ตอนที่ 12 : ใจข้างใน“อรุณสวัสดิ์ครับ” พฤกษ์หันไปมองเมื่อได้ยินเสียงสดใสทักทายเขายามเช้า กวีนั่งกอดหมอนอยู่ข้างกายเขา ส่งยิ้มกว้างมาให้
“เมื่อคืนผมปีนขึ้นมาเหรอครับ สงสัยไม่คุ้นกับการนอนพื้น” พฤกษ์มองหน้ากวีอยู่ครู่หนึ่ง ข้างในกำลังตัดสินใจว่าเขาควรตะครุบเหตุผลนี้ไว้หรือไม่
“เปล่า พี่อุ้มเราขึ้นมาเอง แอร์มันลงกลัวจะไม่สบาย” สุดท้ายพฤกษ์ก็เลือกที่จะโกหกเพียงครึ่งเดียว
“พี่พฤกษ์ใจดีจัง”
“อืม” จะให้เขาตอบว่าอย่างไร ในเมื่อพฤกษ์รู้เหตุผลที่แท้จริงดี
“ผมมีข้อเสนอครับ”
“ข้อเสนออะไร” พฤกษ์ขยับตัวลุกขึ้นนั่ง มองหนุ่มน้อยที่นั่งเอาหน้าซบลงกับหมอนที่ยกขึ้นมากอด
“เราไปทำงานกันก่อนไหมครับ แล้วตอนเย็นพี่พฤกษ์ก็ไปส่งผมที่บ้านจะได้รับแมวกลับมา ถ้าไปรับเช้านี้พี่พฤกษ์ก็ต้องแวะกลับมาที่บ้านอีก”
“ดีเหมือนกัน แต่เรามีชุดใส่เหรอ”
“มีครับ ผมเอาเสื้อผ้ามาเผื่อหลายชุด”
“แล้วทำไม...” พฤกษ์กำลังจะพูดว่าแล้วทำไมเมื่อคืนถึงไม่หยิบออกมาใส่นอน
“ก็ผมอยากใส่ชุดของพี่พฤกษ์นี่ครับ มีกลิ่นพี่พฤกษ์ด้วย” คนพูดยกแขนขึ้นมา จรดจมูกลงไปบนเสื้อ ดวงตาหลับพริ้มสูดลมหายใจเข้าเบาๆ พฤกษ์มองภาพตรงหน้านิ่ง แปลกที่เขาคิดว่ามันเป็นภาพที่อ่อนโยนและอบอุ่น
“แต่พี่ซักแล้ว”
“คิดอยู่แล้วว่าพี่พฤกษ์ต้องพูดแบบนี้” เด็กแก่แรดแลบลิ้นให้เขา ลิ้นเล็กๆ สีชมพูยื่นออกมาน้อยๆ สายตาของพฤกษ์ตกลงมอง สมองย้อนความรู้สึกที่ได้สัมผัสกลับมา พฤกษ์สะบัดศีรษะเบาๆ เขาต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ สองสามวันที่ผ่านมาในหัวเหมือนคิดแต่เรื่องประหลาดอย่างที่ไม่ควรจะคิด
“ไปอาบน้ำได้แล้ว”
“ให้ผมอาบข้างล่างอีกแล้วใช่ไหม ไม่ต้องบอกก็รู้” กวีสะบัดผ้าห่มที่คลุมเอวออก ก้าวขาลงจากเตียง พฤกษ์ได้แต่มองตาม เขาอยากดุแต่กลับพูดไม่อออก กว่าจะหาเสียงของตัวเองเจอ กวีก็หยิบเสื้อผ้าออกมาจากกระเป๋าเรียบร้อยแล้ว
“กางเกงไปไหน ทำไมไม่ใส่”
“มันตัวใหญ่ผมรำคาญ” พฤกษ์มองขาขาวๆ ที่พ้นจากชายเสื้อของเขา ขากวีเรียวเล็กมากเมื่อเทียบกับขาผู้ชายด้วยกัน มันสวยเสียจนพฤกษ์เผลอมอง
“แบบนี้สบายกว่าตั้งเยอะ ไม่รุ่มร่ามด้วย” เจ้าตัวดีหมุนตัวโชว์เขา ชายเสื้อที่ใส่สะบัดขึ้นเบาๆ แม้จะมองไม่เห็นอะไรข้างใต้แต่ก็ทำให้หัวใจพฤกษ์เต้นแรง
“เสื้อผ้าเราก็มีทำไมไม่หยิบมาใส่”
“ชุดนอนผมไม่มีแล้วมีแต่ชุดใส่ทำงาน ของเก่าผมพับเก็บในถุง มันมีกลิ่นอับผมไม่อยากใส่ แบบนี้นอนสบายกว่าตั้งเยอะ ยิ่งอยู่บนเตียงยิ่งสบายเข้าไปใหญ่” สมองของพฤกษ์ไพล่ไปคิดถึงภาพขาขาวๆ แนบชิดกับต้นขาของเขา
“พี่พฤกษ์”
“หือ?” พฤกษ์ต้องรีบดึงความคิดตัวเองกลับมา
“พี่พฤกษ์ก็อาบน้ำได้แล้วครับ เดี๋ยวสาย”
“อ๋อ..อืม” พฤกษ์พยักหน้า รีบหันไปทำอย่างอื่นเสีย เพราะกลัวว่าสายตาจะไม่ยอมละจากขาขาวๆ นั้น
กวีก้มหน้าลงซ่อนยิ้ม ดีใจที่พฤกษ์มีปฏิกิริยากับสิ่งที่เขาทำลงไป พฤกษ์ไม่รู้ว่าเขาตื่นทันทีที่ถูกอุ้มขึ้น มันเป็นสัญชาตญาณของแมวที่เขามีติดตัว เพียงแต่กวีฉลาดพอที่จะแกล้งหลับต่อไป เขาไม่รู้ว่าพฤกษ์ทำไปเพราะสงสารเขาจริงหรือเปล่า อย่างเดียวที่เขารู้คือแอร์ไม่ได้เป่าลงมาโดนเขาแน่ และมันไม่หนาวสักนิดเดียว
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“มาสักที” เสียงบ่นของเตชิต ทำให้กวีที่คิดจะเดินไปยังที่นั่งของตนต้องหยุดเดิน
“พี่เตมีอะไรกับผมหรือเปล่า”
“มี วันนี้เราไม่ได้ออกไปไหนใช่ไหม”
“ครับ”
“มีงานด่วนอะไรต้องรีบเคลียร์หรือเปล่า”
“ไม่มีครับ”
“งั้นเดี๋ยวออกไปกับพี่”
“ไปไหนเหรอพี่เต”
“ไปหาลูกค้า คุณเอกราชจำได้หรือเปล่า ที่วันนั้นพี่แวะไปหาลูกค้าแล้วเราขอติดรถไปด้วย”
“อ๋อคุณเอกที่จะรีโนเวทบ้านใหม่ใช่ไหมพี่เต ผมจำได้”
“ใช่ คนนั้นแหละ”
“ทำไมเอากวีไปด้วยล่ะพี่เต” นุ่นถามด้วยความสงสัย เธอมารอพฤกษ์ที่โต๊ะเพราะต้องการคุยเรื่องงานที่ค้างอยู่
“ลูกค้าถามหาน่ะ บอกให้แวะไป คุยงานเสร็จแล้วจะเลี้ยงข้าว คงนึกว่ากวีเป็นทีมเดียวกันมั้ง”
“ต๊าย เสน่ห์แรงเหมือนกันนะน้องเรา” นุ่นพูดด้วยเสียงดังกังวาน “อย่างนี้คิดจะจีบชัวร์”
“ลูกค้าผู้ชาย” เตชิตรีบเบรก “ชื่อก็บอกอยู่แล้ว”
“แหม ผู้ชายแล้วไง เดี๋ยวนี้ผู้ชายผู้ชายนี่แหละตัวดี” นุ่นยังพูดเสียงดังเหมือนเดิมพร้อมกับแอบส่งซิกให้เตชิต ด้วยการชำเลืองสายตาไปมองพฤกษ์ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน แอบขัดใจเล็กๆ ที่อีกฝ่ายตามเธอไม่ทัน
“อ๋อ” เตชิตพูดแบบไม่มีเสียง เมื่อเข้าใจเจตนาของรุ่นน้อง
“จะว่าไปก็เป็นไปได้นะ วันนั้นเห็นเอาแต่จ้องกวี พูดกับพี่แต่ตามองกวีตลด พี่ก็ว่าทำไมมันแปลกๆ”
“เห็นไหมนุ่นบอกแล้ว ชัดเลย”
“ไม่ใช่สักหน่อย” กวีรีบปฏิเสธด้วยความร้อนใจ เมื่อเห็นสายตาของพฤกษ์มองมา
“คุณเอกเค้า..” กวีกำลังจะพูดว่าเค้ามีแฟนแล้ว แต่โดนนุ่นขัดขึ้นเสียก่อน
“เรามันยังเด็กไม่ทันคนหรอก เชื่อพี่”
“พี่พฤกษ์” เตชิตหันไปเรียกรุ่นพี่หรือเป้าหมาย
“มีอะไร”
“พี่พฤกษ์เตรียมฉลองได้เลย อีกหน่อยจะไม่มีคนมาวอแวให้รำคาญใจแล้ว”
“อืม” พฤกษ์ส่งเสียงเบาๆ ในลำคอ สายตาจดจ่อกับหน้าจอคอมพิวเตอร์ เหมือนไม่สนใจในบทสนทนา
“พี่พฤกษ์ไม่ได้รำคาญผมสักหน่อย” กวีพูดเสียงอ่อย มองพฤกษ์ด้วยสายตาของเด็กหงอย “พี่เตไปทำงานได้แล้ว อย่าเอาแต่พูดเล่น” น้องเล็กออกปากไล่รุ่นพี่ด้วยเสียงงอน
“โธ่ใครเขาพูดเล่นกัน พูดจริงทั้งนั้น นึกๆ แล้วคุณเอกก็ดีนะ นักธุรกิจหนุ่มไฟแรง อายุไม่เท่าไหร่ขึ้นมาคุมงานแทนพ่อแล้ว หน้าตาก็ดี เราติดกับแน่เชื่อพี่”
“ไม่มีวัน”
“เดี๋ยวพี่จะคอยดู งานนี้พี่ถือหางพี่เตดูยังไงก็จีบชัวร์ เออพี่เต นุ่นจะปรึกษางานหน่อย ไปที่โต๊ะนุ่นนะ”
“ได้” เตชิตลุกขึ้นยืน
“ไปเจ้าตัวเล็ก กลับโต๊ะกัน ไปทำงานได้แล้ว”
“ผมไม่ได้อู้สักหน่อย พี่เตแหละชวนผมคุย” กวีบ่นงึมงำ ก้าวเท้าเดินตามรุ่นพี่ทั้งสองไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง
“โอ๊ย! ตีพี่ทำไม” เตชิตลูบแขนป้อยๆ เมื่อถูกน้องเล็กตีเข้าให้เต็มแรง
“สมควรโดนแล้วพูดอะไรไม่เข้าท่า พี่พฤกษ์เข้าใจผมผิดหมด”
“เดี๋ยวๆ ถามจริง นี่เราไม่รู้เหรอว่าพี่กับนุ่นช่วยเราอยู่” เตชิตโวยวายเมื่อหวังดีแต่กลับโดนน้องทำร้าย
“รู้”
“อ้าว!” เตชิตทำหน้างง หันไปมองนุ่นว่าเข้าใจไหม
“ผมรู้ว่าพวกพี่อยากช่วย แต่ผมไม่อยากใช้วิธีนี้”
“วิธีนี้นี่แหละดีที่สุด” นุ่นยังยืนยันความคิดของตัวเอง คนซึนอย่างพี่พฤกษ์ต้องเจอแบบนี้
“ไม่เอา” สีหน้าของกวีเด็ดเดี่ยว “ผมจะพยายามด้วยตัวเอง ดีกว่าให้พี่พฤกษ์เข้าใจผิดว่าผมสนใจคนอื่น ผมรักพี่พฤกษ์คนเดียว”
“โธ่ๆ น้องฉัน” นุ่นลูบหัวของกวีด้วยความเอ็นดู ยิ่งอยากให้น้องชายสมหวังเข้าไปใหญ่
“โอเค พี่เข้าใจแล้ว” เตชิตยิ้มอ่อนโยน มองหน้าเล็กๆ ด้วยสายตาเข้าใจ “เอาเถอะ แต่วันนี้ลูกค้าชวนเราจริงๆ คงอยากเลี้ยงขอบคุณคราวก่อนที่อยู่กันยันดึก” กวีติดรถเขาออกไปทำธุระขากลับจึงต้องไปพบลูกค้ากับเขา พลอยทำให้ลูกค้ารู้จักกวีไปด้วย
“ไป แต่ขอขึ้นไปหาพี่วีก่อนนะ เดี๋ยวผมลงมา”
“ไปเถอะ อีกสักชั่วโมงค่อยออก น่าจะทัน”
“ครับ”
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“อ้าวพี่พฤกษ์ ยังไม่กลับเหรอ”
“ยัง” เตชิตเห็นพฤกษ์ง่วนอยู่กับงานตรงหน้าจึงไม่อยากกวน เขาเดินไปนั่งที่โต๊ะของตัวเอง เอนหลังพิงพนักด้วยท่าทางเกียจคร้าน
“โคตรอิ่ม เลี้ยงดีสุดๆ อยากมีลูกค้าน่ารักๆ แบบนี้สักสิบคน”
“อืม”
“อ้าว จะไปไหนพี่”
“กลับ”
“อ๋อ ครับ” เตชิตมองตามงงๆ เมื่อกี้ยังบอกเขาอยู่เลยว่ายัง คงจะเสร็จพอดีมั้ง ชายหนุ่มเลิกสนใจ เขาเพิ่งกลับเข้ามา หลังจากแยกกับลูกค้าแล้วเตชิตถือโอกาสเข้าไปดูหน้างานของลูกค้าอีกราย เพื่อดูว่าการก่อสร้างไปถึงไหน เขาดูแลเรื่องการตกแต่งภายในก็จริง แต่อยากให้มั่นใจว่าเขาจะสามารถเข้าไปทำงานได้ตามกำหนด
“เสร็จหรือยัง”
“ครับ?” กวีเพิ่งมาถึงโต๊ะไม่นาน เขาแปลกใจที่พฤกษ์เดินมาหา เมื่อกี้เขาเดินผ่านพฤกษ์เข้ามาก็ไม่เห็นอีกฝ่ายทักทายอะไร
“พี่จะไปรับแมว”
“อ๋อ ไปได้เลย” กวีกุลีกุจอลุกขึ้นยืน เขาดีใจจนยิ้มไม่หุบที่พฤกษ์มาตาม
“อืม” พฤกษ์หันหลังออกเดินโดยไม่พูดอะไรต่อ กวีเดินตามช้าๆ สายตาจับจ้องที่แผ่นหลังของอีกฝ่าย ถ้าได้เดินด้วยกันอย่างนี้ไปตลอดก็คงดี
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“เป็นไงบ้าง” กวีหันไปมองคนถาม สายตาของพฤกษ์ยังมองตรงไปยังถนน น้ำเสียงราบเรียบเหมือนชวนคุยเรื่องทั่วไป
“หมายถึงที่ออกไปวันนี้เหรอครับ”
“ใช่”
“ก็ดีครับ อาหารอร่อยมาก พี่เตกินไม่หยุดเลย” กวีหัวเราะออกมาเบาๆ สายตาของเขาเป็นประกายเมื่อคิดถึงความตลกของเตชิต
“พี่ถามถึงเรื่องงาน”
“อ๋อ” กวีทำเสียงอ่อย นอกเรื่องนิดเดียวทำไมต้องทำเสียงดุด้วยก็ไม่รู้ “ราบรื่นดีครับ”
“งั้นเหรอ เห็นไปกันนานพี่นึกว่างานมีปัญหา”
“เปล่าครับ คุยแป๊บเดียวเอง ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็เสร็จ ที่เหลือหมดไปกับการกิน”
“อืม”
“แต่ก็ได้งานนะครับ นี่คุณเอกบอกว่าเสร็จจากหลังนี้จะรีโนเวทบ้านพักตากอากาศที่เขาใหญ่ใหม่ให้คุณพ่อคุณแม่ จะจ้างเราเหมือนเดิม เป็นลูกที่น่ารักมาก หน้าตาดีแล้วยังจิตใจดีอีก” พฤกษ์เหลือบสายตาไปมอง มือที่จับพวงมาลัยจับแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว เขารู้สึกหงุดหงิดเมื่อเห็นรอยยิ้มของกวีในขณะที่พูดถึงชายหนุ่มอีกคน
“พี่เตบอกว่างานนี้เราได้งานเพราะลูกอ้อนของผมแน่เลย” กวียิ้มประจบพฤกษ์ เพราะอยากให้เห็นว่าเขาก็มีประโยชน์เหมือนกัน ไม่ใช่หนีเที่ยวอย่างเดียว
“.......”
เป็นอะไรหว่า จู่ๆ ก็เงียบหน้าตึงขึ้นมาเสียอย่างนั้น กวีไม่คิดสักนิดว่าเป็นเพราะเรื่องของเอกราช สำหรับกวี ความคิดที่ว่าพฤกษ์หึงเขานั้นไม่มีอยู่ในสมองแม้แต่น้อย
“พี่พฤกษ์หิวไหมครับ” กวีทำเสียงอ่อน ส่งสายตาประจบเอาใจไปหา
“อืม”
“งั้นแวะทานอะไรก่อนไหมครับ ก่อนถึงบ้านผมมีร้านอาหารไทยเปิดใหม่ พี่พฤกษ์น่าจะยังไม่เคยกิน อร่อยมาก”
“อร่อยขนาดนั้นเลย” พฤกษ์ถามเมื่อเด็กแก่แดดลากเสียงยาว โฆษณาชวนเชื่อเสียยกใหญ่
“อร่อยจริงๆ พี่พฤกษ์ชอบกินทานอาหารไทยนี่ครับ ผมรู้หรอก” น้ำเสียงอวดตัวทำให้พฤกษ์หลุดยิ้มออกมา กวีอมยิ้มตาเป็นประกายด้วยความดีใจเมื่อเห็นพฤกษ์ยิ้ม นานๆ ทีเขาถึงจะเห็นพฤกษ์อารมณ์เสีย ปกติอีกฝ่ายจะซ่อนทุกอย่างไว้ภายใต้รอยยิ้มและท่าทางสุภาพ ทำให้ไม่สามารถคาดเดาความรู้สึกได้
“ถ้ารู้ แปลว่าเดี๋ยวเราจะสั่งอาหารที่พี่ชอบถูกใช่ไหม”
“ถูกอยู่แล้ว” กวียิ้มจนตาหยี เขายิ่งกว่ามั่นใจไม่มีทางพลาดแน่นอน “โธ่เรื่องแค่นี้ทำไมผมจะไม่รู้”
“เด็กขี้อวด”
“ผมไม่ได้อวดตัวนะ” กวีตาโตเมื่อถูกสบประมาท “ผมรู้จริงๆ ผมรู้ทุกเรื่องของพี่พฤกษ์นั่นแหละ มีแต่พี่พฤกษ์ที่ไม่รู้เรื่องผม”
“เดี๋ยว จู่ๆ ทำไมหันมางอนพี่”
“ไม่ได้งอนเสียหน่อยผมบ่นไปอย่างนั้นเอง ผมงอนได้ด้วยเหรอ ถึงงอนไปพี่พฤกษ์ก็ไม่ง้อ เคยสนใจผมที่ไหน โอ๊ะ! พี่พฤกษ์ชิดซ้ายเลยครับ ร้านใกล้ถึงแล้วผมลืมบอก” กวีรีบชี้มือให้ดู เขามัวแต่คุยเพลินจนเกือบเลยทางเข้าร้าน
“พี่พฤกษ์ไม่กินแล้วเหรอครับ” กวีหน้าเหวอเมื่อพฤกษ์ขับเลยร้านที่เขาแนะนำ
“เปล่า”
“อ้าวว” คราวนี้เขายิ่งงงเข้าไปใหญ่ “หรือพี่พฤกษ์ไม่เชื่อผม อร่อยจริงๆ นะ”
“พูดเยอะจริงเรา” เสียงบ่นเบาๆ มาจากคนที่ตั้งใจขับรถ กวีแอบแลบลิ้นให้ เหอะ พูดทีดอกพิกุลจะร่วง อธิบายให้เขาฟังยาวๆ ก็ไม่ได้
“อ้าว” กวีอุทานเป็นครั้งที่สองเมื่อพฤกษ์กระพริบไฟเข้าซ้าย ก่อนชะลอรถเข้าจอดที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง
“อยากกินร้านนี้ก็ไม่บอก ปล่อยให้ผมโม้อยู่ได้”
“....” พฤกษ์ไม่พูดอะไร เขาดับเครื่องยนต์เปิดล็อคประตูก่อนหันไปมองเด็กช่างคุย
“เราชอบกินพิซซ่าร้านนี้ไม่ใช่เหรอ”
“ครับ”
“ลงมาสิ” พฤกษ์เปิดประตูลงไปก่อน เหลือเพียงกวีที่นั่งทำตาโตอยู่ในรถ
“พี่พฤกษ์! พี่พฤกษ์ง้อผมเหรอ นี่ง้อผมเหรอ”
“หึๆ”
กวีดีใจจนเผลอนั่งนิ่งไม่ยอมลงไป หัวใจของเขาพองโต มันมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก
“เร็วพี่หิวแล้ว” กวีหันไปมอง ถึงเห็นว่าพฤกษ์มายืนอยู่ข้างประตูรถฝั่งเขา
“อื้อ” กวีพยักหน้า จู่ๆ น้ำตาของเขาก็ทำท่าจะไหลออกมาจนต้องรีบกลั้นเอาไว้
“อื้อแล้วก็ลงมา” กวีมองมือของพฤกษ์ที่ขยับมาเปิดประตูรถให้เขา ทุกอย่างเหมือนภาพเบลอๆ จนกระทั่งเขาลงมายืนข้างพฤกษ์แล้ว กวีก็ยังรู้สึกเหมือนฝันไป
“แซลมอนรมควันใช่ไหม”
“อะไรนะครับ” กวีเงยหน้าขึ้นมองคนที่สูงกว่า
“หน้าพิซซ่าที่เราชอบกิน แซลมอนรมควันใช่ไหม”
“ครับ” เขาตอบรับด้วยเสียงสั่นเครือ ใบหน้าเหยเก เพราะยิ้มและอยากร้องไห้ไปพร้อมกัน
“งั้นก็สั่งตามนั้น”
“อื้อ” กวีมองพฤกษ์ด้วยสายตารักใคร่สุดหัวใจ ความสุขฉายชัดออกมาจนพฤกษ์รู้สึกได้ มือใหญ่จึงวางลงบนศีรษะเล็กๆ ที่เดินอยู่เคียงข้างกัน
“ไปเถอะพี่หิว”
“ครับ”
กวีแอบยกนิ้วขึ้นปาดน้ำตา เขามีความสุขจนไม่อาจห้ามมันเอาไว้ได้ เหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว อย่างน้อยวันนี้ก็ทำให้เขามีแรงฮึดที่จะสู้ต่อไป
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“ไงเจ้าเหมียว” พฤกษ์อุ้มเหมียวส้มขึ้นระดับสายตา เขาไปส่งกวีที่บ้านและรับเหมียวส้มกลับมา
“เมี้ยว” เหมียวแลบลิ้นเล็กๆ เลียหน้าเลียตาของเขา
“อยู่ที่นั่นเป็นไงบ้าง หรือมีความสุขจนไม่อยากกลับมา”
“เมี้ยว” พฤกษ์มองด้วยความแปลกใจเมื่อเหมียวส้มส่ายหัวไปมา มันคงบังเอิญมากกว่ามั้ง
“ทำแบบนี้แปลว่าคิดถึงฉันใช่ไหม”
“เมี้ยว” เหมียวส้มเลียแผลบเข้าที่แก้มของเขาหนึ่งที
“ฮ่าๆ รู้แล้วๆ ฉันก็คิดถึงแก” พฤกษ์แตะริมฝีปากลงบนริมฝีปากเล็กๆ ของเหมียวส้ม ความอบอุ่นแล่นวูบเข้าสู่หัวใจ
“แปลกดี ทำไมอยู่กับแกแล้วฉันคิดถึงใครบางคนขึ้นมา”
“เมี้ยว” เหมียวส้มเอียงคอมองหน้าเขา พฤกษ์รู้ว่ามันคงไม่เข้าใจที่เขาพูด
“ฉันต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ เฮ้อ” พฤกษ์ถอนใจยาวออกมาเฮือกใหญ่ กอดเหมียวเข้ากับอกกว้าง
“ทำไมถึงทำงานไม่รู้เรื่อง แค่เด็กแก่แดดออกไปทานข้าวกับคนอื่นเท่านั้นเอง”
“เมี้ยววว”
“เฮ้!! อย่าเล่นแบบนี้ ฮ่าๆ” พฤกษ์หัวเราะลั่น เมื่อจู่ๆ เจ้าเหมียวก็ซุกไซ้หน้ากลิ้งเกลือกกับอกของเขา เนื้อตัวดิ้นไม่หยุด
“ฮ่าๆ พอๆ” พฤกษ์หงายตัวลงนอนบนเตียง ปล่อยให้เหมียวส้มยืนอยู่บนอก เขากอดมันลงมาเพื่อไม่ให้ขยับได้อีก
“เมี้ยว”
“เป็นเพราะเราตัวเดียว ทำให้ฉันติดต้องมีอะไรนอนใกล้ๆ มีความผิดนะรู้ไหม”
“เมี้ยว”
“หึๆ “ พฤกษ์กอดเหมียวส้มไว้กับอก สายตามองเพดานสีขาวด้านบน ภาพกวีในเสื้อยืดแขนยาวของเขายังติดตา เฮ้อ ต่อไปคงเขาไม่กล้าหยิบออกมาใส่อีก
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
** เหมียวส้มอยู่ในความดูแล ของสนพ.รักคุณนะคะ ติดตามการอัปเดตข่าวสารได้ที่นี่เลยค่า >>
สำนักพิมพ์ รักคุณ Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ❤ This man is mine ❤ คนนี้ของเหมียว [End] 05/12/17 ✿ P:35 (อ่าน 233354 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก