่างก้าวเข้ามาไม่ทันจะถึงหนึ่งก้าวเต็มเสียด้วยซ้ำ  เสียงผู้คนที่ร้องทักมาทำเอาแปลกใจ

“อ้าวคุณจ้าว  กลับมาแล้วเหรอคะ  ไม่เจอตั้งนาน  ดูดีขึ้นเป็นกองเลยนะเนี่ย”

“ขอบคุณป้าแช่ม  ป้าแช่มก็สวยขึ้นเยอะเลยนะ”

แหม…คุณจ้าวล่ะก็  ปากหวานกับคนแก่อีกแล้ว”

เดี๋ยวๆๆๆๆ  ป้าครับๆ  ป้าใส่แว่นยี่ห้ออะไรเนี่ย!  ทำไมถึงมองว่าสภาพแบบนี้ดูดีไปได้!  ผมยาวรกเสียจนนกแทบจะบินมาทำรังแถมยังดำเมี่ยมอย่างนี้อ่ะเหรอ!

คนที่นี่น่ากลัวจริงๆ

“เอ้านี่  ป้าให้ไปกินนะคะ”

“ขอบคุณมากเลยครับ  น่ากินจังเลยนะเนี่ย”

ตุ้บ…!

“เหวออออ”

อ้าแขนรับเกือบไม่ทัน  เฮียจ้าวส่งผลไม้หลากหลายชนิดที่ป้าแช่มให้มาให้ผมถือ  ทั้งสองพูดคุยกันอีกสักพักเฮียจ้าวก็เดินเข้าไปหาคนถัดไปทียืนรออยู่

ชาวบ้านมากมายทยอยกันเข้ามาหาเฮียจ้าวและพูดคุยปานคิดถึงใจแทบขาด  หนำซ้ำยังหยิบเอาของติดไม้ติดมือมาให้เยอะแยะ  และคนซวยต้องแบกมันคือผมคนนี้!  ในมือเต็มไปด้วยของกินหลายถุงที่เฮียจ้าวได้รับ  เยอะเสียจนผมต้องใช้ปากคาบไว้บางถุงเชียวแหละ

ไม่อยากจะเชื่อ…

เพียงพริบตาเดียวที่เฮียจ้าวก้าวเท้าเข้ามา  เขาจะได้ของกินโดยไม่ต้องควักตังค์ซื้อเลยแม้แต่บาทเดียว!!!

ปะ…เป็นคนดังของที่นี่หรือเปล่านะ

แต่…

หรี่ตามองสภาพของคนที่เดินนำอย่าข้างหน้า  ไอ้กางเกงทรงหนีน้ำกับเสื้อขาดเป็นรูเหมือนหนูแทะ  บวกกับทรงผมรังนกและหนวดเครามากมาย…

นึกภาพไม่ออกจริงๆว่าดังอีท่าไหน!

“เดินเร็วๆหน่อยสิ  เรายังต้องซื้อของอีกเยอะนะ”

“อ๊า!!!”  ฮะ….

เดินดุ่มๆตามเฮียจ้าวไปติดๆ  ไม่คิดจะหันหลังกลับมามองกูหน่อยเหรอ  แบกของจนแขนล้าไปหมดแล้วนะเฟ้ย!  ทั้งที่คิดว่าจะได้มาเดินช้อปปิ้งหาของกินอร่อยๆที่ตลาดอย่างสบายแท้ๆ  แล้วนี่มันอะไร  เอากูมาเป็นคนใช้คอยแบกของชัดๆ!

“เฮียจ้าวขา!!!”

เสียงแว้ดๆดังขึ้นพร้อมกับสองสาวนมโตหุ่นสะบึ้มวิ่งเข้ามาเกาะหนึบที่แขนเฮียจ้าว!

ผมเบิกตากว้างจนแทบจะถลน  นึกอิจฉาท่อนแขนดำๆของมันที่กำลังถูกหน้าอกอวบอิ่มถึงสี่ลูกถูกไถไปมา!

โอ๊ยยยย กูอยากไปยืนตรงนั้นๆ

“จำปี  จำปา  ปล่อยเฮีย”

“ไม่เอาอ่ะ  นานๆเฮียจะกลับมาทั้งที  ขอจำปีชื่นใจหน่อยนะ”

“จำปาด้วย”

หมับ หมับ

เฮียจ้าวดึงแขนออกจากการเกาะกุมเอาไปดันหน้าสองสาวที่ทำท่าจะยื่นเข้าไปจุ๊บแก้มอีกฝ่ายให้ออกห่าง  โหยยย  เสียของวุ้ย!  เป็นไอ้ไข่ม้วนหน่อยไม่ได้  นมบึ้มขนาดนี้พ่อจะลากเข้าห้องฟัดทั้งวันทั้งคืนเลย  อ๊ากกกก  ทำไมถึงไม่มีใครทำแบบนี้กับกูบ้าง!

“กลับบ้านไปได้แล้ว  วันนี้เฮียมีแขกมีแขกมาด้วย  ไม่เห็นหรือไง”

แขก?

สภาพน่าสังเวชขนาดนี้มึงยังกล้าเรียกกูว่าแขกอีกเรอะ!

เรียกทาสในเรือนเบี้ยจะตรงกับความเป็นจริงกว่าไหมไอ้เฮีย…

“แขก?  ไหนอ่ะเฮีย  อย่าบอกนะว่าเด็กคนนี้”

สาวสะบึ้มเบอร์หนึ่งชี้มาทางผม  พอสังเกตดีๆถึงรู้ว่าพวกเธอเป็นฝาแฝดกัน  หน้าตาน่ารักไม่หยอกเลยด้วย  สนใจไปเดตกับเฮียไข่ไหมจ๊ะ…

“ผู้หญิงหรือผู้ชายเนี่ย”

สาวสะบึ้มเบอร์สองตรงเข้ามาทางผม  เดินวนไปรอบๆตัวพลางมองขึ้นลงเพื่อสำรวจ  หมายความว่ายังไงกับคำถามนี้อ่ะครับ  เฮียไข่เป็นผู้ชายนะ!  มีกระปู้อันใหญ่ตรงหว่างขาด้วย  ฮือออออ

“หรือว่าจะเป็นกะเทย!”

สาวสะบึ้มเบอร์หนึ่งออกความเห็น

ไปกันใหญ่แล้วเฟ้ยยย!  เฮียไข่เป็นผู้ชายครับ  ชายแท้ๆแมนทั้งแท่งด้วย!

“เสียมารยาทน่าจำปีจำปา  นี่ไข่ม้วน  เป็นน้องชายของเพื่อนสนิทเฮียที่จะมาอยู่ด้วยชั่วคราว”

หมับ!

เฮียจ้าวดันสองสาวให้ออกห่างจากผมก่อนจะโอบไหล่แล้วดึงผมเข้าไปใกล้  ข้าวของพะรุงพะรังมากมายถูกอีกฝ่ายแย่งไปถือไว้เองจนตอนนี้เหลือแค่ถุงที่ผมคาบอยู่ในปากเท่านั้น

“ไปเถอะ”

“อ่ะ…ฮะๆ”

คายถุงในปากเอามาถือไว้แล้วออกเดินไปพร้อมเฮียจ้าวอย่างงงๆ  ยังไม่ทันได้ทำความรู้จักน้องจำปีจำปาเลยนะ  เสียดายชะมัด…

“คนที่นี่ใจดีทั้งนั้น  ถ้าวันหลังนายมีอะไรอยากให้พวกเขาช่วยก็มาขอความช่วยเหลือได้นะ  วันนี้ทุกคนคงเห็นหมดแล้วว่านายมากับฉันและยังเป็นแขกของฉันด้วย  เขาจะปฏิบัติกับนายอย่างดีเหมือนที่ปฏิบัติกับฉันนั่นแหละ”

ร่างสูงบอกโดยไม่มองหน้า  วงแขนข้างหนึ่งยังโอบไหล่ผมไว้อยู่

“เอ่อ  เฮียฮะ”

“ว่า…”

“จะเดินโอบผมอีกนานไหมเนี่ย  คนมองกันใหญ่แล้ว”

พรึ่บ…

สิ้นเสียงคำถาม  เฮียจ้าวก็ปล่อยแขนพลางเขยิบทิ้งห่างไปหนึ่งช่วงตัวทันที  ไอ้ปฏิกิริยาตอบสนองอย่างน่าเกลียดนี่มันคืออะไร!

“งั้น…อีกสิบห้านาทีมาเจอกันตรงนี้  แยกย้ายกันไปซื้อของชี่จำเป็นแล้วกัน”

“ได้ฮะ  สิบห้านาทีเนอะ”

ล้วงหยิบมือถือออกมาดูนาฬิกา  แต่ยังไม่ทันจะได้ดูว่ากี่โมง  เฮียจ้าวก็แย่งเอามือถือของผมไปเสียก่อน

“ทำไรเนี่ย”

จึกๆๆๆๆๆๆ

อีกฝ่ายไม่ยอมตอบแต่กดอะไรยิกๆบนมือถือผม  สักพักก็มีสายเรียกเขาดังมาจากมือถือของใครบางคน  จนเฮียจ้าวมนส่งโทรศัพท์คืนมาและหยิบของตัวเองขึ้นมาชูให้ดูนั่นแหละผมถึงรู้

“นั่นเบอร์ฉัน  มีอะไรก็โทรมา”

แล้วก็เดินแยกไปทางซ้าย  ผมมองตามร่างสูงไปด้วยไม่เข้าใจความคดเขาเลยสักนิด  จะขอเบอร์ไว้ก็บอกกันตรงๆสิเฟ้ย  ไม่ใช่มาแย่งเอาไปแล้วกดโทรออกเบอร์ตัวเองเสร็จสรรพ

“นี่ๆ  ฉันได้ข่าวว่าคุณจ้าวกลับมาแล้วนะ  แถมยังเปลี่ยนไปจากแต่ก่อนเยอะมาก  ไว้ผมยาวรกเหมือนโจรแถมยังแต่งตัวซกมกสุดๆอีกด้วย”

ขาที่กำลังจะก้าวเลี้ยวไปทางขวาชะงัก  หูผึ่งไปทางต้นเสียงที่มีชื่อของคนรู้จักถูกจับเอาไปเป็นหัวข้อในการสนทนา

“จริงเหรอ  คุณจ้าวเปลี่ยนไปมากขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย”

“ใช่  สงสัยคงเป็นเพราะเรื่องนั้นแน่ๆ  คงเสียใจมากจนเพี้ยนน่ะ”

“น่าสงสารนะ  ทำยังไงได้ล่ะ  จู่ๆว่าที่เจ้าสาวก็กลายมาเป็นแม่เลี้ยงของตัวเองแบบนั้น…”

“!!!”

วะ…ว่าที่เจ้าสาว?

แม่เลี้ยง?!

หมายความว่ายังไงกัน…

 

 

บับเบิ้ลบิวชวนคุย :

มาอัพแล้วจ้า  เปิดเผยปมชีวิตของเฮียจ้าวออกมาแล้ววววว  อะไรคือการที่ว่าที่เจ้าสาวของตัวเองกลายมาเป็นแม่เลี้ยง?  จะบอกว่าแฟนเก่าของเฮียจ้าวแต่งงานกับพ่อของเฮียจ้าวงั้นเหรอ?!  แล้วแบบนี้จอมเผือกเรื่องชาวบ้านอย่างไข่ม้วนจะทำยังไงต่อไป  ฝากติดตามความรักวุ่นๆของคู่นี้ด้วยน้า

[muiko]

เฮียจ้าวน่าสงสาร
พีคอ่ะ แฟนกลายเป็นแม่เลี้ยง
 

[Nus@nT@R@]

อ้าววว เฮียกำลังเฮิร์ทเหรอเนี่ย

[suikajang]

อ้าวปมชีวิตเฮียดำโผล่
ชอบการบรรยายจริงๆ แหมะเล่นซะเราเห็นภาพตามเลย สภาพน้องไข่แต่ละตอนเนี้ย 
    

[คนคิ้วท์คิ้วท์]

ว๊ายยยย ปมดราม่ามาอีกหนึ่งจ้า แล้วที่เฮียจ้าวไปโรงบาลในเรื่องเล้งนี่มันหมายความว่าไงน้า

[fc_fic]

 

[areenart1984]

ตามๆ

[B52]

รอเสือก เอ้ยรอติดตาม

[BABYBB]

เรื่องราวดราม่ามา แต่คงไม่ดราม่าซินะ 555555

[WwW]

​

ตอนที่ 7

นักสืบไข่ม้วนกับอดีตของเฮียจ้าว

 

ต่อมเผือกตามนิสัยของนักสืบที่ดี(หือ?)เริ่มทำงาน  ผมกระดึ๊บแบบเนียนๆเข้ามาไปใกล้คู่สนทนาทั้งสองมากขึ้น  เริ่มจากทำเป็นหยิบของจากร้านนู้นร้านนี้  หยิบแล้วหยิบวางจนกระทั่งไปยืนอยู่ข้างๆคุณป้าที่เริ่มเล่าเป็นคนแรกได้ในที่สุด 

เอาล่ะ!

ปฏิบัติการเสือกจนหยดสุดท้าย!

“ใช่เลยครับ  ผมเองก็ได้ยินมาเหมือนกัน  ไม่อยากเชื่อว่าจะเปลี่ยนไปได้ขนาดนะเนี่ย”

“หืออออ”

คุณป้าทั้งสองส่งเสียงหกลงอย่างแปลกใจพลางมองส่วนเกินหน้ามึนที่เข้ามาร่วมวงสนทนาด้วยซะอย่างงั้น

ด้าน(เสือก)ได้  อายอดเฟ้ยยย!

เพราะงั้นไข่ม้วนเลือกข้อแรกครับผม!

“กำลังพูดเรื่องคุณจ้าวใช่ไหมล่ะ  เมื่อกี้ผมเองก็เพิ่งเม้าส์กับ  เอ่อ…กับป้าแช่มมาเหมือนกัน!”

ดีนะที่กูจำชื่อป้าคนแรกที่เดินเข้ามาทักเฮียจ้าวได้…

“อ๋อ  รู้จักกับยายแช่มเหรอ  งั้นมานี่ๆ  แสดงว่าเอ็งก็ได้เห็นคุณจ้าวแล้วสินะ”

“เห็นแล้วครับ  สภาพย่ำแย่มากๆ”

ส่ายหัวระอา  อย่างน้อยเรื่องนี้ผมก็พูดความจริงทุกอย่างไม่มีโกหกหมกเม็ดนะเว้ย  สภาพไอ้เฮียจ้าวมันย่ำแย่จริงๆ

“ใช่ไหมๆ ข้าล่ะไม่อยากเชื่อเลยว่าคนที่ดูดีแถมยังใจดีอย่างคุณจ้าวจะกลายร่างเป็นโจรป่าแบบนั้นได้  น่าสงสารจริงๆ”

“เนอะๆ”

“ผมเองก็ไม่ค่อยได้รู้เรื่องอะไรเท่าไหร่  ทำไมคุณจ้าวถึงเปลี่ยนไปเหรอครับ  คือ…พอดีช่วงที่เกิดเรื่องเมียผมคลอดลูกอยู่ต่างจังหวัดก็เลยไปอยู่ที่บ้านเมียนานเลย กลับมาอีกทีคุณจ้าวก็เป็นงี้ไปซะแล้ว”

“เฮ้ย นี่เอ็งอายุเท่าไหร่กันเนี่ยพ่อหนุ่ม  หน้าตายยังดูละอ่อนน้อยอยู่เลยนะ มีลูกมีเมียแล้วเรอะ”

“โหยป้า…”

ชิ้งงงง!

“เอ่อ พี่สาว  ถึงหน้าผมจะเด็กแต่ผมก็อายุเยอะนา  ลูกสี่เมียสองแล้ว”

“เมียสองด้วย!  อุบ๊ะ  ไม่ธรรมดานะเอ็ง  ฮ่าๆๆๆ”

ร่วมวงหัวเราะไปด้วยเพื่อไม่ให้ถูกสงสัย  ไม่ติดว่าอยากรู้เรื่องว่าที่เจ้าสาวกลายเป็นแม่เลี้ยงอะไรนั่นกูจะไม่มาอยู่ตรงนี้เด็ดขาด  อยู่ดีไม่ว่าดี  เมียสองลูกสี่ซะงั้น

ในความจริงเพิ่งเคยทิ่มแทงสาวแค่ครั้งเดียวเองเหอะ!

“ถ้างั้นแสดงว่าเอ็งพลาดข่าวใหญ่เลยนะ  ความจริงเรื่องมันก็ผ่านมาเกือบสิบปีแล้วล่ะ  ตอนนั้นคุณจ้าวเพิ่งจะอายุยี่สิบต้นๆ  เอ็งยังจำนางหอมจันทร์  เอ๊ย  คุณหอมจันทร์ได้ไหมล่ะ  ลูกสาวของกำนันอาทิตย์  แฟนของคุณจ้าวในตอนนั้นน่ะ”

“อ๋อๆๆๆ  จำได้ครับ   พอจะจำได้ลางๆ”

มั่วไปอีก

เกือบสิบปีที่แล้วกูยังเรียนชั้นประถมอยู่เลยเหอะ…

“นั่นแหละ  ตอนนั้นหลังจากที่คุณจ้าวทะเลาะกับท่านสส.จนหนีออกไปจากบ้านก็พาคุณหอมจันทร์หนีไปด้วย  ทั้งคู่หายไปด้วยกันปีกว่าๆจนในที่สุดก็กลับมาเพรากำนันป่วยหนัก ตอนนั้นคุณจ้าวไปซื้อบ้านสวนแถวๆนอกอำเภอไว้อยู่กับคุณหอมจันทร์  ทั้งคู่ใช้ชีวิตเหมือนคู่แต่งงานใหม่เลยนะ  มีข่าวลือว่าพวกเขากำลังจะแต่งงานกันในอีกไม่กี่เดือน  แต่ว่า…”

ผมกำหมัดแน่น  ลุ้นระทึกว่าเรื่องราวทั้งหมดจะเป็นยังไงต่อไป  เพิ่งรู้ว่าเฮียจ้าวมีพ่อเป็นสส.ด้วย ไม่สิ  เกือบสิบปีที่แล้วเป็นสส.   ตอนนี้อาจตำแหน่งใหญ่กว่านั้นแล้วก็ได้

“หลังจากนั้นไม่ถึงเดือน  คุณหอมจันทร์ก็ตกลงแต่งงานกับท่านสส.พ่อของคุณจ้าวแทน! จัดงานกันใหญ่โตทั่วทั้งอำเภอ  แล้วก็ไม่มีใครได้เจอคุณจ้าวอีกเลย บ้านสวนที่เคยสวยงามน่าอยู่กลายเป็นบ้านผีสิงไปในเวลาไม่นาน  แต่มีคนบอกว่านานๆทีก็เห็นคุณจ้าวแวะมาที่บ้านหลังนั้นเหมือนกัน  แต่เพราะมันห่างไกลจากอำเภอและชุมชนเลยไม่ค่อยมีใครเข้าไปแถวนั้นเท่าไหร่  เรื่องที่ว่าคุณจ้าวแวะมาจริงไหมไม่มีใครยืนยันได้ทั้งนั้น  จนวันนี้ที่โผล่มาตัวเป็นๆในสภาพเปลี่ยนไปเป็นคนละคนนี่แหละ ไม่รู้ว่าทำใจได้หรือยัง  คุณจ้าวเป็นคนดี เป็นที่รักใคร่ของทุกคนในตลาดเพราะไม่เคยคิดค่าเช่าตลาดแพงเลยสักครั้ง  มีแต่ใจบุญยกค่าเช่าให้เวลาใครไม่มีเงินจ่าย ฉันล่ะสงสารจริงๆ”

“เอ๊ะ  ตะ…ตลาด?”

“ก็ตลาดที่นี่ไง  เป็นกิจการอีกหนึ่งอย่างของท่านสส.ที่เคยให้คุณจ้าวมาคอยดูแล   นี่เอ็งไม่รู้เรอะ”

“รู้สิป้า! เอ๊ย  พี่สาว   ผมต้องรู้อยู่แล้ว  ฮะๆๆๆ”

บ้าเอ๊ย…

เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่า…กูไม่น่าเสือกเลย

กะว่าถ้าเป็นเรื่องอันน่าอับอายของเฮียจ้าวก็จะเอาไว้ต่อรองเล่นงานเวลามันใช้งานผมหนัก แต่รู้แบบนี้แล้วนอกจากจะสมน้ำหน้าหรือซ้ำเติมไม่ออก  ผมยังรู้สึกเห็นใจที่เขาต้องมาเจอเรื่องโหดร้ายแบบนั้นมากกว่า…

ผู้หญิงที่คิดจริงจังถึงขั้นจะแต่งงานด้วยกลายมาเป็นเจ้าสาวของพ่อแท้ๆไปซะได้

ตอนนั้น…

เฮียจ้าวจะเสียใจแค่ไหนกันนะ?

“โอ๊ะ!”

ความทรงจำบางอย่างตอนทำความสะอาดบ้านเมื่อวานแวบเข้ามาในหัว  รูปชายหญิงในชุดแต่งงานที่ส่วนหัวมีรอยไหม้จนไม่รู้ว่าทั้งสองในรูปเป็นใคร…

หรือว่าจะเป็น…

เดี๋ยวก่อนนะไอ้ไข่  ตั้งสติก่อน   เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับมึง ใครจะเศร้าจะเสียใจอะไรมันก็ไม่เกี่ยวกับมึงทั้งนั้น  เอาเรื่องของตัวเองให้รอดเหอะถ้าต้องไปใส่บิกินี่ยืนโก้งโค้งหน้าคณะฯได้อับอายไปเจ็ดชั่วโคตรแน่!

“ฉันยังจำได้อยู่เลยนะ  ฟักทองผัดไข่กับไข่ม้วนของโปรดของคุณจ้าว เวลามาร้านข้าวฉันทีไรก็จะสั่งสองอย่างนี้กินประจำเลย”

ฝักทอง…

ไข่ม้วน…

“ขอโทษนะครับ  ร้านขายผักไปทางไหนเหรอ!”

 

“แฮ่ก แฮ่ก ขะ…ขอโทษที่มาช้าฮะ”

วิ่งเป็นหมาหอบแดดกลับมายังจุดนัดพบหลังจากเฮียจ้าวโทรตามสามสายซ้อน  ร่างสูงที่ยืนรออยู่เปรยตามองอย่างไม่พอใจ

“นายมาช้าไปสิบนาทีนะ”

“ขอโทษฮะ  พอดีผมมีบางอย่างต้องซื้อนิดหน่อย”

“ช่างเถอะ  รีบกลับกันได้แล้ว   เดี๋ยวจะมีคนเอาของไปส่งที่บ้าน”

“ของ?”

“ห้องน้ำของนายไง”

หือ???

ห้องน้ำที่ว่าเนี่ย หมายถึงห้องอาบน้ำเหรอ?  ผมไม่ได้หูฝาดหรือว่าฟังผิดไปเองใช่ไหม  เฮียจ้าวจะทำห้องน้ำให้ผม!!!

 

โครม!

โยนของที่ซื้อมาทิ้งลงในซิงค์ล้างจานแล้วเซไปนั่งแหมะบนเก้าอี้  เกิดมาเพิ่งเคยเกลียดการปั่นจักรยานขนาดนี้เป็นครั้งแรก  คิดว่าขากลับไอ้ดำมันจะเป็นคนปั่นบ้าง  ที่ไหนได้  เดินไปนั่งคร่อมเบาะหลังรอหน้าสลอน  เลยกลายเป็นผมคนนี้ที่ต้องเหนื่อยอีกจนได้!

“คนส่งของใกล้จะถึงแล้ว  นายจัดเก็บของให้เรียบร้อยละกัน  อย่าลืมเอาผ้าปูที่นอนกลับไปปูเตียงด้วย  ฉันจะไปทำห้องน้ำกับซ่อมประตูส้วม”

“รับทราบฮะ…..”

ขานรับเสียงยาน

เฮียจ้าวเดินเอาพัดลมและข้าวของจิปาถะอีกมากมายประหนึ่งว่านี่เป็นการย้ายบ้านใหม่มาวางกองตรงหน้าก่อนจะเดินออกไปทางหน้าบ้าน  ไม่คิดจะเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนสักนิดเลยเหรอ กะจะใส่กางเกงทรงหนีน้ำไปทั้งวันเลยหรือไง

เลิกบ่นในใจแล้วจัดการทำหน้าที่ในส่วนของตัวเองต่อ  วันที่สองเข้าไปแล้วผมยังวุ่นวายกับเรื่องภายในบ้านหลังนี้อยู่เลย  เมื่อไหร่จะได้ฝึกวาดรูปสักทีล่ะ  เป็นแบบนี้เดี๋ยวจะแพ้ไอ้หมูหันเอานะเนี่ยยย!

คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยก่อนจะรื้อเอาถุงของใช้ทั้งหมดออกมาแล้วจัดเรียงใส่ตู้ ตามด้วยออกไปเก็บผ้าปูที่นอนและปลอกหมอนต่างๆหอบเอาขึ้นไปที่ชั้นสอง  ผ่านห้องห้องเดิมที่ใส่กุญแจลงกลอนไว้อย่างแน่นหนา

อืม…

ห้องอะไรหว่า?

อยากรู้ก็อยากรู้อยู่หรอก   ไอ้เรื่องสะเดาะกลอนก็ง่ายนิดเดียว เพียงแต่ตอนนี้เจ้าของบ้านมันอยู่ด้วย  เกิดช่วงที่กำลังงัดประตูเฮียจ้าวเดินขึ้นมาพอดีผมก็ซวยสิ

ไว้ค่อยกินเผือกตอนไอ้ดำไม่อยู่ละกัน

สุดท้ายก็ตัดใจไม่ให้เสือกได้  จัดการใส่หมอนและปูผ้าปูที่นอนจนเรียบร้อย  เอาผ้าม่านกลับมาติดตรงหน้าต่างทุกบานตามเดิม  เวลาลมพัดมันจะพลิ้วไหวดูสงบร่มรื่นอย่าบอกใคร   ผมลองควักเหรียญออกมาโยนลงบนเตียงดูปรากฏว่าเด้งดึ๋งดั๋ง

ไม่เสียแรงที่แม่กูสอนมาดีนะเนี่ย  ใครได้เป็นผัวสบายไปทั้งชาติ  ฮ่าๆๆๆ  ผมยืนท้าวสะเอวภูมิในผลงานต่อสักพักก็ไปขนพัดลมขึ้นมาวางตรงปลายเตียง

ในที่สุด…!

ห้องนอนก็เรียบร้อยแล้ว  คืนนี้กูจะมีทั้งเตียง  ทั้งหมอน  ทั้งผ้าห่ม  และพัดลมเป็นของตัวเอง  โฮ…ซาบซึ้งใจจนน้ำตาไหล

ยืนมองห้องนอนสำหรับคืนนี้ต่ออีกสักพักก็ปิดประตูห้องไว้ตามเดิม   กลับลงมาที่ด้านล่างเพื่อเตรียมทำกับข้าวสำหรับมื้อกลางวัน  สายป่านนี้คงเรียกว่ามื้อเช้าไม่ได้แล้วล่ะนะ  ได้ยินเสียงตอกประตูดังมาจากทางคลองหลังบ้านเลยย่องออกมาดูว่าตอนนี้เฮียจ้าวกำลังทำอะไรอยู่

ร่างสูงตัวดำกำลังตอกไม้สีแผ่นเข้าด้วยกันอยู่ไม่ไกลจากคลองมานัก  ท่อนแขนคล้ำเต็มไปด้วยเหงื่อและเศษดินตรงริมคลองยกขึ้นปาดหน้าตัวเอง  ไม่รู้ว่าเขาจะเอาแผ่นไม้พวกนี้มาสร้างห้องน้ำให้ผมได้ยังไง  แต่ท่าทางจะเอาจริงเอาจังน่าดู 

รอยยิ้มเล็กผุดขึ้นบนใบหน้า   ปกติเอาแต่จิกหัวใจเยี่ยงทาส  พอมาถูกคนแบบนี้พยายามทำอะไรให้แล้วรู้สึกแปลกๆชอบกล  ผมขมวดคิ้วกับตัวเอง  มือข้างหนึ่งยกขึ้นลูบริมฝีปากที่ยิ้มอยู่ด้วยไม่เข้าใจว่าจะยืนยิ้มมองไอ้ดำนั่นอีกนานแค่ไหน

พอๆๆๆๆ

เลิกมองได้แล้วเฟ้ยยย!   

บังคับตัวเองให้เลิกมองเฮียจ้าวแล้วกลับเข้ามาในครัว  หยิบเอาวัตถุดิบที่ไปเลือกซื้อด้วยตัวเองออกมาจากถุง…

วัตถุดิบสำหรับทำฟักทองผัดไข่

วัตถุดิบสำหรับทำไข่ม้วน

“ระ…เราก็แค่อยากกินเฉยๆ  ไม่ได้จะทำให้ใครสักหน่อย”

พูดกับตัวเองที่รู้สึกวูบวาบขึ้นมาหลังจากเห็นวัตถุดิบในการประกอบอาหารที่ไปเลือกซื้อมาเองทั้งหมด

ไหงมีแต่ของโปรดเฮียจ้าวทั้งนั้นเล่า!

ไม่ๆๆๆๆ ของแบบนี้มีคนชอบกินเยอะแยะไป  กะ….กูเองก็ชอบ!

“เอาล่ะนะ…!”

เคร้ง!  โครม!  คราม!  ตึง!

ฉึก!

“เจี๊ยกกกกกก!  เลือดๆๆๆๆๆ   เลือดไหลแล้วแม่จ๋า!”

โครม!!!

 

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป…

ตุ้บ!

เฮ้อ…!  หมดแรง  สิ่งที่ทำให้พลังงานลดต่ำลงอย่างน่ากลัวได้มากกว่าการปั่นจักรยานให้เฮียจ้าวซ้อนคือการทำกับข้าวนี่แหละ!

ยกมือขึ้นมาดูอย่างอนาถ  นิ้วทั้งสิบนิ้วมีพลาสเตอร์พันอยู่ครบ สาเหตุมาจากการถูกมีดบาดตอนปอกเปลือกฟักทองและหั่นมะเขือเทศ อีกอย่าง…ทั้งที่ทำตามสูตรในเน็ตเป๊ะๆทั้งขนาดความยาวความกว้างของฟักทองแต่ละชิ้น  จำนวนส่วนผสมต่างๆ  ความร้อนของอุณหภูมิไฟ

แต่…

รูปร่างออกมาหมายังเมินแบบนี้จะเอาไปให้เฮียจ้าวมันกินได้ยังไงเล่า!  ขืนเอาไปให้เห็นโดยหัวเราะตายแน่ๆ

ไข่ม้วนที่ควรจะเหลืองหอมน่ากินกลายเป็นสีดำมีควันพวยพุ่งออกมา  ส่วนฟักทองผัดไข่ที่ควรจะเหลืองๆมีไข่แซมกลับดูเหมือนทุเรียนกวนเสียมากกว่า  นอกจากนั้นผมยังไม่เห็นแม้แต่เศษไข่ทั้งที่ใส่ลงไปตั้งสามฟอง…

มึงละลายหายไปในอากาศแล้วเรอะ!

“ทิ้งดีกว่า”

ถ้าไม่ใช่ไอ้เล้งคงไม่มีเพศผู้คนไหนทำกับข้าวได้อร่อยเหมือนแม่ครัวแล้วล่ะ  ยิ่งกับผมที่เพิ่งจะต้มมาม่าเองเป็นตอนปีหนึ่งยิ่งแล้วใหญ่…

การทำอาหารเป็นอะไรที่อยู่ห่างไกลยิ่งนัก

“ทำอะไรน่ะ”

“เจี๊ยกกกกก!”

สะดุ้งสุดตัว  มือที่กำลงจะยกเอากับข้าวทั้งสองอย่างไปทิ้งรีบกวาดไปซ่อนไว้ด้านหลังทันที   ดีนะที่เก็บครัวเรียบร้อยแล้ว  ตอนนี้แค่ซ่อนมันไว้ให้มิดอย่าให้เฮียจ้าวเห็นก็พอ

“ชาติก่อนเป็นลิงหรือไง   ทำไมชอบร้องเสียงลิงนัก”

“ผะ…ผมก็ไม่รู้เหมือนกันฮะ   มันติดเป็นนิสัยไปแล้ว”

“แล้วนั่นซ่อนอะไรไว้ข้างหลังน่ะ”

ร่างสูงถามพร้อมเดินเข้ามาใกล้อย่างสงสัย   ผมพยายามถอยหลังไปเรื่อยๆจนติดกับซิงค์ล้างจานในที่สุด   มือทั้งสองข้างของเฮียจ้าวเปื้อนเศษดินเต็มไปหมด

“ปะ…เปล่านี่ฮะ   ไม่มีอะไร”

“เอาออกมาดู”

“ผมบอกแล้วไงว่าไม่มีอะไร”

“เอา-มา-ดู”

“…”

“…”

“นี่ฮะ…”

ยอมเอาออกมาให้ดูในที่สุด   มึงเล่นจ้องเขม็งเหมือนจะเขมือบกูลงท้องแบบนั้นใครจะไม่กลัวบ้างฟะ!

“อะไร?”

“ขะ…ไข่ม้วนกับฟักทองผัดไข่ฮะ”

“ทำให้ฉันเหรอ”

“เหวออออ”

เอนไปข้างหลังอย่างตกใจเมื่ออีกฝ่ายใช้มือทั้งสองข้างท้าวไปกับเคาน์เตอร์ด้านหลังผม   ตอนนี้พวกเราเลยตกอยู่ในสภาพที่คล้ายๆผมกำลังโดนเฮียจ้าวกอดอยู่กรายๆ

เดี๋ยวความดำมึงมาติดกู  ถอยออกไปเลยเฟ้ย!

“ว่ายังไง   ทำให้ฉันเหรอ?”

“ปะ…เปล่าสักหน่อยนี่ผมทำกินเองฮะ”

“โกหก”

“จริงจริ้งงงง!”

“สองอย่างนี้เป็นของโปรดฉัน   มันจะไม่บังเอิญเกินไปเหรอที่นายทำของโปรดของฉันพร้อมกันถึงสองอย่างแล้วมาบอกว่าทำให้ตัวเองกินแบบนี้  หื้ม?”

ไม่ได้ไล่บี้เอาความจริงแค่คำพูด  แต่เฮียจ้าวยังโน้มตัวยื่นหน้ามาใกล้เรื่อยๆจนผมแทบจะนอนหงายลงไปบนซิงค์อยู่แล้ว

ไม่ๆๆๆๆ  ท่านี้ไม่เวิร์กเว้ยไอ้เหี้ย!  มันส่อเกินป๊ายยยยยย!

“เออๆๆ  ผมทำไว้ให้เฮียนั่นแหละ   ได้ยินชาวบ้านที่ตลาดบอกว่าเป็นของโปรดก็เลยอยากทำทำให้เพื่อปลอบใจ!” 

“ปลอบใจ?”

ฉิบหายล่ะ!!!

เป็นเพราะถูกกดดันในลักษณะแปลกๆเลยเผลอปากหมาหลุดพูดออกไปจนหมด  ผมกลืนน้ำลายลงคอ  ค่อยๆยกจานใส่ฟักทองผัดไข่กับไข่ม้วนที่ก่อนหน้านี้ชูขึ้นสูงเพื่อกั้นระหว่างตัวเองกับเฮียจ้าวไว้แล้ว

“เจี๊ยกกกกกกก!”

ทันทีที่เอาลงเท่านั้นแหละ  รู้เรื่องเลย

หากสายตามึงจะพิฆาตปลิดชีพกูขนาดนี้   กูจะขอฆ่าตัวตายด้วยการกินอาหารฝีมือของตัวเองเป็นการไถ่โทษ!

เจี๊ยกกกกกกกกก!!!

