ตอนที่ 10 : แคร์ “อรุณสวัสดิ์ครับ” พฤกษ์ปรับสายตาให้สู้กับแสงแดดที่ส่องเข้ามาในห้องก่อนหันไปมองตามเสียงพูด กวีนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียงของตัวเอง อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย
“ตื่นนานแล้วเหรอ” ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่ง ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมเขาไม่รู้ตัวสักนิด
“สักพักครับ”
“เราทำอะไรเบาเหมือนกันนะพี่ไม่รู้สึกตัวเลย”
“ก็ผมเกรงใจ” กวียิ้มกว้าง ขืนทำเสียงดังพฤกษ์ก็รู้สิว่าเขาแอบไปนอนด้วย
“อืม พี่ขออาบน้ำก่อน กวีจะลงไปกินข้าวก่อนก็ได้เดี๋ยวพี่ตามไป”
“ครับ” เขาเป็นคนพูดเองแต่พออีกฝ่ายทำตามเขากลับแปลกใจจนต้องหันไปมอง เดี๋ยวนี้กวีไม่ค่อยเซ้าซี้เขาเหมือนเก่า
“พี่พฤกษ์มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“เปล่า ไปเถอะ”
“ครับ” กวีลุกขึ้นยืน เขาไม่ดื้อดึงเพราะเดี๋ยวนี้เขาเห็นพฤกษ์ทุกวันอยู่แล้ว เห็นยิ่งกว่านี้เสียอีก ดังนั้นอะไรที่ทำให้พฤกษ์เห็นว่าเขาเชื่อฟังได้เขาก็จะทำ
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“เป็นไง”
“อะไรพี่นุ่น” กวีวางจานอาหารเช้าลงบนโต๊ะ ยังไม่ทันนั่งก็ถูกซักฟอกทันที
“อย่ามาทำไก๋เมื่อคืนเป็นไงบ้าง”
“อย่าถามให้เสียเวลาพี่ว่าไม่มีอะไรทั้งนั้น” เตชิตจิ้มเบคอนในจานของนุ่นเข้าปาก
“ตลกแดกแล้วพี่เต ไปตักเอาเอง”
“นิดหน่อยไม่ได้” เตชิตบ่นแต่ก็ยอมลุกออกไปแต่โดยดี
“ว่าไง ตอบมาเร็วๆ เดี๋ยวพี่พฤกษ์มาอดรู้กันพอดี” นุ่นเร่งน้องเล็กของกลุ่มด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“ก็อย่างที่พี่เตว่านั่นแหละพี่นุ่น ไม่มีอะไร”
“สักนิดก็ไม่มีเหรอ!”
“อืม” กวีพยักหน้า
“โธ่ๆ น้องฉัน ไม่ได้เรื่องเลย”
“อย่างกับพี่นุ่นไม่รู้จักพี่พฤกษ์ จะให้ผมทำอะไรได้” กวียกขนมปังขึ้นกัด เขาไม่ยอมเล่าเรื่องที่แอบขึ้นไปนอนเตียงเดียวกับพฤกษ์ เพราะถือว่ามันไม่ได้มีอะไร
กวีย่องลงมาจากเตียงของพฤกษ์ตั้งแต่เช้าตรู่ เขาอาบน้ำแต่งตัวแล้วมานั่งมองใบหน้ายามหลับของพฤกษ์ได้อย่างไม่รู้เบื่อ ตอนเป็นแมวเขาก็นั่งมองแบบนี้ทุกวัน
“ก็จริง” นุ่นพยักหน้า “แต่มันไม่ถูกต้อง”
“อะไรไม่ถูกพี่นุ่น
“อย่าให้การเสียสละของพี่สูญเปล่าสิ รู้ไหมการนอนห้องเดียวกับพี่เตมันทรมานแค่ไหน โอ๊ย!” นุ่นยกมือขึ้นกุมหัวเมื่อถูกเขกดังโป๊ก
“พูดอะไร พี่ได้ยินนะ” เตชิตวางจานอาหารลงบนโต๊ะก่อนนั่งลงที่เดิม
“มาโคตรไว”
“ไม่ไวจะได้ยินเหรอ ลามปามพี่เชื้อ”
“โหย นี่ยอมเรียกพี่ตามที่ขอแล้วจะเอาอะไรอีก”
“เดี๋ยวอย่าเพิ่งเถียงกันครับ ตกลงผมยังไม่รู้เลยว่าพี่เตทำอะไร” กวีรีบห้ามทัพก่อนทั้งคู่จะเปิดศึกขึ้นมา
“ก็พี่เตน่ะสิกรนโคตรดัง พี่ทั้งเอาหมอนอุดหู ทั้งเอาผ้าห่มคลุม จะขาดอากาศตายอยู่แล้วยังได้ยินอยู่เลย นอนเกือบไม่หลับ”
“หนอย นอนเกือบไม่หลับเหรอ” เตชิตยีผมของนุ่นจนยุ่งเหยิง “พี่ตื่นมาเห็นเรานอนอ้าปากน้ำลายยืดแล้วบอกนอนไม่หลับ”
“เฮ้ย! จริงดิพี่เต”
“เออ ระวังเถอะมีแฟนเมื่อไหร่โดนขอเลิกแน่”
“อายว่ะ” นุ่นยีผมตัวเองให้ยุ่งเข้าไปใหญ่ ไม่รู้เลยว่าเตชิตแอบหัวเราะขำแถมหันไปยักคิ้วให้กวี ทำให้รู้ว่าที่พูดมาโกหกทั้งหมด
“สรุปเมื่อกี้พี่พูดถูกใช่ไหม” เตชิตเปลี่ยนมาให้ความสนใจกวีแทน ปล่อยให้นุ่นตีอกชกหัวตัวเองต่อไป
“อืม ประมาณนั้นแหละพี่เต”
“เอาน่า ยังเหลืออีกตั้งสองวันหนึ่งคืน มันต้องมีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นบ้างแหละ”
“สาธุ ให้มันจริงเถอะครับ” กวียกมือขึ้นไหวท่วมหัว
“มอมเหล้าพี่พฤกษ์ไหมแล้วคืนนี้ปล้ำเลย พี่ช่วย” นุ่นเสนอไอเดียสุดเก๋ไก๋ให้น้องเล็กของกลุ่ม
“นี่มันผู้หญิงพูดจริงเหรอวะ” เตชิตส่ายหัว แนะนำกันแต่ละอย่าง ดีๆ ทั้งนั้น
“อ้าวพี่ มัวแต่ชักช้าเดี๋ยวก็โดนเขมือบ ชะนีของพี่พฤกษ์ยิ่งมาแรงแหกโค้งอยู่ด้วย”
“แซงโค้งก็พอมั้ง”
“น้อยไปสิ” นุ่นมองค้อน “ว่าไงกวี เอาไหม”
“ก็น่าสนนะครับ”
“พอๆ “ เตชิตรีบห้าม ไม่ใช่ว่าเขาไม่สนับสนุน แต่กลัวว่าต่อไปพฤกษ์จะยิ่งออกห่างจากกวีมากขึ้นกว่าเดิม ทำแล้วได้ผลดีก็ดีไป แต่ถ้าตรงกันข้ามเขาไม่อยากนึกภาพ
“ขัดตลอด ตัวเองนั่นแหละส่งพี่พฤกษ์เข้าอวยให้กวี ยังไม่เห็นพูด”
“ส่งอะไรวะ”
“อ้าวก็ที่จัดการให้อยู่ห้องเดียวกันนี่ไง”
“พี่เปล่า เราต่างหาก”
“อ้าว! ไอ้พี่เต” สรุปแล้วมวยคู่เอกก็เปิดศึกกันจนได้ กวีได้แต่นั่งหัวเราะเหมือนดูหนังตลก คิดไปคิดมาก็เข้าท่าเหมือนกัน เล่นตัวมากๆ จะปล้ำให้ กวีหัวเราะออกมาเบาๆ ขำความคิดที่ไม่มีทางเกิดขึ้นจริงของตัวเอง โธ่ ใครจะไปกล้า หาเรื่องให้พี่พฤกษ์เกลียดเปล่าๆ
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“พี่เตไม่ได้เรื่องเลย” เสียงงอนปนน้อยใจของหนุ่มน้อยที่ยืนหน้าง้ำอยู่ข้างๆ ทำให้เตชิตนึกอยากจะเกาเตะสักป๊าบ
“อะไรวะอยู่ดีๆ ก็ด่าพี่ด่าเชื้อ”
“ก็พี่เตออกจะหน้าตาดีทำไมถึงไม่มีเสน่ห์”
“เอ้า พูดอย่างนี้หยามกันนี่นา ใครบอกว่าพี่ไม่มีเสน่ห์”
“ก็ถ้ามีผู้หญิงคนนั้นจะเกาะพี่พฤกษ์เป็นปลิงอย่างนั้นเหรอ” กวีพยักพเยิดไปทางลูกสาวของเจ้าของโครงการ ที่เกาะหนึบอยู่กับพฤกษ์ตั้งแต่พวกเขาเริ่มสำรวจพื้นที่สำหรับสร้างรีสอร์ท
“เฮ้ย เขาคุยงานกัน”
“นอกจากไม่ได้เรื่องแล้วยังตาถั่วด้วย” นุ่นพูดลอยๆ เห็นๆ กันอยู่ว่าตั้งแต่แม่เจ้าประคุณโผล่หน้ามารับรองแทนบิดาที่ติดธุระสำคัญ ก็ไม่เห็นหัวใครในทีมอีกเลยนอกจากพฤกษ์
“เอา เอาเข้าไป” เตชิตโดนทั้งขึ้นทั้งล่อง “เออพี่ผิดเองก็ได้ ที่สู้พี่พฤกษ์ไม่ได้พอใจหรือยัง”
“ทีผมไม่เคยให้โอกาส ทีอย่างนี้ไม่เห็นปฏิเสธ” กวีได้แต่มองตาม เขาอดน้อยใจไม่ได้ที่เห็นพฤกษ์ยอมตามใจผู้หญิงคนนั้น ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องสำคัญไม่เกี่ยวกับงานสักนิดแต่พฤกษ์ก็ไม่ขัด ปลาในสระเขาก็อยากดูเหมือนกันไม่เห็นชวน
“เฮ้ยนี่มันลูกค้าจะปฏิเสธยังไงน่าเกลียด เราก็อย่าคิดอะไรมาก เดี๋ยวก็แยกย้ายแล้ว”
“เหรอออ” นุ่นลากเสียงยาวเหยียด “แล้วคุณฤดีมาศอันนั้นเรียกว่าอดีตลูกค้าไหม โอ๊ย!” นุ่นเอียงตัวหนีเมื่อถูกเตชิตหยิกหมับเข้าที่แขน พร้อมกับสายตาที่มองนำไปทางกวี เธอจึงรีบปิดปากทันทีเมื่อคิดได้
“จะว่าไปพี่เตก็พูดถูกนะ อย่าคิดมากเลย ไม่มีอะไรหรอก”
“รู้” กวีพยักหน้าน้อยๆ แต่สายตาไม่ละจากแผ่นหลังของพฤกษ์ ตกลงเพราะเป็นเขาใช่ไหมพฤกษ์ถึงไม่เคยสนใจ ไม่เกี่ยวกับว่าเขาเป็นอย่างไร จะดื้อหรือน่ารักแค่ไหนก็ไม่สำคัญ
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“พี่พฤกษ์ทำอะไรครับ” กวีนิ่วหน้าเมื่อออกมาจากห้องน้ำเห็นพฤกษ์กำลังเก็บของลงกระเป๋า
“พนักงานโทรมาบอกว่ามีห้องว่าง”
“พี่พฤกษ์จะย้ายเหรอครับ”
“ใช่” ความน้อยใจที่สุมอยู่ในอกตลอดวันทำให้กวีกัดริมฝีปากแน่น ตาของเขาแดงเรื่อ มองพฤกษ์เก็บของจนเสร็จ
“ผมถามจริงๆ เถอะพี่พฤกษ์ รังเกียจอะไรผมนักหนา” พฤกษ์เงยหน้าขึ้นจากกระเป๋า หันไปมองกวีที่นั่งอยู่บนเตียงของตัวเอง หน้าเด็กดื้อเหมือนกำลังจะร้องไห้ พฤกษ์ถอนใจออกมาเบาๆ ตัดสินใจเดินไปทิ้งตัวลงนั่งข้างกัน
“พี่ไมได้รังเกียจเรา”
“ถ้าไม่ได้รังเกียจทำไมพี่พฤกษ์เอาแต่หนีผม ทำไมไม่ให้โอกาสผมบ้าง”
“พี่ไมได้รังเกียจแต่มันเป็นไปไม่ได้”
“ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ครับ ผมก็มีรูให้ใส่เหมือนกัน”
“กวี!” พฤกษ์ตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน ไม่คิดว่าเด็กอย่างกวีจะกล้าพูดเรื่องนี้ออกมา
“ก็ผมพูดเรื่องจริง” กวีเชิดหน้าขึ้นสูง ไม่รู้ล่ะก็เขาน้อยใจนี่
“เด็กแก่แดด”พฤกษ์เอ็ดเมื่อตั้งสติได้ อยากจับมาฟาดสักทีสองที ถ้าเป็นเด็กเล็กๆ คงโดนเขาตีไปแล้ว
“เอาไงแน่ครับ วันก่อนบอกผมเป็นเด็กน้อย วันนี้เป็นเด็กแก่แดด” เสียงพูดหาเรื่อง ไอ้ที่คิดว่าจะทำตัวน่ารักให้พฤกษ์เห็นเป็นอันพับเก็บเข้ากระเป๋า
“หึๆ” พฤกษ์ควรโกรธ แต่เห็นหน้าแล้วบอกตรงๆ ว่าเขาโกรธไม่ลง ดูมัน เขาควรเป็นคนโมโหทำไมกลายเป็นอีกฝ่ายไปได้
“หัวเราะผมเหรอ!” กวีโมโหขึ้นหน้า เขาโถมเข้าหาพฤกษ์ด้วยความรวดเร็ว จนอีกฝ่ายล้มลงกับเตียง กวีจับใบหน้าของพฤกษ์ไว้ด้วยสองมือก่อนกดริมฝีปากเข้าหาริมฝีปากหนา ไม่สนเมื่อพฤกษ์จับเอวเขาพยายามดันออก กวีบดเบียดริมฝีปากลงไปให้แนบชิดมากยิ่งขึ้น
“กวี! ทำอะไร!” พฤกษ์ใช้แรงที่มากกว่าผลักกวีออกสำเร็จ เจ้าตัวดียอมถอยออกห่างแต่กลายเป็นว่าอีกฝ่ายนั่งคร่อมทับเอวเขาอยู่
“ก็ไหนพี่พฤกษ์บอกไม่ได้คิดอะไร” คนพูดก้มหน้าลงมอง ทำหน้าเง้าไม่พอใจที่โดนผลัก
“หะ!” พฤกษ์มองใบหน้านั้นอย่างเหลือเชื่อ อะไรของเจ้าเด็กแสบ เขาบอกว่าไม่ได้คิดอะไรก็ถูกแล้วดังนั้นจึงไม่ควรทำแบบนี้
“ถ้าพี่พฤกษ์ไม่ได้คิดอะไรกับผมจะเป็นอะไรไป แค่ปากชนปากก็เหมือนมือโดนมือนั่นแหละ” พฤกษ์เกือบหลุดขำออกมา เออ มันก็คิดของมันได้
“หรือ..” เด็กแสบทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่เขาแถมกล้มหน้าลงมาเสียใกล้ “หรือพี่พฤกษ์รู้สึกอะไรกับจูบของผม”
“ไหนเราบอกแค่ปากชนปาก ไม่ใช่จูบ” พฤกษ์ขัดเสียงดุ
“นั่นแหละ นั่นแหละ รู้สึกใช่ไหม”
“รู้สึก” พฤกษ์เว้นระยะคำพูด “รู้สึกว่าเราควรโดนตีสักที จะได้ไม่ทำตัวแก่แดดแบบนี้อีก”
“โอ๊ย! พี่พฤกษ์หยุด” กวีร้องห้ามลั่นเมื่อพฤกษ์พลิกตัวเขาลง จับหมุนให้นอนคว่ำแล้วฟาดมือลงมาที่สะโพก
“ใครสอนให้ทำตัวแบบนี้”
“ไม่มี โอ๊ย”
“ทีหลังอย่าทำมันไม่น่ารัก” พฤกษ์หยุดตี กวีรีบหมุนตัวกลับมานอนหงายแล้วรีบลุกขึ้นนั่งทันที
“เอาเถอะครั้งนี้พี่จะยกโทษให้ แต่ต่อไปอย่าแก่แรดแบบนี้อีก”
“ไม่เห็นจะจริง” เสียงอู้อี้ดังอยู่ในลำคอแต่พฤกษ์ได้ยิน
“พูดว่าอะไรนะ”
“ตัวเองตีแล้วมาบอกยกโทษให้”
“ทำผิดยังจะเถียง แล้ววันนี้เราเป็นอะไรทำไมถึงเกเรนัก” พฤกษ์ถามด้วยเสียงจริงจัง กวีอาจแสดงออกเต็มที่ว่าชอบเขา แต่ไม่เคยทำเรื่องแบบนี้
“ก็ผมน้อยใจ พี่พฤกษ์ทำอย่างกับผมเป็นไส้เดือนกิ้งกือ แค่นอนห้องเดียวกันมันจะตายหรือไง ไม่ได้นอนเตียงเดียวกันสักหน่อย แล้วกับคนนั้นอีก ใครดูก็รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นอ่อยพี่พฤกษ์ พี่พฤกษ์ไม่เห็นขัด ทีผมอ่อยให้ตายเหอะ หางตาก็ไม่แล” คนพูดอดรู้สึกน้อยใจขึ้นมาอีกระลอกไมได้ น้ำเสียงจึงขึ้นจมูก ดวงตาแดงเรื่อ
“นี่แหละเค้าถึงเรียกว่าเด็ก เอะอะโวยวายไม่ถามไถ่ก่อน”
“บ่นผมอีกแล้ว”
“ก็เรามันน่าบ่นไหม พี่แจ้งพนักงานไว้ตั้งแต่เมื่อวานว่าถ้ามีห้องว่างขอจองเพิ่ม พอเขาโทรมาบอกจะยกเลิกก็เกรงใจ เพราะเราไม่อยู่ทั้งวันเขาอุตส่าห์เก็บห้องไว้ให้ พี่ลืมโทรไปยกเลิก”
“โทรไปยกเลิก?” น้ำเสียงของกวีตื่นเต้น ดวงตาเป็นประกาย “หมายความว่าพี่พฤกษ์ชอบค้างกับผมเหรอ”
“เกินไป เอาแค่ค้างด้วยได้ก็พอมั้ง”
“จริงๆ นะ” กวีจับแขนพฤกษ์เขย่า
“อืม แล้วเรื่องคุณเนตร ลืมหรือเปล่าว่าตอนนี้เขาเป็นลูกค้ารายใหญ่ของบริษัท บริษัทที่มีพ่อเราเป็นเจ้าของ เงินในกระเป๋าที่เราใช้อีกหน่อยก็ต้องมาจากตรงนี้”
“ผมทำตัวไม่น่ารักเลยเนอะ” เด็กดื้อเสียงอ่อย คล้ายพออารมณ์ดีแล้วก็นึกขึ้นมาได้ว่าอะไรควรอะไรไม่ควร
“หึๆ” แปลกที่พฤกษ์กลับคิดว่าไอ้ท่าทางหงอยๆ แบบนี้มันก็น่ารักดี
“ไปดีกว่า” จู่ๆ เด็กดื้อก็ขยับตัว
“ไปไหน” พฤกษ์อดถามด้วยความแปลกใจไม่ได้
“ไปบอกให้พี่เตย้ายห้อง พี่พฤกษ์จะได้ไม่ต้องย้าย”
“พี่ยังไม่ได้บอกเลยนะว่าจะไม่ย้าย”
“ไม่ย้ายหรอกเดี๋ยวผมเสียใจ”
“หึๆ เรานี่มันแสบจริ.... พฤกษ์พูดต่อไมได้เพราะมีบางอย่างปิดปากเอาไว้
“ห้ามด่าห้ามว่า ของวันนี้ว่าไปแล้ว”
“เจ้าเด็กนี่!”
“ไปแล้ว” เจ้าตัวดีกระโดดลงเตียง วิ่งไปใส่รองเท้าก่อนหายออกประตูไป ให้ตายเถอะ เพิ่งพูดไปเมื่อกี้ว่าอย่าทำอีก ตกลงเจ้าตัวดีฟังเขาบ้างไหม
พฤกษ์ทิ้งตัวลงกับเตียง ยกมือขึ้นลูบริมฝีปาก จูบไม่เป็นแล้วยังบอกว่าไม่ใช่เด็ก เด็กบ้าน่ะสิ ดื้อก็เท่านั้น ตื้อก็ที่หนึ่ง แต่.. พฤกษ์ถอนใจเฮือกใหญ่ แต่ตอนนี้เขาคงบ้ามากกว่า เพราะดันรู้สึกดีกับจูบของเด็กบ้าเข้าให้ จูบที่ไม่เอาไหนสักนิด
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“พักผ่อนกันตามสบายนะคะ แม่ครัวกำลังจัดอาหารมาให้”
“ขอบคุณครับคุณเนตร” เตชิตยิ้มร่า อากาศวันนี้ค่อนข้างร้อนเขาจึงดีใจที่งานเสร็จเสียที
“คุณพฤกษ์คะ ขึ้นไปบนห้องทำงานกับเนตรนิดได้ไหมคะ เนตรจะรบกวนให้ช่วยเลือกรูปติดผนังให้หน่อย เนตรรักพี่เสียดายน้องไม่รู้จะติดรูปไหนดี ” พฤกษ์เกือบตอบว่าครับแต่ชะงักเสียก่อน
“เต”
“ครับพี่”
“พี่ฝากขึ้นไปช่วยคุณเนตรหน่อย นายเตเป็นอินทีเรียร์เรื่องการตกแต่งภายในจะเก่งกว่าผมครับ”
“อ้าวแล้วคุณพฤกษ์ไม่ไปด้วยกันหรือคะ”น้ำเสียงคนพูดเต็มไปด้วยร่องรอยความผิดหวัง
“ได้เลยครับ เชิญครับคุณเนตร” เตชิตผายมือออก เป็นการเร่งให้อีกฝ่ายนำทาง พฤกษ์จะได้ไม่ต้องตอบคำถาม
“งั้นเดี๋ยวเนตรลงมานะคะ”
“ครับ” พฤกษ์พยักหน้ารับ สายตาเหลือบไปเห็นรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าของกวี เจ้าตัวดีคงคิดว่าเขาปฏิเสธเพราะคำพูดของตัวเองเมื่อคืนถึงอารมณ์ดีขนาดนั้น พฤกษ์ทำเป็นไม่เห็นเสีย จะให้ทักได้อย่างไรในเมื่อเด็กดื้อคิดถูกต้องแล้ว
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
[/b][/url]
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ❤ This man is mine ❤ คนนี้ของเหมียว [End] 05/12/17 ✿ P:35 (อ่าน 233564 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก