ตอนที่ 18: ความสุข“เมี้ยวว”
“เดี๋ยว! ฮ่าๆ” พฤกษ์ต้องลดตัวลงนั่งเพราะทันทีที่เปิดประตูบ้านเข้าไป เหมียวส้มก็เข้ามาพันแข้งพันขาเอาหัวถูไถไปมาไม่หยุด จนเขากลัวว่าจะเผลอเดินเตะโดยไม่ตั้งใจ
“เป็นอะไร ทำไมวันนี้ถึงคึกนัก” พฤกษ์ลูบหัวเหมียวส้มอย่างเบามือ ไม่ต้องรอให้เขาอุ้มเหมียวส้มก็ปีนขึ้นมานั่งบนตักเรียบร้อย
“เมี้ยว” เหมียวส้มยังดีดดิ้นไม่หยุด คึกคักเสียจนพฤกษ์ต้องจับตัวล็อคไว้
“พอๆ อาบน้ำก่อนแล้วจะมาเล่นด้วย”
“เมี้ยว” เหมียวส้มเลียแผล่บบนมือของเขาด้วยทีท่าสงบลง พฤกษ์อุ้มเหมียวส้มลุกขึ้นยืนก่อนพาเดินขึ้นชั้นบน
“ยังไม่หายคึกอีกเหรอ” พฤกษ์เดินออกมาจากห้องน้ำ เห็นเหมียวส้มนอนกลิ้งไปมาบนเตียง มันหมุนตัวมามองเขาก่อนทะลึ่งพรวดขึ้นนั่ งจ้องเขาไม่วางตา
“เหมียวมองอะไร” เหมียวส้มม้วนศีรษะลงกับที่นอน ยกขาหน้าข้างหนึ่งขึ้นปิดตา ก่อนยกออกมองเขาแล้วปิดลงไปใหม่ มันทำซ้ำๆ อยู่สองสามครั้ง ก่อนหมุนตัวเป็นวงกลมคล้ายลูกข่าง
“ฮ่าๆ นี่ถ้าแกไม่ใช่แมว ฉันจะนึกว่าแกถ้ำมองฉัน” พฤกษ์ขำท่าทางของเหมียวส้ม วันนี้เขาลืมหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าไป จึงเดินออกมาทั้งอย่างนั้น
พฤกษ์เดินตรงไปยังห้องเก็บเสื้อผ้า เขาหยิบผ้าเช็ดตัวออกมาเช็ดก่อนหยิบชุดนอนออกมาใส่ หันไปอีกทีเหมียวส้มชะเง้อคอผ่านกรอบประตูเข้ามามอง
“เหมียว!” พฤกษ์แกล้งเรียกเสียงดัง เหมียวส้มสะดุ้งโหยง วิ่งหนีหายไปจากประตู
“ฮ่าๆ” พฤกษ์โคลงศีรษะ แมวของเขาเพี้ยนชะมัด ทำไมนับวันคนกับแมวถึงมีลักษณะท่าทางคล้ายกันเข้าไปทุกที
โครม! พฤกษ์ รีบเดินออกไปดูด้วยความเป็นห่วง เจอหนังสือของเขาร่วงหล่นจากตู้ลงมากองที่พื้น หนังสือขยับเบาๆ ก่อนเหมียวส้มจะโผล่หน้าออกมามอง พอเห็นเขามันรีบมุดกลับเข้าไปที่เดิม
“ตกลงแกกลัวฉันดุเพราะทำหนังสือหล่น หรือแกเขินที่เห็นฉันโป๊กันแน่” พฤกษ์หัวเราะชอบใจ เจ้าเหมียวผลุบๆ โผล่ๆ จนเขาต้องก้มตัวลงไปอุ้มออกมาจากกองหนังสือ
“อยู่นิ่งๆ ห้ามซน ฉันจะเก็บหนังสือ” พฤกษ์วางเหมียวส้มลงบนเตียง
“เมี้ยว” เหมียวดื้อเดินจากกลางเตียงมาทางเขา พฤกษ์เกือบดุ แต่เหมียวส้มหยุดเมื่อเดินถึงขอบเตียง มันทิ้งตัวลงนอนหมอบ ยื่นศีรษะเลยจากขอบเตียงมานิดหนึ่ง นอนมองดูเขาเก็บหนังสือตาแป๋ว
เป็นภาพที่น่ารักเสียจนพฤกษ์ต้องเดินไปหยิบโทรศัพท์มาถ่ายรูปไว้ เหมียวส้มติดเขามาก เพราะไม่ว่าเขาจะเดินไปทางไหนหรือทำอะไรอยู่ เหมียวส้มจะเดินตามมานอนใกล้ๆ มองเขาเงียบๆ โดยไม่รบกวน และเพราะเหมียวส้มน่ารักแบบนี้ พฤกษ์จึงรักมันมากขึ้นทุกวัน
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“พี่วี น้องเอาน้ำส้มคั้นสดๆ มาให้ ชื่นใจมาก” กรรวีมองแก้วเครื่องดื่มที่น้องชายเอามาวางไว้ให้บนโต๊ะ โดยไม่ยอมเอื้อมมือไปหยิบ
“จะเอาอะไรก็ว่ามา”
“พี่วีอ่า” คนน้องทำเสียงงอน ส่งปากยื่นๆ ให้พี่ชาย
“ตกลงว่าไม่มีใช่ไหมพี่จะได้ดื่มน้ำส้มอย่างสบายใจ ดื่มแล้วห้ามมาขออะไรทีหลังนะ” กรรวีแกล้งเอื้อมมือไปจับแก้ว ได้ผลเพราะกวีรีบตะครุบมือของเขาทันที
“พี่วีวันนี้ไปเป็นเหมียวส้มแทนน้องหน่อยสิครับ”
“หะ!” คำขอนี้ทำเอากรรวีตกใจ “จะบ้าหรือไง”
“นะพี่วี” กวีรีบเดินเข้าไปหาพี่ชายถึงเก้าอี้ ยกมือขึ้นไหว้ระดับอก “นะๆ พี่วี หนเดียว”
“ไม่เอา พี่กับเราเหมือนกันที่ไหน”
“คล้ายๆ น่า พี่พฤกษ์แยกไม่ออกหรอก”
“ไม่! ฟังดีๆ ไม่เด็ดขาด” กรรวีปฏิเสธเสียงแข็ง นึกภาพตัวเองนัวเนีย พันแข้งพันขา กอดรัดกับพฤกษ์แล้วขนลุก
“พี่วีช่วยน้องหน่อยนะ นะๆ แป๊บเดียวเองเดี๋ยวน้องรีบกลับไป”
“เราจะไปไหน”
“เดทกับพี่พฤกษ์” กวียิ้มเขิน แต่ต้องหน้ามุ่ยเมื่อพี่ชายหัวเราะเสียงดัง น้ำเสียงราวกับสะใจอะไรบางอย่าง
“เป็นไงล่ะ หาเรื่องดีนัก”
“พี่วี~ อย่าเพิ่งทับถมน้องสิ น้องกลุ้มจะแย่แล้ว ไม่เคยได้ไปไหนตอนเย็นกับพี่พฤกษ์เลย”
“เฮ้อ” กรรวีถอนใจยาว ทิ้งตัวลงพิงเบาะ มองหน้าน้องชายก่อนพยักหน้าช้าๆ
“เอาเถอะพี่ช่วยเอง เราก็ให้พี่พฤกษ์มาส่งที่บ้านนั่นแหละ เดี๋ยวพี่ขอติดรถพี่พฤกษ์ออกไปข้างนอก จะอ้างว่าจะไปดื่มกับเพื่อนไม่อยากเอารถไป ขากลับเดี๋ยวให้เพื่อนมาส่ง กว่าจะถึงร้านคงพอซื้อเวลาให้เราถึงบ้านพี่พฤกษ์ทัน”
“พี่วีของน้องน่ารักที่สุด” กวีจับมือพี่ชายขึ้นมากอด เอาหน้าแนบลงไปกับฝ่ามือ กรรวียิ้มเอ็นดู ก็มีน้องแบบนี้ใครจะใจร้ายลง
“แค่หนเดียว รีบหาทางจัดการเรื่องนี้ซะ ตอนนี้เรากับพี่พฤกษ์ก็คืบหน้าแล้วไม่จำเป็นต้องอยู่แล้วมั้ง”
“พี่วีไม่ต้องห่วงน้องคิดวิธีไว้แล้ว เดี๋ยวน้องจะขอให้น้าอ้อช่วย หน้าอ้อหน้าตาใจดี น้องจะให้ติดต่อไปว่าเป็นเจ้าของแมว เพิ่งเห็นประกาศมาขอรับแมวกลับ แบบนี้พี่พฤกษ์จะได้ไม่เศร้ามาก ถ้าวิ่งหนีหายไปเฉยๆ พี่พฤกษ์ต้องเป็นห่วงและออกตามหาแน่เลย”
“แต่ยังไงก็คงเศร้า”
“อืม แต่น้องอยู่ทั้งคน กวีคนนี้จะปลอบใจเอง”
“หึ เอาเถอะจะทำอะไรก็รีบทำ” กรรวีไม่เห็นด้วยเท่าไหร่แต่วิธีนี้น่าจะดีที่สุดแล้ว น้าอ้อเป็นญาติห่างๆ ของแม่ ไม่ค่อยได้ไปมาหาสู่กันเท่าไหร่ เพราะทางโน้นงานยุ่งมากแต่ก็สนิทสนมกันดี
“ยังๆ น้องขออีกแป๊บนึง”
“จะรออะไรอีก ระวังเถอะ”
“ก็ตอนนี้น้องยังจับพี่พฤกษ์ไม่อยู่หมัดนี่ ต้องแอบล้วงความลับอีกนิดว่าพี่พฤกษ์ตกหลุมน้องหรือยัง”
“เฮ้อ เอา จะทำอะไรก็ทำ รีบๆ หน่อยแล้วกัน”
“ไม่นานแน่นอน น้องของพี่วีน่ารักขนาดนี้พี่พฤกษ์ต้องเป็นของน้องแน่”
“โอ๊ยตรูจะบ้า มีน้องกับเขาสักคนก็...” กรรวีแกล้งยกมือขึ้นกุมขมับ พูดทิ้งไว้ครึ่งๆ กลางๆ ให้น้องชายนึกต่อเอาเอง
“น่ารักที่สุด” กวีส่งยิ้มกว้างให้พี่ชาย อย่างเขาต้องคำนี้เท่านั้น
“ไปน่ารักไกลๆ ไป๊”
“ฮ่าๆ งั้นผมไปทำงานก่อน พักนี้พ่อยิ่งเพ็งเล็งอยู่”
“รู้ก็ดี ทำตัวให้น่ารักเข้าไว้”
“พี่วี”
“หือ?” กวีขมวดคิ้วเมื่อเห็นสีหน้าของน้องชายเปลี่ยนไป จากใบหน้าทะเล้นกลายเป็นจริงจัง “มีอะไรหรือเปล่า”
“ขอบคุณนะครับ ผมรู้ว่าผมทำให้พี่วีลำบากมามาก แต่ผมไม่มีใครจริงๆ ผมขอโทษ”
“บ้าน่า พี่เคยบ่นเหรอ อย่าคิดมาก” กวีปลอบใจน้องชายด้วยเสียงอ่อนโยน
“ขอบคุณครับพี่วี” กวียกมือขึ้นไหว้ ค้อมศีรษะลงต่ำ เขาก้มนิ่งอยู่ชั่วครู่ก่อนเงยหน้าขึ้นยิ้มร่า
“แต่พี่วีพูดผิด พี่วีบ่นผมจนหูชาแล้ว ใครว่าไม่บ่น”
“มานี่มา” กรรวีกวักมือเรียกน้องชาย “คนกำลังซึ้งๆ เดี๋ยวก็ยกเลิกไม่ช่วย ให้อดเดทแห้งเหี่ยวหัวโต”
“โหพี่วี ไม่บ่นก็ไม่บ่น อย่างพี่วีไม่เคยบ่นแม้แต่นิ้ด~เดียว”
“นิดเดียวไม่บ่น บ่นแต่เยอะๆ ใช่ไหม” กรรวีต่อประโยคให้อย่างคนรู้ทันกัน
“ฮ่าๆ ผมไม่ได้พูดนะพี่วีพูดเอง” กวียักคิ้วให้พี่ชาย ก่อนรีบเผ่นออกจากห้องเพื่อกันไม่ให้กรรวีเปลี่ยนใจ เท่านี้เขาก็ได้เดทกับพฤกษ์แล้ว
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“ชวนพี่คิดไว้หรือยังว่าอยากไปไหน ทำอะไร” พฤกษ์สตาร์ทรถแล้วแต่ยังไม่ขับออกไป เพราะกวียังไม่ได้บอกเขาว่าอยากไปไหน
“คิดแล้ว”
“กินข้าว ดูหนัง หรือเดินช็อปปิ้ง” พฤกษ์เดาจากวัยของกวี ส่วนใหญ่วัยรุ่นทำอยู่ไม่กี่อย่าง
“ไม่ใช่” กวีส่ายหน้าไปมา ยิ้มอมภูมิ
“พี่ไม่เล่นยี่สิบคำถามนะ บอกมาเร็ว”
“ดักคอผมตลอด” เด็กดื้อค้อนลมค้อนแร้ง แต่ก็ยอมบอกเขาแต่โดยดี
“ไปกินข้าวกับเดินเล่นที่อินดี้ดีไซน์”
“แน่ใจเหรอ” พฤกษ์ขมวดคิ้ว มองหน้ากวีด้วยสีหน้าประหลาดใจ อินดี้ดีไซน์เป็นแหล่งขายของตกแต่งบ้าน งานศิลปะ และของเก่า มีร้านอาหารกับร้านขายเครื่องดื่มเล็กๆ ปะปนอยุ่
“แน่ใจสิครับ”
“เอาใจพี่ใช่ไหม”
“ใช่” กวีพยักหน้ารับ
“กวี” พฤกษ์เรียกกวีเสียงอ่อนโยน เขาคิดว่าเขากับเด็กหนุ่มต้องคุยกัน
“หยุดก่อนครับ” กวียกสองมือขึ้นห้าม “ขอผมพูดก่อนแล้วผมจะปล่อยให้พี่พฤกษ์พูดบ้าง”
“ตกลง”
“ผมรู้ว่าพี่พฤกษ์จะพูดว่าอย่าฝืนทำอะไรที่ไม่ชอบ พี่พฤกษ์คงคิดว่าอย่างผมน่าจะอยากไป กินข้าว ดูหนัง เดินเล่นในห้างมากกว่า ซึ่งก็จริงครับ” กวีรับออกไปตรงๆ
“แต่ไม่ใช่ว่าผมจะไม่ชอบไปเดินดูของตกแต่งบ้าน มันอาจไม่ใช่สิ่งที่ผมเลือกถ้าคนที่ไปด้วยไม่ใช่พี่พฤกษ์ แต่ในเมื่อใช่ ผมก็อยากให้เราได้ไปในสิ่งที่เราสามารถทำร่วมกันได้” กวีหยุดหายใจนิดหนึ่งก่อนพูดต่อ
“พี่พฤกษ์ไม่ค่อยชอบไปเดินเล่นเรื่อยเปื่อยในห้าง ชอบไปซื้อของเมื่อต้องซื้ออะไรสักอย่าง หรือไม่ก็เข้าร้านหนังสือจากเมืองนอกเพื่อดูหนังสือเอาไว้ใช้เป็นไอเดีย ดังนั้นผมก็จะไม่บังคับให้พี่พฤกษ์ทำในสิ่งที่พี่พฤกษ์ไม่ชอบ เอาไว้ผมอยากเดินเล่นเรื่อยเปื่อย เดินดูของไปงั้นๆ แบบที่ชอบทำ ผมก็จะชวนเพื่อนไปเอง จะไม่งี่เง่าบังคับให้พี่พฤกษ์ทำในสิ่งที่ไม่ชอบ ผมอยากให้พี่พฤกษ์สบายใจ”พฤกษ์นิ่งเงียบไป เขาทึ่งกับสิ่งที่ได้ยิน กวีโตขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
“ตกลงไหมครับ” กวียิ้มหกว้างให้พฤกษ์ ก่อนจะได้รอยยิ้มอ่อนโยนเป็นการตอบแทน พฤกษ์วางมือลงบนศีรษะของเขา ลูบมือไปบนเส้นผมแผ่วเบา
“ตกลง”
“แต่ถ้าพี่พฤกษ์ไปไหนไม่ต้องถามนะว่าผมอยากไปหรือเปล่า อันไหนให้ไปด้วยได้ชวนผมได้เลย ผมแสตนบายตลอดเวลา”
“หึๆ แล้วถ้าเกิดเราไม่ชอบหรือเบื่อล่ะ”
“ไม่มีหรอก”
“แน่ใจเหรอ” พฤกษ์เลิกคิ้ว เขาไม่คิดแบบนั้น มีหลายกิจกรรมของเขาที่พฤกษ์มั่นใจว่ากวีน่าจะเบื่อ ด้วยอายุที่ห่างกันพอสมควรทำให้ไลฟ์สไตล์บางอย่างแตกต่างกัน
“แน่ใจ เพราะผมน่ะแค่ได้นั่งมองพี่พฤกษ์เงียบๆ ก็มีความสุขแล้ว ไม่จำเป็นต้องทำอะไรเลย ดังนั้นต่อให้สิ่งนั้นมันน่าเบื่อแค่ไหน ผมก็ไม่รู้สึกหรอก”
“เรานี่มัน..” สายตารักใคร่ของกวีฉายชัดเสียจนพฤกษ์รู้สึกหัวใจพองโต การเป็นคนสำคัญของใครสักคนให้ความรู้สึกแบบนี้นี่เอง
“ดังนั้นถ้าไม่ลำบากเกินไปได้ชวนผมไปด้วยนะครับ” เสียงอ้อนๆ ของหนุ่มน้อยทำให้พฤกษ์นึกอยากดึงร่างสมส่วนเข้ามากอด ติดตรงที่ว่าตอนนี้พวกเขายังอยู่ในลานจอดรถของบริษัท
พฤกษ์กระแอมออกมาเบาๆ เพื่อปรับน้ำเสียง เขาหันกลับไปมองตรง เปลี่ยนเกียร์ และพูดโดยไม่มองหน้ากวี “อืม ได้สิ”
“ขอบคุณครับพี่พฤกษ์”
“งั้นไปกันเลยนะ”
“ครับผม” น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสดใส ถึงพฤกษ์ไม่หันไปมองเขาก็นึกภาพสีหน้าของกวีออก นั่นสิเขาจำทุกอากัปกิริยาของกวีได้แม่นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“โห มีของสวยๆ เยอะเลย ผมเคยได้ยินแต่ชื่อยังไม่เคยมา”
“งั้นเรารู้จักได้ยังไง”
“ผมถามพี่เตว่าพี่พฤกษ์ชอบไปเดินที่ไหน แย่จัง หลุดปากให้จับได้ซะแล้ว” คนพูดแอบแลบลิ้น แต่พฤกษ์มองว่ามันน่ารัก
“ต่อไปผมจะตั้งใจทำงาน ถึงผมไม่ได้เรียนทางนี้มาโดยตรงแบบพี่พฤกษ์กับพี่วี แต่ผมก็จะพยายามช่วยงานบริษัทของเราอย่างเต็มที่ ผมจะศึกษาให้เยอะๆ พี่พฤกษ์พาผมไปดูแบบนี้อีกนะ”
“หึๆ “
“หัวเราะอะไรครับ” คนกำลังมีไฟหน้างอเมื่อถูกหัวเราะใส่
“เราอยากให้พี่พาไปหาความรู้หรือเนียนอยากไปเที่ยวกับพี่กันแน่”
“ทั้งสองอย่างเลย” กวีเสียอย่างไม่มีแอ๊บอยู่แล้ว
“เด็กเอ๊ย” พฤกษ์ยกมือขึ้นจับศีรษะของกวีโยกไปมาด้วยความมันเขี้ยว ก่อนปล่อยมือให้ตกลงบนบ่า กลายเป็นว่าพฤกษ์โอบไหล่กวีเดิน
ตึกๆ ตึกๆ แม้มันไม่ใช่การโอบบ่าแบบหนุ่มสาว ออกไปทางเพื่อนกันมากกว่า แต่สำหรับกวีแค่นี้ก็ทำเอาหัวใจของเขาทำงานหนัก
“กวี”
“ครับ”
“ถ้าอยากไปเดินเล่นเรื่อยเปื่อยแบบที่ว่า ก็บอกพี่ได้”
“เอ๋? แต่พี่พฤกษ์ไม่ชอบนี่”
“ไม่เป็นไร นานๆ ครั้งไปเดินดูผู้คนบ้างก็ดี”
“เอางั้นเหรอครับ พี่พฤกษ์ไม่ต้องตามใจผมก็ได้นะ ผมรู้ว่าพี่พฤกษ์ไม่ชอบจริงๆ”
“เปล่า” กวีแปลกใจที่พฤกษ์พูดแล้วเบือนหน้าไปมองทางอื่น
“แต่เพื่อนเราผู้ชายไม่ใช่เหรอ”
เพื่อนเขา? กวียังงงๆ ยิ่งเห็นสีหน้าแปลกๆ ของพฤกษ์เหมือนเจ้าตัวจะเขินก็ไม่ใช่ คล้ายทำตัวไม่ถูกมากกว่าเขาก็ยิ่งแปลกใจ
เดี๋ยวนะ!! เพื่อน! พฤกษ์ไม่อยากให้เขาไปเดินเล่นกับเพื่อนผู้ชายอย่างนั้นเหรอ กวียิ้มกว้าง หันไปมองพฤกษ์ด้วยดวงตาเป็นประกาย
“พี่พฤกษ์”
“อะไร” คนพูดทำเสียงรำคาญนิดๆ แต่เขาว่าเพราะพฤกษ์ทำสีหน้าไม่ถูกมากกว่า
“เพื่อนผมหล่อด้วยนะ”
“เจ้าเด็กนี่!!”
“ฮ่าๆ”
**เอาปกมาอวดค่า ละมุนถูกใจคนเขียนมาก ><
พี่พฤกษ์กับเหมียวส้ม & พี่พฤกษ์กับนุ้งกวี
สนพ.รักคุณ ✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ❤ This man is mine ❤ คนนี้ของเหมียว [End] 05/12/17 ✿ P:35 (อ่าน 232928 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก