หัวข้อ: --- ✦ เจ้าชายต้องห้าม ✦ --- ตอนพิเศษ P.48 --- 17-02-18

[korner]

สงสารพี่กาจญ์เหมือนกันนะ นิทานคงช่วยฮีลลิพี่กาจญ์ได้ สู้ๆนิทาน อยากรู้ปมที่มาของฉายาพี่กาจญ์ 

[vy0Cik]

เคลียร์ไม่สุด อยากรู้จนสั่นไปทั้งตัวแล้วอ่ะ5555 ไรท์ทำร้ายมาก ให้รู้แต่ไม่หมด แต่ว่าน้องนิทานค่ะ หนูคงไม่ได้หิ้วหญิงเข้าห้องแล้วล่ะจ้ะ มีแต่พี่กาจน์ที่จะได้เข้า หึหึ

[lowmantic]

ตอนแรกก็คิดว่าเรื่องแฟนเก่านี่อาจเป็นฝีมือแฟนคลับไรงี้. แล้วจู่ๆก็มีความคิดแวบมาในหัวว่าน้องสาวพี่กาจน์อาจมีเอี่ยวกะเรื่องการตายของแฟนเก่ารึเปล่า รู้สึกเหมือนจะมีปมเกี่ยวกะน้องสาวด้วยนิ แบบนักเขียนทำให้เราระแวงไง ตั้งแต่เฉลยว่าพระเอกไม่ใช่พี่กิตต์ก็ทำเอาไม่กล้าเดาพลอตแบบง่ายๆแบบที่คุ้นเคยเลยยย 

[Al2iskiren]

ฉายาเจ้าชายต้องห้ามนี่ คือห้ามมีเจ้าของใช่มั้ยเนี่ย ใครกันที่เป็นฆาตรกร น้องนิทานจะโดนหางเลขไปด้วยมั้ย

[snowboxs]

เรื่องแฟนเก่าของพี่กาจหดหู่มาก
สาเหตุการตายของแฟนพั่กาจใช่ไหม
ที่ทำให้พี่กาจต้องให้นิทานไม่เผยโฉมหน้า

[Snowermyhae]

ตอนแรกนึกว่าแฟนเก่าพี่เขาแค่โดนทำร้ายโดนบูลี่ นี่ขนาดถูกฆ่าเลย น่ากลัว 

[Petit.K]

กลัวว่าถ้านิทานเกิดเป็นอะไรไปขึ้นมา พี่กาจน์จะโทษตัวเอง จนหนีหายไปจากน้อง แงงงง
กลัวเซอรฺไพรส์มาก

[mild-dy]

 

[aommyga40]

 

[YounIn]

แฟยเก่าถูกฆ่าตาย เดี๋ยวววว นี่ไม่ใช้นิยายรักในมหาลัยธรรมดาอล้วสินะ

[hoihak]

พี่กาจน์พี่ห้ามมองนิทานเป็นตัวแทนนะเว่ยยยย  ต้องรักจริงฟหวังแต่งเท่าน้านน

[Mod40]

พี่กาจน์ห่วงน้องเรื่องนี้เลยให้ใส่หน้ากากใช่มั้ยครับ

[t2007]

พี่กาจน์เจ้าเล่ห์นะ ยกให้หนูนิธานเป็นแม่ทูนหัวกลายๆ ซะแล้ว

[JustWait]

 

[janehh]

อยากรู้ความจริงแล้วว

[nikkou]

 ตอนที่11



 ผมรู้สึกตัวตื่นตอนตีห้าด้วยความเคยชิน ปกติผมเป็นคนตื่นเช้าแบบนี้เสมอ แต่วันนี้ผมยังไม่ลุกไปอาบน้ำเพราะกลัวจะส่งเสียงดังจนคนข้างกายตื่น พี่กาจน์นอนตะแคงมาทางผม เขาหายใจด้วยจังหวะสม่ำเสอมทำให้ผมแน่ใจว่าเขายังไม่ตื่นจึงฉวยโอกาสนี้ในการพินิจใบหน้าของพี่เขาเงียบๆ



เพราะมันมืดเกินไปผมจึงกดเปิดหน้าจอให้สว่าง นี่เป็นจังหวะที่ไปหน้าเราจะอยู่ใกล้กันที่สุดแล้ว ถ้าไม่นอนมองตอนนี้คงเสียดายตาย



พี่กาจน์หล่อมากครับ



ขอย้ำ



พี่เขาโคตรหล่อเลยครับ



จมูกโด่งแบบพอเหมาะ มันไม่ได้โดนเฟี้ยวเหมือนฝรั่งบางคนนะ ริมฝีปากก็ไม่บางไม่หนาโครงมันสวยอย่างกับรูปวาดผมถึงได้ชอบมองเวลาพี่เขายิ้มไง รอยยิ้มมันช่วยเสริมให้มีเสน่ห์ขึ้น เสน่ห์ของพี่กาจน์ที่มีเพียงหนึ่งเดียวในโลก เพราะริมฝีปากของพี่กิตต์ไม่เคยประดับด้วยรอยยิ้มแบบนี้ แต่เครื่องหน้าของพี่เขาที่ผมชอบที่สุดคือตาครับ คมเว่อร์ สีเทาเข้ม พอโดนแดดแล้วเหลือบสีฟ้าหน่อยๆบางทีพี่เขาอาจจะเป็นลูกเสี้ยวฝรั่ง เวลามันกระแทบแสงต่างกันมันจะเปลี่ยนเฉดด้วยนะ เวลาอยู่กลางแดดมันจะออกสีฟ้าสว่างหน่อย แต่ตอนแดดร่มๆหรืออยู่ใต้ไฟนีออนมันจะเป็นสีเทาอมฟ้า



“มีใครเคยนอนมองหน้าพี่ใกล้ๆแบบนี้มั้ยครับ”ผมรู้สึกลำพองใจเพราะได้รับสิทธิพิเศษ คิดแล้วอดยิ้มไม่ได้ ไอ้อัทจะต้องอิจฉาผมแน่ๆ ดูสิ นิทานได้นอนเกลี่ยผมพี่กาจน์ด้วยนะ



เมื่อกี้พี่เขาขมวดคิ้วยุ่งเพราะผมมันลงมาปรกหน้าปรกตาผมเลยช่วยปัดออกให้ แต่พอปล่อยมือปั๊บมันก็ตกลงมาใหม่ปุ๊บ แหม น่ารำคาญจริงๆต้องให้ช่วยเกลี่ยให้ตั้งหลายรอบ



“คิกๆ...”



เช้านี้ผมโคตรแฮปปี้เลยว่ะ เห้ย ตีห้าครึ่งแล้วเหรอ เวลาผ่านไปอย่างเร็วอ่ะ



ผมตัดสินใจลุกขึ้นไปอาบน้ำ เปิดปิดตู้เสื้อผ้าด้วยเสียงที่เบาที่สุด ผมเสร็จธุระตอนเกือบๆหกโมงจึงเดินมาปลุกพี่กาจน์



“พี่กาจน์ครับ เช้าแล้วครับ”ผมเขย่าไหล่หนาอย่างเบามือ เดี๋ยวๆ ผมจะอ่อนโยนเพื่อ? การปลุกกับความละมุนมันไปด้วยกันที่ไหน”พี่กาจน์โว้ยยยยครับ ตื่นได้แล้ว หกโมงแล้ว เดี๋ยวรถติดจะไปไม่ทันเอานะครับ!!”



“อืมมม นิทาน ขออีกห้านาที”ดูทำเข้าสิ สลึมสลือมารวบมือผมไว้ทั้งสองข้าง แต่คิดว่าของแค่นี้จะหยุดผมได้เหรอในเมื่อไม่ว่างก็ใช้ตีนสิครับ



“ตื่น! ได้! แล้ว!”ผมตะกายขึ้นเตียงด้วยสภาพทุลักทุเลก่อนเอาเท้าเตะเข้าที่หน้าแข้งพี่เขาสองครั้ง พี่กาจน์ส่งเสียงโอดครวญในลำคอก่อนโก่งตัวบิดขี้เกียจทั้งๆที่มือข้างนึงยังรวบแขนผมเอาไว้ “มีเรียกแปดโมงครึ่งไม่ใช่เหรอครับ มอพี่มันอยู่ไกลากหอผมจะตาย กรุงเทพเวลานี้รถติดแค่ไหนรีบๆตื่นเลยครับเดี๋ยวผมเวฟข้าวเช้ารอนะ!!”ผมมีหมูทอดกับข้าวสวยของค้างแรมแช่อยู่ในตู้เย็นครับ กะให้พี่เขากินไปเลยจะได้ไม่ลำบากแวะหาอะไรกินอีก



“งืมมม นิทาน...”



เอ๊า เมื่อกี้ทำท่าเหมือนจะลุกแต่ดันนอนต่อซะงั้น ไม่ใช่นอนต่อธรรมดาด้วยนะ พี่แกลากผมลงไปนอนขี่ไว้ครับ คงเห็นว่าล็อคมือไว้ผมยังสามารถปลุกพี่แกต่อได้คราวนี้จับไว้ทั้งตัวซะเลย



“พี่กาจน์! ตื่น!!”



“ตื่นอยู่เนี่ย...อืมๆ”



“ตื่นก็ลุกสิครับไม่ใช่หลับอีกรอบ!”ผมโวยวายเสียงดัง



“ถ้าเมื่อกี้ให้พี่อีกห้านาทีป่านนี้พี่ก็ตื่นไปละ”คนขี้เซากล่าวพร้อมกดหน้าผมซะจมอก อื๊อออ หายใจไม่ออกกกก



“กะ ก็ได้ ผมให้อีกห้านาทีนะ แต่ต้องปล่อยผมก่อน”ผมเริ่มรู้สึกร้อนหน้าแปลกๆเลยยื่นข้อแลกเปลี่ยนแต่คนเผด็จการกลับไม่เห็นด้วย



“ให้พี่อีกสิบนาที ท่านี้ ห้ามลุกไปไหน เริ่ม!!”


เชี๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย



สิบนาทีนี้ผมจะตายมั้ยครับ พี่จะฆ่าผมเหรอ!!! ผมได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นแรงมากๆ มันดังจนผมกลัวว่าขั้วหัวใจผมจะขาด ดังจนกลัวว่าคนที่อยู่ใกล้กันด้วยระยะห่างศูนย์มิลจะได้ยิน



“ใจเย็นๆ หายใจเข้าพุธ หายใจออกโท ทำตามที่พี่บอกแล้วจะหลับไปเอง”ขอแค่พี่ไม่กระซิบเสียงนุ่มด้วยระยะห่างเท่านี้สติผมก็ไม่แตกแล้วครับ! ที่สำคัญผมไม่ได้จะนอนต่อ คนขอนอนต่อคือพี่ครับ!!


“ผมไม่ได้จะนอนสักหน่อย พี่นั่นแหละหลับไปสิเดี๋ยวก็หมดเวลาหรอก”
นอกจากพี่กาจน์จะไม่สนใจคำค้านของผมพี่เอายังยกมือขึ้นมาลูบหลังผมช้าๆราวกับกำลังกล่อมเด็กน้อยเข้านอน


“เรานั่นแหละต้องนอน เมื่อคืนกว่าจะนอนก็เกือบตีสองไม่ใช่เหรอ เมื่อเช้ายังจะตื่นตีห้าอีก ไม่เห็นต้องรีบเลย วันนี้มีเรียนสายนี่ พี่ออกไปแล้วไม่ลืมล็อคห้องให้หรอกน่าไม่ต้องตื่นมาเฝ้า นอนต่อเถอะ”


“ผมยังไม่ได้รีดชุดให้พี่เลย”เมื่อกี้ออกไปจับดูชุดนักศึกษาของพี่กาจน์แห้งแล้วแต่ผมยังไม่ได้เก็บเข้ามา



“พี่รีดเอง ไม่เป็นไร นิทานนอนต่อเถอะครับ”



“งืมมม...แต่ผมไม่ได้ง่วงสักหน่อย”ทำไมเรื่องมันกลายเป็นแบบนี้ไปได้วะ ผมเป็นฝ่ายปลุกพี่เขาอยู่ดีๆไหงกลายเป็นพี่เขามากล่อมผมนอน



“เอ๊ะ ช้าก่อน...พี่รู้ได้ไงยังว่าผมตื่นตีห้า!!”



“อ้าว ก็เราเป็นคนกดเปิดแสงจากมือถือนี่ พี่ก็เห็นเวลาตอนนั้นแหละ”



“พี่ตื่นอยู่เหรอ!! พี่ตื่นแล้วทำไมถึงแกล้งทำเป็นหลับล่ะ โอ๊ยยย ปล่อยเลย ผมนอนต่อไม่ลงแล้ว! ปล่อยๆๆๆๆๆๆๆ”ผมดิ้นพล่านๆเป็นปลาดาวเกยตื่น หน้าแดงหูแดง แดงเถือกไปยันคอแล้วมั้งป่านนี้ ตอนนั้นพี่เขารู้สึกตัวแล้วก็หมายความว่าตลอดเวลาที่ผมนอนมองหน้าพี่เขาหรือตอนที่ผมเอานิ้วม้วนผมพี่เขาเล่นอยู่ร่วมครึ่งชั่วโมงนั่นพี่เขาก็รู้สึกตัวหมดเลยน่ะสิ!!



“ไม่เห็นต้องอายขนาดนี้เลย”เสียงทุ้มเอ่ยกลั้วหัวเราะ พี่กาจน์ยอมปล่อยตัวผมเป็นอิสระผมจึงรีบกระโดดผล็อยลงจากเตียงทันที ผมชี้นิ้วใส่คนที่เอาแต่นั่งมองผมยิ้มๆอยู่บนเตียงอย่างคาดโทษ



“นิสัยไม่ดี!! วันหลังไม่ให้เข้าห้องแล้ว!”



“อย่าเขินแรงขนาดนี้สิครับคนดี เรื่องแค่นี้ไม่เห็นต้องเขินอะไรเลย ใครๆเขาก็ทำกัน...”ร่างสูงผุดลุกจากเตียง เดินตรงมาหาผม ส่วนผมก็ถอยกรูดจนติดประตูห้องน้ำ



“โหยยยยย ยังมีหน้ามาโม้อีก ใช่สิ ตัวเองหน้าตาดีนี่ คนที่นอนข้างๆพี่เขาต้องแอบนอนมองหน้าพี่อย่างนี้ทุกคนเลยใช่ป่ะ ชินแล้วใช่ป่ะล่ะ เห๊อะ ปล๊อยย”ผมหดคอตามสัญชาตญาณเมื่อพี่เขามาถึงตัวผมใช้มือลูบหน้าลูบหัวผมอย่างมันเขี้ยว



“ฟังให้จบแล้วค่อยโวยวายสิครับน้อง พี่ต้องการจะบอกว่าใครๆเขาก็ทำกันเพราะก่อนที่นิทานจะตื่นพี่ก็แอบเล่นผมนิทานก่อนแล้ว แต่พอนิทานตื่นพี่เลยแกล้งหลับผลัดให้นิทานเล่นพี่บ้าง พี่อุตส่าเสียสละขนาดนี้ยังจะโกรธกันอีก ฮ่าๆๆๆๆ ดูทำหน้าเข้าสิ”



“โอยยย ตายแน่เลย”มันไม่ดีกับใจมากครับ ผมเป็นอะไรไปเนี่ย แค่ได้ยินว่าพี่เขาก็ทำแบบเดียวกับที่ผมทำมันก็สงบจิตสงบใจไม่ได้เลย



ผมเดินกุมอกก้มหน้าเลี่ยงออกมาที่ระเบียง ถ้าไม่เกรงใจเพื่อนบ้านผมคงตะโกนลั่นซอยไปแล้วว่า นี่มันอะไรกันล่ะโว๊ยยยยยยย แต่น่าเสียดายที่ซอยที่ผมอยู่มีบ้านเรือนปลูกติดกันอย่างแออัด ถัดจากอพาร์ทเม้นของผมก็มีอพาร์ทเม้นอีกหลังหนึ่ง ขืนผมแหกปากตรงระเบียงตอนหกโมงครึ่งชาวบ้านคงลุกขึ้นมาด่าแม่ ผมจึงทำได้เพียงเก็บเสื้อผ้าของคนขี้แกล้งก่อนเดินกลับเข้าไปด้านใน



พี่กาจน์กำลังอาบน้ำอยู่



“เห้อ รอด...”



รู้ว่าหน้าตาดีแล้วยังมาเล่นกับใจคนอื่นแบบนี้อีก ลองพี่แกไปเล่นแบบที่เล่นกับผมเมื่อกี้กับคนอื่นดูดิคงมีคนหัวใจวายตายไปเลย


อ่ะ



พี่กาจน์เป็นคนอาบน้ำเร็ว เข้าไปแค่ห้านาทีก็ออกมาแล้วเล่นเอาผมที่นั่งรีดผ้าอยู่มองอย่างชื่นชม พี่แกใช้แค่สบู่ถูกตัวเท่านั้น ไม่มีการถามหาโลชั่นหรือครีมกันแดดใดๆจากผมเลย ทำบุญด้วยอะไรถึงได้ผิวเนียนขนาดนั้น  ผิวพี่เขาดีมากครับ ผิวดีในที่นี้ไม่ได้แปลว่าขาวจัดนะครับ ถ้าเทียบความขาวล่ะก็ผมขาวกว่าครับ ผิวดีของผมหมายถึงสีผิวมันเสมอกันทั้งตัว ไม่ว่าจะหน้า ลำคอ อก หน้าท้อง โอยยย ซิกแพคนี่มันไม่ดีกับใจเลยให้ตายเถอะโรบิ้น



“กล้าออกมาทั้งสภาพนั้นเนอะครับ”



“ก็พี่ไม่มีเสื้อนิ กางเกงในพี่อยู่ไหนเหรอ”



“ตรงนู้นครับ ได้โปรดเข้าไปใส่ในห้องน้ำด้วยนะครับ”



“รู้แล้วน่า เด็กทะลึ่ง”



“ผมไปทะลึ่งใส่พี่ตอนไหนไม่ทราบครับ”ผมแหวใส่คนในห้องน้ำด้วยใบหน้าเห่อร้อน



“แอบนอนมองพี่ตอนหลับ ต้องคิดเรื่องลามกอยู่แน่ๆ”พี่กาจน์ตะโกนมาจากในห้องน้ำ



“ไม่จริง! พี่เอาอะไรมาพูด อย่ามาใส่ร้ายผมนะ”



“พี่ไม่ได้ใส่ร้าย พี่มีหลักฐาน”คราวนี้คนถูกลวนลามทางสายตา(?)เดินออกมาแล้วครับ ยิ้มแฉ่งให้ผมซะจนผมไม่กล้าเงยหน้าสบตาพี่แก ความมั่นใจในตัวเองสูญหายไปหมด พยามนึกทบทวนตัวเองว่าตอนนี้เผลอทำอะไรลามกๆใส่อีกฝ่ายไปหรือไม่



“หละ หลักฐานอะไร”



“ก็ก่อนที่เราจะตื่น ตอนพี่มองเรา พี่ก็คิดเรื่องไม่ดีอยู่”



“ห๊ะ เห๊ยยยย โอ๊ยยยย พอเถิดได้โปรด มุกพวกนี้อ่ะผมขอซื้อต่อนะ ขายให้ผมแล้วอย่าเอามาเล่นให้กับผมอีกเลยนะ”





ในที่สุดความสงบสุขก็หวนคืนสู่ผม ระหว่างทางที่พี่กาจน์ขับรถพาผมมาส่งที่มอพี่เขาก็ไม่ได้แกล้งอะไรผมอีก นั่นดีกับใจผมมากๆ พอใกล้ถึงผมเลยเอ่ยถามพี่เขาด้วยความหวังดีว่า



“ให้ผมลงไปซื้อกาแฟให้มั้ยครับ ตรงข้างลานจอดรถของคณะมีร้านกาแฟอยู่”



พี่กาจน์บอกว่ามาส่งผมก่อนแล้วค่อยไปมหาลัยตัวเองก็ยังทันเพราะพี่เขาจะขึ้นทางด่วนไป ต่อให้รถติดยังไงก็ไม่เกินชั่วโมงครึ่งแน่นอน แต่นั่นแปลว่าพี่เขาต้องตรงดิ่งขึ้นห้องเรียนทันทีเพื่อส่งงานชิ้นนี้



“ทำไมเซอวิสดีจังครับ”



“พี่ตื่นตี4 นอนไม่พอแถมต้องขับรถไกลๆ ผมเป็นห่วง”



“นี่ก็ไม่ดีกับใจพี่เหมือนกันนะรู้ตัวมั้ย”



“ห๊ะ อะไรนะครับ”



“เปล่าๆ พี่รบกวนด้วยนะครับ ขอคาปูชิโนเย็นครับ”



กว่าจะพูดกันรู้เรื่องพวกเราก็มาถึงคณะผมพอดี ผมรับเงินจากพี่กาจน์ตั้งท่าจะกระโจนลงจากรถเพราะกลัวอีกฝ่ายเข้าเรียนไม่ทันแต่อีกฝ่ายกลับรั้งข้อมือผมเอาไว้



“พี่ขอชาเขียวปั่นอีกแก้ว เพิ่มวิปด้วย”



ผมพยักหน้าด้วยความงง สงสัยพี่แกจะง่วงจัดถึงได้สั่งตั้งสองแก้ว แต่ผมไม่มีเวลามายืนงงหรอกนะ ร้านกาแฟเจ้านี้ตอนเช้าๆพวกอาจารย์ชอบมาสั่งกัน ถ้าผมไปช้าสักนิดอาจจะต้องต่อคิวยาวเลยก็ได้ โอ้ โชคดีแฮะวันนี้ยังไม่ค่อยมีคน สงสัยยังเช้าด้วยแหละ



ผมเดินไปสั่งเมนูที่เคาเตอร์ พอจ่ายเงินเรียบร้อยก็เดินหลบออกมาหาที่นั่งรอ สายตาก็เหลือบมองเปอร์โยคันสวยของพี่กาจน์ไปด้วย สิ่งที่ผมเห็นก็คือร่างสูงของเจ้าชายต้องห้ามกำลังยืนพิงรถตัวเองมองมาทางนี้ พอผมหันไปสบตาเขาก็รีบส่งยิ้มพร้อมโบกมือให้



กลัวไม่เด่นหรือไงครับเพ่



ทุกคนเข้าใจว่าคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นคือพี่กิตต์...



และพี่กิตต์เจ้าชายลับแลคนนั้นกำลังส่งยิ้มหวานให้ใครก็ไม่รู้ในร้านกาแฟ



“เด่นพอแล้วครับ หุบยิ้มได้แล้ว”ผมเดินถือแก้วสองใบตรงไปหาชายหนุ่ม ให้ตายเถอะ ผมเกลียดเวลาอยู่กับพี่เขาในที่สาธารณะพอๆกับเวลาที่พี่เขาแกล้งหยอดผมเมื่อเช้าเลย ทั้งสองอย่างมันให้ความรู้สึกเขินเหมือนกัน



มีสายตาหลายคู่กำลังมองพี่กาจน์อยู่แน่นอนว่าพวกเขาต้องเห็นผมด้วยเพราะเรายืนห่างกันนิดเดียวเอง



นั่นน้องที่เป็นหลีดปีนี้นี่?



น้องนิทานเขารู้จักกับพี่กิตต์เหรอแก



อุ๊ย เมื่อวันเสาร์มีคนลือมาว่าเห็นพี่กิตต์มารับน้องที่คณะ ท่าจะจริง


อันนั้นแค่มารับ แต่อันนี้มาส่งตอนเช้า คิดว่าไงแก



เมื่อคืนอาจจะอยู่ด้วยกัน อุ๊บส์!



พอ!! ไม่ฟังๆๆๆๆๆๆๆๆ ผมสะบัดหัวไล่เสียงนกเสียงกา พี่กาจน์หัวเราะเบาๆเพราะรู้ว่าผมกำลังคิดมากเรื่องอะไรอยู่ พี่เขารับกาแฟไปดื่มอึกใหญ่



“หวานไปหน่อย คราวหลังถ้าจะกินร้านนี้ต้องสั่งหวานน้อยสินะ”คุณชายวิจารณ์รสชาติกาแฟ เนื่องจากร้านที่ผมไปซื้อมามันไม่ได้มีมาตรฐานหรือคุณภาพอะไรขนาดนั้น คนขายไม่ใช้กาแฟสำเร็จรูปมาชงให้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว



“ชาเขียวครับ”ผมยื่นอีกแก้วให้



พี่กาจน์ไม่ยอมรับไปแถมยังหลุดหัวเราะออกมาอีก”บทจะหลอกง่ายก็หลอกง๊ายง่ายเนอะ”



“ครับ?”



“แก้วนี้พี่ให้”



“เห้ย อะไรอ่ะ พี่เป็นคนสั่งมาไม่ใช่เหรอ”



“ก็อยากเลี้ยง แต่ถ้าบอกให้นิทานสั่งเองนิทานต้องเกรงใจไม่ยอมซื้ออะไรมาแน่ๆ”



“โหย โกงว่ะ กินคนเดียวไปเลยสองแก้ว ไม่รู้ไม่ชี้ด้วยหรอก”



“ช่วยพี่หน่อยนะ กินสองแก้วไม่หมด”



มองอ้อนขนาดนั้นคิดว่าผมจะใจอ่อนป่ะล่ะ



ยอมครับ ฉันแพ้เธอหมดทุกทาง~ ท่อนนี้จากเพลงดังลอยเข้ามาในหัวผมทันที ให้ตายเถอะ ผมยกชาเขียวปั่นขึ้นมาดูดแก้เขิน คุณสถาปนิกที่ไม่ทุกข์ร้อนใดๆกับการไปส่งงานเลยยกยิ้มอย่างพอใจที่ผมยอมตามใจเขา



“พี่ไปนะ ตั้งใจเรียน”



“เดินทางดีๆนะครับ บ๊ายบาย”



“บ๊ายบาย”



เปอร์โยคันที่ผมโดยสารมาเคลื่อนตัวออกไปแล้วทว่าผมยังยืนอยู่ตรงจุดนั้นสักพัก ไม่ใช่ว่าซึมซับความหวานของชาเขียวอะไรหรอกนะ แต่ผมสัมผัสแรงริษยาจากรอบทิศทางได้เลยไม่กล้ากระดิกตัวอยู่พักใหญ่ๆ



โฮกกกกกกกกกก



คนอื่นแอบนินทาผมกับพี่กาจน์เบาๆผมยังได้ยินเลย นับประสาอะไรกับบทสนทนาของผมกับพี่ที่พูดกันด้วยระดับเสียงปกติ


และหลังจากนั้นไม่นาน...



ข่าวลือที่ว่าพี่กิตต์นอกใจพี่เฟิร์นก็กระจายไปทั่วมหาลัย



WTF!!



ขอโทษครับพี่กิตต์ ขอโทษครับพี่เฟิร์น ผมเผลอทำชีวิตคู่สุขสันต์ของพวกพี่ด่างพล้อยซะแล้ว T_T



_____________________________


พี่กาจน์ยังคงเดินหน้าเทกระจาดอ้อยอย่าสม่ำเสมอ

พี่กิตต์ก็ยังคงถูกทุกคนเข้าใจผิดตลอดๆ วงวาร 55555



อาจจะสปอยล์!!!

ปล.หลายๆคนกลัวดราม่า! เราก็ไม่รู้จะบอกยังไงดี เอาเป็นว่าสบายใจได้ค่ะ!!

ให้นึกภาพตามนี้นะ

พี่กาจน์เดินฝ่าพายุหิมะอันหนาวเหน็บคนเดียวจนมาเจอกระท่อมน้อยของนิทาน สุดท้ายตัดสินใจเข้าไปเคาะประตู นิทานก็ยอมให้เขาเข้ามาแบบมึนๆ สองคนผิงไฟอยู่หน้าเตาผิง กระท่อมน้อยมีแต่ความอบอุ่นแต่ข้างนอกก็ยังมีพายุหิมะอยู่(ส่วนผู้อ่านทุกคนก็ยืนเกาะหน้าต่างตากหนาวอยู่ด้านนอก me:แจกผ้าห่ม...) ทุกอย่างจะสิ้นสุดเมื่อฤดูใบไม้ผลิมาเยือนอะไรประมาณนั้น 555

[sirin_chadada]

หยอดกันเข้าป๊ายยย

[ก้อนขี้เกียจ]

//รับผ้าห่มมา+ยืนเกาะหน้าต่างอยู่นอกกระท่อมท่ามกลางหิมะอันหนาวเหน็บต่อไป ...ถถถ

 

[SM_day]

จ่ะ!!

[baibuabuaz]

พี่กาจน์อ้อยมากกกกกกกกกก

[JellyKei]

งานนี้ต่อให้หิมะหนักแค่ไหนก็ไม่ต้องพึ่งผ้าห่มแล้วค่ะ ในกระท่อมเล่นอุ่นกันจนร้อนขนาดนี้
แล้วตกลงพี่กาจน์เป็นจะสถาปนิกหรือเจ้าของไร่อ้อยคะ ทำไมแจกเรี่ยราดงี้กลัวนิทานช็อคตายมาก555555

[poppycake]

ผ้าห่มนี่ขอผืนหนาๆ กับกองไฟด้วยได้ไหมคะ
555555555555

[หมอตัวเปียก]

ดูท่าจะมีเรื่องตามมาแน่ ๆ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

นิทาน มีเจ้าชายมาส่ง
จะเจ้าชายไหน คนอื่นไม่รู้นี่
ก็ต้องคิดว่าเป็นพี่กิตต์กันทั้งนั้น
ข่าวก็ต้องเป็นว่านิทาน เป็นมือที่สาม
เข้าไปทำให้พี่กิตต์ นอกใจพี่เฟิร์นอยู่แล้ว

พี่กาจน์เจ้าเล่ห์เหมือนกันนะ
       
 

[XVIII.88]

เราเกลียดตัวเองในช่องสปอยล์ ทำได้แค่ยืนเกาะหน้าต่างแอบมอง 

พี่กาจน์นี่พี่กาจน์จริง ๆ ชอบแหย่น้อง

[rk]

 

[B52]

เลือดลมเดินดีจริง

[pui]

อ้อยกันเข้าไป สงสารพี่กิตเค้านะคะไม่ได้เกี่ยวด้วยเลย555

[weedear]

ต้องเขินนนนนนอีกขนาดไฟนกันเนี่ยยยยย

มาต่อบ่อยกว่านี้ได้ไหมๆๆๆๆ

[BAKA]

ท่าทางพี่แกจะมีไร่อ้อยแบบให้ผลผลิตไม่จำกัดนะคะเนี่ย....แหมมมมมมมม