หัวข้อ: IN CONTROL ... ในปกครอง : Special Chapter : NubNab : July 17, 18 : P.115

[JanJanIsHappy]

ตลกอ่ะ น้องงงงง55555555555

[JustWait]

 

แต่ชัดเจนมากนะว่าน้องไม่ได้คิดเรื่องแต่งกับคนอื่นเลย ขอช่อฟ้าเนี่ย

[Snowermyhae]

โอ้โหหห ธนาคารแลกตุ๊กตากระต่ายยย แบบนี้ก็ได้เหรอคะมูนนี่ 55555555555

[｡Atlas]

เอาเป็นว่าน้องก็เก็ทอยู่ใช่ม้าาว่าแต่งกับเจิ้น เห็นขอช่อฟ้า อิอิ
ชอบที่มูนนี่เป็นแบบนี้ น่ารักใส ๆ แบบที่เป็นแบบนี้จริง ๆ
ใครอยู่ด้วยก็ต้องมีความสุข กอดน้อง 

[labelle]

เจ้าจันทร์เอ้ยยย น้องยังต้องเรียนรู้อีกเยอะ จนตอนนี้ก็ยังไม่เข้าใจ
ต้องอาศัยการบอก การอธิบายเยอะขึ้น และให้เจ้าจันทร์ได้ทำ
ความเสียใจของน้องมันหนักหนามาก เปราะบางมาก

จริงๆ ไม่มีใครผิดนะ ที่เลี้ยงเจ้าจันทร์มาแบบนี้
แค่ลืมไปว่า น้องจะใช้ชีวิตยังไงถ้าต้องอยู่คนเดียว

คนปกติที่สุดคือคุณสุริยะค่ะ ต้องปล่อยเจ้าจันทร์ไปอยู่ด้วยบ่อยๆ นะ
เหมือนเจ้าจันทร์ได้ปลดปล่อยตัวเอง ออกจากกรอบ

ตลกเจ้าจันทร์ เถียงกันอยู่ดีๆ พอพูดเรื่องกัด ทำไมอยากรู้ 5555

พ่อได้เวลาอธิบายแล้ว และอย่างน้อยน้องก็พอเข้าใจ

เจิ้น เจ้าจันทร์รอไนท์แคร์หนักมาก เพราะเจิ้นป่วย
แต่เข้าใจว่า กลัวเจ้าจันทร์ป่วยไม่ใช่หรอคะ ถึงต้องให้หมอมาคุยด้วย
ถึงขั้นยอมจัดปาร์ตี้เพื่อให้เจ้าจันทร์ได้พบหมอ
เรื่องเจิ้นเรื่องใหญ่ ขนาดให้ทำแบบทดสอบ เจ้าจันทร์ยังทำได้

แต่สรุปแล้วเจิ้นป่วย เพราะเครียดกว่า คิดว่าน้องไม่รัก รักที่ให้ไม่พอ

เอาใจช่วยทุกคนค่ะ เพราะช่วงนี้พีคกันเหลือเกิน

[snoopy]

เจิ้นเอากระต่ายหูยาวแลกกับช่อฟ้าเลยหรอ
เจ้ามูนนี่ช่างน่าฟัดจริงๆเชียว   

[full]

หนูจันทร์เป็นคนตลก น่ารักอ่ะ

[didididia]

ในส่วนของแหวนนั้น...ยังไงดีคะเจิ้นน้องอยากอวด

[Jiraapp]

เจ้าจันทร์หรือมาร์ชเมลโล่อ่ะลูก นุ่มนิ่มเหลือเกิน

[punthipha]

เม็ดเท่าบ้าน เด็กจริงๆเจ้าจันทร์

[wanirahot]

อยู่กับจันทร์แล้วมีความสุข

[ka[ze]na]

น่ารักแท้เด็กน้อย

[QueenPlai]

เรารักเจิ้นนะ

[QueenPlai]

น้องจันทร์55555

[zombi]

ชอบสพี่ซัน มากกกก
อยากเห็นตอนพี่ซันเถียงกับลูกกระต่ายบ่อยๆ

[klaew]

ตลก #มูนนี่สายฮา

[monalism]

ฮาอะ ตลกจันทร์ 

[เป็ดอนุบาล]

       555แหวนแบบนั้นอายุเท่าไรกันถึงจะทันต้อง20ปีขึ้นไปซินะ
ไม่รู้ตอนนี้มีขายอีกไหมตอนเด็กๆจำได้ว่าต้องแอบแม่กินเพราะแม่กลัวฟันผุเลยไม่ค่อยชอบใจนักเวลาเรากินลูกอมหรือของหวานแล้วไม่รีบแปรงฟัน
      มีแม่เป็นหมอฟันชีวิตก็จะลำบากหน่อยๆแต่โตมามีแต่คนชมว่าฟันสวยนี่คือข้อดีของการมีแม่เป็นหมอฟัน555

[loverken]

พ่อคุณเอ้ยย เจิ้นจอมวางแผน

[natty.poko]

ถถถถ มูนนี่น้อยย

[bambooiihallo]

Chapter 29 Healing



   เจิ้นนอนไม่หลับ...



   สามคืนแล้วที่เจิ้นจะลุกออกไปกลางดึก ผมตื่นมาเข้าห้องน้ำแล้วไม่เจอเจิ้นในคืนแรก อีกสองคืนผมรู้สึกว่าเจิ้นลุกออกไป มันเป็นแบบนี้... ผมเดินหาเจิ้นรอบบ้านแล้วเจอเจิ้นยืนมองท้องฟ้าอยู่ด้านนอก ยืนนิ่งๆ มองไปไกลๆ จากนั้นก็เดินไปหยุดยืนที่สระว่ายน้ำ...เป็นชั่วโมงจนเกือบเช้าถึงกลับมานอน



   การนอนไม่หลับเป็นรีแอคชั่นอย่างหนึ่งของสภาวะที่เจิ้นต้องเจอ เจิ้นเหมือนปกติทุกอย่างแต่คงเพราะเจิ้นไม่อยากให้ผมเป็นห่วง ผมคุยไลน์กับพี่หมอบ่อยๆ



   การฆ่าตัวตายของผมเป็นแผลใจอันเหวอะหวะของเจิ้น...เจิ้นโทษตัวเองว่ารักผมไม่พอทำให้ผมตัดสินใจจะจากโลกนี้ไป เขาโทษว่าเป็นเพราะเขาไม่อาจทำให้ผมมั่นใจ...ก็เลยเลือกจะใจร้ายกับตัวเอง



   ความคิดและการตัดสินใจชั่วขณะของผม...เป็นแค่....อาการตกใจอย่างหนัก แต่ผลกระทบที่เกิดกับเจิ้น...มันหนักหนาหว่า เจิ้นไม่ร้องไห้เหมือนผม เขายืนนิ่งท่ามกลางความมืดอันโดดเดี่ยว



   ขั้นตอนการเยียวยาที่ผมพอจะทำได้คือต้องให้เจิ้นเชื่อว่าผมรับรู้ความรักของเจิ้น ซึ่งผมก็เชื่อว่าเจิ้นรักผมจริงๆมันไม่ยาก แค่ต้องใช้เวลา



   ผมไม่อยากเสียเจิ้นไป ไม่อยากให้เจิ้นนอนไม่หลับ ขอบตาเจิ้นช่วงนี้ฉายความอ่อนล้า....พี่หมอบอกว่าอาจจะต้องกินยานอนหลับ



   เจิ้นเคยกินยานอนหลับมาก่อนแต่มันก็นานมากแล้ว สมัยก่อนเจิ้นยังไม่ชินกับการทำงานก็ถึงกับเครียดจนต้องพึ่งยาตามที่คุณหมอแนะนำ แต่คราวนี้ไม่ใช่เรื่องงาน...เป็นเรื่องผม



   “เจิ้น รักนะจุ้บๆ”



   ผมทำนิ้วชี้กับนิ้วโป้งไขว่กันเป็นมินิฮาร์ทให้เจิ้นก่อนลงจากรถ เขาหัวเราะ หอมเหม่งผม บอกให้ผมตั้งใจเรียน...ผมพยายามหาวิธีบอกรักที่มันจะไม่ซ้ำจำเจๆ เดี๋ยวเจิ้นจะเคยชินกับมันจนไม่ค่อยใจเต้นตึกตัก



   จริงๆก็ไม่รู้ว่าใจเจิ้นจะเต้นไหม แต่คนบอกรักอย่างผมหัวใจเต้นรัวมากเลย เขินง้ะ








   การสอบมิดเทอมผ่านไปด้วยความบอบช้ำของผม อ่านเท่าไหร่ก็ไม่เข้าหัวกลัวเกรดออกมาแล้วเจิ้นตกใจว่าผมเป็นคนหรือควายมาก ขนาดคิวช่วยติวให้ผมก็ว่ามัน...ทำไม่ค่อยได้เลย



   ผมรู้ว่าตัวเองเรียนไม่เก่ง แต่ก็เลือกเรียนอะไรที่มันยากขนาดนี้เพราะเจิ้น...อยากจะทำงานกับเจิ้น อยากช่วยเจิ้น แต่ตอนนี้ยังช่วยตัวเองไม่ได้เลย ฮือออ ทำไมยากจังเลย



   “เอาน่า เราก็ทำไม่ค่อยได้”



   คิวพาผมไปกินไอติมชิดลมปลอบใจ



ช่วงสอบมันไม่มีเรียน พอตอนเช้าสอบเสร็จก็ว่าง...เราเลยไปกินไอติมแล้วคิวจะแวะไปส่ง แต่ผมต้องโทรไปขออนุญาตเจิ้นก่อนนะไม่งั้นลุงคนขับรถจะมารอ



ในห้างมีงานโชว์รถยี่ห้อเดียวกับเจิ้นอยู่ คิวบอกรุ่นเดียวกับเจิ้นราคาแพงมาก ผมไม่รู้เรื่องพวกนี้หรอกเจิ้นขับอะไรผมก็นั่งด้วยหมด จนกระทั่งคิวเปิดโบรชัวร์ให้ดู...


บ้าไปแล้ว!!!! รถแคบขนาดสองที่นั่งกับเบาะเล็กๆด้านหลังที่ถ้าจะนั่งก็เบียดมากแบบนั้นราคาขนาดนี้ได้ยังไง ไม่แฟร์เลย!!!



“ราคานี้รถตู้ยังคุ้มกว่าเลยอ่ะคิว นั่งได้สองคนเอง อย่าซื้อเลย งกมากคนขาย”



คิวทำหน้าเอือมใส่ผม แต่ผมก็ยังบ่นต่อว่าเจิ้นเป็นเจ้าของธนาคารแท้ๆทำไมใช้รถไม่คุ้มเลย แถมไม่ค่อยจะขับอีก ตอนเช้ามาส่งผมก็รถเบนซ์ อันนี้เข้าใจได้เพราะมีฉากกั้นคนขับกับด้านหลังด้วย แต่เบาะหลังก็กว้างนะ โอยยเจิ้นทำแบบนี้ได้ยังไงเนี่ย



“มันเป็นสปอร์ตคาร์ไงจันทร์ ขับเร็วมาก ทำความเร็วได้ดี เกาะถนน”



“....กรุงเทพมันเร็วได้ด้วยหรอ?”



คิวชะงักก่อนจะทำท่าอยากเขย่าหัวผม ก็มันจริงอ้ะ เจิ้นจะขับได้เร็วก็ต้องผ่านเขตกรุงเทพไปก่อนเหอะ ในกรุงเทพมันแปปติดๆ แปปๆติด จักรยานยังไวกว่าสปอร์ตคาร์อีกเหอะ



ผมมากินไอติมร้านประจำ คิวบ่นว่าผมกินไอติมโคตรแพง ลูกละสองร้อยกว่าบาท ผมก็ไม่รู้เหมือนกันเจิ้นพามากินแต่ร้านนี้เพราะร้านอื่นมันชอบเป็นรสชาติทั่วไปไม่ค่อยมีผลไม้เยอะๆ แล้วหลายร้านก็ชอบทำอะไรที่มีช็อคโกแลตซึ่งผมแพ้



เราเดินผ่านร้านผ้าพันคอที่ผมเคยมาซื้อให้น้องรหัส คิวดีดนิ้วแล้วหันมาหาผม



“เออ จำได้ช่วงก่อนมันมีข่าวเจิ้นซื้อผ้าพันคอได้ดาราคนหนึ่ง เป็นรูปแอบถ่ายมั้งอยู่ร้านนี้เลย เห็นแซวว่าเป็นผืนสีขาวลายทองๆ”



“เอ๋....”



ทำไมลายเดียวกับเจิ้นซื้อให้ผมเลยล่ะ แพร พิมพิลาหรอ...ก็เจิ้นไม่ยุ่งกับเขานี่



“ใครหรอ...”



“อริญ ชื่อประมาณนี้ สวยอยู่”



เจ้าหลุมดำจอมเขมือบขยับตัวอย่างขี้เกียจในอกผม....ถ้าเจิ้นอยู่ตรงนี้ผมคงจะรีบเข้าไปกอดแขนเจิ้นแล้วก็มองเขา เขาจะได้รู้ว่าหึง



จะดึงให้แขนหลุดเลย!








ผมกับคิวเดินเล่นไปจนเกือบบ่ายเจิ้นก็มา เจิ้นจะเลี้ยงข้าวผมกับคิวเลยยังไม่ได้กินอะไรนอกจากไอติม เจิ้นเลือกร้านอาหารฝรั่งที่นานๆครั้งเราจะกิน คิวกินอะไรก็ได้ก็เลยไม่มีปัญหา เจิ้นสั่งแลมป์ให้ตัวเอง แล้วพาสต้าซอสครีมกุ้งให้ผม แล้วก็พีชปั่น



“ซุปเห็ดด้วยครับ ขอก่อนอันอื่น เดี๋ยวจันทร์กินซุปก่อนกินไอติมมามันเย็นท้องจะปวดท้อง”



“อื้อ”



เจิ้นให้กินอะไรผมก็กินหมดแหละ



ผมเริ่มฟ้องเจิ้นเรื่องสอบที่ยากมากจนทำแทบไม่ได้ คิวบอกผมปลงตกไปเอง อย่าเพิ่งคิดมากจนกว่าผลสอบจะออก เจิ้นไม่พูดอะไรแค่จับหัวผมโยกไปมา



“อย่าคิดมาก เดี๋ยวผมร่วงอีก”



“งื้ออ ตอนนี้ร่วงน้อยลงแล้ว”



“จะได้เลิกใส่หมวกคู่กันสักที ใส่หมวกจนผมจะร่วงตามละ”



“เพื่อนกันต้องผมร่วงไปด้วยกันดิ”



เจิ้นหลุดขำออกมา ผมคิดว่าเจิ้นน่าจะเลิกไม่ชอบคิวแล้ว อันที่จริงก็ไม่แน่ใจว่าเขาไม่ชอบกันไหมแต่ชวนคิวมาปาร์ตี้ มากินข้าวด้วยแบบนี้เจิ้นน่าจะโอเค แล้วคิวก็ดูหายเกร็ง



ก่อนแยกกันเจิ้นให้บัตรสมาชิกร้านต่างๆที่ทำโปรโมชั่นกับธนาคารให้คิวไปหนึ่งชุด เป็นของกำนัลให้ลูกค้าอย่างหนึ่งของช่อฟ้า บัตรสมาชิกจะสกรีนลายจากธนาคารเป็นลิมิเต็ดอิดิชั่นสำหรับคนชอบสะสม



“ทำไมไม่ให้จันทร์บ้างอ่ะ”



“เคยจ่ายเงินเองด้วยหรอ?”



เราเดินผ่านร้านผ้าพันคออีกครั้งเพราะที่จอดรถพิเศษอยู่ชั้นนี้ ผมรีบคว้าหมับที่แขนเจิ้นแล้วดึงๆๆๆ เจิ้นก้มมามองผมเลิกคิ้วงงๆ



“หึงนะ...ยิ้มอะไร หึงอยู่นะ จันทร์จริงจังด้วย เนี่ยเจ้าหลุมดำมันกัดจันทร์ด้วย”



“ไหน...หึงอะไรพี่ครับมูนนี่ อย่าบอกนะว่าหึงที่พี่ให้บัตรคิว?”



เจิ้นดึงแขนเอาจากอ้อมแขนผมแล้วสอดเข้ามาโอบเอวแทน



“ใครจะไปหึงอันนั่นเล่า ก็คิวบอกเคยเห็นข่าวว่าเจิ้นซื้อผ้าพันคอร้านนี้ให้คนชื่ออริญ...มีรูปด้วย ลายเดียวกับจันทร์ด้วย”



   เจิ้นทำหน้านึกแล้วก็หัวเราะออกมาเบาๆ



“จำได้ไหม...วันที่เรามาซื้อของให้น้องรหัสจันทร์ แล้วจันทร์ไปเข้าห้องน้ำให้พี่รอตรงนี้ เขามาทักเห็นพี่ถือผืนของจันทร์...ก็เลยซื้อไปอีกผืนลายเดียวกัน ก็แค่นั้นเอง”



“ไม่มีอะไรแน่นะ”



“คิ้วขมวดแล้ว...พี่จะไปมีอะไรกับใครได้ยังไงล่ะ มูนนี่ของพี่อยู่นี่ทั้งคน”



เจ้าหลุมดำกลับไปนอนหลับสนิท แต่หัวใจผมกลับเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมา ทำไมเขินจังก็ไม่รู้ เขินเยอะแยะไปหมดเลย แต่ดีใจเยอะกว่า



“เจิ้นก็เป็นของจันทร์ ยึดแล้ว ไม่คืนให้ปู่ด้วยด้วย”










ผมพยายามเพิ่มความสุขให้กับเจิ้น สังเกตว่าเจิ้นจะชอบให้ผมเข้าครัวทำกับข้าวถึงฝีมือแปดสิบเปอร์เซ็นจะเป็นคุณป้าแม่บ้านก็เถอะ แต่เจิ้นจะชมว่าผมมีความพยายามและเก่งมาก เขาจะกินได้เยอะ



คุณป้าแม่บ้านบอกว่าเจิ้นทานน้อยช่วงนี้ ผมเลยพยายามจะทำกับข้าวให้เจิ้นบ่อยๆ ตอนกลางวันก็จะโทรมาหาบังคับให้เจิ้นกินเยอะๆ แทบจะทุกเย็นถ้าเป็นไปได้ก็จะเข้าครัว เปลี่ยนเมนูไปเรื่อยๆ สถิติการกินของเจิ้นเริ่มมากขึ้นจนคุณป้าแม่บ้านพอใจ



แล้วผมกัหัดชงสมูทตี้ปั่น เอาผลไม้สดหอมๆที่เจิ้นชอบมาทำ ไม่ต้องใส่น้ำเชื่อมหรืออะไรที่เพิ่มความหวานเลยเพราะเจิ้นไม่กินหวาน มันก็เลยง่าย เหลือแต่น้ำแข็งนี่ล่ะที่ยาก บางวันก็ละเอียด บางวันก็เป็นก้อนจนเจิ้นเคี้ยวกรุบๆ



แล้วก็หัดทำเยลลี่เมลอน คุณป้าแม่บ้านคว้านลูกเมลอนตรงกลางออกให้ผมใส่เยลลี่รสผลไม้รวม เอาแช่ตู้เย็นจนเยลลี่นุ่มหนึบหนับแล้วก็ผ่าออกมาเป็นซีกๆจะได้ทั้งเนื้อเมลอนและเยลลี่หอมๆ



ผมว่า...ผมมีความสุขกับการทำกับข้าวมากเลย ถึงจะยังจับอะไรไม่คล่องแต่คิดว่าผมอยากจะพัฒนาตัวเองขึ้นไปอีก หรือผมจะเพิ่งค้นพ้บตัวเองว่าชอบทำอาหาร?



“อยากเปลี่ยนไปเรียนสาขาอาหารไหม?”



เจิ้นถาม...แต่ผมก็ลังเล ถ้าไปเรียนทำอาหารผมก็ต้องเริ่มใหม่ ซิ่วใหม่ แล้วก็ความตั้งใจที่จะช่วยงานเจิ้นก็ต้องพับเก็บลงไป แต่ก็อยากเรียน...



“จันทร์...ไม่แน่ใจ”



“งั้นลงเป็นคอร์สวันเสาร์อาทิตย์แทน? ให้ครูมาสอนที่นี่ก็ได้ คุณป้าจะได้ช่วยดูด้วย”



“อื้อ เอาแบบนั้นก็ได้ เย้ เจิ้นอยากกินอะไรจันทร์จะเรียนอันแรกเลย”



“อยากกิน...นม”



“งั้นจันทร์ออกไปเอา...อ้ะ...”



นมที่เจิ้นอยากกิน....มันนมผม....ฟันคมของเจิ้น ปากของเจิ้น..... ดูดแรงขนาดนั้นมันก็ไม่มีนมออกมาหรอกนะ... แต่เจิ้นก็ไม่สนใจ....ดูดจนผมหมดแรง กัดจนผมหายใจไม่ออก จมน้ำ...และล่องลอย



คนนะไม่ใช่ของกิน!!







พ่อเห็นด้วยที่ผมจะเรียนทำอาหารเพิ่ม คุณปู่ก็ยิ่งเห็นด้วยกลายเป็นว่าเจิ้นไม่ต้องจัดการอะไรเพราะคุณแม่เจิ้นจะมาสอนเอง แค่ต้องพาผมไปส่งที่บ้านใหญ่ แม่ครัวที่บ้านใหญ่มีหลายคนที่จะช่วยเหลือสกิลการทำอาหารของผมให้อัพเลเวลอย่างว่องไว



คุณแม่เจิ้นดีใจมากที่ได้สอนผมทำกับข้าว คุณแม่บอกอยากสอนให้ลูกสาวมานานแล้วแต่มีแค่เจิ้นคนเดียวเพราะคุณแม่มีลูกยาก เจิ้นก็ไม่เคยอยากทำอาหาร...ผมนึกภาพเจิ้นทำกับข้าวไม่ออกเหมือนกัน



เราหัดทำอย่างง่ายๆก่อนพวกผัดที่ไม่ต้องใส่เครื่องเยอะ แกงจืดใส่เห็ดหอม แล้วก็ทำขนมหวานกัน ผมช่วยปั้นเม็ดบัวลอยกลมๆ แอบทำวงรีๆบ้าง รูปอื่นบ้าง เหมือนปั้นดินน้ำมันแต่นุ่มนิ่มกว่า



“ปั้นรูปอะไรคะลูกจันทร์”



“อันนี้รูปดาวให้เจิ้น ทำไมดาวจันทร์เบี้ยวๆจัง”



“สวยแล้วจ้ะ มาต้มบัวลอยกัน”



มื้อเย็นทุกคนชมผมจนตัวลอย พอถึงตอนของหวานลงคุณแม่ก็บอกว่าผมปั้นเม็ดบัวลอยรูปดาวให้เจิ้นด้วย แต่ปรากฏเจ้าดาวดันไปอยู่ในถ้วยพ่อผม พ่อรีบตักเข้าปากจนเจิ้นถลึงตาใส่



พ่อกับเจิ้นช่วงนี้เหมือนจะสู้กัน แต่สู้กันแย่งบัวลอยมันก็แปลกๆ ชอบจ้องหน้ากันแล้วยิ้มชั่วร้าย คุณแม่บอกว่าเจิ้นกับพ่อผมเป็นแบบนี้มานานแล้ว เพราะวัยไม่ห่างกันมากก็เลยเป็นเพื่อนเล่นกันมา...พ่อผมอายุสิบสามเก้า เจิ้นยี่สิบเก้า ส่วนผมสิบเก้า...อายุเราเรียงกันสิบยี่สิบสามสิบแบบนี้ มันก็ตลกๆดี



พ่อกับเจิ้นเล่นด้วยกัน....เขาเล่นอะไรกันหรอ?



“อย่ารู้เลย สองคนนี้ชอบเล่นอะไรแผลงๆ ปู่ล่ะปวดหัว โชคดีนะจันทร์ไม่ได้นิสัยพวกนี้มา ไม่งั้นปู่จะไม่กลับมาไทยแล้ว”



แต่ผมก็รู้สึกได้ว่าพ่อกับเจิ้นสนิทกัน...เป็นความสัมพันธ์แบบสนิทแต่ก็สู้กัน ทะเลาะแต่ก็รักกัน งงจังเลยอ่ะ









ลุงหยางปรากฏตัวในวันอาทิตย์ที่ผมสัญญากับพ่อไว้ว่าจะเจอลุงอาทิตย์ละหนึ่งวัน ลุงพาผมกับพ่อไปเดินห้าง เราแค่กินข้าวกันตามปกติแล้วก็ซื้อของในซูเปอร์ ลุงหยางเข็นรถตามพ่อที่เลือกซื้อนั่นนี่โน่นแบบพิถีพิถันมาก ส่วนลุงก็ชวนผมเลือกขนม แล้วพ่อก็ด่า แล้วก็หยิบออก แล้วลุงก็หยิบใหม่



“ดุชิบหาย จะให้กินแต่ไอ้คุ้กกี้ธัญพืชนี่หรือไง? มันต้องขนมแกล้มเบียร์ใช่ไหม?”



“ผมชอบกินคุ้กกี้ธัญพืช”



ลุงถลึงตาใส่แล้วว่าผมเป็นกระต่ายกินแต่ผักเลยเตี้ย ส่วนพ่อก็เป็นหัวหน้ากองกำลังเท้าปุย ผมสงสัยว่าจริงๆแล้วใครกันแน่ที่ชอบกระต่าย พ่อไม่เห็นพูดถึงกระต่ายมีแต่ลุงนั่นแหละ...ผมว่าลุงหยางเป็นแฟนคลับกระต่ายตัวจริงแหงๆ



สุดท้ายลุงหยางก็ชนะในสงครามขนม เพราะถ้าพ่อไม่ยอมลุงจะกัดหูพ่อตรงนี้เลย ผมรู้สึกว่าลุงจะทำจริงแน่ๆเพราะพ่อหน้าแดงไปถึงหู อาการหน้าแดงคืออาการเขิน... มันดูออกชัดมากกกกกกกกก



พ่อเขินลุงหยาง...ฮึ่ยหงุดหงิด



“นี่เจ้าลูกกระต่าย กินเบียร์ไหม? หรือชอบไวน์”



“ไวน์ เอาหอมๆ”



ผมจิบได้บ้างนิดหน่อย แก้วเดียวก็พอแล้ว เจิ้นชอบจิบไวน์เวลากินอาหารฝรั่ง หรือบางทีอารมณ์ดีๆก็จิบไวน์เหมือนกัน แต่ผมนิดเดียวก็พอ



“งั้นขวดนี้แล้วกัน”



“คุณสุริยะ คุณชวนลูกผมทำอะไร?”



“ชวนจิบไวน์ อย่าดุดิตอง ลูกตองโตแล้วนะ จิบไวน์แค่นี้ใช่ไหมไอ้ลูกกระต่าย”



ผมพยักหน้าหงึกๆ ไม่ได้อยากจิบไวน์นะแต่พอลุงบอกผมโตแล้วผมก็รู้สึกว่าการโตแล้วมันสามารถทำอะไรได้มากขึ้นอ่ะ การจิบไวน์ก็น่าจะเหมารวมในแพคเกจ “โตแล้ว” ของผมด้วย



ตอนเย็นพ่อสั่งอาหารฝรั่งมาเพราะผมกับลุงหยางจะดื่มไวน์กัน พ่อผมไม่ได้ทำกับข้าวอร่อยนักหรอก ลุงหยางบอกซื้อกินเถอะถ้าไม่อยากตาย คนที่ทำกับข้าวอร่อยคือแม่... ผมยังคุยกับแม่บ่อยๆนะแม่อยากเจอผม แต่...ผมก็ไม่อยากให้พ่อเป็นอันตรายเลยปฏิเสธไป หลายครั้งผมก็อยากถามแม่ว่าแม่รักผมจริงๆใช่ไหมแต่ก็ไม่กล้า...



   ลุงหยางรินไวน์ให้ผมกับพ่อ พ่อสั่งให้ผมดื่มได้แค่แก้วเดียวเพราะคุยกับเจิ้นแล้วเจิ้นให้ลิมิตไม่เกินนั้นแล้วจะมารับตอนทุ่มครึ่งด้วย



   แต่พอพ่อเผลอลุงก็รินให้อีก แล้วไวน์อันนี้ก็หอมมาก นุ่มลิ้นจนผมขอแก้วที่สามตอนพ่อไปเข้าห้องน้ำ ลุงหยางหัวเราะชอบใจว่าผมเป็นลูกกระต่ายขี้เมา



   “ลุงก็เป็นพระอาทิตย์ขี้เมา!”



   “ใครกันแน่ ดื่มไปอย่าพูดมาก นานๆทีจะได้ดื่มต้องเอาให้คุ้ม”



   “อื้อ อร่อยจัง”



    ผมว่ามันเกินจิบไวน์...ตอนนี้ผมดื่มแบบแก้วต่อแก้วจนเริ่มมึน ลุงหยางพูดอะไรไม่รู้ผมหัวเราะอย่างเดียว ขำสารพัดสารเพ แม้แต่ตอนพ่อโวยวายผมก็ยังขำ



   ตอนเจิ้นมาผมก็ยังหัวเราะ แต่ไวน์หายไปแล้ว ผมพยายามขอเจิ้นดื่มต่อแต่เขาบอกให้ไปดื่มที่บ้าน ลุงหยางบอกว่าค่อยมาดื่มใหม่ ผมเลยบังคับลุงเกี่ยวก้อยว่าจะซื้อให้ผมอีก



   ผมหัวเราะไปตลอดทางจนถึงช่อฟ้า ร่างกายร้อนผ่าวแม้แต่ตอนที่เจิ้นเช็ดตัวให้ มันวูบวาบไปหมดแล้วผมก็อยากให้เจิ้นกัด...อยู่ดีๆก็อยากให้เจิ้นไนท์แคร์



   “เจิ้น....กัดจันทร์ที”



   เจิ้นกัดผมจนเหนื่อย...ผมเริ่มเคยชินกับการที่มีนิ้วเข้ามาอยู่ในร่างกาย และการถูกเจิ้นรดน้ำจนเต็มหน้าไปหมด ผมชอบเสียงครางต่ำของเจิ้น....ผมยาวที่หล่นลงมา ร่างกายที่เปล่าเปลือยบนตัวผม



   จนผมรู้สึก...ว่าอยากได้มากกว่านี้ แต่ไม่รู้ว่าที่อยากได้มันคืออะไร














   ผมชวนเจิ้นไปเดินนิทรรศการอาหารจากญี่ปุ่นด้วยกัน ผมตั้งใจมากว่าจะต้องไปให้ได้เพราะเขามีคอร์สสอนทำอาหารญี่ปุ่นมาจัดบูทด้วย ผมชวนคุณแม่กับคุณป้าแม่บ้านไปด้วยกัน เจิ้นเลยให้เอารถตู้ไปไม่ต้องขับเอง ผมชอบเวลาเจิ้นออกมาข้างนอกกับคุณแม่มาก เพราะเจิ้นจะถือกระเป๋าให้คุณแม่ตลอด เจิ้นไม่ค่อยแสดงความรักกับครอบครัวเท่าไหร่แต่จะเป็นการใส่ใจเล็กๆน้อยๆมากกว่า แล้วก็เดินจูงมือกัน ส่วนผมก็เดินข้างคุณป้าแม่บ้านช่วยกันรับโบรชัวร์แล้วก็เข้าแถวชิมขนม



   “ลูกจันทร์ได้คอร์สเรียนยังคะ แม่เห็นกินจนแก้มป่อง”



   “ง่ะ..”



   ผมรีบงับเมลอนปังเข้าปากจนหมด ขนมญี่ปุ่นอร่อยมากแล้วเจิ้นก็ตามใจให้ผมซื้อเยอะแยะไปหมดเลย คุณแม่ก็ชอบซื้อ สุดท้ายผมก็ไม่ได้สนใจคอร์สเรียน...เพราะคุณแม่บอกคอร์สไม่ค่อยน่าสนใจ ไว้ค่อยหาเชฟจากโรงแรมที่เขารับสอนดีกว่า คุณแม่ถนัดอาหารไทยกับอาหารจีนแล้วก็พวกขนม แต่ผมสนใจอาหารญี่ปุ่นก็เลยต้องหาครูกัน



   ตอนเย็นเราไปกินข้าวที่บ้านคุณพ่อคุณแม่เจิ้นกัน คุณแม่เจิ้นสอนผมนึ่งขนมจีบ ขนมจีบตามร้านจะลูกเล็ก แต่ถ้าเราทำเองเราก็ทำไซส์ใหญ่ๆ แถมใส่กุ้งกรอบๆได้ทั้งตัว



   เจิ้นนั่งเล่นหมากล้อมกับคุณพ่อที่ชั้นบน บ้านคุณพ่อคุณแม่เจิ้นเป็นบ้านจัดสรรในโครงการค่อนข้างใหญ่ สองชั้นในพื้นที่ร้อยห้าสิบตารางวา ห้าห้องนอน แต่ไม่ได้ทำเป็นห้องนอนทั้งหมด มีห้องทำงาน ห้องงานฝีมือของคุณแม่ ห้องพักผ่อนของครอบครัวที่เจิ้นกับคุณพ่อเล่นหมากล้อมกัน



   “ลูกจันทร์ชอบปลูกดอกไม้ไหมลูก?”



   “ไม่เคยปลูกครับ..แหะๆ”



   “ลองปลูกดูไหมจ๊ะ ช่วยให้ผ่อนคลายด้วยนะ ดอกไม้สวยๆก็ทำให้สดชื่น นี่ก็ชอบให้พ่อเขาเอาไปใส่แจกันที่โต๊ะทำงาน เวสาเห็นจะได้รู้ตัวว่าต้องรีบกลับบ้าน ฮึ่ม”



   คุณแม่ทำหน้าจริงจังจนผมขำ ผมว่าคุณพ่อเจิ้นรักคุณแม่มากเลย ปู่บอกว่าโชคดีที่แม่เจิ้นรักผู้ชายคนนี้ จะกี่ปีๆก็รักแม่มั่นคง แถมยังกลับบ้านตรงเวลา



   แล้วเจิ้นจะรักใครสักคนไปตลอดชีวิตแบบคุณพ่อเหมือนกันไหม?



   ความคิดว่าเจิ้นจะรักใครสักคนทำให้มือผมชะงัก เจ้าไส้ขนมจีบถูกบีบจนกุ้งทะลักออกมา....เจ้าหลุมดำขยับเขยื้อนตัวหาวนิดหน่อย...ทำไมแค่คิดเองนะ แค่สมมมุติเอง...ทำไมมันก็รู้สึกแย่แล้ว



   “ถอนหายใจอะไรคะลูก อุ้ยกุ้งหลุดออกมาแล้ว”



   “ผม...ง่ะ คิดอะไรนิดหน่อยครับ”



   “ไหน เล่าให้ฟังได้นะคะ เรื่องลูกชายผมยาวของแม่หรือเปล่า?”



   “เอ๋...ดูออกด้วยหรอ ง่ะ...”



   “คิกๆ ลูกจันทร์ไม่สบายใจเรื่องไหน เดี๋ยวคุณแม่ช่วยคิดค่ะ”



   “ก็....แค่คิดว่าเจิ้นจะรักใครสักคนแบบที่คุณพ่อรักคุณแม่หรือเปล่า”



   “เรื่องนี้ต้องให้พี่เขาพิสูจน์ตัวเอง คำพูดใครๆก็พูดได้ แต่ระยะเวลายาวนานต่างหากที่จะพิสูจน์ว่าเขารักเราจริงไหม....ลูกจันทร์ค่อยๆสังเกตความรักของพี่เขาไปเรื่อยๆก็จะเข้าใจเอง”



   “หา เง้อ ทำไมต้องผมล่ะ”



   “แล้วลูกจันทร์ไม่อยากอยู่กับพี่เขาแล้วหรอลูก?”



   “ไม่ใช่นะครับ ผมอยากอยู่กับเจิ้น”



   “นั่นไงก็ต้องพิสูจน์ตัวเองเหมือนกันนะว่าอยากอยู่กับเจิ้นจริงๆไหม ไม่ใช่ปีหน้าเบื่อลูกชายแม่แล้ว เจิ้นยิ่งน่าเบื่ออยู่ด้วย”



   “เจิ้นไม่ได้น่าเบื่อนะครับ”



   ผมพยายามปกป้องเจิ้นสุดๆ แต่คุณแม่กลับหัวเราะคิกคัก



   “งั้นคงมีแต่จันทร์ที่จะอยู่กับพี่เขาได้แล้วล่ะ ขนาดพ่อกับแม่ยังหนีเจิ้นกันเลย จันทร์ดูแลพี่เขาหน่อยนะลูก..ไม่มีใครคบแล้ว น่าสงสาร”



   เจิ้นไม่มีใครครบแล้ว?



   หรือว่าที่เจิ้นไม่ค่อยพาเพื่อนมาเพราะจริงๆแล้วไม่มีเพื่อน?
พวกเพื่อนสนิทของเจิ้นก็เลิกสนิทแล้วเลยแบบเป็นแค่นานๆมานัดเจอกันสักที เรื่องเพื่อนอาจจะเป็นอีกปัจจัยหนึ่งที่ทำให้เจิ้นเครียด เจิ้นคงไม่กล้าบอกใครว่าเพื่อนเลิกคบ...



ทะ ทำไมล่ะ? ทำไมเจิ้นต้องไม่มีคนคบด้วย หรือเพราะเจิ้นนิสัยไม่ดี ไม่จริงนะ เจิ้นออกจะนิสัยดี หรือเพราะความบ้างานของเจิ้นทำให้ไม่มีเวลาให้เพื่อนๆ




หรืออีกเหตุผลหนึ่งคือผมงอแงเจิ้นก็เลยต้องมาอยู่กับผมอดใช้เวลากับเพื่อนๆ เพื่อนๆก็เลยเลิกคบ... หรือจะเรื่องเงิน? แบบว่าเจิ้นไม่ให้เพื่อนยืมเงิน



“ขมวดคิ้วอะไรตั้งแต่อยู่บ้านแม่แล้ว คิดมากอะไรอีกหืม?”



“เจิ้น...ทำไมไม่มีคนคบเจิ้นล่ะ”



“หืม?”



“ก็คุณแม่บอกว่าเจิ้นไม่มีคนคบแล้วให้จันทร์ช่วยดูแลเจิ้นด้วย จันทร์ก็สังเกตว่าเจิ้นไม่ค่อยชวนเพื่อนมาที่ช่อฟ้าเลย นานๆทีถึงมาเลยคิดว่า...เพื่อนอาจจะเลิกคบเจิ้นแล้วหรือเปล่า ไม่ได้นะเจิ้น เจิ้นต้องเปิดอกคุยกับเพื่อนนะ ลูกผู้ชายต้องพูดกันตรงๆ แมนๆคุยกัน ไม่งั้นแก่ไปเป็นคนตาไม่มีสมาคมคนแก่ให้อยู่นะ”



“เป็นห่วงพี่หรอมูนนี่?”



เจิ้นขำ...ขำอะไรเล่า คนเขาจริงจังมามูนน่งมูนนี่ ตอนนี้ไม่ได้ไม่ขำนะ เจิ้นกำลังมีปัญหาในการเข้าสังคม อาการแปลกแยกจากสังคมเป็นอาการหนึ่งของคนเป็นโรคซึมเศร้าด้วย ไม่โอเคเลย



“เจิ้นต้องไปปาร์ตี้!”



“ปาร์ตี้? เช่น?”



“ก็แบบไปผับ กินเหล้ากับเพื่อน กินข้าวกับเพื่อน เดินเที่ยวกับเพื่อน เล่าเรื่องผีกัน เล่นไพ่ ไปนอนบ้านเพื่อนไง แบบที่จันทร์ทำอ้ะ”



“ถ้าพี่ไปนอนบ้านเพื่อน...แล้วจันทร์จะนอนกับใคร”



“ก็....จันทร์จะอดทนคืนหนึ่งก็ได้ หรือไม่ก็....พาจันทร์ไปนอนด้วย”









ปากเล็กเจื้อยแจ้วอย่างนั้นอย่างนี้ทั้งขำทั้งเอ็นดู เจิ้นไม่ได้แยกตัวจากเพื่อนแต่เพราะเพื่อนแต่ละคนมันไม่น่าไว้ใจจนเลิกชวนปนบังคับไม่ให้มาหาที่ช่อฟ้า เพราะชอบมาแกล้งเจ้าจันทร์แล้วคนโดนแกล้งก็ไม่รู้เรื่องอะไรเลย แล้วเจ้าจันทร์ก็เป็นคนพูดจาเจื้อยแจ้วแบบนี้...ใครๆก็อยากคุยด้วย ปาร์ตี้ล่าสุดก็มีแต่คนแกล้งแหย่ซื้อของขวัญให้น้องกันเป็นแถวเพื่อยั่วโมโหเขา



แล้วนี่จะให้พาไปนอนบ้านเพื่อนด้วยอีก...ฝันไปเถอะมูนนี่ นอกจากเข้าค่ายอย่าหวังจะได้ไปนอนบ้านคนอื่น



วิธีการกระชับสัมพันธ์หน่อมแน้มชวนหัวเราะถูกนำเสนออย่างจริงจังจนอยากจะเซ็นต์อนุมัติให้ทั้งหมด ผู้ชายอายุจะสามสิบให้ไปนอนบ้านกันแล้วเล่าเรื่องผี...มีการไล่ไปกินเหล้า เดี๋ยวคนเสนอก็งอแงเองถ้าไปจริงๆ



“พี่ซ้อมกระชับสัมพันธ์กับจันทร์ก่อนได้ไหม?”



“กับจันทร์หรอ?”



“ใช่ จะได้ฝึกไว้ก่อนพอไปกระชับสัมพันธ์กับเพื่อนๆจะได้ไม่อายเขา”



“อื้อ! งั้นเริ่มจากอะไรดีล่ะ เล่นไพ่ เล่าเรื่องผี กินเหล้า....หรือว่า...”



“นอนด้วยกัน”



แขนแกร่งโอบเอวคนตัวเล็กเดินเข้าห้องนอน ปล่อยคนเชี่ยวชาญการนอนบ้านเพื่อนพูดไปเรื่อยเปื่อย ยิ่งฟังก็ยิ่งขำ ยิ่งมองก็ยิ่งน่ารัก...จนอยากรังแก



“งื้อ....ไปนอนบ้านเพื่อนเขาไม่ไนท์แคร์นะ! อันนี้ของจันทร์คนเดียว”



“ก็ตอนนี้นอนกับจันทร์...ไหน...พี่กัดตรงไหนก่อนดี?”









ปลายจมูกแตะสัมผัสไปตามผิวขาวนุ่มหอมกลิ่นนม...คนโดนไนท์แคร์จนเหนื่อยครางประท้วงการรบกวน เสียงเล็กบ่นงุ้งงิ้งฟังชัดบ้างไม่ชัดบ้าง



“เจิ้น..”



“หืม?”



“ถ้าไนท์แคร์แล้วเจิ้นนอนหลับ...ไนท์แคร์จันทร์บ่อยๆก็ได้นะ...จันทร์อยากให้เจิ้นนอนหลับฝันดี”



ปลายจมูกที่กำลังหอมหัวไหล่เนียนชะงัก...การลุกออกไปกลางดึกทั้งที่คิดว่าอีกฝ่ายหลับแล้วกลับโดนจับได้ จะมีก็แต่คืนที่ได้สัมผัสกันเช่นนี้ที่พอจะทำให้เหนื่อยล้าและหลับลงได้บ้าง...มูนนี่ของเขาสังเกตเห็น



“พี่ทำจันทร์กังวลหรือเปล่า?”



“จันทร์เป็นห่วง ไม่กังวล แต่...ห่วงนะ”



แขนแกร่งกระชับร่างอีกคนมากอดแน่น ไม่รู้ทำไมถึงรักพระจันทร์กลิ่นนมได้มากขนาดนี้ คงเพราะพระจันทร์ของเขาน่ารัก...



“งั้น...พี่ไนท์แคร์วันเว้นวันเลยนะ?”



เสียงประท้วงเล็กๆตะแง้วๆบ่นแล้วบ่นอีกว่าเหนื่อยหนาสาหัส แค่สามวันเว้นสามวันยังพอไหวถ้าวันเว้นวันคงไม่ต้องทำมาหากินอะไรแล้ว...



ก็จะทำมาหากินไปทำไมล่ะ...เงินทุกวันนี้ก็ใช้ไม่หมดแล้วศศิมณฑล

========================



ตอนนี้ไม่ดราม่าแล้ววว แถมมูนนี่พยายามช่วยเจิ้นสุดๆ โตขึ้นอีกนิดละมีชวนลุงหยางเมาด้วย 5555+

เรามีแพลนจะแจกตุ๊กตากระต่ายสำหรับคนอ่านในปกครอง 1 รางวัล ตอนนี้กำลังหาซื้อนะคะ ขอเช็คกระแสก่อนว่าคนอ่านเยอะไหม เพราะกะจะเอาตัวใหญ่ 555+ กลัวซื้อมาละแป้กไม่มีใครร่วมเล่นกิจกรรม ฮืออออ อาจจะลดไซส์ตามความเหมาะสมและตามแต้มบุญว่าจะหาซื้อได้ไหม แหะๆ

ขอบคุณทุกคอมเม้นจ้ะ

[Pam_ban]

รอร่วมสนุกอยู่นะคะ  ขอเป็นกระต่ายกลิ่นนมได้ป่าว     ชอบความจ้อไม่หยุดของเจ้าจันทร์  และความเป็นคู่กัดน้าตองกับหลานเจิ้น    น้องเริ่มจะโตแล้ว รู้ตัวว่าชอบอะไรและทำอะไรได้ดีเพื่อเจิ้น คือความน่ารักใสๆ ของน้อง แต่อาการอยากถูกกัดนี่รู้สึกจะหนักขึ้นกว่าเดิมหลายจุดนะคะ 


รอตอนต่อไปค่ะ


 

[พัดลม]

 มูนนี่หนูใจกล้ามากนะค่ะ ขอเจิ้นไนท์แคร์บ่อยๆ

รอตอนต่อไปนะค่ะ

[pktherabbit]

 ทีมเจิ้น

[sripaerrr]

เอาใจช่วยให้เจื้นก้าวผ่านเจ้าหลุมดำในใจที่กำลังกัดกินตัวเองได้อย่างสมกับเป็นเจิ้น มูนนี่เด็กดีเป็นกำลังใจที่น่าเอ็นดูมากกก 

ถ้าเรามีที่ยึดเหนี่ยว พักพิงทางใจอย่างมูนนี่คงเป็นอะไรที่สบายใจได้เลยว่าทุกอย่างมันต้องดีขึ้น

[krazy_kess]

มูนนี่สมเป็นกระต่าย ตื่นตูมง่ายมาก แถมเป็นตุเป็นตะอีกต่างหาก 55555 หวังว่ามูนนี่จะเรียนรู้ได้ไวๆ

[donutnoi]

เมื่อไหร่จันทร์จะ20   

[sun.bunny]

เจ้าจันทร์น่ารักจังเลยลู้กกกกกกกก อยู่ด้วยกันเรื่อยๆแบบนี้มุ้งมิ้งๆดีจริงๆ 

[anandawan]

เดี๋ยวๆๆๆ  "ถูกเจิ้นรดน้ำจนเต็มหน้า" คืออะไร เจิ้นน ชั้นจะฟ้องพ่อตอง เอาฝักบัวรดหน้าน้องทำไม เดี๋ยวน้องเป็นหวัด

[B52]

เอ็นดูความพยายามของเจ้าจันทร์