ตอนที่ 22 : ง้อเสียงกดกริ่งนอกรั้วบ้านทำให้ชายหนุ่มหลุดจากภวังค์ พฤกษ์วางเม้าส์ปากกาในมือลง พ่นลมหายใจออกจากปาก หนึ่งชั่วโมงที่ผ่านมาเขาแทบไม่มีสมาธิทำงาน
“ครับ?” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน เมื่อนอกรั้วบ้านว่างเปล่า
“เมี้ยว” เสียงเล็กๆ เรียกสายตาของพฤกษ์ให้ตกลงมอง แมวสีส้มนั่งอยู่บนพื้น แหงนเงยหน้าขึ้นมองเขา พฤกษ์เผลอถอยหลังก้าวหนึ่งก่อนหยุด เขามองมันนิ่ง สองสายตาประสานกันในความเงียบ
เหมียวส้มลุกขึ้นยืนช้าๆ มันยื่นขาข้างหนึ่งไปวางบนพื้นในขณะที่ร่างกายส่วนอื่นยังอยู่นอกประตู
“เมี้ยว” เหมียวส้มเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของบ้าน สายตาที่ส่งไปออดอ้อน ราวกับต้องการถามว่า..ขอผมเข้าไปได้ไหม
สีหน้าของพฤกษ์เรียบสนิทแต่อย่างน้อยก็ไม่ได้ปิดประตูไล่ เหมียวส้มจึงทำใจกล้าก้าวขาเข้าไปอีกก้าวและอีกก้าว มันค่อยๆ พาตัวเองเข้าไปอยู่ในบ้านจนสำเร็จ
“เมี้ยว” เหมียวส้มนอนหงายแผ่หลา ยกขาหน้าชูขึ้น ส่งสายตาอ้อนให้มาเล่นด้วยกัน แต่เมื่อเจ้าของบ้านยังหน้าตึงไม่เปลี่ยนมันจึงยอมหยุด ใช้เท้าปิดตาก่อนค่อยๆ แอบลอบมอง
“กลับไปเถอะ” ประโยคแรกที่หลุดออกมาทำเหมียวส้มอยากลงไปดิ้นตาย แต่เมื่อเตรียมใจมาง้อเต็มที่แล้วกำแพงหนาแค่ไหนเขาก็จะไม่หวั่น ในเมื่อผิดก็ต้องก้มหน้ายอมรับ พฤกษ์โกรธแค่นี้ก็นับว่าเขาโชคดีมากแล้ว
เหมียวส้มคิดได้อย่างนั้นจึงเกิดแรงฮึด มันหมุนตัวกลับมานอนหมอบ มองพฤกษ์ที่มือยังจับประตูค้างไว้ไม่ยอมปิด ก่อนค่อยๆ คลานผ่านพฤกษ์ที่ยืนอยู่ไปอย่างช้าๆ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ทำอะไร เหมียวส้มรีบเปลี่ยนเป็นวิ่งโกยสี่ขาเข้าไปซ่อนใต้โซฟาตัวใหญ่ทันที
เอ ทำไมถึงเงียบ เหมียวส้มพยายามมองลอดออกไปแต่ไม่เห็นอะไรเลย พฤกษ์กำลังทำอะไรอยู่
!!! อย่าบอกนะว่าจะโทรเรียกกทม.มารับเขา
เหมียวส้มๆ ค่อยโผล่หัวออกมานอกโซฟา มันหมอบต่ำและกวาดตามองหาไปรอบๆ ก่อนสะดุ้งโหยงเมื่อเห็นพฤกษ์ยืนกอดอกพิงประตูที่ปิดสนิทแล้วมองมา
“คิดจะทำอะไร”
“เมี้ยว” เหมียวส้มเอียงคอมอง ทำตาบ้องแบ๊วใส่ก่อนโดดพรวดเดียวขึ้นบนโซฟา มันมุดเข้าไปใต้หมอนอิง ซ่อนตัวอย่างมิดชิด จ้างให้ก็ไมยอมออกไปจากบ้านหลังนี้
เหมียวส้มลุ้นด้วยใจระทึก นอกจากเสียงเดินเบาๆ แล้วเขาไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกเลย เอาน่าถือเป็นเรื่องดีอย่างน้อยพฤกษ์ก็ไม่จับเขาโยนออกไปนอกบ้าน
เหมียวส้มค่อยๆ โผล่หน้าออกมาเมื่อเวลาผ่านไปครู่ใหญ่ พฤกษ์นั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะอาหาร มันยืนชั่งใจอยู่ว่าจะทำยังไงต่อไป แผนก็ไม่ได้คิดมาเสียด้วย
“เมี้ยว” พฤกษ์ก้มลงมองเมื่อได้ยินเสียงร้องอยู่ใกล้ๆ เหมียวส้มนั่งแหงนหน้ามองอยู่ที่ข้างเก้าอี้ พฤกษ์เบือนหน้ากลับเขารัวนิ้วลงบนแป้นพิมพ์โดยไม่สนใจ
“เมี้ยว” ขนนุ่มถูไถที่แขนของเขา เจ้าเหมียวตัวดีโดดขึ้นมานั่งบนโต๊ะ มันคลอเคลียโดยใช้หัวถูไถไปมา พฤกษ์ขยับแขนหนี คราวนี้เจ้าเหมียวส้มขยับตัวเข้ามาใกล้อีกนิด มันหมอบตัวลงก่อนวางคางแปะลงบนข้อมือของเขา หัวเอียงซบบนหลังมือส่งสายตาอ้อนมาหา พฤกษ์ขยับแขนหนีอีกครั้งแต่เจ้าดียังตามติดแจ เขาควรกลัวใช่ไหม แต่ทำไมต้องกลั้นยิ้ม
“ฉันจะทำงาน” พฤกษ์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบสนิท สายตามองตรงไปยังหน้าจอ ตั้งใจทำเมินเจ้าตัวดี
“เมี้ยว” เหมียวส้มยอมขยับตัว มันชันสองขาหน้าขึ้นนั่งตัวตรงมองเขา พฤกษ์คิดว่ามันคงถอดใจแล้วเพราะเห็นมันลุกขึ้นยืน
ตุ๊บ! เจ้าเหมียวส้มกระโดดลงจากโต๊ะลงไปนอนอยู่บนตัก มันขดตัวเป็นก้อนกลม ซุกหน้าเข้ากับหน้าท้อง หลับตาพริ้ม
“กวี”
“เมี้ยว”
“กันต์กวี!”
“เมี้ยว” เป็นเหมียวจะพูดได้ยังไง เป็นแมวก็ต้องร้องสิ ไม่ต้องตอบคำถามด้วย
“หิวหรือยัง” น้ำเสียงที่ถามอ่อนลงมาก
“เมี้ยวว” เหมียวส้มหูตั้งรีบลุกขึ้นยืน โอ๊ย คนขี้เก๊กหายงอนเขาแล้วก็ไม่บอก
“หิวแล้วใช่ไหม”
“เมี้ยวว” ลิ้นเล็กๆ เลียไปบนแขน ก่อนจะใช้หัวถูไถไปบนหน้าอกของอีกฝ่าย
“ฉันจะลุก ขึ้นมาบนโต๊ะ”
“เมี้ยว” เหมียวส้มรีบกระโดดกลับขึ้นไปนั่งบนโต๊ะ มองตามหลังพฤกษ์ที่ลุกขึ้นยืนและเดินตรงไปยังห้องครัว
เหมียวส้มกลืนน้ำลายดังเอื๊อก มองอาหารเม็ดที่อยู่บนจานก่อนเงยหน้าขึ้นมองพฤกษ์ โหยพี่พฤกษ์เล่นอย่างนี้เลยเหรอ เมื่อกี้เขาก็มัวแต่ดีใจจนลืมคิดไป นึกว่าจะได้กินอกไก่ต้มที่ไหนได้
“ไม่กินเหรอ”
“เมี้ยว” เหมียวส้มอยากต่อรองแต่เพราะเป็นแมวเขาจึงพูดไม่ได้
“ว่ายังไง” น้ำเสียงคนถามหาเรื่องนิดๆ
“เมี้ยว” เหมียวส้มร้องเสียงอ่อย เอาวะกินก็กิน หลอกเขาไว้นี่ตอนนี้อะไรก็ต้องยอม
กวีก้มหน้าลงไป อาหารเม็ดที่คิดว่าชาตินี้คงไม่ต้องกินอีกกองอยู่เต็มจาน กวีหนอกวี ไม่น่าดีใจจนรีบมารอเฝ้าอยู่หน้าบ้านเลย น่าจะกลับไปตั้งหลักคิดแผนมาให้ดีก่อน
“หึๆ” เสียงหลุดหัวเราะทำให้เหมียวส้มหูตั้ง มันรีบหันขวับไปมอง ทันเห็นแค่ใบหน้าของพฤกษ์เบือนหนี ใจที่ห่อเหี่ยวกลับมาพองโต เอาวะ ถ้าแกล้งเขาแล้วทำให้พฤกษ์อารมณ์ดีขึ้นเขาก็ยอม
“เมี้ยว” เหมียวส้มร้องเมื่อจานอาหารหายไปจากตรงหน้า พฤกษ์หยิบออกไปวางในครัว เขาเดินกลับมาที่โต๊ะดึงเก้าอี้ออกนั่ง ใบหน้าจึงอยู่ระดับเดียวกับเหมียวส้ม
แผลบ ชายหนุ่มไม่ทันระวังเมื่อลิ้นเล็กๆ ยื่นมาเลียเข้าที่แก้ม
“เมี้ยว” เหมียวส้มม้วนตัวลงนอนหงายกางสี่ขาให้รู้ว่ายอมแล้วทุกอย่าง แต่ไม่มีมือยื่นมาสัมผัสมันจึงผงกหัวขึ้นมามอง คนที่นั่งตรงหน้ามองมาด้วยสายตาดุๆ เหมียวส้มใจแป้วหรือเขาจะได้ใจเกินไป สงสัยจะข้ามขั้นไปนิด
“เมี้ยว” เสียงเล็กๆ ร้องอ้อน แต่สายตาดุๆ ยังคงมองมา
“ทำอะไร”
“เมี้ยว” กวีก็อยากตอบแต่เขาอยู่ในร่างเหมียวส้มจะตอบยังไงเล่า ว่านี่ง้อนะ เขาง้ออยู่ ว่าแต่ทำไมพฤกษ์ทำหน้าระอาแล้วมองเลยไปทางด้านหลังเขา เหมียวส้มหมุนตัวขึ้นมอง
อุ้ย! หน้าจอคอมพิวเตอร์เต็มไปด้วยภาษาประหลาดที่เกิดจากการกลิ้งทับแป้นพิมพ์ของเขา เหมียวส้มคอย่น ค่อยๆ หมุนตัวกลับ มันหมอบตัวลงต่ำแล้วคลานออกไปช้าๆ ก่อนรีบโดดโกยอ้าวหายไปจากโต๊ะ
พฤกษ์มองตามหางไวๆ ที่วิ่งหายขึ้นบันไดไปชั้นบน เขาทิ้งตัวลงเอนหลังพิงพนัก พฤกษ์ยอมรับว่าเขาตกใจมากในวันที่ได้รู้ความจริง สมองมึนงง ร่างกายเย็นเฉียบ แต่เมื่อความตกใจหายไปมันกลายเป็นความโกรธ โกรธที่กวีหลอกเขา โกรธที่ทำเหมือนไม่รู้ไม่เห็นและพูดถึงแมวเหมือนเขาเป็นคนโง่ แต่ถ้าถามว่าเขากลัวไหม พฤกษ์คิดว่าเขาไม่กลัว เพียงแค่ระแวงและระวังตัวมากกว่า เขาจึงคิดจะลาออกหลังจากเคลียร์งานที่ค้างอยู่เสร็จเรียบร้อย เพราะสิ่งที่ได้เห็นเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยเชื่อว่ามันจะมีอยู่จริงบนโลกใบนี้
แต่การได้คุยกับคุณกานต์ทำให้ชายหนุ่มได้คิดหลายอย่าง เมื่อความโกรธลดลงความเข้าใจก็มีมากยิ่งขึ้น แต่ถ้าจะให้เขาแสดงออกว่าหายโกรธกวีแล้วพฤกษ์คิดว่ายังก่อน เจ้าตัวดีสมควรโดนเอาคืนบ้าง ดูเถอะเป็นเด็กเป็นเล็กริอ่านเข้ามาอยู่ในบ้านผู้ชาย
“พี่พฤกษ์” พฤกษ์มัวแต่คิดอะไรเพลินๆ รู้ตัวอีกทีเมื่อได้ยินเสียงเรียก
“จะมาไม้...” คำพูดพฤกษ์ถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอ เจ้าเด็กแก่แดดใส่เสื้อยืดตัวโคร่งซึ่งดูยังไงก็เป็นของเขา ขายาวเรียวที่โผล่พ้นชายเสื้อเปลือยเปล่า
“ผมไม่มีเสื้อผ้ามาเลย ขอยืนเสื้อพี่พฤกษ์ใส่ก่อนนะครับ” กวีดึงเสื้อยืดบริเวณไหล่ขึ้นให้พฤกษ์ดู เห็นสีหน้าแปลกๆ ของพฤกษ์แล้วเขาต้องรีบซ่อนยิ้ม รู้หรอกน่าว่าเมื่อกี้ชายเสื้อมันเลิกขึ้น
“ไม่มีอะไรใส่ก็กลับไปเป็นแมว หรือไม่ก็กลับบ้าน” พฤกษ์พยายามทำเสียงเข้ม เจ้าเด็กบ้านี่ทำเอาหัวใจเขาเกือบวาย พฤกษ์ไม่ใช่คนอ่อนหัดเรื่องผู้หญิง แต่ดันหวั่นไหวเพราะเด็กอายุอ่อนกว่าเก้าปี
“ไม่เอา” กวีทำหน้ามุ่ย เดินมาทิ้งตัวลงนั่งข้างพฤกษ์ “ผมจะอยู่กับพี่พฤกษ์” กวีตัดสินใจทำมึนเข้าใส่เอามุกนี้แหละเขาไปคิดมาดีแล้ว
“.....” พฤกษ์หันหน้าเข้าหาหน้าจอคอมพิวเตอร์ เขาพยายามพิมพ์งานเท่าที่หัวพอจะนึกออก หางตายังเห็นขาของกวีขยับไปมา
“พี่พฤกษ์ผมหิว” กวีส่งสายตาอ้อนไปหา ทำสีหน้าหงอยๆ ให้ดูน่าสงสารเข้าไว้
“.....”
“ไม่กินก็ได้”
“......”
“พี่พฤกษ์ทำงานไปนะ ผมจะนั่งรอ”
“.......”
“ผมชอบนั่งมองพี่พฤกษ์”
“....”
“ผม...”
“ตกลงจะให้ทำงานไหม” กวีทำคอย่น รีบปิดปากแทบไม่ทัน ดุชะมัด
ไม่ใช่ว่าเขาไม่สำนึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไป แต่กวีไม่รู้จริงๆ ว่าเขาควรง้อด้วยวิธีไหน ในเมื่อพฤกษ์ไม่ยอมพูดอะไรเลย กวีกลัวว่าถ้าเขาพูดเรื่องนั้นขึ้นมาพฤกษ์จะเปลี่ยนอารมณ์และเขาจะไม่ได้นั่งอยู่ตรงนี้อีก
“พี่พฤกษ์” แต่สุดท้ายเมื่อเวลาผ่านไป ในความเงียบทำให้เกิดความกังวล กวีจึงเรียกพฤกษ์ออกมาด้วยเสียงแผ่วเบา
“....”
“ผมขอโทษ”
พฤกษ์หยุดมือ เขาถอนใจออกมาเบาๆ “เราควรคิดก่อนทำ ไม่ใช่ทำแล้วมาขอโทษ”
“ผมรู้”
“คนรู้เขาไม่ทำ” พฤกษ์หันไปสบตา กวีคอตก สมควรแล้วที่เขาจะโดนดุ
“ผมไม่มีอะไรแก้ตัวครับ มีแต่คำขอโทษและ..ผมสำนึกผิดแล้ว” พฤกษ์มองใบหน้าที่ก้มลงต่ำด้วยสายตาอ่อนโยน อย่างน้อยเด็กดื้อของเขาก็รู้จักคิด
“พี่พฤกษ์” กวีเงยหน้าขึ้นด้วยสีหน้าลังเล พฤกษ์รีบปรับสีหน้าเป็นเรียบเฉยเหมือนเดิม
“อืม” ชายหนุ่มออกเสียงในลำคอ
“ถ้าพี่พฤกษ์โกรธผม ผมจะไม่ไปไหน ผมจะอยู่ตรงนี้จนกว่าพี่พฤกษ์จะยอมให้โอกาส แต่ถ้า...” กวีพยายามฝืนยิ้มให้พฤกษ์ “แต่ถ้าพี่พฤกษ์เกลียดผมหรือกลัวผม พี่พฤกษ์บอกผมคำเดียว ผมจะไปเดี๋ยวนี้เลย”
“.....” พฤกษ์เงียบเพราะเขาพูดไม่ออก สีหน้าของกวีทำให้พฤกษ์รู้สึกแน่นหน้าอกขึ้นมา ทำไมเขาถึงรู้สึกเจ็บแทน
“พี่พฤกษ์ครับ”
“....”
“ผมขอบคุณพี่พฤกษ์มากที่เอ็นดูผมมาตลอด ขอโทษที่ทำให้ผิดหวัง พี่พฤกษ์สบายใจได้ต่อไปผมจะไม่มากวนอีก ผมจะไปเรียนต่อต่างประเทศตามที่พ่อบอก ส่วนพี่วีกับคุณแม่ผมอยากให้พี่พฤกษ์เชื่อว่าพวกเราไม่มีอะไรน่ากลัวเลย อย่ากลัวเราเลยนะครับ” กวีกลืนน้ำลายลงคอ เพื่อให้ก้อนสะอื้นหายไป
“ผมรักพี่พฤกษ์นะ รักมาก ผมแค่อยากบอกเป็นครั้งสุดท้าย“
“ไปหากางเกงใส่ไป๊”
“หะ!” น้ำตาของกวีหดหาย สีหน้าออกอาการเหวอ ตกลงพฤกษ์ได้ฟังที่เขาพูดบ้างไหมเนี่ย
“พี่ไม่มีสมาธิทำงาน”
“พี่พฤกษ์~” กวีไม่สนอะไรแล้ว เขาโถมตัวเข้ากอดพฤกษ์ เกือบทำเก้าอี้อีกฝ่ายล้มดีที่พฤกษ์จับเขาเอาไว้ทัน
“ไหนว่าจะเป็นเด็กดี เชื่อฟัง”
“เชื่อสิ ผมเชื่อพี่พฤกษ์ทุกอย่างเลย” กวีพูดทั้งน้ำหูน้ำตา มือก็กอดก่ายพฤกษ์ไปด้วย
“งั้นพี่เคยสั่งเราให้ไปเรียนเมืองนอกเหรอ ไม่ได้สั่งแล้วทำไมถึงกล้าไป”
“พี่พฤกษ์~ ไม่ไปแล้ว เอาช้างมาฉุดก็ไม่ไป”
“หึๆ หุ่นอย่างเราแค่กวางตัวเดียวก็ฉุดได้แล้วมั้ง”
“พี่พฤกษ์อะ ผมไม่เห็นขำ” กวีผละศีรษะออก ใจชื้นที่เห็นใบหน้าของพฤกษ์ไม่เรียบเฉยเหมือนเก่า
“ทีนี้จะปล่อยพี่ทำงานได้หรือยัง”
“พี่พฤกษ์ก็ทำไปสิ” กวีพาตัวเองขึ้นไปนั่งบนตักของพฤกษ์ ไม่ยอมปล่อยมือที่โอบอยู่รอบคอ
“กวี” พฤกษ์ใช้เสียงดุเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึก เจ้าตัวดีปีนขึ้นมานั่งคร่อมตักเขามือกอดอยู่รอบคอ โดยไม่ใส่กางเกง เสื้อยืดตัวยาวเลิกขึ้นจนถึงโคนขา ถึงพฤกษ์จะพยายามไม่มองแต่ก็เห็นความขาวเต็มสองตา
“ผมไม่กวน” กวีเปลี่ยนจากโอบรอบคอพฤกษ์มากอดใต้วงแขนแทน เขาซบหน้าลงกับบ่าของพฤกษ์ เกี่ยวขาไปรอบเอว แบบนี้พฤกษ์ก็หนีไปไหนไม่ได้แล้ว
“.....”
ในระหว่างที่พฤกษ์เงียบ กวีก็อาศัยจังหวะนี้จรดจมูกที่ซอกคอของพฤกษ์ เขาคิดถึงชายหนุ่มสุดหัวใจ หนึ่งคืนที่ผ่านมา ทรมานราวกับผ่านไปสิบปี
“กวี”
“....”
“พี่หิว”
“หิว?” กวียอมถอนใบหน้าออก เขาเอนไปด้านหลังเพื่อมองหน้าพฤกษ์ให้ชัด
“ใช่ ถ้าอยากให้หายโกรธไปหาอะไรให้พี่กินที พี่จะทำงาน”
“อืม ได้ๆ เดี๋ยวผมจัดการให้พี่พฤกษ์เอง” กวีรีบกุลีกุจอลงไปจากตักของเขา
“พี่พฤกษ์อยากทานอะไรเดี๋ยวผมขับรถไปซื้อให้ อ๊ะ! “ เด็กแก่แดดชะงักเหมือนเพิ่งคิดอะไรขึ้นมาได้ คิ้วเริ่มขมวดเข้าหากัน มองหน้าเขาเหมือนไม่ไว้วางใจ “ไม่ใช่ว่าพี่พฤกษ์หาเรื่องไล่ผมออกไปจากบ้านนะ”
“คิดได้ ถ้าพี่จะไล่เราพี่จะไล่ตรงๆ ไม่มาอ้อมค้อมทำเรื่องเหมือนเราหรอก”
“โห หลอกด่ากันนี่นา” คนพูดทำหน้างอน
“หึๆ ถ้ากลัวนักก็สั่งอะไรเข้ามากิน”
“ได้เลยครับ เดี๋ยวผมจัดการให้ พี่พฤกษ์ทำงานไปผมจะดูแลเอง”
“อืม”
พฤกษ์มองกวีวิ่งไปหยิบแฟ้มใส่โบว์ชัวร์อาหารที่เขาเก็บไว้มานั่งเปิดดู อยู่บ้านนี้จนรู้หมดแล้วสิว่าอะไรอยู่ตรงไหน พฤกษ์ยิ้มขำ ลืมความโกรธเคืองใดๆ ที่มีอยู่ ถ้าจะต้องแยกจากกัน เขาขอยอมรับในสิ่งที่กวีเป็นยังทำใจได้ง่ายกว่า ไปเมืองนอกอย่างนั้นหรือ แค่คิดว่าจะไม่ได้เห็นหน้ากันอีก หัวใจของเขาก็เต้นผิดจังหวะแล้ว
เขารักกวี วันนี้พฤกษ์ตอบตัวเองได้อย่างชัดเจน
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
เสิร์ฟแบบหวานน้อยไปก่อนนะคะ ยังๆ เค้ายังง้อกันไม่เสร็จ ยังไมถึงกลางคืนเลย><
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ❤ This man is mine ❤ คนนี้ของเหมียว [End] 05/12/17 ✿ P:35 (อ่าน 232919 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก