ตอนที่ 25 : ตกลงไหม“ขอไปด้วยเลย” นุ่นยุส่งเมื่อเห็นหน้าหงอยของน้องสุดที่รัก
“ไม่รู้จะให้ไปไหม คราวที่แล้วผมไปไม่ได้งานกับใครเขาเลย” กวียังหงอยไม่เลิก พฤกษ์หายเข้าไปประชุมกับกรรวีและบิดาของเขาเรื่องลูกค้าที่น่าน จนป่านนี้ยังไม่ออกมา
“ไม่ให้ไปได้ไงเราเป็นแฟน ต้องใช้อภิสิทธิ์สิ” นุ่นขมวดคิ้วเพราะน้องเล็กของบริษัทยิ่งคอตกเข้าไปใหญ่
“เดี๋ยว! อย่าบอกนะว่ายังไม่ได้ตกลงกัน”
“อื้อ” กวีวางคางลงบนโต๊ะก่อนแนบหน้าลงไป จ๋อยสนิท ก็พฤกษ์ยังไม่เคยบอกเขาสักคำว่าเป็นอะไรกัน
“แบบนี้มันไม่ได้ จะบ้าเหรอ กินเราเข้าไปแล้วจะทำไม่รู้ไม่ชี้กับน้องพี่ไม่ได้”
“พี่นุ่น~” กวีรีบพุ่งตัวเอามือไปปิดปากนุ่นไว้ เขาไม่น่าบอกเลย กวีไม่ได้ตั้งใจให้ใครรู้เรื่องนี้ แต่เมื่อนุ่นถามว่าเขากับพฤกษ์อะไรๆ
กันหรือยัง กวีไม่อยากโกหกจึงพยักหน้าแทนคำตอบไป
“ไม่ได้ ห้ามยอมเด็ดขาด” นุ่นยอมลดเสียงลง ดึงมือของกวีออก “สถานะต้องชัดเจนสิ หรือจะให้พี่ไปคุยให้”
“ไม่ต้องงง” กวีร้องห้ามเสียงหลง “เดี๋ยวผมถามพี่พฤกษ์เอง”
“แน่ใจนะว่าจะถาม”
“อืม” กวีพยักหน้า
“ทำยังไงก็ได้ต้องให้พี่พฤกษ์พูดออกมา เราจะได้ประกาศให้โลกรู้ไปเลยว่าพี่พฤกษ์เสร็จเราแล้ว”
“พี่นุ่นนน” กวีรีบหันซ้ายหันขวาโชคดีที่ไม่มีใครมองมา ถ้าคนจะรู้กันทั้งบริษัทก็เพราะพี่เขาคนนี้นี่แหละ
“เชื่อพี่อย่ายอม ต้องทำให้พูดออกมาให้ได้”
“ครับ ผมจะลองดู” กวีพยักหน้าดวงตาครุ่นคิด แล้วเขาจะเริ่มพูดอย่างไรดี
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“พี่พฤกษ์ผมขอไปน่านด้วยไม่ได้เหรอ” กวีพาตัวเองไปยืนเกาะโต๊ะทำงานของพฤกษ์ ใช้สายตาออดอ้อนอีกฝ่าย
“อย่าไปเลย พี่ไปคืนเดียวเดี๋ยวก็กลับ”
“ก็ผมอยากไปด้วย คราวก่อนยังให้ผมไปเลย” กวีใช้เสียงอ้อนไม่ใช่เสียงดื้อรั้น
“เราไปเดี๋ยวพี่ไม่มีสมาธิ” หนุ่มน้อยยิ้มแก้มแทบปริ ปลื้มที่มีผลกับสมาธิของพฤกษ์ แต่พอคิดถึงลูกสาวของเจ้าของรีสอร์ทแล้วหน้าก็กลับมามุ่ยเหมือนเดิม
“ผมไม่ไว้ใจคุณเนตร ใครดูก็รู้ว่าสนใจพี่พฤกษ์” เขาต้องใช้คำว่าใครไว้ก่อนเดี๋ยวหาว่าเขาคิดมาก งี่เง่าไปคนเดียว
“หึๆ หึงพี่เหรอ”
“แน่ล่ะ” ไม่เห็นต้องถามเขาเลย “พี่พฤกษ์สุภาพใจดีเดี๋ยวคุณเธอก็เข้าใจผิด”
“อย่าไปเรียกลูกค้าแบบนั้น” กวีแอบแลบลิ้น เหอะ ก็เป็นคนดีแบบนี้ไงเขาถึงกลัว
“พี่พฤกษ์ชอบทำให้ผมหึงอยู่เรื่อย คอยดูนะ..” กวีทำตาวาวคาดโทษ แต่ไม่บอกว่าคอยดูอะไรเพราะเขาไม่มีอะไรให้ดู
“ทำไม เราจะแกล้งทำให้พี่หึงบ้างเหรอ”
“ไม่” กวีส่ายหัวแรงๆ สีหน้าจริงจัง “ไม่ทำเด็ดขาด อะไรก็ได้แต่ต้องไม่ให้พี่พฤกษ์เข้าใจผิดว่าผมชอบคนอื่น ผมชอบพี่พฤกษ์คนเดียว” พฤกษ์อยากดึงร่างเล็กเข้ามากอดให้จมอก ติดว่าอยู่ในบริษัทจึงทำได้แค่วางมือลงบนศีรษะเล็กอย่างอ่อนโยน
“ถ้าอย่างนั้นเราจะทำยังไง” พฤกษ์ถามด้วยสายตารักใคร่
“ก็ทำให้พี่พฤกษ์รักผมมากๆ หลงผมมากๆ จนไม่อยากมองคนอื่น”
“หึๆ จะทำได้เหรอ” พฤกษ์พูดด้วยน้ำเสียงปนหัวเราะ เอ็นดูความคิดของเด็กน้อย
“ทำได้สิ ผมต้องทำได้แน่ๆ ทำให้พี่พฤกษ์หันมารักผมยังทำได้เลย” สายตามุ่งมั่นบวกกับน้ำเสียงอวดตัวของกวีทำให้พฤกษ์ยิ่งขำ
“เด็กเอ๊ย”
“เด็กอีกแล้ว จะหาว่าผมไม่มีเสน่ห์พอก็บอก คอยดูฝีมือเด็กคนนี้ก็แล้วกัน” เด็กดื้อเชิดหน้าขึ้นสูง ยิ่งพฤกษ์หัวเราะก็ยิ่งหน้ามุ่ยเข้าไปใหญ่ ก็เด็กน้อยจริงๆ นั่นแหละ ทำเขาหลงขนาดนี้แล้วยังไม่รู้ตัว
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“พี่พฤกษ์ผมขอยืมกุญแจบ้านได้ไหมครับ” มือขาวแบมาตรงหน้า พฤกษ์มองมือก่อนเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของ
“เอาไปทำไม”
“เดี๋ยวพี่พฤกษ์จะออกไปหาลูกค้าไม่ใช่เหรอ มันสี่โมงเย็นแล้วผมขี้เกียจรอที่บริษัท ไปรอที่บ้านพี่พฤกษ์ดีกว่า”
“อย่าเลย ถ้าไม่อยากรอที่นี่ก็ไปเดินเล่นรอ เดี๋ยวพี่เสร็จงานแล้วจะรีบตามไป”
“ไม่เอา วันนี้ผมขี้เกียจ” กวียังดื้อดึง ไม่ได้หรอกต้องที่บ้านพฤกษ์เท่านั้น
“งั้นก็ไปหาร้านนั่งรอ”
“ทำไมล่ะครับ หรือพี่พฤกษ์ไม่อยากให้ผมไปที่บ้าน” คนพูดหน้าจ๋อย เสียงเศร้า พฤกษ์อยากถอนใจออกมาดังๆ นี่เจ้าตัวไม่รู้เลย
เหรอว่าเพราะอะไรเขาถึงไม่อยากให้ไป อยู่ด้วยกันสองคนทีไรเขาควบคุมตัวเองได้ที่ไหน ไม่อยากให้เด็กมันคิดว่าเขาเอาแต่รังแก
“ก็ได้ ตามใจเรา” พฤกษ์เปิดลิ้นชักโต๊ะทำงาน หยิบกุญแจบ้านหย่อนลงบนมือของกวี
“เก็บไว้”
“ให้ผมเลยเหรอ” กวีตาโต
“ไม่เอาใช่ไหม”
“เอาสิครับ แค่นี้ต้องเขินด้วย” กวีเริ่มจับทางได้แล้ว ถ้าพฤกษ์เขินจะดุผิดปกติ ถ้าเขินมากยิ่งดุมาก เขาเลยไม่ค่อยกลัวเท่าไหร่ อ๊ะ!..” กวีรีบชักมือหนีเมื่อพฤกษ์ทำท่าจะหยิบคืน “ไม่พูดแล้วครับ ขี้งอนจริง”
“เดี๋ยวเราจะโดน รออยู่ที่บ้านห้ามซน ห้ามรื้อของพี่”
“โอ๊ยผมไม่ทำหรอก” กวีทำท่าไม่สนใจ “แอบดูจนเบื่อแล้ว”
“ฮ่าๆ เรานี่มันเหลือเกินจริงๆ”
“ผมไปดีกว่า จะรีบไปเคลียร์งานให้เสร็จเดี๋ยวไม่ทันเลิกงาน เจอกันที่บ้านนะครับพี่พฤกษ์”
“อืม เดี๋ยวเจอกัน”
กวีกำกุญแจในมือแน่น ภาวนาถึงสิ่งที่รู้อยู่คนเดียวในใจ ต้องได้ผลสิน่า เขาต้องทำได้แน่
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
มันต้องมากน้อยแค่ไหนล่ะ กวีมองปลานึ่งที่วางอยู่บนจาน เขาคิดไม่ตก จำไม่ได้เสียด้วยว่าคราวก่อนกินไปแค่ไหน เพราะพฤกษ์เป็นคนหยิบใส่จานให้
เอาวะแค่นี้ก็น่าจะพอ กวีหยิบปลาออกมาวางแยกสี่ชิ้นใหญ่ จัดการเปลี่ยนร่างเป็นเหมียวส้มเพื่อความมั่นใจว่ามันจะเหมือนเดิมทุกอย่าง
เขาจัดการกินปลาที่กะปริมาณไว้จนหมด พาตัวเองไปนั่งบนโซฟาเพื่อความสบาย รอเวลาให้เหล้าหวานทำงาน
ความร้อนที่พุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ ทำให้เขารู้ว่าได้เวลาแล้ว กวีเพ่งสมาธิเพื่อต้านการเปลี่ยนร่างเหมือนที่ทำในคืนนั้น รับรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงของร่างกาย เมื่อทุกอย่างสงบเขายกมือขึ้นจับหูเป็นอย่างแรก
ปกติ! กวีถอนใจยาว แล้วมันต้องกินเท่าไหร่หรือต้องฝืนไว้มากน้อยแค่ไหนถึงจะสำเร็จ เขาไม่เคยหัดเปลี่ยนร่างครึ่งๆ กลางๆ เสียด้วย จึงไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร เอาวะลองอีกทีก็ได้
กวีลองซ้ำๆ อยู่สองสามครับจนเกือบเมาเหล้าหวาน เขารู้สึกกึ่มๆ ตาหวานเยิ้มกว่าจะได้ผลตามต้องการ
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“กวี” พฤกษ์เรียกหาคนที่ควรนั่งรออยู่แต่บ้านกลับเงียบกริบ ชายหนุ่มเดินดูจนทั่วชั้นล่างเมื่อไม่เห็นแม้แต่เงาของอีกฝ่ายจึงมุ่งตรงขึ้นชั้นบน
“กวี” พฤกษ์เปิดประตูห้องนอนเข้าไป เตียงของเขาอยู่ในสภาพยุ่งเหยิง หมอนและผ้าห่มกองรวมกันอยู่กลางเตียง มีหางฟูสีส้มแซมขาวโผล่สะบัดให้เห็นแวบหนึ่งก่อนหายเข้าไปในกองผ้าห่ม
“เหมียว” พฤกษ์หัวเราะขำ ไม่รู้ว่าเจ้าตัวดีจะเล่นแผลงๆ อะไรอีกถึงแปลงร่างเป็นแมว
“เมี้ยว” เสียงขานรับดังมาจากใต้ผ้าห่ม พฤกษ์วางกุญแจรถและสิ่งของต่างๆ ลงบนโต๊ะ เขาพับแขนเสื้อเชิ้ตขึ้น ก่อนเดินไปนั่งริมขอบเตียง
“ออกมาเร็ว ทำที่นอนยุ่งหมดแล้ว”
“เมี้ยว” ผ้าห่มขยับเบาๆ มันกองสุมกันจนมองไม่ออกว่าเจ้าตัวดีอยู่ตรงไหน พฤกษ์ขยับตัวขึ้นไปบนเตียงเอื้อมมือไปดึงผ้าห่มออก
“กวี”
มือที่จับผ้าของสถาปนิกหนุ่มยกค้าง ดวงตาเบิกกว้าง ริมฝีปากหนาเผยอออก ร่างขาวโพลนมองเขาด้วยดวงตายั่วยวน หางสีส้มที่ทาบทับอยู่บนสะโพกขยับขึ้นสะบัดไปมาเบาๆ
“หูเรา..” พฤกษ์นึกอะไรไม่ออก ได้แต่มองภาพที่อยู่ตรงหน้า หูที่มีขนสีส้มเส้นอ่อนปกคลุมตั้งขึ้นเกือบตรง หางที่เต็มไปด้วยขนฟูนุ่มตวัดไปมา
“เล่นอะไรของเรา” พฤกษ์กระแอมออกมา เขาพยายามตั้งสติ ยอมรับว่ามันเริ่มไม่มีตั้งแต่ได้เห็นกวีที่มีหูมีหาง กับเรียวขาขาวๆ ที่ไขว้กันอยู่นั้น
กวีไม่ตอบ ร่างเล็กจะหมุนตัวเปลี่ยนเป็นคุกเข่า คลานเข้ามาหาเขาช้าๆ “พี่พฤกษ์ชอบแบบนี้ไหมครับ” หางของกวีตวัดมาละบนต้นขาของพฤกษ์ก่อนลากผ่านเนื้อผ้าไปเบาๆ พฤกษ์กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ตอนนี้เขานึกออกอยู่คำเดียว ไม่ใช่น่ากลัวแต่น่า..ขย้ำ
“ไม่เห็นตอบผมเลย” กวียื่นหน้าเขามาคลอเคลียกับต้นแขน ศีรษะเล็กถูไถไปมา
“ชอบ” เสียงตอบแหบพร่า
“แล้วแบบนี้ล่ะครับ” กวีผลักพฤกษ์ให้นั่งพิงหัวเตียงก่อนคุกข่าคร่อมลงไปบนตัก
“กวี อย่า..”
“ไหนว่าชอบไงครับ” พฤกษ์มองความยั่วยวนตรงหน้า กวีเอนตัวลงมาหาเขาแผ่นอกขาวเกือบแนบชิดกับใบหน้าแต่มันกลับหยุดห่างอยู่แค่นั้น ความอดทนของเขาหมดสิ้น พฤกษ์จับคางของเด็กแก่แดดดึงเข้ามาจูบ
"อ๊ะ จูบไม่ได้ครับ"
"ทำไม" พฤกษ์นิ่วหน้าไม่ชอบใจ เมื่อกวียกมือขึ้นปิดกั้นไม่ให้เขาทาบทับริมฝีปากลงไป
"เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย"
"กวี"
"ก็มันจริงนี่" กวีใจเต้นรัว เห็นสายตาของพฤกษ์แล้วชักแน่ใจว่าเขากำลังเล่นกับไฟอยู่หรือเปล่า
"จะเล่นแบบนี้จริงๆ ใช่ไหม"
กวียกมือขึ้นกอดอก มองหน้าพฤกษ์ด้วยสายตาดื้อรั้น ต้องใจแข็งไว้กวี แค่นี้ทำได้อยู่แล้ว กวีปลุกปลอบใจตัวเอง
"พี่พฤกษ์เป็นอะไรกับผมล่ะครับ จู่ๆ จะมารังแกกัน"
"เด็กแสบเอ๊ย" พฤกษ์ทิ้งตัวลงพิงพนักหัวเตียง ขาเหยียดยาวออก มองเด็กแสบที่ยกหมอนขึ้นมากอดปิดร่างกายไว้ไม่ให้เขาเห็น
"อย่าบอกว่าที่ลงทุนทำขนาดนี้เพราะอยากได้ยินพี่พูด" คนฟังหลบสายตาเขาแค่นี้พฤกษ์ก็ได้คำตอบแล้ว
"มานี่เลย" พฤกษ์คว้าร่างขาวโพลนที่คุกเข่าคร่อมตักเขาลงมาแนบชิด ลูบไล้มือไปบนสะโพกกลมกลึง
"อ๊ะ" กวีสะดุ้งโหยงเมื่อพฤกษ์ก้มหน้างับยอดอกเบาๆ
"ยั่วพี่นักใช่ไหม"
"ใครว่ายั่ว" คนไม่ยั่วขยับตัว ทำให้ส่วนที่ทาบทับกันอยู่เสียดสีไปมา
"ใครสั่งใครสอนให้แก่แดดแบบนี้"
"อ๊ะ" กวีอุทาน เมื่อมือใหญ่จับหางของเขามาลูบไล้ ก่อนลากผ่านหน้าขาของเขาเอง
"ถ้าพี่หยุดจริงเราจะทำยังไง" พฤกษ์ใช้หางวนเป็นวงกลมรอบสะดือก่อนลากลงต่ำ
"อื้อ" กวีพยายามสะบัดหางของตัวเองออกแต่มือของพฤกษ์จับไว้แน่น
"แล้วถ้าพี่ไม่ทำแบบี้ล่ะ" ไม่รู้เจ้าตัวมีกี่มือกันแน่ กวีสั่นไปทั้งตัวเมื่อส่วนสำคัญถูกมือใหญ่ลูบไล้ขึ้นลงช้าๆ
“หรือถ้าไม่ทำแบบนี้”
“อ้า” หางของเขาถูกปล่อยเพราะมือใหญ่เปลี่ยนมาระรานตุ่มไตบนหน้าอกของเขาแทน
“จะทำยังไงดี” จู่ๆ มือที่สร้างความสุขให้เขาก็หยุดไปดื้อๆ กวีซุกหน้าเข้ากับซอกคอของพฤกษ์ หายใจหอบถี่ ช่องทองมวนไปด้วยความรู้สึกเสียวซ่าน
"พี่พฤกษ์อย่าแกล้งผม" กวีร้องขอ เมื่อพฤกษ์ไม่ลงมือทำอะไรต่อ
"หึๆ อยากได้อะไรครับ"
"อยาก..ผมอยากได้พี่พฤกษ์"
“จะเกเรกับพี่อีกไม่”
“ไม่..ไม่แล้ว” เสียงของกวีแตกพร่า เขาอยากได้รับการปลดปล่อย พฤกษ์ลูบหางของกวีตั้งแต่โคนจรดปลาย เขาลูบไล้มันขึ้นลงช้าๆ ด้วยท่าทางพออกพอใจ
“จูบพี่ก่อน”
“อื้อ”
กวีผงกศีรษะขึ้นประกบริมฝีปากเล็กลงไปบนริมีปากของพฤกษ์ แค่นั้นก็ทำให้ชายหนุ่มหมดความอดกลั้น ใครว่าเขาทนไหว พฤกษ์แค่โตกว่ามากและรู้ว่าจะซ่อนมันไว้อย่างไรเท่านั้น ใจของเขามันต้องการยิ่งกว่ากวีเสียอีก
“กวี”
“ครับ” กวีพึมพำอยู่ชิดอก เขาอุ่นสบายอยู่ในอ้อมกอดของพฤกษ์
“พี่เป็นผู้ใหญ่แถมยังเป็นผู้ชายที่ธรรมดามาก บางทีก็ลืมคิดถึงเรื่องแบบนั้นไป คิดแค่ว่าเราเข้าใจกัน ใจตรงกัน ก็คือเราคบกันแล้ว พี่ถึงไม่ได้พูดออกมาไม่รู้ว่าทำให้เรากังวล”
“ก็ผมเป็นคนที่แอบชอบพี่พฤกษ์มาตลอดนี่ครับ ผมจะไปเอาความมั่นใจมาจากไหน”
“ขอโทษ” พฤกษ์กอดร่างเล็กให้แน่นขั้น เขาเองก็คิดน้อยไปลืมคิดถึงใจของคนที่รอ
“กวี”
“ครับ” กวียังซบหน้าอยู่กับอกของพฤกษ์ เขาชอบความรู้สึกอุ่นที่ได้รับ
“คบกับพี่นะ”
“พี่พฤกษ์” เสียงที่หลุดออกมาแผ่วเบา ดวงหน้าเล็กทีแหงนเงยขึ้นมองเต็มไปด้วยความหวัง จนพฤกษ์อดจรดริมฝีปากลงไปไม่ได้
“ตกลงไหม”
“ครับ ตกลงครับ” กวีใช้สองมือจับใบหน้าของพฤกษ์ พรมจูบลงไปทั่วด้วยความดีใจ
“เหมียว” พฤกษ์หัวเราะเมื่อคนตัวเล็กกว่าไม่ยอมหยุด จนเขาต้องจับใบหน้าเอาไว้ให้อยู่นิ่งๆ
“อื้อ”
“เป็นแฟนพี่นะ”
กวีรู้สึกเหมือนมีใครดึงพลุกระดาษสายรุ้งกระจายเต็มอากาศ เขารีบพยักหน้ารัวเร็วเพื่อเป็นการตอบรับ
“เป็น เป็นครับ พี่พฤกษ์เป็นแฟนผมนะ”
“ฮ่าๆ ตกลง” พฤกษ์กดริมฝีปากลงไปประทับรับรสหวาน สุดท้ายเขาก็พ่ายให้กับเด็กแก่แดดจนได้ ใครจะคิดว่าเด็กที่เขาหลบเลี่ยงมาตลอด คือคนที่ทำให้เขามีความสุขที่สุดในวันนี้ ถ้ารู้แบบนั้นเขาจะไม่ยอมเสียเวลาแม้แต่นาทีเดียว
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
"กวีเปลี่ยนเป็นเหมียวเถอะ" คำพูดไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยของคนที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่ข้างกัน ทำให้กวีต้องหันไปมอง ”ทำไมครับ"
"พี่อยากเห็น"
"เห็นบ่อยแล้ว" กวีกำลังติดพันซีรีส์ที่ดูอยู่
"นะเด็กดี"
"ก็ได้ครับ" หนุ่มน้อยยอมใจอ่อน ทำเสียงอ้อนขนาดนี้ใครจะใจแข็งอยู่ได้ กวีตั้งสมาธิ ร่างกายของเขาค่อยๆ เปลี่ยนแปลง
"กวี!!"
เสียงเรียกของพฤกษ์ทำให้สมาธิของกวีแตกกระเจิง ร่างกายที่กำลังหดตัวลง คืนสภาพในทันที
"ทำอะไรครับ! ผมตกใจหมด"
"หึๆ" เสียงหัวเราะของพฤกษ์เป็นสิ่งที่ไม่น่าไว้ใจสักนิด กวีรีบยกมือขึ้นสำรวจถึงรู้ว่าหูแมวของเขาโผล่ออกมา
”พี่พฤกษ์ แกล้งผมเหรอ" คนถูกแกล้งหน้ามุ่ย แต่คนฟังไม่สนใจเสียงโวยวาย พฤกษ์มองภาพตรงหน้าด้วยดวงตาวาววับ
"มันน่ารักดี พี่ชอบ"
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
อีกสองตอนจบแล้วนะคะ ^^
ตอนหน้าพบคนขี้หวงหนึ่งอัตรา ตาน้องเอาคืนบ้างแล้วว ><
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ❤ This man is mine ❤ คนนี้ของเหมียว [End] 05/12/17 ✿ P:35 (อ่าน 233629 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก