Chapter 12 Forgiveness
“คุณจันทร์เอากุ้งอีกไหมคะ”
“เอาค้าบบบ ป้าแกะให้จันทร์อีก เอาตัวใหญ่ๆ”
เจิ้นพาผมมากินอาหารทะเลหลังจากออกโรงพยาบาลในตอนสาย ผมยังไม่ได้เจอเพื่อนหรือรุ่นพี่เลยสักคน เจิ้นบอกว่าพวกเขาก็มีหน้าที่ของตัวเองค่อยไปเจอกันที่มหาวิทยาลัยจะสะดวกกว่า
ผมเสียใจนิดหน่อยที่ไม่ได้ไปเดินพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ ผมชอบดูปลา พวกปลาการ์ตูน ปลาเล็กๆ ก็ไม่รู้ทำไมผมถึงชอบสัตว์ตัวเล็กๆ แต่พวกมันน่ารัก
กุ้งตัวใหญ่ๆกับปูตัวยักษ์ๆเลยเป็นของปลอบใจผม คุณป้าแม่บ้านกับพี่บอดี้การ์ดของเจิ้นก็นั่งกินด้วยกัน ผมนั่งติดคุณป้าเลยเพราะคุณป้าแกะกุ้งเก่ง ส่วนเจิ้นหันไปคุยกับพี่ๆการ์ดมากกว่า เขามีแก้วไวน์ขาวในมือ ลมทะเลพัดผมเจิ้นที่หล่นปรกหน้าปลิวไปเรื่อยจนเขาต้องยกมือเสยผมขึ้น เสียงหัวเราะกับรอยยิ้มของเจิ้นที่นานๆทีจะได้เห็น...และสายตาที่หันมามองผม
“แอบมองพี่?”
ผมย่นจมูกเมื่อเจิ้นยกนิ้วชี้แตะปลายจมูกผม
“จันทร์เปล่า จันทร์มองปูหรอก”
ผมโบ้ยไปที่ตู้กระจกอีกฟากหนึ่งของร้านที่มีปูตัวใหญ่ๆอยู่ในนั้น เจิ้นหัวเราะพยักหน้าทำหน้าเหมือนเชื่อ ผมรู้สึกอายเลยสะบัดหน้าหนีไปหาคุณแม่บ้านแทน
เจิ้นกินไม่เยอะเท่าไหร่ต่างจากผมที่มีซากกุ้งกองพะเนิน คุณป้าแม่บ้านก็ดูอารมณ์ดีที่เห็นผมกินได้เยอะ ผมไม่ได้กินน้ำจิ้มซีฟู้ดแต่เป็นซอสครีมสลัดเพราะมันไม่เผ็ด
คิวส่งข้อความมาทางไลน์เยอะมากแต่ผมไม่ได้อ่าน ผมยังไม่อยากคุยกับคิว จริงๆผมก็พร้อมแล้วนะเพราะคิวก็เป็นคนพาผมมาโรงพยาบาลด้วยทำให้ความอึดอัดผมลดลงไปเยอะ ถ้าคิวเกลียดผมก็คงไม่เป็นห่วงผมใช่ไหม ดังนั้นเรื่องจูบอาจจะไม่ใช่เพราะแกล้ง...อาจจะแค่เข้าใจผิดกันเฉยๆ
ผมกะว่าค่อยไปคุยกันทีเดียววันจันทร์เพราะตอนนี้ผมสนใจเจิ้นมากกว่า เพราะเจิ้นมีกุ้ง...กุ้งชนะทุกสิ่ง หลังจากกินข้าวผมกับเจิ้นไปเดินเล่นกันต่อที่ร้านขายของฝากร้านดัง คุณป้าแม่บ้านเลือกขนมไปหลายอย่างไว้กินที่บ้าน ผมให้คุณป้าเลือกไปเพราะป้าเลือกแล้วอร่อยกว่าผมเลือกเอง เจิ้นกับผมเลยไปกินไอติมกะทิกัน
“กินมั่ง”
“อ้าปาก อ้ามม”
เราสั่งกันแค่ถ้วยเดียวเพราะเจิ้นไม่ค่อยชอบของหวาน และผมก็รู้สึกว่าเจิ้นจะมีความสุขถ้าแย่งผมกินไอติมมากกว่า มันก็เป็นแบบนี้ทุกครั้งที่เรากินไอติม
แขนเจิ้นโอบเอวผมให้เดินไปด้วยกัน ส่วนผมก็กินไอติมบ้างป้อนเจิ้นบ้างเดินกลับไปรอที่รถ มาทะเลครั้งนี้เจิ้นไม่ได้เอาเบนซ์คันประจำที่มีฉากกั้นคนขับกับคนนั่งด้านหลังมา แต่เป็นรถตู้คันใหญ่สำหรับหอบหิ้วคนทั้งบ้านไปด้วยกัน พี่บอดี้การ์ดหนึ่งคนนั่งคู่ลุงคนขับและอีกคนนั่งกับคุณป้าแม่บ้านตอนหน้าของรถ ส่วนตอนหลังที่ทำเบาะโค้งเป็นโซฟามีโต๊ะตรงกลางและชั้นวางเครื่องดื่มด้านขวา จริงๆเบาะตอนหน้าก็หันมาได้แต่คุณป้ากับพี่บอดี้การ์ดสนใจทีวีกันมากกว่าผมที่นอนพิงเจิ้นเล่นไอแพด
เจิ้นกำลังอ่านข่าวเศรษฐกิจแต่ผมก็อ่านด้วยเพราะดันแทรกตัวมาพิงอกเขา คางเจิ้นวางอยู่บนหัวผมและแขนเจิ้นก็โอบผมไว้ ผมถามเจิ้นนิดหน่อยเวลามีศัพท์หรือคำที่ไม่ค่อยเข้าใจ
ผมรู้สึกดีมากที่ได้อยู่กับเจิ้นแบบนี้ อ่านข่าวด้วยกัน กินขนมด้วยกัน จริงๆก็ผมกินคนเดียวเพราะเจิ้นยังคงดื่มไวน์ เขาอารมณ์ดี ผมก็ชอบที่เจิ้นอารมณ์ดี
กลิ่นไวน์ผสมกลิ่นน้ำหอมผู้ชายที่เจิ้นใช้ประจำทำให้ผมเริ่มง่วง ผมแหงนหน้ามองเจิ้นทั้งตาปรือๆ กระซิบบอกเขาว่าผมจะหลับแล้ว
ผมได้จูบตรงหน้าผากจากเจิ้นและนิ้วที่คลึงเบาๆบนใบหูจนผมเคลิ้ม...เผลอครางเบาๆเพราะรู้สึกสบาย ผมได้ยินเจิ้นเรียกคุณป้าแม่บ้านขออะไรสักอย่าง...และสินเชื่อก็มาอยู่ในอ้อมแขนผม สบายจัง...
เรามาถึงช่อฟ้าเกือบสองทุ่ม กระเป๋าเดินทางผมที่เอาไปค่ายด้วยก็อยู่ที่นี่แล้วแต่ผมก็ไม่มีกระจิตกระใจจะถาม ความง่วงงุ่นทำให้ผมกอดสินเชื่อไว้แล้วเอนตัวพิงเจิ้น ปล่อยให้เขาโอบผมไว้
“จันทร์เดินดีๆ”
“ฮื่อ จันทร์ง่วง”
ผมงอแงไปเรื่อยเปื่อย อยากจะให้เจิ้นลากผมไปแต่เจิ้นคงรำคาญเขาเลยอุ้มผมแทน ใบหน้าเจิ้นอยู่ใกล้ในระยะโคลสอัพ สักพักเราก็มาถึงห้องนอนทางปีกซ้าย เตียงของบ้านเราสบายมาก กลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มแบบเดียวกับสินเชื่อกระจายอยู่รอบตัว
“ง่วงแล้วหรอ?”
เจิ้นเขยิบมานอนคร่อมผมไว้ตอนไหนไม่รู้ ตาผมกระพริบพยายามปรับภาพจนเห็นสายตาของเจิ้นชัดแจ๋ว...ผมเห็นภาพตัวเองในดวงตาเขา
สองมือของผมยกขึ้นแตะไปตามโครงหน้าของเจิ้น จมูก ปาก.... ตา คิ้ว.... ทำไมผมชอบใบหน้าของเจิ้นจัง องคาพยพของเจิ้นไม่ได้หล่อเป็นดาราเพราะเจิ้นไม่ใช่ดารา แต่มันดูน่าเกรงขาม...ชวนมอง...และน่ามอง
และยิ่งมีแต่ภาพผมในดวงตาเขา...ผมรู้สึก...พิเศษ
“จันทร์เป็นคนพิเศษของเจิ้นไหม”
นิ้วผมจิ้มเบาๆที่เรียวปากเจิ้น ความนุ่มหยุ่นที่ผมสัมผัสมานับครั้งไม่ถ้วน มือเจิ้นกุมมือผมไว้ให้นิ้วผมหยุดซน ก่อนจูบอุ่นๆจะทิ้งสัมผัสเนิ่นนานบนกลางฝ่ามือของผม...
“อื้อ...”
ไม่รู้ทำไมผมถึงสะท้านไปหมดเพียงแค่จูบตรงกลางฝ่ามือจูบเดียว...
“จันทร์พิเศษสำหรับพี่เสมอ”
คำตอบของเจิ้นทำให้หัวใจผมอบอุ่น....
“จูบ...อยากจูบกับเจิ้...อื้อ...”
กลิ่นไวน์ติดปลายลิ้นทำให้ผมมึนเมา ผมรู้สึกว่าตัวเองเรียกร้องจูบของเจิ้นมากกว่าทุกที นิ้วผมขยุ้มคอเสื้อเจิ้นไม่ยอมให้เขาผละออก
กระชากจนเจิ้นต้องยอมถอดเสื้อให้ผมแตะต้องร่างกายของเขา...
“ของจันทร์ทั้งหมดนั่นแหละ...พี่เป็นของจันทร์”
“อะ อา....กัดจันทร์...กัดหน่อยนะ...”
คำขอร้องน่าอาย....แต่ผมอยากให้เจิ้นกัด...
“จะกัดทั้งตัวเลยศศิมณฑล”
ผมโดนเจิ้นกัดทั้งคืน วันมาเรียนผมตื่นเต้นมากเพราะทุกคนน่าจะรู้ว่าผมเข้าโรงพยาบาลและมันก็จริง ทั้งรุ่นพี่อาจารย์เพื่อนๆต่างแสดงความเป็นห่วงผมกันหมด ทุกคนล้วนตกใจเพราะไม่คิดว่าผมจะแพ้ช็อคโกแลตรุนแรง
เพราะมัวแต่อธิบายทุกคนว่าผมโอเคไปเรื่อยๆทำให้ยังไม่มีเวลาคุยกับคิวจริงจังสักที พอจะคุยก็จะมีเพื่อนเข้ามาถาม คนนั้นถามคนนี้ถาม คิวก็เลยเงียบๆไปด้วย ผมอาศัยช่วงเย็นก่อนที่คิวจะไปซ้อมประกวดเดือนมหาลัยลากคิวไปคุยที่หลังตึกคณะ
“เรา....มาคุยกันเถอะ”
คิวมีสีหน้าครุ่นคิดและขมวดคิ้วทั้งวัน ผมรู้สึกได้นั่นแหละเพราะปกติเราคุยกันตลอดแล้วผมก็อึดอัดแล้วด้วย
“ขอโทษเรื่องวันนั้น”
“ไม่เป็นไร เราไม่โกรธแล้วแต่ว่าอย่าทำแบบนั้นอีก แล้วก็ไม่คุยเรื่องแฟน จูบอะไรพวกนี้ด้วยเราไม่อยากมีแฟน เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมนะ”
“แต่เราชอบจันทร์”
“เราก็ชอบคิว แต่ว่าชอบไม่ต้องเป็นแฟนก็ได้นี่”
ผมชอบคิวจริงๆนะ ชอบมาก ชอบเหมือนชอบเพื่อนมัธยม เหมือนชอบสินเชื่อ เหมือนชอบคุณป้าแม่บ้านที่อยากจะอยู่ด้วยนานๆ แต่ว่าชอบคิวก็ไม่เหมือนชอบเจิ้น อาจจะเพราะเจิ้นเป็นครอบครัวผมก็เลยไม่เหมือนกัน
“แต่เราอยากจูบจันทร์ ที่เราขอโทษคือขอโทษที่ทำให้โกรธ แต่จะไม่ขอโทษที่จูบเพราะเราก็จะทำอยู่ดี”
ตาผมคงจะเบิกกว้างเพราะผมถึงกับพูดอะไม่ออก คิวก็ยืนมองมาด้วยสายตาที่ไม่มีความลังเลเลย มันดูออกว่าคิวจริงจังแต่ทำไมต้องอยากจูบด้วยเล่า
“แต่เราไม่ชอบจูบคิว เราชอบจูบคนอื่นไปแล้ว!”
“คนที่จันทร์บอกไม่ใช่แฟนอ่ะหรอ? จะไปคบกันแบบไม่มีสถานะทำไมวะ เวลามีความรักก็ต้องได้เป็นแฟนดิ คนนั้นของจันทร์ไม่ชัดเจนเลย แย่ว่ะ”
“ชัดเจน! เจิ้นชัดเจนกับเราตลอดนั่นแหละ คิวอ่ะไม่รู้อะไรเลยต่างหาก!”
คิวหรี่ตาลงมองผมย่างสามขุมเข้ามาหา ผมถอยหลังอยากจะเดินหนีแต่ก็ถูกคิวคว้าไว้ก่อน
“จูบกับเจิ้น?”
“ปล่อยนะคิว”
ผมพยายามดึงแขนตัวเองออกแต่คิวก็บีบไว้แน่น
“จันทร์ ไม่มีพี่น้องปกติที่ไหนเขาจูบกัน”
“หยุดพูดนนะ ไม่อยากฟัง”
น้ำตาผมร่วงอีกแล้ว รำคาญตัวเองที่เอะอะก็ร้องไห้แต่พอเป็นเรื่องของผมกับเจิ้นมันก็สะเทือนใจทุกที ผมไม่อยากฟังอะไรที่ไม่ดีเกี่ยวกับเจิ้น สำหรับผมเจิ้นดีที่สุด
“โอเค ไม่พูดแล้ว ขอโทษนะเราดีกันเถอะ”
“ห้ามพูดอีกจริงๆนะ”
“อื้อ... เอาเถอะ ไม่พูดแล้ว”
คิวแยกไปซ้อมผมรู้ว่าคิวยอมจบเพราะผมไม่อยากฟัง แต่ถึงคิวจะเลิกพูดตะกอนขุ่นๆก็ยังกวนอยู่ในใจผมทำให้ผมไม่อยากกลับบ้านเท่าไหร่...
ผมนั่งฟุ้งซ่านอยู่ในห้องสมุด บอกลุงคนขับรถว่าขอทำการบ้านสักชั่วโมง จริงๆผมคิดว่าตัวเองดูด๋อยๆอ่ะ มีเรื่องกลุ้มใจก็คุยกับใครไม่ได้ อยากหนีปัญหาก็ไม่รู้จะหนีไปที่ไหน ไอ้คำพูดฮิตๆว่าใจมันเซทะเลคือจุดหมายนี่ผมก็ไปทะเลไม่ถูก หัวสมองผมยังคงวนเวียนถึงคำพูดของคิว ก็ใช่แหละที่คิวจะสัญญาว่าไม่พูดอีกแต่ผมก็ยังไม่สบายใจ มันอึดอัดเพราะผมก็ยังคุยเรื่องนี้กับเจิ้นไม่ได้อยู่ดี
ถ้าบอกเจิ้นทั้งหมด เจิ้นก็จะรู้ว่าคิวจูบผม....หรือผมลองแกล้งๆถามว่าถ้าคนอื่นจูบผมเจิ้นจะว่ายังไง? ผมคิดว่าความเห็นของเจิ้นน่าจะมีอิทธิพลกับผมอย่างมาก ผมอาจจะแกล้งๆสมมุติให้เจิ้นไม่รู้ว่าผมหมายถึงตัวเอง?
แต่มันก็ไม่เนียนใช่ไหมอ่ะ เจิ้นต้องจับได้แน่เลยเพราะผมโกหกไม่เก่ง ผมไม่มีคนที่พอจะคุยได้ในลำดับที่สองที่สามซะด้วย...เครียดจัง
หรือกลับบ้านไปคุยกับสินเชื่อดี? หลักทรัพย์ออมทรัพย์ก็ได้มั้ง...นกกับตุ๊กตาคงไม่เอาไปฟ้องเจิ้น คำถามที่แวบมาบ่อยๆคือถ้าตกลงที่เจิ้นทำกับผมมันผิดจริง....ผมต้องทำยังไง?
ผมนั่งบ่นกับสินเชื่ออยู่ในห้องนอนเป็นชั่วโมงเพราะกลัวว่าถ้าบ่นที่เก๋งด้านนอกกับค๊อกคาเทลคุณป้าแม่บ้านอาจจะได้ยิน การมีตุ๊กตาตัวโปรดรับฟังเรามันดีจริงๆนะ ถึงสินเชื่อจะตอบกลับมาไม่ได้แต่ผมก็ได้ระบายความอึดอัดออกไป ตอนนี้ผมมีแผนการใหม่ที่จะรับมือกับปัญหานี้แล้ว เรื่องพวกนี้ควรจะต้องจบลงสักที
ความไม่แฮปปี้เรื่องแฟน เรื่องเจิ้นทำผิดเหล่านี้บั่นทอนจิตใจผมเกินไป แต่มันก็ไม่มีใครบอกได้แน่ชัดว่าเจิ้นผิดหรือเปล่า แล้วไอ้เรื่องแฟนที่ว่าพี่ธามกับคิวจะพูดถูก ผมเลยนั่งรอเจิ้นเพื่อจะเริ่มแผนการขั้นแรก
เจิ้นกลับมาตอนเกือบสามทุ่ม เขาไปคุยธุระกับลูกค้ามา ส่วนผมก็กินข้าวกับคุณป้าแม่บ้าน โชคดีมากๆที่คุณป้าทำปลานึ่งบ๊วยที่ผมชอบมากๆ เลยรู้สึกมีพลังในการวางแผนสุดๆ
“มองพี่ตาแป๋วเลย ไม่ง่วงอีก?”
เจิ้นทอดตัวนอนตะแคงท้าวแขนมาทางผม วันนี้เราใส่ชุดนอนกระต่ายเหมือนกันด้วย ผมชอบจังเวลาเจิ้นแต่งชุดเหมือนผม จะว่าไปสีชุดนอนเราก็เหมือนกันทุกชุดแหละแต่มันเป็นผ้าลื่นๆเรียบๆมากกว่า เจิ้นมักจะเลือกชุดตามที่ผมเลือกเพราะผมอาบน้ำก่อนเขากลับบ้านมาอีก
“จันทร์มีคำถามจะถามคุณกระต่ายตัวใหญ่”
ผมเขินนิดหน่อยที่เจิ้นยิ้มซะกว้าง แถมตายังวิบวับราวกับได้ของถูกใจ
“คุณกระต่ายตัวเล็กมีอะไรครับ? หรืออยากได้แครอทอีก เจิ้น เดอะบันนี่เก็บค่าแครอทแพงนะ...”
ขั้นตอนการขอแครอทตอนเขาใหญ่ฉายชัดในหัวผม...เจิ้นเก็บค่าแครอทแพงชะมัด มันทำผมเหนื่อยและหมดแรงเพราะเขาไม่คิดเป็นเงิน...แต่ผมโดนไนท์แคร์ทั้งคืน
“ฮื่ออออ ไม่เอาแครอทสักหน่อย.... ก็คือ สมมุติว่าวันหนึ่งมีคนบอกเจิ้นว่าจันทร์ทำผิดต่อเจิ้น”
“เช่น?”
“เอ้ะ เดี๋ยวก่อนจันทร์ยังพูดไม่จบ”
ผมหน้าบึ้งแต่เจิ้นดันขำ ผมเลยบ่นเจิ้นอีกหน่อยเขาถึงเลิกแกล้ง
“ก็แล้วทีนี้เจิ้นก็แอบดูจันทร์...”
“แอบดูตอนไหน? อาบน้ำหรอ?”
“เจิ้น! ไม่ขำนะ ฟังก่อนสิ แอบดูก็แบบพิสูจน์หาความจริงอะไรอย่างนี้สิ จะมาแอบดูจันทร์อาบน้ำทำไมเล่า...ไม่เห็นเกี่ยวกันเลย”
“จันทร์ไม่อยากแอบดูพี่อาบน้ำบ้างหรอ....”
หน้าผมร้อนผ่าวกับเสียงนุ่มๆของเจิ้น แถมในหัวยังเป็นภาพเจิ้นตอนไม่ใส่อะไร....ผมจำได้หมดแหละว่าเวลาเจิ้นเปลือยเปล่ามันเป็นยังไง...ก็เราไนท์แคร์กันออกจะบ่อย แถมหลายครั้งเจิ้นก็เดินแก้ผ้าตัวเปียกๆออกจากห้องน้ำมาเฉยเลย เจิ้นชอบลืมไม่เอาผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไปด้วย...
“แก้มแดงแล้วคุณกระต่ายตัวเล็ก...ทะลึ่งนะเรา”
“ฮึ่ย ไม่คุยด้วยแล้ว”
ผมหันหนีไปกอดสินเชื่อแทน แผนขั้นแรกผมคงจะไม่สำเร็จเพราะเจิ้นกวนผมอยู่นั่นแหละ...แล้วจะแกล้งให้เขินทำไมก็ไม่รู้ ไอ้บ้า...
แต่ถึงจะนอนหันหลังให้เจิ้น เจิ้นก็ดึงผมเข้าไปกอดอยู่ดี.... คางของเจิ้นวางบนหัวผมเหมือนทุกครั้ง และมือใหญ่ๆของเขาก็จะโอบเอวล็อคตัวผมไว้ไม่ให้ดิ้นหนี
“ไหน...ขอกระต่ายตัวใหญ่ง้อคุณกระต่ายตัวเล็กหน่อยครับ”
“ไม่ต้องมายุ่งเลย”
จริงๆผมก็แอบยิ้มแหละ เจิ้นก็หัวเราะด้วยการงอนของเราลดความรุนแรงลงเป็นความงุ้งงิ้งแทน เจิ้นง้ออีกสักพัก ผมถึงได้เอาแผนการกลับมาใช้ได้ต่อเพราะเจิ้นยอมจริงจังแล้ว
“ก็คือสมมุติมีคนบอกเจิ้นว่าจันทร์ทำตัวไม่ดี แล้วเจิ้นก็พิสูจน์แล้วว่าจันทร์ผิดจริงๆ เจิ้นจะให้อภัยจันทร์ไหม แล้วก็เจิ้นจะทำยังไงกับจันทร์ต่อ”
“ไปทำอะไรไม่ดีมาหรือเปล่า?”
“เปล่า..จันทร์แค่สมมุติอ่ะสมมุติ”
จริงๆผมแอบกำมือแน่น แต่ดีนะที่ผมกอดสินเชื่อไว้เลยขยุ้มสินเชื่อแทน แต่ถ้าเจิ้นจับมือผมเจิ้นต้องรู้แน่เลยว่าผมตื่นเต้นอยู่
“พี่ก็คงให้อภัยจันทร์อยู่ดี แล้วก็อธิบายว่ามันผิดตรงไหนทำไมจันทร์ต้องแก้ไข แล้วก็ต้องช่วยกันป้องกันไม่ให้เกิดขึ้นอีก”
“อื้อ... เจิ้นจะไม่ทิ้งจันทร์ใช่ไหม?”
“ไม่มีวัน ต่อให้มันผิดมากขนาดที่จันทร์จะต้องติดคุก พี่ก็จะไปเยี่ยมจันทร์ทุกวัน รอจนจันทร์ออกจากคุกแล้วกลับมาอยู่ด้วยกัน พี่จะไม่ทิ้งจันทร์ ถ้าเรามีปัญหาเราจะช่วยกันแก้ไข....แต่พี่จะไม่ปล่อยมือจันทร์”
คำตอบของเจิ้นทำให้ผมหัวใจเต้นแรงอีกแล้ว ดังนั้นผมก็สบายใจแล้วล่ะว่าเจิ้นจะผิดหรือไม่ผิดเพราะผมก็คิดแบบเจิ้นเหมือนกัน ถ้าเราผิดเราก็ต้องช่วยกันแก้ไข แต่ผมก็จะไม่ปล่อยมือจากเจิ้น
“จันทร์ก็เหมือนกัน จันทร์จะให้อภัยเจิ้นนะ แล้วจันทร์ก็จะอยู่กับเจิ้นตลอดไป จนกว่าเจิ้นจะไม่อยากอยู่กับจันทร์แล้ว”
“งั้น...จันทร์คงต้องอยู่กับพี่ตลอดไป...จนผมพี่ขาว...ตาฝ้าฟาง...เดินไม่ไหว....เป็นคุณปู่เจิ้น”
“จันทร์จะดูแลเจิ้นเอง”
“ขอบคุณครับ...มูนนี่เด็กดีของพี่”
“เจิ้นก็เป็นเด็กดีของมูนนี่....”
ผมตั้งใจชมเจิ้นว่าเด็กดีแหละ...เพราะผมหวังผล...การโกงของผมที่พยายามทำให้เจิ้นไม่รู้ตัวว่าโดนเอาเปรียบเพื่อที่ผมจะได้จูบเจิ้น
“งั้น....พี่ขอรางวัลได้แล้วใช่ไหม?”
“อื้อ....ได้แล้ว”
แผนของผมสำเร็จและผมก็ได้จูบเจิ้น.... แฮปปี้มากๆเลย
===========================================
มีคนหมั่นไส้เจิ้นอีกไหม ฮ่า พอมูนนี่เริ่มคิดว่าเจิ้นผิด น้องก็สามารถให้อภัยได้ทันที โอ้ยยยย สปอยล์เจิ้นสุดพลัง
น้องเริ่มโตแล้ววว แถมชักจะหื่นตามอิพี่อีกคน 555+
แต่อิพี่เจิ้นเหมือนจะยังไม่รู้ตัวนะ ว่าถ้าน้องรู้เรื่องตัวเองอาจจะอดแทะเล็มน้องต่อได้ อิอิ
==========
มีข่าวมาแจ้งจ้าเราจะแจกสมุดโน๊ตในเทศกาลปีใหม่ให้กับแฟนนิยายจ้าา
จำนวน 50 ชุด ลายปกตามรูปเลยค่ะ (แก้ไขจากนี้นิดหน่อย)
โดยขอเก็บ
ค่าส่งลงทะเบียน 30 บาทค่ะ
จำกัด 1 คน ต่อ 1 เล่มเท่านั้นค่า
ปกเป็นฝาแฝด เชอเบท และ เฌอแตมนั่นเองงง
เป็นสมุดโน๊ตไม่มีเส้นปกสีน้ำตาลขนาด A6 ค่ะ
วิธีการร่วมสนุกชิงสมุดโน๊ต1. กดไลค์แฟนเพจแบมจ้า
2. โพสรูปหนังสือ ของแถม ขุดมาให้หมดที่เป็นนิยายของแบม จะสำนักพิมพ์ไหนก็ได้ สมัยทำหนังสือเองก็ได้ และเขียนชื่อเฟสบุ๊คตัวเองใส่กระดาษถ่ายติดมาในรูปด้วยนะคะ (กติกาอาจจะคล้ายๆหลายเพจเพราะเป็นวิธีที่ดีที่สุดจริงๆ ขออนุญาตยืมมาใช้ค่ะ)
3. โพสใต้คอมเม้นกิจกรรมที่แบมปักธงโพสแรกของเพจให้ในคืนนี้เวลาห้าทุ่มตรงค่ะ โพสอื่นไม่นับจ้า
4. หมดระยะเวลาชิงรางวัลคือวันที่ 5 ธันวาคม ตอนสิบโมงเช้าและประกาศผลในวันที่ห้าเลยค่ะ
5. ผู้โชคดีรบกวนโอนเงินค่าส่ง 30 บาทภายในวันที่ 7 ค่า
เราจะเล่นกันแค่หกวันค่ะ เนื่องจากจะต้อง
เร่งผลิตให้ทันปีใหม่และเผื่อคนที่ได้สั่งซื้อเรื่องสั้นแบมไว้จะได้ไม่ต้องบวกค่าส่ง ส่งไปพร้อมกันเลย
สำหรับคนที่ไม่ได้ !!! ไม่ต้องเสียใจสามารถสั่งซื้อได้ตั้งแต่วันนี้ในราคา 45 บาทรวมส่งลงทะเบียน (สมุดราคา 15 บาท) ไม่จำกัดจำนวนเล่ม จะซื้อเก็บซื้อแจกจะแฝดก็ตามสะดวกค่า โอนเงินภายในวันที่ 7 เช่นกันค่ะ
สั่งเกินสามเล่มตั้งแต่เล่มที่สี่
คิดค่าส่งเพิ่มเล่มละ 5 บาทค่ะ
(ในส่วนนี้ไม่ได้บังคับซื้อนะคะ สำหรับคนที่อยากได้จริงๆแล้วไม่ได้ในกิจกรรมจ้า)
ปล. ไม่มีการสต็อกสำหรับการซื้อทีหลังค่ะ เท่าจำนวนที่สั่งจริงและแจกจริงเท่านั้น ไม่มีขายนอกรอบจ้า
ขอแจ้งว่าที่ต้องเก็บค่าส่งเนื่องจากเราต้องส่งจำนวนมากก ฮือๆ ใครที่ไม่โอเคไม่ร่วมเล่นได้นะคะ ต้องขอโทษจริงๆที่ไม่สามารถออฟเฟอร์ค่าส่งได้ ถ้าผู้โชคดีบ้านอยู่ใกล้กันก็รวมกันไปลดค่าส่งได้ค่ะ
หัวข้อ: IN CONTROL ... ในปกครอง : Special Chapter : NubNab : July 17, 18 : P.115 (อ่าน 705949 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก