หัวข้อ: IN CONTROL ... ในปกครอง : Special Chapter : NubNab : July 17, 18 : P.115

[pimBNY]

 พักก่อนเจิ่น เราอยากได้พี่ซัน พี่ซัน พี่ซันแค่เรียกก็เขิลละ

[Nachar]

อยากอ่านคู่ลุงหยางกับพ่อตองเลยค่ะ ชอบลุงหยางอ่า เอ็นดูเวลามูนนี่เถียงกับลุงหยาง/เจิ้นหลบไปค่ะ

[B52]

  มารอมูนนี่

[Kankan30]

 

[Petit.K]

รอมูนนี่

[punthipha]

มาเฝ้าเจ้าจันทร์

[ืniyataan]

ไหนน้องจันทร์อ่า??? 

[tunnum39]

รอเจ้าจันทร์

[jimmyjimmy]

รอ รอ รอพี่เจิ้นกินจันทร์

[bambooiihallo]

Chapter 28 The After



   “เจิ้น ทานข้าวอีกหน่อยนะคะ”



   ปัญหากินข้าวไม่ได้มักจะเกิดกับเจ้านายคนเล็กมาเสมอ กลายเป็นว่าคราวนี้เป็นเจ้าบ้านช่อฟ้าที่กินข้าวได้น้อยเต็มที การลงโทษที่ไม่ค่อยจะเหมือนการลงโทษของคุณจันทร์มันทำร้ายอีกคนมากกว่า



   คุณจันทร์อาจจะบ่นเรื่องต้องนอนเร็ว แต่มันแค่ครึ่งชั่วโมงจากเวลาปกติแถมยังมีเธอเข้าไปนั่งคุยด้วยนานๆตอนยกนมเข้าไปให้เพราะเจิ้นสั่งไว้กลัวคุณจันทร์ไม่สบายใจ



   กินข้าวก็แทบจะไม่ตรงเวลาอยู่แล้วยังกินน้อยลงไปอีก การฆ่าตัวตายของคุณจันทร์กระทบจิตใจเจิ้นจนเป็นแผล หลายคืนที่เจ้าบ้านช่อฟ้าเลือกยืนนิ่งมองไปยังวิวไกลๆ หรือเดินไปหยุดยืนที่ริมสระน้ำครั้งละนานๆ



   วันนั้นที่เกิดเรื่องเกือบจะไปไม่ทันถ้าไม่ใช่เธอเข้าไปดูคุณหนูเป็นระยะๆแล้วไม่เจอ บานหน้าต่างถูกเปิดไว้จึงรีบไปบอกทุกคน คุณตองเป็นคนแรกที่ไปถึงสระ เจิ้นเลือกเดินไปดูที่ลิฟต์ เธอตามหลังเจิ้นไปจนกระทั่งได้ยินเสียงเรียก ภาพคุณตองกับคุณจันทร์ในสระทำให้เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น



   เจิ้นแทบจะล้มทั้งยืน จะเรื่องหนักหนาสาหัสขนาดไหนเธอไม่เคยเห็นเจิ้นทำอะไรไม่ถูกจนกระทั่งวันนั้น มือสั่นจนน่าสงสาร คนเสียใจแล้วร้องไห้...กับคนเสียใจแต่ร้องไห้ไม่ได้ใครทรมานกว่ากัน



   “กินไม่ลง จันทร์เป็นไงบ้างครับ”



   “บ่นเหมือนเดิมค่ะ ตลอดทางไปถึงมหาลัยเขานั่นล่ะ เห็นว่ามีคนแอบถ่ายรูปไปลงเฟสบุ๊คอะไรของเขาด้วย ทำสีผมใหม่ตัดผมใหม่เลยมีสาวๆมาชอบมั้งคะ”



   “ฝากดูด้วยครับ”



   “คุณจันทร์ก็ฝากป้าดูเจิ้น...เธอกลัวเจิ้นนอนไม่หลับ บอกว่าถ้าเจิ้นนอนไม่หลับให้เอาสินเชื่อไปได้เลย เธอรักเจิ้นนะคะ เจิ้นต้องทานข้าวเยอะๆหน่อย เดี๋ยวไม่สบายเธอจะร้องไห้อีก”



   คุณป้าแม่บ้านแอบยิ้มเมื่อเจิ้นยอมทานข้าวอีกสองสามคำก่อนจะวางช้อน เดี๋ยวนี้แทบไม่กินข้าวกลางวันจนคุณเลขาต้องขอให้ช่วยบังคับเลยต้องมายืนเฝ้าแบบนี้



   “รับชากาใหม่เลยนะคะ คุณจันทร์เลือกไว้ เห็นว่าคุณตองพาไปที่ร้านชาแล้วบอกว่าชานี้หอมให้เอามาชงให้เจิ้น ชุดกาก็เลือกมาให้เองค่ะจากบ้านคุณสุริยะ”



   ช่วงนี้เจ้านายคนเล็กแทบจะเป็นที่รักของทุกบ้าน คุณตองต้องพาเทียวไปเทียวมาเดี๋ยวบ้านใหญ่ เดี๋ยวบ้านคุณแม่เจิ้น แล้วยังมีบ้านคุณสุริยะที่จะพาไปเย็นวันอาทิตย์หลังจากไปวัดบ้าง หรือไปเย็นวันเสาร์ค้างหนึ่งคืน



   “ขอบคุณครับ รบกวนเรียกเอ็มเข้ามาให้หน่อย”



   การตัดบทสนทนาแบบสุภาพทำให้คุณป้าแม่บ้านต้องเก็บกล่องข้าวออกไปเหลือไว้แต่ชุดน้ำชา สักพักเลขาที่มักจะดูแลเรื่องส่วนตัวก็เดินเข้ามาแทนที่



   “หมอว่ายังไงบ้าง?”



   “จะเข้ามาวันเสาร์ครับ....คิดว่าถ้ามาในฐานะเพื่อนเจิ้นคุณจันทร์จะไม่กดดัน ส่วนนัดของเจิ้นพรุ่งนี้เช้าครับ”



   “อืม...เชิญมากินข้าวทั้งกลุ่มแล้วกัน ชวนเพื่อนจันทร์มาด้วย ใครนะ?....คิว?”



   “ครับ คุณคิว”



   เจิ้นพยักหน้ารับ เลขาจึงเดินออกจากห้องไป มือหนาดันตัวขึ้นจากเก้าอี้ลากเท้าไปยืนยังกำแพงกระจกที่มองเห็นวิวตึกมากมายของกรุงเทพมหานคร



   ความเครียดบางอย่างทำให้น้ำหนักที่กดลงบนบ่าทั้งสองข้างหนักกว่าที่ควรจะเป็น มากกว่าทุกครั้ง มันทำให้นอนไม่หลับ กินข้าวไม่ได้และตั้งคำถามตลอดเวลาว่า....ทำไม และ เพราะอะไร.... วนเวียนเหมือนแผ่นเสียงตกร่องจนคิดว่าตัวเองจะไม่ไหวแล้ว



   เรื่องของเจ้าจันทร์เป็นเรื่องใหญ่...และพอเป็นแบบนี้มันทำให้หายใจไม่ออก



   ความอึดอัดตรงกลางอกกำลังกัดกินอยากตะกละตะกลาม












   “เจิ้นชวนเพื่อนมากินข้าวหรอ ทำไมล่ะ ปกติไม่มานะ”



   “เอ...สงสัยปาร์ตี้ฉลองคุณจันทร์พ้นช่วงกักบริเวณแน่เลยค่ะ เห็นว่าให้ชวนคุณคิวมาด้วยนะคะ คุณจันทร์รีบโทรไปชวนเลยค่ะ ฝากถามด้วยว่าคุณคิวชอบทานอะไรจะได้ทำไว้ให้เธอ”



   “อื้อ เจิ้นหายโกรธผมแล้วแน่เลย เย้!! คืนนี้จะได้นอนกับเจิ้นไหม? แต่เหลืออีกสองวันแน่ะ ฮึ่ยยยย อีกสองวันนนนน โทรชวนคิวดีกว่า”



   มันแปลกมากจริงๆที่เจิ้นชวนเพื่อนๆมากินข้าวที่ช่อฟ้า ผมรู้จักเพื่อนเจิ้นแทบทุกคนแหละแต่เจิ้นไม่ค่อยพามานี่นา มันนานมากแล้วจริงๆนับจากครั้งสุดท้ายที่มีปาร์ตี้บนนี้ แถมยังให้ชวนคิวด้วย หรือเจิ้นอาจจะอยากจัดงานให้ผมแต่ไม่รู้จะชวนเพื่อนผมคนไหนดีเลยชวนเพื่อนตัวเองเป็นหลัก?



   ง่ะ...แล้วถ้าไม่ใช่ล่ะ แบบไม่ใช่ปาร์ตี้ของผม? แต่ไม่เป็นไรหรอก วันนั้นมันพ้นเคอเฟิวส์พอดีจะได้นอนกับเจิ้นแล้ว ดีใจจัง คิวตอบรับจะมางานเลี้ยงด้วยน้ำเสียงแปลกใจเพราะนึกว่าเจิ้นไม่ชอบตัวเอง คิวคงคิดมากไปอ่ะ เจิ้นจะทำแบบนั้นทำไมล่ะ



   คุณป้าแม่บ้านบอกว่าจะเน้นทำอาหารไทย เพราะผู้ใหญ่อาจจะกินเหล้ากันถ้ามีอะไรเผ็ดๆก็คงดี ผมเลยอาสาเป็นลูกมือตั้งแต่บ่ายวันเสาร์ เราทำกับข้าวหลายอย่างมากเพราะเพื่อนเจิ้นมีหลายคน เมนูเด็ดประจำวันนี้คือปลาหมึกนึ่งมะนาว กลิ่นหอมน้ำต้มยำฟุ้งไปทั่วห้องครัว ฝีมือคุณป้าแม่บ้านนั่นแหละ ส่วนผม...เด็กหั่นผัก



   “คุณจันทร์ระวังนะคะ เดี๋ยวมีดบาด หั่นไม่ได้ไม่ต้องฝืนนะคะ บางอันมันแข็ง”



   “อื้อ...ฮึ่ยยเจ้าผักมาให้หั่นซะดีๆ”



   “คุณจันทร์ผมทิ่มตาแล้วค่ะ มาป้ามัดให้ก่อน”



   ผมมันเริ่มจะยาวแล้วหลังจากได้วิตามินบำรุงมาเต็มขั้น แถมนับวันยิ่งอารมณ์ดีขึ้นคุณหมอบอกสักพักผมมันก็จะหายร่วงเองเพราะเกิดจากความเครียด พ่อโทรมาคุยทุกวันก่อนนอน มีคุณป้าแม่บ้านอีก ช่วงนี้มีคนคุยเยอะแยะไปหมดจนมาสังเกตว่า...ตัวเองนี่ต้องขี้เหงาขนาดไหนอ่ะ แค่แยกห้องนอนกับเจิ้นก็เครียดแล้ว ทำไมโลกมันสีหม่นลงขนาดนั้นแค่ไม่ได้นอนกับเจิ้น



   แต่ไม่เป็นไรจะไม่หม่นแล้ว จะเป็นสีรุ้งแล้ว จะได้นอนกับเจิ้นแล้ว เส้นผมจงแข็งแรง!!!!








   “ทำไมของขวัญเยอะจังเลย”



   คุณป้าแม่บ้านจัดชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวกับกางเกงยีนส์สีอ่อนให้ผม ตอนหวีผมให้ก็ให้กำลังใจว่าผมร่วงน้อยลง ช่วงนี้ผมหวาดระแวงการหวีผมเองมากเพราะกลัวรับไม่ได้ถ้ามันหมดหัว แต่ดูจากในกระจกก็เยอะอยู่นะ...



   คิวใส่หมวกไปเรียนเป็นเพื่อนด้วยเลยโดนถ่ายรูปไปลงเพจอะไรไม่รู้ด้วยกันบ่อยๆ น่าอายจะตายที่ถูกแอบถ่ายรูปอ่ะ ถ้าลืมใส่หมวกแล้วเขาเห็นหัวล้านๆกันทั้งหมาลัยจะทำยังไง ไม่โอเคเลย



   คิวมาถึงคนแรกพร้อมของขวัญกล่องใหญ่ คิวใส่เสื้อเชิ้ตสีเข้มกับกางเกงขาเดฟดูทางการสุดๆแถมยังทำหน้าตื่นเต้น คิวบอกว่ามีเลขาเสียงนิ่งๆโทรไปชวนแบบโคตรจะเป็นทางการ สักพักเพื่อนเจิ้นก็มากันพร้อมของขวัญติดไม้ติดมือมาให้ผม



   “ของจันทร์หมดเลยหรอ”



   เจิ้นดูหงุดหงิดนิดหน่อยแต่ก็พยักหน้ารับ



   “เดี๋ยวให้คุณป้าแม่บ้านเลือกไว้ให้เฉพาะมีประโยชน์ อันที่ไม่มีประโยชน์เอาไปแจกพนักงาน”



   “จันทร์อยากกินอันนั้น”



   มันฝรั่งแผ่นทอดกรอบยี่ห้อดังของอเมริกาเลยอ่ะ ที่ไทยหาซื้อต้องซุปเปอร์ที่ขายของอิมพอร์ตเท่านั้นแล้วเจิ้นก็ไม่ค่อยยอมให้ผมกินด้วย



   “กินแล้วอ้วน...”



   “ง่ะ...”



   ลืมไปเลยว่าตัวเองมีปัญหาเรื่องพุงกลมๆ ผมหน้างอให้เจิ้นบีบพุงเล่นจนพอใจ วันนี้เจิ้นอ่อนลงให้ผมนิดหน่อยแล้ว เราใส่เชิ้ตขาวเหมือนกัน กางเกงยีนส์สีเดียวกัน



   เจิ้นนั่งคุยกับเพื่อน ส่วนผมก็ชวนคิวกินแล้วโฆษณาว่าจานไหนมีฝีมือผมบ้าง คิวทำหน้าไม่เชื่อที่ผมบอกว่าผมช่วยคุณป้าแม่บ้านหั่นปลาหมึก....อะไรกัน คนอุตส่าห์โม้อ่ะ ว้าวหน่อยก็ไม่ได้ แต่ก็ช่างเหอะ ผมได้แค่หั่นผักนั่นแหละ ไม่เท่เลย



   พี่คนหนึ่งในกลุ่มเจิ้นหันมาคุยกับผมบ่อยๆ ผมไม่ค่อยได้เจอพี่คนนี้เขาค่อนข้างมีบรรยากาศสบายๆ ชวนผมคุยด้วยเรื่องแปลกๆ เขาดูใจดี เขาถามเรื่องเจิ้นด้วยหลายอย่าง แต่เป็นในเชิงขอความเห็นมากกว่า



   “พี่ขอคุยกับจันทร์สองคนหน่อยได้ไหม...เรื่องเจิ้น...เจิ้นกำลังป่วยแต่ไม่ยอมบอกใคร เผื่อจันทร์จะได้ช่วยพวกพี่สังเกตเจิ้นอีกคน”



   เจิ้นป่วย? เจิ้นเนี่ยนะป่วย! ผมรีบพยักหน้าหงึกๆพาพี่เขาไปคุยในครัว หรือว่าหนึ่งเดือนที่ผ่านมาผมจะไม่ได้สังเกตเจิ้นเลย? เพราะเราไม่ได้มอนิ่งแคร์กับไนท์แคร์หรือเปล่าเจิ้นเลยไม่ได้ตรวจสุขภาพแล้วเจิ้นก็ป่วย



   ไม่ได้นะ! คืนนี้จะต้องไนท์แคร์!
   








   เพื่อนเจิ้นบอกว่าเจิ้นมีสภาวะเครียดสูงมากต้องการกำลังใจเพราะมันอาจจะนำไปสู่โรคซึมเศร้า เจิ้นอยู่ในเกณฑ์ที่เสี่ยงโรคซึมเศร้าแล้ว ต้องการความรักและความเข้าใจจากคนในบ้าน เพื่อนเจิ้นลองให้ผมทำแบบทดสอบออนไลน์ของโรงพยาบาลหนึ่งเกี่ยวกับโรคซึมเศร้า เกณฑ์ของผมปกติ การพูดคุยซักถามเพิ่มเติมทำให้ผมไม่อยู่ในเกณฑ์สุ่มเสี่ยง



   “ทำไมพี่เก่งจัง”



   “พี่เป็นจิตแพทย์ครับ แล้วตอนนี้เจิ้นก็เป็นคนไข้ของพี่ด้วย เรื่องพวกนี้ต้องการคนใกล้ชิดเข้าใจนะ เจิ้นไม่กล้าบอกน้องจันทร์หรอก แต่พี่แอบมาบอก...ฝากดูแลเจิ้นด้วย”



   “แต่เจิ้นไม่เคยฆ่าตัวตาย...ผม ผมต่างหากที่เคย...”



   “ตอนจันทร์ทำ จันทร์คิดว่าตัวเองจะตายจริงๆหรือเปล่า บางคนอาจจะแค่ลองแล้วพอถึงจุดหนึ่งก็ล้มเลิกเพราะยังมีความกลัว แต่กลับคนที่พร้อมจะตายจริงๆ เขาจะไปเลย.....เรื่องพวกนี้มันไม่มีสัญญาณถ้าเราไม่สังเกต คนที่เป็นโรคซึมเศร้าบางคนแทบจะดูอาการไม่ออก พี่กลัวเราจะเสียเจิ้นไป”



   “เจิ้นจะทิ้งผม....”



   แค่คิดว่าเจิ้นจะจากไปมันก็.....หายใจไม่ออก แล้วตอนนั้นที่ผมคิดจะทิ้งเจิ้นไป เจิ้นจะหายใจไม่ออกแบบนี้ไหม มันแย่ถ้าเราจะจากกันไปแบบนั้น แบบที่ทิ้งอีกคนไว้



   “รักเจิ้นเยอะๆหน่อย เข้าใจเขา คนที่เป็นหรือเข้าข่ายเสี่ยงแบบเจิ้นต้องการความเข้าใจ”



   “ผม...รักเจิ้นเยอะมากเลยนะ รักมากด้วย เจิ้นคิดว่าไม่พอหรอ เนี่ยผมร่วงเลยนะ เครียดจัง เฮ้อ”



   “รักเยอะๆ แล้วเคยบอกเจิ้นยัง....บอกรักกันบ่อยๆช่วยได้นะ เจิ้นจะได้คิดว่าตัวเองยังมีใครสักคนที่รักที่ห่วงใย พวกพี่ช่วยกันบอกมันก็ไม่อินเท่าไหร่ หยาบคายกันมาตลอด”



   “อื้อ ผมจะบอกรักเจิ้นบ่อยๆ”







   การบอกรักและแสดงความรักต่อกันคงจะจำเป็นมากจริงๆ ผมไม่ค่อยเข้าใจโรคซึมเศร้านักแต่เขาบอกมันเกิดจากสารเคมีในร่างกาย เลือกได้ก็ไม่มีใครอยากเป็น เจิ้นยังไม่เป็นแต่ก็เสี่ยง ผมไม่อยากให้เจิ้นเป็น ไม่อยากให้เขาทิ้งผมไป



   ผมยังอยากเห็นเจิ้นตอนอายุสามสิบ สี่สิบ ห้าสิบ วันที่เจิ้นผมขาว วันที่เจิ้นเป็นคนแก่ๆ วันที่เจิ้นเดินไม่ไหว และอีกหลายๆวันหลายๆปี....ผมไม่อยากให้เจิ้นตาย



   หากสลับมุมมองกันวันนั้นเจิ้นจะรู้สึกแบบนี้ตอนเห็นผมไร้สติคิดจะฆ่าตัวตายไหม? ผมไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าผมจะทำสำเร็จหรือเปล่า มันจำได้...ว่าผมเกือบจะพลิกตัวขึ้นมาจากสระ แล้วก็กลายเป็นตกใจตอนที่พ่อตะโกนใส่ ผมอาจจะใจไม่แข็งพอ



   แต่ถ้าเป็นเจิ้น....เจิ้นคงไม่กระโดดน้ำแล้วลอยไปลอยมาแบบผม เจิ้นจะไม่ลังเล เจิ้นอาจจะ....ใช้วิธีที่น่ากลัวพาตัวเองจากผมไป



   ตัวเจิ้นสูงกว่า เขาอาจจะทิ้งตัวลงจากราวระเบียงที่มันสูงถึงอกผม เจิ้นจะกลายเป็นผีแทนผม แล้ว...แล้วผมก็ต้องอยู่คนเดียวตลอดชีวิตเพราะผีกับคนอยู่คนละโลกแล้ว



   เจิ้นต้องไม่มายืนมองผมมแบบที่ผมอยากทำแน่ๆอ่ะ มันดูจะเสียเวลาไปถ้ามาดูผมกินกับนอน ดูการ์ตูน คุยกับตุ๊กตา เจิ้นอาจจะมีสมาคมผี ได้เลือกเป็นประธาน ขนาดในโลกของคนเจิ้นยังเป็นเจ้าของธนาคาร เจิ้นก็คงได้เปิดช่อฟ้าสาขาต่างโลกแน่ๆ



   แล้วถ้าเจิ้นกลายเป็นผีมีอิทธิพล เจิ้นก็ยุ่งจนอาจจะลืมผมไป.... แล้วผมก็เรียนไม่เก่ง ทำอะไรก็ไม่ได้ ไม่นานก็คงผมร่วงหมดหัวตายตามเจิ้นไป



   เจิ้นจะอยากเป็นผีเป็นเพื่อนผมไหม? ผมต้องเป็นพลเมืองผีชั้นต่ำคนละเกรดกับเจิ้น แล้ว...แล้วก็แบบในหนังมาเฟียกว่าจะได้คุยกับหัวหน้าต้องฝ่าฟันลูกน้องไปก่อน แล้วกว่าจะได้เจอเจิ้น



   “เห้ยกินเหล้าไปกี่แก้วแล้วเนี่ย”



   “ฮึก....เจิ้นต้องไม่อยากคุยกับผีชั้นต่ำแน่เลยอ่ะ โฮฮฮฮฮ”



“หา”



“เห้ย น้องจันทร์เมาว่ะ ฮ่าๆๆ”



“ฮือออออออ เจิ้นก็จะมีสมุนผีกั้นไว้ ฮึก...ละ แล้วจันทร์จะไปหาเจิ้นยังไง”



“น้องจันทร์อยากหาเจิ้นหรอครับ เห้ย ดึงไอ้เจิ้นไว้ดิ้”



“ฮึก... เจิ้น โฮฮฮ จันทร์เป็นผีตามแล้ว แต่เจิ้นก็ ก็เป็นราชาผีไปก่อนแล้ว ละ แล้วจะเจอยังไงอ่ะ เจิ้นตายตอนหนุ่มๆ จันทร์อาจจะตายตอนแก่ เป็นคุณตา ฮึก.. ฮือออ”



“แล้วถ้าเจิ้นมาหาตอนนี้เลยล่ะดีไหม?”



“ไหน ไหนเจิ้น”



“ถ้าอยากเจอเจิ้นต้องร้องเพลงก่อน”



“เอาท่าเต้นแบบคุ้กกี้เสี่ยงทายด้วย”



“ห่า แก่แล้วยังติ่ง BNK แต่ให้เต้นก็ดี ไหนเต้นเร็วน้องจันทร์”



“จะพอได้ยัง”








ตาโตๆฉ่ำปรือเพราะร้องไห้ผสมกับฤทธิ์แอลกอฮอล์ เสียงร้องไห้เล็กๆยิ่งชวนหงุดหงิดที่เข้าไปปลอบไม่ได้เพราะโดนเพื่อนกันไว้ ไม่เคยให้แตะเหล้า อาจจะมีไวน์นานๆทีแต่ก็นิดเดียว ไม่คิดว่าเมาแล้วจะร้องไห้พูดเรื่องอะไรก็ไม่รู้



ต้องทำเสียงดุเพื่อนถึงจะยอมปล่อยให้ก้าวเข้าไปหา คนขี้แงก็รีบขยับเข้ามากอดคอร้องไห้พูดเรื่องผี สมาคมผีอะไรก็ไม่รู้ เจ้าจันทร์สนใจเรื่องผีมาตั้งแต่สมัยเรียน ชอบเล่าเรื่องผี ฟังเรื่องผีกับกลุ่มเพื่อนตลอด ขนาดไปบ้านแม่ก็ยังจะไปจับผี



“พี่ไม่ได้เป็นผี อยู่กับจันทร์นี่ไง..”


“ฮึก...จันทร์กลัวเจิ้นเป็นผี เป็นผีบิ๊กบอสด้วย”



“เลิกร้องไห้เร็ว ตาบวมหมด”



“ห้ามเป็นผีนะ จันทร์สู้ลูกน้องผีเจิ้นไม่ได้แน่ๆ ฮือออ”



ชักเมาจนงอแงแถมยังยึดไว้แน่นไม่ยอมให้ขยับตัวไปไหน ขายาวย่อลงช้อนตัวคนงอแงขึ้นอุ้ม เอ่ยขอตัวกับเพื่อนเข้าไปในห้องนอนใหญ่ คุณป้าแม่บ้านเดินตามเข้ามาพร้อมสินเชื่อจากห้องนอนเล็ก คนงอแงยังร้องไห้ไม่เลิกไม่สนใจตุ๊กตาตัวโปรดแต่กลับขยุ้มเสื้อเจิ้นไว้แน่น



“คิดถึงเจิ้นล่ะมั้งคะ ไม่ได้นอนด้วยหลายวันแล้ว”



รอยยิ้มจางแต้มมุมปาก ปลายจมูกแนบลงชิดแก้มชื้น กลิ่นเหล้าปะปนกับกลิ่นไอติมผลไม้ที่เจ้าตัวชอบ..และยังกลิ่นนมจางๆเฉพาะตัวทำให้ไม่อยากห่างไปไหน



“ฝากส่งแขกด้วยครับ”



คุณป้าแม่บ้านเดินออกไป ประตูห้องนอนถูกปิดลงเสียงจากด้านนอกหายไปกับบ้านประตู เหลือแต่คนงอแงที่ไม่รู้เสียใจอะไร แต่เสียงเรียกเจิ้นอย่างนั้นอย่างนี้กลับทำให้คนฟังชอบนักหนา



“ไม่ร้อง ร้องมากๆปวดหัวนะมูนนี่”



“ไม่มูนนี่ ไม่เอา ฮือออ เจิ้นจะเป็นผีไม่ได้นะ”



“ไม่เป็นผี อยู่กับมูนนี่ดีไหม?”



“ดี...สินเชื่อด้วย”



ขนาดจะอยู่ด้วยกันยังห่วงเพื่อนซี้หูยาว ตาเหลือบมองกระต่ายมือที่สามที่นอนแอ้งแม้งอยู่ข้างๆคนตัวเล็ก หมั่นไส้จนต้องเอามือผลักมันลงไปนอนกับพื้น



“พี่กับสินเชื่อรักใครมากกว่า?”



“รัก เจิ้น...แต่รักสินเชื่อด้วย ฮึก... สินเชื่อก็รักเจิ้น สินเชื่อเป็นผีด้วยได้ไหม”



เสียงหัวเราะทุ้มๆดังแผ่วเบา และความอดทนก็เริ่มจะหมดลงเมื่อจมูกแดงซุกไปไซร้มากับแผ่นอกอย่างนั้น อะไรๆที่ห่างหายไปนานมันก็ชักจะกลับมาอีกครั้ง



“ทำไมต้องทำให้อยากรังแก?”



“รังแก เจิ้นจะรังแกจันทร์หรอ....”



“พี่อยากกัดจันทร์”



“กัด กัดเลย จันทร์อยากให้เจิ้นกัด กัดแรงๆ....กัดจันทร์นะ”




(ต่อด้านล่าง)

[bambooiihallo]

ยามหกโมงเช้าที่ตื่นจนเคยชินมันชวนให้เป็นเช้าที่ขี้เกียจเพราะคนที่แยกห้องนอนไปหนึ่งเดือนกลับมานอนเคียงข้างกันในที่สุด...ผิวเนียนนุ่มเปล่าเปลือยอยู่ในอ้อมแขนซุกหน้าลงกับแผ่นอกยิ่งทำให้หัวใจอบอุ่น ยิ่งวันนี้เป็นวันอาทิตย์ไม่ต้องรีบตื่นไปทำงานและเจ้าจันทร์ไม่ต้องตื่นไปเรียน ทำให้ถือโอกาสแทะโลมไปตามตัวหอมกลิ่นนมได้มากเท่าที่ต้องการ



ความเหนอะหนะเฉอะแฉะตามลำตัวบ่งบอกว่าไนท์แคร์กันมาหลายครั้งเหลือเกิน เสื้อผ้ากระจัดกระจายไปทั้งห้อง นิ้วที่เคยเป็นแค่นิ้วเดียวได้เพิ่มเป็นสองนิ้ว....



อยากจะทำมากกว่านี้แต่ไม่อยากให้มันเกิดขึ้นพร้อมความไม่เข้าใจ เจ้าจันทร์ควรรู้ว่าทั้งเขาและตัวเองเป็นอะไรกัน มีความสัมพันธ์แบบไหน...และใจตรงกันหรือเปล่า



การดึงดันมัดมือชกก็เหมือนการข่มขืน...และเจ้าจันทร์ก็ไม่รู้ตัวว่าถูกล่วงละเมิด ความผิดติดตัวที่สลัดไม่หลุดแต่ก็ไม่คิดจะเลิกทำ...ก็แค่ยังใจดีไม่ทำให้ถึงที่สุด



ขนาดยังไม่เข้าไปทั้งหมดยังทำคนขี้แงร้องไห้แล้วร้องไห้อีก กัดลงมาจนไหล่คงเต็มไปด้วยรอยฟัน ข้างในตัวช่างอุ่นและนุ่มจนอยากฝังกายเข้าไปสักที...ถ้าน้ำเลอะเทอะทั้งหลายเหล่านี้จะถูกส่งไปอยู่ในที่ๆมันควรอยู่....ข้างใน ตรงนั้น...



แต่เป็นปากเล็กๆนี่ที่กลืนกินเข้าไปจนหมด จนสำลัก...แบบเมื่อคืนก็ทำให้พอใจได้ไม่ต่างกัน...คิดแล้วอะไรที่มันนอนนิ่งๆก็เริ่มตื่น มือเล็กของคนที่เพิ่งหลับไปตอนเกือบตีสี่ถูกดึงมากำรอบความเอาแต่ใจอันแข็งขันอีกครั้ง









“เจิ้น...อะ...”



เจิ้นจับผมอาบน้ำ ขัดทั้งตัวจนแสบไปหมด ผมตื่นมาพร้อมความเหนอะหนะไปทั้งตัว เจิ้นบอกว่าผมเมาแล้วงอแงจนกลายเป็นแบบนี้ กลิ่นคาวที่คุ้นเคยอบอวลอยู่รอบตัวเจิ้นเลยพาไปอาบน้ำ



ขาผมถูกยกขึ้นให้เท้าวางบนขอบอ่าง นั่งพิงอกเจิ้นให้เจิ้นได้ขัด....มือเจิ้นยุบยับกับผมตั้งแต่ต้นขา น่อง หน้าท้อง และ...ตรงนั้น แล้วยังฟันคมๆที่งับหูผมนี่อีก



ทำไมอาบน้ำมันเหนื่อยแบบนี้ ผมจมน้ำ หายใจไม่ออกแล้วก็ล่องลอยพร้อมคำกระซิบว่ามูนนี่เด็กดี...จะว่าไปผมไม่ได้ขอรางวัลจากเจิ้นนานแล้วนะ



ผมโทรหาคิวตอนสายๆ คิวบอกผมเมาแล้วเรื้อนมากเจิ้นเลยต้องพาเข้าไปนอน แถมคงงอแงจนเจิ้นกลับออกมาไม่ได้ทุกคนก็เลยกลับ ผมจ๋อยเลยแต่คิวบอกว่าอย่าคิดมากหายเครียดก็ดีแล้ว



พ่อมาหาตอนสิบโมง วันนี้ไปวัดวันสุดท้าย ผมชักจะชินกับการใช้วันหยุดกับพ่อ เมื่อก่อนเราไม่ได้เจอกันทุกอาทิตย์แบบนี้ มาวัดมีแค่ผมกับพ่อ แล้วถ้าจะไปนอนด้วย...ลุงหยางก็จะย้ายไปนอนห้องเล็ก



ผมคิดว่า....ตัวเองรับไม่ได้ในตอนแรก แต่พอตอนนี้มันก็ชักจะ...พอทำใจได้



ลุงหยางเหมือนเจิ้น เหมือนมาก ดูแลพ่อแทบทุกอย่าง เป็นห่วงทุกเรื่องของพ่อ บ่นพ่อเรื่องกินแล้วก็พาลมาถึงผมเพราะผมกินยากกว่าพ่ออีก สิ่งที่ไม่เหมือนคงเป็นเจิ้นไม่ด่าผมแบบที่ลุงทำ



“อยากไปเที่ยวที่ไหนไหม...แค่สองคน”



   อีกอย่างที่ผมสัมผัสได้คือแววตาพ่อไม่มั่นคงอีกแล้ว มันมีความกังวลและรู้สึกผิดทุกครั้งที่มองมา พ่อยังเหมือนเดิมแต่มันก็แค่ภายนอก



“แล้วลุงหยาง...”



“ไม่เป็นไร แค่ลูกกับพ่อ”



“อยากไปกินไอติม”



ผมเคยอยากชวนพ่อมากินไอติมชิดลมแต่ก็ไม่เคยสักที พ่อไม่ว่าง ถึงว่างบ้านเราก็อยู่ไกลแต่ร้านไอติมมันอยู่ชิดลม ผมว่าพ่อตื่นเต้นกว่าผมอีกที่ได้มากินไอติม ผมสั่งรสโปรดสองลูกให้ผมกับพ่อ



อย่างน้อยพ่อก็กินไอติมเก่งกว่าเจิ้น เราเดินเล่นกัน ไปดูร้านเสื้อผ้าที่ผมมากับเจิ้นบ่อยๆ ร้านหนังสือที่เจิ้นพามา แล้วก็ร้านอื่นๆอีกเยอะแยะ



พ่อชวนดูหนังเรื่องหนึ่งที่ใกล้จะออกโรง มันเป็นรอบค่ำกว่าจะจบก็สามทุ่ม เป็นครั้งแรกที่ได้ดูหนังกับพ่อ...ผมมีความสุขมากมันเป็นกิจกรรมง่ายๆที่ไม่เคยทำกับพ่อมาก่อน แต่...มันก็มีความอึดอัดที่พูดไม่ถูกอยู่เหมือนกัน



“พ่อยังไม่ได้ขอโทษจันทร์เลยใช่ไหม?...เรื่องที่จันทร์ได้ยิน พ่อควรจะอธิบายให้เร็วกว่านี้แต่...พ่อตกใจมาก มันเสียศูนย์ พ่อทำอะไรไม่ถูกและ...พ่อรู้สึกแย่มากที่พ่อไม่ได้เรื่องแบบนี้”



เรานั่งคุยกันอยู่ตรงเบาะนั่งหน้าโรงหนัง คืนวันอาทิตย์ไม่ค่อยมีคนแล้วคงเพราะพรุ่งนี้วันจันทร์ เลยมีแค่ผมกับพ่อแล้วก็บางคนที่นั่งห่างออกไปไกลๆ



“ผม...ผมไม่เข้าใจว่าทำไม...”



“จันทร์เกิดมาตอนที่พ่อกับแม่ไม่พร้อม แต่พ่ออยากจะเก็บลูกไว้...พ่อไม่อยากทำร้ายอีกหนึ่งชีวิตที่กำลังจะเกิดมาแล้ว...เป็นลูกพ่อเองด้วย มันเป็นความรับผิดชอบอย่างหนึ่งพ่อคิดแค่นั้น...แต่ลูกเกิดมาตัวขาวจั๊วะ ตัวก็เล็กนิดเดียว ร้องไห้ดังลั่นโรงบาล พ่อก็ใจง่ายรักลูกไปดื้อๆ ความคิดเด็กๆที่อยากให้ลูกมีครอบครัวที่สมบูรณ์ พ่อเคยเป็นเด็กกำพร้ามาก่อน มันแย่มากที่ถูกตั้งคำถามว่าพ่อแม่ไปไหน พ่อไม่อยากให้จันทร์เป็นแบบนั้น...แม่ของลูกถึงยังอยู่กับเรา”



เสียงของพ่อสั่น ผมไม่รู้ว่าตัวเองจะต้องพูดอะไรมันเป็นเรื่องอธิบายยากมาก ผมรู้ว่าพ่อรัก รู้สึกมาตลอด แต่มันก็รู้สึกแย่ที่รู้ว่าพ่อกับแม่ฝืนกันขนาดไหน



“แม่..เขารักลูก อาจจะรักช้ากว่าพ่อจนยกเลิกเงื่อนไขเห็นแก่ตัวนั้นไม่ทัน พ่อจ้างแม่ให้เป็นแม่ของลูก หลายครั้งที่มันเกินสัญญาแต่เพราะแม่เขารัก...จันทร์ไม่ใช่ภาระของพ่อหรือแม่ เราทั้งคู่รักลูกแต่....ใช่ เราไม่ได้รักกัน พ่อมีคุณสุริยะ แม่ก็มี...คนอื่น”



“เขาจะฆ่าพ่อ จันทร์ได้ยิน...”



“เขารักแม่มาก รักมากจนรับไม่ได้ที่คนรักจะมาเจอแฟนเก่าแบบพ่อ การที่เราต้องมาอยู่ด้วยกันเวลาลูกมาอยู่ด้วยบางทีมันกินเวลาหลายวัน”



“แล้วลุงหยาง?”



“พ่อเลิกกับเขา ตอนพ่อรู้ว่าตัวเองจะมีจันทร์พ่อขอเลิกกับคุณสุริยะ พ่ออยากเป็นพ่อที่ดี ไม่อยากให้ลูกเกิดมาไม่พร้อมแม้จะเป็นแค่..แค่การรับผิดชอบ พ่อขอแม่แต่งงาน เราตั้งใจจะแต่งกันจริงๆถึงจะไม่ใช่ด้วยความรัก”



“แม่ไม่อยากแต่งกับพ่อหรอ”



“แม่กับพ่อเราโตมาในสภาพสังคมที่ต่างกัน พ่อชินกับธรรมเนียมของเยว่ไปแล้วแต่แม่ไม่ใช่ กฏเกณฑ์และวัฒนธรรมของบ้านเราแม่ปรับตัวไม่ได้ อย่าโกรธแม่นะลูก ตอนนั้นแม่ยังไม่ยี่สิบเลย ยังเด็ก...พ่อก็เด็ก รับไม่ได้ที่แม่ไม่อยากอยู่ที่นี่ แม่เขากดดัน และยิ่งท้องอยู่...เขาเลยปฏิเสธการจะมีลูก แต่...ลูกก็เกิดมาและแม่เขาก็รัก”



“รักช้า...แต่เขาก็รักผมใช่ไหม แบบที่พ่อบอก ไม่ใช่เพราะเงิน”



“ลูกเป็นความรักของพ่อกับแม่...ไว้พ่อพาไปหาแม่นะ แต่...ขอให้ผ่านช่วงนี้ไปก่อน พ่อระแวงเรื่องแฟนใหม่แม่ เขาเคยทำร้ายพ่อ เขาก็อาจจะมาทำร้ายลูก จนกว่าจะแน่ใจ...ขอได้ไหม?”



“เขา...คือลุงที่พ่อไม่ชอบใช่ไหม..ลุงที่เลี้ยงผี”



พ่อพยักหน้ารับ ผมพอจะเข้าใจความซับซ้อนของชีวิตตัวเองขึ้นมานิดหน่อย มันก็พูดไม่ได้หรอกว่า....โอเครับได้ แต่...ผมเชื่อว่าตัวเองจะเข้าใจในภายหลัง อย่างน้อยตอนนี้พ่อก็พูดความจริงแล้ว...พ่อคงอึดอัด



“ผม...ผมเข้าใจ ก็เสียใจนะ มัน ตกใจมากกว่า ละ แล้วก็ไม่รู้ว่ายังไง แต่...รักพ่อนะ แล้วก็รักแม่ด้วย”



“ขอโทษที่แย่นะ...ให้โอกาสพ่อได้ไหม พ่อจะไม่ปิดบังอะไรจันทร์อีก จันทร์ไม่คิดสั้นแล้วนะลูก....ทุกคนรักจันทร์ ลูกไม่ใช่ภาระของใคร เรื่องลุงหยาง จริงๆก็ไม่อยากให้จันทร์เจอเขา แต่เขาขอให้จันทร์คุ้นเคยกับเขาก่อน แต่ถ้าจันทร์ไม่โอเค พ่อก็จะย้ายออกมา ลูกมีสิทธิ์เลือก”



“เขาก็ดี...ดีกับพ่อ จันทร์เจอลุง...อาทิตย์ละวันแบบนี้ไปเรื่อยๆก่อนได้ไหม...ละ แล้วค่อยคิด”



“โอเค แมนๆคุยกันแล้วนะ?”



พ่อพาผมมาส่งที่ช่อฟ้า อยู่คุยกับเจิ้นนิดหน่อยแล้วก็ออกไป ผมเล่าเรื่องที่ไปเที่ยวกับพ่อ คุยกับพ่อแล้วก็เรื่องที่ผมตัดสินใจลงไปให้เจิ้นฟัง เจิ้นไม่ออกความเห็นอะไรแค่พยักหน้าไปเรื่อยๆ



“มูนนี่ของพี่เก่งมาก”



“จันทร์รักพ่อ รักแม่....รักเจิ้นด้วยนะ”



“พี่ก็รักจันทร์ ช่วงนี้บอกรักพี่บ่อยนะเนี่ย”



“จันทร์จะบอกบ่อยๆ เจิ้นรำคาญไหม?”



“ไม่...พี่ชอบ ไหนมาบอกอีกเร็ว”



เจิ้นดึงผมไปนั่งตัก ผมเลยแกล้งตะโกนรักเจิ้นใส่หูจนเจิ้นสะดุ้ง สุดท้ายก็เลยโดนเจิ้นจักจี้แล้วก็จบลงที่เราจูบกัน ผมดีใจที่ได้จูบเจิ้นอีก ได้กลับมาเอาเปรียบเจิ้นเหมือนเดิมหลังจากโดนเคอฟิวส์ไป



ปากเจิ้นนุ่ม...ลิ้นเจิ้นก็นุ่ม... คำพูดของเจิ้นเวลากระซิบข้างหูก็ทำให้หัวใจพองโต



มีความสุขจัง



รากผมที่อ่อนแอได้วิตามินเจิ้นมาเติมเต็มแล้ว แฮปปี้สุดๆ <3


=================


ตกลงคนป่วยเป็นเจิ้น ฮืออออออ สงสารเจิ้น มากอดน้องเร้ววว

ใครถามหาคุณสุริยะหรอคะ เขาเป็นใครคะ?
เจิ้นเป็นพระเอกนะคะ อาจจะเหมือนตัวร้ายแต่ไม่ใช่จริงๆ
ส่วนลุงหยางเป็นตัวประกอบค่ะ อาจจะเหมือนพระเอก แต่ไม่ใช่จริงๆ อิอิ


ช่วงอธิบายและตอบข้อสงสัย 5555+ ยาวหน่อยนะ


ขอโทษที่ทำหลายคนขัดใจนะคะ แต่ก็คงไม่เปลี่ยนเนื้อเรื่องอ่ะค่ะ ฮือออ ขอความเห็นใจ พอดีเรื่องพ่อมันต้องมี เพราะเรื่องมันมาเวย์นี้แต่แรกอะนะ ที่มูนนี่ไปอยู่กับเจิ้นแต่เด็กอะไรอย่างนั้น เราไม่อยากให้พ่อรับมือเรื่องการฆ่าตัวตายได้แบบโปรเฟสชั่นเนลด้วย อยากให้เป็นโมเม้นคนปกติ ที่ตกใจ ทำอะไรไม่ถูก พอมีสติก็ค่อยคุยกัน


ส่วนคำหยาบคายเจิ้นกับตอง ก็เหมือนจะเคยเกริ่นไปตอนก่อนๆนู้นว่าเยว่เขาโวยวายใส่กันมาก่อน นึกถึงคนไทยเชื้อสายจีนตะโกนคุยกันอ่ะค่ะ ที่เขาพูดจาดีๆคือเพื่อไม่ให้จันทร์ติดนิสัยไปด้วย พอโมโหเลยกลับไปเวอร์ชั่นเดิม 5555+ คนอ่านอาจจะไม่ชินเพราะมาเจอทุกคนตอนเลิกโวยวายแล้ว อิอิ


ส่วนเรื่องเจิ้นเลี้ยงน้องแต่เด็ก ก็อธิบายไปแล้วอีกว่าเขาเพิ่งย้ายมาอยู่กันสองคนตอนเจิ้นรับตำแหน่งเจ้าของช่อฟ้าแทนปู่ ก่อนหน้านั้นอยู่บ้านใหญ่มีทั้งปู่ พ่อ แม่เจิ้นเลี้ยงน้องเนอะ เจิ้นตอนเจอน้องอายุสิบหกเอง ก็จนทำงานเต็มตัวถึงได้มาเลี้ยงน้องคนเดียว


บางทีดีเทลมันเยอะ มีคำพูดที่อาจจะโผล่มาประโยคเดียวแต่ดึงมาเป็นโครงเรื่องแล้วก็อาจจะมองข้ามไปได้ เราก็อธิบายไม่ชัดเจนเพราะเป็นคนชอบทิ้งๆไว้ให้คิด ตีความเล่นๆ 555+  บางอย่างมันจะดูเป็นปัญหาโลกสวยหน่อยๆเพราะผ่านมุมมองน้อง เรื่องนิสัยร้ายๆของเจิ้นเลยเบาลง เพราะน้องเข้าข้างเจิ้นหมด พูดอะไรก็เชื่อเป็นลัทธิวิตามินเจิ้น ส่วนเรื่องที่น้องรู้สึกอย่างการไม่ชอบลุงหยาง ลุงก็จะดูร้ายกว่าปกติเพราะน้องอคติ อะไรทำนองนี้


เป็นการเล่าสื่ออารมณ์ในมุมมองตัวละคร อย่างมูนนี่ก็ไม่ได้จะตั้งใจฆ่าตัวตายจริงๆ ไม่งั้นน้องคงไม่สงสัยทำไมตัวเองไม่จมน้ำ เป็นผีเปียกหรอกค่ะ...พอดีไปพูดคุยกับคนที่เคยเป็นโรคซึมเศร้ามาจริงๆและเคยฆ่าตัวตายแต่คนมาช่วยไว้ เขาบอกไม่คิดอะไรหรอก คิดแค่ว่าจะไป เราก็ไม่รู้เคสคนอื่น แต่ก็เอาที่ได้รับรู้มาประยุกต์กับมูนนี่


ตัวอย่างการเล่าในมุมมองเด็กๆของมูนนี่ น้องโดนทำโทษแค่นอนสองทุ่มครึ่ง แยกห้องนอน ซึ่งปกติเจิ้นก็พาเข้านอนเวลาไล่เลี่ยแบบนี้อยู่แล้ว และแค่ไม่นั่งไปส่งโรงเรียนด้วย กินข้าวใช้ชีวิตก็ปกติ ในเวย์ของคนอื่นเขาก็มองแค่เป็นการทำโทษเบสิคๆเพราะมูนนี่ก็นอนเวลานี้ คัดลายมือก็เนาะ ปกติของเด็กๆเวลาครูให้คัด แค่มันเยอะ แล้วก็ไปวัด พ่อก็ไปด้วย แต่น้องรับรู้ว่าตัวเองผิด มันคือเคอฟิวส์ที่เหมือนมีกิจกรรมให้ทำ แล้วเจิ้นโกรธก็เลยเครียด ผมร่วง


โดนพ่อตีก็ตบหน้าอาจจะแรงเพราะผิดมาก แต่ตีมือนี่ก็เบาๆนะ พ่อเอามือตีพ่อเจ็บด้วย จันทร์ไม่เคยถูกตี ไม่ชินกับความเครียด รีแอคชั่นเลยออกมาดูเวอร์ ก็ตามนิสัยน้อง...



ที่อธิบายทั้งหมดคือความเห็นของเราในมุมมองคนเขียนค่ะ 555+ อาจจะไม่ถูกใจ แต่อยากชวนวิเคราะห์ตาม ไหนๆคนก็เม้นประเด็นนี้เยอะ เราชอบนะที่แบบมีคนตั้งข้อสังเกตนั่นนี่โน่น คือพวกคุณอ่านละเอียดจริงๆ นับถือมาก แล้วแบบ...มีเหตุผลอ่ะ
ส่วนในจุดที่เรามองข้ามไป เราก็จะนำไปปรับปรุงและแก้ไขจ้า


ขอบคุณค่ะ

[Petit.K]

กรี๊ดดดดด มาแล้ววว ปักกก

น้องมูนนี่ได้กลับมายังอณาเขตสีรุ้งแล้ว ดีใจกับน้อง55555 หวังว่าจะได้มีช่วงรื่นเริงไปนานๆ
สรุปสินเชื่อคือพระเอกค่ะ มูนนี่ดูจะเลือกไว้ข้างกายตลอด
และเราจะทีมคุณหยางตลอดไปปป หรือจนกว่าเจิ้นจะทำตัวชัดเจนว่าจะไม่มีดราม่าเรื้องสาวๆมาให้คนอ่านระแวง5555555

[❣☾月亮☽❣]

ไนท์แคร์กันเยอะๆนะ อิอิ

[เนเน่]

น้องเมาได้น่ารักมากค่ะแอบมโนไปไกลด้วยสรุปคนที่ป่วยเป็นเจิ้นใช่มั้ยคะ มูนนี่หนูต้องรักษาเจิ้นแล้วนะคะบอกรักเจิ้นบ่อยๆเจิ้นจะได้หายป่วยน๊า

[kinjikung]

หายผมร่วงซักที อ่านทีไรรู้สึกเหมือนเจิ้นเลี้ยงต้อยเด็ก 5 ขวบตลอดเลย 555 เจิ้นเลี้ยงน้องมาได้แบบบริสุทธิ์มาก ตกลงเจิ้นใช่ไหมที่ป่วยแต่มีหมอมาก็ดีคอยอธิบายจันทร์ในเรื่องต่าง ๆ

[whistle]

มูนนี่ต้องบอกรักเจิ้นมากๆนะ

[punthipha]

พ่อคุยกับจันทร์แล้ว จันทร์ดูโตขึ้นเยอะเลย

[dreammed46]

เจิ้นจะเป็นไรมั้ยยยยยยน ฮือออ
มูนนี่น่ารักมากเลย
หนูต้องเป็นกำลังใจให้เจิ้นนะ เด็กดี

[♥►MAGNOLIA◄♥]

เจิ้น จันทร์ 
เจิ้นจันทร์ เติมเต็มกัน ขาดกันไม่ได้
จันทร์ผมแข็งแรงล้ว ได้วิตามินเจิ้น
ที่มาจากไนท์แคร์สินะ
       
 

[BAKA]

รักความลั้นล้าของมูนนี่ รากผมได้รับวิตามินเจิ้นแล้วเนอะ เอ็นดู

[mild-dy]

 

[ka[ze]na]

ค่อยๆโตขึ้นนะมูนนี่

[Supparang-k]

ก็คิดอยู่ว่าเจิ้นต้องนอยเรื่องน้องหนักมาก   มารู้ว่าเจิ้นป่วยเสี่ยงเป็นโรคซึมเศร้าอันนี้คือเข้าใจเลยจ้า   สงสารเจิ้น  ฝากดูแลเจิ้นด้วยนะน้องจันทร์

[mybear_sr]

สงสารเจิ้น;^;
มูนนนนนี่~~ เอ็นดูทุกอย่างที่เป็นหนูเลย

[Pam_ban]

นอนแรกที่รู้ว่าเจิ้นป่วยก็รู้สึกเห็นใจ แต่มาเจอมุกเอาเปรียบเจิ้นของเจ้าจันทร์ กลับเห็นใจน้องมากกว่า    ยังคงไม่โตเหมือนเดิม 



รอตอนต่อไปนะคะ


 

[Snowermyhae]

เกลียดเวลาอ่านเจอจันทร์บอกตัวเองเอาเปรียบเจิ้น หนูวววว ลูกกกกก เขาแทะๆเล็มๆหนูมาตั้งแต่อายุเท่าไหร่แล้ว กำไรจนชาตินี้ก็คืนไม่หมดค่ะมูนนี่ 55555555555555 

[imac]

จันทร์บอกรักเจิ้นบ่อยๆนะ

[ก้มหน้าก้มตา]

 
ในความคิดเราไม่ต้องเปลี่ยนอะไรหรอกค่ะ
สนุกแล้ว

อย่าเครียดกับคอมเม้นท์นะคะ
ช่วงนี้เป็นห่วงนักเขียนหลายๆๆท่านเลย

ป่วยเป็นซึมเศร้ากันเยอะ

ไม่รู้ความเครียดจากงานเขียนเป็นตัวกระตุ้นหรือเปล่า


 
ขอบคุณนะคะที่แต่งวรรณกรรมสนุกๆให้อ่าน

[kataiyai]

เจ้าจันทร์มีความสุขตลอด

เครียดได้แป็บเดียวยังผมร่วง

[B52]

มูนนี่กลับมาเว่อร์วังได้เหมือนเดิมแล้ว ดีใจ~~~