 

 

บับเบิ้ลบิวชวนคุย :

มาอัพแล้วจ้า  งานเข้าน้องไข่จอมซนของเราอีกแล้ว  ไอ้นิสัยปากไวกว่าความคิดท่าทางจะแก้ไม่หายจริงๆ   ไม่รู้ว่างานนี้จะทำเฮียจ้าวของขึ้นบ้างหรือเปล่า?!  อดีตอันน่าสงสารของเฮียจะได้น้องมาช่วยปลอบประโลมดามใจให้ดีขึ้นตอนไหนกันน้า  เป็นเรื่องที่แต่งแล้วอยากให้ถึงตอนทั้งคู่รักกันเร็วๆมาก  คือแต่งเองก็ลุ้นเองด้วยนะ 5555

[fc_fic]

 

[❣☾月亮☽❣]

รอผีผลัก

[B52]

ท้องไส้จะรอดปลอดภัยไหม

[gackmanas]

หู้ยยยย.. น่ารักอ่ะ..
ดูมีเงื่อนงำ.. ตลกไข่ม้วน.. 55+

[areenart1984]

ปากไวอย่างนี้ เฮียจ้าวน่าจะชอบนะ 

[JokerGirl]

เอาแล้ว ปมมาแล้ว ลุ้นๆๆจะมีดราม่ามะ

[mystery Y]

นี่ยังไม่เริ่มวาดรูปเลยนะ?

[WwW]

​

ตอนที่ 8

ความซุกซนของไข่ม้วน

 

“คงไปได้ยินอะไรจากที่ตลาดมาล่ะสิ”

รู้ลึก  รู้จริง  ประหนึ่งไปเห็นมาด้วยตา…

“เอ่อ…ก็…”

“เขาบอกนายว่ายังไงล่ะ  คุณจ้าวถูกแฟนทิ้ง?   ว่าที่เจ้าสาวหนีไปแต่งงานกับพ่อ?  แบบนี้ใช่ไหม”

โห…ถูกเผง!

หรือความจริงแล้วเฮียจ้าวมันจะแอบฟังอยู่แถวนั้นวะเนี่ย   ถ้าเป็นงั้นแม่งก็เห็นสกิลการเสือกขั้นเทพของกูหมดเลยอ่ะดิ?

“ฮะ…เฮียจ้าวฮะ”

“…”

“กินไหม…”

ดันจานกับข้าวไปหาอีกฝ่าย  กะจะปลอบใจเลยลองเรียกชื่อแต่ดันถลึงตามองขวางเหมือนกูเป็นศัตรูขี้ใส่หลังคาบ้านาแต่ชาติปางก่อน   ใครมันจะไปกล้าพูดฟะ

“นายคิดจะเอาไอ้อาวุธทำลายล้างมนุษย์นี่ให้ฉันกินจริงๆเหรอ”

“หยาบคายอ่ะ!”

ถึงหน้าตาจะดูไม่น่าแดกแต่ก็ไม่ถึงขั้นอาวุธทำลายล้างมนุษย์ป่ะวะ!  กูรึอุตส่าห์ไม่หล่ออย่างเดียวแต่ยังจิตใจดี  สงสารเมตตามึงถึงยอมเข้าครัวทั้งที่รู้ว่าต้องพินาศย่อยยับแน่ๆ  แล้วดูการตอบแทนของมัน…

ดำไปตลอดชาติเหอะมึง!

หมับ!

“อย่าพูดมากแล้วออกไปตักน้ำใส่โอ่งให้เต็ม”

มือหนาบีบเข้าที่แก้มจนต้องอ้าปากเป็นรูปตัวไปโอไปตามแรงบีบ   นัยน์ตาขวางน่ากลัวว่ามันจะฆ่าบีบคอผมตายจนต้องรีบวางจานกับข้าวลงแล้วหนีออกทางประตูหลังบ้าน

กูแค่เสือกนิดๆหน่อยๆถึงกับจะฆ่าจะแกงกันเลยเรอะ!

ผมเดินหน้ามุ่ยกระทืบเท้าปึงปังไปตรงริมคลองเพื่อหาโอ่งที่เฮียจ้าวว่า  ในใจเฝ้าสาปแช่งขอให้มันถูกหญิงทิ้งไปทั้งชาติโทษฐานที่มาทำท่าทางน่ากลัวใส่ผม  เพราะเอาใจยากแล้วก็อินดี้เกินมนุษย์ล่ะสิเมียถึงได้หนีไปเป็นแม่(เลี้ยง) แทน!

“ไอ้คนใจดำร้ายใจดำ   ดำเหมือนสีผิวนั่น…!”

คำด่าที่หลุดออกมาจากปากเรื่อยๆด้วยความโมโหชะงักหายกลับเข้าลำคอเมื่อเดินมาถึงริมคลอง เลยสะพานขึ้นมาหน่อยมีห้องน้ำเล็กๆที่ถูกสร้างจากไม้สี่แผ่นต่อกันจนกลายเป็นห้องสี่เหลี่ยม  ด้านในมีโอ่งวางอยู่หนึ่งโอ่งและพื้นที่เหลือพอที่จะให้คนเข้าไปยืนอาบ  ตรงแผ่นไม้ที่น่าจะเป็นประตูก็มีไม้อันเล็กถูกตอกติดไว้สำหรับทำเป็นตัวล็อก  ด้านนอกห้องน้ำมีเสาไม้ไผ่ที่พ่วงไฟยาวไปจนถึงทางหลังบ้านอีกที

นะ…นี่หรือว่า…

ห้องน้ำของผม

หันกลับไปมองด้านใน  ที่บอกว่าจำห้องน้ำในนั้นเขาทำให้ผมจริงๆ  ถึงจะไม่ได้หรูหราแต่มันก็นับว่าไม่เลวเลยทีเดียว   แปลว่าเสียงตอกไม้ตอกตะปูที่ผมได้ยินตลอดที่ทำนู่นทำนี่อยู่ในบ้านก็คือ…

เขาทำห้องน้ำอยู่สินะ

ค่อยๆเดินเข้าไปสำรวจห้องน้ำของตัวเอง   ด้านในเฮียจ้าวทำชั้นเล็กๆสำหรับวางอุปกรณ์อาบน้ำและราวไม้ไผ่ไว้ให้แขวนผ้าด้วย  ผมยิ้มกับตัวเอง  เดินไปหยิบถังที่ตั้งอยู่นอกห้อน้ำแล้วลงมือตักน้ำจากในคลองมาใส่ให้เต็มโอ่งตามคำสั่ง

จากนี้ไปก็จะได้อาบน้ำแบบไร้กังวลสักที

ตักน้ำอยู่นานกว่าจะเต็มโอ่ง   ถังที่ทิ้งไว้ให้ดันเป็นรู  ต้องรีบเดินจนแทบจะวิ่งหลังจากยกถังขึ้นจากคลองเพื่อไม่ให้น้ำไหลออกทางรูจนหมด  กลายเป็นว่าพอเต็มโอ่งปุ๊บ  กูก็หมดสภาพนั่งแบ็บอยู่ตรงประตูห้องน้ำอย่างที่เห็น

“พรุ่งนี้กูจะไปซื้อถังใหม่”

แต่จะไม่ปั่นจักรยานเด็ดขาด!

หอบแฮ่กพักหายใจต่ออีกสักพักก็เคลื่อนพลไปที่ห้องส้วมเพื่อตรวจสอบประตู   เฮียจ้าวซ่อมตัวเล็กเรียบร้อยตามที่สัญญาไว้

รอดแล้วกู   ไม่ต้องกังวลว่ามันจะเปิดมาเจอจังหวะกูปล่อยตอปิโดอีกแล้ว  เยส!!!

เมื่อทุกอย่างที่ผมเรียกร้องไปถูกเจ้าของบ้านสนองให้จนหมด  ความโมโหที่เขาทำท่าน่ากลัวใส่เลยเริ่มจางหายไป   ผมเดินกระโดดกลับเข้าไปในตัวบ้านอย่างอารมณ์ดี  เห็นแก่ความดีที่มึงทำในวันนี้   กูจะทำเป็นลืมๆไอ้ดวงตาขวางที่จ้องกูก่อนหน้านี้แล้วกัน!

“หือ?”

เอี๊ยดดดด!

เบรกตัวเองจนตัวโก่งหัวเกือบทิ่ม  มองไปในซิงค์ที่บัดนี้มีเพียงจานเปล่าๆวางอยู่สองจาน  ละ…แล้วอาวุธทำลายล้างมนุษย์ทั้งสองของกูหายไปไหนแล้วล่ะ!

ขวับ!

มองไปทางถังขยะก็ไม่มี   แถมในจานพวกนั้นยังมีช้อนส้อมวางอยู่อีกด้วย   ยะ…อย่าบอกนะว่า…!

“เฮียจ้าววววววว!!!”

“โว้ย!  หูจะแตกเว้ย  คนจะหลับจะนอนเรียกอะไรนักหนาวะ!”

ร่างสูงที่นอนอยู่ตรงใกล้ๆหน้าประตูตำแหน่งเดิมกดับวันแรกที่เจอกันผุดตัวขึ้นมามองผมด้วยสีหน้าหงุดหงิด

“อ้าว   เฮียอยู่ตรงนี้เองเหรอ”

กระดึ๊บๆๆๆๆๆ

ค่อยๆเขยิบเข้าไปหาเฮียจ้าวอย่างระวัง  คลานเข่าตั้งสิบก้าวกว่าจะถึงตัวเข้าไปอย่างอ่อนน้อม  คนตัวดำหรี่ตามองผมอย่างระแวง

“อะไรอีก  ที่ทำให้หมดนั่นยังไม่พอใจอีกหรือไง”

“ไม่ใช่นะเฮีย   ไม่ใช่แบบนั้น”

ไถลตัวไปทีเดียวถึงเฮียจ้าว  ทว่าเขากลับถอยหนีผมไปเหมือนไม่เชื่อใจ

เห็นกูแบบนี้แต่กูก็เลือกนะบอกไว้ก่อน   ถ้าจะหันมากินถั่วดำเพื่อเปลี่ยนรสนิยมอย่างน้อยกูก็ขอกินถั่วดำแบบปลอกเปลือกเห็นเนื้อในสีขาวเว้ย!

“เฮียจ้าวสุดหล่อสุดใจดีของน้องไข่…”

หมับ

จับเข้าเอาท่อนแขนล่ำๆที่แสนจะน่าอิจฉา  เฮียจ้าวเหลือบตามองมือผมที่จับหมับอยู่ตรงกล้ามปูของเขาพอดี  ไอ้ตายไม่ไว้ใจราวกับกูเป็นอาชญากรนี่โคตรเจ็บปวดเลยว่ะ

“เดี๋ยวผมนวดให้เฮียเอาไหม  เฮียคงจะเหนื่อยเนอะๆๆ”

“จะอ้อนเอาอะไรอีกล่ะ”

“ไม่มี้!”

“เชื่อตายล่ะ!”

“โหเฮียก็…เห็นผมเป็นคนยังไงเนี่ย   ผมอยากนวดให้เฮียจริงๆนะ  เฮียอุตส่าห์ทำห้องน้ำให้ผมเลยนี่นา  แถมยัง…” 

“ยังอะไร”

“กินกับข้าวฝีมือผมด้วย”

กับข้าวที่แม้แต่ไอ้เพื่อนรักทั้งสี่ของผมยังเมิน…

“ฉันแค่หิว  ไม่มีอะไรพิเศษ”

“เหตุผลจะเป็นอะไรก็ช่างแต่ให้ผมตอบแทนเฮียบ้างเถอะนะ  มาๆๆๆ  ผมนวดให้”

เขยิบตัวไปนั่งชันเข่าอยู่ด้านหลังเฮียจ้าวแล้วลงมือบีบนวดที่ไหล่ก่อนเป็นอันดับแรก  ได้ยินร่างสูงฟึดฟัดรำคาญเล็กน้อยแต่สุดท้ายก็ยอม

ผมไล่บีบจากบ่าแข็งๆเต็มไปด้วยกระดูกไล่ยาวไปจนถึงท่อนแขนมัดกล้ามแน่นๆ  มือข้างเดียวยังกำกล้ามของเฮียจ้าวไม่มิดอ่ะคิดดู (ทั้งที่กำหัวไอ้เล้งได้ทั้งหัวแท้ๆเชียว)  ผ่านไปไม่นานเริ่มมีเสียงครางด้วยความสบายตัวดังมาจากคนถูกนวด

“สบายไหมฮะ”

“อืม…”

“…”

“นวดเก่งเหมือนกันนะเรา  ฝีมือใช้ได้”

“ใช่ไหมล่ะฮะ  เพราะที่บ้านผมมีพวกป้าแก่ๆตั้งสี่คน  เลยถูกใช้ให้นวดเป็นประจำจนชำนาญเลยล่ะ”

ป้าแก่ๆสี่คนได้แก่แม่และพี่สาวจอมจุ้นทั้งสามนั่นเอง

“อ่า…ตรงนี้หน่อยๆ  เมื่อคืนไม่ได้นอนหมอนเลยปวด”

“แหงสิฮะ  เฮียนอนดิ้นจะตาย  ดิ้นไปถึงประตูเลยนะรู้ป่าว”

“หา?”

“หัดนอนให้มันเรียบร้อยเหมือนผมสิฮะ  เพราะผมนอนเรียบร้อยเวลาไปนอนค้างบ้านใครเลยไม่ค่อยมีปัญหา”

แต่แปลกอย่างหนึ่งตรงที่พอไปค้างบ้านเพื่อนๆทีไรพวกมันจะชอบยกเตียงนอนให้ผมนอนทุกที  สงสัยจะกลัวนอนดิ้นมาถูกผมที่นอนเรียบร้อยมากๆล่ะมั้ง

“จ้ะ…พ่อคนนอนเรียบร้อย”

“ไว้ผมจะสอนเฮียแล้วกันนะฮะว่าต้องนอนยังไง”

“ไม่ต้องล่ะฉันเกรงใจ”

เฮียจ้าวรีบปฏิเสธ   ไม่ไหวๆ   สงสัยจะอยากกลายเป็นภาระรบกวนคนอื่นเขาเลยไม่คิดจะแก้เรื่องการนอนดิ้นของตัวเอง  เฮ้อ!

“เอาล่ะ  เฮียนอนคว่ำลงหน่อย  เดี๋ยวผมนวดหลังต่อ”

ร่างสูงเปลี่ยนเป็นนอนคว่ำลงตามที่บอกอย่างว่าง่าย  ผมยกขาก้าวขึ้นไปนั่งคร่อมทับอยู่แถวสะโพกเพื่อหาท่าที่ถนัด  ปกตินวดให้แต่พวกพี่สาว  มานวดให้เฮียจ้าวแบบนี้รู้สึกเหมือนได้พี่ชายมาเลย  ผมเองตั้งแต่เด็กใฝ่ฝันอย่างมีพี่ชายมาตลอดเลยนะ  เพราะพวกพี่สาวมันเอาแต่จับผมแต่งหญิงน่ะสิเลยไม่อยากมี!

“นี่นาย…จะนั่งแบบนั้นจริงเหรอ”

“ทำไมอ่ะ  เฮียหนักเหรอ”

โน้มหน้าลงไปหาคนที่เอี้ยวคอมามองท่านั่งของผมด้วยสีหน้าแปลกๆ  สงสัยกูจะทุ่มน้ำหนักมากเกินไป

“เปล่า  ไม่ได้หนักหรอก  แต่…”

“แต่…?”

“เฮ้อ…ช่างเถอะๆ  นวดต่อได้แล้ว”

“ฮะ~~!!”

เริ่มกดลงไปที่กลางหลังเป็นอันดับแรก  หลังของเขาค่อนข้างข้างพอดู  แบบนี้จะยิ่งทำให้ปวดเมื่อยได้ง่ายเลยนะเนี่ย  ผมออกแรงไล่กดไปทีละจุดซึ่งเป็นจุดที่คนจะชอบปวดมากที่สุดเพื่อนวดคลายให้เขา แม้จะไม่ได้ดีเลิศระดับหมอนวดมืออาชีพแต่คิดว่าคงพอทำให้ผ่อนคลายได้บ้าง

เท่านี้ก็ถือว่าตอบแทนเรื่องที่เขาทำห้องน้ำกับซ่อมประตูห้องส้วมให้ผมแล้วล่ะนะ

คนอย่างไข่ม้วนไม่ค่อยชอบติดค้างอะไรใครสักเท่าไหร่

อีกอย่าง…พรุ่งนี้จะได้เริ่มซ้อมวาดรูปอย่างจริงจังเสียที!

“อื้ม…น้ำหนักกำลังดีเลย”

“ไงล่า รู้สึกดีใช่ม้า”

โยกตัวไปมาบนสะโพกของเฮียจ้าวอย่างภูมิใจในฝีมือการนวดของตัวเอง ถึงแม้ว่าตอนโยกจะรู้สึกแปลกๆช่วงล่างไปสักหน่อยแต่คงเพราอากาศมันร้อนมากกว่า…

“ฉันไม่ใช่ม้านะ ไม่ต้องโยกไปโยกมาได้ไหม”

“แหงล่ะ  ผมว่าเฮียเหมือนลิงอุรังอุตังมากกว่า  ดูผมดิ  รกรุงรังเหมือนรังนกเลย”

“นี่เปรียบฉันกับลิงอุรังอุตังเลยเรอะ!”

“ก็มันเหมือนนี่หว่า  เนี่ยๆๆๆ  หวีผมครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่เหรอเฮีย  ฝอยขัดหม้อยังไม่พันกันเท่านี้เลย”

จับเอาเส้นผมสีสากๆที่พันกันจนยุ่งเหยิงขึ้นมาเต็มฝ่ามือทั้งสองข้าง   การนวดเพื่อผ่อนคลายหยุดลงชั่วคราว

ส…เส้นผมหรือไม่กวาดฟะ!   ให้สัมผัสทีเหมือนกันเกินไปแล้ว!

“อย่ามาเล่นผมนะเว้ยไอ้ไข่ม้วน!”

“ผมเหรอ  นี่ผมเหรอเนี่ยเฮีย  ผมนึกว่าไม้กวาดนะ  ฮ่าๆๆๆๆ”

หัวเราะร่าอย่างสนุกสนานที่ได้แกล้งเฮียจ้าว  คนถูกดึงผมไปทางนั้นทีทางนี้ดิ้น  พยายามจะสะบัดตัวให้ผมร่วงหล่นจากสะโพกเขาให้ได้

ฝันไปเถอะ  ความสามารถอีกอย่างของไอ้ไข่ม้วนคือความเหนียวแน่นหนึบ!

ก๊ากๆๆๆ

“ลงไปเลยนะไอ้เด็กแสบ  ไม่ต้องนวดแล้ว”

“ม่ายลง  เฮียต้องยอมไปสระผมก่อน  ดูดิ  แมลงวันบินมาตอมเหมือนตอมขี้เลยเนี่ย”

“เปรียบกับลิงไม่พอยังจะเอามาเปรียบกับขี้อีก  ไอ้เด็กบ้านี่…เดี๋ยวพ่อก็ตีจริงๆซะหรอก!”

ขวับ!

หมับ!

“เหวอออออ!”

ร้องเสียงหลงด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆอีกฝ่ายที่นอนคว่ำหน้ามาตลอดกลับพลิกตัวหงายเสียอย่างนั้น  ทำให้ผมที่มือทั้งสองข้างดึงทึ้งเส้นผมของเฮียจ้าวไว้แน่นหน้าทิ่มคว่ำไปข้างหน้าอย่างจัง  มือหนาจับหมับเข้าที่เอวผมจนสะดุ้ง

แต่…

อะไรก็ไม่น่าตกใจเท่าในตอนแรกที่ไอ้ดำนอนคว่ำ  ตำแหน่งที่ผมนั่งทับคือสะโพกก็จริง  ทว่าพอมันเปลี่ยนท่ามานอนหงายปุ๊บ…

จุดที่ผมนั่งทับอยู่จึงเปลี่ยนไปโดยปริยายเช่นกัน

“ฉันเตือนแล้วนะวาให้ลงไปซะ”

คนใต้ร่างเหยียดยิ้มมุมปาก  ผมพยายามจะยันตัวลุกขึ้นแต่สองมือที่จับเอวผมกลับกดยึดเอาไว้แน่น  นั่นยิ่งทำให้ช่วงล่างโดยเฉพาะบริเวณหว่างขาของผมบดเบียดกับช่วงล่างของเขาแบบแนบแน่นมากขึ้นไปอีก!

พอๆกับที่รู้สึกได้ว่าไอ้เฮียเองก็กระดกมังกรสวนขึ้นมาเน้นๆเหมือนกัน

ถ้าจะเอาคืนกูด้วยวิธีนี้มึงวิ่งไปหยิบมีดมาปาดคอกูเลยเถอะ!!!

“ฮะ…เฮียจ้าว  เล่นแบบนี้ไม่ดีนะเว้ย  เดี๋ยวผีผลัก!”

“ผีไม่ผลักหรอก”

“…”

“ฉันนี่แหละจะผลักเอง”

“เฮ้ยยยย!”

หลับตาปี๋  มือข้างหนึ่งของเฮียจ้าวเลื่อนมาจับท้ายทอยผมแล้วกดลงให้ถลาเข้าไปหาใบหน้าเขามาขึ้น  ขณะที่เจ้าตัวเองก็เอนตัวขึ้นมาเช่นเดียวกัน

ไม่นะเว้ย!!!

มึงคงไม่คิดจะปากประกบปากกับกูเหมือนซีนน้ำเน่าในละครหรอกนะ!!!

 

 

บับเบิ้ลบิวชวนคุย :

มาอัพแล้วจ้า  น้องไข่นะน้องไข่  แกล้งใครไม่แกล้งดันไปเฮียจ้าว  ต้องโดนกำราบสั่งสอนกันบ้างแล้ว  นอกจากจะเป็นเด็กซุกซนชอบยุ่งเรื่องของคนอื่นแล้วยังขี้แกล้งปากมากอีกต่างหาก  อย่างน้อยไข่ต้องเจอเฮียจ้าวจัดหนักเอาให้อยู่หมัดจะได้เลิกซนเป็นลิงไปทั่วแบบนี้เนอะ  5555+

จำไว้นะคะ  “ผีไม่ผลัก  แต่เฮียจ้าวจะผลักเอง”  ก๊ากกกก!

 

[fc_fic]