ตอนที่ 5 : วันอาทิตย์แสนสุข “ฤดี?” ชายหนุ่มแปลกใจเมื่อเห็นคนที่ยืนรออยู่หน้าบ้าน เขาได้ยินเสียงกริ่งหน้าประตูรั้วดัง ยังคิดว่าหรือยามของหมู่บ้านจะหาเจ้าของเหมียวเจอแล้ว เพราะเขาไม่ได้นัดใครไว้ในเช้าวันอาทิตย์แบบนี้
“โชคดีจังเลยค่ะ ฤดีลุ้นแทบตายว่าพฤกษ์จะอยู่บ้านไหม” ฤดีมาศส่งยิ้มหวานให้คนที่เปิดประตูออกมา
“ฤดีมายังไงครับ ไม่เห็นโทรบอกผมก่อน” พฤกษ์ยิ้มรับ สีหน้าของเขาประหลาดใจเล็กน้อยไม่คิดว่าจะเป็นอีกฝ่าย
“ฤดีนัดเพื่อนดื่มกาแฟแถวนี้ค่ะ เจอเค้กอร่อยเลยคิดถึงพฤกษ์” ฤดีมาศชูถุงขนมที่ถืออยู่ให้ดู
“ขอบคุณมาก” พฤกษ์ยื่นมือไปรับถุงขนมที่ฤดีมาศส่งมาให้
“ฤดีเข้าไปได้ไหมคะ” เมื่อชายหนุ่มไม่เอ่ยปากเสียที ฤดีมาศจึงถามเสียเอง
“เชิญครับ” ชายหนุ่มเปิดประตู้รั้วเดินนำฤดีมาศเข้าไปในบ้าน พฤกษ์อยู่ในชุดอยู่บ้านสบายๆ เสื้อยืดสีขาวตัวเก่ากับกางเกงเลสีตุ่น เขาจึงไม่พร้อมรับแขกสักเท่าไหร่ แต่ในเมื่ออีกฝ่ายมาถึงแล้วและออกปากเอง เขาย่อมเสียมารยาทไม่ได้
“ยังไงคราวหน้าฤดีโทรหาผมก่อนเข้ามาจะดีกว่าครับ ผมเกรงใจกลัวมาแล้วไม่เจอ” พฤกษ์บอกเป็นนัยด้วยคำพูดสุภาพ มีบางอย่างในตัวฤดีมาศที่เขาชอบและไม่ชอบ เพราะเหตุนี้พฤกษ์ถึงไม่เคยแสดงออกว่ามีใจให้อีกฝ่าย มันดีกว่าถ้าจะใช้เวลาศึกษานิสัยใจคอกันให้ดีก่อน
“วันนี้พฤกษ์ไปไหนไหมคะ” ฤดีมาศถามทันทีที่นั่งลงในห้องรับแขก
“ไม่ครับ ผมมีงานค้างอยากอยู่ทำให้เสร็จ”
“ทีแรกฤดีคิดว่าถ้าพฤกษ์ว่างจะชวนออกไปทานข้าวกลางวันด้วยกัน ถ้างั้นฤดีกลับเลยดีกว่าค่ะ พฤกษ์จะได้ทำงาน ฤดีไม่อยากกวาน” ฤดีมาศส่งยิ้มอ่อนหวานให้พฤกษ์ นี่คือเหตุผลที่เธอมา เธอได้คิดหลายอย่างจากการคุยกับกลุ่มเพื่อนสนิท หลังจากเธอหัวเสียกลับไปเมื่อวาน ฤดีมาศโทรนัดเพื่อนมาหาที่บ้านเพื่อฟังเธอบ่นเรื่องพฤกษ์ แต่หลายเสียงลงความเห็นตรงกันว่าสิ่งที่เธอทำลงไปกำลังทำให้เธอเสียคะแนน วันนี้ฤดีมาศจึงตั้งใจแวะมาหา เพื่อทำให้พฤกษ์เห็นว่าเธอไม่ใช่อย่างที่เขาเห็นเมื่อวาน
“อยู่ทานขนมด้วยกันก่อนสิฤดี เอากาแฟไหมหรือชา” พฤกษ์เอ่ยชวน เป็นการตอบแทนน้ำใจของอีกฝ่าย
“ชาดีกว่าค่ะ ฤดีดื่มกาแฟมาแล้วจากที่ร้าน” ฤดีมาศโล่งอกที่คราวนี้เธอไม่หลุดออกไป เธอแค่แวะไปซื้อขนมไม่ได้นัดเพื่อนจริงอย่างที่พูด
“เดี๋ยวผมจัดการให้แต่ขอขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสักครู่ ฤดีนั่งรอก่อน”
“ตามสบายเลยค่ะพฤกษ์” ฤดีมาศยิ้มอ่อนหวาน เธอหยิบนิตยสารที่วางอยู่ขึ้นมาเปิดดู ให้พฤกษ์เห็นว่าเธอมีอะไรทำระหว่างรอแล้ว
ฤดีมาศรอจนพฤกษ์ขึ้นไปชั้นบน รอจนเสียงฝีเท้าเงียบหาย เธอเดินให้เบาที่สุดไปที่ประตูหน้าบ้าน เจ้าเหมียวตัวแสบนั่งมองเธอมาจากมุมห้องตั้งแต่เธอเข้ามา มันจ้องเธอเขม็ง ทำเหมือนอาฆาตกันมาตั้งแต่ชาติปางไหน แค่เห็นฤดีมาศก็ไม่สบอารมณ์แล้ว เธอค่อยๆ แง้มประตูออกไม่ให้เกิดเสียงดัง เธอเคยเห็นแมวมานักต่อนัก พอเผลอเปิดประตูมันจะวิ่งออกจากบ้านไปทันที
“ออกไปสิ” ฤดีมาศหันไปยิ้มให้เจ้าเหมียว มันมองมาด้วยสายตาตื่นเต้นก่อนลุกขึ้นวิ่งตรงมาหาเธอ ฤดีมาศยิ้มเย็น ออกไปเป็นแมวข้างถนนเหมือนเดิมเถอะแก
แต่จู่ๆ เจ้าเหมียวกลับติดเบรกจากที่วิ่งมาด้วยความรวดเร็ว มันนั่งลงตรงหน้าประตู มองออกไปข้างนอกอย่างสนใจ แต่ไม่ยอมออกไป
“ไปสิ!” ฤดีมาศโบกมือไล่ เจ้าเหมียวหันมามองเธอ มันขยับตัวขึ้นยืนสี่ขา ก้าวไปข้างหน้าอีกสองสามก้าวแล้วก็ถอยหลังกลับมานั่งลงทีเดิม
“ไอ้แมวบ้า” ฤดีมาศนึกโมโห อีกแค่สองสามก้าวเท่านั้นเธอก็จะสามารถปิดประตูได้แล้ว ประตูรั้วบ้านพฤกษ์เป็นแบบโปร่งแมวลอดออกไปได้สบาย ขอแค่ไอ้แมวนี่หลุดออกไปจากตัวบ้านได้ที่เหลือเธอไม่ห่วงเลย กว่าพฤกษ์จะรู้ตัวว่าแมวหายก็ต้องหลังจากเธอกลับ ฤดีมาศมั่นใจว่าพฤกษ์จะไม่สงสัยเธอ นิสัยแมวเผลอได้ที่ไหน
ฤดีมาศหันไปมองบันไดขึ้นชั้นบน พฤกษ์แค่เปลี่ยนเสื้อผ้าไม่น่าใช้เวลานาน ขืนชักช้าเธอกลัวว่าจะไม่ทัน เธอจึงตัดสินใจเปิดประตูจนสุดความกว้าง เจ้าเหมียวส้มร้องออกมา มันตะกุยขากับพื้น หมอบตัวลงต่ำสายตาจ้องไปข้างหน้าก่อนกระโจนออกไปด้วยความดีใจ ฤดีมาศยิ้มออกมาด้วยความโล่งอก ไปเสียที เสียเวลาเธอจริงๆ
ฤดีมาศดึงประตูปิด แต่ช่วงเวลาแค่เสี้ยววินาทีก่อนประตูจะปิดลง เจ้าเหมียวตัวแสบกลับวิ่งลอดเข้ามา มันหยุดยืนข้างขาเธอ เงยหน้าขึ้นมามอง
“เมี้ยว” แมวส้มร้องออกมาเสียงดัง มันเดินอ้อมขาเธอเข้าไปในบ้าน ฤดีมาศยืนค้างมองเจ้าเหมียวส้มเดินนวยนาดขึ้นไปนั่งบนโซฟา สายตาที่มองมาเหมือนมันขำเธอเต็มทน
“ไอ้..ไอ้..” ฤดีมาศหมายจะเดินไปคว้า ยุ่งยากนักก็จับโยนออกไปนอกบ้านให้สิ้นเรื่อง แต่เสียงเดินลงบันไดมาทำให้เธอเปลี่ยนใจ รีบนั่งลงข้างไอ้เหมียวจอมวายร้ายเอื้อมมือไปลูบศีรษะเล็กๆ ของมัน ทำสีหน้าอ่อนโยนหวังให้พฤกษ์ได้เห็น
“รอนานไหมฤดี”
“ไม่เลยค่ะ ฤดีเล่นกับเหมียวเพลินๆ” เหมียวส้มให้ความร่วมมือกับเธออย่างดี คล้ายกับมันไม่รู้ว่าเมื่อครู่เธอคิดอะไรอยู่ ก็แน่ล่ะมันเป็นแค่แมวจะรู้ได้อย่างไร
เจ้าแมวที่เธอแสนเกลียดเอาหน้ามาถูไถกับมือของเธอ ฤดีมาศเห็นพฤกษ์มองมาด้วยรอยยิ้ม เธอจึงแสร้งแสดงอาการเอ็นดูเจ้าเหมียวมากยิ่งขึ้น
“เมื่อวานฤดีขอโทษด้วยนะคะพฤกษ์ เคยเจอแต่แมวเปอร์เซีย ขนมันยาวหลุดง่าย ฤดีอยู่ใกล้ทีไรภูมิแพ้กำเริบทุกที เลยกลัวว่าจะเป็นขึ้นมาอีก แต่ดูแล้วตัวนี้ขนสั้นสะอาดสะอ้านคงไม่เป็นไร” ฤดีมาศแก้ตัวไปน้ำขุ่นๆ
“ครับ” พฤกษ์ยิ้มรับ
“อะ” ฤดีมาศสะดุ้งโหยง เมื่อเจ้าเหมียวแลบลิ้นเลียมือของเธอ ฝืนยิ้มออกมาทั้งที่รู้สึกขยะแขยง
“ตายจริง ขี้อ้อนมากเลยนะคะ”
“ครับ”
เหมียวส้มปีนขึ้นนั่งบนตักเธอ บนชุดแสนแพงที่เธอใส่ มันตะกายขาหน้าขึ้นมาบนอก ลิ้นเลียลงบนเสื้อผ้า ทำท่าจะปีนขึ้นไปบนไหล่ ฤดีมาศใช้สองมือจับลำตัวเอาไว้ เธอพยายามออกแรงดึงมันออก แต่ยังรักษาสีหน้าว่าเธอเอ็นดูแมวของพฤกษ์มาก
“ดูเหมือนเหมียวจะชอบฤดี” พฤกษ์นั่งลงข้างฤดีมาศ เขายกมือขึ้นลูบหัวเจ้าเหมียว เห็นอย่างนั้นฤดีมาศจึงไม่กล้าดึงออก ได้แต่ฝืนตอบ
“ฤดีก็ถูกชะตากับมันค่ะ” หน้ายิ้มแต่แอบเกร็งมือไว้แน่น ไม่ให้มันขยับไปไหนได้ เหมียวส้มเลิกพยายามปีนป่ายมันยืดตัวขึ้นสูง ในขณะที่ฤดีมาศเผลอเจ้าแมวตัวแสบก็แลบลิ้นลียแผลบๆ เข้าที่ปากของเธอ
“อี๊!” ฤดีมาศตกใจจนลืมตัว ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าออกอาการว่าเธอรังเกียจมาก
“เหมียวอย่า” พฤกษ์รีบจับเหมียวส้มไปอุ้มแทน มองฤดีมาศวุ่นวายกับการหยิบทิชชู่ออกมาเช็ดริมฝีปาก
“ขอโทษครับฤดี เจ้าเหมียวมันชอบทำแบบนี้ มันคงนึกว่าคนชอบเพราะผมปล่อยให้ทำบ่อยๆ”
“ฤดีขอไปห้องน้ำค่ะ” ฤดีมาศลุกพรวด เธอรีบเดินตรงไปยังห้องน้ำแขก ทั้งบ้วนปาก เช็ดปาก สารพัดวิธีที่จะช่วยลดความรู้สึกขยะแขยงลงได้ ไอ้แมวผี ไอ้แมวโสโครก
“พฤกษ์คะฤดีกลับเลยดีกว่าค่ะ ไม่อยากกวน” ฤดีมาศเอ่ยขอตัวหลังจากเดินออกมาจากห้องน้ำ เธออยากกลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและอาบน้ำให้สะอาดที่สุด น้ำลายแมวบ้านี่เปื้อนแขน เปื้อนปาก เปื้อนเสื้อผ้าของเธอ สกปรกที่สุด
“ไม่อยู่ดื่มชาด้วยกันก่อนหรือครับ”
“ไม่ดีกว่าค่ะ เดี๋ยวเผลอคุยเพลินพฤกษ์จะงานไม่เสร็จเปล่าๆ เอาไว้ฤดีโทรหานะคะ”
“ครับ” พฤกษ์ไม่รั้ง ที่เขาชวนเพราะเห็นว่าหญิงสาวมีน้ำใจ จะให้กลับเลยก็ดูไร้มารยาทเกินไป
“ไว้เจอกันใหม่ค่ะพฤกษ์” ฤดีมาศคว้ากระเป๋าที่วางอยู่เดินลิ่วออกจากบ้านโดยไม่รั้งรอ พฤกษ์มองตามด้วยสายตาแปลกใจ เขายักไหล่น้อยๆ หมดความสนใจแต่เพียงเท่านั้น
เหมียวส้มนั่งยิ้มอยู่บนตักของพฤกษ์ สมน้ำหน้า คิดจะกำจัดเขาออกจากบ้านอย่างนั้นหรือ รู้จักกวีน้อยไปเสียแล้ว
“ต่อไปห้ามเลียคนแปลกหน้ารู้ไหม” พฤกษ์ยกเหมียวส้มขึ้นระดับสายตา พยายายามจะสอนมัน เหมียวส้มร้องเมี้ยวออกมาเบาๆ เหอะ ใครว่าเขาอยากเลีย เขาก็รังเกียจพอกันนั่นแหละ ถ้าไม่เพราะอยากเอาคืนอีกฝ่ายจ้างให้ก็ไม่ทำ คิดแล้วขนลุก เหมียวส้มยกเท้าขึ้นเลียก่อนปัดไปตามใบหน้าและริมฝีปาก พยายามทำความสะอาดให้ได้มากที่สุด
พฤกษ์นั่งมองเหมียวทำความสะอาดเนื้อตัว แต่ผ่านไปหลายนาทีเจ้าเหมียวก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะเลิกรา หรือมันจะคันตัว เพราะตั้งแต่มาเขายังไม่เคยทำอาบน้ำให้มันเลย
“ไปอาบน้ำกันดีกว่า” พฤกษ์ลุกขึ้นยืน อุ้มเหมียวส้มขึ้นแนบอก เมื่อครู่เขาเพียงแค่เปลี่ยนเสื้อผ้ายังไม่ได้อาบน้ำ เพราะเกรงว่าฤดีมาศจะรอนาน ไหนๆ ก็ต้องอาบน้ำอยู่แล้ว อาบให้เหมียวส้มด้วยน่าจะดี
“เมี้ยว” เขาเคยได้ยินมาว่าแมวไม่ถูกกับน้ำเท่าไหร่สงสัยจะจริง เพราะเหมียวส้มดูลนลาน มันขยับตัวไปมา พฤกษ์ต้องกระชับมือที่อุ้ม กลัวเจ้าตัวดีจะกระโดดหนี
“อย่าหนีให้ยาก ยังไงก็ต้องอาบน้ำ”
“เมี้ยวว” เหมียวส้มยังดูแตกตื่น จนพฤกษ์อดขำหน้าตาของมันไม่ได้
“แป๊บเดียว พอสะอาดแล้วเราจะชอบ” พฤกษ์พยายามปลอบ
โธ่ใครจะไม่ชอบ กวีคิดในใจ แต่เขาเขินนี่ อาบน้ำด้วยกันพฤกษ์ก็ต้องโป๊ใช่ไหม ฮือ เขาจะกลายเป็นแมวใจทรามหรือเปล่า แค่คิดหัวใจก็เต้นแรงแล้ว
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“ไปไหน มานั่งนี่” พฤกษ์นั่งคุกเข่าอยู่ในอ่างอาบน้ำ พยายามรั้งเจ้าเหมียวให้อยู่นิ่ง แต่เหมียวส้มเอาแต่หนีไปอยู่ สุดขอบอ่างอีกด้าน จนเขาต้องจับกลับมาสามสี่ครั้งรวมทั้งครั้งนี้ด้วย
