หัวข้อ: IN CONTROL ... ในปกครอง : Special Chapter : NubNab : July 17, 18 : P.115

[แฟนตาเซีย]

 

[rk]

อร้ายยยย

[PrimYJ]

เจิ้นนี่แถได้ตลอดจริงๆ ร้ายกาจ!!

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ชอบบบบบบบบบ  สนุกมากกกกกก 

เจิ้น สุดยอดดดดด 
มีวิธีบอกจันทร์แล้วดูดี มีเหตุผลตลอด 

เจิ้น จันทร์ 
อยากอ่านต่ออีกแล้ว 
       
 

[ShadeoftheMoon]

หนูจันทร์ทำไมความคิดหนูน่ารักอย่างนี้ลูก

[เป็ดอนุบาล]

ร้ายกาจ!!

[thepopper]

 

[bambooiihallo]

Chapter 10 Q



   ถ้วยชากระเบื้องเคลือบชั้นดีวางลงบนโต๊ะไม้มะเกลือ นิ้วเรียวทว่ามั่นคงเคาะกับพื้นโต๊ะอย่างใช้ความคิด ลมยามบ่ายในฤดูหนาวของประเทศไทยทำให้การมานั่งรับลมยามบ่ายไม่ร้อนเกินไปนัก



   “จิ๊บ จิ๊บ..”



   เสียงเล็กๆดึงความสนใจจากวิวยอดตึกสูงไปที่นกค๊อคคาเทลสองตัวที่กำลังกระโดดไล่กันในกรง แต้มแดงที่แก้มนกสองข้างทำให้ตาคมทอแสงอ่อนลง



    ร่างสูงดันตัวลุกขึ้นยืนหยิบอาหารนกในกล่องขึ้นมา เจ้านกแสนฉลาดเห็นท่าทางแบบนั้นก็รีบมารอที่คอนไม้ใกล้ประตูกรง ปีกเล็กขยับกระตือรือร้นที่จะได้อาหาร



   เจิ้นยืนป้อนอาหารนกทีละเม็ด ผมยาวปลิวไปตามลมแต่ก็ไม่คิดจะรวบไว้ ชุดจีนที่ยาวถึงข้อเท้าขยับจนทำให้ลวดลายมังกรดิ้นทองคล้ายมีชีวิต



   “เจิ้น...กำหนดการรับน้องคุณจันทร์ครับ”



   เจ้าของชื่อพยักหน้าเล็กน้อยเหลือบตามองซองเอกสารที่ถูกวางลงบนโต๊ะในเก๋งจีน นิ้วแข็งแรงยังหยอกล้อกับนกสองตัวอย่างอารมณ์ดี



   “ไม่มีปัญหาอะไรนะ?”



   “ไม่มีครับ ย้ำทางคณะแล้วเรื่องอาหารการกินคุณจันทร์ แต่เรื่องนมก่อนนอนไม่ได้แจ้งไปตามที่เจิ้นบอกครับ”


   “อืม ให้เขาเปลี่ยนการใช้ชีวิตบ้าง ไปที่ไหนบ้างล่ะ?”



   “หลักๆอยู่ทำกิจกรรมในพื้นที่รีสอร์ทครับ มีแวะซื้อของฝากกับพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำตอนขากลับ”


   “ยาแก้แพ้?”



   “เตรียมไปในกล่องยาแล้วครับ มีพวกคาราไมล์แก้คันติดไปด้วย ปลาสเตอร์ยา... ยาแก้ปวด แก้ไข้..”



   ตัวยาอีกสารพัดที่ถูกไล่เลียงไป เรื่องสุขภาพของคุณจันทร์เป็นเรื่องสำคัญอันดับหนึ่งของเจิ้นเสมอ การไปเข้าค่ายกับทางโรงเรียนเมื่อก่อนก็ต้องจัดกล่องยาแยกไปให้ทางคุณครูด้วย โดยที่คุณจันทร์ก็ไม่เคยรู้เรื่องอะไร



   “ที่นอน?”



   “เรื่องแบ่งห้อง คุณจันทร์นอนกับเพื่อนที่ชื่อคิวครับ คิดว่าไม่น่ามีปัญหาอะไรครับเพราะพักห้องติดๆกันหมด คงไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆเล่นกันมากกว่า”



   “อืม...มีอะไรที่น่าจะมองข้ามไปอีกไหม?”



   น้ำเสียงยังโทนเดิมแต่เพราะทำงานกับเจิ้นมานานจึงรู้ว่าคำตอบแบบไหนที่จะทำให้เจ้านายพอใจ



   “สภาพอากาศคลื่นลมปกติครับ คลื่นไม่ได้สูงจนลงเล่นน้ำไม่ได้ คุณจันทร์ว่ายน้ำแข็งถ้ามีกิจกรรมทางน้ำไม่น่าเป็นห่วงครับ ถ้าเจิ้นจะตามไปด้วยรีสอร์ทที่ใกล้ที่สุดก็จะเป็นที่ AAA ลูกค้าเราครับ”



   “ขอบคุณมาก ช่วยเติมชาให้ทีจะอยู่ตรงนี้อีกสักพัก”



   เลขาค้อมตัวต่ำก่อนจะเดินกลับไป เจิ้นเล่นกับนกอีกสักพักก็ปิดกรงไว้เช่นเดิมก่อนจะหันมาสนใจซองเอกสารที่ถูกวางทิ้งไว้ กำหนดการเข้าค่ายรับน้องของเจ้าจันทร์รวมถึงรายชื่อผู้เข้าร่วม อาจารย์ที่ติดตามดูแล บริษัทของรถทัวร์ ทุกอย่างถูกแจกแจงโดยละเอียด



   แม่บ้านคนเดียวของบ้านเดินถือกาน้ำมาเปลี่ยน ถ้วยชาก็ถูกเปลี่ยนให้เข้ากับกาใบใหม่ จานขนมเปี๊ยะหั่นชิ้นเล็กจานใหม่ก็ถูกวางด้วยกัน



   “ป้าครับ”



   “ค่ะเจิ้น”



   “ช่วงนี้จันทร์กินข้าวปกติไหม?”



   คนสูงวัยหัวเราะเบาๆ ก่อนจะรายงานว่าทุกอย่างเป็นไปด้วยความเรียบร้อย บนยอดตึกช่อฟ้ามีนายอยู่สองคน นายคนโตที่น่าจะเอาแต่ใจกลับกินง่ายอยู่ง่าย อาหารการกินเลยมักจะจัดไปตามใจนายคนเล็ก เพราะเคยปวดท้องเวลากินข้าวนอกบ้าน ของในบ้านก็เลยต้องทำให้สะอาดและครบห้าหมู่ให้เจ้านายคนเล็กเสมอ และเรื่องของเจ้านายคนเล็กก็เป็นเรื่องใหญ่สุดในช่อฟ้ามาตลอด



   “ป้าจัดยาแก้ปวดท้อง แก้แพ้ใส่กระเป๋าคุณจันทร์ไว้ตลอดค่ะ เอ...แต่พ่อเลขาเขาก็บอกนี่คะว่าที่โรงอาหารของมหาลัยเป็นเฟรนไชน์ร้านดังทั้งนั้น ไม่น่าจะมีปัญหานะคะ?”



   “ครับ... จันทร์เขาจะไปค่าย ฝากป้าจัดการด้วย”



   “ไม่มีปัญหาค่ะ ให้คุณจันทร์จัดกระเป๋าเธอเองก่อนแล้วเดี๋ยวป้าเช็คอีกทีให้ค่ะ”



   เจิ้นพยักหน้าพอใจ เขาไม่อยากเสี่ยงกับการไปเข้าค่ายข้างนอก สมัยก่อนโรงเรียนดูแลทั้งหมดก็ไม่ยุ่งวุ่นวายในการดูแลเท่าไหร่ แต่พอมหาลัยแล้วเป็นวัยรุ่นจัดการกันเองอาจจะมีเหตุสุดวิสัยเกิดขึ้นได้ และมันทำให้เขาไม่ชอบใจนัก



   ขายาวเดินออกจากเก๋งจีน อ้อมไปอีกทางของฟากระเบียงที่เป็นห้องกระจกดูดาว ห้องที่เด็กน้อยรบเร้าอยากจะได้แล้วก็งอนที่ตัวเองไม่ถือโฉนดตึก



   ชื่อเจ้าจันทร์ไม่ได้อยู่ที่นี่เพราะตามความเชื่ออะไรนั่นเจ้าของช่อฟ้ามีได้แค่คนเดียว อีกสาเหตุก็เพราะพ่อแม่ของเจ้าจันทร์ไม่ยอม ชื่อของจันทร์เลยอยู่ที่บ้านเขตปริมณฑลของเขา



   ตาคมหลุบมองมือตัวเองที่กำแน่นจนนิ้วซีดขาว ช่วงนี้มีหลายสถานการณ์ที่เขาคอนโทรลไม่ได้ทันที แม้จะรู้ว่าวันหนึ่งมันต้องเป็นเช่นนี้ เขาจะกักตัวเจ้าจันทร์ไว้กับตัวเองตลอดเวลาไม่ได้



   สิ่งที่ทำได้คือให้เจ้าจันทร์ใช้ชีวิตอย่างปลอดภัย ค่อยๆรู้จักโลกไปทีละนิด.... สิ่งแรกที่เขาตัดใจทำคือการปล่อยให้เจ้าจันทร์ได้เจอสังคมเพื่อนที่เป็นจริง



   เพื่อนตั้งแต่ประถมหรือมัธยมที่จับกลุ่มกับเจ้าจันทร์เป็นกลุ่มที่เขาเลือกให้... การให้ทุนการศึกษาลูกพนักงานและค่าจ้างเรียนไม่ได้ทำให้เขาเดือดร้อนอะไร มีแต่ได้รับความขอบคุณแลกกับเงื่อนไขในการเป็นเพื่อนที่ดี



   ห้องเรียนที่เป็นห้องหัวกระทิและลูกเศรษฐีสร้างสังคมดีๆให้กับเจ้าจันทร์ ความสนใจของกลุ่มเพื่อนมุ่งไปที่การเรียนและไม่ชอบพวกเด็กเกเรหนีเรียน เป็นเรื่องปกติของห้องหัวกระทิมาเสมอที่จะมีมุมมองเช่นนี้



   เขาจึงวางใจได้ว่าอุปทานหมู่หรืออุมดมการณ์เหล่านี้จะหล่อหลอมให้เจ้าจันทร์เป็นเด็กดี และน้องก็เป็นเด็กดีจริงๆ ไม่เคยโดดเรียน กลับบ้านตรงเวลา และสนใจแต่พวกการ์ตูนโคนัน อนิเมชั่นกันดั้มที่กลุ่มเพื่อนสนใจ



   ทุกเรื่องเจิ้นมองสถานการณ์ไปตามหลักความจริง....เขาจะไม่คิดไปเองเพราะเป็นเรื่องที่ต้องระมัดระวัง ทุกอย่างรอบตัวเจ้าจันทร์เขาปรึกษาจิตแพทย์ สมัยเด็กเขาไม่สามารถรับมือกับเด็กวัยหกขวบที่ร้องไห้งอแงจึงตัดสินใจเข้าพบจิตแพทย์เด็ก หลายบ้านในสังคมไฮโซก็ทำเช่นนั้น การไปหาจิตแพทย์ไม่จำเป็นต้องมีปัญหาทางจิตใจแต่หมายถึงการทำความเข้าใจพฤติกรรมต่างๆ



   เจ้าจันทร์โตมาเป็นเด็กที่สดใสและมีเหตุผล คุณหมอย้ำเสมอว่าครอบครัวเป็นพื้นฐานสำคัญที่มีผลต่อพฤติกรรมของเด็ก ในด้านนี้เจ้าจันทร์ไม่เคยขาด มีพ่อแม่ มีคุณปู่ และมีเขา แม้โดยหลักๆแล้วเจ้าจันทร์จะใช้ชีวิตอยู่กับเขามากที่สุด แต่ด้านอื่นไม่ได้โดนปิดกั้นน้องจึงไม่อึดอัด



   พฤติกรรมงอแงเอาแต่ใจก็เป็นไปตามวัยมีเยอะไปบ้างช่วงง่วงนอนหรือไม่สบาย เมื่อครอบครัวอบอุ่นการมีความลับระหว่างกันก็น้อยลง... เจ้าจันทร์เรียนรู้ที่จะพึ่งพาคนในครอบครัว การคุยกัน ปรึกษาเวลามีปัญหา เป็นกิจกรรมครอบครัวที่คุณหมอแนะนำ เขามีเรื่องที่เล่าให้น้องฟัง และน้องก็มีเรื่องเล่าให้เขาฟัง ต่างกันตรงที่เขาเลือกว่าจะเล่าอะไรแต่น้องเล่าทั้งหมดอย่างบริสุทธิ์ใจ



   เจิ้นเรียนรู้ว่าการเลี้ยงเด็กสักคนให้โตมาอย่างที่เราต้องการมันต้องไม่ใช่การบีบบังคับแต่สภาพแวดล้อมต้องเอื้อให้เขาเป็นเช่นนั้น วิธีการพูด การแสดงออกต่อกันก็เป็นปัจจัยสำคัญหนึ่ง... เขาจึงไม่เคยห้ามเวลาที่เจ้าจันทร์อยากทำอะไร ไม่เคยโกหกทุกคำถามที่เจ้าจันทร์สงสัย



   แค่มีวิธีอธิบายที่ทำให้เจ้าจันทร์ยอมรับ



   การโกหกไม่เคยให้คุณค่าอะไรเพราะไม่ใช่ความจริง



   









   “ฮื่ออ คิดถึงสินเชื่อจัง”



   ผมกอดสินเชื่อแน่น เจ้ากระต่ายขนนุ่มกลิ่นหอมที่นอนกอดกันทุกคืนจะต้องแยกกันนอนสองคืนแน่ะ จริงๆผมก็แอบกังวลว่าจะนอนไม่หลับ สินเชื่อก็ไม่อยู่ เจิ้นก็ไม่อยู่ นมอุ่นๆก่อนนอนก็ไม่มี



   “เดี๋ยวพี่นอนกอดแทนจันทร์เอง”



   “ให้ยืมแค่สองคืนนะ อยากพาสินเชื่อไปด้วยจัง แต่ต้องโดนเพื่อนล้อแหงๆ สินเชื่อนอนกับเจิ้นไปก่อนนะ”



   “หึหึ กินข้าวก่อน วางสินเชื่อได้แล้วเดี๋ยวเลอะ”



   วันนี้มื้อเช้าของผมเป็นกะเพราะปลาหูฉลามจากบ้านคุณปู่ที่เอามาให้ตั้งแต่เมื่อคืน บ้านคุณปู่จะมีกับข้าวอร่อยๆมาฝากบ่อยๆ เป็นคุณแม่บ้านที่เลี้ยงผมตั้งแต่เด็กนั่นแหละถือมาให้ ป้าเขาบอกคิดถึงผมกับเจิ้นเวลาทำกับข้าวที่เป็นของโปรดเราสองคนเลยต้องเอามาฝากด้วย



   ผมก็เลยได้กินของอร่อยแต่เช้า ส่วนเจิ้นที่ไม่กินข้าวเช้ายังรับถ้วยเล็กๆเลยเพราะอร่อยจริงๆ วันนี้ผมไม่ได้กินนมอุ่นในมื้อเหมือนทุกวัน คุณป้าแม่บ้านชงชาจีนให้แทนเพราะผมตื่นเช้ากว่าปกติ เขาบอกกันว่าชามีคาเฟอีนจะทำให้หายง่วงได้ ส่วนเจิ้นก็กาแฟเหมือนเดิม



   รุ่นพี่นัดรวมที่คณะตั้งแต่เจ็ดโมงถึงเจ็ดโมงครึ่งจะได้มีเวลาทำกิจกรรมกันเยอะๆ ผมตื่นเต้นเลยกินกะเพาะปลาได้น้อยไปหน่อย คุณแม่บ้านเลยจัดแซนวิชใส่กล่องมาให้ด้วย ส่วนนมอุ่นก็ใส่มาในกระติกเก็บความร้อนให้ผมกินต่อบนรถแทน



   ผมสะพายเป้กับลากกระเป๋าขนาดกลางมายืนรอลิฟต์ เจิ้นไม่ได้ไปส่งเหมือนทุกเช้าเพราะเจิ้นต้องไปคุยงานตอนแปดโมงข้างนอก



   “ขอกอดหน่อยจะไม่ได้กอดตั้งหลายวัน”



   ผมอ้าแขนเดินไปให้เจิ้นกอด ผมใจหายเหมือนกันที่จะไม่ได้โบกมือให้เจิ้นตอนลงรถแล้วก็จะไม่ได้นอนด้วยกันสองคืน น้อยครั้งมากจริงๆที่เราจะไม่ได้นอนด้วยกันผมเลยรู้สึกเหงาหน่อยๆ



   “ดูแลตัวเองดีๆ อย่าให้พี่เป็นห่วงนะจันทร์”



   “อื้อ..เจิ้นก็ดูแลตัวเองดีๆนะ อย่าให้จันทร์เป็นห่วงนะ แล้วถ้าจันทร์โทรหาดึกๆเจิ้นต้องรับโทรศัพท์ด้วยนะ จันทร์จะโทรหาตอนเลิกกิจกรรมแล้ว”



   “มูนนี่เด็กดี...พี่จะรอ”



   ผมเงยหน้าให้เจิ้นหอมหน้าผากก่อนจะขยับมาหอมแก้ม มือของเจิ้นลูบหัวผมเบาๆทำให้ผมรู้สึกดี เรายืนกอดกันจนลิฟต์มา มือของผมกุมกับเจิ้นไว้ตลอดเวลาที่เราอยู่ในลิฟต์ด้วยกัน แต่เจิ้นก็มาส่งผมแค่นี้ ผมมองเจิ้นตลอดแม้ว่าจะนั่งอยู่บนรถแล้ว หน้าต่างรถลดลงผมเกาะขอบหน้าต่างชะเง้อหน้าออกไปหาเจิ้น เขาก็โน้มตัวลงมาหาผมเช่นกัน



   “จันทร์จะรีบกลับมาหาเจิ้นนะ”



   “อื้ม...เดี๋ยวพี่ไปรับวันกลับ”



   “ต้องมานะ...จันทร์อยากให้เจิ้นมา”



ผมแอบนอยนิดหน่อยที่ต้องนั่งในรถคนเดียว คุณป้าแม่บ้านก็ไม่ได้นั่งมาส่งผมเพราะต้องเตรียมจัดกระเช้าให้ลูกค้าเจิ้น คุณลุงคนขับรถพยายามชวนผมคุยแต่ผมก็เหงาเกินไป คิดว่าถ้าเจอพวกเพื่อนๆคงจะดีขึ้น



คิวมาถึงก่อนผมแล้วด้วยสภาพตาแดงก่ำ หัวฟูฟ่องหมดมาดผู้ประกวดเดือนมหาวิทยาลัย ผมรีบยื่นแซนวิชคุณแม่บ้านที่ถือมาให้คิวทันที สภาพมันเหมือนจะกินวัวได้ทั้งตัว



“เกิดไรขึ้น”



“เมาค้างนิดหน่อย ยังไม่ได้นอนเลยแม่ง”



สรุปคือเมื่อคืนพวกประกวดดาวเดือนดันชวนกันไปกินเหล้าเพื่อละลายพฤติกรรมให้ทุกคนในกองประกวดปรับตัวเข้าหากัน เรานั่งรอไม่นานพี่ๆก็เรียกเข้าแถวขึ้นรถ ผมกับคิวนั่งคันที่สองค่อนไปทางด้านหน้าเพราะผมกลัวเมารถและคิวก็อยากจะนอน พวกผู้ชายส่วนมากไปกองกันด้านหลังทำให้เสียงมันดังกว่า



“มียาดมมาด้วยหรอจันทร์?”



“อื้อ คุณป้าแม่บ้านให้ติดมาน่ะ เอาไหม?”



“หึหึ ไม่อ่ะ ขอพิงไหล่หน่อยดิมึนหัว”



“ได้ๆ หนาวก็บอกนะ มีผ้ามาด้วยในเป้”



“เอาผ้าห่มมา?”



“หมอนผ้าห่มน่ะ กลัวหนาวแอร์”



ผมมีหมอนผ้าห่มใส่เป้มาด้วย จริงๆคือในเป้ผมเป็นพวกสิ่งของจำเป็นในการนั่งรถของผมเอง พวกกระเป๋าตังค์เผื่อซื้อของ ยาดม ยาแก้เมารถ แก้แพ้ที่ถูกจัดใส่ตลับเล็กๆไว้ มีหมวกแก๊บกันแดดแล้วก็หมอนผ้าห่มเผื่อผมหนาว  คุณแม่บ้านจะจัดการเตรียมพวกนี้ให้ผมตลอด



“เอามาดิ ห่มกัน”



คิวกับผมเอนเบาะลงแล้วก็ห่มผ้าด้วยกัน ผมก็ชักง่วงๆเพราะแอร์มันเย็นแถมยังมีกลิ่นหอมๆน้ำยาปรับผ้านุ่มของคุณแม่บ้านอีก มันก็ชักจะเคลิ้มอาจจะเพราะวันนี้ผมตื่นตั้งแต่ตีห้าด้วยก็เลยงัวเงียตามคิวไปอีกคน



“พิงมา”



ผมสะลึมสะลือพิงไหล่คิวไปแทน จะท้วงว่าไม่เป็นไรคิวก็เอนหัวมาพิงหัวผมอีกที มันก็ลงล็อคสบายกำลังดีผมเลยเคลิ้มหลับในที่สุด



เราตื่นกันอีกทีตอนแวะปั๊มขนาดใหญ่ที่เป็นสถานีพักรถระหว่างทาง คิวตาเริ่มหายแดงลากผมให้เดินลงไปหาของกินด้วยกัน จริงๆผมไม่ได้อยากลงเพราะอยากจะนอนต่อแต่ก็โดนลากลงไปจนได้



ผมเดินงัวเงียหาววอดให้คิวลากไปหาของกิน จริงๆบนรถรุ่นพี่ก็แจกพวกขนมปังกับนมแต่ผมดันกินไม่ได้เพราะมันรสชาติไม่ค่อยเหมือนที่กินปกติและผมก็ไม่อยากเสี่ยงกับนมกล่องเย็นๆชวนปวดท้องอีกแล้ว คิวเลยกินไปทั้งหมดแต่ก็ยังหิวอยู่ดี



รุ่นพี่ให้เวลาพักประมาณสิบห้านาทีเลยพาผมเข้าแมคสั่งแฮมเบอร์เกอร์ ผมไม่ค่อยหิวเลยสั่งพายทูน่ามากินเล่น ทุกคนใส่เสื้อคณะเหมือนกันหมดทำให้เห็นพวกเรากันเองเดินเข้าออกร้านนั้นร้านนี่เป็นกลุ่มๆ



ผมรอแฮมเบอร์เกอร์ให้คิวเพราะมันขอไปหวีผมล้างหน้า สักพักนั่นล่ะถึงกลับมาด้วยสภาพดูดีเกือบเท่าเดิม ผมมันเซ็ตไม่ทันแล้วได้แต่ใช้น้ำเสยขึ้นลวกๆ แต่หน้าตาก็ดูสดใสขึ้นกว่าเดิมจริงๆ



   ช่วงการเดินทางหลังจากขึ้นรถทุกคนบรรยากาศเริ่มเปลี่ยนไปเพราะรุ่นพี่หากิจกรรมาให้เล่น คณะเราแบ่งกันนั่งไปสี่คันรถที่จะเฉลี่ยรุ่นพี่ทุกชั้นปีกับรุ่นน้องมารวมๆกันไว้ คันผมเริ่มกิจกรรมเล่นเกมส์ง่ายๆจำพวกแบ่งเป็นสองกลุ่มซ้ายขวาแข่งอะไรง่ายๆกัน คิวโดนแกล้งเยอะกว่าเพื่อนเพราะมันเด่นแถมหัวยังไม่ค่อยจะเป็นทรงเลยโดนแซวตลอดทั้งที่ปกติมันจะเนี้ยบ ผมโดนทำโทษให้มัดจุกอยู่หนึ่งเกมส์ เลยได้มีจุกตลกๆบนหัวอยู่สามอัน บางคนก็โดนปะแป้ง บ้างก็วาดหน้า เกมส์ที่ปราบเซียนสุดๆก็คือเกมส์ใบ้คำ ไม่รู้ใบ้กันยังไงจากคนแรกไปถึงคนสุดท้ายนี่โคตรมั่วตั้ว



   พอมาถึงที่พักตอนบ่ายแต่ละคันรถก็มีสภาพเละเทะ จุกเต็มหัว บางคนนี่หน้ามีแต่ร่องรอยหมึกถูกวาดจนเกือบจำหน้าไม่ได้ ตอนนี้คิวก็มีจุกสามจุกเล็กๆบนหัวเหมือนกับผมเพราะรุ่นพี่ทำโทษให้เป็นฝาแฝดกันซะเลย



   หลังจากเก็บของก็เริ่มกิจกรรมทันที ก็เป็นกิจกรรมสันทนาการรุ่นพี่แกล้งน้องซะส่วนใหญ่ มีเปียกน้ำบ้างเลอะบ้างโดยรวมๆคือผมสนุกมาก เราถูกแบ่งกลุ่มให้มีการแสดงตอนกลางคืนด้วย กลุ่มผมก็เล่นอะไรตลกๆปนอุบาทว์ที่มีคิวเป็นแกนนำ เราเต้นเพลงลูกทุ่งตลกๆกัน คิวใส่เสื้อติดกระดุมถึงคอเด้งเอวอยู่บนเวที ส่วนผมรับบทเป็นแบคกราวด์แค่โบกมือไปมาอยู่ข้างๆ แต่มันก็น่าอายจนผมเขินไปหมด



   ตอนกลางคืนเรานั่งรวมกลุ่มกันในห้องรุ่นพี่ที่เริ่มสนิทกันหลังจากกิจกรรมบนรถ ทุกคนตกลงกันว่าจะเล่นไพ่ มีรุ่นพี่แอบออกไปซื้อเบียร์เข้ามาในห้องหนึ่งลัง จริงๆไม่ต้องแอบก็ได้แต่เพราะเป็นค่ายค่อนข้างจริงจังก็เลยไม่อยากให้ใครรู้เท่าไหร่ คิวมีแก้วในมือแต่ผมไม่ดื่ม สุดท้ายพอทุกคนเริ่มกรึ่มๆไพ่ก็ถูกเก็บเปลี่ยนเป็นเกมส์หมุนขวด



   กติกาเกมส์หมุนขวดก็ง่ายๆ คนหมุนมีสิทธิ์ถามคำถามคนที่ปากขวดหันไปหา แล้วก็คนตอบก็ได้หมุนในรอบต่อไป วงเรามีกันแปดคน ผมว่ามันเป็นเกมส์แกล้งกันมากกว่าเพราะคนโดนถามมักจะได้คำถามกวนประสาท



   “มาเลยไอ้คิว มีแฟนยังอ่ะมึง คนคุยเยอะอ่ะดิ”



   คิวทำหน้าแยกเขี้ยวคงจะเป็นคำถามจี้ใจมันเหมือนกัน



   “ไม่มี โสด อยู่ในโหมดเลี้ยงลูก ใช่ไหมจันทร์ลูกพ่อ ฮ่าๆ”



   “กวนประสาทจริงๆ”



   ผมแยกเขี้ยวใส่มันคืน เพราะผมกับคิวเราตัวติดกันตลอด แม้จะห่างกันบ้างเวลาคิวไปซ้อมประกวดเลยโดนแซวว่าผมเป็นลูกไอ้คิว เพราะคิวมันชอบไปทำให้ผมถูกเข้าใจผิดว่าเป็นคุณหนูบอบบาง มันดูแลผมเยอะเกินไปตั้งแต่โดนเจิ้นโกรธมาคราวก่อน



   “เห้ยน้องจันทร์โดนว่ะ ฮ่าๆ น้องจันทร์คร้าบบบ เคยจูบไหม คิสคิสคิสอ่ะ เคยยัง?”



   “เคยครับ”



   “เชี่ยทำไมตอบหน้าตายจังวะ ไม่เขินเลยหรอ”



   ทุกคนหันมามองผมนั่นทำให้ผมไม่เข้าใจ ก็จูบมันก็เรื่องปกติหรือเปล่าเพราะผมก็จูบกับเจิ้นมาหลายปีแล้ว เมื่อเช้าก่อนมาเข้าค่ายเราก็ยังจูบกันทำไมทุกคนต้องทำหน้าตกใจ



   “ก็จูบก็เรื่องธรรมดาไม่ใช่หรอ”



   “จูบคือแบบงับปากแล้วก็ลิ้นชนกันนะน้องจันทร์?”



   “อื้อ....ก็แบบนั้นแหละ ง่า ไม่ใช่หรอ?”



   ผมชักไม่มั่นใจ...เพราะสีหน้าทุกคนมันแสดงออกถึงความหลากหลายทางอารมณ์จนเหมือนผมทำอะไรผิด คิวยังขมวดคิ้วหันมามองผม



   “แล้วจูบครั้งล่าสุดเมื่อไหร่?”



   “เมื่อเช้า เห้ยโกงอ่ะ เกินคำถามแล้ว หมุนใหม่ๆ”



   “อ่า หมุนๆ เชี่ยกูอึ้งเลยว่ะ ใครจูบคุณหนูคณะกูวะ”



   “ดูดบุหรี่แปป”



   เกมส์ยังไม่ทันเริ่ม ผมยังไม่ได้แตะขวดด้วยซ้ำคิวก็ลุกพรวดเดินออกไปนอกระเบียง ทุกคนดูอ้ำอึ้งกันไปหมดก่อนรุ่นพี่คนหนึ่งจะโทรศัพท์เข้าเลยเดินออกไปนอกห้อง อีกคนรีบลุกไปเข้าห้องน้ำ ทำให้วงเราลดจำนวนคนลง ผมรู้สึกว่าปาร์ตี้คงจบลงแล้วเพาะบรรยากาศกร่อยลงทันตา



   มือถือบอกเวลาสี่ทุ่มครึ่งผมก็อยากจะโทรหาเจิ้นแล้วเหมือนกัน อันที่จริงผมก็ง่วงตั้งแต่สองทุ่มครึ่งแต่เพราะได้นั่งเล่นล่ะมั้งก็เลยยังไหวอยู่ ผมฝากรุ่นพี่บอกคิวว่าผมกลับห้องก่อนจะไปโทรหาเจิ้นแล้วลุกออกมา



   เจิ้นยังไม่นอนสัญญาณดังแค่สองที่เขาก็รับสาย เสียงข่าว BBC ของต่างประเทศที่เจิ้นชอบดูดังเข้ามาให้ได้ยิน เจิ้นคงจะนั่งอยู่หน้าทีวี



   “ทำไมนอนดึกจัง?”



   “พี่รอจันทร์อยู่”



   เจิ้นนอนเร็วเพราะผมนอนเร็ว ถ้าไม่ติดงานเราจะนอนพร้อมกันประมาณสามทุ่ม มีบ้างที่ผมจะนอนก่อนแต่ก็หลับๆตื่นๆจนเจิ้นมากอดถึงจะนอนหลับสนิทอยู่ดี การพูดคุยของเรามีผมผูกขาดการสนทนา ผมมีเรื่องเยอะมากที่อยากจะเล่าให้เจิ้นฟัง เขามีคำถามบ้างทำให้รู้ว่าเจิ้นก็ใส่ใจผม



   “.....เนี่ยแล้วพอจันทร์โดนถาม เขาก็ถามว่าจันทร์เคยจูบไหม ทุกคนก็อึ้งไปเลย ก็จันทร์จูบกับเจิ้นทุกวันก็ต้องเคยสิ เขาก็ถามอีกว่าแบบมีลิ้นชนกันไหม ก็ชน แล้วทำไมต้องตกใจด้วยล่ะไม่เข้าใจเลย”



   “ทัศนคติของแต่ละคนไม่เหมือนกัน เขาอาจจะมองว่าจันทร์ไม่น่าจะคุ้นเคยกับเรื่องแบบนี้เพราะจันทร์ยังเด็ก แต่จันทร์โตแล้วใช่ไหม?”



   “อื้อ...จันทร์โตแล้ว แล้วจันทร์ก็ชอบจูบเจิ้นด้วย”



   ผมหัวเราะไปตามสาย พอไม่ได้อยู่ใกล้กันผมก็ชอบอ้อนเจิ้นแบบนี้ แล้วเสียงหัวเราะทุ้มๆของเจิ้นก็บ่งบอกว่าเจิ้นก็อารมณ์ดีเหมือนกัน



   “คิดถึงกันบ้างไหม?”



   “คิดถึงเจิ้นตลอดนั่นแหละ เจิ้นคิดถึงจันทร์ไหม”



   หน้าผมร้อนผ่าวแล้วก็หาคำตอบไม่ได้ว่าทำไมตัวเองต้องยิ้มกว้าง ผมเขินจนต้องออกมานั่งที่ระเบียงให้ลมเย็นๆช่วยดับความร้อนที่แก้มลงบ้าง



   “คิดถึง.....พี่อยากไปหาจันทร์”



   “....จันทร์ก็อยากเจอ อยากให้เจิ้นกอด...จันทร์กลัวนอนไม่หลับจัง”



   “ถ้าอยู่ใกล้ๆพี่คงไนท์แคร์จันทร์ไปแล้ว...”



   เสียงของเจิ้นทำให้ผมหายใจติดขัด...มันไร้เหตุผลเพียงแค่เจิ้นบอกว่าอยากจะไนท์แคร์ ภาพเหตุการณ์ที่เขาใหญ่ทำหัวใจผมเต้นแรง...มันเหนื่อย แต่ก็รู้สึกดีมาก...



   “จันทร์ก็อยากไนท์แคร์กับเจิ้น...”



   คำตอบของผมแผ่วเบาเป็นเสียงกระซิบ...แต่เจิ้นก็ยังได้ยิน เขาหัวเราะเบาๆดังกลับมา



   “ถ้าจันทร์อยู่ตรงนี้พี่คงขอดูจันทร์ชัดๆ”



   คำว่าขอดูชัดๆของเจิ้นมันหมายถึงตอนที่ผมเปล่าเปลือย....และปล่อยให้เขาได้แตะต้อง สำรวจ... สัมผัส ลมหายใจของผมดังกระชั้นเพียงแค่จินตนาการตามเสียงเจิ้น....ผมไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร



   “แล้วพี่ก็คงอยากจะจูบ....จูบหน้าผาก จูบแก้ม คอ...หัวไหล่....จันทร์ให้พี่จูบได้ไหม...”



   “อื้อ....จันทร์ให้ เจิ้นจูบจันทร์นะ...”



   อะไรบางอย่างในตัวผมไม่ปกติ มือของผมขยำขากางเกงแน่น ปฏิกิริยาตรงกลางของร่างกายมันเหมือนตอนที่ถูกมือเจิ้นสัมผัส แต่นี่ไม่ได้ถูกเจิ้นจับสักหน่อยทำไมผมต้องเป็นแบบนี้ด้วย



   “จันทร์ไปนอนได้แล้ว”



   กลายเป็นเสียงเข้มๆของเจิ้นดึงสติผมกลับมา ผมรีบอ้อมแอ้มบอกฝันดีแล้วหนีไปซุกใต้ผ้าห่ม ผมไม่ค่อยเข้าใจปฏิกิริยาของตัวเองที่เกิดขึ้นเท่าไหร่นักแต่ว่ามันดูล่องลอยแล้ว งื้อออออ อ่ะ



   เหมือนผมหลุดไปอีกในห้วงมิติหนึ่ง แถมร่างกายก็แปลกๆ ผมต้องปล่อยตัวเองนอนนิ่งๆสักพักทุกอย่างมันถึงสงบลงรวม
ถึงหัวใจที่เริ่มเต้นเป็นจังหวะปกติ



   คิวกลับมาหลังจากนั้นไม่นาน มันไม่พูดอะไรแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำ ผมตื่นเต้นเหมือนกันที่ได้มาเข้าค่ายกับเพื่อนๆโดยเฉพาะคิว เพราะถึงเราจะสนิทกันในมหาลัยแต่เราก็เคยไม่สนิทกันมาก่อนมันก็เลยเหมือนอยู่ในช่วงทำความรู้จักกัน ผมแอบเตรียมเรื่องผีมาเล่าด้วยเพราะเพื่อนในกลุ่มผมบอกว่าชวนเพื่อนเล่าเรื่องผีก็ดีนะเหมือนตอนที่เราหามาเล่ากันตอนเข้าค่ายของโรงเรียนไง



   ห้องผมกับคิวอยู่คนละห้องเราเลยไม่ค่อยได้ไปเข้าค่ายด้วยกัน แล้วถึงจะมีค่ายรวมก็อยู่กันคนละกลุ่ม คิวอาจจะยังรู้สึกอัดอัดกับผมอยู่บ้างก็ได้



   “มองเราตาแป๋วเลย ไม่ง่วงหรอ?”



   คิวเดินถือผ้าเช็ดตัวเช็ดหัวเปียกๆมานั่งบนเตียง เรานอนเป็นเตี่ยงเดี่ยวแยกกันมีโต๊ะวางโคมไฟกั้นไว้ ตอนนี้ผมนั่งพิงเตียงแล้วเอาหมอนผ้าห่มมากอดแทนสินเชื่อ ถึงหมอนจะใบเล็กแต่ก็กลิ่นหอมพอจะกล้อมแกล้มไปได้บ้าง



   “รอเล่าเรื่องผีอยู่ เล่าเรื่องผีกัน”



   “เล่าทำไมวะ?”



   “เอ้า เข้าค่ายก็ต้องเล่าเรื่องผีดิ”



   คิวชะงักก่อนแววตาที่ผมคุ้นเคยจะเปลี่ยนไปเป็นแบบอื่นที่มันเหมือนจริงจัง สงสัย คลางแคลงใจ ท่าทางสนุกสนานก็เลือนหายไปไม่ต่างกัน



   “จันทร์…เคยจูบจริงๆใช่ไหม?”



   “อื้อ...”



   “แล้ว...มีแฟนแล้วหรอ?”



   “ไม่มีนะ”



   คำถามเรื่องแฟนวนกลับมาที่ผมอีกแล้ว ผมรู้สึกว่าเรื่องของแฟนอะไรนี่มันชักจะป้วนเปี้ยนเข้ามาใกล้ตัวผมเข้าไปทุกที ถึงจะเข้าใจจากที่เจิ้นอธิบายแล้วแต่ผมก็ใช่ว่าจะอยากรับรู้เรื่องพวกนี้จากคนอื่นบ่อยๆ มันชวนอึดอัด



   “แล้วจูบกับแฟนเก่า?”



   “เปล่า ไม่เคยมีแฟนหรอก ทำไมจูบต้องกับแฟนด้วยล่ะ”



   “ไม่มีใครเขาจูบกับคนที่ไม่ได้รักหรอกนะจันทร์”



   “ก็รักเหมือนกันแต่ไม่ใช่แฟน! ทำไมต้องเป็นแฟนด้วย จูบไม่เห็นจะเกี่ยวกับเรื่องแฟนเลย”



   “คิดแบบนั้น? งั้นเราก็จูบกันได้สิ?”



   ผมเบิกตากว้างแต่เพราะตัวซ่อนอยู่ในผ้าห่มเลยหลบไม่ทันคิวที่พุ่งเข้ามา ใบหน้าคิวสบตาผมในระยะประชิด มือเขาล็อคเข้าที่ท้ายทอย...และปากเราก็แตะกัน



   ทำไมจูบได้ล่ะ ทำไมถึงจูบ ทำไม ทำไม ต้องไม่ได้สิ คิวเป็นคนไม่ดีหรอ? คิวเป็นแบบพี่ธามใช่ไหม คิวอยากอยู่กับผมหรอ อยากจะจับ อยากจะกอด หรืออยากทำแบบในคลิปน่ากลัวนั่นแต่คิวก็ไม่ได้น่ากลัว



   แต่....จูบของคิวไม่เห็นเหมือนของเจิ้นเลย... มันอึดอัด ตกใจ หวาดระแวง และกังวล... คิวไม่ปล่อยให้ผมขยับตัวหนี ลิ้นของผมถูกคิวสัมผัสอย่างรุนแรง...มันเหมือนคิวโมโห....แล้วผมก็เริ่มจะกลัว



   สุดท้ายผมก็ทำได้แค่ร้องไห้.... คำขอโทษของคิวที่ดังให้ได้ยินมันไม่ได้ช่วยอะไร ผมร้องไห้ ร้องอยู่อย่างนั้นแล้วผมก็เรียกหาเจิ้น ผมอยากหนีออกไปจากตรงนี้



   “อย่าไป อย่าบอกเจิ้น อย่าบอกใคร อย่าเพิ่งหนีเราเลยนะจันทร์ ถ้าเราหนีกันไปตอนนี้มันจะไม่เหลือโอกาสให้เราได้เป็นเพื่อนกันอีก ขอโทษ... ขอโทษนะ”



   คิวร้องไห้ไม่ต่างจากผม เขากอดผมไว้แน่น หัวใจผมเจ็บปวด.... แต่ไม่รู้ว่าเจ็บปวดที่คิวจูบผมหรือจะเจ็บปวดที่คำอธิบายของเจิ้นไม่ใช่คำตอบที่ถูกต้องแบบสูตรสำเร็จ มันไม่เหมือนหนึ่งบวกหนึ่งที่ได้สอง อย่างน้อยคิวกับพี่ธามก็มีความคิดเห็นในเรื่องนี้สวนทางกับเจิ้น



   แล้วผมจะต้องทำยังไง...
   

=============================

ทิ้งดราม่า(?) ไว้หนึ่งชาม แฮ่ >_____< ตอนนี้ค่อนข้างยาว เพราะอยากจะโชว์ความดูแลน้องของเจิ้นที่เกือบจะชวนน้องเล่นเซ็กโฟนไม่รู้ตัว ฮ่าๆๆๆ แล้วก็ความวัยรุ่นใจร้อนของคิวคนคูล

ส่วนน้องจันทร์ก็เหมือนโดนเปิดโลกแห่งความฝัน พี่เจิ้นนนนน คิวมันแงะกรงแล้ววววว ชะแลงเบอร์ใหญ่กว่าของพี่ธามด้วย มันเข้าไปจูบนกของพี่แล้ววววววว
   

ปล.ทาเก็ตนิยายแบมจะเป็นคนโตๆอ่านหน่อยเน้อ มีไรให้คิดวิเคราะห์นิดนุง เราคงไม่เฉลยเยอะเพราะมันจะไม่สนุก ใครอ่านแล้วอาจจะไม่เกตก็ไม่เป็นไรค่ะ ค่อยเป็นค่อยไป ไว้ว่างๆจะมาเขียนวิเคราะห์ตัวละครให้อ่านแบบเรื่องกับดักพระจันทร์ อิ้อิ้

[hoshinokoe]

เจิ้นนะเดือบจะชวนเล่นอะไรผ่านโทรศัพท์ละ 555

[catka12]

   ohhhh nooooo  คุณแบมมมมม สีฟ้าจางๆค่ะ สีฟ้าจางๆ ไม่ใช่สีเทา 

[Petit.K]

คิวววว มาทำร้ายร้ายน้องได้ไง!!! ถ้าน้องฟ้องเนิ้น แกตายแน่ แต่คิดว่าน้องคงไม่บอกหรอกมั้ง..

พี่เจิ้นน่ารัก ฮือออ แคร์น้องมาก ดูแลดีทุกอย่าง ปริ่มมม

[Supparang-k]

โอ้ยยยยย....อิคิวรนหาที่ตาย!!!   งานนี้โกรธๆ   

สงสารเจิ้นจังนกน้อยของเจิ้นโดนคนจ้องจับกินแถมยังแอบเปิดกรงมางับไปแล้วด้วย

[MyLavenderLand]

อืมมมมม เจิ้น คิว ธาม ช่างเป็น study case ที่มีความแตกต่างและสร้างความสับสน งงงวย ให้กับมูนนี่เด็กน้อยนัก / ค่อยๆเรียนรู้ไปลูก โลก (ที่เจิ้นสร้างให้) มันกว้างใหญ่นัก หนูค่อยๆรู้ ค่อยๆโต ตามโปรแกรม เอ้ยยย ตามเวลาของมันนะ  ฮิฮิฮิฮิ

[Tiffany]

เดี๋ยวคิวจะโดนเจิ้นจัดการ แอบมาขโมยจูบเจ้าจันทร์ซะแล้ว

[เนเน่]

คิวนายเป็นคนดีใช่มั้ยเราจะเชื่อใจนายนะ และเราก็กลัวเจิ้นฆ่านายด้วยระวังตัวด้วยนะคิว

[FeaRes]

คิวล้ำเส้นแล้ววว ระวังเจิ้นนะ...

[wanirahot]

ต๋ายแล่วคิว เจิ้นรีบๆงาบจันทร์เร็วๆเลย

[Fahsaizzz]

น้องฟ้องเจิ้นแน่ มีอะไรน้องต้องบอกเจิ้นนะ งื้อออ

[JustWait]

 

[korner]

อยากอ่านพาร์ทเจิ้น อยากเห็นมุมมองของเจิ้นอ่ะ แต่ตอนนี้คิดว่าจันทร์น่าสงสารเพราะถูกเลี้ยงมาแบบนี้ ใสซื่อจนตามใครไม่ทัน ตอนโดนคิวจูบแล้วร้องหาเจิ้น น้องดูสับสนมาก เหนือสิ่งอื่นใด เจิ้นจะรู้มั้ยว่ากรงทองโดนแงะเข้าแล้ว มาอัพต่อไวๆนะคะ อยากอ่านมากๆ สนุกกกก

[B52]

งานหนักอีกแล้ว

[♥►MAGNOLIA◄♥]

คิว คิดไรกับจันทร์เกินเพื่ินใช่ป่ะ
ถึงได้คิดไม่เลิกกับจูบที่จันทร์ตอบ
แล้วกล้ามาจูบจันทร์ด้วย  ฮึ่ยยยยย
เจิ้น อุตส่าห์ไว้ใจคิว
จันทร์ รายงานเจิ้นแน่
นี่เพราะจันทร์ ใสซื่อ จูบก็บอกว่าจูบ
ถัาจันทร์เจ้าเล่ห์ก็คงตอบแบบอื่นไป
       
 

[klaew]

คิว!!!
อย่า-ล้ำ-เส้น!
เดี๋ยวเจิ้นกริ้ว T^T

[J029]

โถ่คิว ถ้าจันทร์บอกเจิ้นนะ โอ้ยคิวตายแน่ๆ

[JellyKei]

คิวหาเรื่องตายซะแล้ว 

[PAiPEiPEi]

เมื่อไรคิวจะรู้ว่าจันทร์มีพื้นฐานความคิดที่ไม่เหมือนคนส่วนใหญ่   คิดว่าคิวคงช็อค!!  ที่อยากรู้คือคิวจะทำอะไรบ้างหลังจากนั้ร

[Raccool]

ร่ำๆ จะร้องเรียกคุณตำรวจอยู่เวลาที่เจิ้นไนท์แคร์หรือสอนอะไรน้อง
แต่ลืมไปตลอดเลยว่าจันทร์อยู่มหาลัยแล้ว ฮืออออ

[manami1155]

เจิ้นรีบตามาเรวๆๆๆๆ
แมวขโมยมันจะมาลักเอาจันทร์ไปกินแล้วววว
โมโหคิวมาก นี้เจิ้นไว้ใจนะถึงให้นอนห้องเดียวกับจันทร์
แล้วดูทำดิ หึยยยยยยย น่าโมโหๆๆ
 

[baibuabuaz]

คิววววววววว หาเรื่องใส่ตัวสุดๆ

[Piima]

สงสารหนูจันทร์