หัวข้อ: IN CONTROL ... ในปกครอง : Special Chapter : NubNab : July 17, 18 : P.115

[thaiboyskif]

มุ้งมิ้งกับจันมากไปเลยเผลอตัว ว่าพี่เจิ้นแกเปนมังกรน่ะไม่ใช่แมว

[didididia]

ไม่ไว้ใจแม่เลยอะนางต้องมีแผนอะไรแน่ๆ

[klaew]

ดีมากลูกเราเป็นนายเอกเจนท์ใหม่
นั่งรอเฉยๆ ให้พระเอกเขาดูแลไป

[aomxo_]

แม่ร้ายอ่ะ ฮือออออออ สงสารมูนนี่ 

[donut4top]

ทำไมแอบคิดว่าแม่จะติดเครื่องดักฟังที่สินเชื่อ5555

[mystery Y]

รอตอนต่อไป~

[Ginny Jinny]

 

[A_Narciso]

จันทร์ลูกกกก  ทำดีมากที่อยู่เฉยๆให้คนอื่นปกป้องน่ะ

[Tiffany]

เจ้าจันทร์เป็นคนกลางก็ลำบากใจนะ

[เป็ดอนุบาล]

       อย่าปกป้องจนเค้าไม่รู้อะไร เพราะจะทำให้อันตรายเพิ่มมากขึ้น
ส่วนแม่ของจันทร์ทำไมใจร้ายขนาดนั้นตอนเเรกแค่คิดว่าความผิดพลาดที่ท้องในช่วงที่ไม่พร้อม
แต่ยิ่งอ่านยิ่งรู้ว่าจริงๆเเล้วเค้านิสัยเสียมากทั้งทำแท้ง ทั้งมีชู้ ถ้าจะนิสัยแย่ขนาดนี้ สงสารจันทร์ที่มีแม่แบบนี้
     แต่พระเจ้าไม่เคยใจร้ายถึงมีแม่แบบนั้นแต่ก็ส่งคนอื่นที่รักจันทร์มาแทนความรักปลอมๆของแม่แล้ว เจิ้นไงจะใครละ

[drasil]

สรุปว่าแม่รักมูนนี่ไหมนะ หรือว่ารักตัวเองมากกว่า มาดีหรือมาร้ายยย

[JanJanIsHappy]

แย่กว่าที่คิดมากอ่ะ ทำลงไปได้ยังไง อย่าว่าแต่เจิ้นเลย เรายังระแวงแม่จันทร์เลย ไม่น่าไว้ใจเลยซักนิด

[kitty08]

 :angry2:คุณแม่แผนสูงมาก รักผู้ชายมากกว่าลูกตัวเอง ท่าทางน่าจะไม่ไหวน่ะ พยายามหลอกล่อจันทร์ตลอด ถ้ารักจริงไม่ควรทำแบบนี้ จริงๆทางครอบครัวน่าจะให้มูนนี่พูดความจริงกับแม่ไปเลยดีกว่าแต่ก้อกลัวจะโดนฟ้ิงเรื่องคดีมากกว่า ลำบากใจกันไปหมด เฮ้อ

[punthipha]

เจ้าจันทร์กว่าเยลลี่เนอะเจื้น 
เจ้าจันรทร์น่าเป็นห่วงจัง
เจ้าจันทร์อยู่เฉยดีสุดแล้วหนู

[Supak-davil]

จำไม่ได้ว่าใครรีวิวไว้ เลยตามมาอ่าน เพิ่งเคยเจอ นกน้อยในกรงโคตรเพชร เลยแล้วกัน
สนุกดีค่ะ กับการที่เจิ้นต้องค่อยๆ สอนน้องให้กลับเป็นคนธรรมดา หลังจากที่ประคบประหงมมาตลอดชีวิตที่ผ่านมาของเจ้าจันทร์

[labelle]

เออ แม่นะแม่ ไม่รู้ที่ว่ารักน่ะจริงหรือหลอกเลย 

สงสารเจ้าจันทร์ ขนาดตอนนี้ยังยากสำหรับน้องเลย
แต่เจ้าจันทร์ยังรู้ตัวว่า ควรอยู่ให้คนอื่นดูแล อย่าดิ้นรน
น้องน่ารักมาก น่าฟัดด้วย จะเครียด จะอ้อน จะงอแง
แต่ยังไม่ห่วงเท่ากลัวไม่ได้กิน และกลัวเจิ้นไม่กอด

เจิ้นร้ายนะคะ สมกับเป็นคนของเจ้าจันทร์
พ่อก็เครียดไปด้วย จะขยับตัวทำอะไร ก็สงสารลูก

[minmin96]

 
"เจิ้น" เราคิดถึง "Lin Geng Xin" ลอยมาเลย

[bambooiihallo]

Chapter 32 If

   แม่มาปรากฏตัวในงานเปิดบ้านมหาลัยผม หลังจากที่เราไม่ได้เจอกันมาสองอาทิตย์ ผมจำได้ว่าเคยเล่าให้แม่ฟังว่าจะทำซุ้มขายน้ำแต่ไม่ได้คิดว่าแม่จะมา มันเป็นความประหลาดใจปนความไม่ค่อยสบายใจแล้วก็มีดีใจแว๊บๆ เฮ้อ ทำไมหลายอารมณ์จังเลย



   แม่อยากให้ผมพาเดินงานของมหาวิทยาลัย คิวเลยไปเป็นเพื่อน มันค่อนข้างสบายใจเพราะลุงไม่ได้มาด้วยแล้วแม่ก็ชอบชวนซื้อของกิน งานเปิดบ้านแบบนี้มีแต่ร้านน่าอร่อยมาออกงาน



   คิวไม่ได้มีท่าทีชวนอึดอัดกับแม่ผมอีก แต่เลือกจะเงียบแล้วปล่อยให้ผมคุยกับแม่เป็นส่วนใหญ่ เราเดินไปรอบๆมหาวิทยาลัยด้วยกัน ผมกับแม่จูงมือกันดูนั่นดูนี่ ผมเคยไปตลาดกับแม่มาบ้างมันรู้สึกดีจังที่เราได้เดินเล่นกันแบบนี้ ถ้ามีพ่อด้วยก็คงดี



   แต่...มันคงเป็นไปไม่ได้เพราะพ่อกับแม่คงไม่มาเดินด้วยกันอีก แต่ไม่เป็นไรแค่ผมกับแม่ก็ได้ไหนๆแม่ก็อุตส่าห์มาแม้ว่าอากาศจะค่อนข้างร้อนไปหน่อย



   เราแวะเข้าห้องน้ำกันที่ตึกคณะนิติศาสตร์ แถวห้องน้ำหญิงค่อนข้างยาวทำให้ผมกับคิวเสร็จก่อน ในบริเวรณคณะนี้ก็มีงานแนะแนวการศึกษาเหมือนคณะผมแค่รูปแบบต่างกัน กิจกรรมหนึ่งที่เรียกคนมุงคงจะเป็นวอคแรลลี่กับรุ่นพี่คนดังเพราะเห็นนักศึกษาหน้าตาดีๆหลายคนกำลังนั่งรอกลุ่มนักเรียนให้ครบจำนวนเพื่อเดินชมคณะ



   “นั่นพี่ธามนี่”



   “อื้อ”



   ผมชี้ให้คิวดูพี่ธามที่เดินนำกลุ่มนักเรียนกลับมาที่จุดเริ่มต้น น้องๆยกมือไหว้ขอบคุณแล้วแยกย้ายกันไป เหมือนเขาจะรู้สึกว่าพวกผมมองอยู่ก็เลยเดินมาหา คิวสบถออกมาเบาๆจนผมงง เขาไม่พอใจพี่ธามตั้งแต่ตอนไหน? ปกติก็คุยกันดี



   “ไปไกลๆไปธาม”



   “เรียกให้มันดีๆ สวัสดีครับจันทร์ สนใจวอร์คแรลลี่คณะพี่ไหม?”



   “ไม่สน”



   “ถามจันทร์ปะล่ะ?”



   “เอ่อ...คือ...”



   “ธามอย่ากวน”



   “โอเคๆ พี่ไปก่อนนะจันทร์ ไว้เจอกันครับ”



“อ่า...ครับ..”



ผมงงๆกับท่าทีของทั้งคู่อยากจะถามแต่แม่ก็ออกมาก่อน เราเดินงานกันอีกสักพักแม่ก็ขอตัวกลับ แม่ขอให้พาไปส่งที่ป้ายรถเมล์ ผมลำบากใจที่จะให้แม่กลับเองมากเพราะจากมหาลัยไปบ้านก็ค่อนข้างไกล แล้วแม่ต้องไปคนเดียว



แต่ผมก็ไม่อยากไปส่งแม่ที่บ้านลุงเพราะเจิ้นจะเป็นห่วง พ่อก็หวงแล้วพ่อกับเจิ้นก็บอกให้ระวังตัว ผมหยิบมือถือมาพิมพ์ไลน์หาคิวระหว่างที่เราเดินกันไปเรื่อยๆ



คิวขมวดคิ้วตอนผมบุ้ยให้อ่านไลน์ คิวชะงักไปนิดหน่อยก่อนจะพิมพ์ตอบกลับ



“เดี๋ยวไปส่งให้”



คิวอาสาไปส่งแม่โดยที่...ผมไม่ต้องไป แม่ทำหน้าดีใจตอนที่เราอาสาจะไปส่งแต่ก็กลายเป็นผิดหวังที่จะมีคิวไปแค่คนเดียว แต่แม่ก็รับคำแล้ว...ผมรู้สึกผิดแต่ มันไปไม่ได้จริงๆ



ผมนั่งรอคิวจนถึงเย็น เขากลับมาแล้วก็ขมวดคิ้วเหมือนมีเรื่องไม่สบายใจ คิวขอกลับช่อฟ้ากับผมเพราะอยากคุยเรื่องนี้พร้อมเจิ้น แต่คนขับรถกับพี่การ์ดมารอผมก่อนแล้วคิวเลยจะขับตามไป









“แม่จันทร์ถามเรื่องจันทร์เยอะมาก แต่ที่แปลกคือถามว่าจันทร์กลับบ้านกี่โมง มาเรียนกี่โมง ใครบ้างมารับมาส่ง ผมว่ามันผิดปกติ ผมไปส่งเขาถึงบ้านมันเป็นบ้านสวนที่อยู่ลึกๆ วังเวงแปลกๆ”



“แล้วเล่าอะไรปบ้าง?”



“ผมบอกว่าผมไม่รู้ เขาอยากให้ผมพาจันทร์ไปเที่ยวที่บ้านบ้าง ผมก็ตอบเลี่ยงๆไป”



เจิ้นเงียบลงราวกับใช้ความคิด ผมเริ่มกังวลเพราะผมดูท่าทีของแม่ไม่ออก สำหรับผมแม่ก็ปกติแต่สำหรับทุกคนคือแม่แปลก ทำไมแม่ทำตัวแปลกๆ เฮ้อ ปัญหาอะไรก็ไม่รู้ยากจัง



กลายเป็นว่าคิวก็มาหวาดระแวงกับเรื่องผมไปด้วยอีกคน ทุกคนวุ่นวายกันไปหมดมันจะเป็นแบบนี้ไปจนถึงผมอายุยี่สิบจริงๆหรอ? ก็อีกราวๆครึ่งปี...






การเรียนการสอนกลับมาปกติหลังจากจบงานเปิดบ้านมหาลัยไป ผมแทบไม่ได้ไปช่วยขายน้ำเพราะหลังจากไปเดินเล่นกับแม่ก็เป็นหวัดแดด ต้องจุมปุ๊กอยู่ที่ช่อฟ้าเพราะไข้ขึ้นปวดหัว



เจิ้นก็บ่นๆๆๆๆๆหาว่าผมไปฝืนตัวเอง เดินตากแดด ไม่ยอมกินน้ำเยอะๆห่วงเล่นห่วงกิน เจิ้นบ่นแยอะมากกกก เยอะจนเป็นตาแก่ แล้วผมก็เถียงไม่ได้เพราะสู้เจิ้นไม่ทัน พอจะอ้าปากพูดก็เจอรังสีพิฆาตจากสายตา...ใจร้ายอ้ะ



พ่อกับลุงหยางมาเยี่ยมผม พ่อบอกว่าดีแล้วที่สนุกกับงานมหาลัยถึงจะป่วยก็เถอะ พ่อชอบให้ผมได้ทำกิจกรรมได้เล่นได้ซน ลุงหยางบอกว่าคราวหน้าต้องทำอะไรที่แอดวานซ์กว่านี้บ้างเพื่อฝึกร่างกาย เช่น...หัดเล่นกายกรรมเปียงยาง



ลุงหยางยังคงถากถางผมอยู่เรื่อย แต่เขาก็ซื้อคุ้กกี้ธัญพืชมาฝากพร้อมเยาะเย้ยว่าเป็นกระต่ายป่วยหมดแรง พ่อไล่ลุงออกไปรอนอกห้องเพราะผมชักจะโมโห



ลุงปากไม่ดีที่สุดในโลก! แผนการยึดพ่อชักจะอยากรื้ออกมาทำอีกรอบ ฮึ่ยยย







ผมบ่นกับเจิ้นเรื่องอยากจะยึดพ่อคืน มีทั้งแผนเอ บี ซี ให้เลือกใช้ เจิ้นขำแล้วบอกว่าผมไปเขียนการ์ตูนได้เลย เจิ้นไม่ร่วมมือกับผมอีกแล้วอ่ะ...



ไปบ่นกับคิว คิวก็บอกผมเพ้อเจ้อ เฮ้อ... ผมอาจจะต้องทวงคืนพ่อด้วยตัวเอง อาจจะเริ่มจากอะไรที่ลุงหยางตั้งตัวไม่ทัน แบบว่าพวกแฟนเพจทวงคืนตองกันติชาจากสุริยะหยาง? ไอเดียนี้โดนคิวด่าเละเทะแล้วบอกว่าลุงหยางคงเขมือบหัวผมก่อน



ผมไม่ได้เกลียดลุงหยางหรอกแต่มันเป็นความหมั่นไส้ยังไงก็ไม่รู้ พ่อเป็นของผมอยู่ดีๆทำไมต้องไปเป็นของลุงหยางด้วย? ก็รู้แหละว่าลุงรักพ่อ แถมเผื่อแผ่ความรักมาทางผม แต่มันก็ฮึ่ยยยยยยยยย พ่อใครใครก็หวงนะ



เจิ้นพาผมไปเที่ยวแก้ฟุ้งซ่าน เราไปงานประมูลเครื่องประดับแบรนด์ดังที่เป็นลูกค้าธนาคารเจิ้นด้วยกัน ปกติเจิ้นไม่ได้สนใจเครื่องประดับหรอกแต่พาผมมาเปิดหูเปิดตา



เราต้องใส่ชุดสูทกันด้วย เจิ้นบอกเป็นมารยาท...เจิ้นใส่สูทสีน้ำเงินเข้มดูดีมากเลย ส่วนผมก็สูทสีเดียวกันเหมือนฝาแฝดต่างกันแค่เจิ้นไม่ใส่เนคไทแต่ผมมีติดโบว์แบบเป็นริบบิ้นผูกสีดำเลื่อมๆ



ในงานประมูลจะเริ่มจากเดินแบบเครื่องประดับก่อน เราเหมือนนั่งอยู่ในสวนที่มีมุมโพสของนางแบบนายแบบหลายมุม พอเริ่มงานทุกคนก็เดินกันขวักไขว่ นายแบบนางแบบแต่งหน้าโทนแฟนตาซีที่ดูไม่ออกว่าใครเป็นใคร ผมสะดุดตาสร้อยข้อมือผู้ชายที่เป็นคล้ายๆโซ่ มันดูสวยและเส้นไม่ใหญ่ดี



ใบหูผมถูกดึงจนต้องหันไปหาเจิ้น



“มองอะไร? ชอบมองผู้ชายแก้ผ้า?”



“งื้ออออออ มองสร้อยข้อมือ...”



เจิ้นบ้า...ไม่ได้สังเกตสักหน่อยว่านายแบบเขาจะถอดเสื้อก็แค่มองสร้อยอ่ะ มันดูสวยจริงๆนะ แล้วมาดึงหูอะไรเล่า...หน้าผมร้อนผ่าวไปหมด



หลังจบการเดินแบบก็เป็นช่วงเปิดโอกาสให้ซื้อเครื่องประดับที่เดินโชว์ เจิ้นเรียกสตาฟงานมาซื้อของเหมือนกัน ไม่รู้เจิ้นอยากได้อะไร



“ขอวัดข้อมือด้วยครับ”



“จันทร์ ขอมือ”



ผมยกมือใส่มือเจิ้นงงๆ ก่อนพนักงานจะเข้ามาวัด เอ๋? ผมหรอ



“ของจะจัดส่งไปภายในหนึ่งอาทิตย์ครับ ต้องการสลักชื่อลงบนตัวสร้อยด้วยไหมครับ?”



“JaoMoon”



“ครับ ราคา...”



เจิ้นซื้อสร้อยข้อมืออันนั้นให้ผม แล้วราคาที่เขาบอกก็แพงหูดับ!! ผมตะแง้วให้เจิ้นเปลี่ยนใจแต่เขากลับยื่นบัตรเครดิตให้ไปง่ายๆ มันแพงมากเลยนะ ผมจะทำงานกี่ชาติเนี่ยถึงจะมาใช้เจิ้นหมด



“ขอพี่ซื้อให้นะ...ใส่ให้พี่นะครับ?”



เจิ้นพลิกมือมาประสานกุมมือผม รอยยิ้มมุมปากที่ไปถึงนัยน์ตาทำให้ผมไม่กล้าสบตาเขาได้แต่เอนตัวซุกหน้าไปกับไหล่เจิ้นพยักหน้าหงึกๆ



เจิ้นขี้โกงสุดๆเลยอ้ะ...








งานประมูลเครื่องประดับเริ่มขึ้นในอีกช่วงต่อมา ชุดเครื่องประดับเก่าๆหลาอย่างหรือมีที่มาที่ไปคนละแบบกับที่เปิดตัวไปในช่วงแรกลิบลับ ผมค่อนข้างแปลกใจกับสร้อยคอพันล้านอันนั้น มันดูหนักมากจนผมไม่คิดว่าราคาประมูลจะแพงมหาศาลได้ขนาดนั้น เป็นผมคงไม่เอาอ่ะ คอหักก่อน



เจิ้นไม่ได้สนใจจะประมูลอะไร เขาไม่ได้ชอบเครื่องประดับ เจิ้นชอบพวกศิลปะเก่าๆจำพวกเครื่องคราม ภาพวาดโบราณที่เป็นแนวจีนๆมากกว่าอะไรวิบวับๆแบบนี้



“อ้ะ น่ารักจัง”



ของประมูลชิ้นต่อไปเป็นจี้รูปกระต่าย จะเอาไปทำเข็มกลัด สร้อยคอ สร้อยข้อมือก็ได้ ทำจากพลอยที่ราคาไม่แพงแต่เน้นดีไซน์น่ารัก ราคาเริ่มประมูลไม่ได้สูงมาก



ผมตกใจที่เจิ้นชูป้ายที่สตาฟแจกมาตั้งแต่เริ่มงานด้วย เป็นอย่างแรกที่เจิ้นร่วมสู้ราคา เจิ้นไม่ได้อยากได้กระต่ายหรอกเขาจะเอาเพราะผมบอกว่ามันน่ารัก!



“เจิ้น ไม่เอาๆๆๆ”



“เหมาะกับจันทร์”



“ฮื่อออ ไม่เอานะ จันทร์โกรธจริงๆด้วย”



“พี่อยากให้จันทร์...ตามใจพี่นะครับ”



เจิ้นดื้อดึงจนจี้กระต่ายราคาเพิ่มสูงอย่างน่ากลัวแล้วเจิ้นก็ชนะไปด้วยราคาเกือบจะเท่าสร้อยข้อมือที่ซื้อให้ผม! แพงมากกก แพงกว่าสร้อยเพชรเปลือยหอยทากหอยดองอะไรสักอย่างของคุณหญิงที่นั่งติดๆกันอีก



สตาฟของทางผู้จัดก็เข้ามาคุยทีหลังอีกรอบว่าจะให้ทำตัวเรือนสร้อยข้อมือ สร้อยคอ หรือเข็มกลัดให้เลยไหม...เจิ้นเลือกเป็นเข็มกลัดให้ผม



“เอาไว้ติดเสื้อนะ”



“จันทร์จะเอาตังค์ที่ไหนไปคืนเจิ้นเนี่ย”



“พี่ให้เวลาทั้งชีวิตเลย”



ผมคงเป็นหนี้เจิ้นทั้งชีวิตนั่นแหละ เรากลับช่อฟ้าก็ดึกแล้วของกินในงานก็ไม่ได้กินเท่าไหร่เพราะเป็นแบบค็อกเทลฝรั่งๆที่ผมกับเจิ้นไม่ชอบ คุณป้าแม่บ้านต้มโจ้กไข่เยี่ยวม้ารออยู่แล้ว



“กินโจ๊กอุ่นๆจะได้นอนหลับสบายนะคะคุณจันทร์”



กินโจ๊กจนหมดผมก็กินนมอุ่นอีกแก้วแล้วเดินไปกอดเจิ้น ผมชอบเล่นแบบนี้ แบบที่ผมเหยียบเท้าเจิ้นแล้วกอดเขาไว้ให้เจิ้นพาเดินเข้าไปในห้อง



ผมเริ่มง่วงตั้งแต่ก่อนจะมาถึงช่อฟ้าอีกแต่เจิ้นก็จะบังคับให้แปรงฟัน ผมปล่อยเจิ้นอุ้มไปนั่งบนขอบอ่าง ให้เจิ้นบีบยาสีฟันใส่แปรงให้ เรามองหน้ากันต่างคนต่างแปรงฟัน เจิ้นอุ้มผมลงมาบ้วนปากแล้วก่อนที่ผมจะได้ตั้งตัวเขาก็จูบ...



เจิ้นดันตัวผมชิดขอบอ่างแล้วจูบผมจนผมเบลอ รสชาติยาสีฟันเย็นฉ่ำไปทั้งปาก ลิ้น... ลิ้นเจิ้นนุ่มจัง เจิ้นจูบจนผมแทบจะหายใจไม่ออก ผมหอบหายใจทันทีที่เจิ้นผละออก...แต่เขาก็ไม่ไปไหนแค่ไล้จมูกลงมาตามแก้ม ลำคอ...และกัดใบหูผมเบาๆ ขบเม้มจนผมตัวอ่อนแทบจะยืนไม่อยู่



“งื้อ...”



“มูนนี่เด็กดี...”



เจิ้นอุ้มผมกลับไปนอนในห้อง ผมยังโดนจูบอีกหลายครั้งระหว่างที่เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ แต่มันก็ไม่ได้มากไปกว่านั้น...เพราะผมใกล้จะหลับเต็มที สิ่งสุดท้ายที่ผมจำได้คือเจิ้นกลับเข้าไปในห้องน้ำอีกรอบ







วันเสาร์กลับมาอีกครั้งวันนี้ผมหมดคอร์สเรียนทำอาหารกับเชฟญี่ปุ่นแล้ว ผมชวนเจิ้นว่ายน้ำเพราะอากาศมันร้อนมากเลย เขาตอบตกลงเราเลยมาว่ายน้ำกัน เป็นครั้งแรกที่ได้ลงน้ำหลังจากผมคิดจะกระโดดน้ำคราวนั้น เรามีโฟมสำหรับตีขาด้วยเพราะเมื่อก่อนผมเรียนว่ายน้ำแล้วต้องใช้ ผมตีขาเปาะแปะไปมาต่างกับเจิ้นที่ว่ายไปว่ายกลับเหมือนไปแข่งโอลิมปิค ผมก็แค่อยากแช่น้ำให้มันเย็นๆ



เจิ้นว่ายจนพอใจก็ขยับมาใกล้ผม ผมเลยเปลี่ยนจากเกาะโฟมมาเป็นเกาะไหล่เจิ้น เจิ้บขยับแขนกอดตอบผมที่ทำตัวเป็นลูกหมีโคโอล่า ขาผมเกี่ยวเข้ากับช่วงเอวเจิ้นไว้ให้เขาพาเดินไปรอบสระ



“อ้ะ...”



ผมสะดุ้งเมื่อมือเจิ้นขยับต่ำลงมา แล้ว..ก็สอดเข้ามาใต้กางเกงว่ายน้ำผม



“ไม่เล่นนะเจิ้น”



เขาบีบขย้ำจนผมรู้สึกแปลกๆ มันวูบวาบ เจิ้นไม่พูดอะไรแต่สายตาเจิ้นที่มองผมมันทำให้ผมหมดแรง ทำได้แค่ซุกหน้าลงกับไหล่เขา



“มูนนี่เด็กดี...ขอพี่กัด...นะครับ”



เจิ้นกัดผมในสระจนผมตัวเปื่อย หมดแรง ทั้งๆที่เขาไม่ได้ทำอะไรนอกจากกัดและดูด...นมผมเจ็บไปหมดแต่เจิ้นก็กัดสลับดูดแบบนั้นไม่ยอมหยุด เสียงโวยวายผมชักจะแปลกๆไปเหมือนเสียงคราง ผมเริ่มอยากร้องไห้เพราะมันทรมานไปหมด



ขาของผมเสียดสีไปมาเพราะมันอึดอัด จนกระทั่งเจิ้นจับ...ตรงนั้น ผมก็ร้องไห้...เจิ้นปลอบผมแต่ผมก็ยังร้องไห้เพราะสัมผัสของเจิ้น เขาอุ้มผมขึ้นจากสระเดินเข้าไปในห้อง...และเจิ้นก็กอดผม ไนท์แคร์ทั้งๆที่ยังไม่เที่ยง...และผมก็ยินยอม ร้องขอนิ้วของเจิ้น... จนมันงออยู่ในตัวผม ขูดข้างในของผม...



“ฮึก...อ๊า...”



“มูนนี่เด็กดี...”



ผมล่องลอย จมน้ำ และโบยบิน.... ความอยากอันมากมายร้องบอกว่าไม่พอ มันอยากได้มากกว่านี้ แต่...แต่มันคืออะไรล่ะ? มันเป็นแบบนี้อีกแล้ว...ผมไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร...แค่...แค่ต้องการมากๆเลย







ผมป่วยอีกรอบจากการว่ายน้ำกับเจิ้น คราวนี้ต้องหยุดเรียนเพราะผมป่วยติดกันสี่วันรวด ผมโกรธมากเพราะเจิ้นไม่ป่วยเลย อะไรก็ไม่รู้ไม่แฟร์อ่ะแถมยังหน้าชื่อตาบาน !



“ห้ามแตะจันทร์แม้แต่นิดเดียวเลย แค่กๆ”



“นั่งข้างๆได้ไหม?”



“อันนี้ได้ แค่ก”



เจิ้นส่งแก้วน้ำให้ผม ผมไอจนแสบคอไปหมด หมอบอกว่าเล่นน้ำนานก็เลยป่วย ก็เจิ้นอ้ะ! อะไรก็ไม่รู้ ยุบยับยุบยิบอยู่ได้ ฮึ่ยยยยย



ปกติเป็นผมถือข้าวลงไปกินกับเจิ้น คราวนี้ผมป่วยเจิ้นก็เลยต้องมากินกับผมแล้วก็ชอบหาเรื่องมาจับตัว ทั้งๆที่ก็บอกอยู่ว่าไม่ได้นะ! ห้ามเลยห้าม



“เกี่ยวก้อยนิดเดียวไม่ได้หรอ?”



เจิ้นยื่นนิ้วก้อยมาให้ผม เราไม่แตะตัวกันสองวันแล้วแม้แต่ตอนนอน ผมสั่งห้ามเจิ้นกอดเพราะผมยังหงุดหงิดกับความไม่แฟร์ของร่างกายไม่หาย



“ก็ได้...”



ผมยืนนิ้วไปเกี่ยวกับเจิ้น เรากินข้าวกันไปทั้งๆที่นิ้วก้อยเกี่ยวกัน จริงๆผมอยากจับมืออ้ะ...แต่ตอนนี้ทำโทษอยู่นะต้องหักห้ามใจไว้ก่อน เดี๋ยวเจิ้นก็ได้ใจจะมาไนท์แคร์ตอนไหนที่ไหนก็ได้อีก! สระน้ำไม่ได้นะ มันจะป่วยอีก ฮึ่ยยย



การป่วยทำผมปวดหัว เจ็บคอ แล้วก็ตาร้อนผ่าว มันเหนื่อยมากเลยนะกับการป่วยแต่ละครั้ง ถึงจะแฮปปี้ที่เจิ้นมาหาผมบ่อยๆแต่มันก็ไม่อยากป่วยอ่ะ อยากไปเรียน ยิ่งเรียนไม่ค่อยรู้เรื่องอยู่ด้วย



เกรดเทอมที่แล้วก็ผ่านสองมานิดหน่อย...ต่างจากคิวที่สามกว่าๆ เฮ้อ ถึงเจิ้นจะดีใจที่ผมไม่ติดโปร..ดูดิเจิ้นหวังแค่ให้ผมผ่านโปรเองอ่ะ แสดงว่าการเรียนผมมันเข้าขั้นหมดหวัง ผมก็ใฝ่ฝันอยากจะได้เกียรตินิยมให้เจิ้นภูมิใจ แต่ช่างเกียรตินิยมมันเหอะ ให้พ้นมีนก็ดีจักนักหนาแล้วอ่ะ นอยด์จัง



เพราะเจ็บคอทำให้ผมกินข้าวได้น้อย ถึงจะเป็นพวกโจ๊กมันก็ยังฝืนๆ เลยดื่มนมไปสองแก้วแทน เจิ้นเกี่ยวก้อยพาผมไปนอนต่อ เขาไม่แตะต้องตามสัญญาแต่ผมก็คันปากยุบยิบอยากจะให้เจิ้นหอมเหม่งก่อนออกไปทำงานง้ะ...




เจิ้นไม่อยากฝืนคำสั่งผมมั่งหรอ...





คิวพาแม่มาเยี่ยมผมในวันที่สี่ของการป่วย คิวบอกแม่ไปหาที่มหาลัยเลยพามาแทน เจิ้นไม่ได้ขึ้นมาแต่พี่เลขากับพี่บอดี้การ์ดก็ขึ้นมาเหมือนเดิม แม่อยากทำกับข้าวให้ผมกินแต่คุณป้าแม่บ้านจัดการไปแล้ว คิวขอตัวกลับไปก่อนเพราะต้องไปกินข้าวเย็นกับที่บ้าน



แม่อยู่ดูการ์ตูนกับผม จริงๆผมไม่ได้อยากดูแต่ถ้าให้แม่นั่งเฝ้าเฉยๆมันก็เกรงใจอ่ะผมเลยลุกมาดูการ์ตูน แม้จะดูไม่ค่อยรู้เรื่องเพราะตามันจะปิดอยู่ตลอด



“ไปนอนข้างในเถอะลูก เดี๋ยวแม่กลับเลยดีกว่า ลูกไม่สบายต้องนอนพักเยอะๆนะ เดี๋ยวแม่ค่อยมาหาใหม่”



พี่เลขากับพี่บอดดี้การ์ดโผล่มาจากไหนไม่รู้พาแม่ไปส่งด้านล่าง ผมก็อุ้มสินเชื่อกลับเข้าไปนอนในห้อง ยังไม่ทันหลับสนิทเจิ้นก็ขึ้นมา เจิ้นไม่แตะตัวผมแค่นั่งลงข้างๆ แต่มันวันที่สี่แล้วผมก็ทนไม่ไหวเอง...ขยับเข้าไปนอนตักเจิ้น



“ไหนว่าไม่ให้พี่แตะ”



“อันนี้จันทร์แตะเอง ไม่นับ”



เจิ้นหัวเราะเบาๆ ผมงุ้งงิ้งให้เขาลูบหัว...และพอเจิ้นลูบหัวมันก็สบายจังเลย สัมผัสของเจิ้นทำให้หัวใจผมมีความสุข คิดถึงจัง








ผมกลับไปเรียนในวันพุธ โชคดีที่วิชาที่ยากที่สุดงดคลาสไปในวันจันทร์ วิชานี้เรียนจันทร์กับพุธผมก็เลยไม่ต้องไปให้คิวติวตามให้ มีงานกลุ่มเข้ามานิดหน่อยคิวก็ลากผมเข้ากลุ่มไปแล้ว อาทิตย์หน้าจะวันเกิดคิวผมคิดว่าจะซื้ออะไรที่รู้สึกยิ่งใหญ่อลังการให้ ปีก่อนเราห่างเกินกันไปช่วงหนึ่งเลยไม่ได้ให้ของขวัญคิว...ปีนี้ต้องได้ให้สักที



ผมตั้งใจจะกลับไปปรึกษาเจิ้นเรื่องจะทำเซอไพรส์ให้คิว แต่กลับไปก็เซอไพรส์เองเพราะของที่สั่งซื้อกับประมูลไปมาส่ง! สร้อยข้อมือขนาดเท่าข้อมือผมพอดีเป๊ะเลยแถมด้านในยังสลักว่า ‘JaoMoon’ ด้วยอักษรที่สวยมาก



เข็มกลัดกระต่ายก็น่ารัก...เจิ้นลองติดบนเสื้อนักศึกษาให้ผม มันตัวเล็กๆวิบวับเมื่อต้องแสงไฟ หูยาวๆก็ทำสวยเหมือนหูสินเชื่อด้วย ฮึ่ยยยน่ารักมากกกก



“ชอบไหม?”



“อื้อ...ชอบทั้งหมดเลย”



“พี่ขอรางวัลเด็กดี...”



ผมเม้มปากเขินแต่ก็ขยับไปยื่นหน้าแตะปากตัวเองบนปากเจิ้น งับปากเจิ้นเบาๆแล้วผละออก แต่เจิ้นก็ดึงตัวผมไปนั่งตักแล้วตักตวงจูบของผมจนผมหมดแรง



ช่วงนี้เจิ้นไม่ค่อยขอรางวัลเด็กดีแล้วเพราะเราจูบกันบ่อยขึ้น...จูบแบบไม่ต้องเป็นรางวัล เจิ้นเลยเหมือนไม่มีรางวัลเด็กดีที่ชัดเจน ผลประโยชน์ก็ตกมาหาผมเต็มๆ



ผมคุยนั่นคุยนี่กับเจิ้นสักพักก็ปรึกษาเจิ้นเรื่องเซอไพรส์คิว ผมเล่าแผนการว่าอยากจะทำลูกโป่งลอยๆให้แล้วก็มีเค้กแล้วก็ร้องเพลง ความคิดผมสะดุดเพราะเจิ้นดึงหูผมจึ้กๆ



“งื้อ....เจิ้นหึงคิวหรอ?”



“จันทร์ตั้งใจมากกว่าวันเกิดพี่”



“ง่ะ ก็คิวช่วยจันทร์เยอะเลย...งั้นตัดลูกโป่งออก?”



จึ้กๆ...เจิ้นก็ยังดึงหูผมอีก



“งั้น...ไม่ต้องเค้ก?”



เจิ้นก็ยังดึงหูอีก!



“เจิ้นไม่ร้องเพลงไม่ได้นะ ต้องมีนะ วันเกิดนะวันเกิดดดด โง้ยยยห้ามกัดหูจันทร์นะเจิ้นนนน งื้ออออออ”



อะไรของเจิ้นเนี่ยมาหึงคิวได้ยังไง คิวเป็นเพื่อนผมนะ เฮ้อ...สุดท้ายกว่าจะได้แผนการที่เจิ้นพอใจ ใช่! เจิ้นพอใจทั้งๆที่เจิ้นไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยเล้ยยยยยยย ไม่มีลูกโป่ง ไม่มีเซอไพรส์ ไม่มีเค้ก แค่ของขวัญแล้วเอาไปให้ที่มหาลัย!



แล้วถ้าอยากร้องเพลงก็ให้ร้องตอนมอบของขวัญ ฮึ่ยมันก็ตลกๆอ่ะไม่มีเค้ก แต่พอจะขอเค้กเจิ้นก็กัดหูผมอีก ทำไมเป็นคนขี้หึงไม่รู้เรื่องรู้ราวเลยเจิ้นเนี่ย



แย่ที่สุด! หึงแต่ละอย่าง สินเชื่อก็หึง คิวก็หึง เฮ้อ.... สงสัยจังว่าเจิ้นหึงจริงๆหรือเขาแค่อยากดึงหูผมเล่น






   ผมนนึกว่าตกลงเรื่องของขวัญอย่างเดียวได้แล้วทุกอย่างจะจบ แต่เปล่า! ตอนไปเลือกเจิ้นก็ยุบยับกับหูผมอยู่นั่นแหละ ผมคิดว่าจะเลือกเสื้อเชิ้ตให้คิวเจิ้นก็ดึงหูผม พอจะเป็นเนคไทก็ดึงอีก แล้วพอผมเลือกอะไรนานๆก็บีบๆนวดๆจนมัน..งื้ออ



   “เจิ้นอย่าดื้อได้ไหม จันทร์ต้องเลือกสักอย่างให้คิวนะ”



   “จันทร์ตั้งใจเกินไป”



   “เฮ้อ ก็คิวเป็นเพื่อนจันทร์”



   เจิ้นทำหน้าบึ้ง คิ้วขมวดมุ่น ไม่บ่อยที่เขาจะทำสีหน้าไม่พอใจแบบงอนๆแบบนี้อ่ะ แบบต้องง้อ โอ้ยทำไมมางอนเรื่องแค่นี้ล่ะ



   “มานี่เลยเราต้องคุยกันอย่างจริงจัง”



   ผมลากเจิ้นมาที่ร้านไอติมร้านประจำของเรา ก่อนที่เจิ้นจะทนไม่ไหวกัดหูผมกลางห้องซะก่อน ผมว่าชนิดของขวัญมันเป็นแค่ประเด็นรอง ประเด็นหลักคือเจิ้นหึงที่ผมจะซื้ออะไรสักอย่างให้คิว เหมือนที่หึงเวลาผมพูดถึงสินเชื่อ



   “เจิ้น...เจิ้นต้องแยกแยะด้วยสิ มาหึงไม่ได้นะ ต้องทำตัวเป็นผู้ใหญ่อันนี้เรื่องของมิตรภาพแบบเฟรนด์ๆ จันทร์ต้องโชว์พลังความเป็นเพื่อนด้วยเพราะคิวดูแลจันทร์มาตลอดเลย”



   ผมหวังว่าเจิ้นจะเข้าใจวิถีแมนๆคุยกันที่ผมพยายามพูดแบบไม่ใช่อารมณ์ แต่เจิ้นก็ยังกอดอกทำหน้าบึ้ง ผมทั้งขำทั้งปวดหัวทั้งโมโหนิดหน่อย มันรู้สึกดีง้ะที่เจิ้นหึง..แต่หึงแบบนี้ไม่ได้นะไม่งั้นคิวอดได้ของขวัญแน่เลย



   “เจิ้นงอนที่จันทร์ไม่มีอะไรให้เจิ้นใช่ไหม แต่กลับตั้งใจซื้อให้คิว เจิ้นอ่ะคิดมากไปเอง จันทร์ให้เจิ้นตั้งเยอะตั้งแยะแต่คิวได้ครั้งแรกเลยนะ เจิ้นอ่ะได้บ่อยแล้วก็เลยไม่ค่อยรู้ตัว”



   “พี่ได้อะไร?”



   “ได้ความรักจากจันทร์ไง โหยยยไม่เคยรับรู้เลยหรอ จันทร์กอดเจิ้นทุกวันเลยนะ ทั้งมอนิ่งแคร์ ไนท์แคร์...คนอื่นไม่มีแบบนี้นะ...”



   หางเสียงผมอ่อยๆ ก็มันจริงไหมอ่ะ ผมให้เจิ้นทุกอย่างที่จะให้ได้นั่นแหละ ถึงจะแอบมุบมิบจุ้บๆเจิ้นบ่อยๆก็เถอะ แต่มอนิ่งแคร์ไนท์แคร์ผมทำสม่ำเสมอนะ! ไม่บกพร่องต่อหน้าที่ตัวเองสักครั้งยกเว้นตอนป่วย



   ยิ่งพูดก็ยิ่งเขินเพราะหน้าบึ้งๆของเจิ้นเริ่มขยับเป็นรอยยิ้ม



   “อืม...งั้นซื้อเนคไทแล้วกัน”



   เจิ้นยอมตกลงเราเลยได้ไปซื้อเนคไทกันสักที คราวนี้เจิ้นช่วยเลือกด้วยไม่มีปัญหาอะไรอีก ผมนึกว่าเจิ้นจะอารมณ์ดีแล้วแต่พอกลับบ้านเจิ้นกลับขอรางวัลเด็กดี



   ผมนึกว่ามันจะเป็นแค่จูบ...แต่เจิ้นกลับ...กัดผมทั้งตัวแลกกับการที่เขาใจกว้างยอมให้ผมซื้อของขวัญให้คิว ผมพยายามประท้วงว่าเพิ่งจะหายป่วยเจิ้นก็ไม่สนใจ



   นิ้วของเจิ้นขยับอยู่ในตัวผม....เจิ้นทำเหมือนผมเป็นต้นไม้ที่ต้องการรดน้ำ...ตัวผมเปียกชุ่มเลอะเทอะเพราะถูกเจิ้นรดน้ำ....และบังคับให้กลืนกิน



   “มีลูกให้พี่สักคนนะจันทร์...”



   เจิ้นกระซิบข้างหูตอนที่ผมเกือบจะหลับไปแล้ว ไนท์แคร์อันยาวนานจบลงตรงที่แสงแรกของดวงอาทิตย์กำลังแตะขอบฟ้า คำพูดของเจิ้นกับฟันคมที่ขบเม้มใบหูทำผมสั่นสะท้าน



   “จันทร์มีไม่ได้...”



   “ไม่เป็นไร...ตั้งใจทำเดี๋ยวก็มี”



   ตั้งใจ? ตั้งใจอะไร แล้วผมจะมีลูกให้เจิ้นได้ยังไง เจิ้นอยากมีลูกกับผมหรอ? ความสับสนทำให้ผมงุนงงแต่เจิ้นกลับหัวเราะเบาๆ



   มือของเจิ้นขยับไปลูบไล้แผ่นท้องที่เลอะเทอะของผม...เลอะเทอะเพราะถูกเจิ้นรดน้ำไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง...นิ้วเจิ้นกดลงแผ่วเบา...มัน ทำผมหลุดเสียงครางน่าอาย



   “ลูกเราคงน่ารักเหมือนจันทร์....”



   ลูกของผมกับเจิ้น.... เด็กตัวเล็กๆ ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมีลูกแต่ผมชอบอะไรที่มันนุ่มนิ่ม เด็กทารกก็คงจะนุ่มนิ่มเหมือนตุ๊กตา เหมือนสินเชื่อ...



   “แล้ว...ทำยังไงเราถึงจะมีลูก จันทร์กับเจิ้น...มีได้ด้วยหรอ...”



   “คงต้องเริ่มจาก...ให้พี่เข้าไปในตัวจันทร์”



   “จะ เจิ้นก็เข้ามาแล้ว...นิ้ว อื้ออออออ”
   


“รออีกนิดนะคนดี...อย่างอื่นที่ไม่ใช่นิ้วจะเป็นของจันทร์...เผื่อจะมีโอกาส...สักหนึ่งในล้าน”



   “อ้ะ ...เจิ้น เจิ้น....”



   ผมโดนเจิ้นกัดอีกแล้ว....กดจนเจ็บ แต่ก็อยากให้เจิ้นกัดอีก กัดเยอะๆ...กัดจันทร์อีกนะเจิ้น...นะ








   มือหนาลูบไล้แผ่นท้องบางของคนตัวเล็ก ที่แม้จะมีน้ำมีนวลขึ้นมาบ้างในช่วงนี้ก็ยังถือว่าตัวเล็ก เจ้าจันทร์ตัวเล็กมาแต่ไหนแต่ไรเพราะเป็นเด็กที่เคยผ่านการทำแท้ง และไม่ได้กินนมแม่ ภูมิต้านทานและพัฒนาการก็ช้าไปบ้าง น้องจึงหัวไม่ค่อยไว เข้าใจช้า...ไม่ถึงกับบกพร่องแต่ก็ทำให้เป็นเด็กที่เรียงอยู่ในเกณฑ์กลางๆค่อนไปทางเรียนไม่เก่ง



   แต่เจ้าจันทร์คือความสุขของเขา...แค่อยากให้มีความสุขไปทุกๆวัน ไม่เจ็บ ไม่ป่วย...แต่พออากาศเปลี่ยนแปลงนิดหน่อยก็ทำให้ไข้ขึ้นได้ตลอด ร้องไห้ง่ายๆ ตกใจง่ายๆ ขี้อ้อน... และน่ารัก



   ความไม่เพียบพร้อมกลับกลายเป็นเหตุผลที่อยากจะดูแล อยากจะปกป้อง...และก็ทำมาโดยตลอดตั้งแต่เจ้าจันทร์ย้ายมาอยู่ด้วยกัน....จนแอบหวัง



   ว่าอาจจะเป็นไปได้ไหม...ถ้าผู้ชายจะท้องได้...ถ้าได้มีลูกด้วยกัน เจ้าจันทร์ตัวน้อยคนที่สอง...เขาคงมีความสุข แค่คิดว่ากลับมาทุกเย็นแล้วมาฟังแม่ลูกเขาคุยกัน...



   แต่ความจริงก็คือความจริงเจ้าจันทร์คงมีลูกให้เขาไม่ได้...แต่ลองดูก่อนก็ไม่เสียหายเผื่อเจ้าลูกตัวเล็กนับล้านที่ออกมาจะหาทางมีชีวิตในท้องของจันทร์ได้แบบในหนัง



   เสียงหัวเราะทุ้มต่ำดังเบาๆขำกับจินตนาการเพ้อฝันของตัวเอง...น่าแปลกที่อยู่ๆก็อยากจะมีลูกแต่คิดอีกทีถ้าไม่ใช่พระจันทร์ของเขาก็คงไม่คิดถึงการสร้างครอบครัวแบบนี้....อยากให้เราเป็นครอบครัวกันแบบนี้ตลอดไป



   มือขยับเลื่อนไปจับมือบางขึ้นมาจรดริมฝีปากลงไปบนหลังมือหอมกลิ่นนมจางๆ



   “รัก...พี่รักจันทร์”



   และคงจะรักคนอื่นไม่ได้อีกแล้ว   



=======================

พี่เจิ้นอยากมีลูก!!!!!! น้องมีไม่ได้นะคะ เรื่องนี้ไม่ MPREG 5555+

ตอนนี้พี่เจิ้นหื่นอ่ะ เอะอะกัดน้อง เอะอะดูน้อง เอะอะชวนแคร์ เฮ้อออ แถมยังหึงคิวอีก โธ่ น้องจันทร์ต้องสู้ๆนะคะ ทนไม่ไหวส่งมา พี่ดูแลเจิ้นให้เอง พี่ชอบแคร์ 555555+

ในส่วนของคุณแม่นั้นเอายังไงดีน้า

ขอบคุณทุกคอมเม้นจ้า

[krazy_kess]

 คุณแม่เริ่มน่ากลัว ดูหาช่องทางรักพาตัวมูนนี่ อย่าทำให้มูนนี่ผิดหวังในตัวแม่นะ เดี๋ยวน้องเสียใจ

[❣☾月亮☽❣]

โอ๋จันทร์ลูก หนังโป๊เคยดูแล้วแต่ก้อลืมสินะ ถถถถ

[bpyt]

โอ๊ยยย!! เจิ้นมันเป็นเพราะหื่นหรืออยากมีลูกตริงๆ เนี่ย คิดไปถึงโน้นนน!!!
สงสารมูนนี่ ไม่ได้รับรู้ถึงความหื่นกระหายของคนพี่เลย

[Acacha]

อยู่ในเกณฑ์กลางๆค่อนไปทางเรียนไม่เก่ง

นี่เจิ้นพยายามใช้คำสุภาพใช่มั้ย
 

[arjinn]

เจิ้นเป็นป๋า ป๋าหื่น ป๋าจอมหวง
ชอบ ชอบ ชอบ
#เจิ้นรักจันทร์คนเดียว

[MyLavenderLand]

เดี๋ยวๆๆๆ ตกใจ! นึกว่าจะมีเซอร์ไพรส์แบบ mpreg 55555 เจิ้นก็มโนไป๊ / คนอ่านมโนกว่า

เออนั่นดิ แล้วคุณแม่นี่ยังไง? นั่นลูกนะ ลูกเลยนะ / ขึ้นๆ

[BAKA]

คุณแม่ก็ยังคงไม่น่าไว้ใจ้ และดูท่าไม่น่าไว้ใจยิ่งกว่าเดิม

เจิ้น...เอาเปรียบน้องงงง นี่นับวันรอให้น้องยี่สิบเลยหรือเปล่าเนี่ย??

[sirin_chadada]

ณ ตอนนี้ทุกคนระแวงคุณแม่มาก ฮา

[niza59]

ระแวงแม่จันทร์จัง กำลังหาโอกาสเอาตัวน้องไปแน่ๆเลย ส่วนเจิ้น...ติดเชื้อขี้มโนมาจากจันทร์ไหม แต่ถ้าจันทร์มีลูกคงน่ารักน่าดู   

[mybear_sr]

จริงๆถ้าจะกลายเป็นmpregเรารับได้นะ รับได้หมดเลย ยิ่งถ้าจันทร์มีลูกแล้วลูกเหมือนเจิ้นคงสนุกน่าดูเลย วันๆจันทร์คงไม่ต้องทำอะไรนอกจากโดนหวง555555555555

[Zestful]

อีกครึ่งปีเองนะเจิ้นนนน อดทนไว้!!!!

[Bluedock]

เจิ้นป๋ามาก เปย์สุดริด แค่น้องบอกว่าน่ารักรีบเปย์เลย #ทีมมูนนี่