“อยู่นิ่งๆ เดี๋ยวน้ำเข้าหู” พฤกษ์ใช้ฝักบัวรดลงบนหลัง เหมียวส้มยังพยายามถอย ชายหนุ่มเห็นว่าไม่ได้การ ขืนเป็นแบบนี้คงไม่ได้อาบกันพอดี เขาจึงตัดสินใจนั่งลง จับเหมียวส้มนอนลงบนตัก กดหลังเอาไว้ไว้ไม่ให้ยืนขึ้นมาได้ เหมียวส้มสะดุ้งโหยงทำท่าแตกตื่น พฤกษ์หัวเราะชอบใจ
“ห้ามจิกเล็บ ห้ามตะกุย ฉันมีลูกไม่ได้ขึ้นมาจะจับแกตอน” ที่เขาพูดแบบนั้นเพราะเหมียวส้มนอนเหยียดหยาวทาบทับส่วนกลางลำตัวของเขาพอดี ถ้ามันตะกายหนีก็มีสิทธิ์ว่าจะทำร้ายพฤกษ์น้อยของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ
พฤกษ์ไม่รู้ว่าเจ้าเหมียวส้มฟังเขาพูดรู้เรื่องหรือไม่ แต่มันจ้องเขาตาไม่กะพริบ ตัวแข็งทื่อ ไม่ขยับเขยื้อน
“นิ่งเลยเหรอเหมียว สงสัยจะกลัวไมได้เป็นพ่อพันธุ์” พฤกษ์แกล้งจับเจ้าเหมียวโยกซ้ายโยกขวา หลังจากปิดฝักบัวแล้ว เจ้าเหมียวทำหน้าประหลาด เหมือนจะกลัวก็ไม่เชิงเหมือนจะชอบก็ไม่ใช่ สีหน้ามันสับสนชอบกล
พฤกษ์เทแชมพูแมวใส่มือ เขาลูบไปบนขนเปียกลู่ เหมียวส้มให้ความร่วมมืออย่างดี ดีจนเขานึกว่ามันถูกสตาฟเอาไว้ “ดีแล้วจะได้อาบง่ายๆ เดี๋ยวแกหนาว”
กวีไม่กล้ากระดุกกระดิก เขาแทบไม่กล้าหายใจด้วยซ้ำ โอ๊ย ตอนที่เขาดีใจว่าจะได้อาบน้ำกับพฤกษ์ เขาไม่คิดสักนิดว่ามันจะเป็นแบบนี้ เขาคิดว่าจะได้เห็นพฤกษ์โป๊เป็นบุญตาสักครั้ง ซึ่งก็ได้เห็นแล้วเต็มสองตา ชัดชนิดที่ต้องรีบเบือนหน้าหนีเพราะกลัวหัวใจจะวายตายไปเสียก่อน
กวีบรรยายความรู้สึกของเขาตอนนี้ไม่ถูก มันทั้งมีความสุข ทั้งตื่นเต้น ทั้งตกใจ พฤกษ์มีหุ่นที่ชวนหลงใหล ไม่ใช่ชายหนุ่มซิกแพ็คแน่นแบบคนออกกำลังกายจัด แต่ลอนคลื่นที่ขึ้นสวยงามเกินห้ามใจ
เหมียวส้มยกขาหน้าข้างหนึ่งขึ้นแตะไปบนกล้ามเนื้อหน้าท้องแล้วยกออก เขาหดขากลับก่อนวางมันลงไปใหม่ กล้ามเนื้อขยับขึ้นลงตามแรงหายใจของอีกฝ่าย เขาวางมือนิ่ง รู้สึกถึงหัวใจที่เต้นตึกตักของตัวเอง ถ้าได้ใช้มือลูบไล้จะมีความสุขสักแค่ไหนกัน
“แง้ววว!” เหมียวส้มตกใจร้องเสียงหลง เมื่อพฤกษ์รวบขาหน้าทั้งสองยกลอยขึ้นสูง ก่อนลูบมือไปมาทั่วท้อง พอเลย! มันจั๊กจี้ เขาพยายามดิ้นหนี แต่มือพฤกษ์แข็งแรงมาก สุดท้ายก็ได้แต่ยืนหน้าแดงปล่อยให้ชายหนุ่มลูบไล้ไปทั่วทุกซอกทุกมุม
“สะอาดแล้ว” พฤกษ์ดูผลงานด้วยความพอใจ เหมียวส้มเนื้อตัวเต็มไปด้วยฟองแชมพูสีขาว มันมองค้อนเขา ทำหน้าคล้ายไม่พอใจ
“หึๆ ไม่ต้องงอน จะล้างตัวให้เดี๋ยวนี้” พฤกษ์หยิบฝักบัวขึ้นมาราดน้ำลงไปบนตัวเหมียวส้ม ใช้มือช่วยขยี้เอาฟองออก ดูให้แน่ใจว่าสะอาดทั้งตัวแล้วจึงปิดน้ำ
เขาอุ้มเหมียวส้มขึ้นจากอ่างอาบน้ำ มันหลับตาปี๋จวบจนเขาวางมันลงบนอ่างล่างหน้า พฤกษ์เสียบปลั๊กไดร์เป่าผม ใช้ลมเย็นเป่าไปทั่วๆ ตัว
“เก่งมาก นึกว่าจะกลัวเสียงไดร์” กวีสะดุ้ง เอาอีกแล้วเขาเผลอทำอะไรผิดวิสัยแมวอีกแล้ว ครั้งแรกมันต้องตกใจก่อนใช่ไหม
“ดีเลย์เหรอเรา” พฤกษ์หัวเราะขำ เขาเป่าให้ตั้งนานกว่าเหมียวส้มจะสะดุ้ง พฤกษ์ดูจนขนแห้งสนิทดีจึงปิดไดร์ หยิบแปรงขนแมวมาแปรงให้ทั้งตัว
“เรียบร้อย” พฤกษ์ยกเจ้าเหมียวส้มขึ้นหอมซ้ายขวาพิสูจน์ความสะอาด ก่อนอุ้มมันออกไปวางลงหน้าห้องน้ำ “ห้ามไปซนที่ไหนเข้าใจไหม เพิ่งอาบน้ำสะอาด” เขาสั่งมันก่อนเดินกลับเข้าไปในห้องน้ำ
พฤกษ์เปิดน้ำจนเต็มอ่าง เขาเปิดเพลงเบาๆ วันหยุดแบบนี้ขอแช่น้ำอุ่นสบายๆ สักวัน อาทิตย์นี้งานเขายุ่งจนหัวหมุน
“เมี้ยว” พฤกษ์ลืมตาขึ้นมอง เห็นเหมียวส้มกระโดดขึ้นไปนั่งบนฝาชักโครก เมื่อครู่เขาลืมดึงประตูห้องน้ำปิด
“เหมียวออกไป”
“เมี้ยวว” เหมียวส้มยังคงปักหลักไม่ยอมไปไหน
“ออกไปรอข้างนอก” เหมียวส้มไม่ตอบโต้ มันเหยียดตัวลงนอนนิ่ง มีเพียงสายตาที่มองเขาไม่วางตา
“จะอยู่เฝ้าเหรอ”
“เมี้ยว” คราวนี้เหมียวส้มผงกหัว เสียงเพลงจากเครื่องเล่นดังเบาๆ เจ้าเหมียวไม่กวนเขาแม้แต่น้อย ดูท่ามันจะมีความสุขที่ได้นั่งมอง
“ตามใจ” พฤกษ์เปลี่ยนใจ จากที่คิดจะอุ้มมันออกไปไว้ข้างนอก วันอาทิตย์แบบนี้เหมาะกับการพักผ่อน มีมันอยู่ด้วยก็หายเหงาดีเหมือนกัน
“เปลี่ยนใจก็ออกไปเอง” พฤกษ์บอกก่อนหลับตาลง
เหมียวส้มเอียงคอซบหน้าลงกับเท้า หาวออกมาอย่างเกียจคร้าน เรื่องอะไรเขาจะออกไปให้โง่ ความสุขของแมวตัวอื่นเป็นอย่างไรเขาไม่รู้ แต่นี่ล่ะความสุขที่สุดของแมวอย่างเขา ผมเปียกน้ำนิดๆ จมูกโด่งเป็นสัน ตายาวเรียว อกเปลือยเปล่า น้ำขยับมองเห็นภาพข้างใต้ไหวไปมา มันช่างเป็นภาพที่เจริญหูเจริญตาจริงๆ
วันอาทิตย์แสนสุข เหมียวส้มชอบวันหยุดแบบนี้ที่สุดเลย
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
** ฝากข่าวค่ะ >> สองแฝด (กามเทพคูณสอง) มีจำหน่ายในรูปแบบ e-book แล้วนะคะ ลิ้งค์นี้เลยค่า >>
E-BOOK กามเทพคูณสอง ขอบคุณค่ะ
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
