** เมื่อวานมีอัพสองตอนนะคะ ใครยังไม่ได้อ่านตอนที่ 23 ย้อนอ่านก่อนนะคะ เดี๋ยวงงตอนที่ 24: เด็ก“ครับ..พรุ่งนี้ผมไปส่งที่บ้านครับ..ได้ครับ..สวัสดีครับ” กวีแอบแลบลิ้นให้แผ่นหลังกว้าง เมื่อพฤกษ์ยืนยันว่าจะโทรไปขออนุญาตให้เขาค้างที่บ้าน สุภาพบุรุษสองพันสิบเจ็ด ปีที่คนเริ่มไม่รู้จักคำว่าขออนุญาตผู้ใหญ่กันแล้ว
“คุณกานต์อนุญาตให้เราค้างได้” พฤกษ์หันหน้ามาบอกเขา
“ผมบอกแล้วว่าพี่พฤกษ์ไม่ต้องโทรก็ได้” กวีบอกพฤกษ์แล้วว่าเขาจะเป็นคนโทรไปบอกเองแต่พฤกษ์ไม่ยอม
“หรือเราไม่อยากให้พี่ให้เกียรติเรา” เจอประโยคนี้เข้าไปใครจะกล้าเถียง กวีได้แต่พยักหน้ารับว่าอยากสิ
“ไปอาบน้ำได้แล้ว” พฤกษ์ส่งผ้าเช็ดตัวผืนใหม่ เสื้อกับกางเกงนอนให้เด็กหนุ่ม
“ไม่อาบด้วยกันเหรอ” กวีทำตาใสซื่อรอคำตอบ
“กวี”
“ครับๆ ดุจริงๆ ทีเมื่อกี้จูบเอาจูบเอาไม่เห็นพูดแบบนี้เลย” พฤกษ์หน้าร้อน เขาจะโดนเด็กถอนหงอกเอาหรือเปล่า ดันพูดขัดกับการกระทำของตัวเอง โชคดีที่เด็กแก่แดดบ่นแต่ก็ยอมลุกไปอาบน้ำ โดยไม่ได้หันมามองอาการของเขา
“โห” กวีส่งเสียงโวยวาย เมื่อออกจากห้องน้ำมาเจอพฤกษ์กำลังปูผ้าห่มหนาสองผืนเป็นที่นอนบนพื้นห้อง “ต้องขนาดนี้เลยเหรอครับ ผมนอนกับพี่พฤกษ์บนเตียงก็ได้ ไม่ใช่ว่าไม่เคยนอนสักหน่อย”
“เรานอนบนเตียงไปเถอะพี่จะนอนบนพื้นเอง” กวีทำหน้าเซ็งก่อนดวงตาจะค่อยๆ ส่องประกาย เขาเดินเข้าไปใกล้พฤกษ์ คุกเข่าลงนั่งเอียงคอมองอีกฝ่ายด้วยดวงตาวาววับ
“หรือพี่พฤกษ์กลัวว่ากลางคืนตัวเองจะเปลี่ยนร่างครับ”
“.....” พฤกษ์นึกอยากจับเด็กแก่แดดมาฟาดก้นสักทีสองที โทษฐานเอาเรื่องจริงในใจเขาออกมาพูด
“ฮ่าๆ ผมพูดถูกใช่ไหม โอ๊ย!..” ตลอด พอเขาพูดแทงใจดำทีไรไม่บีบจมูกก็ดีดหน้าผาก ทำร้ายร่างกายกันอยู่ได้
“พูดถึงเรื่องเราดีกว่า พี่อยากรู้ว่าเคยมีใครเห็นเราเปลี่ยนร่างอีกไหม”
“ไม่มีครับ” กวีเปลี่ยนเป็นนั่งขัดสมาธิอยู่บนผ้าห่มที่พฤกษ์ปู หยิบหมอนขึ้นมาวางบนตักเพื่อใช้วางแขน
“แปลว่าพี่เป็นคนแรก”
“ครับ ไม่มีใครเคยเห็นเพราะผมระวังตัวมาก ตอนเด็กๆ ถูกพ่อฝึกมาอย่างหนัก”
“คุณกานต์ไม่ใช่แล้วทำไมถึงฝึกเราได้”
“ไม่ใช่ฝึกแบบนั้นครับ แต่พ่อกลัวว่าพวกผมจะควบคุมสมาธิได้ไม่ดีพอเลยจับฝึกตั้งแต่เด็ก ผมต้องหัดนั่งสมาธิตั้งแต่สองขวบ พอโตขึ้นมาหน่อยพ่อก็เริ่มฝึกพวกผมในสถานการณ์ต่างๆ เอาจนแน่ใจว่าพวกผมควบคุมมันได้ อย่างพี่วีตอนเด็กๆ จะกลัวเสียงหมาเห่า เห่าดังๆ ทีไรหูโผล่หางโผล่ทุกที หรือตกใจหนักๆ ก็เปลี่ยนร่างเลย พ่อก็เลยไปซื้อหมามา เอาตัวดุๆ เห่ามันทุกวันจนพี่วีชินไม่เปลี่ยนร่างเพราะเสียงหมาเห่าอีกเลย”
“แล้วเรากลัวอะไร”
“ไม่มีครับ จะมีก็แต่..” กวีหัวเราะขำเมื่อนึกถึงวันที่เขาเกือบแย่
“แต่อะไร”
“พี่พฤกษ์จำวันที่ซื้อปลานึ่งมาให้ผมกินได้ไหมครับ”
“จำได้” พฤกษ์พยักหน้า
“พี่พฤกษ์รู้หรือเปล่าว่าร้านเขาหมักปลาด้วยเหล้าหวาน เอาอะไรมาให้แมวกินครับ ฮ่าๆ”
“รู้ พี่รู้ว่ามันเป็นปลาหมักเหล้าหวาน แต่พี่นึกว่ามันคือซอสที่เขาราดลงไปบนตัวปลาแล้วยกขึ้นนึ่งอีกที ตอนพี่สั่งพี่บอกให้แยกน้ำราดกับปลาออกจากกัน อย่าบอกว่า...”
“ถูกต้องครับ ถ้าเป็นแอลกอฮอล์อย่างอื่นผมอาจมีแค่อาการเหมือนแมวทั่วไป แต่ผมแพ้เหล้าหวานดื่มไม่ได้ ดื่มปุ๊บความร้อนจะพุ่งสูงแล้วทำให้ผมควบคุมตัวเองไม่ได้”
“หือ” พฤกษ์เลิกคิ้ว “ถ้าอย่างนั้นวันนั้น..”
“ฮ่าๆ จะเหลือเหรอครับ พี่พฤกษ์ไม่รู้หรอกว่าวันนั้นผมเกือบหัวใจวายลุ้นจนตัวโก่งกลัวพี่พฤกษ์เห็น” แล้วกวีก็เล่าให้พฤกษ์ฟังว่าเหตุการณ์วันนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง
“โธ่เอ๊ยกวี” พฤกษ์ดึงกวีเข้ามากอดหลวมๆ ลูบหัวให้เบาๆ ทั้งขำทั้งสงสารเมื่อนึกภาพตาม ก็น่าที่เจ้าตัวดีจะหัวใจเกือบวาย
“ตอนนั้นมันไม่ขำเลยแต่คิดถึงตอนนี้ก็สนุกดีครับ ตื่นเต้นเป็นบ้า ว่าแต่พี่พฤกษ์ไม่โกรธพี่วีจริงๆ นะ เรื่องกุญแจบ้านแล้วก็เรื่องที่คอยช่วยผมรั้งตัวพี่วีไว้ให้ผม” กวีเล่าความเป็นมาของครอบครัวรวมทั้งเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้พฤกษ์ฟังแล้วตั้งแต่ช่วงเย็น รวมทั้งเปลี่ยนร่างเป็นเหมียวส้มให้พฤกษ์ดูเป็นทีเรียบร้อย เสียอย่างเดียวตอนคืนร่างพฤกษ์ดันเอาเสื้อผ้าเข้าไปไว้ในห้องน้ำแล้วไล่ให้เขาไปคืนร่างในนั้น คนกะจะอ่อยเลยเกิดอาการเซ็งนิดหน่อย
“กังวลแทนวีใช่ไหม พี่บอกแล้วว่าไม่โกรธยังเอามาถามซ้ำ”
“ก็ผมไม่อยากให้พี่วีซวยเพราะผมนี่ครับ พี่วีปฏิเสธผมไม่ได้หรอกเพราะลูกอ้อนผมเยอะ” กวีผละศีรษะออกจากบ่า มองหน้าพฤกษ์ด้วยดวงตาเจ้าเล่ห์ “ก็เหมือนกับพี่พฤกษ์นั่นแหละ”
“หึๆ ยื่นแขนมานี่” พฤกษ์จับชายแขนเสื้อพับขึ้นให้กวีทั้งสองข้าง “ว่าแต่ยังไม่เห็นเล่าให้พี่ฟังเลยว่าเราเอาเสื้อผ้าที่ไหนใส่ไปทำงาน”
“อ๋อ ผมเตรียมมา ใส่ถุงมิดชิดซุกไว้ในตู้เก็บของในห้องใต้บันไดข้างล่าง พอพี่พฤกษ์ไปแล้วผมก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเช็ดห้องน้ำให้แห้ง ผมเอามาไม่มากกลัวมันผิดสังเกตพอใกล้หมดก็เอาใส่ถุงไปฝากพี่วีกลับไปซักให้ที่บ้าน
“สงสารวีแฮะมีน้องอย่างเรา”
“พี่พฤกษ์อ่า”
“หึๆ” พฤกษ์หัวเราะขำท่าทางโวยวายเอาแต่ใจนั้น
“พี่พฤกษ์ไม่รู้หรอกว่าเพื่อให้ได้อยู่กับพี่พฤกษ์ผมต้องลำบากแค่ไหน ไหนจะต้องทนกินอาหารเม็ด ไหนจะต้องหลบๆ ซ่อนๆ ไหนจะรีบไปรีบกลับ โอ๊ยตอนนั้นทำอะไรก็เร่งรีบไปหมด”
“ถึงไม่ทันระวังลุงยามใช่ไหม”
“ไม่ต้องพูดเลย ผมงอนคุณลุงแล้วเอามาถามพี่พฤกษ์ได้ไง”
“รู้จักเขาหรือไงถึงไปงอน แต่แบบนี้ไม่ดีกว่าเหรอ ไม่อย่างนั้นเราคงไม่กล้าบอกความจริงพี่ใช่ไหม”
“ใช่ครับ” กวีหายงอนเปลี่ยนมายิ้มกว้าง “ถ้าอย่างนั้นผมเปลี่ยนใจซื้อของขวัญให้ก็ได้”
“ฮ่าๆ เด็กเอ๊ยอารมณ์เปลี่ยนไวจริงๆ”
“คำก็เด็กสองคำก็เด็ก ชอบพูดจังเลยพี่พฤกษ์” คนถูกหาว่าเป็นเด็กชักไม่พอใจ
“ก็เรามันเด็กจริงๆ เด็กกว่าพี่ตั้งเก้าปี”
“เรื่องนี้อีกทำไมชอบย้ำ เก้าปีแล้วยังไงครับ “หน้าของเด็กดื้อเชิดขึ้น “ผมเด็กกว่าแล้วไง”
“ไม่แล้วไง ก็เป็นเด็กไง เด็กยังไม่รู้จักโต”
“แน่ใจนะ” ดวงตาของเด็กไม่รู้จักโตวาววับ
“แน่ใจ โอ๊ะ!” พฤกษ์หงายหลังลงบนผ้าห่มที่ปูไว้ เมื่อกวีโถมทับเขาทั้งตัว มือขาวเรียวจับหน้าเขาเอาไว้ทั้งสองข้าง
“เดี๋ยวผมจะสาธิตให้ดูว่าผมไม่เด็กแล้ว” กวีแนบหน้าลงไปชิด กดริมฝีปากไปบนริมฝีปากของพฤกษ์บดเบียนลงไปเท่าที่จะทำได้ กวีพยายามทำเหมือนที่พฤกษ์ทำแม้จะดูเงอะงะไปบ้าง
“กวี หยุด” พฤกษ์พยายามใช้เสียงดุเข้าห้ามก่อนที่ทุกอย่างจะเลยเถิด แต่เด็กดื้อไม่ให้ความร่วมมือเขาสักนิด ยังคงไล่ริมฝีปากไปทั่ว สะเปะสะปะแบบคนที่ไม่ประสีประสา นั่นยิ่งทำให้อารมณ์ของพฤกษ์แตกกระเจิง
“กวี” เสียงของพฤกษ์แตกพร่า สติยั้งคิดเขาลดน้อยลง
“ผมรักพี่พฤกษ์” ฟางเส้นสุดท้ายที่ทำให้พฤกษ์ลืมเลือนทุกอย่าง เขาอยากกกกอดเด็กน้อยตรงหน้า อยากรักอีกฝ่ายให้ได้เท่ากับที่ได้รับความรักมา
“พี่ก็รักกวี”
“พี่พฤกษ์” กวีถอยหน้าออกเพื่อดูหน้าพฤกษ์ให้ชัด ดวงตาของเด็กหนุ่มแดงเรื่อ ใบหน้าเหยเก
“จริงเหรอครับ จริงๆ นะ” เสียงของกวีสั่นเครือ
“พี่รักเรา” น้ำเสียงของพฤกษ์อ่อนโยน ดวงตาที่มองขึ้นมาแทนคำตอบได้ทุกคำ
“พี่พฤกษ์” กวีลงไปกอดรัดพฤกษ์ไว้แน่น สองแขนแข็งแรงยกขึ้นโอบเขา โยกตัวไปมาเบาๆ
“อย่างร้อง”
“ผมไม่ได้ร้อง”
“หึๆ ไม่ร้องแล้วอะไรมันไหลมาโดนหน้าพี่”
“ขอโทษ” กวีรีบยกมือปาดน้ำตา พฤกษ์มองด้วยสายตารักใคร่และเอ็นดู เขาจับเอวของกวี หมุนตัวอีกฝ่ายลงนอนหงาย จับหมอนที่อยู่ใกล้มือสอดรองเข้าไปใต้ศีรษะ
“พี่รักกันต์กวี” พฤกษ์แตะริมฝีปากลงบนหน้าผาก
“พี่รักกวี” คราวนี้เขาแตะลงบนปลายจมูก
“พี่รักเหมียว” เขาแตะลงบนแก้มนุ่มก่อนผละหน้าออกเล็กน้อย สบตากับดวงตารื้นน้ำตาที่มองมา
“พี่รักเด็กดื้อของพี่” พฤกษ์ประกบริมฝีปากลงไปแนบชิด ครอบครองริมฝีปากนุ่ม ดูดกลืนความหอมหวาน ลิ้มชิมรสชาติที่เขาเคยสัมผัสและติดใจ
“พี่พฤกษ์” เสียงเรียกชื่อเขาแหบพร่า พฤกษ์ล้วงมือเข้าไปใต้เสื้อนอนตัวใหญ่ลูบไล้ไปทั่วแผ่นอกเปลือยเปล่า กวีสะดุ้งเมื่อส่วนที่ไวต่อสัมผัสถูกจับต้อง มันถูกขยี้เบาๆ ก่อนที่อีกข้างจะถูกรุกราน
“อื้อ” กวีบิดตัวไปมา ความเสียวซ่านแล่นผ่านร่าง ริมฝีปากและมือของพฤกษ์ยังทำหน้าที่ของมันต่อไป
“ผม..ผม..”
“ชู่ว” พฤกษ์ผละริมฝีปากออก เขาใช้เสียงปลอบประโลม ก่อนแตะแต้มริมฝีปากลงไปตามแนวลำคอ ฝังใบหน้าลงดูดเม้มจนเกิดเป็นรอยสีแดงเข้ม
“อ่า” กวีไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน เหมือนร่างกายปั่นป่วนไปหมด เขาทำอะไรไม่ถูก คิดอะไรไม่ออก ได้แต่ปล่อยให้คนตัวโตทำตามอำเภอใจ
กวีมึนงง เขาไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน รู้สึกตัวอีกทีเมื่อริมฝีปากหนาย้อนกลับมาทาบทับ ความร้อนจากแผ่นอกของพฤกษ์ทำให้กวีรู้ว่าร่างกายของเขาปราศจากเสื้อผ้า มีเพียงเนื้อตัวเปลือยเปล่าที่แนบชิดกันอยู่
“กวี”
“ครับ” เขาตอบด้วยเสียงคล้ายละเมอ
“พี่ขอได้ไหม”
“ขอ?” กวีพยายามสบตาพฤกษ์ที่มองมา แต่สมองของเขาไม่ช่วยอะไรเลย มันแทบไม่ประมวลผล
“ใช่” ริมฝีปากแตะแต้มแผ่วเบา “ได้ไหมครับ” เสียงกระซิบชิดริมฝีปาก กวีได้แต่พยักหน้า ตอนนี้เขาแค่อยากให้พฤกษ์ช่วยให้ความรู้สึกเสียวซ่านที่มันประทุขึ้นมาหายไป เขาปวดร้าวไปทั้งร่าง มันเป็นความรู้สึกที่กวีหาทางออกให้ตัวเองไม่ได้
พฤกษ์ช้อนตัวกวีขึ้นอุ้ม เขาพาหนุ่มน้อยไปวางไว้กลางเตียง ร่างขาวกระจ่างอยู่กลางแสงไฟ พฤกษ์ถอดกางเกงที่เหลืออยู่เพียงชิ้นเดียวของตัวเองออก เขาลูบไล้มือไปทั่วร่างสมส่วน ไม่มีความรู้สึกแปลกหรือไม่แน่ใจ มีเพียงความรักที่อยากมอบให้อีกฝ่ายเท่านั้น
กวีปรือตาขึ้นมามอง พฤกษ์จึงประกบริมฝีปากลงไปหา ยั่วเย้าให้อีกฝ่ายคล้อยตาม ก่อนมือจะแตะต้องลงบนส่วนที่ไวต่อสัมผัส
"อย่าจับ" กวีหน้าแดง พยายามพลิกตัวหนี เมื่อมือใหญ่จับเข้าที่แก่นกายของเขา แต่พฤกษ์ใช้ความชำนาญที่มีมากว่า ลูบรั้งส่วนที่ขยายตัวออก ขยับขึ้นลงช้าๆ
"อ๊ะ" กวีทิ้งตัวลงนอนไร้เรี่ยวแรงต่อต้าน ร่างกายบิดเกร็ง พฤกษ์แทรกลิ้นผ่านเรียวฟัน ตวัดดูดดึงลิ้นเล็กๆ ที่อยู่ภายในพร้อมกับเร่งจังหวะของมือให้เร็วขึ้นเรื่อยๆ
“พี่พฤกษ์..พี่..พฤกษ์” กวีจิกมือลงบนไหล่ของพฤกษ์ ร่างกายของเขาเหมือนถูกโยนขึ้นที่สูงก่อนจะร่วงหล่นลงมาพร้อมกับของเหลวสีขาวขุ่นที่หยาดหยดลงบนหน้าท้องของเขาเอง
กวีนอนหายใจหอบ ขาทั้งสองข้างถูกมือแข็งแรงยกขึ้นตั้งชัน ก่อนที่ร่างใหญ่จะแทรกตัวเข้ามาตรงกลาง
พฤกษ์ไม่แน่ใจนัก แต่เขาเชื่อในสัญชาติญาณของตัวเอง ชายหนุ่มใช้นิ้วปาดน้ำสีขาวขุ่นบนหน้าท้องของกวี ก่อนค่อยๆ สอดแทรกเข้าไปภายในช่องทางรัก
ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกทำให้พฤกษ์ต้องรีบดึงนิ้วออก เขาก้มลงไปประกบริมฝีปากเพื่อให้หนุ่มน้อยลืมความเจ็บ ก่อนสอดนิ้วเข้าไปอีกครั้งแต่คราวนี้เพียงนิ้วเดียว พฤกษ์ค่อยๆ เพิ่มจำนวนไปเรื่อยๆ จนคิดว่ากวีพร้อมแล้ว เขาจึงขยับตัวขึ้นนั่ง ดึงเอวของกวีขึ้นสูง ก่อนสอดแทรกแก่นกายเข้าไป
“อ๊ะ!” กวีร้อง เขารู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมา พฤกษ์หยุดนิ่ง ลูบไล้มือไปบนสะโพกขาว บีบเคล้นลงไปเบาๆ เขาไล้นิ่วไปจนถึงท้องน้อย วนเป็นวงกลมรอบสะดือ ร่างกายของกวีสั่นสะท้านรับสัมผัส เมื่อคิดว่าอีกฝ่ายพร้อมแล้วพฤกษ์จึงดันเข้าไปอีกครั้งจนแนบชิด
เขาก้มลงไปหยอกล้อกับตุ่มไตบนยอดอกของกวี ขบเม้นมันเบาๆ ในขณะที่มือช่วยขยี้ปลายยอดอีกข้าง กวีครางด้วยน้ำเสียงสุขสม พฤกษ์ค่อยๆ ขยับตัวเข้าออก เขาเริ่มจากช้าๆ เนิบนาบรอจนเด็กน้อยหายเกร็งจึงเริ่มเร่งความเร็วขึ้น
กวีทั้งเจ็บและมีความสุข ร่างกายของเขาโยกไหวตามแรงขยับของพฤกษ์ รสจูบที่อ่อนหวานและเร่าร้อนยิ่งทำให้กวีเสียวซ่าน เขาควบคุมร่างกายไม่ได้ ปล่อยให้เสียงร้องหลุดออกมา
“อ๊ะ”
“อะ..อ๊า..” กวีแอ่นอกขึ้นสูง ความสุขของเขาถูกปลดปล่อยออกมาเป็นครั้งที่สอง ก่อนที่ร่างกายจะทิ้งตัวลงแนบกับที่นอน ดวงตาของเขาหรี่ปรือ มองเห็นพฤกษ์เร่งจังหวะเข้าออกกระแทกกระทั้น ก่อนร่างสูงใหญ่จะกระตุกเกร็ง พ่นน้ำรักออกมาบนหน้าท้องของเขา
พฤกษ์ใช้มือปาดน้ำสีขาวขุ่นออก เขาหยิบกางเกงที่ปลิวขึ้นมาตกบนปลายเตียงมาเช็ด ก่อนทิ้งตัวลงนอนเคียงข้างร่างเล็ก
พฤกษ์จรดริมฝีปากไปบนกระหม่อม เขาโอบมือไปรอบตัวของกวี ดึงเด็กน้อยเข้ามาซุกอก
“เจ็บมากไหม”
“อื้อ” กวีอายจนไม่กล้าพูดได้แต่ซุกหน้ากับอกของพฤกษ์
“ขอบคุณครับ” เขาจูบลงไปอีกครั้ง
“ไม่เห็นต้องขอบคุณเลย” กวีอายมากแต่เขาอยากบอกจึงตัดใจพูดออกมา “ผมก็มีความสุขมากเหมือนกัน”
“หึๆ เด็กดี” พฤกษ์ลูบมือไปบนแผ่นหลังของกวี
“ทำแบบนี้ผมง่วง” น้ำเสียงที่พูดง่วงงุน
“ง่วงก็นอน เดี๋ยวพี่ทำความสะอาดให้เอง”
“อย่าพูดสิครับ” พฤกษ์พูดอะไรนิดเขาก็รู้สึกเขินไปหมด
“ไหนใครว่าไม่ใช่เด็กครับ” กวีนิ่งเมื่อพฤกษ์ยกเรื่องที่ทำให้เลยเถิดมาถึงตรงนี้ขึ้นมาพูด
“งั้นเป็นเด็กก็ได้” ก็ถ้ามันจะทำให้พฤกษ์ทะนุถนอมเขาแบบนี้ละก็ เขาจะยอมเป็นเด็กตลอดไป
“ฮ่าๆ” พฤกษ์หัวเราะชอบใจ เขาดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้กวี เปื้อนบ้างก็ช่างมันเดี๋ยวทำความสะอาดแล้วค่อยเปลี่ยนผืนใหม่อีกที
“ฝันดีครับเด็กน้อย”
“กู๊ดไนท์ครับพี่พฤกษ์”
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“ตื่นได้แล้ว” มือใหญ่ลูบลงบนศีรษะ กวีงัวเงียลืมตาขึ้นมา
“ลุกขึ้นมาอาบน้ำ กินข้าว กินยาก่อนค่อยมานอนต่อ พี่โทรไปบอกให้แล้วว่าเราจะกลับพรุ่งนี้แทน คุณกานต์ติดประชุมพี่เลยได้คุยกับวีแทน”
“แล้วพี่วีว่าไงบ้างครับ” กวีถามทั้งที่ใบหน้ายังซุกอยู่แนบหมอน
“ไม่ว่า หัวเราะอย่างเดียว”
“พี่วีต้องรู้แน่เลย” กวีหน้าแดง ไม่อยากกลับไปเจอหน้าพี่ชายยิ่งชอบแกล้งเขาอยู่
“เอาน่าไม่ใช่แค่เราที่เขิน” กวียิ้มออกมาได้เมื่อได้ยินสิ่งที่พฤกษ์พูด นึกภาพสองคนนี้เจอหน้ากัน โอ๊ยต้องตลกแน่เลย
“พี่พฤกษ์ก็ทำหน้าดุเข้าไว้สิครับ รับรองที่ออฟฟิศไม่มีใครกล้ากวนพี่พฤกษ์”
“พี่ก็ว่างั้น เราไปอาบน้ำก่อนเถอะ สายแล้วพี่อยากให้กินข้าวสักนิดจะได้กินยา”
“แต่ผมยังไม่อยากลุกเลยนี่ครับ ปวดไปทั้งตัวเพราะใครก็ไม่รู้”
“หึๆ เพราะพี่” กวีลืมตาโตมองดวงตาร้ายๆ ของพฤกษ์ ผู้ชายคนนี้แอบซ่อนอยู่ในพฤกษ์มาตลอดใช่ไหม ร้ายจริงๆ
“มา ลุกไม่ไหวพี่อุ้มเอง” กวีปลิวขึ้นตามแรงของพฤกษ์ หนุ่มน้อยหน้าแดงซ่าน รีบยกมือขึ้นกอดไปรอบคอของพฤกษ์กันตก
“แต่ก่อนอื่นไปหาเสื้อให้เราใส่ก่อน”
“ครับ”
“พี่พฤกษ์ทำไมตู้โล่งแบบนี้ล่ะ” กวีเงยหน้าขึ้นมองพฤกษ์ เมื่อตู้ว่างเปล่าไปส่วนหนึ่ง จากที่เคยมีเสื้อผ้าอยู่เต็ม “คนบางคนจะได้ไม่ต้องคอยหลบๆ ซ่อนๆ เสื้อผ้าในห้องเก็บของ”
“พี่พฤกษ์” กวีรัดมือรอบคอพฤกษ์แน่น เขาอยากจะร้องไห้ทุกครั้งที่พฤกษ์แสดงออกว่าใส่ใจ เพราะชายหนุ่มเป็นแบบนี้ เป็นผู้ชายอบอุ่นใจดี กวีถึงตกหลุมรัก
“ผมรักพี่พฤกษ์ที่สุดเลยครับ” กวีชะโงกหน้าขึ้นหอมแก้มพฤกษ์ไม่หยุด
“ไหนว่าปวดตัว”
“ปวด นี่ก็ปวดอยู่ แต่อยากหอมพี่พฤกษ์มากกว่า”
“แบบนี้พี่ว่าอยากปวดตัวเพิ่มมากกว่ามั้ง”
“เอ๋?” กวีตาโตเมื่อเข้าใจความหมาย ไม่ใช่นะครับ”
“ไม่ทันแล้ว”
“พี่พฤกษ์~” กวีเรียกเสียงอ่อนเมื่อพฤกษ์เปลี่ยนใจอุ้มเขาออกจากห้องเก็บเสื้อผ้ามุ่งตรงไปที่เตียง
" เห็นทีพี่คงต้องฝึกสมาธิบ้าง เราแพ้เหล้าหวานใช่ไหม"
"ใช่ครับ"
"แต่สงสัยว่าพี่จะแพ้เรา”
กวีรู้สึกถึงความเย็นของที่นอนเมื่อพฤกษ์วางเขาลง คนตัวโตตามลงมาทาบทับพร้อมกับริมฝีปากร้อนที่เรียกร้องการตอบสนอง กวีหลงลืมความปวดไปสิ้น
คนอะไรเปลี่ยนร่างเป็นเสือแล้วก็ไม่บอกกันบ้างเลย
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ❤ This man is mine ❤ คนนี้ของเหมียว [End] 05/12/17 ✿ P:35 (อ่าน 233348 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก