หัวข้อ: IN CONTROL ... ในปกครอง : Special Chapter : NubNab : July 17, 18 : P.115

[JellyKei]

คิดจะล่อจันทร์ตั้งแต่หกขวบเลยอะคนเรา
เอ็นดูความพยายามของมูนนี่มาก​ เจิ้นเตรียมรับมือน้องไว้เลยนะคะ55555

[kitty08]

เจิ่นเตรียมตัวตกเป็นจำเลย 555

[kinjikung]

ทำไมเรารู้สึกว่าสิ่งที่จันทร์กำลังทำดูเข้าทางเจิ้่นไปหมด เหมือนจันทร์กำลังศึกษาหาข้อมูลเตรียมตัวเป็นของเจิ้นเลย

[korner]

เจิ้นรักน้องตั้งแต่เด็กเลยเหรอ ปลายปลื้มมมม มูนนี่หาคำตอบงานวิจัยให้ได้เร็วๆนะก่อนที่เจิ้นจะรู้ด้วย

[MyLavenderLand]

เอ็นดูวนางงงง มูนนี่เด็กน้อย  เจิ้นก็เก่งสมเป็นเจิ้นจริงๆ อธิบายทุกอย่างออกมาให้มูนนี่เข้าใจได้แบบชัดแจ่มแจ้งและฟังดูเป็นเรื่องปกติแล้วมูนนี่ไม่กลัวเลย แถมอยากให้เจิ้นเข้ามาในตัวนางอี๊กกกกก / เบาลูกเบา ใจเย็นๆๆๆๆ  /  ลุ้นไปกับมูนนี่โคนันน้อย จะรอดโดนเจิ้นจับได้ไหม?  น่ารักจริงๆ 

[Ginny Jinny]

 

[klaew]

เหมือนมูนนี่น้อยจะรออายุ 20 อย่างใจจดจ่อ

[baibuabuaz]

เอ็นดูจันทร์มาก อยากรู้ว่าจะเก็บความลับจากเจิ้นได้นทนแค่ไหน ส่วนเจิ้น! ร้ายมาก ชอบ 5555555555555

[wanirahot]

จันทร์จะรวยหมื่นล้านละเนี่ย โกงเจิ้นจังเลย //สินเชื่อหนูมีเครื่องบันทึกอยู่ข้างในตัวไหมลูก สงสัย

[bambooiihallo]

ขอบคุณทุกคอมเม้นค่า

[mystery Y]

จันทร์โตแล้ว

[theindiez]

ความซื่อของจันทร์รนั้นน น่าเอ้นดู

[MissMay]

สืบได้ความว่าไงอย่าลืมมาบอกเราบ้างนะมูนนี่เราอยากเผือก อะแฮ่ม อยากรู้
ส่วนเจิ้น มีวี่แววที่นกในกรงจะบินออก ระวังตัวเน้อออออ 

[TachibanaRain]

อ่านมาถึงตอนนี้เริ่มรู้สึกแล้วว่าคำว่า "ในปกครอง" นี่อาจจะไม่ได้หมายถึงจันทร์แต่อาจเป็นเจิ้นก็ได้ เห็นหลายๆคนย้อนกลับไปอ่านบทนำกับบทแรกมาซึ่งเราก็ทำเหมือนกัน จากที่อ่านมาเหมือนว่าพอจันทร์โตขึ้นจะเริ่มฉายแววร้ายนะเหมือนน้องวางแผนอะไรไว้สักอย่างในใจถ้าเดาไม่ผิดก็คงเป็นเรื่องที่ต้องการให้เจิ้นเป็นของตัวเองคนเดียวแล้วเรื่องที่ขอเจิ้นมีแฟนนี่เราว่าจันทร์เตรียมตัวจะจีบเจิ้นมากกกว่า ซึ่งก็ไม่รู้ว่าระหว่างทางที่กว่าจะไปถึงตอนนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง ทำไมจันทร์ถึงดูไม่มั่นใจในความสัมพันธ์ระหว่างกันหรือเจิ้นก็ไม่ได้ทำอะไรให้ชัดเจนกันแน่ คงต้องรออ่านกันแล้วล่ะ

[QueenPlai]

จันทร์ดูนุ่มนิ่มมากเลย ฮืออออ

[drasil]

ให้นางซวยบ้างค่ะ มีความหมั่น 555555

[Acacha]

มูนนี่เด็กดีจริงๆ 

[PoPoe]

น้องงงงงงง 
น้องมูนนี่น่ารักจัง แอบไปทำวิจัยด้วย

[เป็ดอนุบาล]

               

[bambooiihallo]

Chapter 14 No Kiss



   ผมเริ่มวางแผนโครงร่างวิจัยของตัวเองในวันเสาร์ เจิ้นลงไปออกกำลังกายที่ฟิตเนสบริษัท ผมเลยหอบโน๊ตบุ๊ค สมุด เครื่องเขียนมานั่งที่เก๋ง จริงๆมันก็ออกจะประเจิดประเจ้อที่ผมมานั่งทำวิจัยเรื่องเจิ้นในที่ๆทุกคนมองเห็น



   แต่ถ้าแอบๆทำมันก็เหมือนดูมีความลับใช่ไหม...ต้องแบบนี้แหละจะได้ไม่เหมือนผมกำลังมีความลับ แค่เป็นการทำการบ้านเฉยๆ



   สินเชื่อก็มานั่งกับผมด้วย ผมต้องการความมั่นใจจากผู้ร่วมอุดมการณ์หนึ่งเดียวของผม ผมเริ่มวาดขอบเขตการวิจัยผมอย่างจริงจังหลังจากแค่หาข้อมูลคร่าวๆไปแล้วที่ห้องสมุด



   กลุ่มตัวอย่างของผมน่าจะมีสามกลุ่ม คือกลุ่มเด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ เด็กมหาลัย แล้วก็วัยทำงาน อืม...กลุ่มมหลาลัยน่าจะเก็บข้อมูลได้ไม่ยากเพราะใกล้ตัว วัยทำงาน...ก็มีเจิ้น พ่อ เจิ้น พ่อ ง่ะ คุณป้าแม่บ้านด้วยก็ได้ เฮ้อ กลุ่มนี้น่าจะเก็บข้อมูลยากแหงๆเลย



   “จันทร์ ทำการบ้าน?”



   “จะ เจิ้น อะ ไม่ได้ไปออกกำลังกายหรอ”



   “ลืมว่ามีนัด”



   ผมเผลอปิดโน๊ตบุ๊คลงทันที เจิ้นเลิกคิ้วเล็กน้อยกับท่าทีตี่นๆของผม ไม่ได้นะ จะให้เจิ้นรู้ไม่ได้ ผมจะมีพิรุธไม่ได้ ยังไม่ทันได้ทำอะไรเลยเจิ้นจะไหวตัวแล้วหรอ?



   “เจิ้นครับ”



   เสียงจากบุคคลที่สามทำให้เจิ้นหันไปหา พี่เลขาในชุดสูทเดินเข้ามาพร้อมสองเอกสาร เพิ่งสังเกตว่าเจิ้นก็ใส่สูทเหมือนกัน....วันนี้เจิ้นใส่สูทสีเลือดหมูด้วย หล่อจัง



   “เดี๋ยวตามลงไป จันทร์มัดผมให้พี่หน่อย”



   พี่เลขาออกไปแล้ว ส่วนเจิ้นส่งมือมาให้ผมเดินไปหา เจิ้นมักจะชอบให้มัดผมให้ถ้ามีเวลา ผมของเจิ้นนุ่มมาก เส้นหนาเรียงตัวสวย อาจจะเพราะเจิ้นไม่เคยทำอะไรกับผมเลย แค่ไว้ยาวไปอย่างนั้นเอง



   ผมค่อยๆรวบผมเจิ้นทีละนิด สังเกตว่าตรงไหนมันยุ่งๆไหม เจิ้นไม่ค่อยชอบให้ใครยุ่งกับหัวตัวเองผมเลยรู้สึกว่าตัวเองได้รับสิทธิพิเศษหน่อยๆ การยืนมัดผมหน้าเก๋งแบบนี้ถือเป็นลักษณะการยืนที่เหมาะสมมาก เพราะผมยืนอยู่บันไดสูงจากเจิ้นสองขั้นความสูงเราจึงพอจะใกล้เคียงกัน



   ที่มัดผมเจิ้นเวลาออกงาน คุยงานจะไม่ใช่ยาง แต่เป็นเหมือนปลอกเงินสลักลายเมฆล้อมจันทร์ที่มีสลัก เป็นปลอกผมสั่งทำพิเศษทำให้ล็อคผมไว้ได้พอดี มันแอบมัดยากกว่ายาง....แต่ผมมัดผมให้เจิ้นประจำจนชินแล้ว



   “วันนี้พี่หล่อหรือยัง?”



   “งั้นๆแหละ ไปงานอะไรหรอ”



   เจิ้นหันมาโอบเอวผม ผมก็โน้มตัวไปกอดคอเจิ้น วันเสาร์บ่ายคือเวลาของเราแต่วันนี้เจิ้นคงต้องออกไปข้างนอก แล้วผมก็ต้องอยู่คนเดียว



   “พวกงานน่าเบื่อ.... อยู่บ้านเป็นเด็กดีนะจันทร์”



   “อื้อ.... จันทร์เหงา”



   ผมซุกหน้าลงกับไหล่เจิ้น รู้ว่าตัวเองกำลังงอแงไม่อยากให้เจิ้นไปทำงาน แต่ผมก็มีแพลนกิจกรรมที่อยากทำกับเจิ้นนี่นา ทุกอย่างถูกพับเก็บหมดเลย



   “เดี๋ยวพี่รีบกลับ...พรุ่งนี้ไปกินไอติมชิดลมกัน”



   เจิ้นลูบหัวผมเบาๆก่อนเขาจะผละออก ไอติมชิดลมทำผมรู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อย เจิ้นกำชับให้ผมกินข้าวตรงเวลาแล้วก็อย่านั่งตากลมนานๆ เราจุ้บกันสองสามทีก่อนเจิ้นจะเดินออกไป



   กระจิตกระใจการทำวิจัยของผมหดหายหมดเลย พิมพ์ไปได้นิดหน่อยเองอ่ะ....ไว้ค่อยทำต่อแล้วกัน ไปต่อกันดั้มก่อนดีกว่า








   “ป้า...ป้าครับ”



   ผมเงยหน้าจากกองกันดั้ม คุณป้าแม่บ้านหายไปไหน? ปกติป้าจะเดินไปเดินมาคอยเติมชาเติมขนมให้ผมแต่ตอนนี้ชาหมดแล้ว ขนมก็หมด



   ความสนใจจากกันดั้มหมดลงทันที ผมเดินรอบบ้าน ในครัว ในห้องนอนป้าที่อยู่ถัดห้องครัวก็ไม่มี รอบบ้านก็ไม่มี สระว่ายน้ำก็ไม่มี ป้าไปไหน?



   เจิ้นไม่อยู่ ป้าก็ไม่อยู่..... ผมอยู่คนเดียว



   ผมรีบวิ่งกลับไปห้องโถงที่ผมนั่งต่อกันดั้ม หยิบสินเชื่อมากอดไว้แน่น...ผมไม่ชอบอยู่บ้านคนเดียวเลย บ้านเรากว้างมากเพราะกินพื้นที่ทั้งชั้น มีประตูระเบียงออกไปเก๋งจีนอยู่ตรงกลางที่ติดกับห้องโถงรับแขก หลังโซฟาตัวใหญ่ก็เป็นฉากไม้กั้นเป็นห้องนอนใหญ่ตรงกลาง ห้องทำงาน และห้องนอนเล็ก หลังทีวีก็เป็นอีกฉากกั้นห้องกินข้าว ห้องครัว ห้องนอนป้า....บรรยากาศแบบจีนๆที่ผมเคยชินมันดูน่ากลัวในยามเงียบงัน



   ป้าไปไหน?



   เอ้ะ..วันนี้ป้าไปซูเปอร์



   ทุกวันเสาร์กับวันพุธคุณป้าแม่บ้านจะไปซื้อของเข้าบ้าน ป้าจะหายไปทั้งวันเพราะนอกจากจะไปซูเปอร์แล้วป้าต้องไปบ้านใหญ่ ไปแบ่งชาแบ่งขนมมา ทำให้ป้าต้องใช้เวลาทั้งวัน... แต่ผมไม่เคยต้องอยู่คนเดียวเพราะมีเจิ้นอยู่ด้วยตลอด



   แต่ตอนนี้เจิ้นไม่อยู่....เหงาจัง



   ผมพาสินเชื่อออกไปนั่งที่เก๋ง อย่างน้อยสินทรัพ์กับออมทรัพย์ก็ยังร้องเพลง แต่ลมมันก็แรงเหลือเกิน ดีนะที่กรงนกบ้านเราเป็นเหล็กอย่างดีมันเลยไม่เคยแกว่ง แถมหลังคาเก๋งก็ลาดเอียงบังฝนให้พวกมันแม้แต่ตอนพายุเข้า นกค๊อกคาเทลของผมมีบ้านกลมๆ มีสะพานเชือกสำหรับนก มีของเล่นสารพัดที่ผมเลือกมาใส่ให้



   วิวกรุงเทพมหานาครจากมุมนี้ก็สวยดี ผมไม่ค่อยเห็นอะไรชัดนัดถ้าไม่ยืนชิดขอบตึกที่กั้นกำแพงมาถึงระดับอก หวาดเสียวเหมือนกันกลัวตัวเองจะหล่นลงไป....



   ผมนั่งเล่นกับนกสักพักก็เบื่อ.... เลยอุ้มสินเชื่อเดินอ้อมตัวบ้านไปอีกฝั่งที่มีห้องกระจกดูดาว เหตุผลที่ต้องมาอยู่มุมนี้เพราะเงาบ้านเราจะบังแดดให้กลางวันห้องนี้ไม่ร้อนเกินไป



   “อยู่ห้องนี้แล้วกันเนอะสินเชื่อ ข้างในไม่มีใครอยู่เลย”



   ห้องกระจกที่เต็มไปด้วยเบาะนุ่มๆกับผ้าห่มนิ่มๆช่วยให้ผมรู้สึกดีนิดหน่อย แม้จะแอบร้อนแต่ก็มีแอร์ ผมนอนมองท้องฟ้าไปเรื่อย คุยกับสินเชื่อเรื่องไร้สาระจนปากจะเปื่อย



   จริงๆผมก็อยากโทรหาเพื่อนๆ ผมยังมีไลน์กรุ้ปทุกคนนะ แต่เหมือนจะยุ่งกันหมดนานๆทีจะตอบตรงกัน ช่วงผมยุ่งเพื่อนบางคนว่าง ช่วงผมว่างก็มีว่างตรงกันสักคนสองคน เราเลยไม่ค่อยได้คุยกันครบกลุ่ม



   ส่วนไลน์ของผมกับคิวก็เงียบมาหลายวันแล้ว....



   Jern : จันทร์...ทำอะไรอยู่?



   JaoMoon : นอนอยู่ (สติกเกอร์หมีคอตก)



   Jern : คุณป้ากลับยัง?



   JaoMoon : ยังเลย อยู่คนเดียว



   Jern : (ส่งรูป)



   ผมหลุดหัวเราะที่เจิ้นส่งภาพเซลฟี่ตัวเองมา คิ้วเจิ้นหมวดเหมือนงงๆว่ากล้องถ่ายยังไง แถมเป็นมุมก้มหน้ามองกล้อง แล้วก็มีเหนียงด้วยเพราะมันมุมเสย ตลกจัง



   JaoMoon : น่าเกลียดดดดด



   Jern : ออกจะหล่อ ไหนถ่ายให้พี่ดูบ้าง



   JaoMoon : (ส่งรูป)



   ผมชูสองนิ้วแลบลิ้นกลับไปให้เจิ้น เขาส่งสติกเกอร์กระต่ายส่งหัวใจที่ผมโหลดให้กลับมา



   Jern : น่ารักสู้พี่ได้นิดหน่อย



   JaoMoon : โด่ววว มากกว่าเจิ้นเยอะเหอะ



   Jern : มากกว่านิดหน่อยก็ได้



   ผมคุยกับเจิ้นอีกเยอะแยะ เจิ้นอยู่ในงานเปิดตัวนาฬิกาอะไรสักอย่างที่เพื่อนสมัยเรียนเป็นเจ้าของ เจิ้นมีเพื่อนอยู่ไม่กี่คนและเจอกันยากมากเพราะทุกคนมีกิจการเป็นของตัวเอง ต่างคนต่างยุ่งกันไปหมด



   เจิ้นไม่ค่อยนัดเพื่อนมากินข้าวที่บ้านด้วยไม่รู้ทำไม เคยเจออยู่ครั้งสองครั้งตอนมานั่งกินเหล้ากันที่นี่แต่ปีหลังๆก็ไม่ได้มาอีก แต่ก็ได้ยินคุยโทรศัพท์กันบ้างเพราะเจิ้นคุย มึง-กู กับเพื่อนเหมือนคนทั่วไปนั่นแหละ ผมก็มีบ้างเหมือนกันแต่ไม่บ่อย



   JaoMoon : แล้วเมื่อไหร่จะกลับ



   JaoMoon : จันทร์เหงา...



   JaoMoon : จันทร์คิดถึงมากๆเลย



   เจิ้นไม่ตอบผมแล้ว ไม่ขึ้นอ่านด้วย อาจจะเพราะยุ่งกับเรื่องในงาน ผมยอมวางมือถือลงหลังจากแน่ใจว่าเจิ้นไม่ตอบแน่ๆ



   “เมื่อไหร่เจิ้นจะกลับเนอะสินเชื่อ”



   ผมซุกหน้ากับหัวสินเชื่อ ซ่อนตัวในผ้าห่มมองท้องฟ้าไปเรื่อยเปื่อย....เหงาจัง






























   “กูกลับล่ะ”



   เจิ้นลุกขึ้นยืนขณะที่ทั้งกลุ่มกำลังนั่งคุยกัน บทสนทนาชะงักและทุกสายตาหันไปมองผู้ชายที่พูดน้อยมาตั้งแต่นั่งรวมกลุ่มกัน แฟชั่นโชว์นาฬิกาใกล้จะเริ่มแต่คนที่เพื่อนเคี่ยวเข็ญให้มานั่งสร้างกระแสกลับจะลุกกลับบ้านซะอย่างนั้น



   ถึงจะเป็นแค่งานโชว์นาฬิกาแต่ก็ติดยี่ห้อระดับท็อปของประเทศไทยทำให้ดาราที่มาเดินเป็นถึงแนวหน้าตัวท๊อปของประเทศทั้งนั้น และเจิ้นก็เป็นหนึ่งในคนที่ถูกจัดให้นั่งอยู่แถวหน้าในกลุ่มเจ้าภาพที่เป็นที่รู้จักในกลุ่มเพื่อนนักธุรกิจวัยไล่เลี่ยกัน



   “เห้ยไม่ได้ นานๆทีเจอกันไอ้เจิ้น มึงนั่งเลย”



   ตาหรี่มองผู้ชายที่กล้าหาญมาดึงข้อมือไว้ แถมฉุดให้นั่งลงอีก เพื่อนๆพากันบังคับแกมสั่งให้นั่งลงไม่ให้ไปไหน นานทีปีหนจะรวมกันครบกลุ่ม วันแบบนี้ถึงจะเป็นวันเสาร์ก็ใช่จะว่างทุกคน



   “กูก็ซื้อทุกคอลเลคชั่นอยู่แล้ว”



   หงุดหงิด...ยังคงพะวงกับไลน์ที่คนตัวเล็กไม่ตอบแล้วหลังจากเขาทิ้งช่วงไปถ่ายรูปตรง Backdrop ร่วมกับเจ้าภาพเพื่อนสนิท ไม่รู้ป่านนี้งอนหรือโกรธไปแล้ว



   “เออน่า จบนี่ไปกินข้าวกัน”



   “จันทร์รอ”



   เสียงโห่ฮาดังขึ้นทันที จะกี่ปีๆเหตุผลของการผิดนัด กลับก่อน ไม่ไปเจอเพื่อนก็เพราะ ‘เจ้าจันทร์’ เด็กน้อยลูกแก้วมังกรที่เจิ้นทั้งหวงทั้งห่วงเป็นจงอางหวงไข่



   “ก็กูบอกแล้วให้ชวนน้องมาด้วย”



   “พวกมึงมันไว้ใจไม่ได้”



   ปีก่อนๆก็ชวนเพื่อนไปกินเหล้าที่ช่อฟ้าบ้าง แต่พวกนี้ชอบไปถามคำถามแปลกๆเพื่อยั่วโมโหเขา เจ้าจันทร์ก็ไม่รู้เรื่องตอบได้บ้าง ไม่เข้าใจบ้างปนๆกันไป พอเห็นเขาหงุดหงิดก็ยิ่งได้ใจ....ช่อฟ้าก็เลยงดรับแขกถาวร



   “พวกกูก็เป็นห่วงมึงไง....อยากให้เพื่อนสมหวังสักที ลงทุนมาหลายปีได้กำไรไปบ้างยัง?”



   คำถามสองแง่สองง่าม...กำไรที่ไม่ใช่ตัวเงินแต่เป็นการหลอกถามว่า กิน น้องไปหรือยัง



   เจิ้นเลิกคิ้วสีหน้าไม่เปลี่ยนทำให้คนแหย่ก็แหย่ไม่ขึ้นเมื่อเจิ้นไม่คิดจะตอบ สุดท้ายก็กลายเป็นอ้อนวอนว่าขอให้อยู่เพราะจะมีนักข่าวสายธุรกิจมาเยอะ ช่วยเสริมบารมีให้เพื่อนหน่อยก็เลยต้องอยู่ แต่ไม่วายรีบโทรไปให้ป้าแม่บ้านกลับไปดูจันทร์



   เจ้าจันทร์อยู่คนเดียวได้เพราะน้องโตแล้ว....อยู่ได้แต่ก็ใช่ว่าเจ้าตัวเขาจะชอบ...เลี้ยงมากับมือทำไมจะไม่รู้ว่าเจ้าจันทร์ติดเขา ติดป้าแม่บ้าน กระต่ายสินเชื่อ แล้วก็นกค๊อกคาเทลที่เจ้าตัวชอบนักหนา...



   ถ้าเลือกได้ก็ให้น้องไม่ต้องเหงาดีกว่า เดี๋ยวซึมเปล่าๆ




   “ชุดฟินาเล่นั่นแพร พิมพิลา โคตรสวย”



   “ใคร?”



   เจิ้นมองผู้หญิงในชุดขนนกที่ค่อยๆเยื้องย่างออกมาจากฉากด้านหลัง สปอร์ตไลท์และจังหวะเพลงทำให้ทุกสายตาสะกดไปที่มือเรียวที่กำลังกรีดกรายโชว์นาฬิกาบนหลังมือที่ค่อยๆเลื่อนผ่านใบหน้าลงมาที่ปลายคาง



   ทุกคนดูประทับใจไปกับความสวยและท่วงท่ามั่นใจ ก่อนเธอจะเดินหายไปและออกมาอีกทีพร้อมๆกับนางแบบนายแบบทุกคน และเพื่อนของเขาเจ้าของคอลเลคชั่นใหม่



   เจิ้นมองเพื่อนตัวเองที่กล่าวขอบคุณแขกทุกคน ก่อนจะรู้สึกว่าถูกจ้องมอง...ทำไมให้เผลอหันไปสบเข้ากับดวงตากลมโตของนางแบบชุดฟินาเล่ เจ้าตัวพอสบตากับเจิ้นก็ถึงกลับแสดงท่าทีเขินอายรีบหันหน้าหนี



   “เขาสนมึงว่ะเจิ้น”



   “อือ”



   “แพร พิมพิลาเลยนะโว้ยยย สวยชิบหาย”



   “แฟนมึงล่ะ?”



   เพื่อนเจิ้นคนนี้ก็มีธุรกิจโชว์รูมรถ แฟนก็เป็นนางเอกช่องเคเบิลเหมือนกัน



   “สวย...นั่นไงแฟนกู ยืนแถวเกือบหลังๆ โธ่ไม่เกี่ยวดิ มึงก็ลองจีบหน่อยดิเจิ้น....สาวเขาอุตส่าห์มีใจ”



   “เพ้อเจ้อ”



   เจิ้นมองความสวยของผู้หญิงเป็นศิลปะอย่างหนึ่ง อาจจะเพราะเคยชินกับของสวยๆงามๆ จำพวกเครื่องคราม แจกัน ฉากกั้นห้อง อะไรที่บ่งบอกวัฒนธรรมเลยมองว่าใบหน้าของผู้หญิง รูปร่าง การแต่งตัวก็เป็นวัฒนธรรมที่เปลี่ยนไปตามยุคตามสมัย ไม่ได้ให้ความรู้สึกพิเศษอะไรเท่าไหร่



   “กูก็ลืมไป แพร พิมพิลาจะไปสู้อะไรกับเด็กมึงเนอะเจิ้น...หอมกลิ่นนม ตัวนิ่มๆ แก้มนุ่มๆ”



   “มึงรู้ได้ไงว่าแก้มจันทร์นุ่ม”



   เสียงแข็งพร้อมกับตาจ้องเขม็งทำให้เพื่อนรีบปฏิเสธแล้วบอกว่าสมมุติ มันแค่คำคล้องจองกันเฉยๆ ย้ำแล้วย้ำอีกเจิ้นถึงจะเลิกคิดมาก ทั้งขำทั้งฉุนกับความขี้หวงของเพื่อนตัวเอง



   “ไม่มีใครกล้าแย่งมึงหรอกครับเจิ้น”



   “มีปัญญาก็ลองดู”    


























   “จันทร์นอนแล้วหรอครับป้า?”



   เจิ้นรับน้ำชาจากคุณป้าแม่บ้านที่มายืนรอหน้าลิฟต์



   “ค่ะ เพิ่งเข้าห้องไป งอนเจิ้นใหญ่เลยค่ะ”



   น้ำเสียงปนหัวเราะกลับทำเจิ้นคิ้วขมวด ก็ไม่แปลกที่จะโกรธเขาเพราะสัญญาไว้ว่าจะรีบกลับแต่ดันกลับมาสามทุ่ม พวกเพื่อนๆลากไปกินข้าวต่อไม่ยอมให้กลับ...ตั้งใจกวนประสาทอย่างชัดเจน



   “เฮ้อ...แล้วเขากินข้าวหมดจานใช่ไหม?”



   “หมดค่ะ ลูกล่อลูกชนกันอยู่เหมือนกัน คุณจันทร์ทานน้อยทุกทีเวลาเจิ้นไม่อยู่ เธอเหงานะคะ”



   “ขอบคุณครับ ป้าไปพักผ่อนเถอะ”



   เจิ้นถอดสูทสีเลือดหมูพาดแขน สาวเท้าไปอีกฝั่งที่เป็นห้องนอน ใต้โคมไฟสลัวมีร่างเล็กๆนอนกอดกระต่ายหัวโตเหมือนทุกคืน รอยยิ้มจางแต้มมุมปาก สูทถูกวางที่ปลายเตียงก่อนเจ้าของจะขยับขึ้นไปคร่อมคนใกล้จะหลับ



   “กลับมาแล้ว...”



   หอมแก้มนิ่มฟอดใหญ่ แต่คนโดนหอมไม่ยอมหันมาคุยกันดันเลื่อนเจ้ากระต่ายมาปิดหน้าบ่งบอกอาการ ‘งอน’ และถ้าไม่ง้อจะยิ่งงอนกว่าเดิม



   “ไม่อยากคุยกับพี่แล้วหรอ?”



   ยังไม่มีเสียงตอบรับ



   “จันทร์...คนดีคุยกับพี่นะ...จันทร์ไม่คุยด้วยพี่จะร้องไห้แล้ว”



   “จันทร์ร้องไปแล้วก่อนเจิ้นอีก”



   เสียงอู้อี้ขึ้นจมูกบ่งบอกว่าตัวเองงอแงมาแล้วก่อนจะให้เจิ้นมาขู่อีก



   “พี่ขอโทษ ขอโทษนะ”



   ดึงมือเล็กขึ้นมาหอมย้ำๆ ไม่อยากจะดึงกระต่ายออกเพราะวันนี้ตัวเองผิดเต็มๆ อยากให้น้องหันมาคุยด้วยตัวเองมากกว่า



   “สัญญาว่าจะกลับมาเร็วแล้วด้วย”



   “พี่ขอโทษ”



   “ฮึก...กว่าคุณป้าแม่บ้านจะกลับก็ตั้งเย็น จันทร์อยู่คนเดียว.... ละก็วันนี้เป็นวันของจันทร์ด้วย”



   เจิ้นรู้สึกผิด เสียงสะอื้นเล็กๆที่ดังออกมาจากหลังกระต่ายทำให้หัวใจเขาเจ็บปวด... ทุกวันเขาทำงานหนักเจ้าจันทร์ต้องกินข้าวคนเดียว นั่นเพราะวันเสาร์อาทิตย์จะได้อยู่ด้วยกันทั้งวัน



   เขาเลี้ยงมาให้จันทร์ขาดเขาไม่ได้.... แต่มันก็ทำให้น้องเปราะบางและร้องไห้ง่ายๆ



   “กอดกันนะ...ผิดไปแล้ว มาร้องไห้กับพี่นะ อย่าร้องไห้คนเดียว”



   เจ้าจันทร์ยอมขยับออกมาจากหลังสินเชื่อ เจิ้นโอบเอวบางเข้ามากอดแน่นปล่อยให้คนเสียใจได้งอแง โวยวาย กำปั้นเล็กๆทุบอกเขาไม่หยุด ตาแดงบวมช้ำผลิตน้ำตามจาเปรอะเปื้อนไปทั้งใบหน้าบ่งบอกความเสียใจอันมากมายเหลือเกิน



   ร้องไห้จนพอใจสุดท้ายก็ยอมสงบลงแต่สองแขนยังโอบคอเจิ้นไว้แน่น หน้าซุกลงกับไหล่ไม่ยอมให้อีกฝ่ายได้เห็นหน้า เจิ้นก็ไม่บังคับแม้จะอยากเช็ดน้ำตาให้เหลือเกิน... ตาเล็กๆคงบวมเป่งเหมือนทุกครั้งที่ร้องไห้



   “จันทร์เหงา ฮึก...เจิ้นมาช้า



   “ครับ พี่ผิดเอง”



   มือหนาลูบแผ่นหลังบางปลอบประโลมคนเสียใจ เจ้าจันทร์บ่นงุ้งงิ้งต่อว่าอีกหลายอย่างจนพอใจถึงยอมเขยิบตัวออกให้เจิ้นได้มองชัดๆ



   “ตาบวมหมดแล้ว...มูนนี่ของพี่ตาบวม”



   “เพราะใครล่ะ...”



   “พี่ให้จันทร์ทำโทษดีไหม?”



   เจิ้นยิ้มมองคนน้องที่เอียงคอใช้ความคิด ก่อนจะพยักหน้าในที่สุด



   “ไหน ทำโทษพี่ยังไงดี?”



   “งดรางวัลเด็กดีของเจิ้นหนึ่งเดือน ไม่จูบกันตั้งแต่วันนี้”



   “หืม นับมอนิ่งแคร์กับไนท์แคร์ด้วยไหม?”



   “นะ...นับ ปากแตะกันจันทร์นับหมด”



   คนโดนงดจูบลอบยิ้มมองคนคิดบทลงโทษที่มีสีหน้าลังเลเสียเอง แต่รอยยิ้มก็เลือนหายไปอย่างรวดเร็ว กลัวจะทำให้รู้...ว่าเจ้าตัวน่ารักน่าเอ็นดูขนาดไหน



   “แล้วถ้าจันทร์ฝันเปียก...จิตใต้สำนึกอยากจูบพี่ล่ะ?”



   ใบหน้าเนียนขึ้นสีแดงเรื่อ กลิ่นนมอ่อนๆที่หาได้ยากในวัยรุ่นอายุสิบแปดทำให้ต้องก้มหน้าลงไปหอม...ไม่ผิดนะ หอมแก้มไม่ใช่จูบ



   “มะ ไม่ได้เหมือนกันแหละ ฮื้อออ ไม่หอมสิ จันทร์พูดอยู่”



   “โอเคๆ ตกลงว่าถึงจันทร์อยากจูบพี่ก็ห้ามจูบ?”



   “ใช่ ห้าม No mouth to mouth นะ”



   “แล้วถ้าปากพี่แตะตรงอื่น เช่น... แก้ม คาง ลำคอ ใบหู... อืม หรือไหล่?”



   ไม่พูดเปล่าแต่ยังสาธิตโดยการไล้ปลายจมูกไปตามผิวขาวกรุ่นกลิ่นนมจางๆช้าๆ เสียงหอบหายใจเบาๆที่ดังชัดเพราะคนตัวเล็กยังอยู่ในอ้อมกอดทำให้รอยยิ้มแตะมุมปากอีกครั้ง



   “จะ...เจิ้น...มะไม่เอา อื้อ....”



   เสียงครางหวานดังขึ้นเมื่อฟันคมๆขบเม้มไปที่ใบหู แถมมือที่ลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลัง แม้จะมีชุดนอนบางๆกั้นไม่ได้สัมผัสผิวกายโดยตรงก็ให้ความรู้สึกไม่ต่างกัน



   “ไม่ mouth to mouth เลยนะ ทำตามที่จันทร์บอกทุกอย่างเลย”



   “จะ เจิ้นแกล้งจันทร์ งื้อออออ”



   เจ้าจันทร์ครางงุ้งงิ้งเมื่อฝ่ามือหนาบีบอย่างแรกที่ซาลาเปานุ่มนิ่มใต้กางเกงชุดนอน



   “จันทร๋ต่างหากแกล้งพี่....ไม่ให้พี่จูบ”



   “กะ ก็เจิ้นดื้อ... ไม่ให้จูบนะ”



   “ครับ ไม่จูบครับ... จะไม่ให้ปากพี่แตะปากจันทร์เลย หายโกรธพี่นะมูนนี่เด็กดี”



   “อื้อ...อ๊ะ...เจิ้น...”

















   เจิ้นกระชับอ้อมกอดคนที่เหนื่อยจนหลับไปแล้วเข้าหาตัวเอง หลังจากไนท์แคร์โดยที่ไม่ mouth to mouth ตามเงื่อนไขคนคิดบทลงโทษทุกประการจนพอใจ.... เสียงครางเบาๆเพราะถูกรบกวนการนอนจากโจรขโมยหอมแก้มแต่ก็ยังพลิกตัวหันไปซุกอกอุ่นของคุณโจรซะอย่างนั้น แต่ระหว่างกันและกันก็ยังมีกระต่ายสินเชื่อหัวโตกั้นตรงกลางทำให้ต้องค่อยๆแอบดึงหูยาวๆออกจากคนตัวเล็ก



   เสียงครางประท้วงดังงุ้งงิ้งเมื่อกระต่ายนุ่มนิ่มหายไป แต่พอถูกรั้งเข้าไปหนุนแขนแกร่งที่คุ้นเคยกลับมีรอยยิ้มพึงพอใจเข้า
มาแทนที่



   เจิ้นยกยิ้มมองคนหลับสนิท สำรวจตรวจตาไหล่บางที่โดนเขาจูบไปไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่ก็ยังไม่กล้าทำรอยทิ้งเอาไว้เพราะกลัวคนอื่นเห็นแล้วมูนนี่ของเขาจะโดนตั้งคำถามแปลกๆมาอีก
มูนนี่ของเขา...น่ารัก



   ส่วนไอ้กระต่ายที่ได้รับความรักเกินควร...ลงไปนอนกับพื้นน่ะดีแล้ว...เหม็นขี้หน้า


==========================

หมั่นไส้เจิ้นเนอะ อะไรจะกลัวขาดทุนกับน้องขนาดนั้นคะเจิ้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน ตัวเองผิดแท้ๆอ้ะ
ตอนนี้ก็จะเรื่อยๆ งานวิจัยมูนนี่ยังไม่ไปถึงไหน นอยด์เจิ้นก่อนซะงั้น 55555+ ส่วนคุณ แพร พิมพิลานี่ยังไงดีน้า?

ปล. เราเปิดสั่งสมุดปีใหม่อยู่ในเพจนะคะ ใครสนใจไปจับจองได้จ้า

[khungyf]

โอ่ยย มูนนี่ยอดนักสืบหรอลูก หื้มมมม เอ็นดู5555555555

[B52]

ทำไมรู้สึกหมั่นไส้เจิ้นจัง

[mild-dy]

 

[เนเน่]

เราหัวเราะแรงมากกกกับบทสุดท้ายแม้กับสินเชื่อเจิ้นก็ไม่เว้นนะคะสงสารสินเชื่อเลยลงไปนอนกับพื้นแล้วววว

[JellyKei]

กับกระต่ายก็ยังหึงอะคนเรา555555
สรุปยังไงเจิ้นก็หาเรื่องมาโกงจันทร์​ได้ตลอดสินะ

[Tiffany]

เอ็นดูมูนนี่ งดจูบแต่ไม่งดอย่างอื่น

[Jadd]

หือ... เจิ้นตัวร้าย

[manami1155]

มูนนี่ตามเจิ้นไม่ทันอีกตามเคย
ไม่เอาตัวร้ายยยยย ไม่ชอบบบบ
กลัวมูนนี่เสียใจอะ

[meeoldly]

สินเชื่อทำอะไรผิด
เจ้นใจร้ายยยยย
มูนนี่นู๋จะน่ารักไปถึงไหนลูกกก

[MyLavenderLand]

สินเชื่อคอยอยู่ใกล้ๆจันทร์ ห่างกันไม่ได้ขนาดนี้ >>เป็นพระเอกปลอมตัวมาใช่ไหม? ตอบ !!