ตอนต่อมาแล้ว
****************
ป่านมันบอกให้ผมไปช่วยถ่ายรูปให้มันวันรับจริงเลย ส่วนวันซ้อมใหญ่มันแค่ไปถ่ายรูปหมู่เท่านั้น เลยไม่ต้องไป แต่ก่อนหน้านั้นผมกับมันก็ไปช่วยกันเลือกชุดครุยก่อน ป่านมันดูตื่นเต้นเหมือนกัน มันนั่งคิดแล้วคิดอีกว่าจะต้องเตรียมอะไรบ้าง
ส่วนวันงาน เห็นป่านมันบอกว่าแม่กับน้องมันจะมาตอนเช้า แล้วแม่มันก็ไปทำงานต่อ ส่วนน้องมันก็ไปเรียน แล้วตอนเย็นค่อยไปกินข้าวกัน ซึ่งมันก็บอกแม่มันไปแล้วว่าผมจะเป็นคนคอยถ่ายรูปให้
เช้ามืดก่อนวันงาน ผมปลุกป่านแต่เช้า ชุดมัน ครุยมัน ผมแขวนเตรียมไว้หมดแล้ว มันลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว ผมก็ไปเตรียมอะไรง่ายๆ ไว้ให้มันรองท้องเสียก่อน (ดีอย่างไม่เหมือนพวกสาวๆ จะรับปริญญากันที ตื่นตั้งแต่ตีสามตีสี่ไปแต่งหน้า ทำผม ไอ้ป่านมันแค่ล้างหน้า เอาแป้งเด็กมาทา ก็ใสกิ๊งงง อิอิ)
เอ เอ เสียงมันเรียกมาจากในห้อง
หือ
ผมเดินเข้าไป ไอ้ป่านยื่นมือซ้ายมันมาข้างหน้า ผมเลิกคิ้ว
ป่านไม่รู้เขาให้ใส่เข้าหอประชุมหรือเปล่า ไม่อยากถอดเองด้วย เอถอดแล้วไว้กับเอได้เปล่า พอป่านออกจากหอประชุมมาค่อยเอามาใส่ให้ป่านใหม่นะ
อ๋อ แหวนน่ะเหรอ
อื้อ เอจะว่าอะไรไหม ถ้าป่านจะให้เอถอดเก็บไว้ให้ป่านก่อนอ่ะ
ไม่ว่าหรอก เดี๋ยวพอเสร็จงานรับปริญญาค่อยมาให้เอใส่ให้ใหม่นะ ผมบอกมัน
อื้อ
ผมถอดแหวนแต่งงานออกจากนิ้วมัน มาใส่ซ้อนไว้กับวงที่ผมใส่อยู่
ป่านมันเดินมากอดผม แล้วก็บ่นเสียงอู้อี้ๆ
คิดถึงพ่อเนาะเอ ถ้าพ่อยังอยู่ พ่อคงเตรียมแต่งหล่อไปงานรับปริญญาป่านแล้วล่ะ
ผมกอดมันแล้วลูบหัวมันเบาๆ
พ่อเขาดูความสำเร็จของป่านอยู่นะ เอว่าพ่อไม่ได้อยู่ไหนไกลหรอก อย่าขี้แยสิ (ผมว่าเพราะเห็นมันทำท่าสูดขี้มูกฮึ่กๆ อยู่กะไหล่ผมซะแล้ว)
ไหนดูเอหน่อยดิ เอหล่อพอยัง ผมว่า
พลางดันมันออกให้ดูว่าผมแต่งตัวยังไง (ก็ไม่อะไรมากหรอกครับ กางเกงยีนส์สีเข้ม เสื้อเชิ๊ตแขนยาว พับแขนไว้หน่อย เพื่อความถนัด ตอนแรกว่าจะใส่เสื้อยืด หรือเสื้อโปโล แต่ป่านมันบอกว่า ผมใส่เสื้อเชิ๊ตแล้วดูดีกว่าเสื้อยืด ก็เลยเชื่อมัน)
จากนั้นผมก็เร่งให้มันไปกินข้าว เพราะเดี๋ยวออกไปสายกว่านี้ จะไม่มีที่จอดรถเอา
แล้วเราก็ออกจากห้องกันครับ ไอ้ป่านโทรไปที่บ้าน บอกแม่กับน้องมันว่ามันออกจากคอนโดแล้วนะ ผมได้ยินว่ามันนัดแม่มันหน้าคณะ โน่นนี่นั่น เห็นว่าแม่มันจะพายาย ญาติๆ แล้วก็พวกเพื่อนๆ เขามากันด้วย
ขนาดเราออกกันแต่เช้านะครับ พอไปถึงที่มหาลัยมัน คนก็เริ่มเยอะแล้ว ผมวนหาที่จอด ดีที่ป่านมันได้บัตรจอดรถสำหรับพวกบัณฑิตมา ก็เลยไม่ยากนัก พอจอดรถได้ หอบกล้อง หอบชุดครุย เดินตามมันล่ะครับ เห็นมันว่าต้องไปที่คณะก่อน รอแม่ แล้วก็เดี๋ยวค่อยเดินไล่ถ่ายรูปกัน
ไอ้ป่านเดินไปที่คณะ มันยังไม่ได้เอาครุยออกมาใส่เพราะว่ามันบอกว่า เดี๋ยวจะรีบโดนล้อมบูมเกินไป เงินจะหมดเร็ว ขอไปเจอเพื่อนๆ ก่อน เพื่อนไอ้ป่านหลายคนก็คุ้นหน้าผม ก็อย่างที่เคยเล่าล่ะครับว่าตอนมันทำโปรเจคค์ ผมก็เทียวไปเทียวมา ไปเฝ้ามันบ้าง ซื้อขนมไปฝากมันกับเพื่อนๆมัน
ก็ทักทายกันไป แล้วก็อีกไม่นานนัก ครอบครัว ญาติๆ และอื่นๆ ของป่านก็ทยอยมากัน (ไอ้ห้าสาวของผมมันว่าจะมาเหมือนกันนะ แต่ยังไม่เห็น)
ใครมาไอ้ป่านก็ลากผมไปแนะนำตัวว่าเป็นตากล้องให้ ผมก็ไหว้คนโน้น คนนี้จนมือแอบหงิกเหมือนกัน แต่ที่น่ารักที่สุดคงไม่พ้นคุณยายมันครับ เพราะผมฝากเนื้อฝากตัวไว้ตั้งแต่งานพ่อมันแล้ว เจอหน้าผม คุณยายก็จำได้
เอ มาถ่ายรูปให้ป่านมันเหรอลูก
ครับคุณยาย
ไม่ทำงานเหรอลูกวันนี้
อ๋อ ผมลามาครับ
เอ้อ ดีๆ เย็นนี้ไปกินข้าวด้วยกันนะลูก
คุณยายชวนครับ แม่ป่านมันเลยสำทับมาอีก ตอนแรกผมกะจะไม่ไปนะครับเพราะเห็นว่ามีแต่ญาติๆ มัน แต่พอยายกับแม่บอกแบบนี้ ก็เลยจะไป
แล้วผมก็ไปถ่ายรูปให้ป่านมันต่อครับ มีรุ่นน้องสาวๆ มาให้ของขวัญมันหลายคน ป๊อบเหมือนกันนะเนี่ย ไอ้ป่านของผม ถามว่าหึงไหม ก็ไม่หรอกครับ ฮาดีซะอีก เพราะไงผมก็รู้ว่ามันก็ไม่ไปไหนหรอก
แต่ก็มีสาวบางคนถามป่านมันว่า พาพี่ชายมาถ่ายรูปให้เหรอ ป่านมันก็ยิ้มๆ
ผมช่วยมันแบกของด้วย ถ่ายรูปด้วย มันโดนล้อมบูมไปหลายที แต่ละทีก็มาแบมือขอเงินที่ผม เพราะตัวมันไม่ได้พกกระเป๋าตังไว้เลย ฝากผมไว้หมด แต่ขณะที่กำลังวุ่นวายกันอยู่นั้น ผมก็ได้ยินเสียงคนเรียกไอ้ป่าน
เฮ้ย ป่านๆ
ผมหันไป
ไอ้ต้น
มันอยู่มหาลัยเดียวกับป่านครับ แต่ผมไม่เห็นมันใส่ชุดครุย นึกไปนึกมาก็ อืมม จำได้แล้วว่า คณะมันคงรับอีกวันนึง ไอ้ต้นเดินมาหาป่าน มันเอาของขวัญมาให้ ไอ้ป่านก็รับแล้วก็เรียกผมให้ไปถ่ายรูปให้
ไอ้ต้นมองๆ ผม พยักหน้าทักทายกันนิดนึง ก่อนจะหันไปหาไอ้ป่าน
เมิงไม่มีตากล้องไมไม่บอกวะ กรูมาถ่ายให้ก็ได้ ....... ไอ้เวรนี่ ผมคิด
ก็กรูให้เอเค้าถ่ายให้แล้ว
เมิงจะได้ถ่ายกล้องดีๆ ด้วยไง ...... เออ กล้องกรูมันกล้องปัญญาอ่อน แต่รูปมันก็สวยเพราะใช้ใจถ่ายเว้ย ผมคิดอีก
ไม่ต้องหรอก แค่นี้ก็พอแล้ว
แล้วเมิงจะไปเลี้ยงที่ไหนวะเย็นนะ ....... อย่านะมึง
ไปกะที่บ้านอ่ะ เมิงไปดิ ........ โธ่ ป่าน ไปชวนมันทำไม๊
เออ เดี๋ยวกรูบอกพ่อกับแม่ก่อน เขาอยากมายินดีกะเมิง แต่กลางวันๆ เค้าไม่ว่าง พรุ่งนี้เค้าก็ต้องมางานกรู เออ พรุ่งนี้อย่าลืมมางานกรูนะ .......... แม่มมมม
ผมเริ่มหงุดหงิด แต่ก็เก็บอาการไว้ ไงมันก็เพื่อนไอ้ป่านจะไปทำอะไรว่าไม่พอใจมันก็ไม่ดี
ไอ้ต้นมันเลยมาเดินตามป่านอีกคน ช่วยหอบของอะไรต่อมิอะไร ผมก็เฉยๆ แต่หงุดหงิดเล็กน้อย ไอ้ป่านมันก็น่าจะพอมองออก มันก็แอบจับแขนผมไว้ตอนคนเยอะๆ
เอ ไม่เป็นไรนะ
อือ ผมบอกมัน ก่อนจะลากมันไปถ่ายรูปโน่นนี่อีก
แต่จนมันเกือบๆ จะเข้าหอประชุม ผมยังไม่ได้ถ่ายรูปคู่กับมันเลยครับ เพราะผมก็มัวแต่ถ่ายให้มันกับเพื่อนๆ บ้าง รุ่นน้องบ้าง รุ่นพี่ที่มายินดีกับมันบ้าง อาจารย์บ้าง ญาติๆ บ้าง
ป่านมันเลยบอกให้ ไอ้ต้น มันถ่ายรูปให้ผมกับป่านบ้าง
ผมก็เลยโอบไหล่ไอ้ป่านมันซะ ........อิอิ
จากนั้นก็ส่งป่านมันเข้าหอประชุมครับ แล้วผมก็หอบข้าวของมาจะเก็บที่รถ พวกญาติๆ ป่านก็จะไม่รอตอนมันออกจากหอประชุม แต่จะกลับไปพักที่บ้านแล้วเย็นค่อยออกไปงานเลี้ยงกัน
แม่ป่านถามผมว่าจะรอไหม ผมก็บอกว่า รอ แม่มันเลยบอกว่าให้แบ่งพวกตุ๊กตา ที่มันได้จากพวกเพื่อนๆ ไปเก็บที่บ้านบ้าง เหลือแต่ของขวัญที่ยังไม่ได้แกะเพื่อมันจะอยากดู
แล้วเย็นนี้ไปกินข้าวด้วยกันนะเอ แม่ป่านมันย้ำก่อนจะพาคุณยายและญาติๆ กลับไปพักผ่อน
ส่วนผม ก็หาที่นั่งรอป่านมัน
แต่แล้ว อยู่ๆ ก็มีคนเรียกผม
เอ ขอคุยอะไรด้วยหน่อย
ผมหันไป
ไอ้เชี่ยต้น มันยืนมองหน้าผมอยู่
นายมีอะไรก็ว่ามา ผมตอบมัน
********************************
หัวข้อ: เรื่อง ของ .... เรา .... (เรื่องราวของเอกับป่าน) At Last P.467/ ส่งข่าวค่ะ (อ่าน 2056422 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก