ตอนที่ 9 ห้องเดียวกัน“อากาศดีชะมัด” กวียิ้มกว้าง มองทิวทัศน์สองข้างทาง เขาอารมณ์ดีเป็นพิเศษเพราะได้เดินทางมาน่านพร้อมกับพฤกษ์ เนื่องจากพฤกษ์ต้องเอาแมวไปฝากกรรวีเลี้ยงที่บ้านจึงจำต้องรับเขามาด้วย กวีกลับบ้านในร่างแมวและเปลี่ยนเป็นร่างคนเมื่อออกเดินทาง
“พี่เปิดแอร์” กวีหันไปมองค้อน คนอะไรไม่ให้ความร่วมมือเขาสักนิด คนกำลังมีความสุขขัดคออยู่ได้
“ผมหมายถึงอากาศข้างนอก”
“แล้วเรารู้เหรอว่ามันดี”
“มองก็รู้”
“หึๆ” พฤกษ์หัวเราะเด็กเอาแต่ใจ ท่าทางตื่นเต้นของกวีเหมือนเด็กเล็กๆ สายตาเป็นประกาย อยู่ไม่นิ่งหันซ้ายหันขวาตลอดเวลา
“นั่งดีๆ บ้างเถอะพี่เวียนหัว”
“แก่แล้วก็เงี่ย” น้ำเสียงดูถูกนิดๆ ของเด็กดื้อทำให้พฤกษ์อดใจต่อล้อต่อเถียงด้วยไม่ได้
“แล้วใครชอบคนแก่”
“รู้เหรอ นึกว่าไม่รู้” เป็นเขาเองที่ต้องเงียบ ไม่น่าเปิดช่องให้เด็กมันสวนกลับมาได้
“เหอะ”
“อะไร” พฤกษ์หันไปมองทันเห็นปากที่เบ้ออก เขาเอื้อมมือไปดึงหูเด็กดื้อเบาๆ พอให้คอเจ้าของเอียง
“โอ๊ยเจ็บ” กวีขยับศีรษะหนี ยกมือขึ้นลูบหูที่โดนดึง “ก็อย่างนี้ทุกที พอไม่อยากพูดก็เงียบ ชินแล้ว” เสียงคนพูดตวัด ริมฝีปากเชิดขึ้นสูง ไม่รวมตาที่มองมาเหมือนจะหาเรื่องนั่นอีก
“หึ ชินแล้วเราจะบ่นทำไม”
“ใครว่าบ่น ก็พี่พฤกษ์ถามผมว่า..อะไร ผมก็ต้องตอบ ใครเขาอยากพูดเสียใจจะตาย”
“โอเคๆ พี่ยอมแพ้” พฤกษ์รีบห้ามก่อนที่กวีจะบ่นไม่หยุด
“จริงนะ” เสียงดีใจแบบแปลกๆ ทำให้พฤกษ์ต้องละสายตาจากถนนไปมอง ดวงตาคนพูดวาววับ
“อะไรของเรา”
“ก็ถ้าพี่พฤกษ์ยอมแพ้แปลว่าไม่ห้ามผมแล้ว ต่อไปก็มาเป็นแฟนกันเถอะ”
“เอาแบบนี้เลยเหรอ”
“อืม พูดจริงเอาจริงทุกคำ”
“แต่พี่ไม่ได้ยอมแพ้แบบนั้นน่ะสิ ทีนี้เราจะทำยังไง” พฤกษ์ไม่รู้ตัวเลยว่าเขาเพลิดเพลินกับการต่อล้อต่อเถียงกับกวีแค่ไหน
“ไม่ทำไง ผมก็แค่ทำเหมือนที่ผ่านมา”
“ทำเหมือนที่ผ่านมา?” พฤกษ์ทวนคำ
“รักพี่พฤกษ์ ไง” เสียงคนพูดเต็มไปด้วยความรักและความมุ่งมั่น พฤกษ์อดหันไปมองไม่ได้ ยิ่งเห็นดวงตาของกวีเขาก็ยิ่งใจอ่อนลง
“ไม่พูด” คนข้างๆ พูดขึ้นมาลอยๆ “เฮ้อ เคยอ่านหนังสือเจอว่าความเงียบเป็นคำตอบที่น่ากลัวที่สุด ดูท่าจะจริง”
“พูดสิ” พฤกษ์พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน จู่ๆ ก็ไม่อยากเห็นเด็กดื้อทำหน้าเศร้า
“จริงเหรอ” น้ำเสียงของกวีตื่นเต้น “พี่พฤกษ์จะพูดว่าอะไร”
“เด็กน้อย”
“.....”
