ตอนที่9
“ใครเป็นคนบอกให้มาหาพี่?”
“พวกพี่กิตต์ครับ”
“เหรอ แล้วมันก็ให้มาโดยที่ไม่ใส่แมสต์เนี่ยนะ”ประโยคนี้พี่กาจน์บ่นอุบอิบกับตัวเองครับ คล้ายๆจะไม่พอใจพี่กิตต์หน่อยๆด้วย แต่ผมสติแตกจนไม่กล้าต่อความยาวสาวความยืดใดใดแล้วครับเพราะพวกเรามานั่งกันตรงมุมห้องแล้วแท้ๆแต่สายตาของคนส่วนใหญ่ยังตามมาจ้องไม่เลิก
ผมก็พอเข้าใจนะว่าพวกเขากำลังตกใจกันเบอร์ไหน
“พวกพี่เจไม่ได้อยู่ด้วยเหรอครับ”ผมเลือกที่จะเลี่ยงสายตาผู้คน ก้มหน้ารอพี่กาจน์กินขนมปังไปพลางชวนพี่เขาคุยเรื่องสัพเพเหระไป
“อืม บางคนก็เสร็จแล้วบางคนก็ไม่ได้ลงตัวนี้”
“คณะพี่คนเยอะเนอะครับ”ในห้องนี้ยังไม่หมดภาคอีกเหรอ
“อืมมมม...แต่ที่เห็นนี่ไม่ได้มีแค่เด็กคณะพี่หรอก บางคนก็พาแฟนมาช่วยงานด้วย คุณสมบัติข้อที่หนึ่งของแฟนเด็กสถาปัตย์คืออยู่โต้รุ่งช่วยงานได้นี่แหละ...ว่าแต่นิทานมาหาพี่ทำไมเหรอครับ”
พ่อคุ๊ณณณณณ พ่อเจ้าชายต้องห้าม ต้องการให้ผมตอบคำถามนี้ยังไงดีครับ พี่เล่นพูดว่าคนที่มาช่วยงานคือบรรดาแฟนๆซะขนาดนี้
“มาดูว่าพี่สบายดีมั้ยครับ”
“อะ ฮ่ะๆๆๆ ดูเสร็จแล้วกลับเลยว่างั้น? ใจร้ายจัง”
“ยะ อยู่ช่วยพี่ทำงานต่อนิดนึงก็ได้ครับ ToT”
“อยู่จนโต้รุ่งเลยไม่ได้เหรอ : )”
“อันนี้พี่แกล้งแซวให้ผมเขินหรือกำลังหลอกใช้งานผมครับ”
“สองอย่าง..แล้วยอมป่ะ : ) ”
“ยอมก็ได้ครับ”
.
.
“กูทนไม่ไหวแล้วโว๊ยยยยยยยย!!”
ตอนสามทุ่มเศษๆ หลังจากผมมาช่วยงานพี่กาจน์ได้ราวๆหนึ่งชั่วโมงเสียงกรีดร้องของพี่ช่างแอร์ก็โหยหวนขึ้นราวกับกำลังจะขาดใจ ชายหนุ่มหนวดเครารกรุงรังลุกขึ้นยืนด้วยความกระสับกระส่าย คนในห้องจิกสายตาใส่พี่แกด้วยความรำคาญ ทว่าพี่แกนั้นได้ทำสิ่งที่ตรงใจทุกคนที่สุด
“ไอ้เชี่ยยยกาจน์!!! โปรดแถลงไขทีว่าน้องหน้ามนคนนั้นคือครายยยยย!!”
คราวนี้สายตารำคาญแปรเปลี่ยนเป็นสายตาชื่นชม พวกพี่คนอื่นพยักหน้าหงึกหงักสนับสนุนความใคร่รู้ของพี่ช่างแอร์
“น้อง”พี่กาจน์ตอบตรงความจริงแต่คงไม่โดนใจใครต่อใคร
พี่ช่างแอร์หน้านิ่วคิ้วขมวด”ไม่จริง มึงตอแหล”
“จริงๆ”พี่กาจน์ยืนยันอีกครั้ง
“อย่าเล่นตัวปฏิเสธความสัมพันธ์ น้องมันจะน้อยใจนะมึง”
ผมไม่น้อยใจหรอกคร้าบบบบ พวกเราไม่ได้เป็นอะไรอย่างที่พี่คิดไว้สักนิด
“เสือก”
โอเค คำเดียวรู้เรื่อง คราวนี้คุณเจ้าชายต้องห้ามชักสีหน้าใส่ทุกคนบ้างเพราะเจ้าตัวรู้สึกว่าโดนล้ำเส้นมากเกินไป พี่ๆทั้งหลายรีบก้มหน้าทำงานของตัวเองต่อแทบไม่ทัน
“หงุดหงิดว่ะ กลับกันเหอะ”พี่กาจน์หันมาพูดกับผม ผมก็รีบเก็บของทันทีจะรอช้าทำไมล่ะ ใจอยากจะกลับไปอาบน้ำนอนตั้งนานแล้ว งานตัวเองรึก็ไม่ใช่แต่สถานการณ์แม่งโคตรบังคับให้ผมไปไหนไม่ได้”เดี๋ยวพี่ไปส่งนะ หอเราอยู่แถวไหน”
“อ่า...หลังมอครับ”
พอพี่กาจน์เก็บของเสร็จก็บอกลาเพื่อนสองสามคำก่อนเดินนำออกมา
“งานพี่เหลืออีกเยอะมั้ยครับ”
“ก็ไม่เท่าไหร่พรุ่งนี้เช้าก็คงเสร็จ”
“กำหนดส่งเมื่อไหร่ครับ”
“พรุ่งนี้เช้า”
เห๊อ! งั้นก็เสร็จทันเดดไลน์เฉียดฉิวเลยนะสิ ผมหันขวับไปมองหน้าคนพูดอยากรู้ว่าอีกฝ่ายพูดเรื่องเป็นตายออกมาด้วยใบหน้าไม่ทุกข์ร้อนได้ยังไง!? เพ่ครับ เพ่จะทำงานเสร็จแหล่มิเสร็จแหล่นะครับ! พี่จะไม่กังวลอะไรหน่อยเหรอครับ หรือว่าชีวิต5ปีของพี่ในคณะนี้มันทำให้พี่ชินชากับคำว่าเดดไลน์ไปแล้ว
“ขอโทษครับ ถ้าผมไม่ไปรบกวนงานพี่คงเสร็จเร็วกว่านี้”
“นิทานครับ”
“ครับ?”
“คราวหน้าถ้ามาหาพี่ที่มอให้ใส่แมสต์มานะครับ”
“อ่า...ขอโทษครับ”
“พี่กาจน์จะทำงานทันจริงๆใช่มั้ยครับ ให้ผมไปช่วยด้วยดีมั้ย เผื่อพี่จะได้นอนเร็วขึ้น”ต้องส่งงานพรุ่งนี้เช้าแสดงว่าคืนนี้ทั้งคืนพี่เขาจะไม่ได้นอน คิดได้ดังนั้นผมจึงเอ่ยปากเสนอตัวด้วยความเป็นห่วง
“ไม่ดีกว่า พาลจะอดนอนทั้งสองคนซะเปล่าๆ”
“ผมอยากช่วย”
“เอาไว้ช่วยทำตอนโปรเจคดีกว่าเนอะ อ่ะ ถึงแล้วครับ แกล้งลืมของไว้สักชิ้นก็ได้นะพรุ่งนี้พี่จะได้เอาไปคืนตอนเลิกเรียน”
“เอาเวลานั้นไปนอนเถอะครับ”ผมปลดสายเข็มขัดนิรภัยก่อนหันไปขอบคุณอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้ม พี่เขาก็ยิ้มกว้างกลับมา”จะไม่ให้ผมช่วยจริงนะ? ผมอยู่คนเดียวจะขึ้นไปทำด้วยกันทั้งคืนก็ได้นะไม่ต้องกลัวรบกวนรูมเมทผม”ผมยื่นข้อเสนออีกครั้ง
“น่าสนนะ ทำกันอะไรกันดีน้ออ ฮ่าๆๆ”
หืม? ผมไม่เก็ทว่าพี่เขากำลังสื่ออะไร
อ่อ
เก็ทละ
“เห้ย!! หมายถึงทำโมเดลบ้านของพี่ไง คิดไรเนี่ย เอาดีๆดิ ขึ้นไปได้นะ ผมเป็นห่วง”
พี่กาจน์ส่ายหัวอีกครั้งแทนคำตอบ “ไม่เป็นไรจริงๆ อันนี้มันแค่งานวิชาทั่วไปไม่ใช่งานใหญ่ขนาดนั้น เท่าที่พี่ทำก็ถือว่าส่งได้แล้วแต่พี่อยากเก็บรายละเอียดเพิ่มเติม งานพวกนี้เราช่วยพี่ไม่ได้อยู่แล้ว”
“มีผมอยู่ก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นสินะ งั้นเจอกันคราวหน้านะครับ สู้ๆพี่กาจน์”ผมปล่อยวางแล้ว ในเมื่อเจ้าตัวปฏิเสธเป็นมั่นเหมาะขนาดนั้นผมจะรั้งเขาไว้ทำไม ผมโบกมือบ้ายบายรุ่นพี่ต่างมหาลัยก่อนปิดประตูรถ เดินเข้าหอไปพลางความหากุญแจห้องในกระเป๋าหนังสือไปด้วย
ทว่าผมกลับได้ยินเสียงดับเครื่องยนต์กับเสียงใครบางคนวิ่งตามมาก่อนที่ผมจะหาคีย์การ์ดเข้าหอเจอ
“พี่เปลี่ยนใจแล้ว คืนนี้พี่ขอทำงานที่นี่ได้มั้ย”
“ไม่ได้ครับ ผมก็เปลี่ยใจแล้วเหมือนกัน”
“เห้ย!!”
“ล้อเล่น : )”
_______________________
ใครก็ได้เตือนลูกเราที คราวหน้าคราวหลังอย่าชวนผู้ชายขึ้นห้องยามวิกาลอีก
ปล. ตอนนี้ดูสั้นๆเพราะอั้นไว้ตอนหน้า 555 
หัวข้อ: --- ✦ เจ้าชายต้องห้าม ✦ --- ตอนพิเศษ P.48 --- 17-02-18 (อ่าน 319872 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก