หัวข้อ: IN CONTROL ... ในปกครอง : Special Chapter : NubNab : July 17, 18 : P.115

[mybear_sr]

 

[พิศตะวัน]

สนุกมากค่ะ
มาต่อไวๆน้าาา

[Bluedock]

คนที่ร้ายที่สุดคือเจิ้้้นนี่เอง #ทีมมูนนี่

[realpsy__]

โอ้ยยย เจิ้นคะ ทำไมขี้โกงแบบนี้ 
#ทีมมูนนี่ ค่ะ ลูกแม่   

[bambooiihallo]

Chapter 21 Body Language



   ผมนั่งรอลุงคนขับรถมารับหน้าคณะเหมือนทุกวัน แปลกใจนิดหน่อยที่รถคุ้นตาไม่ได้มาจอดรอก่อนเวลาเลิกเรียน อาจจะรถติดทำให้ลุงมาช้า ซึ่งมันก็เกิดขึ้นได้นานๆครั้ง ผมก็ไม่ได้รีบอะไรเพราะไม่มีที่ไปอยู่แล้ว



   เพื่อนๆร่วมคณะหลายคนโบกมือทักทายก่อนจะเดินแยกกันไป เริ่มเทอมสองวิชาเรียนก็เปลี่ยนให้มาเจอกลุ่มเพื่อนใหม่ๆมากขึ้น บางวิชาก็ไม่ได้เรียนกับคิวก็ได้เพื่อนใหม่รับเข้ากลุ่ม แต่ก็ไม่ได้สนิทกับใครเป็นพิเศษเพราะยังตัวผูกติดกับคิวเป็นส่วนใหญ่



   วันนี้คิวไม่ได้รอส่งผมเหมือนทุกวันเพราะมีธุระ ผมพยายามบอกคิวแล้วว่าไม่ต้องดูแลกันเป็นพิเศษก็ได้แต่คิวก็ยืนยันที่จะทำ บางครั้งมันทำให้ผมรู้สึกผิด การทะเลาะกันของเราตั้งแต่เทอมก่อนมันทำให้มีช่องว่างบางอย่างที่ไม่มีวันจางหายไป ทำได้แค่ต้องอยู่กันไปแบบนี้ โชคดีที่คิวไม่ทำให้อึดอัดในเรื่องนั้นอีกแล้ว



   ความอึดอัดมักมาจาก...พี่ธาม รุ่นพี่ต่างคณะที่ช่วงนี้แวะเวียนมาให้เห็นหน้าบ่อยๆ จนรู้สึกอึดอัด แต่เพราะพี่ธามมาพร้อมกับพี่รหัสเลยทำได้แค่ต้องจำยอมพูดคุยด้วย แต่มันก็ไม่นานเพราะลุงคนขับรถเป็นข้ออ้างชั้นดีให้ปลีกตัวกลับบ้านได้



   “น้องจันทร์ไม่กลับบ้านอีกหรอจ๊ะ”



   พูดถึงก็มาอีกแล้ว!



   รอยยิ้มเจื่อนๆของผมทำให้พี่แทนยิ้มเจื่อนๆไม่ต่างกันกลับมา แต่พี่ธามที่เดินอยู่ข้างหลังก็ทำเหมือนไม่รู้เรื่องอะไร เอ่ยทักทาย...ผมก็ทำได้แค่คุยตอบ



   “ไปกินข้าวด้วยกันไหม?”



   “คือ...ผม”



   เสียงแตรรถทำให้ผมหันกลับไปมอง คิดว่าอาจจะเป็นลุงคนขับแต่ไม่ใช่.... รถสปอร์ตขนาดสองที่นั่งทะเบียนประมูลคุ้นตาจอดนิ่งสนิทอยู่ริมฟุตบาท เจิ้นลงจากรถถอดแว่นกันแดดราคาแพงออกเลิกคิ้วมองมาทางผม



   เสียงพี่แทนกับพี่ธามเอ่ยทักเจิ้นดังผ่านหูไป ผมรีบหันไปบอกลาพี่ๆก่อนจะวิ่งไปหาเจิ้น เขาเดินอ้อมรถมาเปิดประตูรออยู่แล้ว เจิ้นขำที่ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ทันทีที่เขาออกรถ



   “ยังไม่เลิกยุ่งกับจันทร์อีกหรอ หมอนั่น?”



   “งื้อ...มาทักจันทร์ทุกวันเลย”



   ปกติคิวอยู่ด้วยก็จะมีคิวคอยช่วยปฏิเสธ ผมก็ไม่ได้เล่ารายละเอียดเรื่องพี่ธามให้คิวฟังแต่เหมือนคิวจะรับรู้ได้เอง ถึงเขาจะเป็นน้องเทคในกองประกวดเดือนของพี่ธามแต่เขาก็ช่วยผมไว้ตลอด



   “หึ... หิวข้าวไหม? มีแซนวิชในกล่อง รองท้องก่อนนะ น่าจะนานกว่าจะถึง”



   ผมคิดว่ารถคงติด เลยหยิบกล่องแซนวิชที่มาเปิด แซนวิชตัดเป็นคำเล็กไม่มีขอบขนมปังวางเรียงกันอยู่บนกล่อง ผมกินเองบ้างป้อนเจิ้นบ้างจนอิ่มก็ยังไม่หมด ทำไมคุณป้าแม่บ้านทำมาให้เยอะจัง



   กระติกนมอุ่นที่จัดมาด้วยทำให้ผมเริ่มอุ่นท้องแล้วง่วงนอน เจิ้นตบไฟแวะปั๊มน้ำมันปรับเบาะเอนลงให้ เอาหมอนผ้าห่มมาแกะห่มให้ผม งงๆเหมือนกันทำไมมันดูแปลกๆแค่กลับบ้านเองไม่ใช่หรอ แต่ผมก็ง่วงเลยปล่อยเลยตามเลย



   “ฝันดีมูนนี่ของพี่”



   เจิ้นหอมเหม่งผมเป็นลำดับสุดท้าย...เหมือนสัญญาณปิดสวิตช์ให้ผมหลับสนิทไปในทันที รู้สึกตัวอีกทีก็เหมือนถูกอุ้ม ผมน่าจะงัวเงียให้เจิ้นปล่อยแต่เขาบอกให้นอนต่อได้ไม่เป็นไร ผมน่าจะชวนเจิ้นคุยแต่มันก็เลือนรางไปตามความง่วงที่ครอบงำ รู้แค่เขาวางลงบนเตียงแล้วก็ดึงไปกอด... ทำไมจากหน้าบ้านถึงเดินถึงห้องนอนไวจัง








   “เอ๊ะ”



   คราวนี้ผมตื่นเต็มตาเมื่อภาพห้องนอนคุ้นเคยกลายเป็นห้องกว้างๆแบบรีสอร์ท ห้องนอนสีเอิร์ธโทนทำให้ผมตกใจนิดหน่อย เจิ้นพามาเที่ยวหรอ? ทำไมไม่บอกก่อนล่ะ แล้วเจิ้นไปไหน



   ขาสองข้างพาตัวเองลงจากเตียงไปสำรวจสถานที่รอบๆ มันเหมือนบ้านพักที่แยกตัวเป็นบริเวณส่วนตัว มีสระว่ายน้ำแล้วก็ระเบียงที่มืดมิด ผมไม่รู้ว่าเราอยู่ที่ไหนเพราะวิวด้านนอกมืดไปหมด รถเจิ้นจอดอยู่หน้าบ้านแต่เจิ้นไม่อยู่?



   “ครับ...ไม่ต้องห่วงครับ ผมเข้าใจครับ ครับ”



   เสียงคุยโทรศัพท์ที่เลยพ้นเขตตัวบ้านพักไป ทำให้ผมเดินออกไปชะเง้อมองเลยเห็นเจิ้นในชุดทำงานแบบไม่ติดกระดุมเสื้อแล้วเดินล้วงกระเป๋าคุยโทรศัพท์อยู่



   เขาเห็นผมชะเง้อออกมาเลยวางโทรศัพท์แล้วเดินเข้ามาหา มือเย็นของเจิ้นแตะลงที่แก้มผมก่อนเขาจะก้มลงมา...จูบ เราไม่ได้จูบกันนานแล้ว นานจนผมนึกว่าเขาจะไม่จูบผมอีก



   ปากของผมถูกเจิ้นกัดและบดคลึงจนเจ็บ...แต่มือผมกลับสั่งให้ตัวมันเองขยุ้มเสื้อเจิ้นไว้แน่น สองเท้าเขย่งขึ้นจูบตอบเจิ้นจนหายใจไม่ออกหมดแรงให้เจิ้นประคอง



   “หิวข้าวไหม?”



   เจิ้นอุ้มผมขึ้นเดินกลับไปในบ้านพัก เขาดึงม่านปิดบานประตูกระจกแล้ววางผมลงบนเตียง เรานอนกอดกันเฉยๆเพราะผมไม่หิวข้าว เจิ้นก็ไม่ได้อยากกินอะไร หน้าผมจมไปกับอ้อมแขนของเขา แผ่นอกและปานนมสีน้ำตาลลอยเด่นอยู่ตรงหน้าผม



   เจ้ามารร้ายในหัวทำให้ผมนึกภาพตอนตัวเองโดนเจิ้นกัดนม...แม้เจิ้นจะไม่ได้กัดนานแล้วแต่ผมก็ยังแอบคิดวนเวียนถึงรอยฟันและแรงกัด... จนอยากจะงับเจิ้นบ้าง



   ผมกำลังเอาเปรียบเจิ้น...ความกล้าจากไหนไม่รู้ทำให้ผมแลบลิ้นแตะปานสีน้ำตาลนั่น... เจิ้นสะดุ้งดันตัวผมออกแต่ผมขืนตัวไว้เพื่อที่จะได้งับนมเขาเบาๆ ผมสู้แรงเจิ้นไม่ได้หรอกแต่เขาดันผมเบาๆเองนะ...



   เสียงกลั้นหายใจของเจิ้นทำให้ผมได้ใจพยายามที่จะกัดเขาแบบที่เขากัดผม สลับกับดูด.... ไม่รู้ว่าอะไร ทำไม หรือ เพราะอะไรผมถึงไม่อยากเลิกสัมผัสตัวเจิ้นเลย



   “จันทร์... พอ”



   “เจิ้นไม่ชอบให้จันทร์กัดหรอ”



   “พี่ชอบทุกอย่างที่จันทร์ทำบนตัวพี่ทั้งนั้นแหละ”



   “จันทร์กัดนิดเดียว ไม่เหมือนเจิ้นหรอกกัดจันทร์เยอะ....ไม่สิ เจิ้นเลิกกัดจันทร์แล้ว”



   “หึ... ใส่ร้าย...พี่กัดจันทร์ออกจะบ่อย...จันทร์หลับเอง”



   เสียงหัวเราะเจิ้นทำผมหน้ามุ่ย ตั้งแต่แยกห้องนอนกับเจิ้นเราก็ไม่ได้จูบ ไม่ได้มอนิ่งแคร์ ไนท์แคร์ มีแค่ตอนเจิ้นมาส่งมารับบ้างที่จะได้จูบ แต่ก็นานๆทีทั้งนั้น



   “แล้วทำไมต้องมาแอบกัดล่ะ กัดต่อหน้าสิแน่จริงอ่ะ”



   “....คืนนี้จันทร์โดนพี่กัดแน่ๆ เอาให้จมเขี้ยวเลย”



   เจิ้นไนท์แคร์ผมแบบที่เขาพูดขู่ไว้ไม่มีผิดเพี้ยน แถมยังตั้งใจกัดเป็นพิเศษจนเจ็บ.... แต่ผมกลับชอบและเรียกร้องให้เขากัดอีก หัวนมผมปวดร้าวจากฟันคมและนิ้วที่ทั้งขยี้ ทั้งบีบจนผมไม่เป็นตัวเอง ลิ้นกับปากเจิ้นนำพาความฉ่ำชื้นสัมผัสไปทั้งร่างกายเปล่าเปลือยและควบคุมไม่ได้ของผม...



   ตัวผมโดนรั้งให้นั่งคร่อมตักเจิ้น ตรงนั้นถูกเจิ้นกำรวบไว้กับของเขาและขยับ เจิ้นซุกหน้าลงกับไหล่ผม ฟันเขาขบเม้มไปตามลาดไหล่ เลื่อนมาที่ข้างแก้มและขยับไปกัดที่ใบหู



   ผมกรีดร้องอย่างห้ามไม่อยู่ขยุ้มหัวเจิ้นแน่น กระชากเขาออกแต่คนแรงเยอะกว่าก็จับมือล็อคไว้ดันผมให้แอ่นหลังลง...จนหน้าอกมันแอ่นเข้าหาให้เขาได้กัดผมอีก



   ความเปียกชื้นเหนอะหนะมาพร้อมกับความรู้สึกราวกับโบยบินไปที่ไกลๆ...นิ้วเจิ้นขยับเคลื่อนบีบก้นผมอย่างแรง และนิ้วเขาแตะลงในส่วนที่...มันไม่เคยถูกสัมผัส



   ปลายนิ้วชื้นของเจิ้นแตะเบาๆทว่ากดย้ำแล้วมันก็เหมือนปลายนิ้วจะแทรกเข้ามา ความรู้สึกแปลกประหลาดและไม่คุ้นเคยทำให้ผมเกร็งตัวและ....ร่างกายมันรัด...นิ้วของเจิ้น



   “จันทร์.... จันทร์ของพี่”



   เสียงทุ้มที่ข้างหูทำให้ผมสติกระเจิดกระเจิง จูบเจิ้นมอมเมาจนผมรู้ตัวอีกทีก็รู้สึกเจ็บ... นิ้วของเจิ้นเข้ามาลึกมาก ผมพยายามบอกเจิ้นให้เอาออก แต่เขาก็ขยับนิ้วไปโดนตรงนั้นตรงนี้จนผมหลุดเสียงน่าอาย



   “ชอบหรอ...ตรงนี้?”



   ผมรู้สึก...แปลกประหลาด มันเสียว...แล้วก็ทำให้หมดแรงจนร้องไห้ออกมา แต่นิ้วเจิ้นก็ยังกดย้ำอยู่อย่างนั้น ฟันของเขายังคงทำร้ายผมแม้ว่าผมจะร้องไห้แล้วขอให้เขาหยุด....



   ผมหมดแรง ร้องไห้ กรีดร้อง จมน้ำและโบยบินเจิ้นถึงดึงนิ้วออกดันผมลงนอนใต้ร่างเขา เจิ้นดึงผมไปแตะต้องชิ้นส่วนแข็งแรงที่เคร่งเครียดต่างจากของผมที่เปียกฉ่ำจนพ่นน้ำออกมาเลอะเทอะไปก่อนแล้ว



   มือผมขยับตามที่เจิ้นนำไปก่อนมันจะกลายเป็นผมขยับด้วยตัวเอง เสียงครางของเจิ้นทำให้ผมรู้สึกเหมือนเหนือกว่า แค่แกล้งหยุดมือน้ำเสียงเว้าวอนก็ดังมาให้ได้ยิน



   ร่างกายของเจิ้น...ถูกผมควบคุมใช่ไหม?



   ความรู้สึกลำพองทำให้ผมขยับมือเปลี่ยนจังหวะ ช้าบ้างเร็วบ้างเพราะนึกสนใจปฏิกิริยาตอบรับของเจิ้น



   “หึ...ตัวแสบ จะโดนพี่ทำโทษ”



   เสียงแหบพร่าของเจิ้นดังแผ่วเบาก่อนมือผมจะถูกดึงออกไปล็อคไว้เหนือหัว แล้วบทลงโทษของเจิ้นก็ทำผมตาโต เพราะเขาขยับเคลื่อนตัวขึ้นมาจนผมเห็นของเจิ้นเต็มตา



   ก่อนใบหน้าจะเลอะเทอะ....เพราะน้ำอุ่นเหนียวเหนอะ...ที่บางส่วนเคลื่อนเข้าไปในปากเพราะมือเจิ้นเลื่อนลงมาบดคลึงมุมปากผมให้อ้าออก...น้ำที่นึกว่าออกมาหมดยังมีบางส่วนที่เคลื่อนออกมาอีก



   รสชาติแปลกประหลาดแทนที่ด้วยจูบอีกครั้ง..... มือเจิ้นขยับไปทั่วหน้าผมจนรู้สึกว่าน้ำเหนียวเหนอะมันถูกทาหน้าเหมือนทาโลชั่น



   “มะ มันอะไร...”



   “พี่ซ้อม....จะเข้าไปในตัวจันทร์....อย่ายั่วพี่อีกเดี๋ยวมันจะเข้าไปเร็วกว่ากำหนด”



   “จันทร์ไม่เข้าใจ เมื่อกี้ไม่ใช่เข้ามาแล้วหรอ”



   “แค่นิ้วเดียวเองจันทร์....ถึงเวลาพี่จะเข้าไปทั้งตัว”








   ผมตื่นมาตอนเช้าแบบงงๆ ร่างกายไม่มีจุดไหนเหนียวเหนอะหนะแล้ว แต่ร่างกายก็ยังเปล่าเปลืออยู่ใต้ผ้าห่ม...ขาขยับโดนอะไรบางอย่างที่ชวนให้หน้าร้อน...เจิ้นก็ไม่มีอะไรสักชิ้นใต้ผ้าห่มเหมือนกัน



   “อย่าโดนเยอะ เดี๋ยวมันตื่นกว่านี้จันทร์จะลำบากนะ”



   ผมรีบขยับขาหนีคนที่ลืมตาตื่นขึ้นมา รอยยิ้มของเจิ้นทำผมใจเต้นแรงก่อนเขาจะดึงผมไปกอดแน่น ผมปล่อยให้เจิ้นกล่อมนอนต่อตื่นมาด้วยกันอีกทีก็เกือบเที่ยง เจิ้นสั่งอาหารจากรูมเซอวิสมาส่งให้เพราะเราไม่ทันมื้อเช้า วิวมืดมิดเมื่อคืนถูกแทนที่ด้วยเลเยอร์ภูเขาไล่ระดับลงไปด้านล่าง เจิ้นบอกว่ามาปากช่อง คนละที่กับที่มาคราวก่อน



   เจิ้นไล่ผมไปอาบน้ำระหว่างรอข้าวเช้า กระเป๋าเสื้อผ้าใบเล็กถูกเขายกออกมาให้ เจิ้นจัดกระเป๋ามาให้แล้ว วันนี้เราใส่ชุดเหมือนกัน เสื้อเชิ้ตคอจีนสีฟ้าอ่อนและกางเกงยีนส์ ไม่บ่อยที่จะเห็นเจิ้นใส่ยีนส์ทำให้เขาดูเด็กลง แล้วผมที่รวบเป็นมวยลวกๆทำให้เขาดูยุ่งๆต่างจากวันทำงาน



   เรานั่งกินข้าวเช้ากันริมสระ ผมนั่งเบียดเจิ้นปล่อยให้เขาดูแลป้อนข้าวต้ม เจิ้นบ่นว่าผมเอาแต่ชวนคุยไม่ค่อยใส่ใจจะกินข้าว ผมเลยต้องพยายามอ้าปากรับช้อนตักข้าวของเจิ้นให้ทัน



   “เก่งมากมูนนี่”



   “งื้อออ ไม่จุ้บบบ”



   ผมโวยวายที่เจิ้นจะจุ้บผม ปากยิ่งเลอะๆ แต่เขาก็เปลี่ยนจากจุ้บเป็นจูบจนปากผมน่าจะสะอาดไม่ต้องเช็ดอีกรอบแล้ว มือแข็งแรงดึงผมไปนั่งตัก บ่นนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้แกะมือเจิ้นออกเพราะผมก็ชอบนั่งตักเจิ้น



   “เมื่อคืน...เจ็บอะไรไหม?”



   “เจ็บนม...”



   เสียงหัวเราะของเจิ้นทำผมหงุดหงิด มันเจ็บจริงๆนะ เจ็บจนปวด เมื่อเช้าตกใจตัวเองในกระจกห้องน้ำเลยเพราะตัวผมเหมือนผ่านศึกสงครามมา โดยเฉพาะตรงนม การไม่ถูกเจิ้นกัดมานานทำให้เขากัดแบบ เอา-แต่-ใจ-มาก!!!!



   “พี่ทายาให้เอาไหม?”



   “ไม่เอา เมื่อเช้าก็บอกจะดูให้แล้วก็กัดอีก นิสัยไม่ดี”



   “กับมูนนี่พี่ชอบทำตัวนิสัยไม่ดีใส่อยู่เรื่อย โกรธหรอ ง้อนะ...”



   ผมปล่อยให้เจิ้นง้ออีกสักพัก เสียงนุ่มติดจะอ้อนของเจิ้นทำผมอารมณ์ดี



   “แล้ว...ตรงที่พี่สอดนิ้วเข้าไปเจ็บไหม”



   “นิดเดียว..แค่แปลกๆ”



   “อืม... สอดบ่อยๆจะได้ชิน”



   “ไม่ชินด้วยหรอก!”



   แค่คิดว่าเจิ้นจะสอดนิ้วเข้ามาอีกบ่อยๆ แล้วกดตรงนั้นที่มันแปลกๆจนผมรู้สึกแปลกๆมันก็หน้าร้อนผ่าว ผมโวยวายแต่เจิ้นกลับหัวเราะ...



   “เดี๋ยวก็จะชอบ...เหมือนที่ชอบโดนพี่กัด”
   


เจิ้นคงเห็นผมใกล้จะหน้าระเบิดตัวระเบิดเขาเลยยอมเปลี่ยนเรื่องคุยแล้วพาผมไปเดินเล่นด้านนอกแทน สวนแปลกตากับบรรยากาศใกล้ธรรมชาติทำให้ผมตื่นเต้น เจิ้นถ่ายรูปผมกับต้นไม้ใบหญ้าไปเรื่อย แล้วเราก็เซลฟี่หน้าอ้วนๆกัน



   เดินจนเมื่อยเจิ้นก็พาผมกลับมาที่บ้านพัก คงเพราะไม่ใช่หน้าท่องเที่ยวทำให้แทบไม่เจอแขกคนอื่นเลย เจิ้นเลยกลับมานอนดูข่าว เขาถามว่าผมอยากจะเล่นน้ำไหมเพราะมีชุดว่ายน้ำมาด้วย แต่ตัวผมยังปวดเมื่อยแล้วก็เขินอายกับร่างกายที่เต็มไปด้วยร่องรอยเลยเลือกนอนดูข่าวกับเจิ้นแทน



   ข่าวบ้านเมืองถูกเปลี่ยนเป็นรายการข่าวบันเทิง ผมซุกหน้าลงกับไหล่เจิ้นเมื่อทีวีฉายภาพแพร พิมพิลา ไม่กล้าบอกให้เจิ้นเปลี่ยนช่องเพราะกลัวเขาเห็นว่าผมอคติอีกแล้ว ผมแหงนหน้ามองเจิ้นที่จ้องภาพแพร พิมพิลาเคลื่อนไหวในจอแล้วมันก็ปวดที่ใจ นึกว่าเจ้าวายร้ายในตัวเองจะหายไปแล้วแต่เปล่าเลย...มันแค่หลับไปเท่านั้น แล้วตอนนี้มันก็ตื่นขึ้นมาอีกแล้ว



   ทีวีถูกปิดลงทั้งๆที่ข่าวยังไม่จบ เจิ้นก้มหน้ามองผมก่อนจะดึงมือออกออกจากแขนเขา... ผมเพิ่งรู้ตัวว่าจิกแขนเจิ้นไว้แน่น พยายามจะขอโทษแต่เจิ้นดึงผมไปกอดแล้วบอกว่าไม่เป็นไร



   “จันทร์ไม่ชอบแพร พิมพิลาใช่ไหม?”



   “ปะ เปล่านะ...”



   “ไม่ชอบก็ไม่เห็นเป็นอะไร พี่ก็ไม่ชอบเขา”



   “เอ๋? อ้ะ แต่เจิ้นบอกว่าเขาสวย”



   “ก็สวย...แล้วยังไง? พี่ไม่ได้ชอบเขา ไม่เคยสนิท ไม่ได้อยากเจอหน้า ไม่ได้อยากรู้จัก”



   เจ้าวายร้ายหลุมดำเหมือนมันเริ่มจะเคลิ้มหลับหลังจากที่ถูกปลุกขึ้นมาหาว ผมถามย้ำว่าจริงใช่ไหมเจิ้นก็ยืนยัน เขาขำแล้วยกมือนวดคิ้วขมวดๆของผม



   “จันทร์ไม่ชอบให้เขาคุยกับพี่หรอ”



   “อะ...อื้อ ขอโทษ...จันทร์ทำตัวไม่ดี เขาไม่ได้ทำอะไรผิดด้วยซ้ำ”



   “ผิด...แค่ทำให้จันทร์ไม่สบายใจเขาก็ผิดแล้ว”



   “เอ้ะ แต่ว่า...”



   “ถ้าจันทร์ไม่ชอบให้พี่คุยกับใคร อยู่กับใคร หรือทำอะไร จันทร์อย่าเก็บไว้คนเดียว จันทร์มีสิทธิ์ที่จะบอกว่า โกรธพี่ แล้วห้ามพี่ไม่ให้ไปยุ่งกับคนที่จันทร์ไม่ชอบ พี่เป็นของจันทร์ จันทร์ต้องหวงพี่น่ะถูกแล้ว”



   “ได้จริงๆหรอ...จันทร์รู้สึกแย่มากเลย”



   “บอกพี่นะ...ไม่เป็นไร ค่อยเล่าๆ”



   ผมพยายามอธิบายให้เจิ้นรู้ว่าที่ผมร้องไห้มากหมายเมื่อสองเดือนก่อนนั้นในร้านอาหารญี่ปุ่นมันเพราะอะไร แล้วเจ้าหลุมดำของผมมันร้ายกาจยังไง แล้วก็เรื่องที่ผมรู้สึกแย่ที่เป็นคนไม่ดี แต่พ่อบอกว่าผมมีความรักทำให้ผมเพิ่งรู้ว่าเมื่อก่อนผมรักเจิ้นน้อยมาก



   “พ่อบอกจันทร์มีความรักแต่จันทร์รักเจิ้นตั้งนานแล้วพ่อไม่เห็นบอก แสดงว่าเมื่อก่อนจันทร์รักเจิ้นน้อยมากๆเลยพ่อถึงไม่รู้ แต่ตอนนี้พ่อรู้แล้วแสดงว่ารักเจิ้นเยอะแล้วนะ ไม่โกรธจันทร์นะ”



   “พี่ไม่โกรธ...จันทร์รู้ไหมสิ่งที่จันทร์เป็นมันเรียกว่า หึง คล้ายๆกับ หวง แต่มันไม่เหมือนที่จันทร์หวงของไม่อยากให้ใครมาแย่ง หึง ใช้กับคน...จันทร์หึงพี่ไม่อยากให้ใครมาแย่งพี่ไปจากจันทร์ เหมือนที่พี่ก็หึง พี่ก็มีหลุมดำข้างในคอยกัดกินเวลาที่พี่หึง จันทร์หึงก็เพราะว่าจันทร์รักพี่มาก เหมือนที่พี่รักจันทร์มาก”
   


“เจิ้นก็มีหลุมดำหรอ... มันกัดจันทร์เจ็บไปหมด เจ็บตรงนี้ ตรงหัวใจเลย เจ็บมาก จันทร์ไม่ชอบเลย แล้วก็เหมือนจันทร์จะหายใจไม่ออกด้วย”



   “พี่เป็นเหมือนจันทร์....หัวใจพี่ก็เจ็บปวด ไม่ว่าตอนจันทร์อยู่กับคิว หรือว่าตอนลูกทนายนั่นอยากสนิทกับจันทร์ ตอนที่จันทร์หัวเราะ... ไปเที่ยวกับเพื่อน”



   “ทะ ทำไมเยอะจังอ่ะ จันทร์มีแต่ตอนเจิ้นเจอแพร พิมพิลาเอง”



   “หลุมดำของพี่...ใหญ่กว่าของจันทร์หลายเท่าล่ะมั้ง?”
   


“เจิ้นอดทนได้ยังไง...ของจันทร์ก็แทบทนไม่ไหวแล้ว”



   “พี่ก็อยากเป็นคนดีของจันทร์เหมือนกัน....ไม่อยากให้จันทร์ลำบากใจพี่เลยต้องอดทนแม้พี่จะหายใจไม่ออก เพราะไม่งั้นจันทร์คงได้อยู่แต่กับพี่ไม่ต้องรู้จักใครเลย”



   “มะ ไม่ต้องอดทนก็ได้... บอกจันทร์นะ... จันทร์จะกอดเจิ้นแบบนี้ ละ แล้วก็จะบอกเจิ้นบ่อยๆว่าจันทร์รักเจิ้นคนเดียว จะได้ไม่หึงนะ เจิ้นก็ห้ามทำจันทร์หึงอีกนะ”



   ผมกอดเจิ้นแน่น หน้าจริงจังของผมทำเจิ้นหัวเราะ เขาพยักหน้าแล้วหอมแก้มผม



   “ถ้าเขามาคุยกับพี่เองล่ะ? จันทร์จะร้องไห้อีกไหม บางสถานการณ์มันเลี่ยงไม่ได้ แล้วพี่ก็ไม่รู้ด้วยว่าคุยกับใครแล้วจันทร์จะหึง”



   “งั้น...ถ้าจันทร์รู้สึกหึง จันทร์จะกอดเจิ้นแบบนี้”



   ผมคว้าแขนเจิ้นมากอด



   “แล้วก็จะมองเจิ้นแบบนี้”



   เงยหน้าช้อนสายตามองเจิ้น



   “แล้ว...พี่ก็จะพาจันทร์เดินหนีทันทีที่เลี่ยงได้ ดีไหม?”



   “อื้อ! เอาแบบนี้”



   “แล้วถ้าพี่หึงจันทร์บ้างล่ะ? พี่ต้องทำยังไง”



   “ก็เจิ้นอยากทำยังไงอ่ะ”



   “งั้น...พี่จะบีบหูจันทร์แบบนี้ แล้วก็ก้มมองจันทร์แบบนี้”



   ใบหน้าของเจิ้นโน้มมาหาผมจนปลายจมูกเราชนกัน ผมประท้วงที่เจิ้นจุ้บจมูกผมเพราะว่าเขาไม่ได้บอกว่าจะจุ้บสักหน่อย แล้วจุ้บตอนหึงต่อหน้าคนอื่นได้ที่ไหนล่ะ



   “ก็ตอนนี้พี่อยากจุ้บจันทร์”



   แล้วผมจะประท้วงอะไรได้...ก็ผมอยากจุ้บเจิ้นเหมือนกัน



   หลังจากผมโดนเจิ้นไนท์แคร์ไปตอนบ่ายจนเลอะเทอะอีกรอบผมก็นอนหมดแรงให้เจิ้นดูแลต่อ เจิ้นพาลงไปแช่น้ำในสระ ซึ่งก็เหมือนแค่เปลี่ยนที่ให้เจิ้นกอด ผมไม่มีแรงแม้แต่จะลอยตัวในน้ำด้วยซ้ำ ก็แค่กอดเจิ้นให้เขาเดินวนไปวนมาในสระแคบๆ ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเจิ้นก็พาผมมาอาบน้ำนอนในส่วนโซฟาในห้องด้านหน้า เพราะเตียงเราเลอะเทอะจากความเอาแต่ใจของเจิ้นที่มีผมให้ความร่วมมือ... ก็งื้อ...อารมณ์มันพาไปอ้ะ



   “พรุ่งนี้...กลับช่อฟ้ากันนะ”



   “เอ๋...เราไม่ต้องอยู่บ้านคุณปู่แล้วหรอ?”



   “เพราะจันทร์เป็นเด็กดี ปู่กับอาตองให้จันทร์กับพี่กลับไปช่อฟ้าได้...แต่เสาร์อาทิตย์ต้องกลับไปอยู่บ้านใหญ่ จันทร์โอเคไหมถ้าจะไปๆกลับๆ หรืออยากอยู่บ้านปู่มากกว่า หืม?”



   “จันทร์อยากอยู่กับเจิ้น... เราจะได้นอนกอดด้วยกันเหมือนเดิมใช่ไหมถ้าไปอยู่ช่อฟ้า แล้ว...เราจูบกัน กอดกัน แคร์ได้เหมือนเดิมไหม?”



   “หึหึ มูนนี่เด็กดี...ทำได้ทุกอย่างนั่นแหละ.... กลับไปช่อฟ้ากันนะ พี่ก็อยากนอนกอดจันทร์แล้ว ไม่ได้นอนด้วยกันพี่นอนไม่หลับเลย พี่ไม่อยากเห็นจันทร์ร้องไห้แล้วด้วย ไม่สบายบ่อยๆพี่เป็นห่วงนะครับ”



   “จันทร์... จันทร์อยากนอนกอดเจิ้น... จันทร์ไม่รู้ทำไมอยู่บ้านคุณปู่แล้วอึดอัด เจิ้นไม่จับมือจันทร์บ่อยๆ ไม่กอด ละ แล้ว ก็ ฮึก... ไม่ได้จูบเลย ทุกคนแปลกๆ พ่อก็แปลก คุณปู่ก็แปลก จันทร์เหมือน...หายใจไม่ออก”



   “ไม่เป็นไร ต่อไปนี้ไม่มีแล้วนะ... พี่จะไม่ให้จันทร์อึดอัดอีกแล้ว ทุกอย่างจะดีขึ้นนะครับ ไม่ร้องไห้แล้วนะคนดี”



   ผมเชื่อที่เจิ้นพูด ตลอดสองเดือนที่ต้องอยู่ที่บ้านใหญ่ทำให้ผมรู้สึกแย่ไปหมดจนป่วยเพราะมันกดดัน เวลาเดินกับเจิ้นก็จับมือกันไม่ได้เหมือนเดิม เจิ้นมักจะปล่อยมือผมออกทุกครั้งที่มีแม่บ้านหรือคนสวนเดินผ่าน การแยกห้องนอนทำให้เจิ้นและผมนอนไม่หลับ ความดึงดันที่เจิ้นจะเฝ้าผมจนหลับแต่ผมก็ไม่ยอมหลับทำให้เจิ้นเหนื่อย พอผมพยายามเข้มแข็งก็เป็นผมเองที่เหมือนต้นไม้ขาดน้ำเพราะไม่มีเจิ้นอยู่ข้างๆ ทรมานและเจ็บปวด



   ผมหวังว่าทุกอย่างจะดีขึ้น ถึงสุดสัปดาห์จะต้องมาอยู่บ้านใหญ่แต่มันคงจะไม่อึดอัดเท่าเดิม ก็แค่สองวันเท่านั้นแต่อีกห้าวันผมจะมีเจิ้น...เราจะเหมือนเดิม ทุกอย่างจะดีขึ้น













   วันหยุดของผมกับเจิ้นทำให้ชีวิตเหมือนต้นไม้ขาดน้ำของผมมีคนมารดน้ำพรวนดิน ถ้าผมเป็นต้นไม้จริงๆตอนนี้คงออกดอก ผมบอกเจิ้นในเรื่องนี้แต่เขากลับทำหน้าเจ้าเล่ห์แล้วเอ่ยลอยๆถึงตอนที่...เจิ้นรดน้ำผมบนเตียง



   “กินน้ำพี่ไปตั้งเยอะ ออกดอกออกผลให้พี่เยอะๆนะครับคุณดอกไม้”



   “ฮึ่ย...ไม่คุยด้วยแล้ว คิดถึงสินเชื่อชะมัด”



   สัมผัสที่ใบหูทำให้ผมหันไปมอง เจิ้นก้มหน้ามาหาผม ซิกแนลที่เราคิดกันเมื่อคืนทำให้ผมรู้ว่าเขาหึง แต่...หึงอะไรล่ะ ซ้ายขวาก็ไม่มีใคร มีแต่เราสองคนที่เพิ่งจะเช็คเอ้าท์ห้องเสร็จเนี่ย



   “เจิ้น...หึงสินเชื่อหรอ?”



   คำถามที่ผมถามเล่นแต่เจิ้นกลับพยักหน้า



   “เดี๋ยวนะ นั่นมันตุ๊กตานะ ไปหึงทำไมเล่า..โธ่”



   “จะหมาจะแมวจะนกจะตุ๊กตาพี่หึงหมดนั่นแหละ”



   “แต่จันทร์ชอบกอดสินเชื่ออ่ะ...เรารักกันสองคนกับหนึ่งตัวได้ไหม...เจิ้นก็กอดสินเชื่อออกจะบ่อย ไม่รักสินเชื่อจริงๆหรอ น่ารักนะ หอมด้วย นุ่มด้วย”



   “พี่ว่าดึงหูไม่น่าจะพอละ พี่กัดหูจันทร์เลยดีกว่า”



   ผมโดนเจิ้นกอดรัดไปจนถึงรถ เขาก็กัดหูผมจริงๆทันทีที่ขึ้นรถแล้ว โอ้ยคนบ้าอะไรเนี่ยหึงกับตุ๊กตา แย่ที่สุดเลย!


=================================

===============

ไม่ม่าแล้วเนอะ แถมเจิ้นลวนลามน้องอีกแล้วววว น้องก็ไปอ่อยเจิ้นอีกแล้วววว โถ่ถังกะละมังแตก

ขอบคุณทุกคอมเม้น รีวิว แล้วก็อินบอกต่างๆนะคะ มีความสุขมากๆเลย


สุดท้ายนี้ใคร่ขอเชิญชวนพ่อแม่พี่น้องกดไลค์แฟนเพจเพื่อติดตามข่าวสารนิยาย ทั้งการรวมเล่ม ข่าวสารนิยายและ กำหนดการต่างๆ และแชทพิเศษที่แบมชอบลงเรื่อยๆ จ้า ทวิตก็มีแต่แบมใช้ส่วนตัวด้วยก็จะเขินๆหน่อย ใครอยากตามแค่ผลงานเชิญทางเฟสบุ๊คนะคะ จุ้บๆ


Talk เพิ่มเติม ในส่วนอิมเมจมูนนี่ ถ้าใครเป็นแฟนเพจอยู่แล้วจะเห็นโพสเก่ากึ้กก่อนจะอัพเรื่องนี้ว่าเป็นแบคฮยอน สักพักก็มี แมวมิวซ์ในดวงใจของเรา 555+ ก็ตรงใจเราทั้งสองคนตามสะดวก ใดๆก็แล้วแต่ก็เป็นแค่อิมเมจนิยายนะคะ ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกันจ้า ในส่วนของเจิ้นนั้นหาอิมเมจไม่ได้.... เลยเป็นเงาดำๆเลือนๆลางๆ สุดแท้แต่จินตนาการของทุกคนเลยจ้า


   

[❣☾月亮☽❣]

 
จะพร้อมกินแล้วววว
น้องแมวมิวซ์นี่แหละอิมเมจในดวงใจเลย

[IamLonelygirl]

งือออออออ กลับมาน่ารักแบบเดิมแล้ววว
เจิ้นน กำไรตลอดดดด ตายๆตายคาอกเจิ้นแน่ๆมูนนี่
อ่านไปเขินไป

[sripaerrr]

น้องน้อยของพี่ชายยยย ความชัดเจนของคนพี่กับความใสซื่อของคนน้อง    เจิ้นจะบอกน้องให้เข้าใจยังไงดี ว่าวางแผนตั้งแต่น้องหกขวบ วงวารรรรร 555555 เข้าใจเหตุผลของคุณพ่อ แล้วก็ชอบการโน้มน้าวของคุณปู่ เป็นการลดแรงกระแทกที่ต่างฝ่ายต้องตกลง

[B52]

หวานๆๆๆๆๆ

[PrInceZz]

 
โอ้ยยยยยยยยย
มาพรีฮันนีมูนกันเหรอคะ
หวานมากกกกกกก

[Ashita]

ถ้าจัมีตัวร้ายก็คิดว่าน่าจะเป็นเจิ้นนี้แหล่ะค่ะ ร้ายมาก หลอกกินเด็กตลอด เด็กก็สมยอมไปอีก 55+

[TachibanaRain]

โอ้ยยยยยเจิ้นคะ เพราะเห็นว่าทางสะดวกแล้วนี่ก็เอาน้องไปกอดรัดฟัดเหวี่ยงซะจนสมใจอยากเลยนะคะ หมั่นไส้จริงๆ มีล่อลวงน้องอีก เจิ้นคนร้ายๆ 

[gackmanas]

น่ารักจุงงงง
ทั้งเจิ้น ทั้งมูนนี่ เรย.. ชอบจุงงง 

[พัดลม]

  เจิ้นเป็นเอามาก

[พิศตะวัน]

เจิ้นเลี้ยงต้อย

[donut4top]

เจิ้นคนล่อลวงงงงง แต่ตอนนี้หวานขนาดนี้แล้วเหตุการณ์ตอนอินโทรจะกลับมาเมื่อไหร่

[♥►MAGNOLIA◄♥]

เจิ้น จันทร์ 
โอย...........หวานใส่กันมุ้งมิ้ง 

จันทร์ บอกเจิ้นแล้วว่ามีหลุมดำ เรื่องแพร พิมพิลา
เจิ้น บอกจันทร์ แล้วว่ามีหลุมดำ เรื่องคิว ธาม เพื่อนๆจันทร์
เวลามาอยู่ใกล้จันทร์ แม้แต่สินเชื่อ
มีทำสัญญาณบอกกัน เวลาหึงกันด้วย  น่ารัก   
       
 

[imac]

ตอนนี้หวานใส่กันสุดๆ

[Ginny Jinny]

 

[malula]

คุณปู่ คุณพ่อ เจิ้นชวนน้องทำเลอะเทอะอีกแล้วค่ะ

[punthipha]

จันทร์ได้กลับช่อฟ้าแล้ว

[nittanid33333]

เจิ้นมันร้ายมากกกกก

[Supparang-k]

ชอบความใสของน้องจันทร์อะ  น่ารัก

[mybear_sr]

ตอนนี้มูนนี่น่ารักมากๆๆๆๆๆๆ ระแวงคำว่าทุกอย่างจะดีขึ้นจังเลยค่ะเพราะย้ำบ่อย5555555 ในที่สุดมูนนี่ก็รู้แล้วว่าเจิ้นหึงสินเชื่อ55555555555555
 

[kinjikung]

จันทร์กับเจิ้นก้าวไปอีกขั้นแล้ว

[minenat]

อ่านมาทุกตอนก็บอกตัวเองทุกตอนว่า เรื่องนี้สีฟ้า....
แต่ระแวงทุกตอนนน

[O-RA DUNGPRANG]

 

[mild-dy]

 

[chomistry]

ว๊ายยยย เราก็มีเมจน้องจันทร์เป็นแมวมิวซ์ น้องน่าร้ากกกกกกกก
แต่ตอนนี้คือแบบ เจิ้นนนนนนน ทำไมชอบพาน้องเล่นอะไรเลอะเทอะ ไม่ดีๆ อิอิ

ขอบคุณที่อัพนะค้า ติดตามอยู่ตลอดเน้อออ

[Yunatsu]

น้องก้ขี้อ่อย พี่ก้นะ
จะทนไหวถึงน้อง 20 ไม๊เนี่ย