หัวข้อ: IN CONTROL ... ในปกครอง : Special Chapter : NubNab : July 17, 18 : P.115

[kitty]

มูนนี่น่ารักกกกกกกกก )

[A_Narciso]

  มูนนี่ลู๊กกกกกก  หนูจะเมาแล้วขอเจิ้นกัดยังงี้ไม่ด๊ายยยย

[Ginny Jinny]

เจ้าจันทร์น่ารรักขึ้นทุกวัน 

[mystery Y]

จันทร์น่ารัก

[labelle]

เจ้าจันทร์คะ หนูจะช่วยให้เจิ้นแบบนี้ไม่ได้
หนูยังไม่ถึง 20 อย่ามาเรียกร้องมากกว่านิ้วนะ
แย่แน่ๆ เจ้าจันทร์ สงสัยวันเกิด 20 คงไม่ต้องรอข้ามวันเลย

เจิ้นร้าย เนียน ทำไรก็เข้าทางไปหมด
เจ้าจันทร์ก็ตามน้ำไปอีก จริงๆ คือตามไม่ทัน 55555

ยังรู้นะว่า ไนท์แคร์ทำกับจันทร์ได้คนเดียวสิ ทำกับเพื่อนไม่ได้
แต่ทำไมเจ้าจันทร์ไม่เข้าใจล่ะ ว่ามันมากกว่าไนท์แคร์ 

[Tiffany]

จันทร์ต้องช่วยเจิ้นให้นอนหลับฝันดีทุกคืนนะ

[พิศตะวัน]

 

[kinjikung]

โตขึ้นอีกนิดแล้วจันทร์

[whistle]

ยิ่งอ่านยิ่งหลงมูนนี่........

[punthipha]

เจ้าจันทร์ ลูกกระต่าย สมชื่อ

[ka[ze]na]

น่าร๊ากกกก

[full]

ทำไมมูนนี่ต้องน่ารักขนาดนี่นอกจากทำให้เจิ้นรักแล้วขอรักมูนนี่อีกคนได้ไหมมม

[Septemberry]

เจ้าจันทร์รู๊กกกกกกกกกกก ตะไมหนูน่ารักน่าฟัดดดยังงงงี้รู๊กกกกก เจิ้นถึงได้หวงยิ่งกว่าจงอางหวงไข่

[wanirahot]

อ่านหนักมากค่ะ ชอบมากเรื่องนี้ ติดค่า

[donut4top]

รางวัลขอเป็นกระต่ายแบบสินเชื่อได้เปล่าคะ5555

[bambooiihallo]

Chapter 30 The Answer



   การไนท์แคร์วันเว้นวันไม่ได้ทำให้เจิ้นนอนหลับสนิทได้ร้อยเปอร์เซ็นอย่างที่ผมคิด...ผมเห็นยานอนหลับที่คุณป้าแม่บ้านเตรียมให้เจิ้นในบางวัน ผมไม่อยากให้เจิ้นกิน....มันไม่ดี แต่...แต่ผมก็ทำให้เจิ้นนอนหลับไม่ได้



   ผมอยากจะให้ตัวเองย้อนกลับไปในวันนั้นได้ ผมจะไม่คิดสั้น ผมอยากให้ตัวเองแค่นั่งร้องไห้....เจิ้นจะได้ไม่เป็นแบบนี้ เขาจะได้ไม่เป็นแผลข้างใน แต่ไม่มีใครย้อนเวลาได้แบบในแฮรี่พอร์ตเตอร์ ผมเลยต้องเยียวยาความรู้สึกเจิ้น



   ซึ่ง....ไม่รู้ว่าแผลมันกว้างขนาดไหน เจิ้นไม่เคยบอก...ไม่เคยพูด จริงๆมันอาจจะไม่ใช่การที่ผมบอกรักเจิ้นทุกวันแต่มันควรเริ่มจาก...จะทำยังไงให้เจิ้นเปิดใจ



   กำแพงรอบตัวเจิ้นมันสูง...สูงมาก และผมเคยได้สิทธิพิเศษที่จะเข้าไปอยู่ในกำแพงนั้นแต่ตอนนี้มันไม่ได้เปิดออกรอผมอีกแล้ว ความเหมือนเดิมที่ไม่เหมือนเดิม



   การที่ผมพยายามชวนเจิ้นออกไปข้างนอก ไปนั่นไปนี่ หรือทำอะไรใหม่ๆไม่ได้ทำให้เจิ้นหาย...แต่มันเป็นการฝืนอย่างหนึ่ง เจิ้นทำเหมือนมีความสุขไปกับผม แต่ความสุขของเจิ้นจริงๆไม่น่าจะใช่แบบนั้น



   ความสุขของเจิ้น...โจทย์ที่ผมคิดไม่ออกว่าคำตอบคืออะไร







   “ความสุขของเจิ้นคืออะไรหรอครับ?”



   ผมเลือกถามคุณป้าแม่บ้านคนแรกตอนเราทำอาหารเย็นให้เจิ้นกัน คุณป้าแม่บ้านอาจจะตอบโจทย์นี้ได้เพราะป้าเลี้ยงเจิ้นมาตั้งแต่เด็กๆ



   “ความนสุขของเจิ้นหรอคะ? อืมน่าจะเป็น คุณจันทร์กินอิ่มนอนหลับไม่ป่วยแล้วก็มีความสุขค่ะ”



   “ผมหรอ?”



   “เจิ้นชอบเป็นห่วงว่าคุณจันทร์จะกินข้าวได้น้อย มีเรื่องกังวล ไม่เคยเห็นเธอสนใจเรื่องอื่นนะคะ สำหรับป้าคุณจันทร์เหมือนโลกทั้งใบของเจิ้นค่ะ”



   เหมือนมีบอลลูนพองอยู่ข้างในตัวผม แต่...คำตอบเดียวมันก็พิสูจน์อะไรไม่ได้ ผมวางแผนไว้ว่าจะต้องไปถามอีกหลายๆคนเพื่อความชัวร์



   ผมไม่ค่อยแน่ใจว่าความสุขของคนหนึ่งคนจะมีแค่อย่างเดียวหรือเปล่า? ก็เจิ้นก็ต้องห่วงผมอยู่แล้วเพราะเราเป็นแฟมิลี่กัน แต่ก็อาจจะมีเรื่องขนม...อันนั้นน่าจะผมมากกว่า อย่างผมก็มีเพื่อน มีของกิน มีสินเชื่อ... มีนกร้องเพลง มันก็ออกจะแฮปปี้นะ ความสุขอยู่รอบตัวไปหมดแค่เราอาจจะไม่ค่อยได้สังเกตเท่าไหร่ว่ามันมีอะไรบ้าง



ความสุขเป็นนามธรรมที่ตีความยากจัง







ถ้าถามเจิ้นเลยก็อาจจะง่ายกว่าแต่ผมก็อยากสังเกตมันด้วยตัวเองก่อน เจิ้นอาจจะอึดอัดถ้ารู้ว่าผมกำลังจะพยายามปีนกำแพงของเจิ้น ผมอยากให้...เจิ้นเปิดใจให้ผมจริงๆไม่ใช่แค่เพราะผมอยากจะปีนขึ้นไปเขาก็เลยส่งบันไดลงมาแบบไม่เต็มใจ



มันค่อนข้างเป็นความคิดฟุ้งๆไปหน่อยว่าผมจะเป็นทุกอย่างของเจิ้น มันดูไม่ค่อยเป็นความจริง มันมีจริงๆหรืออะไรที่ดูจะสำคัญขนาดนั้น ผมไม่เห็นรู้สึกว่าตัวเองมีอิทธิพลกับเจิ้นเท่าไหร่เลย...นิยามที่ว่าเป็นโลกทั้งใบมันยิ่งใหญ่เกินไปหรือเปล่า



หรือมันจะเพราะผมอยู่กับเจิ้นตลอดก็เลยไม่ทันได้สังเกต... ผมคิดว่าคนที่ผมจะถามคนต่อไปคือพี่บอดี้การ์ด โอกาสมันก็ไม่ได้มีมากเท่าไหร่เพราะพี่บอดี้การ์ดอยู่หน้าห้องเจิ้นตลอด มีพี่ๆเลขานั่งกันอยู่ครบทุกคนด้วย ผมเลือกมาด้อมๆมองๆในวันที่ผมพอจะมีโอกาสคือวันที่มหาลัยหยุดภายในหนึ่งวันสำหรับการประเมิณอะไรสักอย่างของอาจารย์ ผมพยายามชะเง้อชะแง้จากลิฟต์ที่ลงมาจากชั้นห้าสิบเก้าก็ค่อนข้าง...จะไม่เห็นมีช่องว่างของโอกาสที่ผมรอคอยเลยอ่ะ



หรือถามพี่เลขาก่อนดี? แต่ทุกคนก็อยู่พร้อมกัน ถามทุกคนพร้อมกันเลยจะได้ไหม? ผมเลือกจะกลับไปตั้งหลักข้างบนทำมื้อเที่ยงกับคุณป้าแม่บ้าน ผมขอให้ทำเผื่อพี่ๆเลขาด้วย คุณป้าแม่บ้านโทรลงไปให้ว่าผมจะทำมื้อเที่ยงเผื่อ ผมอ้างว่าอยากลองฝีมือที่อุตส่าห์เรียนมากับคุณแม่เจิ้น



กลายเป็นว่าเจิ้นให้ทุกคนขึ้นมากินมื้อเที่ยงข้างบนเพราะมันสะดวกกว่าห่อข้าวลงไป ไม่บ่อยที่พี่ๆเลขาจะมากินข้าวด้วยข้างบนนี้ ไม่ใช่เจิ้นไม่เลี้ยงแต่มักจะเป็นข้างนอกมากกว่า ดีนะผมทำกับข้าวสุดฝีมือ ถึงจะทำไม่ค่อยทันแล้วคุณป้าแม่บ้านก็ช่วยทำซะเยอะกว่าผมทำเองอีกก็ตาม



“อันนี้ปลานึ่งซีอิ๊ว...จันทร์ชิมแล้วอร่อยนะ เจิ้นลองกินดู”



“อร่อย...เก่งมากมูนนี่”



เจิ้นทานข้าวหมดจาน พี่เลขาก็ชมว่าอร่อย พี่บอดี้การ์ดก็มาทานด้วย ทุกคนบอกว่ามันโอเคและอร่อยจริงๆไม่ใช่ชมให้ผมดีใจนะ? แต่มันก็น่าจะอร่อยแหละเพราะว่าคุณป้าแม่บ้านช่วยทำ



พี่ๆเลขาและพี่บอดี้การ์ดลงไปก่อน เจิ้นกับผมเดินย่อยกันที่ด้านนอก วันนี้เจิ้นใส่สูทสีดำสนิทอาจจะมีประชุมแต่ไม่ได้ออกไปไหน ตารางการทำงานของเจิ้นมักจะชัดเจนมาก ถ้าใส่ชุดจีนทำงานคือไม่มีประชุม ไม่มีนัด ใส่สูทสีดำอาจจะมีประชุมหรือลูกค้ามาหา แต่ถ้าสูทเปลี่ยนสีคือออกงานข้างนอก เจิ้นเคยโดนฝ่ายการตลาดขอร้องให้ใส่สูทสีอื่นนอกจากสีดำบ้างเพื่อภาพลักษณ์ทันสมัย ก็เลยจะมีสูทสีต่างๆที่ตัดตามฤดูกาล...ไม่ใช่ฤดูแบบร้อน หนาว ฝน แต่เป็นฤดูที่ซินแสทำรายการมาให้ว่าช่วงไหนควรเน้นสีอะไร



บางทีก็อยากจถามนะว่าทำไมเชื่อเรื่องพวกนี้กันขนาดนี้ เจิ้นก็ไม่ได้สนใจใครให้ใส่สีอะไรก็ใส่ บางงานถึงขนาดย้ำมาผ่านพี่เลขาว่าต้องใส่สีอะไร ผู้บริหารรุ่นใหญ่ของช่อฟ้าเชื่อเรื่องดวงชะตามาก เพราะตั้งแต่เจิ้นเข้ารับตำแหน่ง แถมมีผมถือชะตาลูกแก้วมังกรอยู่ด้วยผลประกอบการณ์ก็รุ่งเรืองเหลือเกิน ทุกคนเลยเชื่อซินแสกันหมด



ผมก็เชื่อ แหะๆ...






   พอพูดถึงเรื่องซินแสผมก็นึกถึงคำทำนายขึ้นมาเรื่องนารีเป็นภัย...ผมยังไม่รู้เลยว่าใครจะเป็นคนนั้น เขาทรยศ ปิดบัง หลอกหลวง ถ้าจะบอกว่าแม่ก็มีส่วนเกี่ยวแค่คนรักของแม่อาจจะเป็นอันตรายกับพวกเรา แต่แม่จะปล่อยให้ผมไม่ปลอดภัยจริงหรอในเมื่อพ่อบอกเองว่าแม่รักผม



   อาจจะเป็นคนอื่นที่ผมยังไม่เคยเจอ...หรือจะเพื่อนในมหาลัย แบบว่าแกล้งทำเป็นเพื่อนที่ดีแต่จริงๆไม่ใช่ ในมหาลัยผมก็สนิทกับคิวคนเดียว คนอื่นก็อาจจะคุยได้เฉยๆ



   ซินแสอาจจะทักผิดไปในเรื่องนี้ อาจจะทักเรื่องพ่อ เรื่องลุงหยางถูกแต่ไม่ใช่เรื่องผมก็ได้...เจิ้นเพิ่งเล่าให้ผมฟังวันก่อนว่าหยางกับเยว่เป็นญาติแต่ไม่ได้ทำกิจการใดๆเกี่ยวข้องกันจริงจังเพราะตัดปัญหาผลประโยชน์ มีแค่ดีลร้านน้ำชาที่ปู่ไปทำเล่นๆและมีพ่อดูแล



   ลุงหยางไม่ได้สนใจธนาคารช่อฟ้าด้วยซ้ำเหมือนที่เยว่ก็ไม่สนใจจะลงทุนกับพิพิธภัณฑ์และงานศิลปะในเชิงหากำไร เจิ้นแค่ซื้อเพราะชอบอย่างเดียว



   แต่เห็นเจิ้นบอกว่าอาจจะลงทุนกันจริงจังในกิจการน้ำชา เพราะปู่เริ่มอยากวางมือและส่งต่อให้คนดูแลซึ่งก็น่าจะเป็นพ่อผมที่ทำงานตรงนี้มาแต่แรก ปู่จะเป็นแค่เจ้าของและแต่งตั้งพ่อเป็นผู้บริหาร ลุงหยางก็สนใจจะขยายร้านชาในไทยให้เป็นคาเฟ่ที่เข้าถึงทุกเพศทุกวัยก็พร้อมจะลงทุน ยิ่งถ้าเป็นพ่อออกหน้าก็ยิ่งง่าย เจิ้นก็รอบคอบอยู่แล้วเรื่องเงินในฐานะเจ้าของร่วม ก็อาจจะได้หุ้นกันอย่างจริงจัง คาเฟ่แบบจีนๆก็ดีนะ...แบบญี่ปุ่นเยอะแล้ว โมเดิร์นก็เยอะ ถ้ามีแบบจีนๆมาให้เลือกอาจจะแปลกใหม่เหมือนกัน



   ตกลงว่าผมก็ยังไม่มีโอกาสถามพี่ๆเลขาและพี่บอดี้การ์ดแบบส่วนตัว ผมเลยคิดว่าไปถามพร้อมๆกันนั่นแหละอาจจะง่ายที่สุด แค่ขอความร่วมมือปนบังคับห้ามบอกเจิ้นว่าผมมาถามอะไร



   “เจิ้นสนใจแต่เรื่องคุณจันทร์ครับ”



   พี่เลขาคนนี้จะเน้นเรื่องส่วนตัวของเจิ้นเป็นหลักมากกว่าเรื่องงานส่วนช่อฟ้า มีทั้งอสังหาริมทรัพย์ หุ้นส่วนตัวและทรัพย์สินส่วนตัว



   “น่าจะเป็นคุณจันทร์ค่ะ สินค้าและบริการหลายตัวเราก็ใช้ชื่อคุณจันทร์มาตั้ง สินเชื่อบ้านพระจันทร์ ... บัตรมูนนี่แคชเป็นบัตรเครดิตและบัตรกดเงินสดสำหรับพนักงานรายเงินเดือนรายได้ไม่ถึงสองหมื่น บัญชีมูนนี่เซฟวิ่งสำหรับเด็กๆที่สนใจออมเงิน แล้วก็มี... บัตรเครดิตศศิแพลตตินั่มวงเงินห้าแสนบาทสำหรับลูกค้าที่มีเงินรายได้สูง”



   ส่วนพี่เลขาคนนี้ดูพวกเรื่องทั่วๆไปของธนาคารช่อฟ้า



   “พี่ก็ว่าน่าจะเป็นคุณจันทร์ค่ะ ปกสมุดบัญชีรุ่นล่าสุดที่พรู้ฟมา กล่องของสมนาคุณลูกค้า ก็เป็นลายไทยที่มีพระจันทร์ ช่อฟ้าเรามักจะใช้แบรนด์ดิ้งที่มีพระจันทร์ แค่เปลี่ยรูปลักษณ์ไปเรื่อยๆ”



   พี่เลขาคนนี้ดูเรื่องการสร้างภาพลักษณ์ องค์กร เป็นสไตลล์ลิสของเจิ้นในเรื่องชุดทำงาน ประสานงานฝ่ายการตลาดและสื่อต่างๆ


   “พี่ก็คิดว่าน่าจะเป็นคุณจันทร์ครับ อาจจะบอกรายละเอียดเฉพาะเจาะจงไม่ได้เหมือนคนอื่นๆ แต่คิวงานส่วนใหญ่ของเจิ้นจะเน้นคุณจันทร์เป็นหลัก”



   พี่เลขาคนสุดท้ายจะดูคิวงาน การนัดพบของเจิ้นทั้งเรื่องส่วนตัวแล้วก็เรื่องงาน รวมถึงกำหนดการในส่วนของผมด้วยที่พี่เลขาคนนี้รับผิดชอบ



   ทำไมคำตอบทุกคนมันพุ่งมาที่ผมหมดล่ะ?.... พี่บอดี้การ์ดก็ให้คำตอบแค่เป็นผม...ทุกคนตอบเหมือนกันว่าเป็นผม ผมเป็นความสุขของเจิ้นจริงๆหรอ? แล้วก็เป็นโลกทั้งใบของเจิ้นจริงๆแบบที่คนอื่นพูดใช่ไหม










ผมเลือกถามพ่อเป็นคนสุดท้ายในวันอาทิตย์ที่เราเจอกัน พ่อพาผมมาเข้าคอร์สอบรบการทำ CPR พวกกิจกรรมฝึกทักษะแบบนี้ทำให้เรามีเรื่องคุยกัน ลุงหยางก็มาร่วมด้วยแต่แถวเราเต็มเลยโดนเขี่ยกระเด็นไปปั๊มหัวใจอีกแถว ผมแฮปปี้มากเพราะลุงหยางดูหงุดหงิด



“ความสุขของเจิ้นหรอ?....ก็ลูกไง”



“ผมเนี่ยนะ แต่เจิ้นก็อยู่กับผมทั้งวันไม่เห็นแฮปปี้เลย”



“เกิดอะไรขึ้นล่ะ?”



ผมเลือกเล่าปัญหาที่เจอให้พ่อฟัง เรื่องผลกระทบที่เกิดกับเจิ้นหลังจากเหตุการณ์วันนั้น ผมคิดว่าผมไม่ได้รู้สึกอยากตายแล้วสักนิด แล้วก็ใช้ชีวิตได้ปกติ...แต่เจิ้นไม่ใช่



“เพราะเจิ้นรักจันทร์มาก...เจิ้นก็เลยกลัว กลัวว่าวันหนึ่งจันทร์จะอยากจากเจิ้นไปอีก เพราะจันทร์เป็นความสุขอย่างเดียวของเจิ้น ถ้าขาดจันทร์ไป เจิ้นก็อาจจะตามจันทร์ไป”



คำพูดของพ่อทำผมตกใจมาก ถ้าเจิ้นมีผมเป็นความสุขอย่างเดียวจริงๆ แล้ววันนั้นผมตายเจิ้นก็จะเป็นผีตามผมหรอ? เจิ้นจะทิ้งช่อฟ้า พนักงาน ทุกอย่างตามผมไป?



“เจิ้นไม่ได้อยากเป็นเจ้าของธนาคาร เขาแค่ต้องทำงานเพื่อให้จันทร์มีความสุข อันที่จริงพ่อคิดว่าเจิ้นแค่ต้องทำงานแล้วเก็บเงินเยอะๆจนพอค่าขนมจันทร์ไปทั้งชีวิตนั่นล่ะจุดมุ่งหมายในการทำงานของเจิ้น”



“ผมไม่ได้กินเยอะเป็นร้อยล้านพันล้านสักหน่อย...”



“ค่าเทอม เทอมละเจ็ดแสนกว่า.... หนึ่งปีสองเทอม แล้วค่าเรียนพิเศษ? ยังไม่รวมค่าไอติมจันทร์...”



“ง่ะ.... เจิ้นน่าจะส่งผมไปเรียนโรงเรียนวัด ฮึ่ยยย ค่าเทอมเจ็ดแสนล่าสุดยังสอบตกไปสองวิชา! โอ้ยยยทำไมเจิ้นไม่ส่งผมไปเลี้ยงควายนะ”



“....พ่อไม่คิดว่าจันทร์จะเลี้ยงควายรอดหรอก ขนาดนกเราน่ะ อยากได้จะตายสุดท้ายใครเลี้ยง?”



....เจิ้นเลี้ยง



แล้วถ้าผมซื้อควายมาเลี้ยง...เจิ้นต้องเอาควายมาไว้ที่ช่อฟ้าแล้วเลี้ยงให้ผมแหงๆ ห้องดูดาวอาจจะต้องย้ายที่เพราะต้องปลูกหญ้าให้ควายกิน ไหนจะที่อาบน้ำควาย คอกให้ควายอยู่...ควายอาจจะอยากว่ายน้ำ ก็คงต้องในสระ



แต่ควายน่าจะเลี้ยงไม่ยากเท่าผม ถ้าเจิ้นพอใจจะเลี้ยงควายมากกว่าผมล่ะ....ควายไม่ต้องมีค่าเทอมด้วยนะเพราะควายไม่ต้องเรียน เครียด โอ้ยเครียด



“พ่อ....งั้นผมควรทำยังไงดี?”



“เจิ้นเกือบเสียจันทร์ไป ต้องให้เวลาเจิ้นด้วย จันทร์ไม่รู้หรอกว่าเวลาโลกทั้งใบของเราเกือบจะหลุดมือไปมันเสียใจขนาดไหน”



“พ่อเคยหรอ...”



“พ่อเคยทำพระอาทิตย์หลุดมือ”



ลุงหยาง...พ่อเคยเลิกกับลุงหยางเพราะว่ามีผม



“แล้วพ่อทำยังไง”



“พ่อโชคดีได้พระจันทร์ดวงเล็กๆมาแทน แต่เจิ้นล่ะ? เจิ้นจะหาอะไรมาแทนพระจันทร์ของตัวเอง”



พ่อลูบหัวผมเบาๆแล้วปลอบว่าเดี๋ยวเจิ้นก็ดีขึ้น ทุกคนต่างต้องการเวลาในการเยียวยาความรู้สึกกันทั้งนั้น เจิ้นเองก็เหมือนกัน แค่ผมอย่าท้อที่จะอยู่ข้างๆเจิ้นก็พอ ...ผมไม่ท้อหรอก ผมจะอยู่กับเจิ้นจนกว่าเจิ้นจะไม่อยากอยู่กับผม



ความสับสนวนเวียนอยู่รอบตัวทำให้ผมไม่ค่อยมีกระจิตกระใจจะทำอะไรเท่าไหร่นัก เหมือนมีภาระการเป็นทุกอย่างของเจิ้นกดลงมาตรงไหล่ มันก็ดีใจ...หัวใจพองโต แต่...มันก็ยิ่งทำให้รู้สึกไม่ดีว่าเพราะผมจะทิ้งเจิ้นไป เจิ้นก็เลยเป็นแบบนี้



ผมก็ไม่รู้ว่านานแค่ไหนกว่าเจิ้นจะกลับมาเป็นคนเดิม กลับมาเชื่อว่าผมจะไม่จากเจิ้นไป ผมต้องแสดงออกยังไงในเมื่อผมก็พยายามทำตัวเหมือนเดิม บอกรักเจิ้นบ่อยๆแต่เจิ้นก็ยังนอนไม่หลับ



เจิ้นเหนื่อยล้าและการไนท์แคร์ก็ลดลงเพราะเราต่างเหนื่อยกับมัน...การทำอะไรที่มากเกินไปไม่ได้ทำให้เกิดผลดี เจิ้นเหมือนฝืนตัวเอง เหมือนมีอะไรบางอย่างในใจ การไนท์แคร์ของเจิ้น...มันเหมือนเจิ้นอดกลั้น...และฝืนอะไรบางอย่าง ซึ่งมันทำให้ผมอึดอัดเพราะผมก็เหนื่อยกับความคิดตัวเองเหลือเกิน



แต่ผมจะไม่ท้อ...ผมจะไม่ทิ้งเจิ้นไป การไนท์แคร์ของเราเริ่มลดลงทั้งๆที่มันเคยเป็นวันเว้นวัน ความสดชื่นลดน้อยถอยลงกลายเป็นความฝืน ผมพยายามกอดเจิ้นไม่ให้ลุกจากเตียงตอนกลางคืนในบางวันที่เจิ้นไม่ได้กินยา เขาก็ไม่ไป...แต่ก็ไม่หลับ แค่นอนลืมตาในความมืดกอดผมไว้



เจิ้นก็เหมือนเดิมนั่นแหละ แต่ผมที่เข้าใจอะไรมากขึ้นกลับรู้สึกว่าสิ่งที่เจิ้นเป็นมันแย่สำหรับตัวเจิ้นเอง เรื่องพวกนี้มันต้องใช้เวลาและผมจะใจร้อนไม่ได้แม้ว่าอยากจะให้มันผ่านไปเร็วๆเหลือเกิน



ความอดทนของผมหมดลง หัวใจผมเจ็บปวด ผมไม่สามารถรั้งเจิ้นไว้ได้อีก เขาลุกไปยืนข้างนอก...แล้วไปหยุดที่สระน้ำ ผมกลัวว่าจะกลายเป็นเจิ้นที่กระโดดลงไปสักคืน



เจิ้นไปหาหมอเรื่อยๆอย่างน้อยเขาก็ไม่ปฏิเสธการรักษา เกณฑ์ของเจิ้นยังไม่ถึงกับป่วยเหมือนเดิมแต่ก็เสี่ยง ความเครียดลดลงจากตอนนั้นแต่ไม่ได้มากมายอะไรนัก



อย่างน้อยมันก็ลดลง...อย่างน้อยเจิ้นก็ดีขึ้น



คุณหมอบอกว่าแผลในใจคนเราลึกไม่เท่ากัน และพื้นที่ในหัวใจก็มีค่าเป็นอนันต์ ประเมินไม่ได้ วัดไม่ได้ หาคำตอบไม่ได้ว่ามันมีพื้นที่มากมายแค่ไหนในหัวใจของแต่ละคน



ผมนั่งมองเจิ้นในคืนหนึ่ง คืนนี้เจิ้นจะนอนหลับเพราะเขากินยานอนหลับ...เจิ้นหลับสนิทผมยาวสยายอยู่บนหมอน มือเจิ้นโอบเอวผมไว้ก่อนหน้านี่ตอนนี้ผมดึงมันออกเพราะผมมานั่งขัดสมาธิมองเขา ผมดึงมือเจิ้นมากุมไว้แทน



ใบหน้าเจิ้นอ่อนล้า...รอยหยักที่ระหว่างคิ้วลึกขึ้นและหางตาก็มีรอยจางๆทั้งๆที่เจิ้นยังอายุไม่ถึงสามสิบ คนทำงานเครียดๆอาจจะผมหงอกเร็วกว่าวัย แต่เจิ้นยังไม่มีผมหงอก...หรือเจิ้นอาจจะแอบย้อมผมก็ได้เพราะกลัวผมตกใจ



มือผมแตะแต้มไปตามโครงหน้าที่ชัดที่สุดในความทรงจำ ผมเห็นเจิ้นตั้งแต่เขาอายุสิบหก... ตอนเขาจบมัธยมปลาย ตอนเจิ้นเข้ามหาวิทยาลัย หรือตอนที่เจิ้นรับตำแหน่งผู้บริหารช่อฟ้า เราอยู่ด้วยกันมานาน...นานจนผมตัดสินใจผิดคิดจะทิ้งเจิ้นทั้งๆที่เราก็อยู่กันสองคนมาแต่ไหนแต่ไร



“ขอโทษ...จันทร์ขอโทษ”



ผมไม่แน่ใจว่าผมเคยเอ่ยปากขอโทษเจิ้นจริงจังไหม ผมเคยอธิบายกับเจิ้นหรือยังว่าผมไม่อยากฆ่าตัวตายแล้วและผมก็จะไม่ทำมันอีก ผมเข้าใจแล้วว่ามันไม่ดีและผมจะปรับปรุงตัว ผมจะไม่ใจร้ายกับตัวเองให้เจิ้นเป็นกังวล ผมจะมีความสุขแบบที่เจิ้นอยากให้ผมมี



“...จันทร์ขอโอกาสอธิบายให้เจิ้นเข้าใจ...ฮึก...จันทร์รักเจิ้นนะ”









บ่ายวันเสาร์เราไม่ได้ไปไหนผมคิดว่าผมจะเปิดอกพูดคุยกับเจิ้นอย่างจริงจัง เจิ้นอาจจะต้องการความชัดเจนแบบนี้ก็ได้ มากกว่าที่ผมจะแสดงออกแล้วเจิ้นดูไม่ออกเพราะมันก็แค่การบอกรักซ้ำๆบ่อยๆ ผมพยายามดูแลเจิ้นแต่ถ้าคำพูดช่วยให้มันเห็นผลเร็วขึ้นผมก็ควรจะพูดออกไป



เจิ้นลงไปฟิตเนสตอนช่วงเช้า ผมก็นั่งทำการบ้านในห้องตัวเอง สักสิบเอ็ดโมงผมจะไปทำมื้อเที่ยงกับคุณป้าแม่บ้านแล้วตอนบ่ายก็จะคุยกับเจิ้น



ผมลุกออกจากห้องในตอนเกือบสิบเอ็ดโมง แปลกใจที่วันนี้คุณป้าแม่บ้านเอาแก้วนมมาให้รอบเดียวคือตอนเช้าแล้วไม่ได้เข้ามาเติมอีก หรืออาจจะยุ่ง? หรือว่าไปซูเปอร์แล้ว



แต่ว่าเดิมาถึงห้องครัวก็ไม่เจอคุณป้าแม่บ้าน มันเงียบไปหมด... คงจะไปซูเปอร์? แต่ไม่น่าใช่นะก็เราเพิ่งคุยกันว่าจะต้องทำกับข้าวด้วยกันนี่นา



ผมเลือกใช้ทางเดินหน้าลิฟต์ที่ไม่มีพวกเฟอร์นิเจอร์เกะกะจะได้เดินไปถึงห้องนอนได้ไว มือถือผมอยู่ในนั้น... แต่เหตุการณ์ที่ผมเจอก็ทำให้ผมก้าวเท้าไม่ออก คุณป้าแม่บ้านนอนนิ่งอยู่บนพื้นตรงหน้าลิฟต์



คุณป้าแม่บ้านเป็นอะไร!!!



ขาก้าวพาตัวเองเข้าไปหาร่างผู้หญิงที่ดูแลผมทุกวัน ผมรักคุณป้าแม่บ้านมากมากจนมือสั่นไปหมดถ้าป้าจะจากผมไปแล้วแบบนี้ ลมหายใจใต้จมูกยังมีอยู่ คุณป้าแม่บ้านยังไม่ตาย...แต่ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ในหัวผมมันวุ่นวาย ตกใจแล้วอยากจะร้องไห้ แต่ แต่ไม่ได้นะ ห้ามร้อง!!! ตอนไปเรียนทำ CPR คุณพยาบาลบอกว่าเกิดอะไรขึ้นห้ามตกใจ!!! และถ้าผมตกใจใครจะช่วยคุณป้าแม่บ้าน ผมพยายามกลั้นหายใจและรีบวิ่งไปหยิบโทรศัพท์ ผมไม่มั่นใจว่าตัวเองจะทำ CPR ได้ทั้งๆที่มือสั่นแบบนี้



แต่ผมจำได้ว่าเบอร์ฉุกเฉินของตัวเองมีเบอร์โรงพยาบาล และเบอร์ผมก็บันทึกไว้เป็นสมาชิกของโรงพยาบาลที่เจิ้นบอกว่าแค่โทรบอกชื่อเขาก็เรียกข้อมูลได้แล้ว



“ชื่อศศิมณฑล ช่อฟ้าครับ ธนาคารช่อฟ้า ฮึก...ช่วยด้วย...รถพยาบาล คุณป้าแม่บ้าน..ฮึก ช่วยด้วย”



โชคดีที่ผมอดทนจนพูดข้อมูลสำคัญจนจบแล้วร้องไห้ออกมา



สติผมแตกในที่สุดเพราะคุณป้านอนนิ่งอยู่ตรงหน้า มือผมกดโทรฉุกเฉินหาเจิ้น ผมร้องไห้จนเจิ้นตกใจ ไม่รู้ว่าตัวพูดอะไรให้เจิ้นฟังบ้างแต่เขาบอกกำลังจะขึ้นมา



“จันทร์...ป้า!”



“เจิ้น ฮึก... จันทร์ โทรแล้ว ฮือออ เบอร์นี้ๆ โรงบาลโทรแล้ว”



เจิ้นหยิบมือถือผมไปดูบันทึกการโทรเพราะผมคงพูดไม่รู้เรื่อง รถพยาบาลมาในเวลาอันรวดเร็วอาจจะเพราะเป็นวันเสาร์รถก็เลยไม่ติดนัก ทีมงานมาพาคุณป้าแม่บ้านลงลิฟต์ไป เจิ้นพาผมนั่งรถตามไปอีกที เจิ้นก็ไม่ขับรถเองเพราะมือเขาสั่นเล็กน้อยไม่ต่างจากผม



คุณป้าแม่บ้านเลี้ยงเจิ้นมา...เจิ้นตกใจมากแต่เขาไม่ร้องไห้ แค่กอดผมไว้แน่นๆ เรามาถึงโรงพยาบาลคุณป้าแม่บ้านก็เข้าห้องฉุกเฉินไปแล้ว



เรานิ่งเงียบอยู่เป็นชั่วโมงกันทั้งคู่จนกระทั่งคุณหมอออกมา หมอบอกว่าคุณป้าแม่บ้านเกิดภาวะขาดน้ำ ซึ่งตอนนี้ปลอดภัยแล้วต้องรอสอบถามสาเหตุอีกทีหลังจากคุณป้าแม่บ้านฟื้น แต่เบื้องต้นอาจจะเกิดจากอาหารเป็นพิษ



“เจิ้น...ฮือ จันทร์กลัว”



“ไม่เป็นไร...คุณป้าปลอดภัยแล้วครับ จันทร์ทำดีมาก จันทร์ช่วยคุณป้าไว้ เก่งมากมูนนี่ของพี่”



ผมร้องไห้ต่ออีกสักพักใหญ่มันทั้งตกใจแล้วก็โล่งใจที่คุณป้าแม่บ้านปลอดภัยแล้ว ผมน่าจะเดินออกมาดูคุณป้าแม่บ้านบ้าง แต่ผมก็มัวแต่สนใจการบ้านกับเรื่องตัวเอง



คุณพ่อผม ลุงหยาง คุณพ่อคุณแม่เจิ้นแล้วก็คุณปู่มาเยี่ยมคุณป้าแม่บ้านในช่วงเย็น คุณป้าแม่บ้านเพิ่งจะฟื้นพอดี คุณหมอจึงเข้ามาตรวจร่างกายและสอบถามสาเหตุ



“....คือ...ป้าท้องเสียค่ะ ป้ากินของเปรี้ยวติดกันสองสามมื้อ แล้วก็ปลาร้า พอดีญาติป้าส่งมาให้ก็เลยติดใจกินทุกมื้อเพราะไม่ได้กินนาน”



“น่าจะเกิดจากอาหารไม่สะอาดครับ”



คุณหมอพูดต่ออีกสักพักแล้วขอตัวออกไป ผมรีบพุ่งไปกอดคุณป้าแม่บ้าน จากที่คุณหมอพูดการท้องเสียหนักๆอาจจะทำให้เสียชีวิตได้เลยด้วยซ้ำ



“ฮืออ ห้ามกินอีกนะ ไม่ให้กินแล้ว ผมตกใจมากเลย”



“โอ๋ ตกใจน่าดูเลยคุณจันทร์ ป้าขอโทษค่ะ”



“จันทร์เขาช่วยป้าไว้ครับ โทรเรียกคุณหมอให้แล้วถึงโทรมาหาผม”



กลายเป็นว่าทุกคนชมว่าผมเก่งมากและโตขึ้นเยอะ ขนาดลุงหยางยังบอกว่าผมเป็นกระต่ายที่อัพเลเวลแล้ว พ่อบอกให้ผมเล่าให้ละเอียดว่าเกิดอะไรขึ้น ผมเลยบอกว่าผมจำวิทยากรที่พูดตอนพ่อพาไปฝึกทำ CPR พูดได้ว่าห้ามตกใจ แต่ผมไม่กล้าทำ CPR เองเลยรีบแจ้งโรงพยาบาล



“เก่งแล้ว...จันทร์เก่งมาก จันทร์ช่วยชีวิตคนที่จันทร์รักได้หนึ่งคน ทุกคนภูมิใจในตัวจันทร์นะ”



“แต่สุดท้ายจันทร์ก็ตกใจ...”



“จันทร์ช่วยชีวิตคุณป้าก่อนแล้วถึงตกใจ...มีสติมาก ...มูนนี่ของพี่โตขึ้นแล้วสิ?”



ผมภูมิใจกับคำว่า “โตขึ้น” คุณปู่ให้รางวัลผมเป็นหุ้นในช่อฟ้าสามเปอร์เซ็นต์ จากเดิมที่ผมมีอยู่แล้วสองเปอร์เซ็นต์ ปู่บอกไม่อยากให้เยอะเพราะว่าเยอะต้องเข้าประชุมผู้ถือหุ้นใหญ่เวลามีเรื่องต้องตัดสินใจ



“เจิ้น...งั้นจันทร์เป็นเจ้าของช่อฟ้าร่วมกับเจิ้นห้าเปอร์เซ็นต์แล้วใช่ไหม?”



“ใช่...”



“เย้!!!”



ช่อฟ้าไม่ได้เป็นของผม สองเปอร์เซ็นต์ก็ไม่ได้ทำให้ผมมีสิทธิ์อะไรแต่นี่ห้าเปอร์เซ็นต์แล้วนะ! ผมค่อยเหมือนเป็นเจ้าของบ้านตัวเองขึ้นมานิดหน่อย



“ดีใจขนาดนั้นเลยรึไงลูกกระต่าย?”



“ช่ายยยยยยยยยยย ห้าเปอร์เซ็นต์นี่จันทร์ต้องได้ห้องดูดาวเป็นของจันทร์แล้วแน่ๆอ่ะ อันนั้นของจันทร์โดยชอบธรรมแล้วนะ จันทร์ขอใช้สิทธิ์ยึดเป็นของจันทร์”



เจิ้นหลุดขำแต่เขาก็พยักหน้า...อย่างน้อยไม่มีชื่อในโฉนดก็ไม่เป็นไร เจ้าห้องดูดาวที่เจิ้นสร้างให้ผมเป็นของผมแล้วก็โอเค ฮึ่ยยยยย ดีใจที่สุดในโลกกกกก





ผมฉลองห้องดูดาวของตัวเองที่เป็นของผมเองร้อยเปอร์เซ็นต์โดยการไปนอนตั้งแต่คืนแรกนั่นแหละ ฟูกและผ้าห่มรอบตัวหอมน้ำยาปรับผ้านุ่มไปหมด สินเชื่อก็หอม ผมมีความสุขมากหลังจากเคยโมโหที่โฉนดมีแต่ชื่อเจิ้น



ก๊อกๆๆ



เจิ้นยืนเคาะกระจกด้านข้างของผมก่อนเขาจะเดินขึ้นบันไดขั้นเล็กๆเข้ามาหา



“พี่นอนด้วยได้ไหม?”



“อื้อ!! เวลคั่มทูจันทร์โฮมมมมม”



“มีความสุขจริงนะเรา”



“บ้านจันทร์เอง บ้านจันทร์”




เจิ้นดึงผมไปนอนเกยบนตัวเขา แล้วชวนผมดูดาว วันนี้แปลกที่ดาวชัดมากทั้งๆที่ปกติท้องฟ้ากรุงเทพมักถูกเมฆขมุกขมัวบดบังไปหมด
ผมมีความสุขจนเกือบลืมว่าผมมีเรื่องต้องคุยกับเจิ้น เหตุการณ์เรื่องคุณแม่บ้านเข้ามาแทรกทำให้เรื่องอื่นต้องปัดตกไปก่อน ผมดันตัวขึ้นจากอ้อมแขนอบอุ่นแล้วจ้องหน้าเจิ้นอย่างจริงจัง



“จันทร์มีเรื่องจะบอกเจิ้น จริงจังมากๆ”



“ครับ ว่าไง?”



เจิ้นดันผมลุกขึ้นนั่งตัก เขาเงียบรอฟังผมพูด



“จันทร์จะไม่ทำร้ายตัวเองอีก จันทร์สัญญาว่าจะไม่ฆ่าตัวตาย ไม่ทำให้ตัวเองเจ็บ แล้วก็ไม่ทิ้งเจิ้นไปไหนจนกว่าเจิ้นจะเบื่อจันทร์ ตอนที่จันทร์ทำแบบนั้นมันเป็นการตกใจแล้วจันทร์ก็คงไม่ได้กะจะตายจริงๆเพราะจันทร์คิดว่าตัวเองกำลังจะพลิกตัวขึ้นจากน้ำแล้วแต่พ่อมาเจอก่อน จันทร์รักเจิ้นมากเลย ดังนั้นจันทร์ขอสัญญาว่าจันทร์จะอยู่รักเจิ้นไปเรื่อยๆแบบนี้ตลอดไป เพราะเจิ้นก็รักจันทร์ใช่ไหม? เราจะรักกันไปจนแก่ เป็นครอบครัวเราสองคน เจิ้นก็ห้ามไปไหนอยู่กับจันทร์ไปเรื่อยๆนะ”



เจิ้นมองผมไม่พูดอะไร เงียบมากจนผมหวั่นใจ มันน่ากลัว...เขาแค่มองผมนิ่งๆจนผมคิดฟุ้งซ่านว่าวิธีแมนๆคุยกันอาจจะไม่ได้ผล เจิ้นอาจจะสร้างกำแพงขึ้นมาอีก...



“จันทร์ขอพี่แต่งงาน?”



“หา!!”



“พี่ตกลง พี่จะอยู่กับจันทร์ไปเรื่อยๆ รักจันทร์ไปเรื่อยๆ... อย่าทิ้งพี่ไว้อีกนะ...พี่มีจันทร์คนเดียวเราจะอยู่ด้วยกันเป็นครอบครัวเดียวกันตลอดไป”



“อื้อ....”



เจิ้นเชยคางผมขึ้นจูบ...จูบของเจิ้นมันทำให้ผมหมดแรง แล้วจูบก็กลายเป็นกัด...เจิ้นกัดผมม กัดไปทั้งตัว และวนเวียนอยู่แถวๆหน้าอก ดูดดึง...ผมพยายามขยับตัวหนี แต่... มันก็ไปไหนไม่ได้ อ้อมแขนของเจิ้นแน่นยิ่งกว่าปราการชั้นดี



ผมหมดแรง จมน้ำ...และโบยบิน ดาวบนท้องฟ้าหยาดเยิ้มเป็นภาพเลือนรางเพราะน้ำตาของผม...



ผมคิดว่าผมพอจะเข้าใจนิยมของความสุข มันไม่ใช่แค่ผมที่เป็นความสุขของเจิ้น...เพราะเจิ้นก็เป็นความสุขของผมไม่ต่างกัน



การไนท์แคร์คืนนี้ไม่ได้อึดอัดแบบคืนก่อนๆแล้ว มันเนิบนาบ...ไปช้าๆ...แต่สัมผัสทุกอย่างมันให้ความรู้สึกที่มากมาย มันดีมาก..ดีทุกอย่าง... นิ้วของเจิ้นในตัวผมทำให้ผมยิ่งหมดแรง



ผมเรียกชื่อเจิ้นทั้งคืน


==================


ตกลงมูนนี่ขอเจิ้นแต่งงานแล้วหรอ? เจิ้นก็รับแล้ว ไปค่ะไปจัดงาน!!! คิดว่าพี่เจิ้นไม่น่าเรียกสินสอดหนูแพงนะลูก
   มูนนี่เริ่มเข้าใจความรู้สึกที่เจิ้นมีให้ละ แค่ยังไม่รู้ว่าทั้งหมดทั้งมวลมันหมายถึงอะไร สู้ๆนะมูนนี่ ถ้าเบื่อเจิ้นแล้วก็ส่งมาทางนี้ อิอิ
   มามะช่วยกันเม้น เห็นแก่เราที่ปั่นนิยายหัวฟู 555555555+ ขอบอกว่ามันเพิ่งจะประมาณ 65% เองง่ะ... เกินสามสิบห้าตอนแน่เลย ฮือออ ให้กำลังด้วยนะคะ พยายามรีบสุดชีวิต 555+

[พัดลม]

มาแล้ว

มูนนี่ขาควายก็ต้องไปโรงเรียนเหทือนกันนะค่ะ

โรงเรียนกาสรกสิวิทย์ โรงเรียนสอนควายไถ่นา 

[Petit.K]

โอยยยโล่งไปที เขาแต่งงานกันแล้ววว อ่อยังไม่ใช่ เจิ้นแค่ขี้มโน555555

[sirin_chadada]

จันทร์น่ารัก ความคิดจันทร์แต่ละอย่างนี่ตลก ๆ ทั้งนั้น เจิ้นเลี้ยงมายังไงเนี่ย ฮา

[taku_kimu]

ตอนนี้จันทร์น่ารักดี 

[Jadd]

สินสอดของเจิ้น ก็สินเชื่อไง สุดรักของมูนนี่เลยนะ

[Ashita]

อยากมีเจิ้นเป็นของตัวเองจังเลยค่ะ

[mybear_sr]

สำหรับจันทร์ เจิ้นมีประตูเล็กๆที่ใต้ฐานกำแพงไว้เฉพาะจันทร์เข้าไปอย่างเต็มใจจริงๆอยู่แล้ววว เจิ้นคงไม่ยอมให้จันทร์เหนื่อยปีนกำแพงสูงๆหรอก

[SheGame]

รักมูนนี่รักเจิ้น

[B52]

ทำไมเราคิดว่าที่เจิ้นเป็นๆอยู่ตอนนี้คือแผนของเจิ้นเอง 555555 แบบเป็นการกระตุ้นให้จันทร์รู้ตัวหรือเติบโตขึ้นอะไรแบบนี้

[wanirahot]

ออกเล่มเลยด๊ายยยม๊ายยย เรารอซื้ออยู่ แต่ก็อยากซื้อก่อนลงในนี้จบอ่าาา

[เนเน่]

เจ้าจันทร์เก่งขึ้นมากแล้วค่ะ คิดหาเหตุผลต่างๆเริ่มเข้าใจในสิ่งที่เจิ้นเป็นสู้ๆนะคะเจ้าจันทร์หนูยังน่ารักไม่เปลียนเลย

[naplatoo]

มูนนี่โตขึ้นมาก เป็นผุ้ใหญ่มากขึ้นแล้วววว
แต่ก็ยังไม่เข้าใจความสัมพันธ์ของตัวเองกะเจิ้นอยู่ดี 55555
ข้ามขั้นไปขอเจิ้นแต่งงานซะงั้น 5555


เป็นกำลังใจฝห้คุณแบมแบม เจิ้รและมูนนี่ค่ะ 5555

[minenat]

รักในหนึ่งอย่างของนิยายเรื่องนี้คือคุณแบมมาอัพถี่มากจนเรารู้สึกดีไปด้วยเวลาอ่าน
ขอบคุณนะค่ะ

เจิ้นนี้โมเมว่าน้องขอแต่งงานซะงั้นอะ

[O-RA DUNGPRANG]

มูนนี่น้อยโตขึ้นแล้ว