หัวข้อ: IN CONTROL ... ในปกครอง : Special Chapter : NubNab : July 17, 18 : P.115

[a_tapha]

+1 ค่ะ  ยิ่งอ่านยิ่งสนุกอ่ะ  อมยิ้มตลอด

[ReiSei]

ลุงหยางช่วงนี้ทำตัวเป็นลาสบอสมากเลยนะ บงการอยู่เบื้องหลังอะ 55555
น้องจันทร์นี่นับวันยิ่งน่ารัก อ่านแรกๆโคตรขัดใจไม่ชอบนายเอกนุ่มนิ่ม แต่เหมือนมันจะมีอะไรๆเลยอ่านต่อ ละก็ไม่ผิดหวัง จันทร์ไม่ได้แอ๊บนะ เกิดมาเป็นงี้จริงๆ และถึงจะเรียนไม่เก่ง แต่จันทร์ไม่โง่นะ ฉลาดด้วย ไม่แปลกใจทำไมเจิ้นหลงนัก

[MyLavenderLand]

Siam Octopus Bank โอ๊ยยยยยย นี่ก็สงสารคุณลูกค้าของธนาคารนี้จริงๆ โลโก้ธนาคารบนหน้า bookbank กับหน้าบัตร ATM นี่มันจะเป็นแบบไหนนะ? ชุดฟอร์มพนักงานอีก กร๊ากกกกกก    #ติดเชื้อมโนจากมูนนี่ #มูนนี่สายฮา

[didididia]

ความมโนของมูนนี่ชวนยิ้มไม่หยุดเลย

[sripaerrr]

ฮื้ออออออ นี่คือนิยายแห่งความสุข บ้าไปแล้ววจันทร์เติบโตด้วยความรัก ชอบบ ความวุขมันล้นทะลักออกมาเลยอะ น้องค่อยๆคิด ทุกอย่างที่คิดเป็นอะไรที่เรียบง่าย ทุกเงื่อนไขตั้งอยู่บนความสุข มีความสุขมากเลยกับตอนนี้ ขอบคุณมากเลยค่ะ น้องจันทร์เป็นคนที่เราอยากขอบคุณมากที่สร้างความน่ารักและความสุขให้ได้มากขนาดนี้

[minenat]

ทำไมต้องมาขำเรื่องเจิ้นปลาหมึกของฉันด้วยอะ555555
น่ารักมากลูกมูนนี่ 

[mystery Y]

มูนนี่ร้ายกาจ

[Januarysky]

ราคาเกินประเมินจิมๆ ไบรด์ไพรซ์ของมูนนี่เนี่ย
มีการวนโฉนดช่อฟ้าซะด้วย ถ้าเจิ้นถือไปจริงพ่อตองนี่คงอึ้งกิมกี่น่าดู
ส่วนคนโดนหางเลขแถมถูกเอาคืนกลายๆ น่าจะลุงหยาง
เจอมูนนี่ยื่นคำขาด ไม่ให้แต่งก็จะไม่ยอมให้ให้พ่ออยู่กับลุงด้วยเหมือนกัน
ข้อนี้ลุงคงตาค้างงงงงงง ลูกกระต่ายน้อยทำพิษ

บวกและเป็ดขอบคุณ หลงพระจันทร์รสนม
 

[mu_mam555]

จันทร์นี่มันน่ารักน่าหยิกจริงๆเลยลูก

[khwanruen]

เจ้าจันทร์น่ารัก ยิ้มให้ความเจ้าจันทร์ 

[Tiffany]

มูนนี่ขี้มโน น้องวางแผนได้แนบเนียนจริงๆ สินสอดไม่มีการขาดทุน

[anandawan]

เจิ้นโชคดีจังเลยที่มีจันทร์

[donutnoi]

ธนาคารปลาหมึก   

รอจันทร์อายุครบ 20  อย่างจดจ่อ 

[Supparang-k]

จุดหมายสูงสุดของจันทร์คือการครอบครองโฉนดช่อฟ้าสินะ 555

[ก้มหน้าก้มตา]

โอ๊ยย
คุณเจิ้น
เอาน้องจันทร์มาแบ่งบ้าง
อยากมีก้อนความสุขน่ารักๆ แฮปปี้ๆๆ
มาเป็นของตัวเอง

[imac]

มูนนี่น่ารักตลอด

[Ginny Jinny]

มูนนี่ขี้มโน 

[พิศตะวัน]

มูนนี่ขี้มโน555

[bpyt]

นี่มันอัฐยายซื้อขนมยายแล้วมูนนี่ 555 ไม่ลงทุนแต่จะไปขอเจิ้นเนี่ยนะ 555
งานนี้ไม่รู้ใครจะลน ลุงหยาง พ่อตอง เจิ้น? 555

[labelle]

งานนี้ไม่รู้ใครได้แต้มกันเลยนะ
แต่เหมือนลุงหยางจะมีชัยชนะยังไงไม่รู้

เจ้าจันทร์คนซื่อเอ้ยยย พี่ก็พาหลงทางไปคนนึงละ
มาเจอลุงหยางพาเปิดตัวไปอีก
ไม่รู้ตองต้องเจออะไรบ้าง 5555

เจ้าจันทร์น่ารักมาก เหมือนเจิ้นบอก
ในหัวน้อยๆ นั้น คิดอะไรแบบมีความสุข
คิดแบบเด็กน้อย ทำโลกเจิ้นสดใสไปอีก

เจิ้นก็เนียน ก็ชักนำมาก
ไหนๆ ก็ไหนๆ ละ ไปโอนช่อฟ้าให้เจ้าจันทร์ก่อนปะ

[เป็ดอนุบาล]

 

[qq_oo]

 มูนนี่ขี้มโน แล้วเจิ้นต้องเตรียมตัวเข้าครอสเจ้าสาวไหมเนี้ย 555

[nittanid33333]

เอาไป 10 10 10 เลยจ้าาา

[▲TEACHCHY▼]

เจ้าก้อนความสุขน่ารักมาก
เจ้าเด็กช่างคิด
ไม่ใช่แค่เจิ้นที่อยู่กับน้องแล้วรู้สึกดี
คนอ่านก็ดีใจที่ได้อ่านนะ

ถึงแม้เจิ้นจะเลี้ยงน้องมาแบบใส่บับเบิ้ลกันกระแทก
แต่น้องค่อยๆเติบโตด้วยความรักนะ5555
คุณศศิมณฑลผู้เป็นงานเป็นการก็ได้ด้วย
ขำอะ มีนัดเจิ้นผ่านเลขาเป็นเรื่องเป็นราว
ก็คงจะเหนื่อยหน่อยกว่าลงเอยกันแบบพ่อตองไม่ห่วง

น้องรู้ด้วยว่าตัวเองกับพ่อน่ารัก เป็นกองทัพกระต่ายจอมซน
ชอบเวลาน้องคุยกับลุงหยาง
มีความเอาแต่ใจ ซนมากๆ
ลุงหยางก็เหมาะกับบทมาเฟียอย่างที่น้องว่าจริงๆ

อ่านแล้วรู้สึกเหมือนคุณแบมได้ปล่อยจินตนาการไปกับน้องด้วย
ไม่รู้ว่าตอนเขียนคุณแบมเครียดมั้ย
แต่มุกที่น้องปล่อยออกมามันดูน่ารัก ไม่ฝืด ไม่ฝืน
เราชอบทุกพารากราฟเลย เลือกประเด็นมาชมมาหวีดไม่ค่อยไม่ถูก
เป็นกำลังใจให้นะคะ
 

[takara]

น่ารักอะเจ้าจันทร์

[donut4top]

โอ้ยยยย นุ้งลูกกกกก

[Nachar]

เอ็นดูแผนมูนนี่แต่ละอย่างอะ อยากจับมาหอมหัว

[bambooiihallo]

Chapter 36 Deal



   ก่อนงานวันเกิดเจิ้นพาผมไปเดินเล่นที่ชิดลม จริงๆคือบ้านเรากำลังมีออแกไนซ์เข้ามาจัดงานให้อยู่ก็เลยขี้เกียจฟังเสียงดัง ผมก็งงว่าทำไมงานเรามันใหญ่อลังการขนาดนั้นเลยหรอ แต่ดูจากชุดแล้วก็คงจะอย่างนั้นแหละ เจิ้นก็ขี้เกียจจะอยู่ฟังซินแสพูดนั่นพูดนี่ก็เลยพาผมหนีมาเดินเล่น



   เจิ้นคงเตรียมตัวหนีเลยรีบปลุกผมตั้งแต่เก้าโมงทั้งๆที่เป็นวันหยุด ข้าวเช้ายังมากินที่สตาร์บัค เจิ้นสั่งกาแฟส่วนผมเป็นชาเขียวปั่นกับนมร้อนแก้วเล็ก แล้วก็พวกเซ็ตอาหารเช้า



   การมาห้างแต่เช้าก็ให้บรรยากาศคนละแบบ คนโล่งมากเลยแม้จะเป็นวันหยุด เจิ้นกับผมไม่มีแพลนทำอะไรเป็นพิเศษเลยคิดว่าจะดูหนังกันแล้วพอหนังจบค่อยไปซูเปอร์เพราะผมอยากได้ของไปทำขนม



   เจิ้นเลือกหนังแนวคอมเมดี้ที่ไม่ได้เป็นกระแสเพราะตอนนี้เรื่องที่ดังๆก็จะเป็นพวกหนังแอคชั่นกับหนังผี ผมไม่ค่อยชอบดูเท่าไหร่ เจิ้นก็ไม่ได้ชอบดูหนัง...ถ้าอยากชวนเจิ้นไปทำอะไรที่เจิ้นจะพอใจควรจะพาไปเดินพวกร้านของเก่าแนวจีนๆ ดนตรีเก่าๆ เจิ้นจะชอบ



   ที่นั่งของเราเป็นแบบโซฟาเดี่ยวมีโต๊ะเหมือนที่วางของตรงกลาง มีผ้าห่มและหมอนใบเล็ก จริงๆเจิ้นอยากได้แบบฮันนีมูนซีทที่ได้นั่งด้วยกัน แต่ไม่มีรอบก็เลยจ่ายแพงแต่ต้องนั่งคนละเบาะ ผมหน้ามุ่ยตั้งแต่เริ่มเรื่องเพราะมันพิงเจิ้นไม่ได้อ่ะ มันสบายก็จริงแต่แบบว่ามันต้องนั่งแยกกัน ถึงเราจะจับมือกันได้ก็ไม่เหมือนนั่งพิงกันอ่ะ



   “มานั่งนี่มา”



   เจิ้นดึงผมให้ลุกไปนั่งตัก เบาะเดี่ยวมันก็ค่อนข้างกว้างแต่พอนั่งด้วยกันมันก็แคบแต่ผมก็ชอบที่จะนั่งพิงเจิ้นมากกว่า สองแขนเจิ้นโอบเอวผมไว้ แล้วผมก็เริ่มง่วงเพราะหนังไม่ได้สนุกเท่าไหร่



   “จันทร์ง่วง”



   “เดี๋ยวพี่ปลุก...”



   ผมซุกกับซอกคอเจิ้น มือเจิ้นลูบหลังผมช้าๆ...สบายจัง









   เราไปกินอาหารญี่ปุ่นกันหลังจากหนังจบ เสียดายตังค์มากเลยดูได้ไม่ถึงครึ่งเรื่องแถมยังเสียค่าบัตรฟรีไปหนึ่งใบเพราะผมมานั่งกับเจิ้น เจิ้นบ่นว่าคราวหลังถ้าไม่ได้ที่นั่งแบบโซฟาคู่ฮันนีมูนซีทก็จะไม่ดูละ บ่นไปเรื่อยเปื่อยอ่ะเจิ้น คงหงุดหงิดที่ขาชา ผมก็เถียงไรไม่ได้เพราะเป็นคนผิดเต็มๆ แหะๆ



   ตอนกินข้าวก็พยาย๊ามพยายามป้อนเจิ้น ตักนั่นตักนี่ให้เจ้าตัวจะได้หายหงุดหงิด เจิ้นก็ดูอารมณ์ดีขึ้นนิดหน่อย เจิ้นอ่ะชอบให้คนเอาใจ บางทีกับพี่ๆเลขาน่ะทำเป็นเรื่องมากก็เพราะอยากให้เอาใจ



   ไม่รู้ทำไมนับวันผมยิ่งรู้สึกว่าเจิ้นเป็นคนเจ้าอารมณ์ แต่ไม่ได้แสดงออกตรงๆหรอก มันออกมาในรูปแบบความเกรี้ยวกราดผ่านการกระทำ ยิ่งตอนไนท์แคร์ผิดเวล่ำเวลานะใช่เลย ไม่หงุดหงิดผมเรื่องอะไรสักอย่างก็ต้องหมั่นไส้หรือมีความสุขเกินเกณฑ์ปกติ แล้วผมก็เหนื่อย...



   จริงๆหรือว่าการไนท์แคร์มันจะไม่ใช่ผมรังแกเจิ้น...แต่เป็นเจิ้นรังแกผม?



   “แล้วจันทร์รู้สึกว่าตัวเองโดนรังแกหรือเปล่า?”



   “ก็...ไม่อ่ะ”



   “งั้นแสดงว่าพี่ไม่ได้รังแกจันทร์”



   ไม่มีอะไรจะเถียงเลย...ที่ผมกังวลไปเองว่าผมอาจจะเข้าใจผิดเป็นอันตกไป ก็ผมไม่ได้รู้สึกว่าเจิ้นรังแกจริงๆนี่แต่ผมคิดว่าตัวเองรังแกเจิ้นอ่ะ



   ทำไมผมถึงเป็นคนชอบทำอะไรรุนแรงแบบนี้นะ...



   “เลิกคิดอะไรได้แล้ว มากินปลา”



   เจิ้นดึงความสนใจผมกลับไปที่อาหาร แต่ผมก็ยังคาใจอ่ะว่าทำไมผมถึงลงไม้ลงมือกับเจิ้นหนักจังเวลาเราไนท์แคร์กัน หรือจะเป็นกรรมพันธุ์? แบบที่ผมชอบถูกกัดเพราะพ่อก็ชอบ...ไว้ต้องลองถามพ่อดีกว่า หรือไปถามตอนเจิ้นจะเข้าไปคุยเลยจะได้ทีเดียว



   พฤติกรรมรุนแรงมันไม่ดีใช่ไหมอ่ะ? แต่ทำไมตอนโดนกัดมันรู้สึกดีมากเลย...



   “เหม่ออีกแล้ว คิดอะไร?”



   “คิดว่าทำไมเวลาเจิ้นกัดแล้วจันทร์รู้สึกดีจัง”



   อ้ะ...เง้ออออออออ ผมพยายามแก้ตัวกับความคิดที่กระเด็นออกมา แต่คำพูดมันก็ตะกุกตะกักเสียงสั่น ผมโกหกเจิ้นไม่ได้อ่ะ จะแก้ตัวก็ไม่ถนัด มันเลยเหมือนแบบ โง้ยยยย ละจะยิ้มแซวทำไม



   “พี่ก็ชอบกัดจันทร์”



   เจิ้นดึงมือข้างที่ถือตะเกียบของผมไปกัดเบาๆที่นิ้วก้อย...มันรู้สึกดีมากเลย มากจนผมเกือบหมดแรง ทำไมแค่กัดเบาๆเองอ่ะ ฟันของเจิ้นมีมนต์วิเศษใช่ไหม



   “มูนนี่เด็กดี”



   ผมทิ้งตัวลงไปซุกกับไหล่เจิ้น เสียงหัวเราะทุ่มๆทำให้ผมยิ่งอาย



   “งื้อออ ห้ามจับหูจันทร์นะ ไม่มีอะไรให้หึงสักหน่อย มีแต่ปลา”



   ผมเงยหน้าไปตะแง้วกับเจิ้นที่มายุบยับกับหูผม หูนี่ยิ่งกว่านิ้วอีกเพราะมันทำผมหัวใจเต้นแรงเป็นกลองวันงานกีฬาสีเลย แล้วดูเจิ้นยิ้ม ฮึ่ย...คนนิสัยไม่ดี



   “ปลาพี่ก็หึง จานข้าวพี่ก็หึง เสื้อจันทร์พี่ก็หึง”



   “หึงเสื้อ? แล้วให้จันทร์ใส่อะไรเล่า”



   “ไม่ให้ใส่...อยู่กับพี่ไม่ต้องใส่เสื้อผ้า”



   “ทะลึ่งมากกกก โอ้ยเจิ้นติดนิสัยไม่ดีมาจากใครเนี่ย”



   “ดุพี่แต่หน้าแดง...กลัวดีไหม?”



   ผมตะแง้วกับเจิ้นอีกสักพักหน้าที่ร้อนผ่าวถึงอุณหภูมิต่ำลง เจิ้นตาวิบวับด้วยอ้ะ...แล้วผมก็แพ้สายตาแบบนี้ของเจิ้นทุกที เนี่ยยยเจ้าเล่ห์แบบเนี้ยจะมาเป็นกระต่ายกับผมได้ยังไง ไปเป็นแมงกะพรุนเลยไป








   
   เรากลับบ้านกันตอนเย็นหลังจากผมเดินซุเปอร์อยู่เป็นชั่วโมง ผมยังไม่คล่องเรื่องพวกซื้อวัตถุดิบ ของเหมือนกันแต่พอต่างยี่ห้อก็ไม่เหมือนกัน เจิ้นก็ไม่ได้เร่งแต่ให้ผมอ่านฉลากดีๆ เจิ้นก็ช่วยอ่านด้วยแต่เจิ้นทำกับข้าวไม่เป็นหรอก เราก็แค่ช่วยกันเลือกเท่าที่สัญชาตญาณจะบอกว่าดี โดย...เจิ้นบอกอันไหนแพงแสดงว่าดี เพราะวัตถุดิบแพงกว่า



   อันไหนที่เลือกไม่เป็นก็เลยจะถูกเลือกด้วยเหตุผลว่ามันแพง... เราไม่ได้กินไอติมกันที่ร้านแต่เจิ้นซื้อใส่กล่องมาให้เลยเป็นรสมังคุดกับแคนตาลูป กลับมาถึงบ้านงานเลี้ยงก็จัดเกือบเสร็จแล้ว ซินแสแค่เน้นย้ำให้ตื่นมาให้ตรงเวลาเพื่อคำนับฟ้าคำนับเทพต่างๆ



   เจิ้นกับผมเลยเปื่อยๆกันไปตอนเย็น เจิ้นนั่งดูหุ้นส่วนผมก็ดูการ์ตูนกินไอติม คุณแม่บ้านไล่ผมกับเจิ้นเข้านอนตั้งแต่สองทุ่ม มันก็ไม่ได้ผิดเวลาผมเท่าไหร่เพราะปกติก็นอนสองทุ่มครึ่งสามทุ่มอยู่แล้ว แต่เจิ้นเหมือนจะยังไม่ง่วงเลยเปิดไฟหัวเตียงอ่านหนังสือ



   ผมกอดสินเชื่อแล้วพลิกตัวไปซุกตักเจิ้น แอร์เย็นๆทำให้ผมชักจะง่วง ตื่นเต้นที่วันพรุ่งนี้ผมจะอายุยี่สิบแล้ว บรรลุนิติภาวะจะได้ทำอะไรตั้งหลายอย่าง เรียนขับรถ เข้าผับ.. ไปเลือกตั้ง..เอ๊ะ อันหลังเหมือนจะยังไม่ได้แฮะ



   “ตื่นเต้นไหม?”



   “อื้อ...จันทร์จะอายุยี่สิบแล้วอ่ะ”



   “โตแล้วสิ?”



   “อื้อ...เป็นผู้ใหญ่ยากไหม?”



   “ก็ยาก...แต่ก็ทนไหว ชีวิตก็แบบนี้”



   เจิ้นลูบหัวผมเบาๆ มือของเจิ้นอุ่น...ผมชอบมือเจิ้นจัง ในความตื่นเต้นมันก็มีความกังวลอยู่ด้วย ผมไม่เคยเป็นผู้ใหญ่มาก่อน การเป็นผู้ใหญ่แสดงว่าความรับผิดชอบของเราต้องมากขึ้นใช่ไหม   



   “กังวลอะไรหืม...คิ้วขมวดเชียว”



   “จันทร์กลัวว่าจันทร์จะเล่นไม่ได้อีก ต้องมีเรื่องเครียดๆเพิ่มอีกแน่เลย”



   “พี่จะอยู่ข้างๆจันทร์เอง...”



   “เจิ้นห้ามไปไหนนะ”



   ผมดึงมือเจิ้นมากอด มองเขาตาแป๋ว เจิ้นยิ้มแล้วก็พยักหน้า...การโตเป็นผู้ใหญ่ของผมคงต้องมีเจิ้นช่วยอีกนั่นแหละเพราะผมก็ไม่รู้ว่าความเครียดแบบผู้ใหญ่จะเครียดมากไหม...ทุกวันนี้เครียดสุดก็แค่ตอนสอบ แต่โตไปอีกหน่อยก็ต้องเรียนจบไม่มีสอบแล้ว การสอบเป็นแค่ด่านแรก...ด่านต่อไปจะเป็นอะไรนะ หรือจะเรื่องแต่งงาน?



   จริงด้วย! เรื่องนี้ก็เครียด จะบอกพ่อยังไงเนี่ย พ่อต้องบิดหูผมแน่เลยที่ไปรังแกเจิ้นถึงขนาดต้องแต่งงาน ถึงเจิ้นบอกจะคุยให้ก็เหอะ แต่เจิ้นคงไม่เอาช่อฟ้ามาให้พ่อจริงๆหรอก โอ้ยยขอให้พ่ออนุญาตผมจะได้ขอเงินลุงหยางไปขอเจิ้นให้ถูกต้อง



   “ยังอีก ยังขมวดคิ้วอีก”



   “จันทร์กลัวเราไม่ได้แต่งงานกัน”



   “เราจะต้องได้แต่ง...เพราะเรารักกัน มากอดกันมา”



   เจิ้นขยับตัวลงนอนข้างกัน อ้อมแขนอบอุ่นกอดผมไว้แน่นจนได้ยินเสียงหัวใจของเจิ้น สินเชื่อถูกเจิ้นดึงออกวางไว้ข้างหลังผมอีกที พอไม่มีสินเชื่อตัวเราก็ติดกัน



   “จันทร์กังวลเยอะแยะไปหมดเลย”



   “ไม่มีอะไรต้องกังวล...พี่จัดการให้เอง”



   “เจิ้นเก่งจัง”



   “พี่อยากเป็นคนเก่งของจันทร์”



   “อื้อออออ เป็นทุกอย่างในชีวิตจันทร์เลย”



   “มูนนี่เด็กดี...”



   เจิ้นเชยคางผมให้แหงนรับจูบของเขา...จูบที่เจิ้นค่อยๆขยับขบเม้มริมฝีปากผมช้าๆ ฟันคมขบเบาๆแล้วเคลื่อนไปทีละนิด ก่อนลิ้นนุ่มจะสอดเข้ามาหยอกล้อ...กับลิ้นผม



   นานจนแทบหายใจไม่ออก...เจิ้นถึงยอมผละออกไป



   “ฝันดีมูนนี่...”




   
   ยามเช้าแสนละเหี่ยใจ ผมต้องโดนพ่อที่มาทำอะไรแต่เช้านักหนาไม่รู้แงะผมลงมาจากเตียง ล้างหน้าแปรงฟันแล้วก็มายืนให้ช่างจากห้องเสื้อแต่งตัวให้ ทำไมทีพ่อได้ใส่แค่ชุดจีนธรรมดาเองอ่ะ...แต่พ่อก็ไม่ได้ใส่อะไรแบบนี้บ่อยนะ พอใส่ก็ดูเหมาะดี ชุดจีนของพ่อเป็นสีดำสนิทกระดุมกับขอบชุดเป็นไหมสีทองไม่ได้มีลวดลายอะไร ชายเสื้อทิ้งตัวยาวถึงข้อเท้าเหมือนชุดเจิ้น ของลุงหยางก็เช่นกันแต่ลุงหยางเป็นลายเมฆแบบจีนๆ คุณปู่ก็ใส่ชุดจีนแต่เป็นจีนคนละแบบ ผมก็ไม่รู้ว่าบ้านเราตกลงจะใส่ชุดจีนแบบไหน แยกไม่ออก ผมยังไม่รู้เลยไอ้ชุดผ้าเยอะๆแขวนกว้างๆเหมือนตัวละครในหนังจีนที่ผมใส่นี่ได้รับอิทธิพลมาจากยุคไหน



   ผมว่าจริงๆแล้วบ้านเรามั่ว...อาจจะเป็นจีนปลอมๆ แบบว่ามิกซ์คัลเจอร์ไปแล้วหยิบอะไรมาใส่ได้ก็ใส่ เพราะมันดูมั่วๆจริงๆนะ เจิ้นก็ไม่รู้เพราะถามก็บอกว่าใส่ตามเขาจัดมานั่นแหละ คงจะมีซินแสกับปู่รู้กันสองคน



   ถึงเวลาผมกับเจิ้นก็ลากชุดเวอร์ๆของเราไปที่แท่นพิธีตรงใกล้ๆห้องดูดาว ทิศที่เทพจะบินผ่านซึ่งเป็นคนละมุมกับวันตรุษ ระหว่างลุกๆนั่งๆหลายครั้งเจิ้นก็ต้องช่วยประคองเพราะผมจะสะดุดเสื้อตัวเองทุกที ทั้งง่วงทั้งหนักทั้งเยอะ จบพิธีต่างๆได้ก็เกือบจะตาปิด กว่าผู้ใหญ่จะอวยพรให้ซอง ให้ของขวัญ ช่วงนี้นี่ดีที่สุดเลย คุณปู่ให้มาเป็นแบงค์พันห้าสิบใบ พ่อกับแม่เจิ้นให้อีกสามหมื่น ลุงหยางกับพ่อก็ให้เงินสดสามหมื่น ส่วนเจิ้นไม่ได้อะไรเลย



   ผมส่งเงินให้พี่เลขาของเจิ้นไปฝากเข้าบัญชีให้ หลังจากได้ของขวัญแล้วผมกับเจิ้นก็เข้าห้องมาเปลี่ยนเสื้อผ้า ทุกคนต่างแยกย้ายกันไปพักผ่อนแล้วมาเจอกันอีกทีงานเลี้ยงตอนเย็นเลย ผมแอบน้อยใจที่ไม่ได้ของขวัญจากเจิ้น แต่เจิ้นก็ให้ทุกปีนะ หรือปีนี้อาจจะยุ่งๆ...



   “ของขวัญจากพี่...สุขสันต์วันเกิดนะจันทร์”



   กล่องใบเล็กสีน้ำเงินเข้มมีโบว์สีขาวถูกยื่นมาตรงหน้าทันทีที่ประตูห้องปิดลง เจิ้นไม่ได้ลืม! แต่เขาเอามาให้กันสองคน ดีใจจัง..ผมรีบเปิดออกมาดู...ปรากฏว่าเป็นการ์ดหนึ่งใบสีดำสนิท เป็นบัตรที่มีสลักตัวนูนเป็นชื่อเจิ้น



   “บัตรเอทีเอ็มของพี่ เงินพี่ทั้งหมดอยู่ในนี้ ต่อไปพี่จะขอเงินค่าขนมจากจันทร์ทุกวัน”



   “เอ๋? อ๊ะ เอามาให้จันทร์ทำไมล่ะ เจิ้นเก็บไว้เลยนะ จันทร์จะดูแลเงินเจิ้นได้ยังไงอ่ะ”



   “ไว้ใช้จ่ายในบ้านเรา กดเงินให้คุณป้าแม่บ้านไปซื้อของ แล้วก็ให้เงินพี่ไว้ใช้แต่ละวัน”



   “แต่จันทร์ไม่รู้ว่าต้องให้เท่าไหร่”



   “ลองคำนวณดู หัดดูแลบ้านเราไปทีละนิด รหัสบัตรคือเดือนกับปีเกิดจันทร์ หกตัวนะ รูดได้ด้วยเป็นเดบิต”



   ผมเหมือนได้รับภารกิจอันยิ่งใหญ่ การดูแลบ้าน! บ้านของผมกับเจิ้น แสดงว่าชั้นห้าสิบเก้านี่เจิ้นวางใจให้ผมดูแลแล้วใช่ไหม? เพราะว่าผมโตเป็นผู้ใหญ่ แล้วก็เป็นคนกำหนดค่าใช้จ่ายของเจิ้นด้วย!



   “แล้วจันทร์ต้องให้เจิ้นเท่าไหร่อ่ะ หรือว่าแล้วแต่จันทร์”



   “แล้วแต่จันทร์สิ เท่าไหร่ล่ะ?”



   “หนึ่งร้อยบาท พอไหมอ่ะ เจิ้นไม่น่าใช้เงินเยอะนะ ใช้วันละร้อยก็พอ กลางวันก็กินที่บ้าน ตอนเย็นก็ไม่ค่อยได้ไปไหน ถ้าออกไปค่อยบอกจันทร์นะ จันทร์จะให้เพิ่ม โหถ้าไม่ไปคือเจิ้นไม่ได้ใช้เงินเลย หมดเดือนต้องฝากธนาคารได้เยอะแน่ๆเลย ไว้จันทร์พาลงไปฝากเข้าบัญชีเนอะ”









   เจิ้นยิ้มขำคนจำกัดเงินรายวันตัวเองอยู่ที่หนึ่งร้อยบาท การมอบหมายให้ถือเงินค่าใช้จ่ายในบ้านดูเป็นเรื่องตื่นเต้นของเจ้าตัว จันทร์เรียนไม่เก่ง เกรดเทอมล่าสุดที่เพิ่งออกก็เรียกว่าหวุดหวิด...แต่น้องกลับทำได้ดีในเรื่องการทำอาหาร แล้วก็สนใจพวกงานฝีมือน่าจะเหมาะกับการดูแลบ้านมากกว่า



   เขาไม่ได้บังคับแต่แค่ลองดูว่าจันทร์จะชอบแบบนี้มากกว่าไหม? ถ้าน้องสนใจจะอยู่กับบ้านเป็นแม่บ้านเหมือนที่แม่เขาเป็นมันก็ไม่ได้แย่ งานบ้านมันจุกจิกทำทั้งวันก็ไม่เสร็จ ไหนจะทำกับข้าว ดูแลเสื้อผ้า ก็ให้จันทร์ลองดู มันอาจจะเพิ่มทางเลือกให้กับชีวิตของน้อง



   จันทร์ไม่ได้อยากเรียนการเงินแต่ไม่รู้ทำไมถึงดึงดันจะเรียน แม้จะเคยบ่นว่าอยากไปเรียนทำอาหารซึ่งเขาก็ไม่ได้ว่าอะไรแต่เจ้าตัวต่างหากที่ไม่อยากไปเลยให้เรียนทำอาหารวันหยุดแทน



   บางทีอาจจะเป็นความกดดันที่อยู่ช่อฟ้า ทำให้คิดว่าต้องทำงานในธนาคารซึ่งมันไม่จำเป็น เขาไม่ได้อยากให้จันทร์มาทำอะไรในธนาคารช่อฟ้า บุคลากรมีครบอยู่แล้ว มันไม่ใช่ยุคก่อตั้งที่จะต้องลงแรงเองทั้งหมด ทุกตำแหน่งมีหน้าที่มีระบบการจัดการ ใครออกไปก็แค่หาคนมาแทน



   บางทีถ้าได้ลองทำจันทร์อาจจะกล้าตัดสินใจเลือกทางที่ตัวเองชอบในที่สุด...แต่เจ้าตัวก็ดูแฮปปี้ที่จะได้ถือเงิน มันไม่ใช่บัญชีหลักอะไร เป็นแค่เงินหมุนเวียนในบ้าน เป็นบัตรเดบิตที่ใส่เงินไว้เท่ากันทุกเดือนให้คุณป้าแม่บ้านใช้จ่ายซื้อของเข้าบ้าน ตอนนี้ก็เลยขอมาให้จันทร์ดูแลแต่ก็ฝากคุณป้าแม่บ้านสอนการแบ่งเงินอีกทีอยู่ดี



   คุณป้าแม่บ้านคงเป็นคนแรกๆที่ดูออกในทุกๆอย่าง รับปากว่าจะสอนเจ้าจันทร์ดูแลบ้านให้ ถ้าเจ้าจันทร์มีความสุขกับเรื่องนี้มันก็ไม่ใช่ปัญหาเลย ดีซะอีกที่เจ้าตัวจะได้ไม่ต้องไปเจอเรื่องเครียดนอกบ้าน ทุกการทำงานย่อมมีอุปสรรค ยิ่งทำงานกับคนยิ่งวุ่นวาย ก็ให้จันทร์วุ่นวายกับการทำกับข้าว เย็บผ้า ชอปปิ้งซื้อของเข้าบ้านไปแทน



   ส่วนความคิดที่จะให้เงินวันละร้อยก็อยู่เหนือความคาดหมายไปเยอะ...ก็ถูกของน้อง วันๆไม่ได้ใช้เงินอะไร แต่ถ้าให้คิดว่าเจ้าของธนาคารได้เงินใช้วันละร้อยบาทก็ดูเป็นเรื่องขำๆ



   ฟังเสียงเล็กๆเจื้อยแจ้วว่าต้องออมเงินอย่างนั้นอย่างนี้ อวดวิชาที่เรียนมาแล้วก็ต้องรีบดึงเข้ามากอด เจ้าก้อนความสุขของเขา...



   “เจิ้นต้องแบ่งรายได้เป็นหลายๆส่วนนะ ออมเงินสิบเปอร์เซ็นต์ด้วย”



   “จากร้อยก็เหลือเก้าสิบ?”



   “แล้วก็จ่ายนั่นจ่ายนี้อีกส่วน”



   “ค่าไฟธนาคารก็ไม่พอแล้ว”



   “ง่ะ...งั้นจันทร์ให้กู้ก็ได้ จันทร์เพิ่งเป็นเศรษฐีมา เมื่อกี๊ได้ตังค์แสนกว่าแน่ะ...เจิ้นต้องง้อจันทร์แล้วนะ เพราะตอนนี้จันทร์ถือเงิน ห้ามหือ ห้ามขัดใจ!”



   แวบหนึ่งเจิ้นรู้สึกหวั่นใจขึ้นมาว่าถ้าแต่งงานไป...พระจันทร์รสนมของเขาคงใช้ความน่ารักมาชนะทุกอย่างจนของๆเขากลายเป็นของๆเจ้าจันทร์ไปหมด แม้แต่ช่อฟ้าก็มีหวั่นๆจะได้เปลี่ยนชื่อเจ้าของเป็นศศิมณฑล...



   “ถ้าจันทร์เป็นเจ้าของธนาคารแทนพี่ จันทร์จะทำยังไง?”



   “จันทร์ก็จะจ้างเจิ้นมาบริหารแทน เพราะจันทร์ทำไม่เป็น”



   เจิ้นยิ้มกับคำตอบ...ศศิมณฑลคนฉลาด รู้ตัวว่าทำไม่ได้ก็จ้างคนทำเป็นมาทำ ไม่เสี่ยงอะไรทั้งนั้น เดี๋ยวนี้การจ้างคนมาบริหารกิจการแทนก็เป็นที่นิยมในกลุ่มธุรกิจหลายกลุ่ม



   “เงินเดือนพี่เท่าไหร่ดี?”



   “วันละร้อยไง หิวข้าวก็ขึ้นมาข้างบนนะ จันทร์เลี้ยงเอง จันทร์เป็นนายจ้างแสนดีของเจิ้น คิก..”



   เฮ้อ...เป็นคนเจ้าเล่ห์ที่น่ารักเสียจริง







   งานเลี้ยงตอนเย็นจัดอยู่บริเวณสระน้ำ  มีโต๊ะยาวสำหรับนั่งรับประทานอาหาร เจ้าจันทร์ตื่นเต้นจนอาบน้ำตั้งแต่บ่ายสาม คราวนี้ไม่ต้องมีพิธีรีตองอะไรแค่กินข้าวกันธรรมดาแต่เจ้าจันทร์ก็ยังอยากให้ใส่ชุดเหมือนกัน เจิ้นก็ไม่ได้ว่าอะไรปล่อยให้คนตื่นเต้นกับการจะได้เป็นผู้ใหญ่ทำตามใจตัวเอง



   แต่ชุดที่เจ้าจันทร์เลือกก็เป็นชุดธรรมดา เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงยีนส์สีเข้ม เจิ้นดึงข้อมือเล็กมาใส่นาฬิกาให้ แล้วก็สร้อยข้อมือที่อุตส่าห์ซื้อมาอีกข้าง



   “ติดกระต่ายด้วย”



   เข็มกลัดกระต่ายที่ประมูลมาถูกติดบนอกเสื้อด้านซ้าย ศศิมณฑลตะแง้วงุ้งงิ้งไม่หยุด บังคับคนที่ยังนั่งดูข่าวให้ลุกไปอาบน้ำเตรียมตัวบ้าง



   “เพิ่งจะสามโมงเอง งานเริ่มตั้งห้าโมง”



   “ก็จันทร์ตื่นเต้น จันทร์ชวนเพื่อนตั้งหลายคนแน่ะ คิวบอกจะมาเร็วด้วย”



   ทั้งขำทั้งอ่อนใจแต่ก็ยอมลุกไปอาบน้ำ เสียงเล็กเจื้อยแจ้วไปทั้งบ้าน ตื่นเต้นจนไปโม้อะไรไม่รู้กับคุณป้าแม่บ้านระหว่างรอแขก เจิ้นแต่งตัวเดินออกมายืนฟังพระจันทร์ขี้โม้คุยอวดบัตรเอทีเอ็มแล้วก็ส่ายหัว



   “โม้เก่งตลอด”



   “ฮื่ออออ ไม่ได้โม้นะ”



   ห้าโมงนิดๆแขกก็เริ่มทยอยมา กลุ่มเพื่อนเจิ้นก็เหมือนเดิม ต่างจากกลุ่มเพื่อนจันทร์ที่เป็นเพื่อนสนิทตั้งแต่ก่อนเข้ามหาวิทยาลัยและเพื่อนปัจจุบันที่มากันสามสี่คน หนึ่งในนั้นก็คือคิวแล้วก็พี่รหัส...และตัวแถมอย่างลูกทนายที่ชื่อธาม



   ของขวัญของเจ้าจันทร์วางจนเต็มเก๋งที่ทำเป็นที่วางของขวัญก่อนจะเดินผ่านห้องดูดาวไปที่โต๊ะริมสระ พวกผู้ใหญ่มาพร้อมกันประมาณหกโมงเย็น



   “จันทร์ ดูสิพ่อเอาอะไรมาอวด”



   “อ๊ะ ดอกเบี้ย!”



   “จันทร์อย่าวิ่ง / ตองอย่าวิ่ง”



   คนดุสองคนมองหน้ากันก่อนจะส่ายหัวปลงๆเพราะคนในปกครองทั้งคู่ไม่ได้สนใจสักนิด คนหนึ่งก็อวดปอมตัวเล็ก อีกคนก็ถามนั่นถามนี่ไม่หยุด



   “พ่อเอามาตั้งแต่ตอนไหน”   



   “สักพักแล้ว เดินเป๋ๆหน่อยนะเพราะขาหักบ่อย”



   เจิ้นมองหมาปอมขาหักเดินเป๋นิดๆ เจ้าจันทร์แววตาไหวระริกเพราะพอเห็นดอกเบี้ยก็คงนึกถึงแม่ตัวเอง...แถมดอกเบี้ยก็ขนแหว่งไปบางจุดด้วย บ่งบอกว่ามันไม่ได้ถูกดูแลดีเท่าไหร่



   “พาดอกเบี้ยไปไว้ข้างในก่อนไป คนเยอะเดี๋ยวมันซน”



   “อื้อ”



   เจิ้นมองคนอุ้มหมาเดินคู่ไปกับพ่อตัวเอง ก่อนจะหันมาคุยกับมิสเตอร์หยาง



   “ขอบคุณครับที่มา”



   “จะมาขอจันทร์...เตรียมใจหรือยัง?”



   “คุณรู้?”



   “ลูกกระต่ายมาปรึกษา จะมายืมเงินไปขอเธอ”



   เจิ้นอยากจะยกมือกุมขมับ แผนการแต่ละอย่างของเจ้าจันทร์ นี่ก็ไม่รู้แอบไปคุยกันตอนไหน



   “แล้วคุณให้ยืมเท่าไหร่?”



   “ไม่ได้ให้...แค่บอกให้ไปบอกตอง เพราะตองต้องไปขอให้”   



   เหมือนจิ๊กซอว์ในหัวต่อกันได้พอดี เหตุผลที่เจ้าจันทร์มาพูดให้เขาไปขอให้ก็ได้ไอเดียมาจากมิสเตอร์หยาง...ศศิมณฑลจะรู้ไหมว่าสถานการณ์มันถูกเปลี่ยนเป็นเขาต้องไปขอตัวเองจากพ่อตองแทนเพราะมิสเตอร์หยางดันมาเป็นมือที่สาม



   “เจ้าจันทร์เป็นคนของผม”



   “แต่เป็นลูกคนของฉัน อย่าสนุกมากเกินไปนัก...คนของใครก็ให้มันรู้ด้วย”



   สู้ไม่ได้...แค่อยากจะเอาคืนอาตองเล็กๆน้อยก็ถูกผู้ปกครองมากางปีกปกป้อง ถึงสถานการณ์เรื่องจันทร์จะไม่ได้ผิดคาดเท่าไหร่แต่พอมารู้ว่ามีมิสเตอร์หยางอยู่เบื้องหลังมันก็ชักจะหงุดหงิด



   “ตองไม่ยอมง่ายๆหรอก”



   บทสนทนาเปลี่ยนไปอีกเรื่องหลังจากคนอ่อนวัยกว่าไม่ได้พูดอะไรต่อ บ่งบอกถึงการยอมเข้าใจ มิสเตอร์หยางไม่ได้ต้องการให้เจิ้นรับปากหรือตอบรับอยู่แล้วเพราะคนอย่างเจิ้นอย่าไปไล่ต้อนมาก...แค่ยอมให้แค่นี้ก็เป็นการเสียหน้าไปแล้ว



   “ไม่ได้จะขออนุญาต แค่บอกให้รับรู้”



   “หึ...”



   “หวังว่าคุณจะไม่มายุ่งเรื่องนี้”



   “ไม่เคยยุ่ง...แต่คนในปกครองของเธอมาหาฉันเอง”



   นั่นล่ะตัวแปรที่ควบคุมไม่ได้... กลายเป็นดึงมิสเตอร์หยางมาร่วมเกมนี้ทั้งๆที่ควรจะมีแค่เขากับกันติชา แถมมิสเตอร์หยางดูจะเอียงข้างเข้ากับคนของตัวเอง



   ถ้าแค่กันติชาเขาไม่ได้กลัว แต่คนอย่างมิสเตอร์หยางนั้นเดาใจไม่ได้...ถึงจะเรียกว่าญาติ ก็ไม่ใช่ญาติที่สนิทอะไรกัน แถมความใจแข็งและประสบการณ์ก็เรียกว่าคนละระดับ...



   “คุณต้องการอะไร?”



   การตกลงกันอย่างชัดเจนอาจจะง่ายกว่า มิสเตอร์หยางต้องมีข้อเสนอในใจถึงเอ่ยจุดยืนของตัวเอง ทั้งๆที่จะอยู่เงียบๆเข้าข้างกันติชาอย่างเดียวก็ได้ เรื่องเจ้าจันทร์อาจจะไม่ใช่กันติชาด้วยซ้ำที่มีสิทธิ์ตัดสินใจ แค่เพียงแต่มิสเตอร์หยางจะไม่ให้...มันมีวิธีมากมายที่คนมากประสบการณ์จะเลือกมาใช้ในการบีบบังคับ



   และ...ดูก็รู้ว่าพระจันทร์รสนมของเขา...ลูกกระต่ายของมิสเตอร์หยาง...ถูกเอ็นดูอยู่ไม่น้อย จะเรียกว่าเข้าข้างกันติชาอย่างเดียวก็ไม่ถูก ต้องเรียกว่าถือหางกระต่ายอย่างออกนอกหน้าด้วยต่างหาก และเขาที่จะไปล้วงลูกกระต่ายจากถ้ำเสือก็คงจะไม่ใช่เรื่องง่าย ขนาดลูกกระต่ายอยู่กับเขา เสือก็ยังกล้ามาขีดเส้นอาณาเขต



   ถ้าไม่แน่จริง...คงไม่กล้า แต่เพราะรู้ว่าเขาอยากแต่งงานและต้องได้แต่ง ไม่ว่าข้อเสนอไหนก็ต้องคว้าไว้ทั้งนั้น...ไม่งั้นเกมระหว่างเขากับกันติชาจะกลายเป็นเกมของเขากับมิสเตอร์หยาง...และคนชอบเอาชนะก็คงทุ่มสุดตัว



   “ให้ลูกกระต่ายได้โตจริงๆสักที”



=========================================

กด 1 เชียร์เจิ้น  กด 2 เชียร์พี่ซันน   กด 3 เชียร์มูนนี่แล้วกัน อิอิ

สู้กันผ่านมูนนี่มาหลายตอน มาสู้กันตรงๆบ้าง พี่ซันของน้องก็เอ็นดูลูกกระต่ายอยู่ไม่น้อยนะเนี่ยย ไม่ยอมให้เจิ้นง่ายๆเลย

แล้วเจิ้นจะได้กินน้องไหมน้า   
   
   
   
   

[drasil]

ฮาตรงมุกเลอกตั้ง 5555

[mybear_sr]

ยิ่งเหมือนจะใกล้จบก็ยิ่งรู้สึกหวั่นๆยังไงก็ไม่รู้5555555