ตอนที่ 26 : This man is mine“ดีใจใหญ่” พฤกษ์เหลือบตามองคนที่นั่งร้องเพลงงุ้งงิ้งอยู่เบาะข้างๆ ชายหนุ่มกำลังขับรถขึ้นเหนือเพื่อไปยังจังหวัดน่านตามนัดหมายของลูกค้า
“แน่สิครับ มีคนอยากไปเจอสาวสวยเลยไม่ยอมให้ผมไปด้วย ดีนะว่าพ่อสั่งให้พี่วีกับผมมา” กวีแกล้งแซ็วพฤกษ์
“พี่ไมได้คิดแบบนั้น” แต่ดูเหมือนมีคนไม่รู้ว่าเขาพูดเล่นร้อนตัว น้ำเสียงร้อนรนของพฤกษ์ทำให้กวีแอบอมยิ้มดีใจ
“ถามจริงเถอะพี่พฤกษ์ชอบคุณเนตรบ้างหรือเปล่า”
“ก็สวยดี”
“....” กวีหน้าหงิก เล่นเองโมโหเอง
“พักนี้โทรหาพี่เรื่องงานบ่อยๆ”
“พี่พฤกษ์~”
“ฮ่าๆ”
“ไม่ต้องหัวเราะชอบใจเลยครับ พูดจริงพูดเล่นเนี่ย”
“จริง แต่เป็นเรื่องงานจริงๆ เรื่องร้านอาหารที่กำลังจะสร้าง คุณเนตรเขาช่วยประสานงานให้ เพราะน้องชายคนที่ดูแลโปรเจ็คนี้โดยตรงไปต่างประเทศยังไม่กลับ”
“อ้าว แล้วนี่เราต้องประชุมกับใครครับ คนดูแลไม่อยู่”
“อยู่ เห็นว่าเพิ่งกลับมา ถึงโทรนัดเรา”
“อ๋อ” กวีเลิกสนใจ เขาสนใจเนตรามากกว่า ครั้งที่ผ่านมาดูก็รู้ว่าเนตราสนใจพฤกษ์มาก เขาต้องพยายามกันไม่ให้มีโอกาสเข้าใกล้ ของๆ ใครของใครก็หวง นี่ของเขา
“ยิ้มอะไร” กวีรีบเม้มปากเมื่อเผลอยิ้มเพ้อๆ อยู่คนเดียว ให้พฤกษ์รู้ไม่ได้เด็ดขาดว่าเขาคิดอะไร เดี๋ยวจะหาว่าเป็นเด็กเอาแต่ใจอีก
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“สวัสดีครับ” กวีมองผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาที่ยืนยิ้มกว้างอยู่ตรงหน้า สบายใจอย่างหนึ่งว่าไม่มีเงาของเนตราปรากฎให้เห็น
“สวัสดีครับคุณน่าน ผมพฤกษ์คนดูแลโปรเจ็คนี้ เราเคยคุยกันแล้ว” พฤกษ์ยื่นมือไปจับกับมือของลูกค้า เขาไม่เคยเจอตัวแต่เคยคุยโทรศัพท์กับอีกฝ่ายมาบ้างแล้ว
“สวัสดีครับคุณพฤกษ์” กวีประเมินผู้ชายตรงหน้า ดูจากรอยยิ้มและท่าทาง น่าจะเป็นพวกอารมณ์ดีมากหรือไม่ก็เป็นเพลย์บอยไปเลย
“ส่วนนี่คุณกรรวีครับ เป็นรองประธานบริษัท” พฤกษ์ให้เกียรติกรรวีเสมอถึงแม้อีกฝ่ายจะเด็กกว่า เพราะในบริษัทกรรวีถือว่าตำแหน่งใหญ่กว่าเขา “ที่เหลือเป็นทีมงานที่ดูแลโปรเจ็คนี้ เตชิต นภนภา กันต์กวี”
“สวัสดีครับ” กวีรีบยกมือขึ้นไหว้ เขารู้สึกแปลกๆ เมื่อเห็นรอยยิ้มของน่านที่ส่งมาจึงเบือนสายตาหนีเสีย เขาไม่ใช่คนสำคัญของทีมจึงไม่จำเป็นต้องพูดคุยกับลูกค้าโดยตรง”
“จะพักกันก่อนไหมครับ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมอยากไปดูพื้นที่สำหรับการก่อสร้าง”
“ตกลงครับ”
“กวี” เสียงเรียกเบาๆ ของนุ่นทำให้กวีเดินช้าลง พวกเขากำลังเดินตามน่านไปยังรถตู้ที่ทางรีสอร์ทเตรียมไว้ให้
“พี่ว่าอีตาน่านนี่ยังไงๆ อยู่นะ มองกวีแปลกๆ เป็นหรือเปล่าก็ไม่รู้”
“พี่นุ่น~” กวีรีบห้ามเพราะกลัวว่าลูกค้าจะได้ยิน
“ไม่ได้ยินหรอกน่าเราเดินห่างขนาดนี้”
“ไม่เป็นมั้งครับ” กวีตอบแต่เขาก็ไม่แน่ใจนัก เพราะสายตาของน่านเวลามองเขามันทำให้คิด
“ระวังตัวไว้ด้วยแล้วกัน”
“ครับพี่นุ่น”
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“มีใครกลัวผีไหมครับ” เสียงคนถามปนหัวเราะ “โรงแรมนี้ขึ้นชื่อว่าเก่าแก่ที่สุดในน่าน แต่ความสวยไม่เป็นรองใคร”
“ไม่มีครับ” กรรวีเป็นคนตอบ ส่วนที่เหลือพากันส่ายหน้า
“ดีเลยครับ เพราะผมจองเป็นห้องเดี่ยวไว้ให้ ทั้งหมดห้าห้อง”
“สามห้องก็พอครับคุณน่าน ผมเกรงใจ” พฤกษ์รีบออกตัว
“ไม่ทันแล้วครับผมจ่ายเงินไปเรียบร้อย ผมพักอยู่ที่นี่เหมือนกันจะได้ต้อนรับทีมงานสะดวก แต่ถ้าใครกลัวบอกได้นะครับ ผมมีบริการนอนเป็นเพื่อน” น้ำเสียงพูดเล่นแต่สายตากลับมองตรงมาที่เขา กวีเผลอขยับตัวไปยืนหลบหลังกรรวี และดูเหมือนว่าพี่ชายของเขาจะเห็นเช่นเดียวกัน
“ฮ่าๆ คุณน่านเป็นคนอารมณ์ดีมากเลยนะครับ” กรรวีหัวเราะสีหน้าปกติแม้ภายในใจจะเริ่มไม่ชอบใจลูกชายเจ้าของรีสอร์ทเท่าไหร่
“ใช่ครับ นี่ครับกุญแจห้อง” น่านส่งกุญแจห้องให้ทีละคน “พักผ่อนกันตามสบายนะครับ สัก..” น่านก้มลงมองนาฬิกาที่ข้อมือ
“สองชั่วโมงลงมาเจอกันที่ล็อบบี้ ผมจะพาไปกินอาหารเจ้าอร่อยของที่นี่ ความลับคือผมซื้อตัวพ่อครัวไว้เรียบร้อยแล้ว” การขยิบตาของอีกฝ่ายไม่ได้ทำให้ใบหน้าหล่อเหลาดูแย่แต่กลับดูมีเสน่ห์มากยิ่งขึ้น
“ขอบคุณครับ ถ้าอย่างนั้นพวกผมขอตัว” พฤกษ์พูดด้วยเสียงสุภาพแต่ใบหน้าเริ่มไร้รอยยิ้ม
“ครับ อีกสองชั่วโมงเจอกัน”
ถึงแม้จะร่ำลากันที่ล็อบบี้ แต่สุดท้ายก็ขึ้นลิฟท์ตัวเดียวกันแถมยังเดินไปในทิศทางเดียวกันอีกด้วย กวีมองนุ่นกับเตชิตที่แยกเข้าห้องพักไปก่อน ตอนนี้จึงเหลือเพียงเขา กรรวี พฤกษ์และน่านที่ยังเดินตามกันมา
“กวี” พฤกษ์เรียกเขาเมื่อถึงหน้าห้องของตัวเอง
“ครับ?”
“แวะที่ห้องพี่ก่อน มีเรื่องจะคุยด้วย”
“ครับ” กวีพยักหน้ารับ ปล่อยให้พี่ชายและน่านเดินไปยังห้องของตนเอง
“พี่พฤกษ์ยืนรออะไร” หนุ่มน้อยถามเมื่อเห็นว่าพฤกษ์ไขกุญแจห้องพักแล้วแต่กลับไม่เปิดเข้าไป สายตามองตามหลังคนทั้งคู่
“คิดอยู่แล้ว” พฤกษ์พูดแค่นั้นก่อนดันประตูเปิด กวีหันไปมองบ้าง ถึงเห็นว่าน่านเดินเลยห้องของกรรวีไปสองห้อง เขายกกุญแจที่ถืออยู่ขึ้นดูหมายเลข เพราะสงสัยว่าน่านอยู่ห้องติดกับเขา แล้วมันก็ใช่จริงๆ
“พี่พฤกษ์” กวีเดินตามพฤกษ์เข้าไปในห้อง เขาเรียกแฟนหมาดๆ ด้วยน้ำเสียงเอาใจ เมื่อเห็นหน้าอีกฝ่ายดูไม่สบอารมณ์ คล้ายเจ้าตัวกำลังหงุดหงิดโมโหอะไรบางอย่าง
“เดี๋ยวคืนนี้เรามานอนห้องนี้”
“อ้าว แล้วห้องผมล่ะครับ”
“พี่ไปนอนเอง”
“ไรอะ” กวีหน้ามุ่ย
“หรือเราอย่างนอนห้องโน้น” น้ำเสียงคุกคามทำเอากวีตาโต เดี๋ยวพฤกษ์เป็นอะไร อย่าบอกนะว่า...
“เปล่าครับ ผมแค่ผิดหวังนึกว่าพี่พฤกษ์จะชวนมานอนด้วยกัน”
“หึๆ” คราวนี้คนหน้าบึ้งกลับมายิ้มได้ กวีถูกดึงเข้าไปกอด ก่อนที่พฤกษ์จะนั่งลงปลายเตียงและดึงเขาลงไปนั่งบนตัก
“อยากนอนไหม”
“ไม่เห็นต้องถามเลย” กวีแกล้งทำปากยื่น เขารู้ว่าพฤกษ์ชอบให้เขางอน เจ้าตัวจะทำหน้าเอ็นดูขึ้นมาทันที
“เด็กดี” พฤกษ์ลูบแขนเขาแล้วนิ่งไป
“พี่พฤกษ์”
“หือ?”
“หึงเหรอ”
“แค่กๆ” พฤกษ์สำลักทั้งที่ไม่ได้ทานอะไร เขาไอออกมาเบาๆ สีหน้าของชายหนุ่มทำให้กวีต้องกัดปากเพราะกลัวหลุดเสียงหัวเราะออกมา
“พูดอะไรของเรา” คนหึงทำเสียงดุ
“คุณน่านเหมือนพักห้องติดกับผมเลยเนอะ” กวีทำหน้าซื่อๆ แต่ดวงตาเป็นประกาย
“งั้นเหรอ” พฤกษ์ทำเหมือนตนเองไม่ได้สนใจเรื่องนี้ ยิ่งทำให้กวีขำเข้าไปใหญ่ คนแก่ขี้เก๊กอย่างนี้ทุกคนหรือเปล่า
“อ้าวพี่พฤกษ์ไม่รู้เหรอครับ ผมนึกว่าพี่พฤกษ์ให้ผมเปลี่ยนห้องเพราะแบบนี้”
“เปล่า” พฤกษ์ปฏิเสธ “ พี่เปลี่ยนเพราะเป็นห่วง มาอยู่ห้องกลางๆ ปลอดภัยกว่า ห้องเราเป็นห้องสุดท้าย”
“งั้นก็ไม่ต้องเปลี่ยนแล้วสิครับเพราะห้องผมไม่ใช่ห้องสุดท้าย ห้องคุณน่านต่างหาก” กวีกลั้นยิ้มจนปากสั่น เมื่อพฤกษ์ทำสีหน้าประหลาด ดูเหมือนอีกฝ่ายอยากจะจับเขาฟาดก้น
“ไหนเราบอกว่าอยากนอนด้วยกัน”
“ฮ่าๆ” กวีทนไม่ไหว ปล่อยเสียงหัวเราะออกมาจนได้ “ครับ ใช่ครับ ผมอยากนอนห้องเดียวกับพี่พฤกษ์ ผมอยากมาเอง” ไม่เป็นไรไม่ต้องบอกเขาก็ได้ แค่แสดงออกให้เห็นแบบนี้ก็พอ แค่นี้หัวใจของกวีก็พองโตแล้ว
“ไปเก็บกระเป๋าไป พี่อยากนอนพักสักนิด”
“ผมจะอาบน้ำ เหนียวตัว”
“อืม”
“ไม่อาบด้วยกันเหรอครับ”
“ไม่ล่ะ”
“ตามใจครับ” กวีไม่เก็บกระเป๋าให้เสียเวลา เขาวางมันลงบนตู้แบบส่งๆ
“ร้อนชะมัด จะแช่น้ำให้ฉ่ำปอด” กวีถอดเสื้อผ้าออกทีละชิ้นอย่างช้าๆ จนหมด เขาเดินไม่รีบร้อนเข้าห้องน้ำ รอแค่ไม่กี่วินาทีประตูห้องน้ำก็เปิดออก กวีก้มหน้าซ่อนยิ้ม เสร็จเขาจนได้
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“อีกสองวันผมจะไปกรุงเทพฯ ถ้าไม่เป็นการรบกวนเวลาผมขอนัดเลี้ยงข้าวทีมงานสักครั้ง”
“พวกผมสิครับต้องเลี้ยง” กรรวีออกตัวแทนทุกคน “มาเที่ยวนี้คุณน่านดูแลอย่างดี ถ้าไปกรุงเทพฯต้องขอเลี้ยงตอบแทนบ้าง”
“อย่าเรียกคุณเลยครับเรียกน่านก็พอ กวีเรียกพี่น่านได้นะพี่อนุญาต” คนอนุญาตแทนตัวเองว่าพี่นำไปก่อน ไหนจะสายตาและรอยยิ้มที่ส่งมา
“ขอบคุณครับ” กวีตอบรับอย่างสุภาพ ขาของเขาถูกนุ่นเตะเบาๆ เหมือนต้องการบอกว่า..เห็นไหมบอกแล้ว
“พรุ่งนี้อย่าเพิ่งรีบกลับสิครับขอผมพาเที่ยวก่อน”
“ไม่กวนดีกว่าครับ ผมไม่อยากถึงกรุงเทพฯ ดึกนัก กลัวขับรถไม่ไหว” กรรวีรีบปฏิเสธ เขารับสัญญาณบางอย่างได้เช่นกัน ข้างในเริ่มไม่ชอบใจแต่เพราะเป็นลูกค้าจึงได้แต่ยิ้ม
“เสียดาย มีใครอยากกลับพร้อมผมไหมครับ เผื่อสนใจอยากเที่ยวต่อ” คนถามพูดกับทุกคนก่อนจะหันหน้ามาทางเขา “กวีล่ะอยู่เที่ยวด้วยกันก่อนไหม”
“อ่า..” กวียังไม่ทันตอบเพราะมีคนชิงตอบตัดหน้าเขาเสียก่อน
“กวีต้องไปพบลูกค้ากับผม มีนัดไว้คงอยู่เที่ยวไม่ได้” พฤกษ์สบตากับน่านนิ่ง ก่อนทีอีกฝ่ายจะยิ้มออกมา
“ไม่เป็นไรครับ ถ้าอย่างนั้นเปลี่ยนเป็นพาผมเที่ยวแทนก็ได้ อีกสองวันพี่โทรไปหาได้ไหม” กวีนั่งอึ้ง ผู้ชายคนนี้ทำไมถึงไหลลื่นขนาดนี้ ดูเหมือนว่าถ้าอยากได้อะไรแล้วต้องเอาให้ได้
“คือ..” กวีไม่รู้จะปฏิเสธอย่างไร เขาต้องคิดเยอะเพราะโปรเจ็คนี้ทำกำไรให้บริษัทจำนวนมาก และอาจต่อยอดไปได้อีกไกลเพราะครอบครัวของพฤกษ์ทำธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ มีโครงการใหม่ๆ ผุดขึ้นมาไม่ขาด
“พี่ขอเบอร์กวีหน่อยสิ ไปถึงจะได้โทรหา” อีกฝ่ายหยิบโทรศัพท์ออกมาเตรียมพร้อม กวีอึกอัก
“โทรมาที่เบอร์ผมก็ได้ครับ ผมรับรองคุณน่านเอง” กรรวีพูดด้วยรอยยิ้มแม้จะไม่อยากยิ้มก็ตาม
“คุณวีท่าทางหวงน้องนะครับ”
“ครับ”
“ถ้าอย่างนั้นผมฝากตัวเลยได้ไหมครับ” คำพูดกำกวมของน่านทำให้ทั้งวงนั่งอึ้ง เตชิตใช้สายตาเหลือบมองคนโน้นทีคนนี้ทีเมื่อไม่มีใครพูดอะไรออกมา
กวีคิดว่าเขาควรพูดอะไรสักอย่าง แต่มือหนักๆ ของคนที่นั่งข้างกันวางลงบนไหล่ของเขาเสียก่อน คล้ายเจ้าตัวต้องการพักแขน หนุ่มน้อยหันไปมองด้วยความแปลกใจ พฤกษ์ไม่เคยแสดงท่าทางแบบนี้มาก่อน
“พิงมาสิ” นุ่นตาโตหันไปสบตากับเตชิต เอาแล้ว ใครว่าพี่พฤกษ์เป็นฤษี หึงหวงก็เป็นกับเขาด้วย
“ครับ” กวียิ้มแก้มปริ เอนหลังพิงพฤกษ์ เก้าอี้ฝั่งที่เขานั่งที่เป็นโซฟาตัวยาวจึงทำได้สบาย
“กวีอย่าลืมให้เบอร์คุณน่าน”
“เอ๋?” กวีมองหน้าคนพูดด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ เมื่อกี้ยังหลอกให้เขาดีใจนึกว่าหึงอยู่เลย
“ถึงกรุงเทพฯแล้วอย่าลืมโทรมานะครับ ผมกับกวีจะต้อนรับคุณน่านเต็มที่” พฤกษ์พูดด้วยน้ำเสียงแจ่มใส ดวงตามีรอยยิ้ม แต่น่านคิดว่าเขาเริ่มมองออก ว่าพฤกษ์ต้องการบอกอะไรกันแน่
“ได้ครับ” น่านยังคงมีรอยยิ้ม ของอย่างนี้ต้องดูกันไปก่อน
“เบอร์ผมนะครับ..” กวีเตรียมบอกหมายเลขโทรศัพท์เต็มที่
“เดี๋ยว พี่ว่าให้คุณน่านโทรเข้าเบอร์พี่ดีกว่า เรามันไม่ค่อยพกโทรศัพท์ต้องให้ดุกันทุกครั้ง” มือที่พาดบ่าถูกยกขึ้นลูบศีรษะของเขาด้วยความเอ็นดู รวมถึงสายตาของพฤกษ์ที่มองมามันบอกถึงความรักใคร่ไม่ปิดบัง กวีหัวใจเต้นแรง เขาเคยแต่วิ่งตามพฤกษ์ ความรู้สึกเวลาที่ถูกรักมันเป็นแบบนี้นี่เอง
“คุณน่านมีเบอร์ผมอยู่แล้วโทรมาได้เลยนะครับ คนนี้เอ๋อๆ งงๆ เดี๋ยวจะติดต่อกันลำบาก แฟนอย่างผมบางทียังเหนื่อยใจ”
“ขอบคุณครับ” น่านพยักหน้าขอบคุณ เขายอมถอย ของที่เจ้าของหวงมากๆ ที่จริงก็น่าสนุกดี แต่จากแววตาเจ้าของคนนี้น่านฉลาดพอที่จะไม่ต่อกร
“ฮ่าๆ งั้นก็กินกันต่อดีไหมคะ หยุดกินกันหมดนุ่นเลยไม่กล้ากินต่อ” นุ่นพยายามเอาฮาเข้าสู้ เพื่อให้บรรยากาศกลับมาผ่อนคลาย
“โอ๊ะขอโทษทีครับ เชิญๆ” น่านผายมือให้ทุกคนเริ่มลงมือรับประทานอาหารอีกครั้ง หลังจากนั้นท่าทีของชายหนุ่มที่มีต่อกวีก็เปลี่ยนไป ยังคงความเป็นกันเองหากแต่สุภาพมากยิ่งขึ้น
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“เมื่อกี้อะไรครับพี่พฤกษ์” กวีรอเวลานี้มานาน เวลาที่จะได้อยู่ในห้องพักกับพฤกษ์สองคน
“อะไร”
“ก็เมื่อกี้ไงครับ ที่พี่พฤกษ์ทำ” กวียิ้มกริ่ม วันนี้เป็นวันของเขาต้องซักให้จนมุมให้ได้
“ไม่เห็นมีอะไร” พฤกษ์หยิบกระเป๋าเดินทางมาวางบนเตียงก่อนรูดซิบออก
“แน่ใจเหรอครับ” กวีพาตัวเองมาอยู่ตรงหน้าพฤกษ์ เขานั่งคุกเข่าอยู่บนเตียงยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกฝ่าย “ไม่ใช่ว่าหึงผมเหรอ”
“เปล่า พี่ไม่ได้หึง”
“อย่ามาโม้เลยครับ เห็นอยู่ชัดๆ ว่าพี่พฤกษ์หึงผม เขินก็บอกเถอะ” ดวงตาของกวีเป็นประกายล้อเลียน
พฤกษ์วางเสื้อผ้าลงบนเตียง จับคางของกวีสั่นไปมา “พี่ไม่ได้หึง ไม่ได้โกหก”
“พี่พฤกษ์อะ” หน้าของคนมั่นใจมากออกอากาศเซ็งขึ้นมาทันที
“ไม่รู้ตัวว่าหึงก็บอกเถอะ ยังไงก็หึง หึงแน่ๆ” ก็เขามั่นใจนี่นา พฤกษ์เคยเป็นแบบนั้นเมื่อไหร่
“หึๆ เสียใจด้วยพี่ไมได้หึงครับ ยืนยันว่าไม่ได้หึง” พฤกษ์หัวเราะร่วนเมื่อเห็นหน้างอง้ำของกวี
“เราบอกเองว่ารักพี่คนเดียว และจะไม่ยอมให้พี่เข้าใจผิดว่ารักคนอื่นไม่ใช่เหรอ”
“ก็ใช่ แต่ไม่เห็นมันจะเกี่ยวกันเลย คุณน่านจีบผมชัดๆ ใครๆ ก็เห็น”
“ใช่พี่เห็น พี่ถึงหวงเราไง”
“พี่พฤกษ์” กวีโถมเข้ากอดคอพฤกษ์แน่น ถูกใจคำตอบจนต้องให้รางวัลทั้งแก้มซ้ายและแก้มขวา
“ถ้าหึงแปลว่าพี่ไม่เชื่อใจเรา”
“พี่พฤกษ์เชื่อผมได้”
“หึๆ “ พฤกษ์หอมแก้มกวีคืนบ้างให้สมกับความน่ารักของอีกฝ่าย “พี่เชื่อใจเราแต่ไม่เชื่อใจหมอนั่น ดังนั้นต่อไปห้ามเราเข้าใกล้ ห้ามอยู่กันสองคนเข้าใจไหม”
กวีหัวเราะตาพราว มองพฤกษ์ด้วยสายตาล้อเลียน “เอ ใครกันน้าบอกผมว่าห้ามเรียกลูกค้าไม่ดีลับหลัง”
“ทำพี่กังวลได้เอาใหญ่” พฤกษ์บีบจมูกของกวีเบาๆ ด้วยความมันเขี้ยว “ถ้าอย่างนั้นพี่ขอเปลี่ยนคำพูด ห้ามเรียกยกเว้นคนที่มาจีบเรา”
“ฮ่าๆ” กวีอยากขอบคุณน่านมาก ที่ช่วยให้เขาได้เห็นพฤกษ์ในโหมดนี้ พฤกษ์ที่ไม่ใช่ฤษี ไม่ใช่คนสุขุม มองทุกอย่างเป็นเหตุเป็นผลเหมือนที่เคย พฤกษ์ที่เรียกลูกค้าว่าหมอนั่นและแสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของเขาออกมา
“ผมรักพี่พฤกษ์ที่สุดเลย” กวีจูบพฤกษ์แรงๆ หนึ่งที
“ต้องให้บอกอีกไหม” เสียงทุ้มแบบที่กวีหลงรัก เขารีบพยักหน้าเร็วๆ บอกสิ เขาอยากได้ยิน
“พี่รักเราเด็กน้อย ทีนี่ก็ไปอาบน้ำได้แล้ว พี่ง่วง”
“หมดกัน” กวีแกล้งถอนใจดังๆ ทำหน้าเซ็ง “ไม่โรแมนติกเอาซะเลย”
“หึ เปลี่ยนใจไม่ทันแล้ว” กวีอยากหัวเราะให้ก้องโลก ถ้าเป็นพฤกษ์ในอดีตน่ะเหรอ คงบอกเขาว่าเปลี่ยนใจยังทันนะ หาคนที่เหมาะกับเราเถอะ แต่นี่.. กวียิ้มจนแก้มจะแตกด้วยความสุข เขาไม่ขออะไรมากไปกว่านี้อีกแล้ว
“ไปได้แล้วอย่ามัวแต่ยิ้ม”
“ครับผม” กวีจับหน้าพฤกษ์เข้ามาจูบแรงๆ อีกทีก่อนวิ่งหายเข้าห้องน้ำ ลืมหยิบข้าวของเข้าไปด้วย
พฤกษ์ส่ายหัวกับความล้นของเด็กแก่แดด เขาหยิบเสื้อผ้าจากในกระเป๋าออกมาวาง สายตากระทบเข้ากับชุดนอนของกวีที่วางอยู่ เขาขมวดคิ้วน้อยๆ ก่อนจับกางเกงโยนเข้ากระเป๋าไป แบบนี้สิถึงจะเข้าท่า
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ❤ This man is mine ❤ คนนี้ของเหมียว [End] 05/12/17 ✿ P:35 (อ่าน 232909 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก