[เรื่องสั้น] . . . . . | MACABRE | . . . . . [ตอนเดียวจบ]
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: [เรื่องสั้น] . . . . . | MACABRE | . . . . . [ตอนเดียวจบ]  (อ่าน 4097 ครั้ง)

ออฟไลน์ Fate

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 77
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

----------------------------------------------------
Share This Topic To FaceBook

ออฟไลน์ Fate

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 77
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
| MACABRE |




   ท้องฟ้าคืนนี้สีแดง




   ก้อมเมฆหนาทึบปกคลุมทั่วผืนฟ้าจนดูอึดอัดและมืดครึ้ม แสงไฟสว่างจากเมืองด้านล่างสะท้อนไปยังแผ่นฟ้าด้านบนประกอบกับสภาพอากาศที่คล้ายจะมีพายุทำให้คืนนี้ดูเหมือนว่าท้องฟ้ากลายเป็นสีแดง แสงสว่างจากดวงจันทร์สีนวลถูกซ่อนไว้ใต้กลุ่มเมฆโปร่งแสงเช่นเดียวกับแสงดาวนับล้านที่ควรจะส่องแสงทอประกาย




   แต่ถึงจะขาดแสงสว่างยามค่ำคืนจากธรรมชาติ ชีวิตในเมืองก็ไม่ได้หยุดนิ่ง

   


   ทุกชีวิตยังคงขับเคลื่อนไปข้างหน้า ความมืดไม่ใช่สิ่งน่ากลัวเพราะพวกเขาผลิตแสงไฟเองได้ดังนั้นจึงยังเห็นผู้คนเดินอยู่ริมถนนหรือโดยสารอยู่ในรถแม้ว่าเวลานี้จะย่างเข้าวันใหม่แล้วก็ตาม




   ชีวิตมนุษย์มีการเคลื่อนไหวอยู่ตลอดเวลาแม้ร่างกายจะหยุดนิ่งแต่เวลาไม่เคยหยุด อายุขัยของสิ่งมีชีวิตเดินทางไปหาจุดจบทุกวินาทีแต่ไม่มีใครรับรู้ มนุษย์ไม่รู้ว่าตัวเองจะตายตอนไหน...




   ...แต่อมนุษย์รับรู้




   อมนุษย์ไม่ว่าเลวทรามต่ำช้าแค่ไหนก็ยังได้รับเมตตาจากเจ้านรกให้รับรู้เวลาตายของมนุษย์เพื่อเหตุผลในการมีชีวิตของตัวพวกมันเองเพราะอมนุษย์เดิมคือวิญญาณมนุษย์ที่เมื่อถึงเวลาตายนั้นเต็มไปด้วยความกลัวจึงอ้อนวอนขอยมทูตให้ไว้ชีวิต แต่มนุษย์ที่ถึงคราวตายอย่างไรก็ต้องตาย ยมทูตจึงมีข้อเสนอให้ดำรงชีวิตในฐานะอมนุษย์เพื่อกัดกินกิเลสและเสี้ยววิญญาณของมนุษย์เป็นอาหาร เป็นเดนนรกที่ต่ำช้ายิ่งกว่าวิญญาณที่เลือกความตายแล้วไปรับกรรมในนรก




   อมนุษย์คือวิญญาณมนุษย์ที่เดิมเต็มไปด้วยกิเลสและไม่ยอมลดละจนท้ายที่สุดต้องมาใช้ชีวิตเหมือนถูกสาปไม่มีวันได้ผุดได้เกิดเป็นมนุษย์หรือภพภูมิที่สูงกว่าอีก




   ดังนั้นเหตุผลที่อมนุษย์สามารถรับรู้เวลาตายของมนุษย์ก็เพื่อจะได้ตอดกินวิญญาณของมนุษย์ที่กำลังจะหลุดออกจากร่าง บางตนอาจจะเกาะติดมนุษย์จนถึงวาระสุดท้ายคล้ายกาฝาก แต่อมนุษย์ไม่มีสิทธิ์จะเอาชีวิตมนุษย์เพราะนั่นเป็นหน้าที่ของยมทูต




   มันจึงไม่ใช่เรื่องที่น่าแปลกหากอมนุษย์จะมีชีวิตอยู่รายล้อมมนุษย์ทั่วไปเพียงแต่พวกเรามองไม่เห็นเองเท่านั้น




   "ฉันไปก่อนนะ"




   เสียงหวานแหลมของหญิงสาววัยยี่สิบปลายๆ ซึ่งทำงานในซุปเปอร์มาร์เกตกะเย็นกำลังบอกลาเพื่อนร่วมงานก่อนจะแยกย้ายกันกลับที่พักของตัวเองไป เธอเดินไปตามฟุตปาธที่มีแสงไฟจากเสาสูงที่ตั้งอยู่เรียงราย เธอไม่ได้ใช้บริการรถสาธารณะอะไรเพราะที่พักของเธออยู่ไม่ไกลจากซุปเปอร์มาร์เกตที่ทำงานอยู่ หญิงสาวเดินตรงไปตามทางที่คุ้นเคย ไม่ได้แวะซื้ออะไรติดไม้ติดมือกลับห้องเพราะอยู่คนเดียวและตัวเธอเองก็ไม่ได้ต้องการอะไร




   หญิงสาวเดินมาจนถึงอพาร์ตเมนท์ที่ไม่ไกลจากที่ทำงานมากนักแล้วเธอก็สแกนบัตรเข้าที่พักไปตามปกติ ชีวิตประจำวันของเธอไม่มีอะไรเป็นพิเศษนอกจากทำงานหาเงินแล้วส่งไปให้พ่อแม่ แลดูจะเป็นชีวิตของคนทั่วไปที่ทำงานหาเช้ากินค่ำอย่างสุจริต เธอยังสาวและยังไม่ได้แต่งงาน ชีวิตของเธอมีบ้านเป็นเป้าหมายสำคัญในชีวิต บ้านที่เธอตั้งใจจะเก็บเงินซื้อเพื่อที่จะได้อยู่กับพ่อแม่




   เธอดูจะต้องใช้เวลาอีกหลายปีเพื่อที่จะบรรลุซึ่งความตั้งใจ




   แต่น่าเสียดายที่อายุขัยของเธอมันเดินไปไม่ถึงตอนนั้น




   หญิงสาวเข้านอนด้วยความเหนื่อยล้าหลังจากทำกิจวัตรก่อนนอนเสร็จเป็นที่เรียบร้อย ทุกอย่างดำเนินไปอย่างราบรื่นเฉกเช่นที่มันควรจะเป็น แต่รอยยิ้มกริ่มของใครบางคนที่มองอยู่กลับเห็นถึงความผิดปกติของผู้หญิงคนนั้น




   ออร่าสีสว่างของมนุษย์ที่มีชีวิตถ้ามันเริ่มหมองลงจนกลายเป็นสีดำแสดงว่าอายุขัยของคนนั้นได้หมดลงแล้ว




   และน่าเสียดายที่ออร่าของผู้หญิงคนนั้นกำลังจะกลายเป็นสีดำสนิทในวันรุ่งขึ้น




   "...หึหึ"




   เสียงหัวเราะแหลมสูงดังแว่วไปตามสายลมในยามค่ำคืน มนุษย์อาจได้ยินเสียงที่แสนจะน่าขนลุกนี้แต่พวกเราไม่มีทางมองเห็นต้นกำเนิดของเสียงยกเว้นเสียแต่ว่าพวกมันจงใจปรากฏตัวให้เห็น




   ร่างโปร่งบางในชุดเสื้อคลุมขนสัตว์สีดำมันขลับและกางเกงขายาวเข้ารูปจนเห็นเรียวขายาวสวยชัดเจน เสื้อคลุมไม่มีกระดุมติดทำให้แผ่นอกเรียบแบนเผยออกมารับสายลมในยามค่ำคืนแต่คนนั้นไม่มีท่าทีว่าจะรู้สึกหนาวเย็นกลับยังคงนั่งชันเข่าอยู่บนหลังคาอพาร์ทเม้นท์ตรงข้ามกับที่หญิงสาวอาศัยอยู่ ตาเรียวคมมองผ่านหน้าต่างที่ปิดไว้แน่นหนาแต่เปิดผ้าม่านไว้ทำให้มองเห็นสภาพห้องภายในร่วมถึงหญิงสาวที่หลับใหลอยู่บนเตียง




   กลุ่มควันสีดำที่ลอยคลุ้งเหนือร่างของหญิงสาวทำให้เจ้าของเสียงหัวเราะแย้มยิ้ม ผู้หญิงคนนี้คือเหยื่อของเขาในค่ำคืนนี้ คนที่นั่งมองอยู่จากหลังคาของตึกอีกฝั่งรู้ว่าเธอจะต้องจบชีวิตลงไม่เกินเที่ยงของวันพรุ่งนี้ ช่างเป็นชีวิตที่แสนสั้นแต่นั่นไม่ใช่เรื่องที่เขาคิดจะใส่ใจ ใบหน้าเรียวสวยได้รูปรับกับจมูกโด่งเป็นสันคมและผมสั้นที่ปัดไปด้านหลังไม่ให้ปรกใบหน้า ตาเรียวรีที่ชอบมองทุกอย่างเป็นเรื่องสนุกกำลังฉายแววรื่นรมย์เช่นเดียวกับกลีบปากเอิบอิ่มที่แย้มเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์




   ร่างกายที่เหมือนมนุษย์ทุกประการซึ่งเป็นร่างเดิมของวิญญาณดวงนั้นๆ เพียงแต่ไม่ได้กลับมาในฐานะมนุษย์ แต่เป็นอมนุษย์




   ร่างโปร่งบางลุกขึ้นยืน เสียงก็อกแก็กดังตามกระเบื้องหลังคาที่มนุษย์สามารถได้ยินแต่จะไม่เห็นคนทำ เขาบิดขี้เกียจไปมาเล็กน้อยไล่ความเมื่อยขบ ท่าทางทุกอย่างเหมือนมนุษย์ไม่ผิดเพี้ยนเช่นเดียวกับความรู้สึกที่ยังคงมีอยู่ อาจจะดูเป็นชีวิตที่น่าอิจฉาแต่เมื่อได้เป็นสิ่งนี้ ชนชั้นที่ต่ำต้อยก็ทำให้รู้ซึ้งถึงคุณค่าของชีวิต




   เอ็ดการ์ คือชื่อเดิมก่อนตายของอมนุษย์ตนนี้ เอ็ดการ์เป็นอมนุษย์มานานเท่าไหร่แล้วเจ้าตัวเองก็ลืมนับแต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกทุกข์ร้อนอะไรมากนักกับชนชั้นที่ต่ำต้อยของตัวเองแม้ว่าจะมีความคิดอิจฉาวิญญาณดวงอื่นๆ ที่ได้ไปผุดไปเกิดบ้างแต่ก็ช่วยไม่ได้....




   เอ็ดการ์กระโดดไปตามหลังคาบ้านเรือนก่อนจะไปยืนอยู่บนสายไฟที่ห้อยระโยงระยางเชื่อมไปยังอีกฝั่ง อมนุษย์อย่างพวกเขามีความสามารถในการเคลื่อนที่ที่เหนือมนุษย์ จนสุดท้ายรองเท้าหนังส้นหนาก็ได้มาเหยียบตรงขอบหน้าต่างบานที่เขาเพิ่งจ้องมองเมื่อครู่ เอ็ดการ์มองผ่านกระจกใสเข้าไปด้านในก่อนจะได้ยินเสียงปลดล็อคของกลอนหน้าต่างที่เคลื่อนที่เองตามพลังของเขาทำให้เข้ามายืนในห้องนอนของหญิงสาวคนนั้นได้ในที่สุด




   ตาเรียวรีมองพินิจร่างอรชรที่นอนอยู่บนเตียง กลิ่นดวงวิญญาณหอมเตะจมูกทำให้อมนุษย์แย้มยิ้ม ขายาวก้าวเข้าใกล้เตียงนอนมากขึ้นเรื่อยๆ จนได้ทิ้งตัวนั่งข้างๆ ร่างที่นอนหลับใหล มือเรียวยกขึ้นเขี่ยเส้นผมเนียนละเอียดของหญิงสาวที่ปรกหน้าก่อนจะค่อยๆ จับไหล่บางทั้งสองข้างให้พลิกมานอนตัวตรง




   อมนุษย์จะมีวิธีกัดกินดวงวิญญาณของมนุษย์แตกต่างกันไป อาจจะเข้าฝันบ้างหรืออาจจะหลอกหลอนจนจิตตกแต่เอ็ดการ์ไม่ใช่วิธีการพวกนั้นในเมื่ออมนุษย์มีร่างกายที่จับต้องมนุษย์ได้เพียงแต่อีกฝ่ายมองไม่เห็นจึงใช้สัมผัสเหล่านี้ให้เป็นประโยชน์




   เขาจะร่วมรักกับมนุษย์ที่เป็นเหยื่อเพื่อกัดกินวิญญาณก่อนที่มนุษย์คนนั้นจะตาย




   เป็นการร่วมรักที่คล้ายจะเป็นฝันสำหรับมนุษย์ แม้ไม่ได้เข้าฝันให้เห็นเป็นตัวตนแต่จะให้ร่างกายได้สัมผัสถึงความวาบหวามทั้งเขาและเหยื่อก่อนที่มนุษย์เหล่านั้นจะตื่นมาแล้วคิดว่าทุกอย่างเป็นเพียงแค่ฝันไป




   เขาคิดว่าเขาได้มอบความสุขแสนหฤหรรษ์ก่อนตายให้กับเหยื่อ...มันเป็นเรื่องที่น่ายินดีมิใช่หรือ




   "อื้อ...อือออ"




   เสียงครางกระเส่าจากหญิงสาวที่ตาปิดสนิทแต่ร่างกายกลับตอบรับสัมผัสของอมนุษย์ที่กำลังคุกคามได้เป็นอย่างดี ร่างกายของหญิงสาวกระตุกสั่นไปตามจังหวะที่ร่างด้านบนมอบให้แม้จะไม่มีใครเห็นก็ตาม เศษเสี้ยววิญญาณที่ค่อยๆ หลุดออกมาตามจังหวะการร่วมรักถูกอมนุษย์ต่ำช้าดูดกลืนไปเสียสิ้น




   จนสุดท้ายเมื่อทุกอย่างสิ้นสุดเขาก็แค่ออกไปทิ้งให้ทุกอย่างกลายเป็นความฝันสำหรับผู้หญิงคนนั้น




   
   แต่คงจะเป็นความฝันสุดท้ายเพราะเมื่อตะวันรุ่งของอีกวันเวลา 11.50 น. ขณะที่หญิงสาวออกจากอพาร์ทเม้นท์เพื่อจะไปหาอะไรทานเป็นมื้อเที่ยงก็เกิดโชคร้ายถูกรถยนต์ที่ขับมาด้วยความเร็วชนเสียชีวิตคาที่






ออฟไลน์ Fate

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 77
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0




   "อืมม...คืนนี้ค้างที่นี่นะ"




   "ไม่ได้หรอก...อืออ....พรุ่งนี้แม่จะกลับบ้านแล้ว ถ้าไม่เจอล่ะแย่แน่..."




   เสียงสนทนาระหว่างแลกจูบกันของชายหนุ่มสองคนในห้องของฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง ทั้งคู่นัวเนียกันนานกว่าจะได้บอกลาแล้วแยกจากกันจริงๆ ชายหนุ่มตัวเล็กหน้าตาจิ้มลิ้มเป็นฝ่ายเดินออกมาจากหอพักนักศึกษาตรงไปยังป้ายรถเมล์เพื่อที่จะเดินทางกลับบ้าน




   นั่นคือเหยื่อรายใหม่ของเอ็ดการ์




   ออร่าที่ออกมาจากตัวนักศึกษาหนุ่มเป็นสีเทาขุ่นใกล้จะดำ เขากำลังจะตายไม่ใช่ในวันสองวันแต่เป็นอาทิตย์หน้าซึ่งไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะมีอมนุษย์ป้วนเปี้ยนวนเวียนรอบตัวเขา แต่เอ็ดการ์ไม่ยอมให้เหยื่อรายนี้ไปเป็นของใครเด็ดขาดเพราะเขาถูกใจหน้าตาจิ้มลิ้มภายใต้กลุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนนั้น ...จะเรียกว่าเป็นอมนุษย์ที่เรื่องมากก็ได้แต่เขาค่อนข้างจะเลือกหน้าตาของเหยื่อเช่นกัน




   ทุกอย่างกำลังจะดำเนินไปเหมือนทุกครั้งคือเอ็ดการ์รอให้มนุษย์ตัวเล็กคนนั้นหลับแล้วเขาก็จะเขาไปดูดกินวิญญาณก่อนจะหายตัวไปแล้วทำให้ทุกอย่างกลายเป็นเพียงความฝัน เอ็ดการ์ตามร่างนั้นไปจนถึงทาวน์เฮาส์ใกล้เขตชานเมือง รอเวลาจนอีกฝ่ายเข้านอนแล้วเขาจึงจะปรากฏตัว




   ร่างโปร่งบางในชุดเสื้อคลุมหนังสัตว์สีดำปรากฏตัวข้างเตียงนอนฟูนุ่มที่มีร่างของชายหนุ่มร่างเล็กคนหนึ่งนอนหลับอยู่ คนที่นอนหลับพลิกตัวมานอนหงายเองโดยที่เอ็ดการ์ไม่ได้ทำอะไรทำให้ร่างที่ยืนมองอยู่ยิ้มย่อง ปลายนิ้วสัมผัสแก้มนุ่มแผ่วเบาก่อนจะกุมไว้แล้วโน้มใบหน้าของตัวเองไปมอบจุมพิตแสนหวานให้ ริมฝีปากดูดดุนจนอีกฝ่ายตอบรับกลับมาแม้จะยังหลับใหลอยู่ การกระทำเริ่มมากขึ้นเมื่ออมนุษย์ขึ้นคร่อมร่างเล็กที่นอนอยู่บนเตียง ชุดนอนสีฟ้าอ่อนกำลังถูกถอดออกอย่างช่ำชองแต่จู่ๆ ทุกอย่างก็ต้องหยุดชะงักและไม่ทันที่เอ็ดการ์จะได้ตอบโต้อะไร ร่างของเขาก็กระเด็นออกนอกหน้าต่าง




   เพล้ง!




   ตุบ!




   "...อั่ก"




   เปลือกตาสีอ่อนปิดสนิทเมื่อแผ่นหลังปะทะกับพื้นถนนเต็มๆ จนรู้สึกเหมือนจะสำลักเลือดออกมาแต่ก็ไม่มี ความรู้สึกเจ็บปวดแล่นริ้วไปทั่วร่างแต่นั่นไม่ได้ทำให้อมนุษย์ตายได้ พวกมันมีความรู้สึกแต่ไม่มีอายุขัยและไม่ตายหากไม่ใช่ว่าถูกทำลายด้วยพลังที่สูงกว่า   




   ตาเรียวรีเปิดออกเผยให้เห็นนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มเมื่อความเจ็บปวดทุเลาลงบ้างแล้ว แต่ทันทีที่ภาพตรงหน้ากลับมาชัดเจน ดวงตาก็ต้องเบิกโพลงด้วยความตกใจ




   เมื่อปลายอาวุธแหลมคมจ่ออยู่ใกล้ใบหน้าเพียงแค่เสี้ยวอณูอากาศขวางกั้น




   "เอ็ดการ์......อมนุษย์โสโครก"




   เสียงทุ้มต่ำที่เด่นชัดในความทรงจำแต่เอ็ดการ์ไม่เคยคิดประสงค์จะได้ยิน ณ ตอนนี้เขารู้แล้วว่าปลายแหลมคมที่ชี้หน้าตอนนี้คืออะไรรวมไปถึงต้นเหตุที่ทำให้เขาต้องกระเด็นออกจากหน้าต่างมาอยู่ตรงนี้




   "หึหึ ไง คาร์ซาช........ยมทูตไร้มารยาท"




   ตึก!




   "อั่ก"




   ส้นรองเท้าหนังหนักๆ เหยียบลงบนหน้าอกของอมนุษย์ที่นอนอยู่บนพื้นถนนจนได้ยินเสียงร้องโอดครวญดังระงม ใบหน้าขาวซีดบิดเบี้ยวแสดงความเจ็บปวดทำให้มุมปากของยมทูตยกขึ้นเป็นรอยยิ้มก่อนจะบี้ลงไปอีกครั้งหนักๆ ให้ได้ยินเสียงร้องโหยหวนที่ไม่ได้ยินมาระยะหนึ่งแล้ว




   "ปะ...ปล่อย!"




   "เจ้าไม่มีสิทธิ์มาออกคำสั่งกับข้า"




   เสียงทุ้มต่ำราบเรียบดังแผ่วให้ความรู้สึกคล้ายกับถูกกระซิบข้างหูแต่กระนั้นน้ำหนักที่กดทับหน้าอกก็ไม่ได้ลดลงไปเลยจนเอ็ดการ์ต้องร้องระงมออกมาอีกครั้งด้วยความเจ็บปวด




   ร่างสูงใหญ่ดูสง่าในชุดสูทสีดำที่ติดกระดุมเรียบร้อยเพียงแต่ข้างในไม่มีเสื้อใส่ทับจนเปลือยแผ่นอกแกร่งเป็นมัดกล้าม ขายาวในกางเกงสีดำเข้ารูปพร้อมกับรองเท้าหนังขัดมันค่อยๆ เคลื่อนออกจากหน้าอกของร่างที่นอนอยู่




   "อ่อก...แค่ก...แค่ก"




   ตาเรียวคมมองใบหน้าซีดเซียวบิดเบี้ยวด้วยความว่างเปล่าเช่นเดียวกับใบหน้าคมคายที่ไม่แสดงสีหน้าอะไรนอกจากความเรียบเฉย จ้องมองความทุกข์ทรมานของอมนุษย์ใต้ฝ่าเท้าเป็นเรื่องปกติธรรมดา ก่อนที่แววตาจะเปลี่ยนไปเพียงช่วงเสี้ยววินาทีและนั่นก็ทำให้ร่างของเอ็ดการ์ลอยปลิวไปกระแทกพื้นห่างออกไปอีกหลายเมตร




   "อ๊ากกก"




   เสียงร้องโหยหวนดังมาจากที่ไกลๆ แต่ไม่ได้พ้นระยะสายตา ยมทูตมองภาพนั้นด้วยสายตาเฉยชาอีกครั้งและคราวนี้เขาไม่ได้ตามไปกระทืบซ้ำเหมือนไม่กี่นาทีที่ผ่านมา ร่างสูงใหญ่ถือเคียวแหลมคมสูงเท่าตัวเขายืนมองสถานการณ์ตรงหน้าอย่างไม่รีบร้อนผิดกับอมนุษย์ที่ถูกทำให้ปลิวไปไกลแล้วรีบลุกขึ้นฉับพลันแม้ร่างกายจะเจ็บอยู่ก่อนจะออกแรงวิ่งหนีไปให้เร็วที่สุด




   เอ็ดการ์วิ่งหนีด้วยความเร็วเหนือมนุษย์ วิ่งจนเกือบจะเดินบนอากาศได้แต่ก็ทำไม่ได้ เขาวิ่งพ้นเขตที่อยู่อาศัยในย่านนั้นจนเข้ามาถึงที่ชุมชนที่มีร้านค้าต่างๆ แผ่นหลังบางหายเข้าไปในซอยเปลี่ยวมืดมิด ขายาวยังไม่หยุดวิ่งแม้จะหนีมาจากตรงไหนไกลมากแล้วก็ตาม ถ้าอีกฝ่ายเป็นมนุษย์ธรรมดาก็ไม่มีทางที่จะตามเจอหรือต่อให้เป็นอมนุษย์เหมือนกันก็อาจจะตามไม่ทัน




   แต่นั่นเป็นยมทูต




   สิ่งที่อย่างไรเสียอมนุษย์อย่างเอ็ดการ์ก็สู้ไม่ได้




   ปัง!




   เสียงระเบิดของกำแพงที่เอ็ดการ์เพิ่งวิ่งผ่านทำให้อมนุษย์เผลอห้อตัวด้วยความตกใจแต่ก็ไม่ยอมหยุดวิ่ง




   ปัง!

   


   ปัง!




   ปัง!




   เสียงระเบิดดังติดกันทุกครั้งที่อมนษย์วิ่งผ่านทางใดเหมือนต้องการทำให้เขาเสียขวัญ ระเบิดล่องหนเหมือนจะตามติดเอ็ดการ์ทุกฝีก้าวและกระชั้นชิดเข้ามาเรื่อยๆ จนสุดท้ายมันก็ถูกเป้าหมาย




   ปัง!




   "อ๊ากก"




   เอ็ดการ์กระเด็นจนหลังกระแทกกำแพงเปียกชื้นโสโครกในตรอกเล็กๆ ที่เขาวิ่งเข้ามา กลีบปากสีสดเปล่งเสียงร้องโอดโอยจนผีสางตนไหนผ่านมาก็น่าจะได้ยินกันหมด ขายาวสองข้างพยายามพยุงร่างกายไว้เช่นเดียวกับมือข้างหนึ่งที่ยันกำแพงและอีกข้างก็กุมท้องไว้อย่างเจ็บปวด




   อมนุษย์อย่างเขาจะไปหนียมทูตพ้นได้อย่างไร




   เอ็ดการ์รู้ความจริงข้อนี้ดีแต่ทุกครั้งเขาก็จะวิ่งหนีแบบนี้ วิ่งจนมันกลายเป็นเกมวิ่งไล่จับสนุกๆ สำหรับคาร์ซาชแต่ผลสุดท้ายก็จบลงเหมือนเดิม




   ...คือเอ็ดการ์แพ้




   "...ไม่เบื่อบ้างเหรอ"




   เอ็ดการ์ถามกับอากาศว่างเปล่าตรงหน้าแม้แต่ในสายตาของสิ่งไม่มีชีวิตมันก็ยังว่างเปล่าแต่คนถามรู้ดีว่าไม่ใช่ มวลอากาศรอบตัวเริ่มแปรปรวน อากาศที่จู่ๆ ก็เย็นเยียบขึ้นมาฉับพลันพลันกลุ่มควันสีดำก็ปรากฏขึ้นแล้วก่อตัวเป็นรูปร่าง...




   "ก็สนุกดี"




   เสียงทุ้มต่ำเรียบนิ่งดังขึ้นพร้อมกับใบหน้าคมคายที่ปรากฏขึ้นใกล้กับใบหน้าของเอ็ดการ์ กลุ่มผมสีดำเป็นทรงที่เหมือนกับการเซ็ตลวกๆ ขับให้ใบหน้าหล่อเหลานั้นชวนมองมากยิ่งขึ้น หากมนุษย์เพศหญิงมาเห็นคงตกหลุมรักได้ไม่ยาก...แต่ความเย็นชาในสายตาของเขานั้นก็จะฆ่าเธอให้ตายแทนเช่นกัน




   เอ็ดการ์สบกับนัยน์ตาสีดำสนิทเหมือนห้วงรัตติกาลที่ไม่มีสิ่งใดสะท้อนกลับมาก็รู้สึกสั่นสะท้านเล็กน้อย แม้นี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาต้องมายืนจ้องตากับอีกฝ่ายแต่ทุกครั้งที่สบตาความกลัวในใจก็ไม่เคยลดลงเลย




   "เจ้าทำผิดกฎ...อีกแล้ว"




   เสียงทุ้มต่ำเน้นย้ำคำว่า 'อีกแล้ว' พร้อมทั้งเคลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ใบหูจนริมฝีปากเฉียดผิวแก้ม เอ็ดการ์ระงับร่างกายไม่ให้สั่นเทาไม่ได้ มือทั้งสองข้างถูกยกขึ้นมาดันไหล่กว้างไม่ให้เข้ามาใกล้มากยิ่งขึ้นแต่นั่นทำให้คาร์ซาชหยุดชะงักแล้วปลายตามองมือทั้งสองข้างที่ทำผิดหน้าที่




   ฟึบ!




   จู่ๆ แขนทั้งสองข้างของเอ็ดการ์ก็ถูกยกสูงขึ้นเหนือหัวก่อนที่โซ่ปริศนาจะเลื้อยมาตรึงข้อมือทั้งสองไว้ไม่ให้ขยับไปไหน ใบหน้าขาวซีดฉายแววหวาดหวั่น อมนุษย์แสนเจ้าเล่ห์กลายเป็นเพียงลูกสัตว์ตัวเล็กๆ ที่กำลังสั่นเทา แม้นี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่ถูกทำโทษเพราะทำผิดกฎแต่เขาก็ไม่เคยชินกับมันเสียที




   "ข้า...ผิดอะไรอีก"




   "มนุษย์คนนั้นยังมีเวลาเหลืออีกหนึ่งสัปดาห์ซึ่ง..."




   คาร์ซาชใช้มุมแหลมของเคียวประจำกายเชยคางมนให้เชิดขึ้นพลางพูดถึงข้อกล่าวหาที่อมนุษย์ตั้งใจกระทำผิด ก่อนจะยื่นใบหน้าคมเข้าไปใกล้เพื่อที่จะสบกับนัยน์ตาสีอ่อนกว่าอีกครั้ง




   "...ซึ่งเจ้าไม่ควรไปยุ่งกับเขาจนกว่าจะถึงวาระสุดท้าย"




   สิ้นเสียงทุ้มต่ำ เคียวแหลมคมก็ถูกลดระดับก่อนจะแทนที่ด้วยริมฝีปากที่ประทับจูบลงมาอย่างหื่นกระหาย คาร์ซาชเบียดบี้กลีบปากสีสดอย่างเอาแต่ใจก่อนจะใช้ฟันคมกัดริมฝีปากอีกฝ่ายจนเลือดซิบ




   "อ..โอ้ย..."




   เอ็ดการ์ร้องโอดครวญเมื่อริมฝีปากได้เป็นอิสระชั่วครู่แต่ก็เป็นแค่ไม่กี่วินาทีก่อนที่เรียวลิ้นร้อนจะสอดเข้าไปในโพรงปาก เอ็ดการ์ขัดขืนไม่ได้และแม้ว่าเขาจะไม่สมยอมแต่ร่างกายก็ตอบสนองกลับไปเป็นอย่างดี เรียวลิ้นเกี่ยวกระหวัดอย่างไม่ยอมแพ้กันเช่นเดียวกับกลีบปากที่ผลัดกันดูดดุนจนมันกลายเป็นจูบที่เร่าร้อน




   มือของยมทูตแหวกเสื้อคลุมขนสัตว์ออกเพื่อสัมผัสหน้าท้องแบนราบ ขายาวแทรกเข้ากลางระหว่างเรียวขาของคนที่ถูกตรึงไว้ปล่อยให้ร่างกายเสียดสีกันผ่านเนื้อผ้าหนาๆ คาร์ซาชลูบไล้ผิวหนังเย็นเฉียบอย่างเพลินอารมณ์ในขณะที่ริมฝีปากก็ยังไม่ยอมผละจากกัน ปลายนิ้วสะกิดติ่งสีชมพูก่อนจะเริ่มบีบคลึงเนื้อหนังบริเวณหน้าอกจนเอ็ดการ์เริ่มส่งเสียงร้อง




   "อ..โอ้ย...ซี๊ดดดด..."




   ร่างกายถูกกระตุ้นอย่างเร่าร้อนจนทั้งสองไม่สามารถหยุดยั้งอะไรได้อีก ลิ้นร้อนลากผ่านปลายคางยาวลงไปถึงซอกคอ ฟันคมกัดผิวชาวซีดจนเป็นรอยเช่นเดียวกับริมฝีปากที่ดูดดุนเสียงจ๊วบจ๊าบจนห้อเลือด แผ่นอกเปลือยเปล่าของเอ็ดการ์ขยับขึ้นลงตามแรงอารมณ์ที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ แล้วเมื่อติ่งไตสีชมพูถูกดูดดุนก็ต้องส่งเสียงครางพร้อมกับแอ่นอกรับความเสียวซ่านจนต้องจิกเล็บเข้ากับมือตัวเอง





   "อ้า...อ๊ะ"




   กิจกรรมเริงรักสานต่อไปเรื่อยๆ เสื้อคลุมขนสัตว์ถูกแหวกออกจนไหล่ตกไปข้างหนึ่งแต่อีกข้างยังคงเกาะไหล่ไว้ได้อยู่ เอ็ดการ์ส่งเสียงร้องด้วยความเสียวซ่านออกมาพร้อมกับร่างกายที่ดิ้นพล่านเมื่อถูกแตะต้องตามส่วนต่างๆ จนเมื่อคาร์ซาชเลื่อนใบหน้าลงต่ำไปเรื่อยๆ ผ่านหน้าท้องแบนราบ ผ่านกล้ามเนื้อรูปตัววีจนถึงกระดุมกางเกงที่ถูกปลดออกและซิปที่ถูกริมฝีปากของอีกคนคาบไว้แล้วค่อยๆ เลื่อนลง




   เอ็ดการ์เห็นการกระทำทุกอย่างทั้งหมด ท้องน้อยเกิดอาการเสียววูบเมื่ออีกฝ่ายเองก็มองขึ้นมาเช่นกัน สองสายตาประสานกันพร้อมกับที่คาร์ซาชกระตุกยิ้มให้




   อาภรณ์เบื้องล่างถูกดึงออกทำให้ความอุ่นร้อนตื่นตัวออกมาทันที ความเขินอายยังไม่ทันได้เกิดก็ถูกแทนที่ด้วยสัมผัสเสียวซ่านเมื่อโพรงปากอุ่นครอบครองมันเข้าไปทั้งหมดแล้วรูดรั้งจนคนที่ยืนอยู่ครางเสียงหวาน เอ็ดการ์เชิดหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่มืดครึ้มไม่ต่างจากวันก่อนๆ ขณะที่ร่างกายเริ่มกระตุกไปมาเพราะการปรนเปรอด้านล่างจู่ๆ ทุกอย่างก็หยุดลง




   "มีความสุขแล้วใช่ไหม"




   เสียงกระซิบข้างหูกลับมาอีกครั้งพร้อมรอยยิ้มที่จุดขึ้นตรงมุมปาก ความสุขที่เกิดขึ้นยังไม่ถูกพาไปถึงจุดสูงสุด เอ็ดการ์หันมองอีกฝ่ายอย่างระแวงเพราะยมทูตตรงหน้ามองร่างกายของเขาด้วยสายตาที่อ่านไม่ออกก่อนที่มือใหญ่จะทาบทับลงบนหน้าอก เคล้นคลึงจนได้ยินเสียงครางแล้วก็...




ออฟไลน์ Fate

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 77
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0





   ซวก!




   มือที่เคยลูบไล้แทงทะลุเข้าไปในหน้าอกด้านซ้ายทำเอาดวงตาเรียวรีของเอ็ดการ์เบิกโพลง ความเจ็บปวดแล่นริ้วตามมาจนเปล่งออกมาเป็นเสียงกรีดร้อง เลือดสีดำไหลทะลักจากช่องออกเลอะเปรอะเปื้อนหน้าท้องแบนราบรินรดไปถึงยอดปลายชุ่มฉ่ำเบื้องล่าง




   คาร์ซาชยิ้มกริ่มเมื่อเห็นสีหน้าเจ็บปวดและเสียงกรีดร้องที่ไพเราะเสียยิ่งกว่าเสียงคราวกระเส่าเป็นไหนๆ มือที่ล้วงเข้าไปเริ่มควานหาของภายในแล้วเขาก็เจอกับก้อนเนื้อขนาดเท่ากำมือที่ไม่ทำงานแล้วแต่ยังคงอยู่ในนี้เหมือนเช่นที่เคยอยู่




   "อะ...เจอแล้ว"




   คาร์ซาชกระตุกมุมปากขึ้นเล็กน้อย นั่นไม่ได้ทำให้ดวงตาที่เบิกโพลงคลายความกังวลลงได้ ใบหน้าซีดเผือดสั่นไปมาเป็นเชิงขอร้อง ริมฝีปากบวมเจ่อพยายามอ้อนวอนขอให้ยมทูตเห็นใจ




   "ยะ..อย่า..คาร์ซาช...ข้าขอร้อง...อย่าทำ..."




   สิ่งที่ได้รับกลับมามีเพียงรอยยิ้ม...




   และความเจ็บปวดจากหัวใจที่ถูกบีบจนเกือบจะแหลกคามือ




   "อ๊ากกกกกกกกกกกกกก"




   เอ็ดการ์ร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดเพราะอมนุษย์เคยเป็นมนุษย์จึงมีหัวใจแม้มันจะหยุดทำงานไปแล้วแต่เพราะร่างนี้ยังมีความรู้สึก ทุกการกระทำที่ทำให้เจ็บปวดจึงยังคงรู้สึกอยู่




   คาร์ซาชหัวเราะออกมาด้วยความพอใจเมื่อเห็นสีหน้าเจ็บปวดรวดร้าวของอมนุษย์ตรงหน้า ใบหน้าไร้สีเลือดของเอ็ดการ์เชิดขึ้นพร้อมกับส่งเสียงกรีดร้องแหลมสูง อมนุษย์ก็คือมนุษย์แต่เป็นมนุษย์ที่ถูกสาปให้จมอยู่ในความสกปรกโสมมตลอดไป




   แต่นั่นยังไม่พอใจยมทูตเมื่อมืออีกข้างหนึ่งเริ่มเลื่อนลงต่ำมาจนถึงความอุ่นร้อนที่ตัวเองปลุกปั้นเมื่อครู่ มือข้างที่ว่างค่อยๆ จับส่วนปลายไล้ลงไปจนถึงโคน ขยับมือให้เล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ช่วยบรรเทาความเจ็บปวดให้เอ็ดการ์เท่าใดนัก จนคาร์ซาชปล่อยมือจากที่กุมหัวใจ




   "แฮ่ก...ฮ...แฮ่กก.."




   เอ็ดการ์หอบหายใจถี่แม้จะไม่มีลมหายใจก็ตาม เขาเจ็บจนไม่สามารถอธิบาย เสียงหวีดร้องดังขึ้นไม่มีหยุดแต่ก็ไม่อาจระบายความเจ็บออกไปได้หมด ใบหน้าชื้นเหงื่อตกลงซบไหล่ของตัวเองก่อนที่จะปรือตาขึ้นมองยมทูตตัวร้ายอย่างอ้อนวอนอีกครั้ง




   เขารู้ว่ามันยังไม่จบ




   "ยิ้มหน่อยสิเอ็ดการ์...ข้าอยากเห็นเจ้ายิ้มนะ"




   แม้จะพูดอย่างนั้นแต่คาร์ซาชก็บีบส่วนล่างของเอ็ดการ์เสียแน่นจนเอ็ดการ์ร้องเสียงหลง ความเจ็บปวดแล่นริ้วจนคนถูกกระทำเกือบจะกรีดเสียงร้องออกมา ยิ่งเมื่อมือที่ค้างอยู่ในช่องอกเริ่มบีบก้อนเนื้อตรงนั้นอีกครั้ง ความเจ็บปวดสุดจะบรรยายก็โถมเข้าใส่อมนุษย์ทันที ใบหน้าขาวซีดบิดเบี้ยวไปมาด้วยความเจ็บปวด ตาเรียวรีปิดมิดพร้อมทั้งเปล่งเสียงกรีดร้องโหยหวนน่าเวทนา ภาพความเจ็บปวดของเอ็ดการ์นั้นไม่ได้น่าดูเลยสักนิด จะมีก็แต่คาร์ซาชเท่านั้นที่ยิ้มอารมณ์ดีไปกับมัน




   เจ็บปวดอีก




   เจ็บเข้าไปอีก




   มันเหมาะสมกับอมนุษย์สกปรกแบบนี้แล้ว




   "อ๊ากกกกกก...."




   เสียงกรีดร้องค่อยๆ เงียบลงเมื่อมือทั้งสองข้างของยมทูตละออกจากสิ่งที่จับ เสียงอวัยวะเลื่อนผ่านช่องอกดังชัดในหัวรวมทั้งเสียงเลือดสีดำที่ไหลทะลักออกมาไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เอ็ดการ์หอบหายใจหนัก เขาไอค่อกแค่กแล้วงอตัวคล้ายจะหมดแรง พละกำลังที่เคยมีหดหายจนแทบจะล้มทั้งยืนแต่ยมทูตร่างสูงไม่ยอมให้เป็นแบบนั้น เขาพลิกตัวเอ็ดการ์ให้กลับหลังหันจนโซ่ที่รัดข้อมือตรึงแน่นสร้างรอยแผลให้กับข้อมือ




   "อ...อะ...แฮ่ก...แฮ่ก.."




   "ยืนให้มันดีๆ"




   เสียงขู่กรรโชกดังขึ้นข้างหูและทันใดนั้นเองช่องทางหลังก็ถูกกระแทกใส่เข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัว เอ็ดการ์หวีดเสียงสูงอีกครั้งเมื่อความเจ็บปวดกลับมาพร้อมกับแรงกระแทก การสอดใส่อย่างรุนแรงและไม่ทันได้เตรียมพร้อมทำให้เลือดสีดำที่เกิดจากการฉีกขาดไหลไปตามช่วงขายาว ร่างโปร่งบางขยับเป็นจังหวะตามแรงกระแทก ความเจ็บปวดผสมความเสียวซ่านทำให้ท่ามกลางเสียงหวีดร้องมีเสียงครางกระเส่าแทรกขึ้นมาเป็นระยะ




   คาร์ซาชกระแทกตัวตามแรงอารมณ์ที่สูงขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าคมคายเชิดขึ้นก่อนจะนึกขึ้นได้อีกอย่างจึงกระชากกลุ่มผมสีอ่อนของเอ็ดการ์ทำให้ใบหน้าเชิดขึ้นตามมาด้วยเสียงร้องอย่างเจ็บปวด




   "ครางหวานๆ ให้ฟังหน่อย"




   เสียงทุ้มต่ำออกคำสั่งตามความเคยชินก่อนที่ลิ้นร้อนจะไล้เลียซอกคอขาวที่เกร็งขึงจนปรากฏชัดเป็นรูปกล้ามเนื้อ ใบหน้ายังเชิดขึ้นตามแรงกระชากอีกทั้งแรงกระแทกกระทั้นด้านหลังก็ยังไม่หยุด เอ็ดการ์ส่งเสียงร้องออกมาแผ่วเบาและขาดช่วงไปทำให้ถูกกระแทกแรงๆ ที่จุดกระสันซ้ำๆ เหมือนเป็นการกลั่นแกล้ง




   "อ้ะ..อ้ะ.."




   สุดท้ายเมื่อคาร์ซาชมาถึงจุดสูงสุด ของเหลวก็ถูกฉีดพุ่งเข้าไปในช่องทางด้านหลัง คาร์ซาชกระตุกตัวสองสามครั้งเพื่อหลั่งความสุขของตัวเองให้หมดแล้วจึงสลัดเครื่องรองรับอารมณ์ทิ้งไปทันที




   สายตาของยมทูตไม่ได้สนใจอมนุษย์ที่ทรุดตัวอยู่ใต้ร่างเขาเลยแม้แต่น้อย ความแข็งขืนของอีกคนก็ยังไม่ได้รับการปลดปล่อยเช่นเดียวกับช่องโหว่ตรงกลางอกที่ยังไม่ประสานตัวดีพอ เอ็ดการ์ช้ำไปทั้งร่างกาย ถ้าเขาตายได้ป่านนี้คงตายได้สักสิบรอบแล้ว นัยน์ตาสีอ่อนปรือปรอยมองแผ่นหลังกว้างในชุดสูทสีดำอย่างอ่อนแรง ยมทูตตนนั้นกำลังจะเดินจากไปแต่กลับทิ้งเสียงทุ้มต่ำเย็นเยียบไว้เป็นการส่งท้าย




   "คราวหลังอย่าทำผิดกฎอีก"




   แล้วคาร์ซาชก็หายไปในเงามือของตรอกเล็กๆ




   เอ็ดการ์นึกฉุนก่อนจะยิ้มออกมาด้วยความสมเพช...เขาสมเพชตัวเอง




   กฎบ้าบออะไรนั่นไม่เคยมีบัญญัติไว้และเอ็ดการ์ก็ไม่เคยทำผิดกฎอะไรด้วย สิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดเป็นกลลวงไว้หลอกอมนุษย์อย่างเอ็ดการ์จนตกอยู่ในหลุมดำมืดขนาดใหญ่และไม่สามารถปีนกลับขึ้นมาได้




   คาร์ซาชมันหลอกเขาตั้งแต่ตอนที่เขาตายแล้ว...ไอ้ยมทูตปลิ้นปล้อน






END






เรื่องสั้นเรื่องนี้แปลงมาจากแฟนฟิคที่เราแต่งเองนะคะแต่ลบไปแล้ว ถ้าใครคุ้นๆ ก็อย่าเพิ่งตกใจนะคะ (แต่ก็ไม่น่าจะมีใครคุ้นหรอก5555)
จริงๆ แล้วผีสางอมนุษย์ยมทูตเหล่านี้ไม่น่าจะมีของเหลว(ความรู้สึกก็ด้วย)อยู่ในร่างกาย แต่เพื่ออรรถรส ในยูนิเวิร์สของเราก็ขอใส่นะคะ :hao6:
เป็นนักอ่านในบอร์ดอยู่หลายปี ขอเอาเรื่องสั้นมาลงบ้างนะคะ ยังไงก็ฝากเรื่องนี้ไว้ด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะ >/\<




ออฟไลน์ ืniyataan

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3333
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +64/-1

ออฟไลน์ ChabaSri

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 602
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-0
ก็ผิดกฎสวรรค์ด้วยกันทั้งคู่น่ะแหละ ทำมาลงโทษเขา เชอะะะะะะะะะะ

ปล.ก็คุ้นๆอยู่นะเอาจริงๆแล้ว

ออฟไลน์ wonderbe

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 754
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-2

ออฟไลน์ kun

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3593
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +122/-10
สนุกน่ะ ชอบอ่ะ

ออฟไลน์ КίmY

  • BJYX♥
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1715
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +35/-3
แกมันร้ายย คุณยมทูตสายโหด   :hao6:
 :L2: :pig4: :pig4: :L2:

ออฟไลน์ aoihimeko

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3133
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +155/-9
ยมฑูตเจ้าเล่ห์.  แต่ชอบ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ yunnutjae

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 650
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-2
แอบSM ยมทูตนี่หาเรื่องจับกดช้ะ ทำไมร้ายแหมมมมมมมมมมมมมมม ทำมาเปง ผิดกฎอะไร๊ ชอบก็บอกชอบดิ๊  :ruready อยากอ่านอีกกกกก :katai1:

ออฟไลน์ larynx

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 822
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +36/-1
มันรุนแรงแต่น้องชอบจังเลยค่ะ ชอบความทามมาเปงของยมฑูต โธ่เอ้ย หาเรื่องมาเจ๊าะแจ๊ะเขานี่

ออฟไลน์ tasteurr

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 573
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +18/-0
ถึงจะชอบความโหดของคุณยมทูตแต่ก็แอบสงสารน้อง มาเป็นอมนุษย์ก็เพราะโดนคุณยมทูตหลอกมา คุณยมทูตใจดีกับน้องหน่อยสิ!
 :pig4:

ออฟไลน์ Snowermyhae

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4015
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +97/-7
คุณยมทูตเป็นคนซึนเหรอคะ มาทำเป็นร้ายๆ แต่สนใจเขา  :hao7:

ออฟไลน์ lostinthelight

  • 엑소엘
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 151
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
ยมทูตใจร้ายมากแงงงงสงสารอมนุษย์ :m15:

ออฟไลน์ Chk~a

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 618
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +62/-1
อยากทำโทษก็บอกมาเถอะ

ออฟไลน์ Maybe_common

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 31
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
ทำไมซึนจังคะ ยมทูตปลิ้นปล้อน :-[

ออฟไลน์ 15magnitude

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 63
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
หาเรื่องแกล้งนี่ชอบเขาใช่ปะคะคุณยม

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด