หัวข้อ: [SET]SEX(Y)Manรักจัดหนัก! อัพบทส่งท้าย (เฮียจ้าว+ไข่ม้วน)YAOI >30/12/60<#23

[WwW]

​

 

ตอนที่ 39

สิ่งที่เคยทำพลาดไป

 

เอี๊ยด  อ๊าด  เอี๊ยด  อ๊าด

ตกลงกลับบ้านพร้อมคุณย่าก็จริงอยู่  แต่ติตดรงที่ขามากูปั่นเศษเหล็กมานี่แหละ!  เอาขึ้นรถก็ไม่ได้เพราะคุณย่ามารถเก๋ง  เลยต้องจำใจปั่นกลับเหมือนเดิม  ความเป็นกูนี่มันอนาถาและน่าสงสารเหลือจะเอ่ยชะมัด

“โธ่เว้ยยย  ลืมเรื่องนั้นไปซะสนิท  มัวแต่ดีใจที่ได้ไอ้ดำมาครอง  ลืมไปเลยว่าฝ่ายนั้นยังมีไม้ตายเป็นผู้หญิงคนนี้กับเรื่องที่ยังไม่รู้แน่ชัดว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่อยู่ด้วย  ตายห่าล่ะไอ้ไข่ เอาไงดีวะ”

บ่นกับตัวเองไปพลาง  เร่งปั่นจักรยานไปให้ถึงบ้านโดยเร็วไปพลาง

ยอมรับว่าวินาทีแรกทีได้ยินคำว่า ‘ลูก’ ออกจากบ้านคุณย่านั้น  ผมสะเทือนใจไม่น้อย  แต่ในวินาทีเดียวกัน  หัวสมองอันชาญฉลาดสมหน้าตาที่หล่อเหลาก็คิดถึงความจริงเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้!

ไอ้เฮียมันเป็นโรคนกเขาไม่ขันมาเกือบสิบปี!  และเพิ่งหายในเวลาเดือนเศษๆเท่านั้น  อะไรจะเปิดปุ๊บติดปั๊บเลยฟะ  ที่สำคัญ…ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคืนนั้นที่มันหายไปทั้งคืนมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกันแน่

“อ๊ะ!  ถ้าอย่างนี้ก็แปลว่าคุณย่าเจ้าขาไม่รู้เรื่องที่ไอ้เฮียนกเขาไม่ขันเลยคิดจะกุเรื่องนี้ขึ้นมางั้นเหรอ?”

สะดุดใจบางเรื่องขึ้นมาอีก  ต้องรีบกลับไปถามเจ้าตัวต้นตอแล้วล่ะว่าได้แพร่งพรายเรื่องมังกรใช้งานไม่ได้ก่อนหน้านี้กับใครบ้างไหม  ถ้าตัดพี่หมอออกไปผมไม่คิดว่าคนอย่างไอ้ดำจะเอาเรื่องน่าอายของตัวเองไปเล่าให้ใครฟังได้หรอกนะ  ขนาดตอนไปโรงพยาบาลยังต้องแต่งตัวมิดชิดแอบไปเงียบๆเลย

“แฮ่ก…แฮ่ก…”

อีกนิดเดียว  จะถึงบ้านแล้วโว้ยยยย!

ผมออกแรงเร่งสปีดอย่างเต็มที่  ยันตัวลุกขึ้นแล้วปั่นมันสุดแรงเกิดเพราะจะรีบไปหาไอ้ดำเร็วๆ  กลัวเหลือเกินว่ามันจะโง่ง่าเง่าตกเป็นเหยื่อไปเสียก่อน

เสียงทองเท่าหัวไม่ยอมเสียผัวให้ใครเฟ้ย

คนอย่างไอ้ไข่…ฆ่าได้แต่ตะผัวกูไม่ได้  จำไว้!

เอี๊ยดดดดดด!

เบรกเอี๊ยดตรงประตูรั้วหน้าบ้านที่ทีมงานกำลังช่วยกันขนของขึ้นรถ  อ้าวเฮ้ย  ไหนบอกว่าจะกลับพรุ่งนี้ไม่ใช่เหรอ  แล้วทำไม…?

“คุณดรีม  คุณไอซ์  เดี๋ยวครับ!”

ทิ้งจักรยานสุดรักสุดหวงของไอ้เฮียลงกับพื้นแล้วรีบเร่งวิ่งเข้าไปหาทั้งสองคน  พวกเขากำลังจะขึ้นรถตู้ไปพร้อมกับทีมงานชะงัก  คุณไอซ์หันมายิ้มรับเป็นคนแรก

“นึกว่าคุณไข่จะกลับมาไม่ทันล่ำลากันเสียแล้ว”

ร่างเล็กตอบพร้อมยิ้มให้

เอิ่ม…รอยยิ้มละลายใจนี่มัน…ชักเข้าใจคุณดรีมแล้วสิว่าทำไมถึงหลงคนๆนี้อย่างหัวปรักหัวปรำ

“จะไปไหนกันเหรอครับ”

“พอดีผกก.มีธุระต้องจัดการกะทันหัน  พวกเราเลยต้องเลื่อนการถ่ายทำไปก่อน  หรือไม่ก็เปลี่ยนโลเคชั่นไปถ่ายทำที่อื่นแทนน่ะครับ”

คุณไอซ์อธิบาย  กำลังจะอ้าปากถามบางอย่างกลับทว่าร่างสูงอีกคนกลับดึงผมเข้าหาเสียก่อน

“ท่าทางมาคุมากเลยนะครับคุณไข่  มีผู้หญิงมาด้วย ผกก.หน้าถอดสีไปเลยตอนเห็นหน้าเธอคนนั้น”

“ระ…เหรอครับ”

“หรือว่า…คู่แข่งทางด้านความรัก?”

อื้อหือ!  มึงจะตรงประเด็นเกินไปแล้วไอ้คุณดรี๊มมม!

“ไม่เชิงหรอกครับ   ว่าแต่นี่จะกลับกันทันทีเลยเหรอ  ไม่อยู่ทานข้าวกันก่อนเหรอครับ  ผมซื้อของมาเพียบเลยนะ” 

“บรรยากาศมันค่อนข้างจะมาคุน่ะครับ  คิดว่าคนนอกไม่ควรเข้าไปยุ่ง”

คุณไอซ์ตอบอีกรอบ  พวกเราคุยกันต่ออีกสักพักทีมงานก็ขอตัวกลับเลย  ไม่รู้ว่าด้านในตอนนี้คุยกันไปถึงไหนแล้ว  ผมควรเดินหล่อเข้าไปเลยหรือนั่งรอข้างนอกดี

เข้า…

ไม่เข้า…

เข้า…

ไม่เข้า…

ครืด…ครืด…

“เจี๊ยกกก  อุ๊บ!”

ยกมือขึ้นอุดปากตัวเองเมื่อเผลอส่งเสียงร้องแห่งความตกใจออกไป  พักหลังกูขวัญอ่อนเหลือเกิน  นี่แค่โทรศัพท์สั่นยังตกใจซะความแมนหดหาย

“นี่มัน…”๐

 

‘พี่หมอ’

 

ติ๊ด!

“ฮัลโหลครับ”

เดินห่างออกมาจากตัวบ้านแล้วกดรับสาย

[เป็นไงบ้างครับน้องไข่  ช่วงนี้มีอะไรเกิด…]

“พี่หมอครับบบบ!!!”

[เอ่อ…เสียงแบบนี้แปลว่ามีอะไรเกิดขึ้นสินะ]

“ถูกเผงเลย  คืองี้นะพี่”

ผมเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้เขาฟังตั้งแต่ตอนมีรูปเฮียจ้าวกับคุณเพลินส่งเข้ามารวมถึงเรื่องที่คุณลุงจอมทัพมาคุยกับผมและสดๆร้อนๆ…

เรื่องวันนี้!

คนๆเดียวที่คิดว่าน่าจะรู้ตื้นลึกหาบางของครอบครัวนี้มากที่สุดก็คือพี่หมอ  เขาจะต้องรู้ในสิ่งที่ผมไม่เคยรู้อย่างแน่นอน  และถ้าหากเราร่วมมือกัน  ผมเชื่อว่าเราจะสามารถปกป้องเฮียจ้าวจะความเจ็บปวดในอดีตเหล่านั้นได้  ยังไงก็ต้องหยุดเอาไว้!

[คิดจะมาไม้ไหนกันแน่นะ  สองแม่ลูกนั่น]

“ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน  แต่ว่าพี่หมอ…บอกหน่อยได้ไหมว่าทำไมพี่ถึงไม่ให้ผมไว้ใจทั้งคุณย่าและคุณลุง  มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ”

จี้คำถามใส่ในทันที  อีกฝ่ายมาๆหายๆทำให้อยากแล้วจากไปหลายรอบละ  ครั้งนี้ผมจะไม่ยอมให้เขามาถึงปมอะไรไว้ให้คิดแล้วชิ่งหนีอีกเด็ดขาด!

[ถ้าบอกว่ารู้ก็คงไม่ทั้งหมดหรอกนะ  พูดให้ถูกคือเพราะพี่หมอเคยทำพลาดมาแล้วต่างหาก]

“ทำพลาด?”

[หนึ่งในคนที่ทำให้ไอ้จ้าวนกเขาไม่ขันเพราะความเครียด  คือพี่หมอเอง]

“หมายความว่าไงครับ?”

น้ำเสียงที่แผ่วเบาของพี่หมอบอกให้รู้ได้เลยว่าคนเล่าไม่อยากจะนึกถึงมันสักเท่าไหร่  ไอ้เล้ง…กูขอลงชื่อเข้าชิงตำแหน่งเจ้าพ่อแห่งความพีคกับมึงอีกคนละกัน

ชีวิตก็พีคแล้วพีคอีกพอๆกับมึงเลย!

[คนที่ทำให้หอมจันทร์ตัดสินใจแต่งงานกับคุณลุงจอมทัพก็คือ,,,พี่เอง]

“หา?!!!”

[พี่หมอก็เหมือนน้องไข่นั่นแหละครับ  เชื่อในสิ่งที่คุณลุงจอมทัพบอกและคิดว่าต้องปกป้องไอ้จ้าวจากคุณย่าให้ได้  แต่เมื่อคุณลุงบอกว่าถูกข่มขู่มาให้แต่งงานกับหอมจันทร์ไม่อย่างนั้นจะบอกความจริงกับไอ้จ้าว  พี่หมอเลยร่วมมือด้วย  ทำให้คุลุงกับหอมจันทร์ได้รู้จักกันเป็นการส่วนตัวมากขึ้น  สุดท้ายอำนาจเงินของคุณลุงก็ซื้อตัวหอมจันทร์กับพ่อได้เพราะตัวหอมจันทร์เองก็ติดรักสบายอยู่แล้ว  สุดท้ายก็เลยออกมาเป็นอย่างที่น้องไข่รู้นั่นแหละ]

ที่แท้ก็เพราะได้รับแรงสนับสนุนและการช่วยเหลือจากพี่หมอ  คุณลุงเลยเข้าแทรกแซงความสัมพันธ์ระหว่างเฮียจ้าวกับพี่หอมจันทร์ได้ง่ายๆ  แบบนี้ก็เท่ากับว่าพี่หมอยอมช่วยเหลือและทำให้ทุกอย่าง  ยอมให้เฮียเจ็บปวดจากรเองพี่หอมจันทร์ดีกว่ารู้ความจริงเรื่องชาติกำเนิดของตัวเองอย่างนั้นสินะ

ราวกับว่า…ได้อีกอย่าง  ก็จำต้องเสียอีกอย่าง

[พี่หมอเชื่อมาตลอดว่าตัวเองตัดสินใจถูกแล้วและทำในสิ่งที่ดีที่สุดเพื่อไอ้จ้าว  ถึงแม้ต้องทนเห็นมันเสียใจจนความเครียดส่งผลต่ออารมณ์ทางเพศพวกนั้นแต่พี่ก็ยังคิดว่าสิ่งที่พี่ทำคือการปกป้องมันแล้ว  กระทั่ง…ตอนงานเลี้ยงวันเกิดคุณลุง  พี่ยังคงเชื่อในคำพูดคุณลุงและระแวงสงสัยคุณย่า  ทุกอย่างมันคงจะเป็นแบบนั้นต่อไปถ้าไม่ใช่เพราะพี่บังเอิญมาได้ยินวันที่คุณลุงมาหาน้องไข่เข้าพอดี]

“หมายถึงวันที่มาบอกผมเรื่องอดีตของเฮียจ้าวน่ะเหรอครับ”

[มันเหมือนเดจาวูในวันที่คุณลุงเองก็มาบอกพี่แบบนั้นเพื่อให้ช่วยจัดการเรื่องหอมจันทร์  มันทำให้พี่เห็นภาพเลยว่าถ้าเกิดเรื่องแบบเดิมซ้ำขึ้นมาประวัติศาสตร์จะต้องซ้ำรอย  พี่ไม่ต้องการให้ไอ้จ้าวเสียคนที่รักไปอีกแล้ว  และไม่เข้าใจว่าทำไมคุณลุงถึงยังไม่เลิกวุ่นวายกับใครก็ตามที่จะเข้ามาในชีวิตของไอ้จ้าว  ความพยายามปกป้องไอ้จ้าวที่ดูจะมากเกินเหตุไปของคุณลุงเริ่มทำให้พี่ไม่ไว้ใจ  ส่วนคุณย่าเองพี่ก็ยังไม่ไว้ใจเหมือนกันเพราะยังพิสูจน์ไม่ได้ว่าเรื่องที่คุณลุงเล่ามาจริงเท็จแค่ไหน  สุดท้ายเลยได้ข้อสรุปว่าพี่ไม่ควรไว้ใจใครสักคนจนกว่าความจริงจะปรากฏอย่างแน่ชัด]

เป็นความรู้สึกสงสัยอยู่ลึกๆเหมือนผมสินะ  จากที่ตอนแรกเชื่อเรื่องที่คุณลุงเล่าเต็มร้อยก็ค่อยๆลดลงจากการแสดงออกว่าอยากปกป้องเฮียจ้าวที่เว่อร์เกินไป  และบางจุดที่ทำให้สัมผัสได้ถึงรังสีแปลกๆจนก่อเกิดเป็นความไม่ไว้ใจขึ้นมา

ไม่ว่าจะคุณย่าเจ้าขา

หรือคุณลุงจอมทัพ

ว่ากันตามตรงหากคุณย่าจะแค้นเฮียจ้าวด้วยสิ่งที่สามีกระทำย่ำยีหัวใจเธอตลอดมาผมก็พอจะเข้าใจ  แต่นั่นก็ทำคิดกลับกันขึ้นมาอีกเลยว่าแล้วคนที่ถูกกระทำโดยตรงอย่างคุณลุงเหมือนกันล่ะ?  เขาจะไม่แค้นและคิดหาทางระบายความเจ็บปวดโดยการเอามาลงกับเฮียจ้าวบ้างเหรอ?

จะเป็นคนดีขนาดนั้นเชียว

[และสุดท้ายคือการพิสูจน์น้องไข่  ว่าพี่ควรไว้ใจที่จะฝากฝังไอ้จ้าวไว้หรือเปล่า  ซึ่งน้องไข่ก็ได้พิสูจน์ให้พี่เห็นแล้วในวันนั้นที่เกมเซ็นเตอร์  น้องไข่เข้มแข็งและกล้าหาญกว่าพี่เยอะ  เลือกที่จะเจ็บปวดไปกับไอ้จ้าวแต่จะไม่ยอมให้ไอ้จ้าวต้องเจ็บอยู่คนเดียว  คำพูดพวกนั้นโดนใจพี่มากเลยล่ะ]

“อันที่จริงเพราะผมเคยตัดสินใจผิดทิ้งเฮียจ้าวไปรอบหนึ่งแล้วต่างหากล่ะครับ  แต่สุดท้าย..,.เป็นผมนี่แหละที่จะตายเพราะความคิดถึงเสียเอง”

อุตส่าห์แบกบั้นท้ายที่แสนเจ็บปวดยืนโก้งโค้งร่วมชั่วโมงบนรถตู้เพื่อนหนีจากมัน  แต่โดนง้อและลวนลามแค่หน่อยเดียวเท่านั้น…

อ่อนระทวยเป็นเทียนลนไฟเลยกู!

[แต่ก็ตัดสินใจใหม่อยู่ดีไม่ใช่เหรอ  เพราะอย่างนี้หละ  พี่หมอถึงคิดว่าถ้าเป็นน้องไข่จะต้องจัดการทุกอย่างได้แน่  พี่บอกในสิ่งที่พี่พอจะรู้ไปหมดแล้ว  และคิดว่าสิ่งที่ควรสืบให้เร็วที่สุดคือเรื่องของคุณย่าเจ้าขา  จากเรื่องที่น้องไข่บอกมา  เราต้องรู้ก่อนว่าคุณย่าคิดจะแผนอะไรมาจับไอ้จ้าวคลุมถุงชน  ถ้ารู้แผนแล้วก็เริ่มสืบจากแผนนั้นนั่นแหละ  เปิดโปงความจริงเรื่องลูกอะไรนั่นซะ  แล้วเราน่าจะได้รู้จุดประสงค์ของคุณย่า  ที่เหลือก็คือเรื่องของคุณลุง]

“โทษนะพี่  ถ้าจะคิดแผนรับมือได้เป็นฉากๆงี้ทำไมพี่ไม่มาร่วมมือกับผมแต่แรกล่ะครับ  จะแวบไปแวบมาทำตัวเป็นปริศนาเพื่อ???”

[เสน่ห์ของผู้ชายก็คือความลึกลับนะครับ  อีกอย่างพี่หมอจะพูดในเรื่องที่ตัวเองก็ยังไม่แน่ใจไปทำไม  และที่สำคัญ…น้องไข่จริงจังหรือจริงใจกับเพื่อนพี่มากน้อยแค่ไหนพีก็ยังไม่รู้  ทุกอย่างมันต้องใช้เวลาพิสูจน์จนกว่าตัวพี่เองจะมั่นใจว่าน้องไข่แข็งแกร่งพอจะยืนอยู่เคียงข้างไอ้จ้าว]

“นี่ถ้าไม่บอกว่าเป็นเพื่อนผมจะคิดว่าพี่หมอแอบรักเฮียจ้าวน่ะเนี่ย”

[…]

“…”

[…]

“เฮ้…อย่าบอกนะครับว่า…”

[มันก็แค่สมัยเรียนน่า  ปัจจุบันพี่หมอเจอคนที่คิดว่าน่าสนใจกว่าไอ้จ้าวแล้วล่ะ]

“ใครครับ?”

[เรื่องอะไรจะต้องบอกล่ะ  เอาเป็นว่าพี่ฝากจัดการเรื่องนี้ต่อด้วยนะครับ  คิดว่าคงไม่มีอะไรร้ายแรงหรอก  บางทีคุณย่ากับคุณลุงอาจใช้วิธีทางจิตวิทยามาหลอกล่อให้เราไขว้เขวาเพื่อใช้ช่องว่างตรงนั้นทำร้ายไอ้จ้าวก็ได้  ถ้าเรามองแผนการนั้นออกแล้วหยุดมันซะเรื่องก็จบ  เชื่อมั่นในความคิดของตัวเองเท่านั้นก็พอ  มั่นใจเข้าไว้ว่าตัวเราไม่มีวันทำร้ายไอจ้าวแน่ๆ  แล้วน้องไข่จะไม่ลังเลที่จะตัดสินใจกับอะไรสักอย่างเลย  เชื่อพี่หมอนะครับ]

กูควรเชื่อคนที่ดีแต่พูดๆๆเพื่อให้คนอื่นทำแล้วตัวเองดอดหายจ้อยไปที่อื่นไหมวะเนี่ย?

[เอาล่ะ  พี่หมอต้องเตรียมตัวเข้าประชุมแล้ว  ยังไงก็พยายามเข้านะครับ  พวกเขาคงไม่คิดเล่นงานใครถึงชีวิตเพียงแต่อาจไม่ต้องการให้ไอ้จ้าวได้มีความสุขหรือสมหวังในความรักก็เท่านั้น  เพียงแต่เรื่องพวกนี้…แค่ครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว ถ้าคิดจะมีครั้งที่สองและครั้งต่อๆไปมันก็ออกจะเกินไปหน่อย  ยังไงก็ฝากด้วยนะ]

“อ๊ะ  เดี๋ยวสิครับพี่หมอ  แล้วผมต้องทำยังไง…”

[ตู๊ดๆๆๆๆๆๆ]

ไอ้หมอเวร!!!

อย่าให้เจอหน้าเชียวนะ  พ่อจะฟาดปากด้วยท่าจระเข้ฟาดหางเลย!

ผมเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋า  มาเร็วเคลมเร็วซะกูไม่ทันตั้งตัวเลย  แล้วจะเอายังไงต่อดีล่ะ  ไอ้พี่หมอมันดีแต่ทิ้งขี้เอาไว้ให้เก็บอย่างเดียวเลย  ทำท่าเหมือนจะเป็นคนมีเอี่ยวด้วยแบบเต็มๆแต่บทมึงกลับมาไวไปไว  เดี๋ยวผลุบเดี๋ยวโผล่เป็นผีก็ไม่ปาน  สงสัยค่าตัวจะแพง!

เอาวะ!  เข้าไปดูก่อนว่าคุณย่าจะมาไม้ไหน  ตอนนี้จากที่ฟังเรื่องราวจากพี่หมอแล้วเอามารวมกับความคิดของตัวเองนั้น  ผมคิดว่าเฮียจ้าวกำลังเจอข้าศึกบุกถึงสองกองกำลัง!

กองกำลังแรกคือคุณลุง

กองกำลังที่สองคือคุณย่า

ปัญหาคือถ้าสองกองนี้มันแท็กทีมรวมกันขึ้นมาความฉิบหายอุบัติขึ้นแน่ๆ ผมไม่ใช่หนึ่งในฮีโร่มาร์เวลล์นะจะได้ช่วยเหลือได้ทุกครั้งไป

“อ๊ะ!  ไม่สิ  คิดออกแล้ว”

รอยยิ้มร้ายผุดขึ้นบนใบหน้าของผมบ้าง

มาร์เวลล์ยังมีทั้งไอรอนแมน  ฮักค์  ธอร์  กัปตันอเมริกาและอื่นๆอีกมากมายเลย  ผมเองก็มีเหมือนกัน  ถ้าจัดการเรื่องทุกอย่างด้วยตัวคนเดียวมันยากนักงั้นก็ต้องหาตัวช่วย!

กูจะต้องรวมทีมอเวนเจอรส์เวอร์ชั่นไข่ม้วนบ้างแล้ว!!!

ไอ้เล้ง  ไอ้ไม้พาย  ไอ้หมอน  ไอ้ข้าวหลาม…

“ได้เวลาออกรบแล้ว  วะฮะฮ่า”

เท้าสะเอวหัวเราะเสียงดังลั่นเพื่อประกาศชัยชนะแบบล่วงหน้ากันไปเลย  เคยได้ยินไหมว่าจงอย่าดูถูกความใสซื่อของไอ้เล้ง  ความรวยของไอ้ไม้พาย  ความมีอำนาจของบ้านไอ้หมอน  ความแข็งแกร่งจากพละกำลังของไอ้หลามและ…

ความขี้เสือกของกู!

เมื่อพวกเรารวมตัวกันมันจะไม่มีคำว่าเป็นไปไม่ได้โว้ยยยยย!

“เฮียฮะ  ผมมา…”

“หลานต้องแต่งงานกับหนูเพลินให้เร็วที่สุดเพื่อรับผิดชอบลูกในท้อง  ไม่อย่างนั้นไม่ต้องมาเรียกย่าว่าย่าอีก”

“คุณย่าครับ!”

เจี๊ยกกกกกกก!!!

ใช้อำนาจในทางมิชอบบังคับกันตรงๆแบบนี้เรอะ!!!  อะไรมันจะเปิดปุ๊บติดปั๊บขนาดนั้น  ถ้าแค่ครั้งเดียวแล้วท้องแบบนี้ของกูไม่มีลูกเท่าทีมฟุตบอลแล้วเหรอฟะ  แตกในมันทุกรอบขนาดนี้!!!

รวมทีม!!!

รวมทีมไข่ม้วนเจอร์ด่วน  กรี๊ดดดดดด! (กรี๊ดทำไม?)

 

 

บับเบิ้ลบิวชวนคุย :

มาอัพตอนที่ 39   แล้วจ้า  ที่แท้พี่หมอก็มีส่วนในการทำให้หอทมจันทร์ทิ้งเฮียจ้าวไปหาคุณลุงจอมทัพนี่เอง  และในอดีตยังเคยมีความรู้สึกเกินเพื่อนกับเฮียจ้าวอีกด้วย! (รุกxรุกเรอะ 5555)  มาตามดูกันว่าน้องไข่จะหาทางช่วยหลัวของตัวเองให้รอดพ้นจากการคลมถุงชนครั้งนี้ได้ยังไง  ก็คุณย่าเล่นเอา ‘ลูก’ ที่ไหนไม่รู้มาสอ้างเลยนี่นา  ส่วนน้องไข่ก็หึงจนหน้ามืด  หนูจะเอามดลูกที่ไหนมาท้องคะลูกกก  สติค่ะสติ 5555  ไปร่วมทีมไข่ม้วนเจอร์มาช่วยกันสืบก่อนไป  #งานปกป้องผัวก็มา =..=

#เฮียจ้าวคนกินไข่  ติดแฮชแท็กเม้ามอยและพูดคุยกันได้ในเฟซบุ๊คกับทวิตเตอร์จ้า

[k2blove]

ว๊าวทีมคนอวดผัว เอ้ยพิทักษ์ผัว สุดๆ ไปเลยนะ
เป็นกองหนุนอยู่เบื้องหลังนะน้องไข่ วู้ ๆ ๆ ๆ
 

[suikajang]

ทีมนี้มาบ้านเฮียดำถล่มแน่ๆ กะจะเครียดแล้วเชียว 
    

[Tiffany]

ทีมไข่ม้วนรีบมาช่วยกันเร็ว ข้าศึกประชิดเมืองแล้ว

[B52]

งานนี้มีเละ

[songte]

ไข่จะประกาศสงคราม
หวังว่าทีมแอดเวนเจอร์นี้จะพากันรอดนะ อย่ามาพากันล่มล่ะ
เพื่อชีวิตรัก สู้ๆนะไข่ม้วน

[kunt]

จ่ะ กรี๊ดทำไม นั่นสิทำไม (อย่าหาเหตุผลให้กับการกระทำของไข่ม้วน เชื่อเราสิ 555)

[mystery Y]

สู้ๆจ้าไข่ม้วน~

[วายซ่า]

ทีมไข่ม้วนเจอร์ 55555

ทีมนี้จะป่วนขนาดไหนน้อ 

[areenart1984]

จะมาช่วยทันหรือ อยู่ห่างกันหลายโล 

[WwW]

​

ตอนที่ 40

ความจริงในค่ำคืนนั้น

 

“ไข่ม้วน…”

ไอ้ดำเรียกชื่อผมเสียงแผ่วด้วยใบหน้าสับสน

ไม่ต้องห่วงไปฮะเฮีย!  ผม..ไอ้ไข่  จะแปลงร่างเป็นแม่ไก่แล้วกางปีกปกป้องเฮียเอง!

ตึกๆๆๆๆๆๆ

เดินดาหน้าเข้าไปยืนขวางหน้าเฮียจ้าวเอาไว้  สองแขนกางออกเพื่อบอกให้รู้เป็นนัยๆว่าหากล้ำเส้นเข้ามากูข่วนหน้าแหกแน่!

คุณย่าและคุณเพลินต่างก็อ้าปากค้างในการกระทำอันไม่คาดคิดของผม เอาตรงๆแม้แต่ตัวเองก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าจะกล้าทำอะไรอย่างนี้  แต่พี่หมอบอกไว้นี่หว่าว่าให้เชื่อมั่นในตัวเอง  เชื่อในการตัดสินใจของตัวเอง  เพราะงั้น…

เป็นตัวของตัวเองนี่แหละ

เป็นอย่างที่เป็น  ทำในสิ่งที่อยากทำ

ความเป็นตัวผมจะต้องช่วยเฮียจ้าวได้อย่างแน่นอน!

“ผมขอคัดค้านการแต่งงานครั้งนี้ครับ!!!”

“คัดค้าน?  พ่อไข่มีสิทธิ์อะไรมาคัดค้านรึ  นี่เป็นเรื่องของในครอบครัวนะ  อีกอย่าง…ตาจ้าวต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ทำเอาไว้”

“ถ้าความรับผิดชอบที่คุณย่าหมายถึงคือเรื่องนี้ล่ะก็  ผมขอเวลาพิสูจน์ไม่นานครับ”

ควักมือถือออกมากดเปิดรูปในข้อความที่ได้รับเมื่อเดือนก่อนส่งให้คุณย่าดู  หลังๆมานี้โทรศัพท์มือถือกูมีเอี่ยวเยอะเนอะ  เพิ่มค่าตัวดีไหมเนี่ย

“อะไรเหรอไข่ม้วน”

ไอ้คนด้านหลังถามบ้าง  อ้าวเวรกรรม  ลืมไปเลยว่ามันยังไม่รู้ว่าผมรู้เรื่องนี้ดีแก่ใจอยู่แล้ว  ท่าทางจะมีเหตุให้อธิบายกันยาว  ย๊าว ยาว อีกแล้ววว

“ขอผมดูหน่อยครับคุณย่า”

มันลุกขึ้นไปเอามือถือจากคุณย่ามาดู  นับถอยหลังตั้งรับคำถามจากสายตาคู่นั้นได้เลย

ขวับ!

นั่นปะไร  มาแล้ว…สายตาคู่นั้น

“นาย…รู้เหรอ”

“เอ่อ…ฮะ”

“ตั้งแต่เมื่อไหร่…”

“ก็…เช้าวันต่อมาหลังจากที่เฮียไม่กลับนั่นแหละ  มีคนส่งรูปนี้มาให้ผม  แต่ผมไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร  แค่สงสัย…ใครบางคนเท่านั้น”

คำว่า ‘ใครบางคน’  ผมเจาะจงมองไปที่คุณย่าเป็นพิเศษ  แต่อีกฝ่ายไม่มีท่าทีสะทกสะท้ายหรือตกใจอะไรเลย  แปลว่ามีแผนรับมือไว้แล้วงั้นสิ?

“หรือว่า…เหตุผลที่นายหนีไปก็เพราะ…”

ยังอุตส่าห์จะเอาไปผูกกันอี๊กกกกก!

วันนั้นกูไม่ได้หนีไปเพราะเรื่องนี้โว้ยยย  แต่ให้บอกตอนนี้ก็ยังไม่ได้อีก  ตายๆๆ  เออออห่อหมกไปก่อนแล้วกัน!

“เรื่องนั้นไว้ค่อยคุยกันดีกว่าครับ  เอาเป็นว่าตอนนี้ได้เวลามาแหกอกคุยกันแล้ว”

“เปิดอกก็พอมั้ง  ถ้าถึงขั้นต้องแหกนี่ฉันว่า…”

“นั่นแหละๆ  ผมถามเฮียตรงๆเลยนะครับว่าคืนนี้มันเกิดอะไรขึ้น!  แล้ว…แล้ว…”

“แล้ว?”

“ดะ…ได้กันจริงหรือเปล่า”

ฮือออออ  ถามเองก็เจ็บปวดเอง  ถ้ามันตอบว่าได้กันจริงๆกูจะทำยังไงดี  วิ่งไปเอาปังตอมาสับคอมังกรก่อนเลยดีไหม!

“ฉัน…ไม่รู้เหมือนกัน”

“มีคำตอบที่ดีกว่าคำว่าไม่รู้ไหมฮะ”

“ที่ไม่รู้ก็เพราะหลานเมามากจนจำไม่ได้ไงล่ะ  แต่ถึงจะทำไปเพราะความเมา หลานก็ควรรับผิดชอบนะ  อย่าไม่เคยสอนให้หลานเป็นผู้ชายไม่มีความรับผิดชอบ  และยิ่งกับผู้หญิงที่อุ้มท้องลูกของเราอยู่ด้วยแบบนี้…”

คุณย่าพูดเชิงตำหนิแต่น้ำเสียงยังคงความอ่อนหวานและมองหน้าเฮียจ้าวราวกับผิดหวังในตัวหลานชายคนเดียวเป็นที่สุด

โอ้โหคุณย่าครับ  เล่นใหญ่รัชดาลัยมาก!

“ใจเย็นก่อนนะครับคุณย่า  ผมเข้าใจดีว่าคุณย่าต้องการจะสื่ออะไร  แต่เรื่องแบบนี้มันจะมามัดมือชกกันง่ายๆไม่ได้หรอกนะครับ  อีกอย่างเฮียจ้าวก็บอกว่าจำไม่ได้  เพราะงั้นเพื่อความเป็นธรรมของทั้งสองฝ่าย  ผมขอเวลาสืบหาความจริงเรื่องนี้ไม่นาน  ผมต้องการรู้ว่าคืนนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”

“ย่าไม่รู้หรอกนะพ่อหนุ่มว่าพ่อหนุ่มไปได้รูปนี้มาได้ยังไง  แต่ในเมื่อพ่อหนุ่มเองก็มีรูปนี้  แสดงว่าเรื่องที่ทั้งสองคนหลับนอนด้วยกันมันคือเรื่องจริง  แล้วยังต้องพิสูจน์อะไรอีกรึ”

“ขอโทษนะครับคุณย่า  ในตอนนี้ยังคงเป็นเพียงแค่การนอนหลับ  ไม่ใช่หลับนอนครับ  เพราะเหมือนเฮียจ้าวจะไม่มีสติสักเท่าไหร่ก็เลยยังฟันธงเรื่องนี้ไม่ได้  ขอโทษด้วยนะครับคุณเพลิน  ผมไม่ได้ต้องการจะพูดให้ร้ายหรือไม่เชื่อในคำพูดของคุณ  แต่ผมเองก็จำเป็นต้องปกป้องคนของผมเหมือนกัน”

“คนของคุณ?”

“เอาเป็นว่า…ถ้าทางคุณยืนยันเรื่องลูกในท้อง  ผมเองก็ขอยืนยันเรื่องขอเวลาพิสูจน์ความจริงเหมือนกัน ถ้าคืนนั้นมีสิ่งที่เรียกว่า ‘เพศสัมพันธ์’ เกิดขึ้นระหว่างคุณเพลินกับเฮียจ้าวจริงๆ  ผมยินดีจะให้เฮียจ้าวดูแลคุณจนกว่าจะเด็กจะคลอด และขอโทษหากต้องพูดว่าเมื่อเด็กคลอดผมคงต้องขอตรวจดีเอ็นเอของเด็กคนนั้น  ไม่ใช่จะดูถูกอะไรคุณนะครับ  แต่ผมต้องทำเพื่อให้ความเป็นธรรมกับเฮียจ้าวเหมือนกัน”

อีกฝ่ายนิ่งไปเมื่อเจอผมใส่ไม่ยั้ง  รู้สึกเกลียดตัวเองอยู่หน่อยๆเหมือนกันเพราะสิ่งที่พ่นออกไปนั้นมันค่อนข้างเป็นการดูถูกคุณเพลินอยู่ในที

แต่เอ็นดูเขาเอ็นเราก็ขาด

ถ้าผมสงสารเขา  อนาคตข้างหน้าคงไม่พ้นต้องมานั่งสงสารตัวเองที่สูญเสียเฮียจ้าวไป  ผมน่ะ…เป็นมนุษย์ธรรมดาที่มืดด้านมืดไมได้น้อยหรือมากไปกว่าด้านสว่าง

และผมยังมีความเห็นแก่ตัวอยู่เต็มเปี่ยม

“แล้วถ้าตามสืบแล้วทุกอย่างคือเรื่องจริงล่ะพ่อไข่”

“ผมก็ยินดีจะให้เฮียจ้าวรับผิดชอบคุณเพลินเช่นกัน”

“แปลว่าเธอเองก็จะยอมไปจากชีวิตตาจ้าวใช่ไหม”

“…”

“…”

“ครับ”

“…”

“ผมยอม”

“แต่ฉันไม่ยอม!”

กลายเป็นไอ้คนข้างตัวซะงั้นที่โวยวาย  มันดึงผมเข้าไปกอดไว้แน่น  เดี๋ยวๆๆ กูยังไม่ได้ไปตอนนี้เว้ย  ไม่ต้องกลัวขนาดนั้นก็ได้!

“คุณย่าครับ  ถึงผมจะจำอะไรในคืนนั้นไม่ได้แต่ผมมั่นใจว่ามันไม่ได้มี่อะไรเกิดขึ้น  คุณเพลิน…คุณแน่ใจเหรอครับว่าเด็ก…”

คำพูดของเฮียจ้าวชะงักค้างไปกลางอากาศเมื่อร่างบางคนงามเงยหน้ามองมันน้ำตาคลอ  ดูน่าสงสารเหมือนนางฟ้าตัวน้อยๆ  บอบบางและน่าปกป้อง…

ตัดภาพมาที่กู

กล้ามเริ่มขึ้นหนักขึ้นทุกวันๆโดยเฉพาะกล้ามขา  สาเหตุก็มาจากการปั่นจักรยานไปตลาดนี่แหละ!

“เอ่อ…”

“จำไม่ได้ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นนะตาจ้าว  หรือถ้าหลานมั่นใจว่ามันไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ  หลานก็อย่ากลัวไปสิ  ย่ายังไม่กลัวเลยที่พ่อไข่จะไปตามสืบ”

“…”

“หรือว่าตัวหลานไม่มั่นใจเองกันแน่  ว่าตกลงคืนนี้…’มี’  หรือ ‘ไม่มี’ อะไรเกิดขึ้น”

คุณย่าจ้องมองหลานชายตัวเองไม่วางตา

คนๆนี้…รับมือยากกว่าที่คิดอีกแฮะ  ใช้ประโยชน์จากการที่เฮียจ้าวไม่มั่นใจในเหตุการณ์คืนนั้นด้วยจำอะไรไม่ได้เลยมาทำให้มันไขว้เขว   แถมยังตกปากรับข้อเสนอของผมแบบไม่มีทีท่ากังวลอะไรอีกด้วย  ยิ่งทำให้เฮียจ้าวเป็นฝ่ายกลัวเองว่าตัวเองจะเผลอทำพลาดไป!

เข้าใจละ

แบบนี้นี่เอง  ความน่ากลัวที่พี่หมอต้องการจะเตือนผม!

เข้าควบคุมความคิดโดยใช้หลักจิตวิทยาเมื่ออีกฝ่ายมีทีท่ามั่นใจในเรื่องที่เกิดขึ้นร้อยเปอร์เซ็นต์  ฝ่ายเฮียจ้าวที่มั่นใจแค่ห้าสิบๆในตอนแรกเลยเกิดความกังวลและเริ่มชั่งน้ำหนักความน่าจะเป็น

ปัญหาคือ…แล้วคุณย่าจะทำยังไงต่อไป  ถ้าเรื่องนี้เป็นเรื่องโกหก  เขาจะหาหลักฐานที่ไหนมายืนยันว่ามันเป็นเรื่องจริงได้กันล่ะ  นอกจาก…

หลักฐานปลอม

“งั้นก็ตกลงตามนี้ครับคุณย่า  ผมขอเวลาหนึ่งอาทิตย์ในการสืบหาความจริงของเรื่องคืนนั้น  ส่วนเรื่องลูกในท้อง  จะท้องจริงหรือไม่ผมจะไม่พูดถึง  เพราถ้าในคืนนั้นไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นจริงๆทุกอย่างก็จบ  เราจะไม่มาต่อความยาวสาวความยืดอะไรกันอีก”

จ้องตากับคุณย่าที่มองมาอยู่ก่อนแล้ว  บนใบหน้ายังคงปแสร้งยิ้มใจดีหากแต่ผมกลับไม่ยินดีกับรอยยิ้มนั้น

“เอาจริงเหรอไข่ม้วน”

“หรือเฮียอยากจะแต่งงานตอนนี้ล่ะฮะ”

หันไปกระซิบตอบพลางมองหน้ามันด้วยสายตาคาดโทษ

หาเรื่องเดือดร้อนให้กูดีนัก  คืนนี้มึงโดนดีแน่ไอ้ดำ!!!

“มะ…ไม่จ้ะ”

“งั้นก็ช่วยอยู่เงียบๆด้วยฮะ”

“จ้าๆ”

ไอ้ดำพยักหน้ารับ  รีบถอยหลังกลับไปนั่งจุ้มปุ้กตามเดิม  บางทีผมก็อดรู้สึกไม่ได้นะว่าทั้งที่อยู่ในตำแหน่งเมีย  แต่ทำไมวิถีการดำเนินชีวิตของกูถึงแกร่งเยี่ยงตำแหน่งผัวแบบนี้!

“คิดไม่ถึงเลยนะว่าหลานจะมีเพื่อน  เอ่อ  ย่าต้องเรียกพ่อไข่ว่าอะไรดีล่ะ  รู้สึกความสัมพันธ์จะมีเยอะแยะจนย่าจำไม่หวาดไม่ไหว”

“ถ้าจะเอาความสัมพันธ์ล่าสุดตามภาษาชาวบ้านจริงๆก็…”

“…”

“ผัวเมียครับคุณย่า”

ตอบพร้อมฉีกยิ้มหวานจนเห็นฟันครบสามสิบสองซี่

เหนื่อยกว่าการเอากันโดยท่ายากกับเฮียจ้าวก็คือการรับมือกับศัตรูชีวิตของมันนี่แหละ  เฮ้อออ!   

 

“เบียร์?”

“อื้ม  ก็เวลาฉันมีอาการเครียดมากๆจะชอบกินเบียร์หรือไม่ก็สูบบุหรี่  แล้ววันนั้นที่กำลังนั่นรถไปหาคุณย่า  คนขับรถที่มารับก็ซื้อเบียร์เตรียมไว้ให้แล้ว  รู้สึกว่าจะหลังจากนั้นนั่นแหละที่ฉันจำอะไรไม่อีกเลย  ตื่นขึ้นมาอีกทีก็มีคุณเพลินอยู่ข้างๆแล้ว”

ร่างสูงนั่งขมวดคิ้วอยู่บนเตียงโดยมีผมยืนถือก้านมะยมกอดอกเตรียมฟาดอยู่ข้างเตียงอีกที  มันพยายามนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นสุดฤทธิ์แต่ดูเหมือนจะมาได้แค่นี้

“แปลว่าเฮียอาจโดนวางยาในเบียร์กระป๋องนั้น”

“เปล่า”

“เปล่าอะไรฮะ?”

“ไม่ใช่กระป๋อง  ฉัน…ดื่มไปสองขวด”

“หา?!!!”

“กะ…ก็มันเป็นห่วงคุณย่านี่เว้ย  เลยกระดกเอาๆ  แต่เท่าที่จำได้คือกินหมดไปแน่ๆสองขวด  ส่วนขวดที่สามนี่เพิ่งกินไปได้นิดเดียว”

ไม้มะยมในมือกูสั่นระริกเลย

เป็นน้องเป็นนุ่งจะหวดให้ก้นลาย  ติดตรงที่มันเป็นผัวเลยไม่กล้าหวด  เดี๋ยวก้นลายแล้วกูจะจ๊วบๆไม่ลง วะฮะฮ่า!

“งั้นคงต้องเริ่มสืบจากคนขับรถที่มารับเฮียวันนั้น  ผมต้องเค้นเอาคำตอบจากเขาให้ได้ว่าวันนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่  จะไปหาคุณย่าที่โรงพยาบาลแท้ๆ  ไหงไปจบที่…”

ชิ้งงงง!

“อูย!”

“โรงแรม!”

คนถูกมองด้วยสายตาพิฆาตสะดุ้งโหยง  มีความผิดติดตัวแบบนี้มันเลยไม่ค่อยกล้าหือกับผมเท่าไหร่  ถ้าสามารถรีดเอาความจริงออกจากปากคนขับรถคนนั้นได้  เรื่องก็คงจะจบเร็วกว่าที่คิด

ดีล่ะ!

พรุ่งนี้ผมจะบุกไปหาลุงคนขับคนนี้เอง  ต่อให้ต้องแล่เนื้อเอาเกลือทาเพื่อให้ได้ความจริงมาผมก็จะทำ!  ศึกครั้งนี้เพื่อผัวโว้ยยยย!

หมับ…

“เมียจ๋า”

ใช้โอกาสตอนผมเผลอคิดหาวิธีขั้นต่อไปมากระตุกแขนผมเข้าหาจนล้มลงไปนั่งอยู่บนตักของมัน  เฮียจ้าวใช้หนวดเคราคลอเคลียออดอ้อนทั้งด้วยคำพูดและการกระทำ

มาเมียจ๋งเมียจ๋าเหี้ยอะไรเนี่ยยยย

กูเขิน…

“ขอโทษนะ  ฉันทำให้นายเสียใจใช่ไหม  วันนั้นที่หนีไปก็เพราะเรื่องนี้ไม่ใช่เหรอ”

อ้อมกอดแน่นขึ้นขณะที่คนด้านล่างก็ตัวสั่นเทามากขึ้นเช่นกัน

“เฮียจ้าว…”

“เหนื่อยไหมที่รักคนอย่างฉัน”

นัยน์ตาเศร้าจ้องมองลึกเข้ามา  กับเรื่องนี้มันยังเศร้าจนแทบกลายแรงเป็นแมวน้อย(แต่ตัวเท่าเสือ…)มาอ้อน  ถ้าหากรู้ความจริงเรื่องในอดีตของตัวเองขึ้นมา  จะขนาดไหนนะ?

มึงจะอ่อนไหวง่ายเกินไปแล้วไอ้ดำ!

“ไม่เหนื่อยหรอกฮะ  ผมรักคนที่หัวใจผมบอกว่ารักแล้วมันยังไง  เฮียอาจไม่ใช่คนที่สมบูรณ์เพอร์เฟคหรือว่าทั้งตัวเต็มไปด้วยข้อดี  แต่ว่า…”

“…”

“ผมรับมันได้ทั้งหมด  ผมรักในข้อดีของเฮีย  และรับได้ในข้อเสียด้วย  ทุกอย่างในตัวเฮียสำหรับผมมันลงตัวแล้วล่ะฮะ  ไม่มากเกินไป  ไม่น้อยเกินไป  เป็นแบบนี้แหละดีแล้ว”

ตวัดวงแขนโอบรอบคอแล้วเอาหน้าถูไปถูมากับหนวดเครานั้นจนเริ่มจักจี้เอง

ขนาดกูหาผัวสภาพเหมือนกอริลล่าผสมโจรป่าแบบนี้ยังมิวายมีคนจ้องจะแย่งอีกนะ  แล้วไอ้เล้งที่ผัวแสนจะหล่อเลิศประเสริฐศรีนั่นไม่เจอศึกมันทุกด้านเลยหรือไง?

“ไข่ม้วน…”

“ฮะ?”

“บอกมาคืนนี้…อยากได้กี่ครั้ง”

ตุ้บ!

“เฮ้ย!  เดี๋ยว!  เฮีย  ใจเย็น  ยังไม่ได้อาบน้ำ  อื้อออ!”

 

ก๊อกก๊อกก๊อก

“เข้ามาได้”

ประตูห้องเปิดออกเผยให้เห็นผู้มาเยือน

‘เจ้าขา’  ที่มาพร้อมถาดนมอุ่นๆในมือเดินเข้ามาหา ‘จอมทัพ’  ลูกชายที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียงของตัวเอง  เมื่อเห็นว่าคนมาคือผู้เป็นแม่  ร่างท้วมจึงยิ้มรับ

“มีอะไรหรือเปล่าครับแม่”

“แม่เอานมมาให้น่ะ  แล้วก็…มีเรื่องจะถามพ่อทัพนิดหน่อย”

หญิงชราส่งแก้วนมให้ลูกชายแล้วนั่งลงข้างๆ  อีกฝ่ายรับนมไปดื่มเล็กน้อยก่อนจะนั่งนิ่งรอว่าเธอจะถามอะไรกับเขา

“คุณแม่จะถามอะไรเหรอครับ”

“คือ…แม่อยากจะถามเรื่องคนขับรถของที่บ้านเราหน่อยน่ะ  ที่เพิ่งมาสมัครงานเมื่อเดือนก่อน  พักหลังแม่ไม่เห็นเขาเลย  เขาไปไหนเหรอลูก”

“ใช่คนที่คุณแม่เคยขอยืมตัวไปทำธุระให้เมื่อเดือนที่แล้วไหมครับ?”

“ใช่จ้ะๆ  คนนั้นแหละลูก  เขาไปไหนเหรอ”

หญิงชรายิ้มพราว  ประกายตาเปี่ยมไปด้วยความหวัง

“กลับไปเยี่ยมลูกเมียที่ทางใต้น่ะครับ  แต่ว่ากลับมาตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วล่ะ  ผมยังใช้ไปซื้อของให้อยู่เลย  ตอนนี้คงนั่งกินข้าวอยู่กับพวกคนขับรถคนอื่น  คุณแม่จะเรียกใช้อะไรหรือเปล่าครับ  ผมจะได้เรียกให้”

“จ้ะๆ  พ่อทัพช่วยตามให้แม่หน่อยนะ  แม่มีเรื่องจะให้เขาไปทำให้”

“ได้เลยครับคุณแม่  เดี๋ยวผมให้หอมจันทร์ตามให้ไปพบคุณแม่นะครับ”

“ขอบคุณมากนะลูก”

เมื่อพูดคุยธุระเสร็จ  หญิงชราก็เดินออกจากห้องของลูกชายมา  บนใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งชัยชนะ!

 

 

 

บับเบิ้ลบิวชวนคุย :

มาอัพตอนที่ 40   แล้วจ้า  นาทีนี้คงต้องยกให้น้องไข่เป็นนายเอกที่แกร่งที่สุด!  กางปีกปกป้องผัวได้งดงามมากค่ะลูก =..=  ส่วนเฮียจ้าวนับวันๆสกิลการกลัวเมียก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น  จำไว้  กลัวเมียได้ดีทุกคน โฮะๆๆๆ  ขณะที่คุณย่าเองก็ดูเหมือนจะมีแผนรับมือบางอย่าอยู่เหมือนกัน  น้องไข่และทีมไข่ม้วนเจอรส์ทั้งหลายจะต่อกรกับคุณย่าได้สำเร็จไม่นะ! (ปกติจะมีแต่รวมทีมเพื่อปกป้องนายเอก  เรื่องนี้มาเหนือเมฆ  ปกป้องหลัวรัวๆจ้า =..=)

#เฮียจ้าวคนกินไข่  ติดแฮชแท็กเม้ามอยและพูดคุยกันได้ในเฟซบุ๊คกับทวิตเตอร์จ้า

[suikajang]

  ร้ายจริงๆ ดูท่าจะไม่ง่ายอย่างที่คิดนะน้องไข่ แต่ยังไงก็สู้ๆ นะ เพื่อผัวของนู๋นะลูก สู้ๆจร้า 
    

[k2blove]

ศึกครั้งนี้ใหญ่หลวงนักไข่เอ้ยยย
ไหนจะเฮียเจ้าเอาไม่หยุด จนร่างกายพักผ่อนไม่เต็มที่
ไหนจะคุณย่าเจ้าเลห์อีก สงสารไข่จริงๆ
 

[B52]

ศึกนี้ใหญ่หลวงนัก

[mystery Y]

คุณย่าสารพัดพิษ!!

[areenart1984]

ไข่ม้วนโชว์เพาเวอร์ได้ซะใจมาก 

[OoniceoO]

ไหนคือมีใครดีมั่งเรื่องนี้ 5555

[fc_fic]

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ย่า ลุงของเฮียจ้าวนี่อีรุงตุงนัง
ลุง นี่ท่าทางไม่อยากให้เฮียจ้าวสมหวัง
วางแผนซ้ำซาก เอ.......ถ้าไม่แค้น หรือลุงแอบรักเฮียจ้าว ก๊ากกกกกก 
ย่าก็ร้ายไม่เบา มีแผนต่ออีกและ

ไข่ ออกตัวว่าเป็นเมียเฮียจ้าวได้เจ๋งมาก
คนอื่นเขาเครียดกันยกใหญ่
แต่เฮียจ้าวแทนที่จะถูกลงโทษ ที่คิดได้ไง ดวดเบียร์ไปได้ตั้งสามขวด
จนเขาพาไปลักหลับถ่ายรูป ไม่รู้เรื่องซะเลย ฮึ่ยยยยยย 
กลับดีใจที่ไข่รักตัวเอง ถึงกับถามคืนนี้ไข่อยากได้กี่รอบ อะจ๊ากกกกก
       
 

[JokerGirl]

น้องไข่หนูเป็นเมียที่สตรองมากค่ะ ปกป้องผัวสุดฤทธิ์ ผัวก็ง๋องแง๋งมากตัวยังกับก็อตซิล่า
คุณย่าใจร้ายมากเลย

[WwW]

​

ตอนที่ 41

รวมทีมไข่ม้วนเจอร์ส

 

“เฮียยย  เสร็จหรือยังฮะ”

มายืนเกาะราวบันไดตะโกนเรียกเฮียจ้าวที่หายขึ้นไปแต่งตัวนานมากหลังจากอาบน้ำเสร็จเมื่อสิบห้านาทีก่อน  เมื่อคืนพวกเราเยิ้บๆกันไปหลายรอบจนหมดแรงกันไปเองทั้งคู่  เช้ามาผมเลยรีบตื่นไปอาบน้ำทำความสะอาดเพราเมื่อคืนทำได้แค่เช็ดออกพอเป็นพิธีเท่านั้น

“เสร็จแล้วๆ”

อีกฝ่ายตะโกนตอบกลับมา  ได้ยินเสียงเปิดประตูห้องดังตามมาติดๆ  ผมเดินไปเปิดประตูหน้าบ้านรอเตรียมจะบุกไปบ้านใหญ่ของเฮียจ้าวในวันนี้เพื่อหาตัวคนขับรถคนนั้น  ยังไงวันนี้ก็ต้องหาความคืบหน้ามาให้ได้!

“เจี๊ยกกกกกกกกกกก!”

“โว้ยยย! อยากเป็นลิงจริงๆหรือไงวะ”

“ละ…แล้วใครใช้ให้เฮียมาในสภาพนี้วะ!”

หนวดปลอมยาวเฟื้อยเป็นซาตาครอสเวอร์ชั่นตัวดำอีกแล้ว  ส่วนผมก็ใช้ที่คาดผมมาคาดเสยมันขึ้นไปจนยุ่งเหยิงปละฟูฟ่องเป็นฝอยขัดหม้อ  แถมยังแต่งตัวแฟชั่นหนีน้ำท่วมอีกแล้วด้วย!!!

มึงจะแปลงกายเพื่อออออ?

“ฉันไม่อยากออกไปในสภาพปกติ  ไม่ชอบเวลามีใครเข้าหา”

“ก็เลยมาในสภาพเป็นลิงป่าแบบนี้แทนอ่ะนะ”

“ลิงนั่นมันควรจะเป็นนิยามเรียกนายมากกว่าฉันนะ”

ยังจะมาเถียงอีก!!!

ผมมองเสื้อเอวลอยโชว์สะดือของบมันด้วยความทุเรศสองลูกตาเป็นอย่างมาก  แต่ช่วงเวลาเร่งด่วนแบบนี้คงให้มันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าไม่ทันแล้ว  เอาวะ!  ลากแม่งไปทั้งแบบนี้แหละ

 

เอี๊ยด  อ๊าด  เอี๊ยด  อ๊าด

“แฮ่ก  แฮ่ก  แฮ่ก”

ละ…ลืมเรื่องนี้ไปได้อย่างไร!!!

บ้านสวนของไอ้เฮียมีรถสักคันทีไหน  แม้แต่มอเตอร์ไซค์ก็ไม่มี  ถ้าจะยืมมอเตอร์ไซค์ต้องไปเฝ้าสวนก่อนหนึ่งคืนพวกชาวบ้านถึงจะให้ยืม  ซึ่งผมรอนานไปกว่านี้ไมได้  สุดท้ายเลยต้องเอาเจ้าเศษเหล็ฌกสองล้อนี้มาใช้แก้ขัดไปก่อน  ปัญหามันอยู่ที่…

“เฮีย!  เปลี่ยนกันบ้างสิฮะ  ผมเมื่อยแล้วนะ”

“ไม่”

คำเดียวสั้นๆ…

เฮียจ้าวที่นั่งซ้อนอยู่เบาะหลังเลือกนั่งแบบหันหลังชนกันกับผมโดยบอกว่ากันผมตดอัดหน้ามันเหมือนรอบก่อน  เพราะเวลาผมใช้พลังเยอะๆจะชอบตดออกมา

เฮอะ!  ตดกูทำเป็นรังเกียจ  ที่กับทุ่งลาเวนเดอร์กูล่ะติดใจนัก!

“เร็วๆหน่อย  เต่าจะกัดล้อแล้วววว”

“มือไม่พายอย่าเอาเท้าราน้ำ!”

กูล่ะอยากจะบ้า!!!

เอี๊ยด  อ๊าด  เอี๊ยด  อ๊าด

 

“ลาออกไปแล้ว!!!”

หัวร้อนขึ้นมาทันใดกับคำตอบที่ได้รับ

กว่าจะปั่นจักรยานมาถึงที่นี่ผมต้องเสียหยาดเหงื่อไปตั้งเท่าไหร่  กล้ามขึ้นจนแทบจะกลายเป็นนักเพาะกายอยู่รอมร่อ  ทว่าสิ่งที่ผมได้นั้นมันกลับ…

ไม่มีอะไรเลย!!!

“ใช่ค่ะ  จู่ๆเมื่อเช้าลุงเสริมก็บอกว่าลาออกแล้ว  แล้วก็ขนเสื้อผ้าออกไปหมดเลยค่ะ  ไม่ได้บอกเหตุผลใครด้วย”

แม่บ้านที่เป็นคนออกมาต้อนรันพวกเราเล่าต่อ  เฮียจ้าวไม่ยอมเข้าไปในบ้านก็เลยต้องมายืนคุยกันอยู่ข้างถีงขยะหน้าบ้านแทน  ถึงจะเป็นถังขยะหน้าบ้านคนรวย  แต่ขึ้นชื่อว่าขยะยังไงก็เหม็นสินะ

“แล้วอจะรู้ไหมครับว่าบ้านลุงเสริมอยู่ที่ไหน”

“รู้แค่ว่าอยู่จังหวัดตรังน่ะค่ะ  แต่ที่ไหนยังไงหนูไม่ทราบจริงๆ  คุณจ้าวอยากเจอลุงเสริมเหรอคะ”

“ก็…อืม”

คนถูกถามตอบแบบขอไปทีมากๆ  ดูมึงไม่กระตือรือร้นที่จะค้นหาความจริงเลยนะ  ทั้งที่ถ้าตรวจสอบเรื่องนี้ไม่ได้ก็จะถูกจับคลุมถุงชนแท้ๆ!

“งั้นไว้ถ้ามีใครตคิดต่อลุงเสริมได้หรือลุงเสริมติดต่อ  หนูจะรีบไปบอกคุณจ้าวที่บ้านเลยนะคะ  ไม่ต้องเป็นห่วง”

“ขอบคุณมากเลยนะครับ  ยังไงผมขอฝากด้วย”

“ได้ค่า”

แม่บ้านยิ้มรับคำขอร้อง  ผมลากเฮียจ้าวกลับขึ้นบนรถจักรยานเพื่อปั่นกลับไปตั้งหลักที่บ้านก่อน  วันนี้มาเสียเที่ยวของแท้!

เอี๊ยด  อ๊าด  เอี๊ยด  อ๊าด

ในหัวคิดถึงเรื่องของลุงเสริมขณะกำลังปั่นจักรยานจนน่องโป่งเพื่อกลับบ้าน  มันจะบังเอิญเกินไปแล้วที่ลุงเสริมดันมาลาออกในวันนี้พอดี  ร้อยวันพันปีทำไมไม่ลาออกวะ  พอกูจะมาหาเท่านั้นแหละ  ชิงลาออกไปเฉย!  หรือว่ามันจะไม่ใช่เรื่องบังเอิญ  ไม่ว่าจะคิดยังไงมันก็ประจวบเหมาะเกินไปอยู่ดี!

“เฮียฮะ  เฮียคิดว่าเรื่องนี้มันแปลกๆไหม”

เอ่ยถามขอควาเมห็นจากคนตัวดำ  ถ้าเป็นอย่างที่ผมคิดจริงว่าไม่ใช่เรื่องบังเอิญ  งั้นควาเมป็นไปได้เดียวก็คือคุณย่าเจ้าขา!!!

บ้าเอ๊ย!!!  ต้องเป็นเพราะคาดเดาได้ว่าผมจะเริ่มสืบจากลุงเสริมแน่ๆ  ก็เลยชิงจัดการไม่ให้ผมได้เจอกับพยานเพียงคนเดียวในเหตุการณ์วันนั้น!!!   ดันลืมคิดเรื่องนี้ไปเสียสนิท  เอาตรงๆคือผมคิดไม่ถึงว่าคุณย่าวัยขนาดนั้นจะร้ายและเจ้าเล่ห์ได้ขนาดนี้!!!

เหมือนหลานชายไม่มีผิด…

สมแล้วที่เลี้ยงกันมา

“นั่นสิ  ฉันว่ามันดูพอเหมาะพอเจาะเกินไปที่ลุงเสริมมาลาออกเอาวันนี้พอดี”

“ใช่มะๆ  ผมก็ขอคิดอย่างงั้น”

“เหมือนกับ…”

“…”

“รู้ว่าพวกเราจะมา”

เอี๊ยด  อ๊าด  เอี๊ยด  อ๊าด

เอิ่ม…

บรรยากาศกำลังตึงเครียดประหนึ่งหนังสืบสวนสอบสวน  ช่วยหาเสียงเอฟเฟกตฺที่มันตื่นเต้นกว่าเสียงจักรยานนี่หน่อยได้ไหมวะ!

มู้ดพังเสียหายหมด…

“ผมคิดว่าตอนนี้…คุณย่ากำลังนำพวกเราอยู่ก้าวหนึ่ง”

“แต่ฉันก็ไม่เข้าใจอยู่ดี  คุณย่าจะทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร  แค่อยากจะคลุมถุงชนฉันงั้นเหรอ?”

“เรื่องนั้น…”

จะให้บอกได้ยังไงว่าเธออาจจะเกลียดเฮียจ้าวด้วยสาเหตุที่สามีหรือพ่อที่แท้จริงของเฮียเคยกระทำอย่างโหดร้ายกับจิตใจของเธอเอาไว้

บอกไม่ได้หรอกฮะ…

“ท่านอาจอยากเห็นเฮียเป็นฝั่งเป็นฝาเฉยๆก็ได้ฮะ  แต่เพราะเฮียเอาแต่หมกตัวเป็นหมีโคอะล่าอยู่แบบนี้  คุณย่าก็เลยเข้ามาจัดการหาเมียให้ซะเลย”

“หาทำไม  ฉันก็มีของฉันแล้วนี่ไง”

หมับ!

ไม่พูดเปล่า  มันยังสวมกอดผมจากด้านหลัง  ท่อนแขนแกร่งล็อกเอวผมไว้แน่นพลางเอนหน้าซบกับกับแผ่นหลังผมไว้

รู้สึกกระดากอายทุกครั้งที่โดนมันเรียกว่า ‘เมีย’  แบบเต็มปากเต็มคำ!

“ก็แล้วผมมีมดลูกไว้ผลิตทายาทให้เฮียได้สืบสกุลหรือไงล่ะ  คุณย่าคงคิดเรื่องนี้แหละฮะถึงได้พยายามคลุมถุงชนและทำทุกวิถีทางเพื่อให้เฮียได้ผู้หญิงเป็นเมียจริงๆ  ผมก็เข้าใจอ่ะนะ  แต่…พอดีผมมันเห็นแก่ความสุขของตัวเองเป็นที่ตั้ง  ยังไงก็ไม่ยอมยกเฮียให้ใครหรอก”

“…”

“ไม่ยอมเด็ดขาด”

“รักฉันมากงั้นสิ?”

“ปานจะแหกตูดดมอยู่แล้ว!”

“เหมือนที่ฉันทำกับนายใช่มะ?”

“อย่าเอามาพูดในที่แบบนี้สิเฟ้ยยย!”

ผมกับเฮียจ้าวกัดกันมาตลอดทางเลยก็ว่าได้  ไม่ให้กัดได้ยังไงไหวในเมื่อไอ้คนซ้อนมือไม่อยู่นิ่ง  ต้องแต่จะล้วงจกเอาไข่กูออกมากินท่าเดียว!  เห็นเป็นบ้านสวนไม่ค่อยมีรถขับสวนเข้าหน่อยล่ะทะลึ่งไม่เลือกสถานที่  นี่ถ้ากูหื่นจัดบ้าจี้ให้มันจกออกมากินจริงๆไม่เอากันกลางแจ้งเลยเหรอฟะ!

ปึกๆๆๆ

มือหนาตีเข้าที่ไหล่ผมอย่างจังจนต้องละสายตาจากพื้นดินแดนแบบลูกรังหันไปมอง

“มีอะไรฮะ?”

“นั่นรถใคร?”

“หา?”

มองไปตามนิ้วมือเรียวที่ชี้ไปตรงถนนหน้าบ้านซึ่งอีกไม่ถึงห้าสิบเมตรก็จะถึงแล้ว

รถบีเอ็มสีดำสุดหรูจอดนิ่งสนิทอยู่ตรงนั้น  ผมขมวดคิ้ว  รีบปั่นจักรยานเข้าไปใกล้มากขึ้นเมื่อรู้สึกคุ้นๆรถคันนี้อย่างบอกไม่ถูก

เหมือนเคยเห็นที่ไหนน้า…

“ไอ้ไข่!  วู้!!!  ไอ้ไข่!!!”

เอี๊ยดดดดดด!!!

เบรกจักรยานสุดแรงเกิดจนหน้าเกือบทิ่ม  ที่แน่ๆไอ้คนด้านหลังน่ะทิ่มแล้ว  หน้ามันเด้งมากระแทกหลังผมดังปั้ก!

“เจ็บนะเว้ย!”

“ไอ้เล้ง!!!”

ผมตะโกนเรียกคนที่เปิดกระจกรถแล้วโผล่หัวออกมาด้วยน้ำเสียงแห่งความดีใจ  รีบกระโดดลงจากจักรยานวิ่งเท้าเปล่าเข้าไปหาเพื่อน  ไอ้เล้งเองก็เปิดประตูรถลงมาวิ่งเข้าใส่ผมเช่นกัน

“ไอ้เล้งงงงง  เอ๊งง  เอ๊งงง  เอ๊งงง  เอ๊งงงง” (เอคโค่)

“ไอ้ไข่  ข่าย  ข่าย  ข่าย  ข่าย” (เอคโค่)

หมับ!

“ไอ้เล้ง!”

“ไอ้ไข่!”

“ไอ้เล้ง!”

“ไอ้ไข่!”

“กูดีใจจริงๆที่เจอพวก…”

“ห้องน้ำ!”

“หา?”

“ห้องน้ำอยู่ไหน  กูปวดขี้ไม่ไหวแล้ว  ข้าศึกโจมตีบุกชิดประตูเมืองกูแบบไม่มีสาสน์ท้ารบมาเลย  เร็วเข้า!!!”

ความซึ้งหดหายในบัดดล

ที่วิ่งเข้าใส่น้ำตาคลอเบ้าไม่ใช่เพราคิดถึงกูแต่เป็นเพราะมึงปวดขี้!!!

“ไอ้เหี้ยเล้ง  เสียมู้ดหมดมึง!”

“เออน่า  เร็วเข้าๆๆ  กูไม่ไหวแล้ว”

มันยืนบิดไปบิดมาสองมือกุมตูดไว้แน่น  ผมส่ายหัวระอา  รีบไปเปิดประตูรั้วพร้อมกับเดินนำมันไปที่ห้องส้วม  พอเห็นประตูห้องน้ำเท่านั้นแหละ

“สวรรค์ของไอ้เล้งงง”

วิ่งเข้าใส่เหมือนหมาเห็นกระดูกทันที

ผมยืนมองประตูห้องน้ำอีกสักพักก็เดินกลับไปที่หน้าบ้าน  มุมปากมีรอยยิ้มเล็กน้อยกับการกระทำของเพื่อนรักอย่างไอ้เล้ง  แค่ได้เจอมันไม่กี่นาทีผมก็รู้สึกถึงความสุขเล็กๆแล้วสิ

“ไงไข่ม้วน  สบายดีนะ”

ไอ้ปิงที่กำลังยืนคุยกับเฮียจ้าวที่ยืนจับจักรยานอยู่หันมาทักผม  ก่อนที่ประตูรถจะเปิดอีกรอบพร้อมกับไอ้หลามและไอ้หมอน  แต่ว่า…

“มันหลับเหรอ”

“อือ”

“เอาเข้าไปข้างในเลยมึง”

ผมชี้ไปในบ้านพร้อมส่งกุญแจบ้านอีกดอกให้  ไอ้หมอนที่แบกไอ้หลามด้วยท่าแม่อุ้มลูกรับกุญแจแล้วรีบเดินเข้าไป  คราวนี้ก็เหลือแต่ไอ้เจ้าของรถคันนี้เท่านั้น

“ไงมึง  ต้องให้กูปูพรหมแดงอันเชิญลงมาไหม?”

สิ้นคำถามของผม  ประตูรถทางฝั่งคนขับก็เปิดออกพร้อมกับร่างสูงที่คุ้นเคยในชุดสุดเท่ประหนึ่งบอยแบนด์เกาหลีมาเปิดคอนเสิร์ต

“กูมาแล้ว  ไอ้ไข่”

มันถอดแว่นกันแดดสีชาที่สวมอยู่ออก  ยกยิ้มมุมปากที่สาวๆเห็นเป็นต้องละลายด้วยใบหน้าหล่อร้ายตามสไตล์หนุ่มเจ้าชู้นั่น…

หมับ!

“คนนี้ของฉัน”

ไอ้ดำดึงผมเข้าไปกอดแสดงความเป็นเจ้าของ  เกยคางลงบนไหล่ผมอีกต่างหาก

กูลืมคิดเรื่องการปะทะกันของไอ้สองคนนี้ไปได้ยังไงวะ!

 

 

 

บับเบิ้ลบิวชวนคุย :

มาอัพตอนที่ 41   แล้วจ้า  เหล่าผองเพื่อนจอมป่วนตามมาช่วยน้องไข่กันแล้ววว  เพิ่มเติมคือเฮียจ้าวมีความหวงเมียสูงจริงๆ  ยิ่งเมื่ออีกฝ่ายคือคุณพ่อพะพายด้วยแล้ว  สงครามชิงไข่จะบังเกิดขึ้นไหมน้ออออ  มาเอาใจช่วยพวกเขากันด้วยนะคะ

#เฮียจ้าวคนกินไข่  ติดแฮชแท็กเม้ามอยและพูดคุยกันได้ในเฟซบุ๊คกับทวิตเตอร์จ้า

[Tiffany]

ตลกพี่ดำ ดูจะหวงน้องไข่มาก

[fc_fic]

 

[B52]

รวมพล

[k2blove]

จริงๆ เล้ยยย เฮียจ้าวเนี่ย ทำไมตอนแรกดูโหดๆ ไหงตอนนี้เป็นแบบนี้ไปด้ายย

[areenart1984]

ดูซิว่าจะใช้แผนอะไรไปสู้กับคุณย่าเขา รอดู ๆ 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

เฮียจ้าว ดูไม่กระตือรือร้นเท่าไร
กับการพาตัวให้พ้นจากการถูกคลุมปิ๊บชน
เอาเปรียบไข่ กินแรงไข่อีกเวลาปั่นจักรยาน
ทั้งที่ตัวก็สูงใหญ่กว่าไข่ มันแปลกๆนะ
แถมกลัวดมตดไข่นั่งซ้อน แบบหันหลังชนหลัง
ถ้าเป็นคนปั่่นซะเอง ขี่ก็ไว ไม่ต้องดมตดไข่ด้วย

ให้สงสัยหมอน เป็นโรคอะไร หลับตลอด
ไปไหนคนเดียวก็แย่สิ หลับได้หลับดี
       
 

[songte]

ตัวป่วนมารวมตัวกันคราวนี้มันจะฮาไม่หวาดไม่ไหว
ภารกืจโคนันจะสำเร็จม๊ายยยย

[วายซ่า]

เฮ้ย.... เค้าเป็นพ่อลูกกัน เฮียจะหวงทำไมฟะฮะ

[mystery Y]

รวมทีมกันแล้ว~