ตอนที่ 11 : หวั่นไหว“พี่พฤกษ์ ผมขอกุญแจรถ”
“จะเอาไปทำไม” พฤกษ์มองมือที่แบมาตรงหน้าเขา เจ้าตัวดียิ้มประจบเอาใจ
“พี่พฤกษ์เหนื่อยมาทั้งวันผมขับกลับให้เอง พี่พฤกษ์จะได้นอนพัก”
“มีใบขับขี่หรือยัง”
“ผมขับเก่งนะ” เด็กบางคนยังพยายามอวดสรรพคุณตัวเอง โดยทำหูทวนลมกับคำถามของเขา
“ไปสอบมาแล้วใช่ไหม
“ผมมีรถ ขับไปเรียนออกบ่อย”
“สรุปคือไม่มี”
“พ่ออนุญาต” ถึงจะบ่นจนหูชาก็เถอะแต่เรื่องอะไรเขาจะบอกพฤกษ์
“พี่ไม่ใช่พ่อของเราจะได้ยอมให้ขับ”
“รู้ ใครเขาอยากให้พี่พฤกษ์เป็นพ่อ อยากให้เป็นแฟนมากกว่า”
“กวี”
“ครับๆ ไม่ขับก็ได้ แต่ถ้าพี่พฤกษ์ง่วงบอกผมนะ ผมเปลี่ยนให้แป๊บเดียวคงไม่เป็นไรมั้ง” พฤกษ์คิดว่าอีกฝ่ายรู้ว่าเขาเรียกชื่อทำไมแต่ทำเป็นไม่ได้ยินเสียมากกว่า
“ถ้าง่วงพี่จะจอดนอน”
“งั้นผมไม่ขับก็ได้” เด็กแก่แดดยิ้มทะเล้น “จะได้อยู่กับพี่พฤกษ์นานอีกนิด” พฤกษ์ถอนใจดังเฮือก อยากรู้จริงๆ ว่าสมองน้อยๆ นั่นวันๆ คิดอะไรบ้าง เล่นหยอดเขาทุกครั้งที่มีโอกาส เก็บครบทุกเม็ดกะไม่ให้พลาดเลย
“ขึ้นรถได้แล้ว” พฤกษ์ใช้วิธีเดิมๆ คือไม่ตอบโต้ เขากดรีโมทเปิดประตูรถ รอให้อีกฝ่ายเดินอ้อมไปขึ้นรถฝั่งข้างคนขับเรียบร้อยแล้วเขาจึงขึ้นรถบ้าง นึกขำอยู่ในใจว่ากว่าจะถึงกรุงเทพฯ เขาจะโดนแทะเล็มอีกสักเท่าไหร่ กว่าจะถึงที่หมายเขาคงพรุนไปทั้งตัว
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“พี่พฤกษ์”
“หือ?”
“ทานส้มครับ” มือเรียวยาวยื่นมาตรงหน้า พฤกษ์ชะงักนิดหนึ่งก่อนก้มหน้าลงไปทาน ริมฝีปากของเขาแตะโดนปลายนิ้วของกวี เจ้าตัวสะดุ้งน้อยๆ จนเขารู้สึกได้
“โทษที”
“ไม่เห็นเป็นไร” เสียงงุ้งงิ้งดังเบาๆ พฤกษ์เหลือบตาไปมอง เห็นเด็กแก่แดดแอบหน้าแดง สีหน้าคนบอกว่าไม่เป็นไรออกอาการมาก
“พี่พฤกษ์ทานอีกนะหวานดี”
“อืม”
“ผมจะบอกให้ผมไม่เคยทำให้ใครเลยนะ” คนปอกส้มพูดเจื้อยแจ้ว มือแกะไปปากก็จีบเขาไปด้วย “พี่วีก็ยังไม่เคยได้กินเลย”
“วันนั้นพี่เห็นเรานั่งแกะส้มแจกไปทั่วที่ออฟฟิศ”
“.....”
“หึๆ” พฤกษ์หลุดเสียงหัวเราะออกมา เมื่อเจ้าตัวดีทำหน้าเหมือนเด็กถูกจับผิดได้
“แต่ผมไม่เคยป้อนใคร แกะให้เฉยๆ” หน้าเล็กๆ เชิดขึ้น สีหน้าเอาแต่ใจ งอนที่เขาขัด
“แน่ใจ?”
“....”
พฤกษ์พยายามกลั้นหัวเราะ ทำหน้าเข้มเข้าไว้ เป็นไงล่ะเด็กน้อยถึงกับไปไม่ถูก
“หึงเหรอ”
“หะ!” กลายเป็นว่าเขาเสียหลักเสียเอง พฤกษ์หันไปมองหน้า เอากับเจ้าเด็กแก่แดดสิ มันคิดของมันได้
“รู้แล้ว วันหลังจะไม่ป้อนใครอีก”
“เดี๋ยว! พี่ยังไม่ได้พูดอะไรแบบนั้น”
“แต่ผมรู้น่า ไม่ต้องเขิน” ดวงตาที่มองมาเป็นประกาย เหมือนจะมีคำพูดลอยออกมาว่า..จับได้แล้ว
“เรามันบ๊อง”
“เขินอะดิ ทำเขินกลบเกลื่อน โอ๊ย..” กวียกมือขึ้นลูบหัว คนตัวโตใจร้ายเขกลงมาได้
“น้อยๆ หน่อย”
“ดีจัง” เสียงคนพูดมีความสุขจนพฤกษ์แปลกใจ
“ชอบถูกเขกหัวเหรอ”
“เปล่า แต่พี่พฤกษ์ไม่ได้เล่นกับผมแบบนี้นานแล้ว ผมดีใจ”
“.....”
“ทำอะไร” พฤกษ์ถามเมื่อหางตาเห็นกวีตบปากตัวเองเบาๆ
“กะแล้วว่าต้องทำให้พี่พฤกษ์ชะงัก แต่ผมมัวแต่ดีใจเลยเผลอพูดออกไป ปากไวจริงๆ” กวีตีปากตัวเองอีกครั้ง “หมดกันสินะ เดี๋ยวพี่พฤกษ์ก็จะกลับไปห่างเหินผมอีก” น้ำเสียงและท่าทางหงอยๆ ของกวี ทำให้พฤกษ์รู้สึกว่าหรือที่ผ่านมาเขาใจร้ายกับกวีมากเกินไป
“ไม่หรอก”
“ไม่เหรอ! พี่พฤกษ์จะไม่กลับไปหลบหน้าผมอีกแล้วใช่ไหม”
“พี่ไม่เคยหลบหน้าเรา” หลังจากที่เขารู้ความในใจของกวี พฤกษ์ปฏิเสธอีกฝ่ายโดยการพูดคุยให้น้อยลง เล่นด้วยน้อยลง ทำตัวสนิทสนมน้อยลง เพื่อให้กวีถอยไปเอง แต่พฤกษ์มั่นใจว่าเขาไม่เคยหลบหน้า
“ไม่หลบก็ไม่หลบ แปลว่าเหมือนเดิมนะ” น้ำเสียงของกวีตื่นเต้น ดวงตาเป็นประกายด้วยความหวัง มือเผลอยกขึ้นจับแขนเขาเขย่า
“เดี๋ยวรถชน”
“โอ๊ะขอโทษครับ ก็ผมดีใจนี่”
“ไม่เห็นมีอะไรน่าดีใจ”
“พี่พฤกษ์ไม่รู้หรอกว่าสำหรับผมมันเป็นเรื่องน่าดีใจแค่ไหน”
“....” แปลกที่พฤกษ์รู้สึกหน่วงขึ้นมา จู่ๆ ก็นึกสงสารคนที่คอยบอกว่ารักเขา ไอ้ตัวดีมันจะเคยท้อบ้างไหม
“พี่พฤกษ์”
“หือ?”
“ถ้าพี่พฤกษ์อยากเป็นพ่อก็ได้นะ”
“อะไรของเรา” พฤกษ์ขมวดคิ้ว พยายามตามเด็กแก่แดดให้ทัน เมื่อกี้ยังอยู่โหมดเศร้าอยู่แล้ว
“ก็เผื่อพี่พฤกษ์อยากเป็นแดดดี้ ป่าปี๊ไง ผมเรียกก็ได้นะ ป่าปี๊~” เสียงเรียกกับรอยยิ้มออดอ้อนของกวีทำให้พฤกษ์รู้สึกเหมือนเขาเป็นตาแก่เลี้ยงต้อยขึ้นมา ความรู้สึกหน่วงเมื่อครู่หายวับ ไอ้เด็กบ้าเอ๊ย เล่นเอาเขาตามอารมณ์ไม่ทัน
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“ห้าทุ่มกว่า” กวีมองนาฬิกาในรถ “พี่พฤกษ์ป่านนี้แม่ผมหลับไปแล้วแน่เลย ปกติสี่ทุ่มถ้าไม่มีอะไรก็ขึ้นห้องแล้ว”
“พี่แค่แวะไปส่งเรากับรับเหมียวกลับ ไม่ได้จะแวะกวนผู้ใหญ่”
“แต่พี่วีบอกว่าแม่เอาแมวของพี่พฤกษ์เข้าไปนอนด้วยทุกคืน” กวีโกหกหน้าตาย
“งั้นเหรอ” พฤกษ์คิดนิดหนึ่งก่อนตอบ “ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวพี่ไปส่งเราก่อน แล้วพรุ่งนี้ค่อยแวะไปรับเหมียวตอนเช้า”
“ไปพรุ่งนี้พร้อมกันก็ได้”
“หมายความว่ายังไง”
“มันดึกแล้ว ผมไปบ้านพี่พฤกษ์แทนดีไหม แล้วพรุ่งนี้ค่อยไปบ้านผมพร้อมกัน”
“บ้านเรากับบ้านพี่ไม่ได้ไกลกันมาก”
“แต่ไปกลับก็เกินครึ่งชั่วโมง พรุ่งนี้พี่พฤกษ์ก็ต้องไปอีกอยู่ดี รอไปทีเดียวเลยก็ได้”
“.....”
“เอาตามนี้” กวีรวบรัดตัดความเมื่อเห็นว่าพฤกษ์เงียบไป คิดในใจว่าเดี๋ยวคงโดนดุอีกตามเคย
“อย่างนั้นก็ได้”
“เอ๋?” กวีหันไปมองไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง เขาก็อ้างไปอย่างนั้น ปกติก็ลองมันทุกทาง ส่วนใหญ่จะโดนพฤกษ์ปฏิเสธจนเคยชิน ครั้งนี้ก็เหมือนกัน เขาไม่คิดว่ามันจะได้ผลหรอกก็แค่อยากลองดู
“มีอะไร”
“เปล่าๆ” กวีรีบปฏิเสธ หันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่าง กลัวอีกฝ่ายจะเห็นรอยยิ้มของเขา เดี๋ยวไหวตัวทันยกเลิกขึ้นมาอดกันพอดี นี่จะเป็นครั้งแรกที่เขาจะได้ไปค้างบ้านพฤกษ์ในร่างคน เรื่องอะไรจะทำให้เสียโอกาสที่เขารอคอยมานานแสนนาน ก้าวไปข้างหน้าอีกก้าวแล้วนะกวี นายเก่งที่สุด
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“เดี๋ยวพี่ทำความสะอาดห้องพักแขกให้”
“ไม่เห็นต้องทำเลย ผมนอนห้องพี่พฤกษ์ก็ได้ ที่โรงแรมก็นอนห้องเดียวกันไม่เห็นเป็นไร”
“....”
“ผมนอนพื้นก็ได้เอ้า” กวีต่อรองเมื่อเห็นพฤกษ์เงียบ
“แน่ใจนะว่านอนได้”
“ได้ หาอะไรนิ่มๆ ปูให้ผมก็พอ”
“ตามใจ เดี๋ยวพี่ไปหยิบเสื้อผ้าให้ เราอาบห้องน้ำข้างล่างนี้เดี๋ยวพี่จะใช้ห้องน้ำในห้องนอน จะได้ไม่ต้องรอกันมันดึกแล้ว”
“เหอะ ให้ผมอาบข้างล่างกลัวผมค้นห้องใช่ไหมล่ะ” เขาไม่เห็นจะสนใจ ค้นจนเบื่อแล้ว
“รู้นี่”
“โห” กวีลากเสียงยาว “ตรงไปหรือเปล่า”
“หึๆ รอตรงนี้เดี๋ยวพี่ขึ้นไปหยิบเสื้อผ้าให้”
“ครับ” กวีทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา เขาคุ้นชินกันบ้านนี้เป็นอย่างดี เขานอนบนเตียงกับพฤกษ์ทุกวัน แต่มันยังอดตื่นเต้นไม่ได้ เพราะครั้งนี้พฤกษ์รู้ว่าเป็นเขา และอนุญาตแม้ว่าจะเป็นเขาก็ตาม กวีอมยิ้มน้อยๆ เขามีความสุขมากจริงๆ
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“หัวเราะอะไรครับ” กวีก้มลงมองตัวเอง เสื้อผ้าของพฤกษ์ใหญ่มากเมื่ออยู่บนตัวเขา
“คนหรือมด”
“อันนั้นก็เกินไป”
“มานี่” พฤกษ์วางหนังสือในมือลง เขาอาบน้ำเสร็จได้สักพักใหญ่ ยังคิดว่าเด็กแก่แดดอาบอะไรนักหนา เกินครึ่งชั่วโมงแล้วก็ยังไม่ออกมา
กวีเดินไปหาพฤกษ์ที่โซฟา พฤกษ์จับแขนเขายกขึ้น ค่อยๆ พับแขนเสื้อตัวยาวม้วนขึ้นให้พ้นข้อมือ
“อีกข้าง” กวียื่นแขนอีกข้างให้พฤกษ์อย่างว่าง่าย
“เสร็จแล้ว” พฤกษ์ปล่อยแขนกวีลง “ไม่ต้องทำเป็นมองขา พี่ไม่ทำให้แน่นอน ทำเอง” พฤกษ์เอ็ดด้วยน้ำเสียงปนขำเมื่อกวีมองหน้าเขาก่อนก้มลงมองขาตัวเองที่กางเกงยาวลงไปจนลากพื้น
เด็กแก่แรดนั่งลงข้างเขา ยกเท้าขึ้นบนโซฟาค่อยๆ ม้วนขากางเกงขึ้น
“ม้วนแบบนั้นเดี๋ยวก็คลาย” พฤกษ์อดพูดไม่ได้เมื่อเห็นสิ่งที่กวีทำ
“แล้วต้องทำยังไง” คนพูดช้อนสายตาขึ้นมองเขา
“อย่าทำเป็นไม่รู้ แค่นี้ทำไมเราจะทำไม่เป็น”
“ไม่เป็นจริงๆ” กวีดื้อตาใส แต่เมื่อเห็นว่าพฤกษ์ไม่เล่นด้วยจึงก้มหน้าลงทำเองพร้อมกับบ่นเบาๆ ในลำคอ “ก็พี่พฤกษ์ทำให้มันอบอุ่นนี่”
“เด็กอะไรไม่ได้เรื่อง” พฤกษ์ใช้มือจับขากางเกงอีกฝ่ายดึงให้เลื่อนขาเข้ามาใกล้ๆ เขาทำเป็นไม่ได้ยินประโยคนที่เจ้าตัวบ่น จัดการพับขากางเกงขึ้นให้ทั้งสองข้าง
“ลองเดินดู”
“เป็นไงบ้าง” กวีก้าวลงจากโซฟา เขาเดินไปมาตรงหน้าพฤกษ์ กางแขนออกให้อีกฝ่ายดู
“ค่อยหายรำคาญตาหน่อย” พฤกษ์พูดไปตามที่เห็น แต่เด็กแก่แรดหยุดกึก หันมาทำหน้ามุ่ยใส่เขา
“หมายถึงเสื้อผ้าหรือหมายถึงผม”
“เสื้อผ้านั่นของพี่”
“อ้าวงั้นก็หมายถึงผมสิ” เด็กเอาแต่ใจขึ้นเสียงสูง หน้าเริ่มหงิก
“หึๆ”
“ดี จะอยู่ให้รำคาญจนแก่ไปด้วยกันเลย”
“....”
“ไม่เชื่อผมเหรอ คอยดูก็แล้วกัน ผมจะเกาะพี่พฤกษ์อยู่แบบนี้แหละ ไม่ไปไหนเด็ดขาด” เด็กเอาแต่ใจคิดว่าเขาเงียบเหมือนทุกครั้ง เวลาที่ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงด้วย แต่พฤกษ์รู้ดีว่าที่เขาเงียบเพราะเขารู้สึก รู้สึกเหมือนที่เด็กบางคนพูดไว้ มันเต็มตื้นอยู่ข้างใน เขารู้สึก..อบอุ่น
“ให้มันจริงเถอะ” ในที่สุดพฤกษ์ก็หาคำพูดของตัวเองเจอ
“พูดแบบนี้แปลว่าให้อยู่เหรอ” กวีปรี่เข้าหาพฤกษ์ แต่โดนอีกฝ่ายยกมือกั้นเอาไว้ราวกับรู้ว่าเขาจะพุ่งเข้าหา
“พูดแบบนี้แปลว่าดูถูก ว่าเด็กอย่างเราเดี๋ยวก็ลืม”
“เด็กอีกแล้ว” กวีเปลี่ยนมาทิ้งตัวลงนั่งข้างพฤกษ์ ยกนิ้วก้อยให้อีกฝ่าย
“ทำอะไร”
“สัญญาไง สัญญาว่าจะรักพี่พฤกษ์ไปแบบนี้จนแก่เลย” รอยยิ้มกับดวงตารักใคร่แบบไม่ปิดบังของกวีทำให้พฤกษ์หายใจสะดุด หัวใจของเขาเต้นเร็วขึ้น ถึงแม้จะแค่เล็กน้อยแต่มันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
“ขึ้นนอนเถอะพี่ง่วงแล้ว” กวีลุกพรวดพราดขึ้นยืน เขาเดินขึ้นชั้นบนโดยไม่รออีกฝ่าย ได้ยินเสียงร้องขัดใจดังตามหลังมา
“อีกแล้ว ทุกทีเลย”
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
ดึกสงัด พฤกษ์พลิกตัวไปมา กลายเป็นเขาที่นอนไม่หลับ กวีไม่ได้ปีนขึ้นมานอนบนเตียงเหมือนเช่นสองคืนที่ผ่านมา ทำไมเขาไม่คุ้นกับความโล่งของเตียงเอาเสียเลย ไม่มีเหมียวส้มมานอนชิด ไม่มีเด็กน้อยแอบปีนขึ้นมานอนซุกแขน เขากำลังคาดหวังให้กวีขึ้นมาอย่างนั้นหรือ
พฤกษ์ตัดสินใจลุกขึ้นนั่ง มองผ่านแสงสลัวไปยังร่างเล็กที่นอนขดเป็นวงกลมอยู่ที่พื้น เขามองนิ่งอยู่นานก่อนตัดสินใจก้าวลงจากเตียง
พรุ่งนี้ค่อยบอกว่าแอร์มันตกโดนก็แล้วกัน เขาตื่นมาเห็นนอนสั่นเลยสงสาร พฤกษ์คิดอย่างนั้นเมื่อวางร่างของกวีลงบนเตียง เขาตามลงไปนอนข้างๆ เพียงครู่เดียวร่างเล็กก็ซุกเข้าหา หัวซบอยู่กับต้นแขนของเขา พฤกษ์หลับตาลง รู้สึกง่วงขึ้นมาทันที พร้อมกับความกังวลที่ก่อตัวขึ้นในใจ เขากำลังทำอะไรอยู่?
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
[/b][/url]
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ❤ This man is mine ❤ คนนี้ของเหมียว [End] 05/12/17 ✿ P:35 (อ่าน 233325 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก