หัวข้อ: IN CONTROL ... ในปกครอง : Special Chapter : NubNab : July 17, 18 : P.115

[Septemberry]

งื้ออออออ สงสารรน้องงงงง// กอดๆๆๆ // พี่เจิ้นนะพี่เจิ้นนนน อย่าทำเจ้าจันทร์เสียใจจน้าาาาาา หวั่นใจกับแพรพิมพิลาเหลือเกิ้นนนน กลัวนางจะร้าย กลัวน้องเสียใจจจจนน ฮรือออออออ
ปล. สนุกมากค่าาา อ่าน 15 ตอนรวดดด
เลยย เง้อออ

[bambooiihallo]

Chapter 16 Family Time


“หนูจันทร์ อ้าปากค่ะ อ้ามม”


ผมอ้าปากรับขนมจีบกุ้งลูกโตๆ เข้าปาก วันนี้เจิ้นพามากินข้าวที่บ้านปู่ พ่อแม่เจิ้นกับพ่อแม่ผมก็มา เจิ้นขำที่เห็นผมเคี้ยวขนมจีบจนแก้มป่อง คุณแม่เจิ้นป้อนข้าวผมมาตั้งแต่เด็กๆ จนตอนนี้ผมเข้ามหาลัยก็ยังชอบป้อนอยู่ ส่วนแม่ผมที่เป็นแม่บ้านเหมือนกันก็หัวเราะอารมณ์ดี ตักนั่นตักนี่ให้ผมจนเต็มจาน ผมนั่งอยู่ตรงกลางระหว่างสองแม่ที่คุยกันแต่เรื่องงานบ้าน


ส่วนพ่อเจิ้น พ่อผมและคุณปู่นั่งอีกฝั่งของโต๊ะคุยกันเรื่องตัวเลขอะไรไม่รู้เยอะแยะไปหมด บ้านคุณปู่มีห้องกินข้าวสองห้อง ห้องใหญ่เป็นโต๊ะยาวนั่งได้ถึงยี่สิบคนกับห้องที่เรากำลังกินอยู่เป็นโต๊ะกลมขนาดสิบคนนั่ง วันนี้คุณแม่เจิ้นกับคุณแม่ผมลงทุนเข้าครัวกันเอง คุณป้าแม่บ้านก็มาร่วมด้วยเป็นลูกมือคนสำคัญ


นานๆ ครั้งบ้านเราจะมากินข้าวกันพร้อมหน้าพร้อมตา ผมเลยต้องเผื่อท้องเอาไว้แต่เช้าเพราะต้องโดนป้อนจนพุงป่องทุกที แล้วฝีมือแม่ๆ ก็อร่อยมากกกกกกก ผมจะไม่กินก็ลำบากใจ คุณแม่เจิ้นชอบบ่นว่าเจิ้นไม่ยอมให้เลี้ยง ไม่รู้จักอ้อนแม่เหมือนผม ผมเลยโดนโอ๋ทุกครั้งนั่นแหละ


“แม่ครับ จันทร์เคี้ยวไม่ทันแล้ว”


ผมกำลังเคี้ยวกุ้งนึ่งนมสด แต่ก็มีปลาหิมะนึ่งซีอิ๊วมาต่อคิวซะแล้ว


“ก็เจิ้นไม่ยอมให้แม่ป้อนบ้างนี่”


“ผมโตแล้วแม่”



“ฮื่อออออ จันทร์กินเองงง กินหมดเลยยยย”


ผมรีบงับปลาเข้าปาก เพราะถ้าไม่รีบนะเจิ้นจะต้องโดนงอนแบบทุกทีแล้วบรรยากาศก็จะหม่นลงนิดหน่อยเพราะคุณแม่น้อยใจ ไม่ใช่แค่คุณแม่เจิ้นนะ คุณแม่ผมก็ด้วย


มื้อเย็นผ่านไปแบบผมแทบเดินไม่ไหวต้องมานอนตีพุงอยู่ที่ห้องดูทีวี ส่วนผู้ใหญ่ก็ไปตั้งวงเล่นไพ่นกกระจอกที่ห้องกระจกชั้นสองปีกซ้ายของบ้าน ปู่ชอบเล่นไพ่นกกระจอก หมากล้อม หมากรุกอะไรพวกนี้ถึงขนาดทำห้องแยกไว้ ตอนเด็กๆ ผมก็ถูกสอนให้เล่นหมากล้อม


เจิ้นยิ่งเล่นหมากล้อมเก่งมาก เก่งเหมือนหลุดมาจากนิยายจีนจำพวกแข่งหมากล้อมกับตัวเอง วางกลศึกด้วยหมากล้อม มีกาน้ำชากับท่านั่งเท่ๆ นั่นแหละเจิ้นเลย ยิ่งวันแบบนี้เจิ้นใส่ชุดจีนเวลาวางหมากต้องรวบแขนเสื้อกว้างๆ นั้นขึ้นไม่ว่าใครเห็นก็ต้องบอกว่าสง่างามเป็นคุณชายจากวังมังกรหยก ส่วนผมก็คงเป็นเสี่ยวเอ้อได้แต่ดูเพราะเล่นได้ห่วยมาก


“พุงกะทิ”



“ฮื่ออออ จันทร์อิ่ม”



เจิ้นหัวเราะเขยิบมานั่งพิงโซฟาข้างๆ ผม ผมก็เลยถือโอกาสกระดื้บไปพิงไหล่เขา วันนี้ผมจะไม่กลับบ้านกับเจิ้นเพราะผมขอไปนอนกับพ่อแม่ที่นนทบุรี มันเป็นผลกระทบจากความนอยด์เจิ้นของผมเอง หัวผมยังวอแวงอแงกับเรื่องที่เจิ้นชมแพร พิมพิลาว่าสวย...ผมรู้นะว่าผมคิดไปเอง ร้องไห้กับอะไรก็ไม่รู้



แต่มันก็นอยด์จนอยากจะห่างจากเจิ้นสักพักให้ได้พักหัวใจ....ทำไมหัวใจมันเหนื่อยมากก็ไม่รู้ ถ้าผมห่างจากเจิ้นสักวันสองวันผมอาจจะหายนอยด์แล้วกลับมาอารมณ์ดีเหมือนเดิม



ผมไม่รู้ว่าเจิ้นรู้สึกไหมว่าผมกำลังไม่โอเค ผมพยายามกินข้าวเท่าเดิม ช่วงนี้เจิ้นกลับดึกทุกวันทำให้ผมใช้โอกาสนี้รีบเข้านอนเร็ว ไม่อย่างนั้นผมคงร้องไห้ต่อหน้าเจิ้นแน่ๆ



“พี่ไปรับวันอาทิตย์นะ?”



“อื้อ”



วันนี้วันศุกร์ตรงกับวันหยุดราชการทำให้เรามาใช้เวลาที่บ้านปู่ ผมตั้งใจกลับบ้านในวันหยุดเพราะผมจะได้ไม่ต้องอยู่กับเจิ้นทั้งวัน เจิ้นไม่ได้ว่าอะไร เขาไม่เคยว่าถ้าผมจะกลับบ้าน เจิ้นไม่เคยห้ามผมกลับบ้าน



“ขอโทษนะ...วันของเราทั้งที”



“อาทิตย์หน้าก็ยังมี เรามีเสาร์อาทิตย์ด้วยกันทั้งชีวิตนั่นแหละ”



หัวใจของผมเต้นแรงแต่มันก็แฟบลงทันทีเมื่อเผลอคิดว่าวันหนึ่งนางเอกของเจิ้นจะมาแย่งเสาร์อาทิตย์ของผมไป นางเอกที่ยังไม่มา อนาคตที่ยังไม่เกิดขึ้น...แต่ผมงี่เง่างอแงไปก่อนเอง



“เมื่อไหร่พี่จะได้จูบมูนนี่ของพี่กันนะ...”



“ก็ครบเดือนก่อนสิ”



ผมแอบยิ้ม ได้ยินเสียงหัวเราะทุ้มๆ ดังอยู่ใกล้ๆ เรานอนดูการ์ตูนครอบครัวที่เคยดังเมื่อหลายปีก่อน มีมุกตลกๆ ขำๆ ให้ได้หัวเราะเป็นระยะ ผมสบายใจที่ได้นั่งพิงเจิ้นแบบนี้ มีเจิ้นกอดแบบนี้ มือของเจิ้นลูบเอวผมไปเรื่อยๆ เหมือนเขาจะเพลินมือ



เจิ้นชอบทำตัวเป็นแมงยุบยิบของผม...ไม่รู้ว่ามันเริ่มจากตอนไหนแต่ช่วงนี้เจิ้นยุบยับกับตัวผมไปหมด เวลากอดก็ไม่ใช่แค่กอด มืออุ่นๆ ของเจิ้นชอบแตะตรงนั้นตรงนี้ไปทั่ว เวลานอนเขาก็ชอบลูบอกผม...ไล้มือไปที่พุงกลมๆ บางทีก็มาซุกไซร้หลังคอผม


มันทำผมหายใจติดขัด.... แต่ผมก็ชอบ


ผมก็แอบทำตัวเป็นแมงยุบยิบคอยยุบยับกับเจิ้นเหมือนกัน อย่างตอนนี้ผมก็เกาต้นขาเขาเล่น มันก็เพลินๆ มือดีเวลาเล็บขูดไปมากับผ้าลื่นๆ


“มูนนี่ซนหรอ หืม”


ผมหลุดหัวเราะเมื่อเจิ้นแกล้งหอมผมไปมาจนจักจี้ ผมพยายามเบี่ยงตัวหนีแต่ก็โดนรวบไปนั่งเกยบนตักเจิ้น เอวถูกเจิ้นล็อคไม่ให้เขยิบหนีจากการโดนเขาแกล้ง


“งื้อออ ปล่อยจันทร์นะ”



“มูนนี่หอมนม...”



ช่วงนี้เจิ้นชอบพูดบ่อยๆ ว่าผมมีกลิ่นนมซึ่งผมก็ไม่เห็นจะรู้สึกเลยสักนิด หรือมันจะเป็นกลิ่นตัวผมกันนะ? ทุกคนก็มีกลิ่นเฉพาะตัวแตกต่างกันไป มันไม่ใช่กลิ่นเหม็นแต่แบบอยู่กับเจิ้นผมก็มักจะได้กลิ่นคล้ายชาอ่อนๆ ของผมก็อาจจะเป็นกลิ่นนม



“ทำไมช่วงนี้เจิ้นได้กลิ่นบ่อยจัง มันมาจากตัวจันทร์หรอ หรือเป็นกลิ่นตัวจันทร์”



“สงสัย...จะเป็นฟีโรโมน? ....มูนนี่ของพี่โตแล้วสินะ”



ผมถามเจิ้นว่าฟีโรโมนคืออะไร เหมือนเคยได้ยินแต่ก็จำไม่ได้ชัดๆ ว่ามันคืออะไร เจิ้นหัวเราะเบาๆ แล้วบอกว่ามันเป็นกลิ่นที่จะปล่อยออกมาเพื่อดึงดูดให้คนเข้าหา ให้อยากอยู่ใกล้ ให้อยากกอด



“เหมือนที่พี่อยากกอดจันทร์ทุกวัน”



“จันทร์ดึงดูดเจิ้นหรอ”



“ใช่...พี่อยากอยู่กับจันทร์ตลอดเวลาเลย หอมไปหมด...”



เจิ้นงับแก้มผมเบาๆ



“ฮื้อออ ไม่ให้กินนะ จันทร์กินไม่ได้นะ”



“ทีจันทร์ยังอยากจะกินพี่ทั้งตัว? คนเอาเปรียบ”



“ก็จันทร์จองก่อน ได้กินก่อน”



“รีบๆ มากินพี่ได้แล้ว... รอโดนจันทร์กินนานแล้วนะ”



เนี่ย เจิ้นก็เป็นแบบเนี้ย ชอบทำตาวิบวับให้ผมหน้าร้อนผ่าว มันเหมือนกับว่า คำว่า ‘กิน’ ของเจิ้นมีความหมายอะไรบางอย่าง แต่ผมก็ไม่กล้าถามเพราะเจิ้นดูเจ้าเล่ห์ ถ้าผมถามเจิ้นจะต้องตอบอะไรที่ทำให้หัวใจผมเต้นแรงแน่เลย แล้วมันก็จะงื้ออออออ่ะ



“ง่วงจัง”


ผมเนียนโอบแขนรอบคอเจิ้น ซ่อนหน้าตัวเองกับไหล่กว้างๆ การ์ตูนที่ผมตั้งใจดูในตอนแรกถูกลืมไปหมดแล้ว เจิ้นกอดโยกผมไปมา แต่มือเขาก็ยังยุบยิบ


“ทำไมตัวจันทร์หอมนมขนาดนี้นะ...”


“เจิ้นว่ากลิ่นมันมาจากไหนอ่ะ แล้วทำไมเจิ้นได้กลิ่นคนเดียว”


“คงเพราะพี่ได้หอมจันทร์ ได้จูบ ได้กอด....อยากรู้เหมือนกันว่ามาจากไหน มาจากมือ จากแขน หรือว่า...ในนี้”


มือเจิ้นสอดเข้ามาใต้เสื้อผมอีกครั้ง มันจับตรงนั้นตรงนี้แล้ววนเวียนอยู่กับหน้าอกผม ลมหายใจผมติดขัดเพราะนิ้วเจิ้นจิ้มเบาๆ ที่นมผม



ผมไม่กล้าเงยหน้าจากไหล่เจิ้นเลยด้วยซ้ำ มันอายจนไม่กล้ามองหน้าเจิ้น ได้แต่หลับตาปี๋ให้เจิ้นบีบ... เจิ้นบีบนมผม บีบย้ำๆ จนผมหลุดเสียงครางแผ่ว



ร่างกายมันเป็นไปอัตโนมัติ ผมห้ามเสียงตัวเองไม่ได้ ยิ่งฟันคมของเจิ้นงับหูผมมันยิ่งทำให้ผมหัวหมุน



“จันทร์ พี่อยากกินนม”













“เอ้า ไม่ลาเจิ้นล่ะลูก งอนอะไรพี่เขาหืม”


คุณแม่เจิ้นหัวเราะที่ผมถลึงตาใส่เจิ้น แก้มผมยังร้อนผ่าวอยู่เลย ก็เจิ้นยุบยับผมไม่เลิก มากินนมอะไรล่ะ...ทั้งดูดทั้งกัดจนเจ็บไปหมด



“งอนอะไรพี่ครับ”



“ไม่อยากคุยด้วยแล้ว กลับบ้านกันพ่อ”



ทุกคนหัวเราะกันหมดแต่ผมโกรธจริงๆ นะ ผมไปยืนแอบหลังพ่อแต่เจิ้นก็มองผมจนต้องยอมเดินออกมากอดลาเจิ้นก่อน เจิ้นย้ำให้ผมกินข้าวตรงเวลา อย่านอนดึก แล้วก็ย้ำอยู่นั่นแหละว่าให้โทรหาด้วย วันอาทิตย์จะไปรับ



“ให้ยืมกอดสินเชื่อสองคืนนะ”



ผมไม่ได้เอาสินเชื่อมาด้วยเพราะเวลาผมไม่อยู่เจิ้นจะได้ไม่เหงา เจิ้นชอบนอนกอดผมเหมือนที่ผมก็ชอบกอดสินเชื่อ วันไหนไม่ได้กอดก็นอนไม่ค่อยหลับ เจิ้นก็อาจจะนอนไม่หลับถ้าผมไม่อยู่



“เป็นเด็กดีนะมูนนี่”














วันเสาร์ผมช่วยแม่ทำงานบ้าน แม่ดูหนักใจที่ผมล้างจานไม่สะอาด เราสองคนใส่ถุงมือยางสีส้มช่วยกันล้างจาน พ่อขำที่แม่บ่นผมเรื่องทำงานบ้าน แต่พอโดนแม่ดุไปเรื่อยก็รีบเดินหนี



เจ้าดอกเบี้ยหมาขาหักวันนี้ใส่ชุดคุณผึ้งเดินส่ายตูดไปรอบบ้านจนแม่ต้องจับไปใส่กรงเพราะเราจะถูบ้านกัน แม่ดูมีความสุขที่ผมช่วยทำงานบ้านหลายอย่าง ผมก็เลยตามใจแม่เพราะไม่ได้กลับบ้านบ่อยๆ



“แล้วเจิ้นเขาให้เราทำอะไรบ้างเนี่ย กินอย่างเดียวรึเปล่าทำไมพุงนิ่มแบบนี้ฮึ”



“ง่ะ...ก็เจิ้นบอกให้กินเยอะๆ แล้วคุณป้าแม่บ้านก็ทำกับข้าวอร่อยมากกกก”



“เห็นแก่กินนะเรา เป็นหนุ่มแล้วมีแฟนรึยัง หรือยังติดเจิ้นเหมือนเดิม?”



ผมหน้ามุ่ยเมื่อแม่ถามเรื่องแฟน ภาพพี่ธามปรากฏในหัวผมทันทีทำให้ต้องรีบส่ายหน้า มีแฟนเป็นพี่ธามไม่เอาหรอก!



“ติดเจิ้นแบบนี้ เจิ้นจะมีเวลาหาแฟนไหมเนี่ย”



“ทำไมเจิ้นต้องมีแฟนด้วยล่ะ ผมไม่เห็นอยากมีเลย”



“มีแฟนจะได้แต่งงานกันไงจ๊ะ เหมือนแม่เป็นแฟนพ่อแล้วเราก็แต่งงานกันอยู่ด้วยแล้วก็มีลูก พ่อแม่ของเจิ้นก็เป็นแฟนกันแต่งงานกันแล้วก็มีเจิ้น”



“ทุกคนต้องแต่งงานหรอ”



“วันหนึ่งจันทร์ก็ต้องแต่งงาน แล้วก็มีหลานตัวเล็กๆ ให้แม่อุ้มบ้าง แม่รออุ้มหลานนะ”



“ตะ แต่...ผมไม่อยากอยู่กับใครเลย ไม่อยากมีแฟนด้วย จะ ผมแค่อยากอยู่กับเจิ้น”



“เจิ้นเขาจะอยากอยู่กับจันทร์ไปตลอดหรอลูก”



แม่พูดสิ่งที่ผมกลัวที่สุดในโลกออกมา คราวก่อนที่มานอนด้วยแม่ก็พูดว่าเจิ้นจะไม่อยู่กับผมไปตลอด เจิ้นจะแต่งงาน เจิ้นจะมีเจิ้นตัวน้อย แล้วผมก็ต้องมีเหมือนกันเหมือนที่พ่อแม่ พ่อแม่ของเจิ้นก็ต้องมีลูก



“ฮึก...แม่ ตะ แต่ผมอยากอยู่กับเจิ้น ฮือออ”



“โธ่ลูก...”















“อย่าไปคิดมากตามที่แม่พูดล่ะจันทร์”



วันอาทิตย์ผมช่วยพ่อตัดหญ้ากับลงดอกไม้ที่พ่อซื้อมา มือผมชะงักเงยหน้ามองพ่อที่มีรอยยิ้มใจดีให้ผมเสมอ บางครั้งพ่อก็ดุเวลาผมงอแง แต่พ่อก็ใจดีมาก


“เรื่องเจิ้น แม่เขาเป็นห่วงเรามาก กังวลประสาคนเป็นแม่ ลูกก็อย่าคิดมากไป”


“แต่แม่ก็พูดถูก...เจิ้นอาจจะไม่อยากอยู่กับผม...เจิ้นคงจะแต่งงาน”


“พ่อว่าเจิ้นอาจจะไม่แต่งงาน จะสามสิบแล้วไม่เห็นเจิ้นเขาสนใจจะมีแฟน เที่ยวเตร่ประสาผู้ชายก็ไม่มี ปู่กับพ่อสังเกตเจิ้นมาตลอดนั่นแหละ รู้ไหมเจิ้นเขาชอบอะไรที่สุด?”


ผมส่ายหัว พ่อหัวเราะแล้ววางต้นดาวเรืองใส่หลุมเล็กๆ ที่เราขุดไว้


“เขาชอบไปส่งลูกที่โรงเรียน ชอบไปงานประชุมผู้ปกครองของลูก ชอบงานโรงเรียนของลูก ชอบอยู่กับลูกนะ”


คำพูดของพ่อทำให้หัวใจผมเหมือนติดปีก จะว่าไปที่ผ่านมาเจิ้นก็ทำแบบนั้นตลอด ถึงหลังเลิกเรียนเจิ้นจะมารับไม่ได้เพราะเขาเลิกเย็นกว่า แต่ถ้าว่างก็มาตลอด เจิ้นทำแบบนั้นเป็นปีๆ แต่...มันก็เรื่องปกติไม่ใช่หรอ


“มัน..แปลกหรอครับ”


“แปลกสิ ปู่กับพ่อว่ามันแปลก วัยรุ่นไม่มีใครชอบงานประชุมผู้ปกครองหรอก ใครๆ ก็อยากไปเที่ยวเล่นกับเพื่อน ไม่ใช่รีบกลับบ้านมาหาเด็กอนุบาลติดการ์ตูน เยว่ไม่เคยต้องกังวลว่าเจิ้นจะทำตัวนอกลู่นอกทาง....ลูกพิเศษสำหรับเจิ้น สำหรับเยว่”


“ละ แล้ว...มันจะเป็นยังไงต่อล่ะพ่อ ผมไม่เข้าใจ เจิ้นชอบอยู่กับผมหรอ แต่เขาก็ต้องแต่งงานเหมือนพ่อแต่งกับแม่ ผมก็ต้องแต่งงานใช่ไหม หรือถึงจะแต่งเราก็ยังอยู่ด้วยกันสองครอบครัว ผมงง”


“จันทร์ไม่ต้องคิดเรื่องนี้หรอกลูก ปล่อยให้เจิ้นเขาคิดดีกว่าเพราะถ้าเจิ้นอยากจะอยู่กับจันทร์ไปตลอด... พ่อก็ไม่ยอมตามใจเจิ้นง่ายๆ หรอก”


“พ่อไม่อยากให้เจิ้นอยู่กับผมหรอ”


“เปล่า แต่จันทร์ควรจะได้เลือก ลูกพ่อมีทางเลือกอีกตั้งเยอะตั้งแยะ โลกทั้งใบไม่ได้มีแค่เจิ้น พ่อจะไม่ยอมให้ลูกเสียโอกาสในชีวิต เรื่องพวกนั้นให้เจิ้นคิดไป ส่วนลูกก็ทำตามที่อยากทำ ไปเที่ยวบ้าง โดดเรียนบ้าง มีแฟนบ้าง จีบสาวพร้อมกันทีละสองสามคนเหมือนพ่อสมัยก่อนบ้าง ใช้ชีวิตนะลูก มีความสุขในทุกๆ วันเข้าใจไหม?”


กลายเป็นว่าในหัวผมแบ่งเป็นสามฝ่าย ฝ่ายเจิ้น ฝ่ายแม่ แล้วก็ฝ่ายพ่อ ปกติพ่อไม่ค่อยมีความเห็นยาวเหยียดแต่คงเห็นผมสับสนจริงๆ ... ทุกคนหวังดีกับผมหมดนั่นแหละ แต่ผมคิดว่าผมจะเลือกเชื่อพ่อ


เพราะวิธีของพ่อน่าจะทำให้ผมสบายใจและตรงกับที่เจิ้นเคยบอก...แค่ผมใช้ชีวิตให้มีความสุขในทุกๆ วัน ส่วนเรื่องนางเอก แฟน แต่งงานก็ปล่อยให้มันเป็นเรื่องของอนาคตดีกว่าเพราะผมก็ไม่รู้จะนอยด์ล่วงหน้าทำไม


เจิ้นมารับผมกลับช่อฟ้าในช่วงเย็น ผมเริ่มหายนอยด์เจิ้นบ้างแล้วจากเรื่องที่ผมร้องไห้แบบไร้เหตุผล หัวใจยังคงติดปีกกับเรื่องที่พ่อบอกว่าเจิ้นชอบอยู่กับผม ผมมีวีรกรรมทำงานบ้านและปลูกต้นไม้เล่าให้เจิ้นฟังเพียบเลย เราหัวเราะด้วยกัน กุมมือกัน คุณป้าแม่บ้านจัดขนมไว้รอเพราะผมกินข้าวเย็นกับที่บ้านมาแล้ว แต่ผมก็กินขนมหมดจาน นมอุ่นอีกแก้ว ช่วงนี้ผมกินเยอะจนแน่นตัวไปหมดเลย


“ไม่นอนอีก มองตาแป๋วอยากได้อะไรหืม?”


ผมส่ายหัวมองเจิ้นที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ ผมยาวของเขาเปียกน้ำมีผ้าเช็ดตัวพาดอยู่รอบคอ


“จันทร์อยากเป่าผมให้”


เส้นผมของเจิ้นเรียงตัวสวยเพราะเขาไม่เคยทำสีหรือใช้สารเคมี ผมชอบหวีผมให้เจิ้น ได้เป่าผมเจิ้นจนฟูฟ่อง มันรู้สึกดีที่ได้เห็นเจิ้นในมุมที่คนอื่นไม่เคยเห็น หลังเป่าผมเรานอนคุยกันต่องุ้งงิ้งบนเตียง วันนี้เปลี่ยนผ้าปูที่นอนกับผ้มห่มใหม่หอมมากเลย สินเชื่อก็โดนซักไปด้วยเพราะตัวหอมฟุ้งไปหมด


“เมื่อคืนพี่ฝันเปียก....ฝันว่าได้เข้าไปในตัวจันทร์อีกแล้ว”


เสียงกระซิบเบาๆ ผ่านความมืดของเจิ้นกับอ้อมแขนที่กอดผมแน่นทำให้ผมเขิน ภาพความฝันที่ผมฝันถึงเจิ้นบ้างก็ปรากฏในหัวเหมือนกัน...


“กะ ก็รอจันทร์ 20 ไม่ใช่หรอ...”


“จันทร์หอมกลิ่นนมแบบนี้ พี่กลัวอดใจไม่ไหว”


“แล้ว จันทร์ต้องทำยังไง”


เจิ้นพลิกตัวผมให้หันไปหา สินเชื่อโดนเจิ้นโยนไปที่อื่นแต่ผมก็ลืมสินเชื่อไปทันทีที่เจิ้นแตะมือบนแก้ม นิ้วโป้งเจิ้นเกลี่ยที่มุมปากผมเบาๆ


“ขอกัดได้ไหม....นะ”


ผมไม่รู้ว่าตัวเองอนุญาตเจิ้นตอนไหน รู้อีกทีตัวผมก็เปลือยเปล่าและเจิ้นก็กัดนมผมอีกแล้ว มันเจ็บแต่ก็รู้สึกแปลกๆ ทำได้แค่เรียกเจิ้นอยู่อย่างนั้น ผมทำได้แค่กอดหัวเจิ้นที่ยุบยับกับนมผมไม่เลิก...


เขาทั้งกัด...ทั้งดูด....


ตอนเช้าเราอาบน้ำพร้อมกันเจิ้นก็ยังขอดูดอีก ผมประท้วงแต่ก็ถูกเจิ้นจับอุ้มนั่งบนขอบอ่างล่างหน้า ผมเกือบหายใจไม่ออกขาดใจตายในห้องน้ำ เจิ้นทำผมสับสน ทำไมต้องมาไนท์แคร์ตอนเช้าด้วยล่ะ....


กว่าจะยอมปล่อยผมมาแต่งตัว ผมมองตัวเองในกระจกแล้วรู้สึกแปลกๆ นมผมแดงก่ำมีรอยฟันคมๆ ชัดแจ๋วรอบๆ แถมยังรอบกัดที่ไม่มีรอยฟันเต็มไปหมด ส่วนเจิ้นก็ยืนยิ้มโอบเอวผมไว้จากด้านหลัง


“ไม่ให้กัดแล้ว ห้ามดูดด้วย... แดงหมดแล้ว เจิ้นบ้า”


“พี่ให้กัดคืนเอาไหม?”


เจิ้นพลิกตัวผมให้หันไปหาเขา ดันตัวผมจนหลังพิงประตูกระจกของตู้เสื้อผ้า ผมหงุดหงิดปนตื่นเต้นเหมือนตัวมีสองขั้วอารมณ์ตีกันอยู่ข้างใน


“ฮึ่ยยย”


ผมกัดเจิ้นคืน! กัดเต็มแรงด้วย หน้าอกซ้ายเหนือนมของเจิ้นมีรอยฟันผมชัดแจ๋ว เจิ้นหัวเราะแล้วช่วยผมแต่งตัว เขาแอบงับมือผมอีกตอนก่อนลงจากรถ มาคิดๆ ดูแล้วผมว่าช่วงนี้เจิ้นจะกัดผมเยอะมาก


จะกัดคืนมั่งคอยดู กัดเยอะๆ เลย!!!



===================

มูนนี่คนเดียวคงสู้เจิ้นไม่ได้ แต่ถ้ามูนนี่มีทีมซัพพอร์ตแผนการของเจิ้นก็ไม่ง่ายแล้วล่ะ สะใจ! 555+ มูนนี่อาจจะไม่รู้เรื่องรู้ราวแต่ผู้ใหญ่เขารู้กันนะเจิ้นนนนนนน

แล้วหอมนมอะไรต้องไปดูดนมน้อง เจิ้นมันร้ายค่ะหัวหน้า ตำรวจอยู่ไหนคะ ตำรวจจจ

ปล. นี่แบมลดความแรงนิยายตัวเองลงจริงๆนะ เมื่อก่อนจะฉากชัดเจนมาก เดี๋ยวนี้ดรอปลงแล้วค่ะ เอาพอกรุ้มกริ้มไปจินตนาการเอง -...- ขนาดดรอปแล้วเจิ้นก็ยังมาชวนจิ้นได้ทุกตอน.... เวรกรรมจริง ไม่รู้บาปที่เจิ้นหรือบาปที่แบม ฮืออ

[CLShunny]

  :hao7:ชั้นตายไปแล้ว ตามเก็บศพชั้นด้วย ทำไมน่ารักกกกกกกกทำไมเรียลทำไมมมมีเงื่อนงำทุกคำพูดคะพ่อ5555ยังไม่คิดถึงตอนต่อไปจะคิดแค่นี้ไม่คิดม่าล่วงหน้าค่ะ

[พัดลม]

เจิ้นเป็นตาแก่หื่นกามมากขอบอก

[kitty08]

เจิ่นต้องชัดเจนในความสัมพันธ์น่ะ สงสารมูนนี่

[B52]

คุณพ่อรู้คุณพ่อเห็นนะเจิ้น 

[BAKA]

บาปที่เจิ้นค่ะ! เพราะเจิ้นเขาร้ายมากจริงๆค่ะ...ฮาาาาาาา

น้องจันทร์ผู้มีความ หนูลูกกกกก ต่อทุกคน ฮืออออ น่ารักมาเลยลูกกกก

[minneemint]

สงสัยพ่อจะรู้

[iiamerror_]

คุณพ่อรู้อยู่แล้วใช่ไหมคะ รู้ว่าเจิ้นคิดอะไร จะทำอะไร ส่วนน้องจันทร์ของพี่หนูลูกกว่าหนูจะอายุ 20 หนูจะช้ำหมดนะคะลูก

[O-RA DUNGPRANG]

 

[เป็ดอนุบาล]

เจิ้นรับยายด่วนค่ะหลงน้องหนักมากกกกกกต้องรับยายไหมเจิ้น??????

[fahsai]

จันทร์ที่มีเจิ้นอยู่ในกำมือ โดยที่ไม่รู้เรื่องเลย หนูไม่ต้องกังวลลูกกก
5555
เจิ้นต้องผ่านด่านคุณพ่อของมูนนี่อีก
สู้ๆนะเจิ้น

[ChabaSri]

เจิ้นดูตัวคนเดียอ่ะ ไม่ได้ละทีมเจิ้นแบบเราต้องสตรองงงงงงงงงงงงงง

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ปู่ กับพ่อจันทร์รู้ทันเจิ้น  ว่าเจิ้นอยากกินจันทร์
พอพ่อพูดเรื่องแฟน จันทร์ คิดถึงพี่ธาม เพราะพี่ธามพูดกับจันทร์ทำนองจีบจันทร์สินะ
เจิ้น จันทร์ 

จันทร์ ติดเจิ้นนอยด์เจิ้นล่วงหน้าเรื่องสาว
เจิ้น จันทร์ คุยกันชัดเจนก็ดีต่อจันทร์นะ
เง้อออออ....เดี๋ยวนี้มีไนท์แคร์ตอนเช้าแล้ว 
       
   

[JellyKei]

ฮือ​ มีมาขอดูดนงดูดนม​ ร้ายขึ้นทุกวัน​ กลัวน้องจันทร์จะไม่รอดถึง20​ 

[เนเน่]

หรือว่าผู้ใหญ่เริ่มรู้กันแล้ว ยังไงก็ทีมเจิ้นค่าาา

[wanirahot]

เจิ้นเริ่มจะทนไม่ไหวแล้วสินะ อิอิ เอาสิ ขาดสติเลย!!!! 555555

[momonuke]

แสดงว่าเจิ้นต้องผ่านด่านคุณพ่อก่อนนนนนนนนนนนนนนน

[Ginny Jinny]

 

[Piima]

น้องตัวลายพร้อยหมดแล้วเจิ้น

[korner]

คุณพ่อคุณปู่ต้องรู้แน่ๆว่าเจิ้นคิดจะทำอะไร คุณพ่อให้จันทร์เลือกเอง จันทร์ก็เลือกเจิ้นอยู่แล้วเพราะJern is in control.  มูนนี่น่ารักตลอดเรื่องจริงๆ อย่าคิดมากนะมูนนี่ให้เจิ้นจัดการแทน คิคิ

[punthipha]

ทีมพ่อจันทร์ค่ะ

[JustWait]

 

[hoshinokoe]

ชอบบบบบ เขินๆเอาอีกๆๆ ข้ามไป 20 เลนไดป่าว 55

[kitty08]

 :z1:ไม่ต้องลดหรอกจ้ะ เอาให้เต็มที่ 555

[PrimYJ]

คุณปู่กับคุณพ่อรู้ว่าเจิ้นคิดยังไงกับจันทร์แล้วแน่ๆเลย

[Snowermyhae]

คุณพ่อกับคุณปู่ไม่น่าให้น้องไปกับเจิ้นง่ายๆแน่ๆ
ทำไมอ่านแล้วหอมนมตามเจิ้น แต่ไม่มีน้องให้กัด 

[drasil]

เป็นที่น้องจันทร์น่าฟัดค่ะ 5555
สารภาพว่านึกภาพมูนนี่ตามแล้วคิดดีไม่ได้เลยจริมๆ (✳¯︶¯✳)

[bojaemyboo]

ทำไมดูเหมือนจันทร์คิดมากอยู่คนเดียว คนอื่นดูเรื่อยๆชิลๆมาก หัวก็คิดมาก นมก็โดนกัด หนูจันทร์ของพี่กว่าจะ 20 คงช้ำไปหมด

[changemoo]

  ตอนนี้พ่อจันทร์ดูเจ๋งมาก เจิ้นเอ๋ยยยยย