หัวข้อ: IN CONTROL ... ในปกครอง : Special Chapter : NubNab : July 17, 18 : P.115

[เก้าแต้ม]

เข้ามารอ

[bambooiihallo]

Chapter II Rabbit Fever



   ผมตื่นเต้นมากเพราะเจิ้นจะมาอยู่หอกับผม ถึงจะแค่วันหยุดสั้นๆเพราะผมต้องดูแลลูกกระต่ายแทนพี่ๆในชมรม เมื่อก่อนพี่ๆต้องจ้างคนมาดูแลแต่ว่าในเมื่อผมไม่ติดเข้าค่ายคนเดียวก็ควรต้องรับผิดชอบด้วยตัวเอง มันเป็นหน้าที่ในฐานะสมาชิกที่ดี เพราะวันหยุดพี่ๆก็ผลัดเวรกันคนละอาทิตย์ ผมไม่ต้องเพราะมีภาระเรื่องเจิ้น ทุกคนก็ไม่ได้ว่าอะไรแต่ว่าเรื่องนี้มันสุดวิสัยจริงๆนี่



   เจิ้นจะมาทั้งทีผมต้องทำความสะอาดห้องตั้งแต่วันพฤหัส อยู่ที่ช่อฟ้าคุณป้าแม่บ้านทำความสะอาดเก่งมาก เจิ้นก็จะชินกับความเป็นระเบียบ ผมจะต้องไม่ทำให้เจิ้นรู้สึกอึดอัด เผื่อวันหลังผมมีเวรดูแลลูกๆจริงๆเจิ้นจะได้โอเคที่จะมานอนกับผมอีก



   ผมกลัวว่าเจิ้นจะไม่โอเคที่ต้องมาอยู่ห้องแคบๆแล้วก็ไม่อยากมาหาผม ครั้งแรกของการมาอยู่หอกับผมเจิ้นจะต้องประทับใจจนอยากจะกลับมาอีก!



   วันพฤหัสหลังเลิกเรียนผมรีบไปดูน้องนุ่มกินข้าว ศรรามมาเบียดน้องนุ่มอีกแล้ว ศรรามนี่ชอบอาศัยจังหวะผมไม่อยู่มายุบยิบกับน้องนุ่มทุกที



   “ศรรามคงชอบน้องนุ่มแหละจันทร์ เนี่ยมาริโอ้กับข้าวตังก็จีบกันอยู่นะ สงสัยใกล้จะได้มีสมาชิกกระต่ายเพิ่ม”



   อะไรนะ! มาริโอ้กระต่ายนิสัยดีที่ผมเล็งให้น้องนุ่มไปจีบกับข้าวตัง โอ้ยยยย ผมต้องได้ศรรามเป็นลูกเขยจริงๆหรอ ศรรามก็ดีแต่แบบมันขี้แกล้งอ่ะ ชอบมาแกล้งน้องนุ่ม น้องนุ่มกินอะไรก็ชอบเข้ามาแย่ง



   แต่ท่าทีของน้องนุ่มผมก็ดูไม่ออกเหมือนกันว่าน้องนุ่มมีใจให้ศรรามไหม เพราะน้องนุ่มทำตาปรือๆกินช้าๆแล้วก็หลับตลอด หูเล็กๆที่ยาวไม่เท่ากันก็ขยับดุ๊กดิ๊ก...ลูกสาวใครทำไมน่ารักอย่างงี้



   “จันทร์เอาศรรามไปดูแลอีกตัวไหมล่ะ? เหมือนศรรามติดน้องนุ่มนะ เผื่อจะมีข่าวดี”



   ผมได้แต่พยักหน้าจำยอมแบ่งศรรามจากพี่หัวหน้าชมรมวิจัยกระต่ายมาดูแลเพิ่ม จะบ่ายเบี่ยงก็กลัวหาว่าผมใจร้ายเพราะพี่ๆในชมรมกำลังลุ้นให้เจ้าพวกนี้มีลูกด้วยวิธีธรรมชาติจะได้ศึกษาการทำคลอดกระต่าย



   “น้องนุ่ม เป็นรูมเมทกับศรรามพอนะ อย่าไปตกหลุมรักศรรามนะ ศรรามก็ด้วยห้ามรังแกน้องนุ่มนะ น้องนุ่มตัวนิดเดียว ห้ามเล่นแรง ห้ามเข้าไปในตัวน้องนุ่มด้วย เดี๋ยวน้องเจ็บ”



   เลี้ยงกระต่ายเรียบร้อยผมก็ต้องรีบกลับหอไปซักผ้า ตอนเย็นที่แวะกินข้าวที่เซ็นเตอร์ก็เริ่มมีเพื่อนที่อยู่หอด้วยกันทักทายมากขึ้น ผมเริ่มรู้จักเพื่อนๆพี่ๆน้องๆชาวหอบ้างแล้ว



   แต่ก็ไม่ได้คุยเยอะเพราะผมต้องรีบไปทำความสะอาด เพื่อนๆชาวหอชอบรวมกลุ่มกันไปเล่นกีฬาหลังเลิกเรียน เตะบอล เล่นบาส ซึ่งผมเล่นไม่เป็นและผมก็ชอบอยู่กับชมรมวิจัยกระต่ายมากกว่า



   คิวเคยตามมาดูน้องนุ่มกับผมแล้วบอกว่าชมรมผมนี่เหมาะสำหรับเด็กผู้หญิงสุดๆ แต่ผมก็ดูเหมาะกับเจ้าพวกกระต่ายดี ผมเถียงขาดใจเลยนะว่าผู้ชายก็เลี้ยงกระต่ายได้!



   ห้ามมาเหยียดเพศนะ ผู้ชายไม่ควรถูกกีดกันออกจากกระต่าย!



   คิวขำก๊ากที่ผมโกรธ แต่ผมโกรธจริงจัง ก็ไม่จริงจังมากมั้งประมาณแปดสิบเปอร์เซ็นต์ คิวง้อสักพักผมก็ใจอ่อนเพราะคิวบอกจะถ่ายรูปคู่น้องนุ่มบ้าง



   “มาดูน้องนุ่มลูกปะป๊าจันทร์ กับศรรามว่าที่ลูกเขย”



   ผมถูกแท็กในรูปที่คิวอุ้มน้องนุ่มกับศรราม พวกเพื่อนก็แซวอะไรไม่รู้หาว่าผมกับคิวมีลูกด้วยกัน จะว่าไปคอมเมนท์แนวๆนี้ก็ชักเยอะ แต่คิวกับผมไม่ได้สนใจเท่าไหร่



   บางทีก็มีรูปเราเดินคู่กันที่ถูกแอบถ่าย พร้อมแคปชั่นแนวๆเข้าใจว่าผมกับคิวรักกัน รักกันแบบที่ไม่ใช่แบบเพื่อน น่ากลัวมากเลย ผมบอกเจิ้นว่าผมโดนโรคจิตแอบถ่ายรูป ผมกะจะชวนคิวไปแจ้งความด้วยแต่คิวบอกว่ามันก็แค่เพจในมหาลัย เขาก็ลงรูปคนอื่น



   แต่ผมก็กลัวอ้ะ...เกิดมาถ่ายตอนผมทำท่าอุบาทว์ๆ นี่ไม่กล้าสบตาใครเลยนะ....เขาอาจจะเป็นคนไม่หวังดีที่แอบมาตั้งแฟนเพจชื่อน่ารักๆ แบบคิวท์บอยคิวท์เกิร์ลกลบเกลื่อน



   “ทำไมคิดอะไรเพ้อเจ้อจังเลยวะจันทร์”



   คิวบอกว่าเพจพวกนี้มันจะลงเฉพาะคนหน้าตาดี น่ารัก เป็นกระแสนิยม เขาไม่ได้ไม่หวังดีหรอก แค่ชอบถ่ายไปสร้างสตอรี่ไปเรื่อยเปื่อย ผมเลยไปกดติดตามบ้าง ก็มีหลายคนที่โดนลงแล้วก็จะมาคอมเมนต์ขอบคุณ



   แสดงว่าการมีรูปลงพวกนี้อาจจะเป็นเรื่องที่ดี? คิวบอกว่ามันเหมือนการทำให้เป็นที่รู้จัก ดังมากๆก็อาจจะได้ไปเป็นเน็ตไอดอล เป็นดาราอะไรก็ว่าไปถ้าสนใจจะทำ



   ผมจะได้เป็นเน็ตไอดอล? เป็นทำไมอ้ะ!!!!! คิวเปิดเฟสบุ๊กแฟนเพจของคิวให้ดู มีคนสร้างให้แล้วก็มีรูปคิวเยอะมาก มีรูปผมเยอะด้วยเพราะเราตัวติดกัน คิวบอกพอมีเพจพวกนี้ก็โดนชวนไปเป็นนายแบบ ไปถ่ายงานในวงการบ้าง คิวก็รับเป็นบางจ็อบหาเงินใช้



   เป็นเน็ตไอดอลก็คือหาเงินใช้เองได้? เอ๊ะ หรือผมจะเป็นเน็ตไอดอลบ้างดี? ผมจะได้หาเงินได้ด้วยตัวเองไม่ต้องขอเจิ้น แล้วก็จะได้มีเงินเก็บส่วนตัว เป็นผู้ใหญ่ด้วยเพราะหาเงินเลี้ยงตัวเองได้ แล้วก็จ่ายค่าเทอมเอง



   “ต้องเล่นละครสักสองเรื่องนะจันทร์ ถึงจะได้ค่าเทอม ถ่ายงานพวกนี้บางงานก็ได้ไม่ถึงหมื่นนะ”



   ค่าเทอมผมแพงเกินไป...








   ผมเริ่มสนใจการเป็นเน็ตไอดอลอย่างจริงจัง แต่คิวบอกว่ามันต้องเริ่มจากการมีจุดเด่นเฉพาะตัว อย่างคิวก็มีแฟนคลับแบบงงๆเพราะว่าทำสีผมแปลกประหลาด ผมมีอะไรเด่นบ้าง?



   ผมมีกระต่ายในเฟสบุ๊ก....ผมลงรูปน้องนุ่ม ศรราม และลูกๆทุกวันเลย ผมอาจจะเป็นเน็ตไอดอลกระต่าย





          แรบบิทบล็อกเกอร์



คิวบอกว่าก็น่าสนใจ ไม่มีใครรีวิวกระต่ายแล้วดังมากเท่าไหร่ ส่วนมากก็คงเฉพาะกลุ่ม ถ้าผมทำให้เรื่องกระต่ายๆเป็นที่น่าสนใจผมก็เป็นแรบบิทบล็อกเกอร์ได้



มันน่ารักมากเลยยยย ผมจะได้ทำเว็บไซต์เกี่ยวกับพวกกระต่าย แล้วถ้ามันประสบความสำเร็จผมอาจจะได้ทำฟาร์มกระต่ายเป็นของตัวเอง ฟาร์มมูนนี่แรบบิท เอ้ะ หรือเป็น เจิ้น เดอะ แรบบิทดี ผมจะชวนเจิ้นมาเป็นหุ้นส่วนฟาร์มกระต่ายด้วยกัน เจิ้นจะได้ไม่รู้สึกเหงาถ้าผมจะทำคนเดียวแล้วทิ้งเจิ้นไว้



ผมคิดว่าเป้าหมายการเป็นแรบบิทบล็อคกเกอร์เป็นความฝันที่ผมอยากจะทำจริงจัง ไม่ต้องลงทุนอะไรด้วยจากที่คิวบอก แค่ผมมียูทูป หรือแฟนเพจ เดี๋ยวคิวจะช่วยทำ คิวจะช่วยดูพวกมุมกล้อง แสง เสื้อผ้าอะไรให้



ส่วนการรีวิวกระต่ายผมก็มีแหล่งข้อมูลเป็นพี่ๆในชมรมอยู่แล้ว คิวบอกว่าเริ่มแรกก็ยังไม่ต้องทำเนื้อหาลงลึกนัก ก็อาจจะเน้นความน่ารักไปก่อน






ผมปรึกษาเจิ้นเรื่องเป็นบล็อกเกอร์กระต่ายตอนเย็นวันศุกร์ หลังจากอวดเจิ้นด้วยห้องสุดสะอาดที่ผมนั่งถูกนั่งกวาดทุกซอกทุกมุม จริงๆสามารถจ้างแม่บ้านทำได้ แต่ผมอยากหัดทำเองก่อน



“รีวิวกระต่าย?”



“อื้อ....จันทร์อยากลองทำ เจิ้นว่าดีไหม?”



“ก็ดี...จันทร์ต้องชอบกระต่ายจริงๆก่อน เพราะการดูแลเขามันก็เหมือนเรารับผิดชอบชีวิตเขา ถ้าวันหนึ่งจันทร์เบื่อ พวกเขาจะอยู่ยังไง? ก็ต้องมาเป็นพี่เลี้ยง เหมือนที่พี่เลี้ยงนกให้ หรืออาตองเลี้ยง ที่เลี้ยงดอกเบี้ยให้อยู่”



นั่นสิ...ผมจะมีความเบื่อกระต่ายขึ้นมาหรือเปล่า? ความสนใจของผมต่ออะไรสักอย่างมันแสนสั้น พอเจิ้นเน้นย้ำแบบนี้ก็ยิ่งอยากจะกลับไปเขย่าๆหัวตัวเองในอดีตเหลือเกิน



“ต้องเอาใจเขามาใส่ใจเราด้วย ถ้าวันหนึ่งพี่ไม่อยากอยู่กับจันทร์ ยกจันทร์ให้คนอื่น...”



“ไม่ได้นะ!! ไม่ให้ ห้าม!!!”



ผมรีบกอดเอวเจิ้น แค่คิดว่าเจิ้นจะเบื่อผม จะไม่อยากอยู่ด้วยกันผมก็อยากจะร้องไห้แล้ว เจิ้นเปรียบเทียบได้เห็นภาพสุดๆ ผมต้องเอาใจกระต่ายมาใส่ใจผมด้วย



“พี่แค่สมมุติ แค่สมมุติจันทร์ยังไม่ชอบ กระต่ายก็ไม่ชอบเหมือนกัน เขาก็มีหัวใจดวงเล็กๆเหมือนกับจันทร์”



“จันทร์จะรักน้องนุ่มนะ รักศรรามด้วย....จันทร์จะตั้งใจ จะรักกระต่ายเยอะๆ งั้น...จันทร์ขออยู่เวรเลี้ยงกระต่ายวันเสาร์อาทิตย์ด้วยได้ไหมอ่ะ?”



เจิ้นทำหน้าเหมือนมีคนบอกว่าช่อฟ้าหุ้นตก เขาถอนหายใจแล้วก็ชวนผมออกไปกินข้าวไม่พูดถึงเรื่องกระต่ายอีกเลย...ผมคิดว่าเจิ้นต้องโมโหแน่ๆที่เวลาของเขาจะถูกลดลงไปอีก เหมือนเจิ้นกำลังย้อนแย้งกับตัวเอง



ผมเริ่มสังเกตเจิ้นออกแล้วถ้าเขาเปลี่ยนเรื่องแบบนี้ล่ะใช่เลย...แสดงว่าจนมุม ไม่รู้จะพูดยังไงเลยต้องเปลี่ยนเรื่อง เจิ้นอ่ะชอบน้อยใจว่าผมรักแต่กระต่าย แต่ผมไม่ค่อยเล่าเรื่องกระต่ายกับใครนะนอกจากคิวกับเจิ้น เพราะคิวเป็นเพื่อน ส่วนเจิ้นเป็นแฟมิลี่ของผม



เคยสงสัยเหมือนกันว่าจะมีบ้างไหมที่เจิ้นโมโหผม หงุดหงิดผม แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะผมยังเด็ก ข้ออ้างของความเป็นเด็กอาจจะทำให้ผู้ใหญ่เหนื่อยใจ อย่างในข่าวน่ากลัวๆที่คนทำเป็นเด็กก็จะชอบพูดว่ารู้เท่าไม่ถึงการณ์ แล้วก็โดนการทำโทษแบบเยาวชนทั้งๆที่เรื่องมันร้ายแรง



ผมอาจจะเคยทำผิดกับเจิ้นเหมือนกันแต่ก็โดนลดโทษลง...ขนาดลดแล้วนะผมยังจมน้ำตั้งหลายรอบ เอ๊ะ จะว่าไปเจิ้นก็เพิ่งจะเข้ามาในตัวผมตอนผมอายุยี่สิบ



หรือว่า....ไนท์แคร์ของเรามีขั้นตอนเยอะขึ้นเพราะผมโตแล้วเจิ้นก็เลยเข้ามาในตัวผมได้? เป็นสิทธิพิเศษเฉพาะผู้ใหญ่ เมื่อก่อนผมยังเด็กเจิ้นก็เลยยังไม่เข้ามา



โอ้ยยยยไม่น่าโตเลย มิน่าใครๆก็อยากกลับไปเป็นเด็ก เพราะมันไม่เจ็บแบบนี้ไง! การเป็นผู้ใหญ่มีเรื่องให้คิดมาก มีปัญหาเยอะแยะที่ยากขึ้น แล้วก็ยังมีเรื่องเจิ้นจะเข้ามาอีก นอกจากเจ็บตัวแล้วยังเดินไม่ได้ด้วย



การเป็นผู้ใหญ่ไม่ง่ายเลยจริงๆ







ผมตื่นเต้นมากที่เจิ้นมาอยู่หอกับผม มากินข้าวที่เซ็นเตอร์ ผมพาเจิ้นกินข้าวร้านประจำที่จะเป็นแนวฟิวชั่นจานละร้อยกว่าบาทถึงสองสามร้อย รสชาติโอเคและหลากหลาย ถ้ามาคนเดียวผมก็ชอบสั่งพวกข้าวต้ม หรือข้าวผัดปลาแซลมอน เพราะเวลาต้องกินคนเดียวผมก็เหงาอ่ะ...อยู่ช่อฟ้ามีเจิ้นกินด้วยตลอด ก็จะรีบๆกินรีบกลับ



แต่เจิ้นสั่งนั่นสั่งนี่ให้ผมเยอะแยะเลย เหมือนทุกครั้งที่เราจะกินข้าวด้วยกัน ผมกินข้าวแฮปปี้มาก กินข้าวกับใครก็ไม่อร่อยเหมือนกินกับเจิ้น




ก่อนนอนผมอุ่นนมในไมโครเวฟให้เจิ้นดู เขาขมวดคิ้วแต่ก็พยักหน้าโอเคพอผมลองให้เขาชิม...มันอุ่นพอดี มีบ้างแรกๆที่ผมกำลังหาอุณหภูมิกับช่วงเวลาที่เหมาะสม บางทีก็ยังไม่ร้อน บางทีก็ร้อนเกินล้นทะลักแก้ว



ผมพยายามแสดงให้เจิ้นเห็นว่าผมอยู่คนเดียวได้จริงๆนะ ห้องน้ำก็ล้างสะอาด ผมไม่โดนน้ำยาล้างห้องน้ำกัดมือแล้วเพราะผมมีถุงมือยางและรองเท้ายางกลมๆป้อมๆ คิวซื้อมาให้จากไดโซะบอกว่าสำหรับล้างห้องน้ำโดยเฉพาะ ผมก็เลยปลอดภัยจากสารเคมี



เจิ้นจะมาอยู่กับผมสองคืน เขามีกระเป๋าใส่เสื้อผ้าถือมาด้วย ระหว่างเจิ้นอาบน้ำผมเลยรื้อกระเป๋าออกมาจัดให้ มีกางเกงในของเจิ้นด้วย ผมรีบพับกางเกงในเจิ้นใส่ตู้...เขินจัง



ยิ่งเห็นไซส์กางเกงในที่ใหญ่กว่าของผมก็ยิ่งเขินเวลาที่นึกภาพของจริง...งื้อออ ก็เจิ้นตัวใหญ่ล่ะมั้ง แล้วบางทีมันก็ใหญ่ขึ้นไปอีกเวลาเจิ้นไนท์แคร์



“จันทร์ พี่หาสบู่ไม่เจอ”



“อ้ะ เดี๋ยวจันทร์เข้าไปดูให้”



สงสัยตอนล้างห้องน้ำผมจะเก็บใส่ตู้ไว้ ห้องน้ำของหอพักจะคล้ายโรงแรมเลยแบ่งโซนแห้งโซนเปียกด้วยประตูบานเลื่อน....แต่เจิ้นยืนพิงประตูอยู่



ผมชะงักกับเรือนร่างเปล่าเปลือยของเจิ้น กล้ามหน้าท้องคล้ายตัววีและ....ตรงนั้นที่ผมมักจะได้เห็นผ่านวิดิโอคอลเวลาอาบน้ำ



“มองอะไร...”



“อ้ะ เปล่านะ...จันทร์มาหาสบู่ให้ น่าจะเก็บในตู้ไว้”



ผมรีบเดินผ่านเจิ้นไปที่ตู้ติดผนัง สบู่ขวดใหญ่อยู่ในนี้แต่ยังไม่ทันหยิบออกมาเจิ้นก็ขยับมายืนซ้อนหลังผม...และมาบีบนมผมอีกแล้ว มือของเจิ้นเปียก...และพอแตะผ่านชุดนักศึกษามันก็เหมือนจะทำให้ผ้าบางจนผมเห็นนมตัวเองเลือนลางผ่านเนื้อผ้า



“งื้ออ อย่าจับนมนะ”



“พี่คิดถึงจันทร์”



“เจิ้นปล่อยเลย จันทร์เปียก”



“อาบน้ำกับพี่นะ มุมนี้ใช่ไหมที่พี่เห็นจันทร์ตลอด”



“หะ ห้องน้ำมันแคบ...”



มือของเจิ้นเลื่อนเข้าไปใต้เสื้อผม...ฝ่ามืออุ่นแตะลงที่แผ่นท้องผม นิ้วเขากดลงที่ผิวเนื้อต่ำกว่าสะดือเล็กน้อยและขาผมก็เหมือนจะหมดแรงเพราะฟันคมที่ขบลงที่ใบหู



“มูนนี่เด็กดี่”



เสียงกระซิบแผ่วเบา...ที่ทำให้ผมต้องอาบน้ำกับเจิ้น








“อะ เจิ้น บะ...เบานะ....”



ผมยืนอยู่ในท่าทางน่าอาย...สองมือเท้ากับท็อปหินของอ่างล้างหน้า มีเจิ้นขยับช้าๆอยู่ด้านหลัง มันไม่เจ็บมากนักเพราะมีสบู่...สบู่ที่ผมเข้ามาหาให้เจิ้น



หลังๆมานี่ผมยังเจ็บ...แต่ไม่เท่าครั้งแรกๆ...เจิ้นบอกว่าร่างกายผมปรับตัวให้พอดีกับเจิ้น...ร่างกายเราพอดีกัน ตัวผมกับเจิ้นเหมาะกัน?
เจิ้นชอบทำให้ผมอารมณ์แปรปรวน มันเหมือนจะเจ็บแต่ก็พอใจที่ตัวเองเจ็บ....ลมหายใจผมหอบกระชั้น ยิ่งสบตาเจิ้นผ่านกระจกผมยิ่งอยากจะร้องไห้



ขาผมข้างหนึ่งถูกยกขึ้นพาดขอบอ่าง มันทำให้เท้าอีกข้างผมต้องเขย่ง...แต่เจิ้นกลับเข้ามาลึกกว่าเดิม บางอย่างภายในของผมกรีดร้องเพราะเจิ้นแตะต้องมัน



ผมร้องไห้...เรียกชื่อเจิ้นแบบที่เขาชอบให้ทำ ผมมองตัวเองถูกเจิ้นบีบนม เขาบีบ...ขยำ...ขย้ำจนผมอ่อนแรงได้แต่ยืนพิงเขาไว้



“เด็กดี....”



ตัวผมรับน้ำอุ่นของเจิ้นจนหมด ส่วนของผมมันเลอะเทอะไปถึงกระจก เจิ้นจูบผมจนเกือบหายใจไม่ออกถึงยอมพาผมเข้าไปอาบน้ำจริงๆ
ขาผมหมดแรงแทบจะขยับไม่ไหว ต้องให้เจิ้นอุ้มออกมาข้างนอก เจิ้นเช็ดตัวให้...แต่ไม่ยอมใส่เสื้อผ้าให้ เขาอยากกอดผมทั้งๆที่ร่างกายเราเปล่าเปลือย...



แต่เจิ้นก็ยังยุบยิบกับผมแม้เขาบอกจะไม่ไนท์แคร์ต่อแล้ว แต่ก็มาแอบจับก้นผม! มาแกล้งบีบแล้วก็แอบขยับของเขามานอนพักในร่องก้นผม ก็ไม่ได้เข้ามานะแต่ก็แนบสนิทอยู่ตรงนั้น



พอผมจะขยับหนีเขาก็บอกอย่าขยับเยอะเดี๋ยวตื่นแล้วจะอยากเข้ามาในตัวผมอีก โอ้ยยยทะลึ่งมากกกก คนอะไรมาชวนนอนแก้ผ้า เล่นอะไรไม่รู้เรื่องเลย ผมบ่นเพราะแอร์มันเย็นเขาก็ไม่ยอมเลิกเล่นแค่ดึงผมไปนอนกอดแน่นๆแทน



เจิ้นเนี่ยน้า เอาแต่ใจจริงๆ...ถึงผมจะแฮปปี้มากๆก็เถอะ จะไม่บอกเขาหรอกเดี๋ยวเขาได้ใจ!





(ต่อด้านล่าง)

[bambooiihallo]

ผมพาเจิ้นไปชมรมวิจัยกระต่าย คือจริงๆเจิ้นต่างหากพาผมไปเพราะผมเดินลำบากมาก มาก็มารถเขา ผมชวนเจิ้นให้อาหารแล้วก็แนะนำลูกสาวคนสำคัญของผม กับลูกชายคนใหม่ อนุญาตให้เป็นเพื่อนเฉยๆอยู่



“ศรรามก็ตัวใหญ่เหมือนกัน พี่ว่าศรรามดูแลน้องนุ่มได้”



“ฮื้อออ ห้ามให้ท้ายศรรามนะ จันทร์หวงลูกสาวอยู่ ห้ามเลยห้ามมมม น้องนุ่มยังเด็ก”



เจิ้นขำที่ผมหวงน้องนุ่ม เจิ้นไม่เคยมีลูกเจิ้นไม่เข้าใจหรอก น้องนุ่มยังไม่โตเป็นผู้ใหญ่เลยจะรีบลงเอยกับศรรามไม่ได้หรอก



“ศรรามอาจจะรักน้องนุ่มมากกว่าที่จันทร์คิดนะ”



“เจิ้นรู้ได้ไงอ่ะ”



“ไม่รู้สิ...พี่ก็แค่คิดว่าถ้าอาตองไม่ยอมให้พี่แต่งกับจันทร์ เพราะคิดว่าจันทร์จะเจอคนที่ดีกว่าพี่บ้าง พี่คงเสียใจ...ไม่มีใครอยากโดนครอบครัวคนรักกีดกันหรอกนะจันทร์”



คำพูดของเจิ้นทำผมชะงัก...หรือว่าศรรามอาจจะรักน้องนุ่มที่สุดแล้วจริงๆ? มาริโอ้อาจจะโอเคในสายตาผมมากกว่าแต่มาริโอ้ก็เหมือนจะมีใจให้ข้าวตัง ไม่เหมือนศรรามที่แสดงออกชัดเจนว่าสนใจน้องนุ่ม ถ้าพ่อไม่ชอบเจิ้นเพราะอยากให้ผมเจอคนอื่นก่อนผมก็คงเสียใจเพราะผมรักเจิ้น จะเจออีกกี่คนผมก็น่าจะเลือกเจิ้น กลับกันถ้าพ่อแม่เจิ้นอยากให้เจิ้นเจอคนอื่น...ผมยิ่งต้องเครียดจนผมร่วงแน่ๆเพราะทุกคนดีกว่าผมหมดเลย ค่าเทอมไม่น่าจะแพงเท่าผมด้วย แล้วผมจะเอาอะไรไปสู้กับคนอื่นล่ะ... เรื่องอื่นผมแพ้แบบร้อยเปอร์เซ็นต์แต่เรื่องรักเจิ้นนี่ผมต้องชนะนะ แต่เลเวลของความรักมันไม่สามารถตีค่าออกมาเป็นจำนวนที่ชัดเจนได้ สัมผัสไม่ได้ แตะต้องไม่ได้ ทำได้แค่รู้สึก....ซึ่งผู้ใหญ่ก็คงไม่รู้หรอกเพราะเขาไม่ใช่คนที่ได้รับความรักของผมเยอะแยะเหมือนเจิ้นนี่ ศรรามอาจจะรักน้องนุ่มแบบว่าเลเวลสองร้อยแล้ว แต่ผมไม่เห็นเท่านั้นเองเลยคิดว่าศรรามไม่ดี บางทีผมก็ต้องเปิดใจ



“จันทร์ให้น้องนุ่มคบกับศรรามก่อนก็ได้...แบบว่าดูใจกันก่อน ดีไหม?”



“มูนนี่ของพี่เก่งมาก”



“แต่จันทร์ก็ใจหายอ่ะ...น้องนุ่มจะมีครอบครัวแล้วหรอ”



“ทุกคนก็อยากมีครอบครัว เหมือนที่จันทร์กับพี่เป็นครอบครัวเดียวกัน แล้วอาตองก็เป็นแค่ญาติเพราะอาตองไปเป็นครอบครัวกับลุงหยาง เหมือนที่จันทร์จะเป็นแค่ญาติของน้องนุ่มในอนาคต”



“แต่จันทร์อยากมีพ่อในครอบครัวด้วยนี่....ไม่อยากยกพ่อให้เป็นแฟมิลี่ลุงหยางหรอก ลุงหยางก็ดีแต่พ่อจันทร์ทั้งคนนะ เอาไปได้ยังไงงงง ลุงหยางยังไม่เห็นมาขอจันทร์เลย”



ผมคิดว่าจริงๆลุงหยางน่าจะข้ามขั้นตอนไปหน่อย เอ๊ะหรือผมมัวแต่เครียดเรื่องเจิ้นเลยลืมไปว่าลุงหยางต้องมาขออนุญาตคบกับพ่อก่อนสิ มายึดพ่อผมไปได้ยังไง?



“แบบนี้เรียกว่าชิงสุกก่อนห่ามใช่ไหมเจิ้น! โอ้ยไม่ได้แล้วนะ จันทร์ต้องเด็ดขาดแล้วเรื่องนี้ ปล่อยปะละเลยมานาน ไม่โอเคเลย ลุงหยางนี่นิสัยไม่ดีจริงๆมายึดพ่อไปเลยได้ไง พ่อจันทร์เก่งมากนะต้องสินสอดเยอะๆแล้วแหละ จะเรียกให้แพงๆเลย เผื่อลุงหยางว่าพ่อเยอะๆ พ่อเสียใจไม่อยากคบกับลุงแล้วพ่อจะได้รวยไปเลย”









“นั่นสิ...ต้องเรียกสินสอดสักหลายร้อยล้าน”



เจิ้นยกยิ้มกับความโมโหของเจ้าจันทร์ ไม่ได้ตั้งใจให้ผลลัพธ์ออกมาเป็นแบบนี้แต่ในเมื่อน้องคิดเองเชื่อมโยงเองจนความหนักใจถูกย้ายไปฝั่งมิสเตอร์หยางก็ค่อนข้างพอใจเหมือนกัน



มิสเตอร์หยางถือไพ่เหนือกว่ามาตลอดบางทีการมีเจ้าจันทร์ไปกวนใจบ้างก็น่าสนุกไม่น้อย....อยากจะเข้ามาแทรกแต่คงลืมไปว่าเจ้าจันทร์ไม่ใช่หมากในกระดานที่จะยอมถูกโยกไปมา



พระจันทร์กลิ่นนมของเขามีความคิดที่โตขึ้น ถึงจะแสดงออกมาแบบที่ชวนปวดหัวไปบ้าง แต่หลายๆอย่างก็บ่งบอกว่าเจ้าจันทร์ดูแลตัวเองได้ดีขึ้น



ทำความสะอาดหอตัวเองได้ อุ่นนมได้ และมีความรับผิดชอบต่อแฟมิลี่หูยาวของตัวเหลือเกิน คิดมากขนาดจะไม่ยอมให้ลูกตัวเองแต่งงานกับกระต่ายอีกตัว การพูดแทรกเรื่องการแต่งงานก็ทำให้น้องจับประเด็นได้...ว่าชีวิตของตัวเองก็คล้ายกระต่ายที่ยังไม่รู้ว่าพ่อจะยอมให้แต่งงานไหม



อาตองยังไม่รู้ด้วยซ้ำ...เพราะมิสเตอร์หยางยื่นมือมาเป็นฝ่ายที่สามเสียก่อน และตอนนี้เจ้าจันทร์เองก็กำลังจะเปลี่ยนตัวเองเป็นฝ่ายที่สี่ไปงัดกับมิสเตอร์หยาง



กระต่ายที่ตัวเองเอ็นดูนักหนากำลังจะพยศแย่งพ่อคืน...ไม่สำเร็จหรอก ไม่มีทางชนะแต่ก็คงวุ่นวายกันบ้างล่ะ เพราะดันโอ๋ลูกกระต่ายอยู่เหมือนกัน จะใช้ไม้แข็งแบบที่ใช้กับเขาก็คงไม่ได้



หลังจากเจ้าจันทร์บ่นจนพอใจก็ไปสนใจลูกๆของตัวเองต่อ กระต่ายทั้งสิบตัวก็มีขนาดใกล้เคียงกันไม่รู้ทำไมเจ้าจันทร์ถึงปักใจว่าน้องนุ่มลูกสาวตัวเองอ่อนแอกว่าเพื่อนแค่มันกินช้าไปสักหน่อย



คงเป็นความรู้สึกของผู้ปกครองที่เห็นลูกตัวเองเป็นเด็กเสมอ...เหมือนที่เขาเองก็ใจหายที่เจ้าจันทร์โตขึ้นและพึ่งพาเขาน้อยลง



มันยากที่จะยอมรับว่าโลกทั้งใบของน้องไม่ใช่เขาคนเดียวอีกต่อไปแล้ว มันมีองค์ประกอบอื่นๆหลายอย่างที่เจ้าจันทร์ให้ความสำคัญมากขึ้น เช่น...กระต่าย



เจ้าจันทร์อยากจะเป็น แรบบิทบล็อกเกอร์ ไม่รู้ว่าจริงจังขนาดไหนแต่ความสนใจแฟมิลี่หูยาวพวกนี้มันมากกว่าที่สนใจนกหรือหมาปอมเมื่อสมัยก่อน



เจิ้นไม่คิดว่าตัวเองตามเทคโนโลยีหรือโซเชียลมีเดียร์เท่าไหร่ คงต้องกลับไปให้เลขาหาข้อมูลมาให้ว่าการเป็นบล็อกเกอร์มันคืออะไร และผลลัพธ์ที่อาจจะเกิดขึ้นถ้าน้องไปเป็นบล็อกเกอร์จริงๆมันมีอะไรบ้าง



ยุคนี้อินเตอร์เน็ตมีอิทธิพลต่อการสร้างข่าวสาร เขาจะไม่ห้ามถ้าเจ้าจันทร์อยากจะทำ แต่ต้องหาช่องทางที่จะผูกเจ้าจันทร์ไว้ไม่ให้แยกออกไปจากตัวเอง



ไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันเริ่มเกิดขึ้นเมื่อไหร่ แต่เขาเริ่มกลัว...กลัวว่าปีกนกน้อยๆของเจ้าจันทร์จะเริ่มแข็งแรงจนไม่ต้องการลมใต้ปีกอย่างเขา
และนกก็จะบินจากไป....เจ้าจันทร์จะอยากอยู่กับเขาตลอดไปไหม? ถ้าวันหนึ่งทางเลือกในชีวิตมากขึ้น น้องกำลังเติบโตขึ้นต่างจากเขาที่กำลังแก่ลงไป



ผู้ชายอายุสามสิบที่วันๆทำแต่งาน...เจิ้นยอมรับว่าไม่แน่ใจว่าจะสู้วัยรุ่นที่น่าตื่นเต้นและน่าสนใจกว่าตัวเองได้ยังไง อาจจะมีแค่เงินที่ชนะ...แต่จันทร์ไม่ได้ให้ความสำคัญกับเงิน น้องไม่ได้เห็นแก่เงิน...ปัจจัยอื่นต่างหากที่อาจจะดึงเจ้าจันทร์ออกไปจากเขา



“เจิ้น...เป็นอะไรหรอ...ไม่อยากถ่ายรูปกับน้องนุ่มหรอ”



“หืม?...เปล่า...พี่แค่รู้สึกแก่...กลัวจันทร์เบื่อ”



“หา? เจิ้นคิดแบบนั้นไม่ได้นะ จันทร์ไม่เคยเบื่อเจิ้นเลย ทำไมคิดแบบนั้นล่ะ เจิ้นแก่หรอ จันทร์ก็ต้องแก่ขึ้นเหมือนกัน วันหนึ่งเราก็จะแก่เหมือนกัน จันทร์จะไม่ทิ้งเจิ้นแก่ไปคนเดียวหรอก”



พระจันทร์ดวงเล็กของเขา....สามารถเยียวยาทุกความรู้สึกได้ด้วยคำพูดเรียบง่าย สะท้อนความคิดที่ไม่ซับซ้อน ไม่ต้องปรุงแต่งอะไรเลยสักนิด มันกลมกล่อมและอบอุ่นในตัวมันเอง



“อย่าทิ้งพี่นะ”



“ฮื้อออไม่มีทางงง ถ้าจันทร์ทิ้งเจิ้นแล้วจันทร์จะอยู่กับใครอ่ะ เจิ้นคิดมากใช่ไหมที่จันทร์มาอยู่หอ เจิ้นไม่ต้องเครียดเลยนะ จันทร์คิดถึงเจิ้นทุกวัน จันทร์อยู่หอไม่นานหรอก แค่สองปีเอง ไม่เต็มสองปีด้วยเพราะปิดเทอมแล้วก็วันหยุดก็อยู่กับเจิ้น พอเรียนจบก็กลับไปอยู่กับเจิ้นตลอดเอฟวรี่เดย์เหมือนเดิมแล้ว ทีนี้เราก็อยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิตเลยนะ”



แล้วแบบนี้จะให้ปล่อยมือไปจากเจ้าจันทร์ได้ยังไง...ไม่มีทางที่เขาจะรักคนอื่นได้เลย ในเมื่อเจ้าจันทร์เป็นทุกอย่าง...ทุกอย่างจริงๆ



“อื้ออออ เจิ้น จูบตรงนี้ไม่ได้นะ”



เจิ้นหัวเราะเบาๆกับคนประท้วงเสียงอ่อย...แต่เขาจะจูบ...จะตรงนี้หรือตรงไหนมูนนี่ก็ห้ามไม่ได้หรอก



เจิ้นจูบปากเล็กที่พูดจาน่ารักจนกำปั้นน้อยทุบประท้วงเพราะหายใจไม่ออก แก้มเนียนแดงก่ำและตาโตก็หันเหมองไปทางอื่น



“เจิ้นอ่ะ...เดี๋ยวศรรามจำไปจูบน้องนุ่มนะ”



“ก็พี่อยากจูบ...ไม่ชอบให้พี่จูบ?”



“ก็...ชอบ...แต่งื้อออ หน้ากรงกระต่ายไม่ได้นะเจิ้น จันทร์เขินกระต่ายอ้ะ”



ปะป๊าน้องนุ่มบ่นเรื่องความเหมาะสมจนน่าจูบอีกสักหลายที อ้างว่าเป็นตัวอย่างไม่ดีกับเยาวชนอย่างนั้นอย่างนี้ ทั้งๆที่กระต่ายก็ไม่ได้สนใจเลยด้วยซ้ำ



“จันทร์เป็นปะป๊าน้องนุ่มแล้วให้พี่เป็นอะไร?”



“ไม่ให้เป็น...น้องนุ่มมีจันทร์คนเดียวพอแล้ว เดี๋ยวน้องนุ่มรักเจิ้นมากกว่า”



“หวงน้องนุ่ม?”



“หวงเจิ้น จันทร์รักเจิ้นได้คนเดียว คิก...”



“พี่ก็ให้จันทร์รักคนเดียว ดีไหม?”



มือหนาบีบใบหูเล็กที่ยังคงแดงระเรื่อจากการถูกจูบต่อหน้ากระต่าย



“ดีมากกกก จันทร์จะได้ไม่ต้องแบ่งช่อฟ้ากับใคร ยึดเป็นของจันทร์คนเดียวหมดเลย”



เจิ้นหลุดขำคนไม่อยากแบ่งช่อฟ้ากับใคร ช่วงนี้เจ้าจันทร์สนใจเรื่องเงินๆทองๆถึงจะลดลงบ้างเพราะมาเลี้ยงเจ้าพวกหูยาว แต่การสนใจเรื่องเงินทองของจันทร์ไม่ได้แสดงออกถึงความโลภ แต่มีท่าทีอยากจะช่วยดูแลสมบัติของเขาซะมากกว่า



“อยากได้ช่อฟ้าไปทำอะไรหืม? คุณศศิมณฑล”



“เจิ้นดูแลคนเดียวก็เหนื่อยใช่ม๊า ต้องทำงานแล้วยังต้องมาวุ่นวายกับสมบัติตัวเองอีก เดี๋ยวจันทร์ดูแลให้ จันทร์เก่งมากเลยนะเรื่องดูแลทรัพย์สินเงินทอง จริงๆยังไม่เก่ง แต่ต่อไปเก่งแน่นอน เงินทุกบาททุกสตางค์ของเจิ้นจันทร์จะจัดการอย่างดี แบบว่าเจิ้นหายห่วงหายกังวลเลย”



เจิ้นเลิกคิ้วขึ้นขำๆ ไม่รู้ว่านึกยังไงถึงอยากจะมาดูแลทรัพย์สินหมื่นล้านให้เขา แต่ยอมรับว่าพอใจที่ความคิดเจ้าจันทร์ยังคงวนเวียนอยู่กับเขาแม้จะถูกแบ่งไปหาเจ้าพวกหูยาวบ้าง



“คิดค่าจ้างเท่าไหร่ดี?”



“ฟรี จันทร์ใจดีดูแลให้ฟรีๆ เพราะจันทร์ทำด้วยใจ จันทร์อยากช่วยเจิ้นไม่หวังผลอะไรเลยนะ ทุกอย่างเป็นชื่อเจิ้นนั่นแหละ แค่โอนกรรมสิทธิ์คนดูแลมาให้จันทร์ก็พอ”



เจิ้นหลุดขำออกมาจนต้องดึงคนเจ้ากี้เจ้าการมากอด โอนกรรมสิทธิ์ก็เหมือนโอนความเป็นเจ้าของนั่นแหละ...โธ่มูนนี่ ตกลงจะดูแลหรือจะยึด?



“ถ้าจันทร์แอบขายธนาคารไป พี่ตกงานเลยนะ?”



“จันทร์ไม่ขายยยย จันทร์ให้เช่า แล้วเราไปทำฟาร์มกระต่ายกันนะ ถ้าให้เช่าเจิ้นไม่ต้องทำงานแล้วใช่ไหม แบบว่าเก็บค่าเช่าอย่างเดียว เนี่ยจันทร์อยากทำฟาร์มกระต่ายแบบที่เราไปที่ราชบุรี เจิ้นปล่อยเช่าธนาคารเนอะแล้วเรามาอยู่บ้านเลี้ยงกระต่ายกัน”



“จันทร์ว่าค่าเช่าช่อฟ้าจะเท่าไหร่?”



“ไม่รู้สิ เดือนละแสนหรอ? พอไหมอ่ะถ้าเราได้เงินเดือนละแสน หรือสองแสนดี ให้ลุงหยางเช่าดีไหม เผื่อลุงหยางไม่มีอะไรทำอยากเช่าธนาคาร”



มิสเตอร์หยางไม่มีอะไรทำ? จะมีอะไรชวนขำไปมากกว่านี้ กำไรต่อเดือนกี่ร้อยล้านพันล้านเหลือเดือนละสองแสนเพราะจะได้ไปทำฟาร์มกระต่ายที่ไม่รู้เจ้าของจะสนใจทำสักกี่วัน



“ก่อนจะให้เขาเช่า...ไปเก็บค่าสินสอดอาตองก่อนดีไหม? สินสอดก็ยังไม่จ่ายคิดว่าเขาจะจ่ายค่าเช่าช่อฟ้าไหม?”



“เอ้ออออใช่ ไม่ได้นะ ให้ลุงหยางเช่าไม่ได้แล้ว ต้องโกงแน่ๆ ฮึ่ยยยลุงนี่ไว้ใจไม่ได้เลย เจิ้นอดทนทำงานไปก่อนนะ ไว้จันทร์หาคนเช่าใหม่ก่อน เดี๋ยวจันทร์โทรไปจัดการเรื่องพ่อก่อนดีกว่า น้องนุ่มรีบกินข้าวเร็วลูกปะป๊าจะไปทวงเงิน”



คุยกันตั้งนานตกลงก็ยังไม่ชัดว่ามูนนี่ของเขาอยากจะทำอะไรกันแน่....ปากเล็กก็ช่างเจื้อยแจ้วจินตนาการไปเรื่อยเปื่อย แต่ในภาพรวมก็พอจะสรุปได้ว่าช่อฟ้ายังปลอดภัย ลูกน้องหลายพันชีวิตทั่วประเทศยังมีงานทำ


===================================

เจ้าจันทร์โตขึ้นแล้ววววว แม้จะแสดงออกในแบบกระต่ายๆ ก็เถอะ 55555555+

สงสารเจิ้นนะคะ เหมือนช่วงนี้โฉนดช่อฟ้าสั่นคลอนมาก

จันทร์จะเป็นแรบบิทบล็อกเกอร์ได้ไหมน้าาา ติดตามตอนต่อไปนะจ๊ะ

ส่วนลุงหยางก็ซวยไป 555555555555555555555

[เป็ดอนุบาล]

        เจ้าพวกหูยาวมีอิทธิพลจนน่าหงุดหงิด
     

[เก้าแต้ม]

ชอบจินตนาการของมูนนี่จันทร์ปะป๊าของน้องนุ่นมากกก 555+

[sirin_chadada]

จันทร์น่ารักน่าบีบมากอ่ะ
แอบสงสารเจิ้นนะ เข้าใจความรู้สึกอยู่ จากที่เป็นทุกอย่างก็กลายเป็นว่าเขาจะเริ่มเติบโตและออกห่างไป ใจหายน่าดู แต่เจิ้นไม่ปล่อยให้น้องหายออกจากชีวิตหรอกใช่ไหม เหนื่อยหน่อยนะเจิ้น ก่อนอะไรจะลงตัว อุปสรรค์เยอะเหลือเกิน

[fullfinale]

ฮือออ น่ารักเสมอมาและเสมอไปปป

[bpyt]

เจิ้นอย่าเผลอเปลี่ยนมือโอนสิทธิ์ช่อฟ้านะ ถ้าเผลอเมื่อไหร่ตกงานกันถ้วนหน้าแน่ๆ 5555 มูนนี่ปล่อยเช่าแน่นอน

[mybear_sr]

โธ่มูนนี่ลูกกกกก เอ็นดูววววว มุนนี่คือฮีลลิ่งแมทชีนที่แท้อ่ะ พลังบวกล้นมากๆ อยากเป็นได้แบบนี้เลย

แพ้เจิ้นเวลาคิดมากกลัวจันทร์ไม่รัก แพ้เวลาคุณเขาอ่อนแอ อยากไปช่วยดูแลด้วยแต่ไม่มีที่ให้แทรกเลย ฮือ 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

มูนนี่ น่ารัก 
กระต่าย ก็คิดวนเวียนแต่เรื่ิองกระต่าย 

จันทร์ จะให้ลุงหยางจ่ายค่าสินสอด 
เอาล่ะซี้......ก็ลุงหยางทำไม่ถูกต้อง
ยึดพ่อตองไปจากจันทร์ ยังไม่ได้ขอจันทร์เลย  กร๊ากกกกก
เข้าทางเจิ้นเลย ก็ยุแหย่มูนนี่หลายเรื่องแล้ว   
เจิ้น  จันทร์   
       
   

[Ashita]

ลุงหยางปวดหัวแน่ โดนทวงค่าสินสอด

[IamLonelygirl]

มีแต่คำว่าน่ารักอบอุ่นเต็มไปหมดดดดดดดดด
ฮื่อออออออออออ
เรียกสินสอดร้อยล้านเลยหรอออหูววว
พ่อตองกับลุงหยางเจองานหนักแล้ววว
เจิ้นหื่น แต่เราเขิน ฮ่า

[jimmyjimmy]

ลุงหยาง... จะโดนดาบนั้นคืนสนอง... จากศศิมณฑล

[Nachar]

แรบบิทบล็อกเกอร์ก็มา ความคิดแต่ละอย่างของเจ้าจันทร์นี่มัน555555  งานเข้าลุงหยางละสินสอดแพงแหงๆเลยลุงเอ้ยยย

[Ginny Jinny]

มูนนี่ น่ารัก แต่ตลกมากกว่า 

[BAKA]

ฮาาาาา ตอนนี้พนง.ทุกคนก็จะยังปลอดภัยไปก่อนล่ะนะ

โถถถถถถ มูนนี่ แรทบิทบล๊อคเกอร์

[Acacha]

เจ้าจันทร์พลังมโนแรงมาก 

[Snowermyhae]

ลุงหยางซวยเลย ชิงสุกก่อนห่ามมม !! 

[MyLavenderLand]

เรื่องจินตนาการ ไว้ใจมูนนี่ค่ะ  555555 หนูคิดแต่ละเรื่องจนป้าคิดตามแล้วอดยิ้มไปด้วยไม่ได้เลยลูกกกก เอ็นดูจริงๆ  /  ลุงหยางกับเจิ้นเก่งมาก สามารถใช้จินตนาการของจันทร์เอามาย้อนสอนจันทร์ ให้จันทร์ค่อยๆคิด ค่อยๆโตได้ / ถึงแม้จะบิดๆเบี้ยวๆไปหน่อยอ่ะนะ 555555

ลุงหยางเจอดอกนี้เข้าไป ค่าสินสอดอาตอง แย่แน่ๆๆ 55555 #ทำไมอยู่ดีๆบอลมาเข้าเท้าเจิ้น แลดูเจิ้นสะใจมากก 5555

[ืniyataan]

เพราะน้องน่ารัก น่าเอ็นดูแบบนี้ เจิ้นถึงได้รักมากมาย

[Pam_ban]

ดีใจด้วยกับพนักงานช่อฟ้าทั้งประเทศนะคะ    ที่ยังสามารถทำงานกันได้อย่างสงบสุข


เป็นกำลังใจให้ลุงหยางในการต่อรองเรื่องสินสอดพ่อตองของเจ้าจันทร์  หวังว่าการเจรจาจะราบรื่น


ส่วนเจิ้นรู้สึกช่วงนี้จะลอยตัว แต่ไม่รู้จะอีกนานแค่ไหน เพราะถ้าทั้งอาตองกับมิสเตอร์หยางเข้ามาผนึกกำลังกันแล้ว คงปวดหัวน่าดู


เจ้าจันทร์โตขึ้นมากเลย เห็นพัฒนาการทางความคิดชัดเจนดี แม้บางอย่างจะดูแปลกไปบ้าง แต่ก็เป็นเหตุเป็นผลน่ารักสมเป็นเจ้าจันทร์   


รอตอนต่อไปนะคะ


 

[❣☾月亮☽❣]

พ่อกระต่ายเจ้าแผนการ555

[Tiffany]

ชักจะเป็นห่วงลุงหยางซะแล้วซิ เดี๋ยวเจอมูนนี่ไปทวงสินสอด

[punthipha]

ลุงหยางเจอลูกกระต่ายทวงสินสอด

[Hirose]

รอน้องนับเงินนะ 5555

[arjinn]

มูนนี่ เป็นเจ้าของความคิดแบรนด์กระต่ายของสินเชื่อที่ทำอย่างคอลเลคชั่นอย่างชุดนอนกระต่ายรุ่นลิมิเตทให้สั่ง ใช่ไหมคะ

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

ลุงหยางเตรียมสินสอดด่วน!!
นี่สงสารพนักงานของเจิ้นเลย เค้่จะรู้กันไหมว่าช่อฟ้ากำลังสั่นคลอน555

[B52]

  หมั่นเขี้ยว

[qq_oo]

ลุงหยางเตรียมสินสอดได้เลย

[full]

จันทร์ยิ่งโตยิ่งน่ารักความคิดความอ่านจิตนการไปเรื่อยแต่พอรวมๆแล้วมันน่ารัก