“ฮ่าๆ” พฤกษ์ถึงกับหลุดหัวเราะออกมาดังลั่น เมื่อเห็นปากที่อ้าค้างรวมทั้งตาที่เบิกกว้างของกวี เขาเกือบชนรถคันหน้าที่ชะลอความเร็วลงเพราะมัวแต่หันไปมอง “เกือบไป” พฤกษ์บ่นกับตัวเอง
“คำก็เด็กสองคำก็เด็ก”
“เด็กจริงๆ โดยเฉพาะเมื่อเทียบกับพี่”
“เหอะกี่ปีเอง”
“เก้าปี” พฤกษ์ต่อประโยคให้
“รู้หรอกน่า แค่เก้าปีเอง เด็กๆ”
“ตั้งเก้าไม่ใช่แค่เก้า” พฤกษ์แก้ให้
“นั่นสิเนอะ ตั้งเก้า” จู่ๆ เด็กดื้อก็เห็นด้วยกับเขา ตามมาด้วยเสียงถอนใจเบาๆ “แค่ก้าวเดียวทำไมมันถึงไกลนักก็ไม่รู้” คนพูดเสียงหงอยก่อนจะปรับให้ร่าเริงเหมือนเก่า “แต่ผมไม่ท้อหรอกนะ สักวันมันต้องไปถึงใจพี่พฤกษ์สิน่า”
“หึๆ เลี่ยนไปไหมเรา”
“แหนะๆ” น้ำเสียงคนพูดร่าเริงขึ้นเป็นสองเท่า จนพฤกษ์งงว่าเขาพูดอะไรผิดหรือเปล่า
“อะไร”
“ก็ถ้าพี่พฤกษ์บอกว่ามันเลี่ยนไป แปลว่าพี่พฤกษ์คิดว่าคำพูดผมหวานใช่ไหมล่ะ หึๆ พี่พฤกษ์ตกหลุมผมแล้ว”
“บ๊อง” พฤกษ์หัวเราะขำ นิดๆ หน่อยๆ ก็เอามาโยงได้ เหลือเกินจริงๆ
“พี่พฤกษ์”
“หือ?” พฤกษ์เลิกคิ้วเมื่อน้ำเสียงของกวีเปลี่ยนไป
“ขอบคุณครับที่ให้ผมติดรถมาด้วย”
“ไม่เป็นไร เราไปทำงาน”
“นั่นแหละ ถึงยังไงผมก็มีความสุขอยู่ดี อย่างผมเนี่ยเขาเรียกเอางานมาบังหน้า” คนพูดสารภาพแบบหน้าชื่นตาบาน
“เข้าเรื่องได้ตลอดสิน่า”
“ก็ผมเก่ง” กวียิ้มกวนๆ ไม่รู้ล่ะเขาจะถือว่าเป็นคำชม
“แต่ก็ดีแล้วที่มาพร้อมกัน”
“จะได้ประหยัดน้ำมันแล้วก็ไม่เสียเวลาใช่ไหมครับ ผมรู้ทันพี่พฤกษ์หรอก ไม่ต้องห่วงผมไม่ได้คิดไปไกล”
“เปล่า” พฤกษ์ปฏิเสธเสียงเรียบ ใบหน้ายังมองตรงไปยังถนน “เรามาด้วยพี่จะได้ไม่เหงา”
“......” กวีเงียบเสียจนพฤกษ์แปลกใจ ชายหนุ่มเหลือบตาไปมองแล้วต้องรีบกลั้นยิ้มเอาไว้ เขาต้องแวะโรงพยาบาลระหว่างทางก่อนหรือเปล่า เพราะดูเหมือนว่าคนที่นั่งมาด้วยกันจะดีใจจนช็อคไปแล้ว
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“เป็นอะไร ทำหน้าอย่างกับจะโดนใครฆ่า” นุ่นเกิดความสงสัยเมื่อเตชิตทำหน้าเหมือนกำลังจะโดนใครประหาร ตั้งแต่ออกจากร้านอาหารที่ลูกค้าพามาเลี้ยงรับรองมื้อเย็น พวกเธอมาถึงช่วงบ่าย จึงเข้าไปที่บริษัทของลูกค้าก่อนโดยยังไม่ได้เข้าที่พัก
“ดูออกขนาดนั้นเลยเหรอ”
“เออสิพี่”
“ถ้าจะเออก็ไม่ต้องเรียกพี่”
“ฮ่าๆ ยังมีอารมณ์จับผิดน้องอีกนะ ว่าแต่มีอะไร”
“พี่แลกห้องกับกวีว่ะ ได้สินบนเป็นตั๋วหนัง”
“ไอ้เชี่ยพี่เต!” นุ่นอุทานลั่นรถ “ตายแน่ๆ ฮ่าๆ”
“ไม่ต้องหัวเราะขนาดนั้นก็ได้มั้งนุ่น โคตรจริงใจ”
“สมควรไหมล่ะ รู้อยู่ว่าพี่พฤกษ์ระวังเรื่องกวีมาก เดี๋ยวพอรู้นะโดนเฉือดแน่”
“เอาไงดี” เตชิตชักลังเล “พี่ไม่ได้อยากได้ตั๋วหนังจริงๆ หรอกแค่สงสารกวีมัน อยากช่วย”
“นั่นสิ นุ่นก็สงสารน้อง เห็นความพยายามแล้วนับถือน้ำใจ เอางี้เดี๋ยวนุ่นจัดการเอง เงียบๆ ไว้ก็แล้วกัน”
“อย่างนี้สิน้องรัก น้องนุ่นของเราน่ารักที่สุด” เตชิตยิ้มร่า
“เดี๋ยวๆ นี่หลอกให้ร่วมมือใช่ไหม แหมมาทำหน้าตาจะเป็นจะตายไอ้พี่เต”
“ฮ่าๆ พูดแล้วนะห้ามคืนคำ”
“เออ เห็นแก่น้องมันหรอก พี่อะไรวะร้ายจริงๆ”
“ของมันแน่อยู่แล้ว”
“เอาตั๋วหนังมาแบ่งกันด้วย”
“มันก็พอกันล่ะวะ”
“จะให้ช่วยหรือไม่ให้ช่วย”
“เออๆ เดี๋ยวพี่แบ่งให้”
“ก็แค่นี้” นุ่นเลิกคุยหันมาใช้ความคิด วิธีไหนดีนะที่จะหลอกพฤกษ์ได้ เห็นทีต้องมัดมือชก
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“พี่พฤกษ์ กุญแจห้องค่ะ” นุ่นส่งกุญแจห้องที่รับจากพนักงานที่หน้าเคาน์เตอร์ให้รุ่นพี่
“ขอบใจ” พฤกษ์เอื้อมมือไปรับ
“อย่าเพิ่งขอบใจค่ะ คือนุ่นทำเรื่องยุ่งเอาไว้” นุ่นแกล้งตีหน้าเศร้าหลุบสายตาลงต่ำ
“มีอะไรหรือเปล่า” พฤกษ์ขมวดคิ้ว เขาไพล่ไปคิดถึงลูกค้า หรือนุ่นลืมหยิบเอกสารมา
“คือ..นุ่นจองห้องมาสามห้องค่ะ แต่ไม่รู้สื่อสารผิดพลาดยังไงกลายเป็นว่าทางนี้คิดว่าสองห้อง”
“อ้าว งั้นก็เปิดเพิ่ม”
“เต็มแล้วค่ะพี่พฤกษ์ ไม่มีห้องว่างเลย”
“งั้นให้กวีมานอนเตียงเสริมห้องพี่กับเตก็ได้”
“ไม่ได้ค่ะ!” นุ่นรีบลดเสียงลงเมื่อเผลอแสดงอาการตกใจออกไป “คือนุ่นจองแบบห้องสแตนดาร์ดมา นอนสามคนมันจะแน่นไป เอางี้ค่ะให้ใครสักคนมานอนกับนุ่นก็ได้ อืม..พี่พฤกษ์สะดวกไหมคะ” นุ่นพุ่งเป้าไปที่พฤกษ์เพื่อกันไม่ให้พฤกษ์เสนอชื่อกวีขึ้นมา เธอรู้จักนิสัยรุ่นพี่ดี การที่เธอเอ่ยชื่อออกไปพฤกษ์ไม่มีทางหักหน้าเธอโดยการเสนอชื่อคนอื่นแทน
“ได้ พี่ไปนอนห้องนุ่นก็ได้” พฤกษ์มีน้ำเสียงลังเลเล็กน้อยแต่ก็ตอบรับตามที่เธอคาดการณ์ มีเพียงกวีที่เบิกตากว้างทำท่าจะโวยวาย จนเตชิตต้องปรามด้วยสายตาว่าให้เงียบไว้ก่อน
“ไม่เป็นไรพี่พฤกษ์ผมนอนเอง ได้ไหมนุ่น” เตชิตเสนอตัวขึ้นมา
“ไม่มีปัญหา เตก็ดีเหมือนกันจะได้ปรึกษาเรื่องงานด้วย เราอยากรู้ว่าเตจะใช้ต้นไม้ประดับในรีสอร์ทมากน้อยแค่ไหน”
“พี่มีแปลนที่คิดไว้คร่าวๆ เดี๋ยวคุยกัน”
“อืม งั้นก็เอาตามนี้ ขอโทษด้วยนะคะพี่พฤกษ์ กวี”
“ไม่เป็นไรนุ่น ไปพักเถอะ” พฤกษ์บอกเพื่อไม่ให้รุ่นน้องกังวล เขาไม่ได้ระแคะระคายแม้แต่น้อย เพราะไม่คิดว่านุ่นจะเอากับเขาด้วย เตชิตลอบยักคิ้วให้กวี ต้องแบบนี้ถึงจะหลบพ้นจากความสงสัยของพี่พฤกษ์
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
พฤกษ์แอบโล่งอกเมื่อเปิดห้องพักเข้าไปเจอเตียงคู่ อย่างน้อยก็นอนแยกกัน ชายหนุ่มวางกระเป๋าลงบนเตียงฝั่งหนึ่ง
“จะอาบน้ำก่อนไหม”
“พี่พฤกษ์อาบเลยครับ ขับรถมาเหนื่อยๆ มาถึงก็ต้องทำงานเลย”
“งั้นก็ได้” พฤกษ์เปิดกระเป๋าหยิบของใช้จำเป็นออกมา เขาคว้าผ้าขุนหนูที่ทางโรงแรมวางไว้ให้บนเตียง ไม่คุ้นเคยกับการถอดเสื้อผ้าและแต่งตัวในห้องน้ำแต่ยังไงก็คงต้องทำ
พฤกษ์เดินออกมาหลังจากชำระร่างกายเรียบร้อย เห็นกวีนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียง เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองเขาก่อนรอยยิ้มจะคลี่ออกช้าๆ จนกระจ่างไปทั่วใบหน้า ราวกับดีใจที่เห็นเขาออกมา พฤกษ์ชะงักฝีเท้า เขามองภาพนั้นนิ่ง
"เป็นอะไรหรือเปล่าครับ" กวีถามเมื่อเห็นพฤกษ์ยืนเฉย เอาแต่จ้องมองหน้าเขา
"เปล่า ไปอาบน้ำเถอะ" พฤกษ์เดินไปพาดผ้าขนหนู เขาเองก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน แต่ชั่วขณะหนึ่งเขารู้สึกคุ้นเคย ทั้งที่นี่เป็นครั้งแรกที่เขากับกวีพักห้องเดียวกัน
“ครับ” กวีลงจากเตียง เขาพยายามไม่เข้าใกล้พฤกษ์มากนัก ไม่อยากให้อีกฝ่ายหนีกระเจิงเสียก่อน อดทนไว้กวี โอกาสแบบนี้ไม่ได้มีมาบ่อยนัก อย่าทำพังเป็นอันขาด
แผนของกวีครั้งนี้คือทำตัวน่ารักกับพฤกษ์ ไม่เข้าใกล้มากเกินไป ให้พฤกษ์รู้สึกสบายใจที่ได้อยู่กับ เขาจะได้หันมามองเขาบ้าง นี่คือความคิดที่ได้จากการเป็นเหมียว เขารู้แล้วว่าพฤกษ์เป็นคนแบบไหน ชอบอะไร ไม่ชอบอะไร พฤกษ์ชอบให้อ้อนแบบเงียบๆ แค่อยู่ใกล้ๆ กันก็พอ
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“อืม” พฤกษ์ขยับตัว ไออุ่นที่ซุกอยู่ข้างกายทำให้ยิ้มออกมาแม้ยังไม่ลืมตา
ชอบจริงๆ นอนตรงนี้ พฤกษ์พลิกตัวตะแคงข้างหมายจะลูบมือไปบนขนนุ่มของเหมียวส้ม ที่ทุกคืนจะต้องเข้ามานอนขดตัวเป็นวงกลมซุกอยู่ข้างกายเขา แต่สิ่งที่มือสัมผัสโดนทำให้พฤกษ์ต้องรีบลืมตาขึ้นมา
พฤกษ์มองร่างเล็กที่นอนขดตัวอยู่ข้างกายเขา กวีซุกศีรษะแนบกับลำตัวของเขา ผมสีดำสนิทตกลงปรกหน้าผาก
“มาตั้งแต่เมื่อไหร่” พฤกษ์ไม่รู้ตัวสักนิดว่าเมื่อคืนเขามีเพื่อนร่วมเตียงด้วย ถ้าเขาไม่ง่วงเกินไปก็เป็นเพราะกวีก็เดินเบามาก
ด้วยท่านอนของอีกฝ่ายทำให้พฤกษ์โกรธไม่ลง กวีไม่ได้รบกวนเขา วิธีนอนเหมือนเด็กตัวเล็กๆ ไม่สิ พฤกษ์เผลอยิ้มออกมา เขาว่าเหมือนเหมียวส้มมากกว่า ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วในที่สุดพฤกษ์ก็คิดออก ทุกครั้งที่เขาอาบน้ำออกมาจะเจอเหมียวส้มนั่งรออยู่บนเตียงเสมอ
“กวี”
“อื้อ” มือของพฤกษ์ถูกปัดออก เมื่อเขาแตะลงบนไหล่ของอีกฝ่าย
“กวี”
“อื้อ” นอกจากไม่ตื่นแล้ว กวียังขดตัวเป็นก้อนกลมมากขึ้น พฤกษ์ต้องชะโงกดูเพราะกลัวอีกฝ่ายจะตกเตียง
“นอนอย่างกับแมว ไม่ปวดหลังหรือไง” พฤกษ์เอนตัวกลับลงไปนอน ถามตัวเองว่าทำไมเขาถึงไม่ลุกหนี หรือปลุกกวีแล้วไล่ให้กลับไปนอนที่เตียง ไม่เป็นไรหรอกมั้ง ไม่ได้รบกวนเขาเท่าไหร่ พฤกษ์ตัดสินใจปล่อยไป
เขาหลับตาลงช้าๆ รับรู้ถึงไออุ่นที่ยังแตะอยู่ข้างกาย เอาเถอะ เขาจะทำเป็นว่ายังไม่ตื่นขึ้นมาก็แล้วกัน หวังว่าเด็กดื้อจะแอบย่องลงจากเตียงไปก่อนเหมือนตอนมา เขาจะได้ทำเป็นว่าไม่รู้ไม่เห็นอะไร นอนแบบนี้ก็อุ่นสบายดีเหมือนกัน
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
[/b][/url]
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ❤ This man is mine ❤ คนนี้ของเหมียว [End] 05/12/17 ✿ P:35 (อ่าน 233406 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก