หัวข้อ: IN CONTROL ... ในปกครอง : Special Chapter : NubNab : July 17, 18 : P.115

[JustWait]

 

[พิศตะวัน]

 

[pipoo]

งื้อยังอ่ายไม่จุใจเลยยยยย

[donut4top]

แอบสงสารคนแก่บางคนแถวนี้ อารมณ์แบบน้อยอกน้อยใจกลัวลูกหลานโตไปออกไปใช้ชีวิตของตัวเองแล้วจะไม่รัก555

[JanJanIsHappy]

เจิ้นน่าสงสารมากในส่วนของการที่มั่นคง และแน่ใจว่าตัวเองมีแค่น้องคนเดียว มองแค่น้องคนเดียว ก็แน่แหละเนอะ เขารักของเขามาตั้งกี่ปี ในขณะที่โลกของน้องเริ่มกว้างขึ้น แต่ยังไงใจของน้องก็ยังมีแต่เจิ้นกับน้องน้อยหูยาวอยู่ดี ไม่ต้องกังวลเนอะ

[didididia]

จันทร์จะเรียกสินสอดจากลุงหยางเท่าไหร่น้าาาาาาา

[เป็ดอนุบาล]

                          งานเข้าลุงหยางแล้ว
อยู่ๆดีๆจะมีคนไปทวงค่าสินสอดนะค่ะลุงเตรียมรับมือได้เลยค่ะ...อิอิ
                         
                       

[เนเน่]

มีแต่คำว่าน่ารัก น่ารักเต็มไปหมดขอบคุณความสุขที่ชื่อว่าเจ้าจันทร์น้องน่ารักมากกกกค่ะไรท์

[ka[ze]na]

เเรบบิทบล็อค คนตามเเน่นอนหนียวแน่ๆ

[wanirahot]

เจิ้นมาเปิดตัวแบบนี้ เรือจันทร์เจิ้นต้องมาดิ

[Minty]

เอ็นดูน้องจันทร์ แล้วก็แอบสงสารเจิ้นช่วงนี้จันทร์ทุ่มเทกับกระต่ายมากกก
เจิ้นแอบน้อยใจ จนมาเห็นหน้าน้องแล้วอดใจไม่ไหวใช่ไหม ต้องจัดที่ห้องน้ำ
แต่เจิ้นแอบทะลึ่งกว่าที่คิดนะ ไม่ให้น้องใส่เสื้อผ้า แม้ว่าน้องจะนอนหนาวเนี่ย

[mystery Y]

ช่างจินตนาการเสียจริง

[Gugii]

เจิ้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนน รักนะ 555

[sripaerrr]

โถ่ววซ..เจ้าจันทร์. หนูจะปล่อยเช่าเดือนละสองแสนไม่ได้นะลูกกกกกกก

เรารักเด็กคนนี้ ความคิดที่เรียบง่ายไม่ซับซ้อนของน้องสร้างความสุขอย่างเหลือล้นให้กับคนอื่นอย่างมหาศาลลลล โตมาอย่างแข็งแรง น่ารัก และยังคงเป็นที่รักเสมอเลย คิดไม่ออกเลยว่าลุงคนนั้นใจร้ายกับน้องได้ยังไง ชอบเวลาที่ปีกน้อยๆของน้องพยายามปกป้องความรู้สึกคนอื่น ใจดีจังเลยน้าาา ทำไมน่ารักได้ขนาดนี้นะ

[a_tapha]

ได้อ่าน 2 ตอนอีกแล้ว คึคึ อารมร์ดี 

[Mayana]

มูนนี่ หนูช่างคิดจริงๆ เล๊ย 55555
 

[คุณซี]

ลุงหยางโดนแกล้งงงง

[gackmanas]

มูนนี่เด็กดี.. 

[มนุษย์สาววาย]

น้องงงงงงงง

[pktherabbit]

น้องน่ารักนะ แต่รู้สึกว่าบทนี้ไม่ไม่สมจริงนิดหน่อย เฮ้ยแกรรรร...เรียนปีสองปีสามละนะ คิดได้ไงว่าเช้าธนาคารเดือนละแสน คือน้องสมองช้าเฉยๆ นะ ไม่ได้ผิดปกติหรือดาวน์ ถึงไม่ชอบเลขแค่ไหน แต่ตอนที่แล้วนางยังรู้เลยว่านางเงินเดือนเยอะ ค่าเทอมก็แพงมาก แต่ตอนนีทำไมคิดได้แค่นี้ ขออัพตัวเลขให้สมจริงกว่านี้อีกนิดเหอะ สักเจ็ดหรือแปดหลักต้นๆ ก็ยังพอฟังไหวนะคุณ

[klaew]

จากพันล้านเหลือแสนสองแสน
พนักงานทุกคนขอบคุณเจิ้นที่ช่วยเบี่ยงประเด็น
 
ยอมใจกับความมโนของคุณศศิมนฑล

[mamacub]

บางทีเราก็คิดเหมือนเจิ้น ไม่อยากให้มูนนี่โต
อยากให้เป็นน้องน้อยตลอดไป

[O-RA DUNGPRANG]

 

[Jooheon]

น่ารักขอให้เป็นเจ้าจันทร์ที่สดใสตลอดไป ...

[Jooheon]

โอ้ยยย มูนนี่เอ้ย55555555 

[Jooheon]

น่ารักจังเลย มูนนี่

[duckka]

  รอจันทร์กลับมา อิอิ หลงรักจันทร์กับเจิ้นไปแล้ว

[XXIXII]

เจิ้นกับจันทร์ นี่อารมณ์แบบฮ่องเต้กับชายาแสนซนเลยแฮะ 555555

[Piima]

 หง่ะ เห็นหัวเรื่องเปลี่ยนเลยเข้ามา

 

[bambooiihallo]

Chapter lll : Daddy Rabbit



   ผมลงรูปเจิ้นอุ้มศรรามลงเฟสบุ๊ก พ่อก็มาคอมเมนต์ว่าหน้าเหมือนเจิ้นเลย จะว่าไปก็คล้ายๆนะ ศรรามชอบทำหน้านิ่งๆต่างจากน้องนุ่มที่หน้าง่วงๆ เจิ้นอาจจะเหมาะกับการเป็นปะป๊าศรรามก็ได้



   “เจิ้นอยากเป็นแดดดี้ให้ศรรามไหม ตอนน้องนุ่มใจอ่อนกับศรราม แล้วถึงเวลาเหมาะสมเจิ้นก็ต้องมาสู่ขอน้องนุ่มกับจันทร์นะ”



   “จันทร์จะยกน้องนุ่มให้ลูกพี่หรือเปล่าล่ะ?”



   “จันทร์ก็อาจจะต้องทำแบบในละคร โมโหๆหน่อย ให้ศรรามพิสูจน์ตัวเองว่ารักน้องนุ่มจริง”



   “จันทร์จะโมโหใส่พี่? มูนนี่ใจร้าย”



   เจิ้นยกมือบีบหูผม เสียงเขาตัดพ้อนิดหน่อย ใจผมเต้นตึกตึกเพราะเจิ้นยิ้ม ทำไมจะต้องเขินด้วยก็ไม่รู้ ผมเขินเจิ้นเยอะแยะมากเลย กับแค่เจิ้นมอง...หรือสัมผัส



   “ก็จันทร์ต้องหวงลูกสาวสิ”



   “แบบนี้ตอนพี่ไปขอจันทร์แต่งงาน อาตองจะยกจันทร์ให้พี่ไหม?”



   “ต้อง! เพราะไม่งั้นจันทร์จะไม่ยกพ่อให้ลุงหยาง เอ๊ะ...ถ้าอย่างนั้นก็ทวงสินสอดพ่อไม่ได้สิเพราะจะเอาเรื่องแต่งงานของเราไปต่อรอง เหมือนพ่อโดนลุงหยางฉุดเลยอ่ะ เจิ้นว่า...พ่อโดนลุงทำมิดีมิร้ายหรือเปล่า แต่อาจจะนานแล้วก็เลยหายโกรธแล้ว ยอมอยู่ด้วยแบบฝืนใจแต่ก็ชินเลยอยู่ต่อไป”



   “คนที่ให้คำตอบจันทร์ได้ก็คงมีแต่อาตอง”



   “ลุงหยางควรแสดงออกว่ารักพ่อ เหมือนศรรามก็ต้องพิสูจน์ตัวเองเรื่องนูนู่...... พ่อก็อาจจะอยากให้เจิ้นพิสูจน์ตัวเองด้วยนะว่ารักจันทร์ ถึงเราจะรักกันอยู่แล้วแต่พ่อต้องรู้ด้วยนะ เจิ้นจะทำเพื่อจันทร์ใช่ไหม”



   ผมกอดแขนเจิ้นทำหน้าจริงจัง จริงจังมากๆด้วย เจิ้นยิ้มและพยักหน้าทำให้ผมสบายใจว่าเจิ้นจะรักผมต่อให้มีเงื่อนไขจากพ่อ เพราะผมก็จะไปให้ลุงหยางทำตามเงื่อนไขผมเหมือนกัน!



   ก็ไม่เอาสินสอดแล้วแต่ให้ทำตามเงื่อนไขของผม เพราะเรื่องสินสอดจะเอาไปอ้างตอนที่เจิ้นไปขอผมแต่งงานแทน ผมก็จะบอกพ่อว่าไม่ต้องเรียกสินสอดกับเจิ้นนะ เพราะตอนพ่อไปกับลุงหยางลุงก็ไม่เห็นจ่ายผมสักบาท! แต่มันเท่ากับว่าผมจะไม่ได้ค่าสินสอดซึ่งผมก็มีแผนสอง...ถ้าพ่ออยากให้ผมได้สินสอดพ่อก็ต้องห้ามใจร้ายกับเจิ้น ยอมให้เราแต่งกันดีๆ ไม่งั้นเงินสักบาทก็ห้ามเอาไป



   ผมเป็นคนดูแลเงินให้เจิ้นอยู่ ผมควรจัดสรรงบประมาณสินสอดด้วยตัวเอง พ่อต้องห้ามเรียกแพงเกินไปเพราะเจิ้นจะไม่มีเงินจ่าย แต่เผื่อได้เรียกจากลุงหยาง ลุงหยางก็ต้องจ่ายเยอะๆ เพราะพาพ่อผมไปอยู่แบบไม่ถูกต้องตั้งนาน มันควรจะมีค่าปรับส่วนนี้



   หลังจากให้อาหารน้องนุ่มและตัวอื่นๆเรียบร้อย ผมพาเจิ้นไปเดินเล่นในมหาวิทยาลัย เจิ้นไม่ได้เรียนที่นี่เขาจบจากมหาวิทยาลัยชื่อดังของประเทศเพราะเจิ้นสอบติดคณะเศรษฐศาสตร์ของที่นั่น



   อีกเหตุผลคือไม่ไกลจากช่อฟ้านักเพราะเจิ้นจะได้ไม่ต้องรีบออกจากบ้านแต่เช้า ผมต้องไปโรงเรียนทุกวันเจิ้นก็จะนั่งรถไปส่งก่อนจะเข้ามหาวิทยาลัย



   เราจูงมือกันเดินมาถึงคณะผม ผมชี้ให้ดูลานกิจกรรมที่ผมเคยมาเต้นท่าเขย่ามดลูกเมี่อตอนปีสอง เล่าให้เจิ้นฟังเรื่องจับสายรหัส



   “เจิ้นมีพี่รหัสไหม?”



   “มี”



   “ติดต่อกันอยู่ไหมอ่ะ”



   “บ้าง....เขาไปทำงานธนาคาร....น่ะ”



   เจิ้นยิ้มขำเพราะผมทำตาโต ธนาคารประเทศนี้ก็มีไม่กี่แห่ง ทำงานคนละธนาคารก็เหมือนทำบริษัทคู่แข่ง เจิ้นบอกว่ามันเรื่องธรรมดา แต่ละธนาคารก็มีวิสัยทัศน์การดำเนินงานต่างกัน ก็แค่ทำธุรกิจประเภทเดียวกัน



   “จันทร์ไปทำธนาคารอื่นบ้างดีไหม?”



   “เขาไม่รับจันทร์หรอก....เห็นนามสกุลก็ไม่ให้แล้ว ยี่ห้อช่อฟ้าขนาดนี้ ไปทำเขาระแวงเปล่าๆ”



   ความคิดที่ว่าผมอาจจะได้ฝึกประสบการณ์เป็นอันตกไป ก็เผื่อผมจะไปฝึกงานอ่ะ...เด็กฝึกงานเขาคงไม่ให้ทำอะไรยิ่งใหญ่ที่มีผลต่อความมั่นคงบริษัทหรอกใช่ไหม ก็คงจะแบบทำตำแหน่งเล็กๆ



   “มันจะกลายเป็นคำถามว่าทำไมไม่ฝึกที่ธนาคารตัวเอง....อยากฝึกก็มาทำที่ช่อฟ้า ตำแหน่งเยอะแยะ....จะได้กินข้าวกลางวันด้วยกัน ไม่อยากกินข้าวกับพี่หรอ?”



   “งื้อออออ งั้นทำกับเจิ้นดีกว่า ชวนคิวด้วยได้ไหม? ไม่รู้คิวอยากทำธนาคารหรือเปล่า”



   ปีสี่เทอมแรกผมต้องหาที่ฝึกงาน ก็คงยื่นเรื่องมาที่ช่อฟ้านี่แหละ ก็คงแบบที่เจิ้นว่าผมไม่น่าจะไปที่อื่นได้เพราะเขาคงไม่รับ พวกบริษัทโบรกเกอร์หลักทรัพย์ หรือไฟแนนซ์ก็ไม่ใช่ที่ผมสนใจ ก็เจิ้นทำธนาคารผมก็ต้องอยากทำธนาคารเหมือนเจิ้นอยู่แล้ว



   “แล้ว...จันทร์ทำตำแหน่งอะไรดีอ่ะ? ทำในแบงค์สาขาช่อฟ้าดีไหม นับเงินลูกค้าตรงเคาน์เตอร์ จันทร์เริ่มนับเก่งแล้วนะ ฝึกทุกวันเลย”



   “มาทำในสำนักงานดีกว่า....ผู้ช่วยเลขาก็ว่าง”



   “มีตำแหน่งนี้ด้วยหรอ?”



   ผมเคยเห็นแต่เจิ้นมีเลขา ไม่เห็นเคยมีตำแหน่งผู้ช่วยเลขาเลย เพราะเจิ้นมีเลขาประจำอยู่แล้วสี่คน นี่ยังมีสำนักเลขาของธนาคารด้วยมาแทนพี่ๆเวลาพวกพี่ๆอาจจะไม่ว่างหรือลาหยุด บางทีก็ไปแทนเลขาของฝ่ายบริหารคนอื่นด้วย



   “ก็...มี”



   “เด็กฝึกงานทำได้ด้วยหรอ?”



   “ได้สิ จันทร์อยากเป็นผู้ช่วยเลขาพี่ไหม?”



   “อื้อ! จันทร์อยากเป็น งั้นจันทร์เอาอันนี้นะ ต้องนั่งหน้าห้องเจิ้นแบบพี่ๆใช่ไหม? หรือว่าไปนั่งในสำนักเลขาของเจิ้นอ่ะ เผื่อจันทร์จะได้ไปช่วยผู้บริหารคนอื่น”



   “หน้าห้องพี่สิ ตำแหน่งคนอื่นไม่มีผู้ช่วยเลขาหรอก”



   “โอเค อันนี้แหละ เย้ จะได้ทำงานกับเจิ้นแล้ว”



   ผมกอดแขนเจิ้นแน่น รู้สึกดีที่จะได้ทำงานที่ตัวอยากตั้งใจไว้ ไม่คิดเลยว่าจะได้เป็นเลขาเจิ้นเพราะทุกคนเก่งๆกันทั้งนั้น แต่ไม่แน่นะในฐานะเด็กฝึกงานผมอาจจะทำงานสู้คนเก่งๆได้แล้วก็แบบได้พิจารณาเข้าทำงานเลย



   แล้วก็เป็นผู้ช่วยเลขาไปก่อนค่อยสะสมประสบการณ์ผมก็คงได้เป็นเลขาเต็มตัว แล้วก็เข้าประชุมกับเจิ้น ไปทำงานกับเจิ้น อยู่กับเจิ้นทั้งวัน



   “ยิ้มอะไรหืมมูนนี่?”



   “จันทร์ดีใจ จะได้อยู่กับเจิ้นทั้งวันเลย อยากปีสี่เร็วๆจัง”



   “แต่ธนาคารพี่คัดเกรดเฉลี่ยคนเข้าทำงานนะ”



   “ง่ะ....ใช้เส้นได้ไหม?”



   “ไม่ได้”



   “งื้ออออออออ ให้จันทร์คนนึงเอง เจิ้นจะใจร้ายกับจันทร์จริงๆหรอ จันทร์คิดถึงเจิ้นทุกวันเลย รักเจิ้นม้ากมากด้วย คะแนนสอบอาจจะน้อยแต่คะแนนความรักนี่เอบวกบวกบวก”



   “คะแนนความรักเยอะแบบนี้เหมาะกับตำแหน่งอื่น”



   “หือ ตำแหน่งอะไร”



   “คนรักของพี่”



   “เราก็เป็นคนรักกันอยู่แล้วไม่ใช่หรอ จันทร์รักเจิ้นจะตาย”



   “วันไหนไม่รัก...พี่จะขังจันทร์ไว้ไม่ให้ออกไปไหนอีกเลย”

   







ตอนเย็นเราไปชมรมกระต่ายกันอีกรอบ มีจังหวะที่น้องนุ่มอ้าปากหาวด้วย ผมตื่นเต้นมากเพราะไม่เคยเห็นกระต่ายหาว ผมคุยกับเจิ้นเรื่องการรีวิวกระต่ายของผมว่าจะใส่พวกเรื่องกระต่ายในชมรมไปก่อน



   เจิ้นบอกว่าผมต้องวางแผนดีๆว่าอยากนำเสนอเนื้อหาอะไรก่อน การรีวิวก็เหมือนการพรีเซ้นต์งาน เราต้องรู้เนื้อหาจริงๆเพราะไม่งั้นเนื้อหาที่นำเสนอก็ไม่ได้ให้ประโยชน์กับใครเพราะไม่รู้ว่าจริงเท็จแค่ไหน



   ไอเดียของผมคือผมอยากทำเป็นสตอรี่ เหมือนมีตัวเอกเป็นน้องนุ่ม อะ...ศรรามด้วยก็ได้เพราะยังไงศรรามก็มาอยู่ในความดูแลของผมแล้ว



   “พวกกระต่ายมันเล่นบทบาทสมมุติไม่ได้เหมือนคน จะเอามันมาออกกล้องไม่ง่ายนะจันทร์ เราบังคับเขาไม่ได้”



   “งั้นจันทร์เอาเป็นรูปถ่ายก่อนได้ไหม?”



   “ก็ต้องเขียนเป็นคอนเทนต์ แบบเพจให้ความรู้ ลองไปดูเพจหุ้นสิ วิธีที่เขาเขียนวิเคราะห์ แล้วก็มาใช้ภาษาตัวเอง แทรกพวกรูปกระต่ายเข้าไป”



   “จันทร์เขียนไม่เก่งอ่ะ...เจิ้นช่วยจันทร์หน่อยสิ”
   









   หลังจากออกไปกินข้าวที่เซ็นเตอร์ ผมกลับมาตะแง้วให้เจิ้นช่วยผมคิดคอนเทนต์รีวิวกระต่าย เจิ้นบอกว่าก็เหมือนเขียนเรียงความ แต่ผมเรียนนานาชาติมาอ่ะ...ภาษาไทยมีเรียนอาทิตย์ละวันเองทำให้ผมไม่แน่ใจเท่าไหร่ว่าตัวเองจะสะกดถูกต้อง คือคำง่ายๆมันก็ได้แหละ แต่คำยากๆแบบสระเยอะๆผมก็ไม่ชัวร์



   “จันทร์พูดแล้วเจิ้นพิมพ์ตามได้ไหมอ่ะ”



   “งั้นมันก็เหมือนงานพี่ด้วยสิ? จันทร์อยากเป็นแรบบิทบล็อกเกอร์ มันก็ต้องเริ่มจากตัวจันทร์ก่อน”



   “งั้นเป็น เจิ้นจันทร์แรบบิทบล็อกเกอร์ ก็ได้... แบบว่าเราทำด้วยกันไง”



   เจิ้นขำแต่ก็ไม่ยอมพิมพ์แทนผม เจิ้นบอกผมต้องหัดทำด้วยตัวเอง เป็นการพิสูจน์ความตั้งใจของผมด้วย ช่วงนี้ผมมีเรื่องที่ต้องรับผิดชอบเยอะแยะไปหมดเลย ทั้งหัดดูแลตัวเอง ทั้งหัดนับเงิน เลี้ยงกระต่าย แล้วยังต้องมาหัดเขียนเรียงความภาษาไทยอีก ทำไมเจิ้นไม่ส่งผมเรียนโรงเรียนธรรมดาล่ะ ค่าเทอมก็ถูกกว่า ผมจะรีวิวเป็นภาษาอังกฤษก็ไม่ได้นะเพราะไม่ใช่ทุกคนที่เก่งภาษาอังกฤษ เอ๊ะ หรือผมจะเปลี่ยนไปเขียนนิทานภาษาอังกฤษ?



   เป็นแรบบิทไรท์เตอร์แทน ง่ะ...แต่มันก็จะไม่ดังแบบเน็ตไอดอลอ่ะดิ ปวดหัวจัง...พอคิดแล้วมันง่ายแต่พอลงมือทำแล้วมันก็ยากแฮะ



   ผมพิมพ์ก๊อกๆแก๊กๆไปเรื่อย เริ่มจากเล่าเรื่องน้องนุ่มก่อน แล้วผมก็เจอปัญหา....มันตัน มันเขียนต่อไม่ออก แล้วเหมือนหัวสมองว่างเปล่า



   การจะเขียนอะไรสักอย่างมันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด พวกนักเขียนเขาเขียนหนังสือยาวๆกันจบเล่มได้ยังไงกัน ผมได้ห้าบรรทัดก็หมดเรื่องจะเขียนแล้วอ่ะ



   สุดท้ายก็ต้องหนีออกจากหน้าโน๊ตบุ๊กไปนอนหนุนตักเจิ้นบนเตียงแทน เจิ้นนั่งพิงหัวเตียงดูพอร์ตหุ้นในไอแพด ผมสงสัยว่าเจิ้นลงทุนในพอร์ตกี่บาท เพราะเขาขายทีได้กำไรเยอะตลอด เหมือนจะเคยได้ยินพี่ๆเลขาพูดกันว่าเจ้านายลงทุนเก่ง เจิ้นลงทุนกับอะไรบ้างนะนอกจากหุ้น



   “ลงทุนกับจันทร์ไง”



   “หา กับจันทร์หรอ? เจิ้นอาจจะเจ๊งได้นะ แบบว่าไม่ได้กำไรคืนสักบาท จันทร์ไม่น่าจะเป็นกำไรของเจิ้นได้เลยอ่ะ ถอนทุนออกไปเลย เจ๊งแน่ๆ ไม่ได้ๆ”



   ผมส่ายหัวบนตักเจิ้นจนผมกระจุยกระจ่าย แต่เจิ้นก็ดูยิ้มๆเขาบีบจมูกผมด้วย



   “พี่ได้กำไรจากจันทร์เยอะจะตาย”



   “จันทร์หาเงินไม่ได้สักบาทเนี่ยนะ”



   “จันทร์ให้ความสุข เงินร้อยล้านก็ซื้อความสุขไม่ได้...แต่จันทร์ให้พี่ได้”



   “แต่จันทร์ว่า...มีเงินร้อยล้านนี่จันทร์จะแฮปปี้มากเลย จันทร์จะซื้อฟาร์มกระต่าย! นูนู่เต็มฟาร์มไปหมด จันทร์คงแฮปปี้เอฟวรี่เดย์ จันทร์รักเงินนนนนน”



   “โธ่มูนนี่....มีพี่เป็นความสุขอย่างเดียวของจันทร์ไม่ได้หรอ?”



   “เจิ้นก็เป็นที่หนึ่งไง แต่มีอันอื่นเป็นที่สองที่สาม”



   “พี่อยากเป็นลำดับเดียวของจันทร์”



   “เจิ้นจะยึดทุกลำดับไม่ได้นะ เอาที่หนึ่งไปแล้ว ชนะแล้ว”



   “แล้วที่สองที่สามเป็นใคร? กระต่าย?”



   เจิ้นยิ้มแต่เขาก็บีบหูผม เจิ้นขี้หึงตลอดนั่นแหละ สินเชื่อก็หึง กระต่ายก็หึง เสื้อผ้าก็หึง หึงเยอะหึงแยะ ยุบยิบไปหมด จริงๆเจิ้นอาจจะไม่ได้หึงเยอะ แต่แค่อยากแกล้งผม คนอะไรจะหึงตุ๊กตา หึงกระต่าย มีแต่คนบ้านั่นแหละ



   “น้องนุ่มมมมม กับสินเชื่อ”



   “คะแนนห่างจากพี่เยอะไหม?”



   “ก็ใกล้ๆกันมั้ง....อ้ะ เจิ้นนน กัดหูจันทร์ทำไมมม”



   ผมว่าเจิ้นชักจะเกินเบอร์อ่ะ งอแงกับผมมากเลยกับแค่คะแนนใกล้ลำดับสองและลำดับสาม เจิ้นยุบยิบๆจนผมเหนื่อย ต้องยอมให้เจิ้นเป็นที่หนึ่งคนเดียวห้ามมีที่สองที่สาม



   คราวนี้เจิ้นไม่ได้เข้ามาเพราะผมยังเจ็บๆอยู่ เขาก็แค่ใช้มือผมกับมือเขา...



   ว่าด้วยเรื่องการใช้มือ...ผมแอบทำเองด้วยอ่ะ...ผมลองไนท์แคร์ตัวเอง วันนั้นผมคุยกับเจิ้นแต่ไม่ได้วิดิโอคอลแล้วผมก็เหมือนจะอยากให้เจิ้นไนท์แคร์ ในหัวมันมีจินตนาการเยอะแยะ....ตอนที่เจิ้นกับผมไนท์แคร์กัน ตอนที่เขาเข้ามา



   แล้วร่างกายผมมันก็แปลกไป มันไม่เป็นตัวเอง มัน...มันงื้อออออ แล้วผมก็ลองแตะ...มันไม่เหมือนกับที่เจิ้นทำให้แต่พอหลับตาแล้วคิดถึงเจิ้นมือผมก็ขยับไปเอง



   ลมหายใจมันติดขัดเหมือนกัน....เหมือนจะโบยบินแต่ไม่ได้บินสูงมากนัก....ก็แค่โล่งตัวและเฉอะแฉะ แต่ผมไม่ได้ทำบ่อย ก็...แบบนานๆครั้ง เวลาที่คิดถึงมากๆ



   ผมไม่กล้าบอกเจิ้น....กลัวเขาไม่พอใจ แล้วผมก็อาย...เพราะมันแปลกๆอ่ะ แปลกที่ผมคิดถึงเจิ้นจนมันทนไม่ไหว ผมก็เพิ่งรู้ว่าคิดถึงเจิ้นมากมายขนาดนี้



   มันเหมือนมีอะไรไม่รู้จะระเบิดตลอดเวลาจากข้างใน และมันก็มีแค่วิธีนี้ที่ทำให้ผมหายได้....ภาพเจิ้นในจินตนาการมักจะเป็นตอนที่เขาอยู่เหนือตัวผม...กัดหู...และกัดนม
   







“จันทร์...”



   “อื้อออ เจิ้น”



   เจิ้นดันตัวขึ้นเล็กน้อยมองคนในอ้อมกอดที่เพิ่งผ่านการทำรักภายนอกมาด้วยกัน แต่อยู่ๆเจ้าจันทร์ก็ขยับตัวไปมาจนต้องลุกขึ้นมาดู ใบหน้าเนียนแดงระเรื่อเหมือนจะหอบเล็กน้อย...เสียงกระซิบเรียกชื่อแผ่วๆกับสองมือที่ยกขึ้นแตะใบหน้าเขา



   “อยากได้อะไร หืม เด็กดี...”



   เขารู้ว่าน้องเป็นอะไร...รู้แน่ชัดเพราะขาขาวที่ขยับเข้ามาเสียดสี เจ้าจันทร์ไม่เคยเริ่มก่อนนี่อาจจะเป็นครั้งแรกๆ...ที่น้องเรียกร้อง



   “จันทร์ จันทร์ไม่รู้...”



   เจิ้นโอบเอวบางที่ซุกเข้าหาตัวเอง รู้สึกสงสารแต่กลับพึงพอใจกับอากัปกิริยาเหล่านี้เป็นบ้า



   เจ้าจันทร์ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร เพราะเขาจำกัดความเรื่องเหล่านี้ไว้ในไนท์แคร์...น้องไม่เข้าใจว่าสิ่งที่ตัวเองเป็นคือการมีอารมณ์ทางเพศ ทั้งๆที่เพิ่งทำไปสองรอบ มันอาจจะเป็นแค่ภายนอกเพราะร่างกายเจ้าจันทร์เองนั้นยังไม่พร้อม...แต่กลับมาเรียกร้อง...และใช้วิธีแสนน่ารักอย่างการช้อนตาขึ้นมามองอ้อน



   ปะป๊าน้องนุ่มเหมือนกลายเป็นกระต่ายไปกับลูกสาวเสียแล้ว ตาโตรื้นน้ำหอบกระชั้นพึมพำเรียกชื่อเขาซ้ำๆ ทำไมน่ารักแบบนี้หืม...



   “อยากให้พี่ทำอะไร”



   “จันทร์ จันทร์งื้อออ”



   มือแกล้งบดคลึงใบหูเล็กบีบนวดเบาๆก็เรียกเสียงครางหวานจากคนในอ้อมแขน อยากจะให้เจ้าจันทร์เรียกร้องด้วยตัวเองมากกว่าที่เขาจะพูดนำไปก่อน



   เพราะเวลาอ้อน...มูนนี่ของเขาน่ากินไปทั้งตัว



   “กัด...จันทร์อยากให้กัด ฮึก...กัดนะ กัดจันทร์”









   เรียวขาขาวถูกมือหนาดันขึ้นก่อนร่างของเจิ้นจะเขยิบลงไปตรงกลาง...ปลายลิ้นอุ่นแตะช่องทางบวมช้ำเบาๆ ร่างบางเปล่าเปลือยสะดุ้งเมื่อลิ้นร้อนไล้ชิมจนชุ่มฉ่ำก่อนจะสอดเข้ามาข้างใน



   “อ๊า....เจิ้นน”



   ขาพยายามหุบลงตามสัญชาตญาณแต่ความเป็นจริงกลับทำไม่ได้เพราะมีมือหนารั้งเข่าไว้ให้อ้าออก ความชื้นฉ่ำเขยิบออกมาที่ต้นขาด้านใน...ขบเม้มและกัดจนเจ็บแต่เป็นความเจ็บที่เรียกร้องให้ทำให้เจ็บอีก



   ร่างกายเหมือนไม่เป็นตัวเอง...ยิ่งฟันคมขบไล้ขึ้นมาที่แผ่นท้องเหมือนจงใจละเว้นตรงกลาง...จุดรวมอารมณ์แปรปรวนจนอยากร้องประท้วงแต่เสียงที่ออกมากลับเป็นแค่เสียงครางผะแผ่ว



   “อื้ออออ”



   สองมือเล็กขยุ้มกลุ่มผมยาวเมื่อเจ้าของกำลังตวัดลิ้นดูดชิมจุดแดงทั้งสองข้าง...เสียงดูดดังชัดอย่างน่าอาย แต่ยิ่งดูดก็ยิ่งควบคุมตัวเองไม่อยู่ ร่างกายบิดไปมาเพราะความรู้สึกแปลกๆที่ไม่รู้มันคืออะไร



   “เจิ้น...อื้อ...จันทร์ จันทร์ไม่ไหว”



   “อืม....พระจันทร์กลิ่นนมของพี่”



   หรือเพราะตัวเองจะมีกลิ่นนมแบบที่เจิ้นว่า....เจิ้นก็เลยดูดไม่เลิก....จนเกือบจะโบยบิน



   นิ้วแข็งแรงสอดเข้ามาด้านใน ลึกกว่าที่ลิ้นอุ่นเข้ามาเมื่อครู่...ลึกจนแตะจุดแปลกประหลาดภายในที่ทำให้แอ่นตัวขึ้นเพียงแค่แตะมันเบาๆ



   ร่างกายเหมือนเป็นของคนอื่น มันควบคุมอะไรไม่ได้เลย....เสียงทุ้มข้างใบหูไพเราะราวกับเสียงสวรรค์ ก่อนความแข็งขันจะค่อยๆแทรกผ่านเข้ามา....



   เจ็บ...แต่กลับส่ายหน้าปฏิเสธคำถามที่ว่า ... “ให้พี่หยุดไหม?”



   มันเจ็บ...แต่ก็ต้องการ อยากให้เจิ้นเข้ามา เข้ามาลึกกว่านี้ ลึกอีก...



   “เจิ้น เจิ้น...ฮึก...”



   มันย้อนแย้งไปหมด....มันสบสน....หัวว่างเปล่าจนคิดอะไรไม่ออกเพราะมัวแต่ต้องไปที่นัยน์ตาสีเข้มของเจิ้น เสียงเรียกชื่อตัวเองจากปากเจิ้นช่างน่าฟัง....



   “พระจันทร์ของพี่”



   รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนสำคัญ เป็นสิ่งที่มีค่า...เป็นที่รักของเจิ้น...



   อ้อมกอดของเจิ้นช่างอบอุ่นจนไม่อยากขยับออกไป อยากให้เจิ้นกอดแบบนี้ กอดแน่นๆ...กอดไปตลอด น้ำของเจิ้นเต็มล้นอยู่ข้างในแต่ก็ยังไม่อยากให้เจิ้นขยับออกไปไหน จนต้องเรียกร้องให้เจิ้น...กัดอีก



   กัดอีกนะ....กัดจันทร์อีก...กัดเยอะๆ...อยากให้เจิ้นกัด










   เจิ้นตื่นมาอีกทีเกือบตีสี่เพราะอุณหภูมิของคนในอ้อมกอดที่สูงขึ้น มือหนาแตะลงบนหน้าผากเนียนก่อนจะถอนหายใจ การถูกกอดติดต่อกันสองวันทำให้เจ้าจันทร์ป่วย และวันนี้ไปเดินเล่นมาทั้งวันอีก



   มือเอื้อมไปหยิบมือถือบนหัวเตียงเพื่อโทรเรียกเลขาและบอดี้การ์ด เขาไม่ได้ให้บอดี้การ์ดติดตามตลอดเวลาเพราะไม่ได้ชีวิตอันตรายขนาดนั้น ถ้าเวลาส่วนตัวนอกจากเรื่องงานก็จะมีแค่อยู่กับเจ้าจันทร์อยู่แล้ว



   เลขาประจำตัว...เอ็ม เงินเดือนเกือบแสนที่ถูกเขาใช้จนคุ้ม ไม่เคยปิดโทรศัพท์ ตามตัวได้ตลอด ครั้งนี้ก็เช่นกันแค่บอกว่าจันทร์ไม่สบาย ไม่ต้องให้พูดเยอะ



   เอ็มรู้ว่าเขาอยู่ไหน...และไม่นานรถตู้จากช่อฟ้าก็มา บอดี้การ์ดรับหน้าที่ขับรถของเขากลับไป จราจรยามเช้ามืดไม่ติดขัดเลยสักนิด สามสิบนาทีก็มาถึงช่อฟ้า คุณหมอก็รออยู่แล้ว



   สีหน้าลำบากใจของหมอหลังจากตรวจเสร็จทำให้เจิ้นเข้าใจสถานการณ์ได้ไม่ยาก เพราะคนทำให้น้องป่วยก็คือตัวเขาเอง ไม่สิ...มีผู้ร่วมขบวนการเป็นคนป่วยเองนั่นแหละ รอบหลังเขาไม่ได้เริ่มก่อน



   “ในฐานะหมอ...ขอพูดว่าอย่ารุงแรงสิครับเจิ้น”



   โชคดีที่ในห้องมีแค่เขา หมอ คนป่วยและเอ็มเลยไม่ต้องอายใครมากนัก



   เจิ้นแค่พยักหน้ารับก่อนจะอธิบายวิธีการใช้ยาทั้งแบบทา...และแบบสอด พวกรอยกัดก็ต้องทายาเพราะมันห้อเลือด เขากัดน้องแรง...แต่น้องชอบก็เลย...ตามใจเยอะไปหน่อย



   “เจิ้นก็ทาด้วยนะครับ มีรอยฟันที่คอเหมือนกัน”



   คุณหมอกลับไปแล้ว แต่เลขายังอยู่ เจิ้นหันไปมองเลขาที่ยกนิ้วขึ้นแตะคอตัวเองเหมือนจะบอกว่าเขามีรอยตรงไหน และมือก็ยกขึ้นแตะตามโดยอัตโนมัติ



   “ต้องใส่ชุดจีนไปก่อนสักวันสองวันครับเจิ้น กับคุณจันทร์...ต้องหักห้ามใจบ้างนะครับ คุณจันทร์ไม่ได้สุขภาพแข็งแรงเหมือนเจิ้นนะครับ”



   “จันทร์เริ่ม”



   “ต้องเข้มแข็งและอดทนครับ”



   เจิ้นมองเลขาตัวเองด้วยสีหน้ารำคาญ แต่กลับได้รอยยิ้มรู้ทันกลับมาแทน การมีเลขารู้ใจก็แลกมากับการที่เราได้คนที่รู้จักเราดีที่สุดมาอยู่ข้างกาย



   “มันยากครับ...แต่ต้องทำให้ได้ ไม่งั้นคุณจันทร์ก็จะป่วยแบบนี้เรื่อยๆ”



   “เลิกบ่นสักที”



   บางทีเลขาก็มักจะมาในรูปแบบของผู้ปกครอง ที่เอ็มอยู่มานานที่สุดคงเพราะรู้ว่าเวลาไหนต้องทำตาม เวลาไหนต้องเตือน เวลาไหนต้องให้กำลังใจ เขามีเพื่อนน้อย นอกจากกลุ่มเพื่อนที่นานๆเจอกันก็คงมีเอ็มอีกคนที่เป็นเพื่อน



   “เอ็ม”



   “ครับเจิ้น”



   “จันทร์กำลังโตขึ้น...”



   “เราทุกคนย่อมโตขึ้นทุกวันครับ จะช้าจะเร็วคนทุกคนก็ต้องเป็นผู้ใหญ่”



   “...”



   “เจิ้นไม่ต้องห่วงหรอกครับ คุณจันทร์ไม่ไปไกลจากเจิ้นหรอก คุณจันทร์อาจจะเรียนรู้ไปได้ช้าๆ แต่คุณจันทร์เป็นคนเข้มแข็งครับ ความสนใจของคุณจันทร์ก็มีแต่เรื่องรอบตัวของเจิ้น ในฐานะคนนอกที่อยู่สิงคโปร์มาด้วยกัน....คุณจันทร์รักเจิ้นมากครับ”



   “จันทร์ไม่เข้าใจด้วยซ้ำ...ว่ารักแบบไหน”



   “ความรักบางทีก็อย่าไปหาเหตุผลกับมันมากเลยครับ ก็แค่รัก...”



   ตาคมเงยหน้าจากคนหลับสนิทบนเตียงขึ้นมาสบตาเลขาคนสนิทอีกครั้ง เลขาของเขาแก่กว่าสองปี ทำงานให้เขาตั้งแต่อายุยี่สิบห้า เจ็ดปีแล้วที่เอ็มยังอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน



   “พูดดี...จีบติดหรือยัง?”



   หลุดยิ้มกับสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของเลขาคนสนิท อยู่กันมานานทำไมจะดูไม่ออกว่าเลขาตัวเองแอบมองใครเป็นพิเศษ มองมานาน...จนเขาสงสัยว่าหลายปีที่ผ่านมาความสัมพันธ์มันคืบหน้าบ้างไหม



   “ผมยังอยากทำงานเต็มที่อยู่”



   “สามสิบสองแล้ว”



   “เจิ้นก็สามสิบแล้วนะครับ ระงับอารมณ์รุนแรงด้วย...ทำเป็นวัยรุ่นไปได้ คุณจันทร์ลำบากแย่”



   “ไสหัวไป”



   “ขอตัวครับ”



   เจิ้นถลึงตาใส่เลขาที่รีบเดินออกจากห้องไป พอกลับมามองเจ้าจันทร์ก็ทำเอารู้สึกปวดหัว...ใช่ เขาอายุสามสิบแล้วไม่ควรหวั่นไหวกับแค่ถูกน้องอ้อน



   แต่เรื่องแบบนี้ใครจะทนไหว พระจันทร์รสนมหอมกรุ่นไปทั้งตัว เสียงเล็กๆที่เรียกร้อง...และเอ่ยชื่อเขาซ้ำๆ ก็ทำเอาอยากกินน้องไปทั้งตัว



และเจ้าจันทร์เป็นฝ่ายเริ่มก่อน...ท่าทีเงอะงะด้วยความไม่รู้ มันช่าง....



   “เฮ้อ...”



   จะให้อดทนกับเจ้าจันทร์...ยกช่อฟ้าให้มิสเตอร์หยางเช่ายังง่ายกว่า


=================

ตั้งแต่เข้าสู่ช่วงภาคหลัง...พี่เจิ้นก็ยุบยิบน้องเยอะมากกกกกกกกกกก มูนนี่ก็เริ่มจะเป็นงาน คูมแม่ๆช่วยกันปัดแมลงทีค่ะ เจิ้นชักเยอะละนะ น้องป่วยเลยเห็นไหม คราวหลังมาแซ่บกับเรานี่ 5555+
ตกลงไม่เป็น จันทร์ แรบบิทบล็อกเกอร์แล้วนะ เป็น เจิ้นจันทร์ 55555 รอดไหมเนี่ยมูนนี่ หนทางการเป็นเน็ตไอดอลของหนู รีวิวกระต่ายได้ห้าบรรทัด
ให้กำลังใจมูนนี่โดยการกดไลค์แฟนเราได้นะคะ สัญญาจะให้น้องโตไวๆ (โฆษณาชวนเชื่อและหลอกลวง) อิอิ
ขอบคุณทุกเม้นจ้า