ตอนที่ 13 : คนที่สบายใจ“ตื่นแล้ว” พฤกษ์พูดด้วยน้ำเสียงงัวเงียโดยไม่ยอมลืมตาขึ้นมา
แผลบ แผลบ
“หึๆ บอกว่าตื่นแล้ว” พฤกษ์หันไปจับเหมียวส้มขึ้นมาวางบนอก ทุกเช้าก่อนนาฬิกาปลุกของเขาจะดังประมาณห้าถึงสิบนาที เหมียวส้มจะปลุกเขาก่อนด้วยการเลียที่แก้มจนกว่าเขาจะตื่น
“อรุณสวัสดิ์” พฤกษ์ยื่นหน้าขึ้นแตะริมฝีปากเข้ากับปากเล็กๆ ของเหมียวส้ม เป็นกิจวัตรประจำวันที่เขาทำทุกเช้า
“ปลุกตรงเวลาจริงๆ อิจฉานาฬิกาปลุกหรือไงเหมียว ไม่เคยให้มันทำงานเลย” พฤกษ์หัวเราะออกมาเบาๆ ขำความคิดของตัวเอง ทุกวันนี้เขาก็ยังไม่รู้ว่าเหมียวส้มทำได้อย่างไร เท่าที่พยายามศึกษามีคนเขียนว่าแมวจะทำอะไรเป็นเวลา ซึ่งน่าจะจริง
“วันนี้อู้ดีไหม”
“เมี้ยวว” เหมียวส้มร่าเริงขึ้นมาทันที พฤกษ์เลยยิ่งหัวเราะดังขึ้น
“รู้มากจริงน่ะเรา เสียใจด้วย เอาไว้วันเสาร์สัญญาว่าจะอยู่บ้านทั้งวัน”
“เมี้ยว” เสียงเหมียวส้มเบาอยู่ในคอ ทำท่าคอตก หงอยเหงา ดูน่าหมั่นไส้สำหรับพฤกษ์มาก จนอดจับเหมียวส้มนอนหงายแล้วก้มลงไปฟัดพุงให้หายมันเขี้ยวไม่ได้
เหมียวส้มดิ้นอยู่นานจนพฤกษ์กลัวว่ามันจะเหนื่อย เขาจึงยอมเงยหน้าขึ้น เหมียวส้มม้วนตัวมานอนหมอบ ใช้หางตามองค้อนเขาก่อนเลียไปตามเนื้อตัว
“แตะแค่นี้ทำหวง ดูทำเข้า”
“เมี้ยว” คล้ายมันจะตอบกลับเขาว่าใช่ พฤกษ์หัวเราะลั่น ก่อนถอนใจออกมายาวๆ
“เฮ้อ ฉันต้องเพี้ยนไปแล้วแน่ๆ คุยกับแมวเหมือนรู้เรื่องเข้าไปทุกวัน” พฤกษ์บิดขี้เกียจไล่ความเมื่อยล้า ก่อนก้าวลงจากเตียง
“ลงไปก่อนก็ได้ ไม่หิวเหรอเรา”
“เมี้ยว” เหมียวส้มขานรับแต่แค่ขยับตัวขึ้นนั่ง มันมองตามเขาเหมือนที่ทำทุกเช้า และทุกครั้งที่พฤกษ์อาบน้ำออกมา ก็จะเห็นเหมียวนั่งมองมาอยู่บนเตียงนอนของเขา เหมือน...
“บ้าไปแล้ว” พฤกษ์ยกมือขึ้นเสยผมไปด้านหลัง “จะเหมือนได้ยังไงวะ”
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“พี่พฤกษ์ งานยุ่งไหมครับ”
“มีอะไร” พฤกษ์มองรอยยิ้มกว้างที่ส่งมาประจบเอาใจ ถ้าเข้ามาคว้ามือเขาไปแกว่งได้สงสัยเจ้าตัวดีคงทำ
“ผมอยากชวนพี่พฤกษ์ไปซื้อของขวัญวันเกิดให้พี่วี ผมไม่รู้จะซื้ออะไร” กวีพยายามส่งสายตาออดอ้อน เพี้ยง!! ไปด้วยเถอะ ที่เขากล้าเอ่ยปากชวนเพราะเขาแอบเข้าข้างตัวเองจากสิ่งที่ได้ยินมา
“นายเตกับนุ่นไม่ว่างเหรอ” แป่ว กวีคอตกทันที โธ่ ตกลงนี่เริ่มมีใจให้เขาจริงหรือเปล่า ทำไมเหมือนเดิมทุกอย่างไม่มีผิดเพี้ยน
“ผมไม่ได้ชวน” กวีหน้ามุ่ย ไม่พูดแบบนี้ไม่ใช่พี่พฤกษ์สิน่า “ไม่ต้องถามผมนะว่าทำไมไม่ชวน ก็ผมอยากไปกับพี่พฤกษ์นี่ไม่ได้อยากไปกับคนอื่น ผมอยากตอบแบบนี้นะแต่รู้ว่าพี่พฤกษ์จะยิ่งไม่ไป งั้นผมจะตอบว่าเพราะพี่เตกับพี่นุ่นเลือกของไม่ถูกใจพี่วีหรอก รสนิยมพี่วีต้องพี่พฤกษ์”
“หึๆ เอาเป็นว่าพี่จะทำเป็นไม่ได้ยินคำตอบแรกของเราก็แล้วกัน”
“เอ๋? แปลว่าพี่พฤกษ์จะไปเหรอ” กวีตาโต ตื้นเต้นดีใจเพราะแปลว่าสิ่งที่เขาคิดอาจจะใช่ก็ได้ พฤกษ์เริ่มใจอ่อนให้เขาแล้ว
“อยากให้ช่วยจริงๆ หรือเปล่าล่ะ”
“อยากสิ” กวีรีบพยักหน้าเร็วๆ หัวใจพองโตคับอก
“งั้นก็ตกลง”
“เย้!” กวีกระโดดโลดเต้น ความก้าวหน้านี้เขาถือว่าเป็นก้าวที่กระโดด มันมาไกลกว่าที่เขาคิดไว้มาก
“ดีกว่าปล่อยให้วีได้ของขวัญที่พวกนั้นเลือก”
เสียงลมถูกปล่อยจากหัวใจของเขา มันแฟ่บลงอย่างรวดเร็ว กวีห่อเหี่ยวอยู่พักใหญ่ก่อนจะคิดขึ้นมาได้ว่า..เหอะ พี่เตเป็นถึงอินทิเรียร์มีเหรอรสนิยมจะห่วย เขาน่ะพูดไปอย่างนั้นเองแสดงว่าพี่พฤกษ์ก็เหมือนกัน จับได้หรอกน่าไม่ต้องมาวางฟอร์ม
“ยิ้มอะไร”
“เปล้า” เขายิ้มจนตาหยี ก็คนมันมีความสุข
“เปล่าก็ไปทำงานได้แล้ว เดี๋ยวเย็นนี้เลิกงานแล้วค่อยไป”
“ไม่ได้นะ!”
“อะไรของเรา ทำไมต้องทำเสียงตกใจขนาดนั้น” พฤกษ์นิ่วหน้ามองกวี ที่ทำสีหน้าเหมือนเกิดเรื่องใหญ่
“เปล่า เอ๊ย! คือไปตอนกลางวันดีกว่าพี่พฤกษ์ ตอนเย็นผม..ผมมีนัดกับแม่” อ้างบุพการีนี่แหละปลอดภัยที่สุด ขืนไปตอนเย็นแล้วเขาจะกลับไปเป็นเหมียวทันก่อนพฤกษ์ถึงบ้านได้ยังไง
“งั้นก็..” พฤกษ์ยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา อีกชั่วโมงครึ่งมาหาพี่ที่โต๊ะ”
“โอเคครับ เดี๋ยวผมมา ไปทำงานก่อนเดี๋ยวพี่นุ่นเอ็ด” กวีรีบเผ่นออกจากโต๊ะของพฤกษ์ กลัวว่าอีกฝ่ายจะเปลี่ยนใจ โชคดีที่บริษัทไม่บังคับเรื่องเวลาทำงาน จะออกไปกินข้าว เดินซื้อของหรือทำธุระก็ได้ เพราะงานส่วนใหญ่ไม่มีเวลาแน่นอน บางครั้งต้องอยู่ถึงดึกดื่น บางครั้งต้องออกไปพบลูกค้าเสาร์อาทิตย์ บิดาของเขาจึงปล่อยให้พนักงานทำงานได้อย่างอิสระ ขอเพียงรับผิดชอบงานของตัวเองให้ดีก็พอ
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“ครับฤดี” กวีลอบถอนใจเฮือก ความตื่นเต้นหายวับไปกับตา ได้แต่ภาวนาว่าขอให้ฤดีมาศโทรมาหาพฤกษ์เท่านั้น แต่ดูเหมือนว่าการภาวนาของเขาจะไม่เป็นผล
“ผมกำลังออกไปข้างนอก...เปล่าครับไม่ได้ออกไปพบลูกค้า ออกไปทานข้าวกับซื้อของนิดหน่อย เอาอย่างนั้นเหรอครับ ฤดีถือสายสักครู่.. กวี..”
“อื้อ” เขาขานรับในคอ เซ็งจนไม่อยากพูดอะไรออกมา
“ฤดีอยากมาทานข้าวด้วยได้ไหม”
“มะ..ได้” กวีเปลี่ยนคำตอบเมื่อคิดบางอย่างขึ้นมาได้ ถ้าเขาไม่ให้มา ฤดีมาศต้องขอนัดพฤกษ์ตอนเย็นแน่ ไม่รู้จะกลับบ้านตอนไหน ไม่รู้ว่าไปทำอะไรกัน สู้ยอมให้มาตอนนี้ตอนที่เขาอยู่ด้วยดีกว่า”
“ตกลงครับฤดี ผมกำลังไปที่ห้างxxx อีกชั่วโมงนึงน่าจะถึง..โอเคครับ เดี๋ยวเจอกัน”
“กวี” พฤกษ์ตัดสินใจเรียก เพราะหลังจากที่เขาวางสายจากฤดีมาศ กวีก็นั่งเงียบไม่พูดไม่จา เอาแต่มองออกไปนอกหน้าต่าง
“อื้อ”
“ทำไมเงียบ”
“เปล่าครับ”
“เปล่าแต่ไม่พูด ปกติเราเคยนั่งนิ่งที่ไหน”
“ไหนพี่พฤกษ์บอกผมพูดมาก นึกว่าจะชอบแบบนี้”
“เป็นอะไร”
“อย่างกับไม่รู้”
“พี่ถามเราแล้ว เราเป็นคนอนุญาต”
“ผมมีสิทธิ์ปฏิเสธเหรอครับ พี่พฤกษ์ออกมาช่วยผมเลือกของ ไม่ได้มาเดทกันนี่ผมจะห้ามได้ยังไง”
“ห้ามได้สิ”
“หือ?” กวีหันไปมองใบหน้าด้านข้างของพฤกษ์ด้วยความแปลกใจ
“ก็พี่นัดเราก่อน ทำไมจะห้ามไม่ได้”
“ถ้าห้ามได้แล้วพี่พฤกษ์จะถามผมทำไม ทำไมไม่ปฏิเสธไปเลยล่ะครับ รู้อยู่แล้วนี่ว่าผมคิดยังไง แกล้งผมสนุกมากเหรอ” น้ำเสียงของเขาแฝงไว้ด้วยความน้อยใจ หัวใจรู้สึกหน่วงขึ้นมาทันที
“เปล่า พี่ไม่ได้แกล้ง”
“งั้นทำไม?”
“เพราะฤดีมาศถามมาแล้วพี่ไม่อยากปฏิเสธทันที เลยทำเป็นถามเราไม่คิดนี่ว่าเราจะอนุญาต”
“อ้าว!” กวีหน้าเหวอไปพักใหญ่ “โห นี่กะใช้ผมปฏิเสธเหรอครับ” เขาโวยวายลั่นรถเมื่อคิดขึ้นมาได้
“หึๆ”
“คนอะไรร้ายกาจ” กวีบ่นดังๆ แต่กลับยิ้มกว้าง ความรู้สึกเศร้าเมื่อครู่หายไปสิ้น พฤกษ์เห็นเขาอยู่ในสายตาบ้างแล้ว ความรู้สึกนี้มันดีเหลือเกิน
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“เอาอะไรเพิ่มไหมคะพฤกษ์” ฤดีมาศพลิกเมนูไปยังหน้าของหวานก่อนส่งให้พฤกษ์ดู เธอไม่ทานเพราะระวังเรื่องน้ำหนัก แต่อยากให้พฤกษ์เห็นว่าเธอดูแลเขาดี
“กวีทานของหวานไหม”
“ไม่ดีกว่าครับ”
“ผลไม้ล่ะ”
“ก็ได้”
“อืม” พฤกษ์กวักมือเรียกพนักงาน จัดการสั่งแทนฤดีมาศ
“พฤกษ์คะฤดีเกือบลืม” ฤดีมาศยื่นมือไปแตะลงบนมือของพฤกษ์ และวางอยู่อย่างนั้นแม้อีกฝ่ายจะหันมามองเธอแล้ว
“อะไรครับ” พฤกษ์ถอนมือออกอย่างสุภาพ เขาเอื้อมมือไปหยิบทิชชู่มาเช็ดริมฝีปาก
“ฤดีจะคุยกับพฤกษ์เรื่องแมวที่บ้านพฤกษ์ค่ะ”
“เรื่องแมว?” กวีหูผึ่งทันที เขาเหลือบตามองฤดีมาศอยากรู้ว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไร
“ใช่ค่ะ คือฤดีไปเล่าให้เพื่อนฟังว่าพฤกษ์เก็บแมวมาเลี้ยงเพราะสงสาร เพื่อนฤดีเลยออกปากจะขอรับไปเลี้ยงเองค่ะ”
“ฝากขอบคุณเพื่อนฤดีด้วยครับ แต่ผมไม่อยากรบกวน”
“ไม่รบกวนเลยค่ะ เพื่อนฤดีรักแมวมาก พอฤดีเล่าให้ฟังก็อยากมารับทันทีเลย”
“ไม่เป็นไรครับฤดี ผมเลี้ยงเองดีกว่า”
“แต่พฤกษ์ไม่ได้ตั้งใจเลี้ยงอยู่แล้วนี่คะ อีกอย่างพฤกษ์ก็ทำงานตลอดแทบไม่ค่อยอยู่บ้าน ฤดีสงสารแมว ต้องอยู่ตัวเดียวทั้งวัน อยู่บ้านเพื่อนฤดีคนเล่นด้วยเยอะแยะ”
“ผมคิดเหมือนกันครับว่าเหมียวอาจจะเหงา” กวีใจเต้นโครมครามอย่าบอกว่าพฤกษ์จะยกเขาให้คนอื่น
“แต่ถ้าเหมียวไม่อยู่ ผมคงเหงามากกว่า” รอยยิ้มและน้ำเสียงอ่อนโยนของพฤกษ์ทำให้หัวใจของกวีพองโต เขาหลุบตาลงต่ำ กลัวว่าคนอื่นจะเห็นความสุขที่ฉายชัดออกมา
“ถ้าพฤกษ์กลัวเหงา เบื่ออยู่คนเดียวโทรหาฤดีก็ได้นี่คะ พฤกษ์ก็รู้ว่าฤดีพร้อมไปหาพฤกษ์เสมอ”
“ขอบคุณฤดีมากครับ แต่..” พฤกษ์ยิ้มออกมา สายตาอ่อนลง “ที่ผมคิดว่าผมคงเหงา เพราะผมตกหลุมรักเหมียวเข้าให้แล้ว”
“พฤกษ์” จู่ๆ ฤดีมาศก็รู้สึกอิจฉาเจ้าเหมียวตัวร้ายขึ้นมา สายตาของพฤกษ์น้ำเสียงของพฤกษ์มันอ่อนโยนแบบที่ไม่เคยแสดงออกกับเธอมาก่อน
”ผมก็ไม่คิดว่าจะอยากเลี้ยง แต่พอเลี้ยงแล้วก็รัก เพราะอย่างนั้นผมคงให้เหมียวกับใครไม่ได้” กวีก้มหน้าต่ำลงไปอีก พยายามซ่อนสายตาไม่ให้ใครเห็น เขาหุบยิ้มไม่ได้เลย ใบหน้าร้อนผ่าวไปหมด
ฤดีมาศกระแอมเรียกเสียง เธอรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ “แหมแต่เหมียวน่ารักขนาดนั้น ฤดีก็เข้าใจนะคะว่าทำไมพฤกษ์ถึงชอบ เลี้ยงไว้เป็นเพื่อนก็ดีค่ะ”
“ครับ”
“เดี๋ยวพฤกษ์ไปไหนคะ” ฤดีมาศรีบเปลี่ยนเรื่องเมื่อทุกอย่างไม่เป็นไปอย่างที่เธอต้องการ
“ผมกับกวีจะไปทำธุระต่อ”
“อ้าว เห็นพฤกษ์บอกฤดีว่าจะไปซื้อของ”
“ครับ”
“ให้ฤดีไปด้วยนะคะ วันนี้ฤดีเบื่อๆ ไม่มีเพื่อนเลย” พฤกษ์หันไปมองกวี เห็นหน้าเด็กน้อยแล้วเขารู้ทันทีว่าควรตอบว่าอย่างไร
"วันนี้ไม่สะดวกจริงๆ ครับฤดี "
"พฤกษ์ไปทำธุระกับกวีสองคนไม่ใช่เหรอคะ น้องไม่ว่าอะไรฤดีอยู่แล้ว ใช่ไหมคะน้องกวี"
“เอาไว้ค่อยนัดกันใหม่ดีกว่าครับ” พฤกษ์ปฏิเสธด้วยรอยยิ้ม อย่างหนึ่งที่ทำให้เขาลังเลเรื่องฤดีมาศ ก็เพราะฤดีมาศไม่รู้ว่าตอนไหนเขาอยากทำอะไร หรือต้องการแบบไหน ในมุมกลับกัน พฤกษ์รู้ตัวว่าเขาเองก็ไม่สามารถทำในสิ่งที่ฤดีมาศอยากให้ทำได้เช่นกัน สิ่งเดียวในชีวิตคู่ที่พฤกษ์ต้องการ ไม่ใช่ความเหมาะสมด้านหน้าตา ฐานะ หรือการศึกษา หากมันคือความสบายใจเวลาที่อยู่ด้วยกัน
“แต่..”
“ผลไม้มาแล้ว” พฤกษ์รอจนพนักงานวางจานผลไม้ลงบนโต๊ะแล้วจึงแจ้งเรื่องคิดเงิน
“ฤดีขอบัตรจอดรถหน่อยครับ” ฤดีมาศส่งบัตรจอดรถให้พฤกษ์
“นี่ครับ” พฤกษ์ยื่นเครดิตการ์ดและบัตรจอดรถของฤดีมาศให้พนักงาน เขารอจนพนักงานเดินออกไปจากโต๊ะแล้ว จึงหันมายิ้มให้ฤดีมาศ
“ยอดเงินมันปั๊มได้ใบเดียว ของผมเดี๋ยวค่อยจัดการทีหลัง ฤดีจะได้ไม่ต้องจ่ายเงินค่าที่จอดรถ”
“อ๋อ..ค่ะ” กวีพยายามซ่อนรอยยิ้ม ยิ่งเห็นสีหน้างงๆ ของฤดีมาศเขาก็ยิ่งขำ เขาพูดได้ไม่เต็มปากว่าพฤกษ์เลือกเขาแทนฤดีมาศ แต่อย่างน้อยเขาก็พูดได้เต็มปากว่าพฤกษ์รักเขา แม้จะในร่างแมวก็ตาม ก็เหมียวส้มคือเขานี่ แปะโป้งไว้ว่าพฤกษ์บอกรักเขาแล้ว
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“วันนี้ผีเข้าหรือเปล่า”
“หะ! อะไรนะครับ” กวีหันไปมองคนขับงงๆ เขากำลังร้องเพลงงุ้งงิ้งมีความสุข จู่ๆ พฤกษ์ก็ทักขึ้น
“ขามายังคอตก นั่งเงียบไม่พูดไม่จา ขากลับร่าเริงเหมือนกินยาบ้าเข้าไป”
“ก็ผมมีความสุข” กวีพูดเต็มปาก เขาไม่คิดจะปิดอยู่แล้ว
“มันมีความสุขขนาดนั้นเลยเหรอ”
“อื้อ มากๆ มาก มากกกก”
“พอๆ” พฤกษ์รีบห้าม คิดในใจว่าไม่น่าไปถามเจ้าตัวดีเลย
“แล้วพี่พฤกษ์ล่ะครับ ไปกับผมมีความสุขหรือเปล่า”
“.....”
“โห พี่พฤกษ์โกหกนิดนึงก็ได้” คนพูดโอดครวญ ทำหน้างอน พฤกษ์แกล้งทำเป็นไม่เห็น สายตามองตรงไปยังถนน
“ไม่ถามแล้วก็ได้” เด็กดื้องอนเขาจริงจังแต่กลับไม่กวนใจเขาอีก มือเล็กเอื้อมไปเปิดเพลง ก่อนเอนหลังพิงเบาะ ร้องเพลงคลอตามเบาๆ
"....."
“ก็...สบายใจดี”
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
** ตอนนี้ สนพ.รักคุณ เปิดแบบสอบถามสำรวจความต้องการสั่งซื้อหนังสือ คนนี้ของเหมียวนะคะ ที่ link นี้ค่ะ >>
สำรวจความต้องการสั่งซื้อหนังสือ คนนี้ของเหมียวปล.ยังไม่ได้เปิดจองนะคะ แค่สำรวจรายชื่อค่า
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ❤ This man is mine ❤ คนนี้ของเหมียว [End] 05/12/17 ✿ P:35 (อ่าน 232943 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก