Chapter 9
“วันนี้แสตมป์กับวินมาขอลาออก แล้วพวกเขาก็ฝากขอโทษเพื่อนๆพี่ๆทุกคนด้วยที่ไม่สามารถไปกับพวกเราจนถึงวันแสดงได้ พี่เล้งคิดว่า พวกเราทุกคนจะเข้าใจพวกเขานะ เจอกันข้างนอกก็ทักทายกันได้ปกติ ..เป็นกำลังใจให้วินกับแสตมป์ด้วย ส่วนกองเราก็คงต้องเปลี่ยนนักแสดงนิดหน่อย มีใครอยากเสนอให้ใครรับบทเลอฟูไหม คิดว่าใครเหมาะกับบทนี้บ้าง ออกความเห็นได้เลย”
ดินอมยิ้มพลางมองหน้ารุ่นพี่ตัวเล็กที่ยังควบคุมสถานการณ์ได้อยู่หมัด แม้ว่าสถานการณ์ในกองตอนนี้จะแตกตื่นไม่น้อย ผลตรวจของน้องแสตมป์ยืนยันว่าเธอได้ตั้งครรภ์จริงๆทำให้ทั้งสองคนตัดสินใจลาออกจากกอง ซึ่งแน่นอนว่าพวกเขาคงจะรั้งไว้ไม่ได้ เพราะรุ่นน้องทั้งสองคนยังต้องไปเผชิญกับปัญหาอีกเพียบ
“ไอ้เซฟ” เผ่ายกมือขึ้นพร้อมมองหน้าน้องชายแท้ๆของตัวเองที่ทำตาโตทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น
“ไม่เอา! ไอ้พี่เผ่า ไม่เอาเว้ย!”
“เสียดายหน้ามึงนะเซฟ พ่อกับแม่จะได้ภูมิใจ เร็ว”
“ไม่ๆๆ” เซฟปฏิเสธพี่ชายอย่างหนักแน่น แต่ดูเหมือนว่าคนอื่นๆจะเลือกเข้าข้างเผ่ามากกว่า
“นะน้องเซฟ เอาเถอะ พวกพี่ไม่มีใครแล้วเนี่ย ไอ้เผ่าพูดถูก หล่อๆอย่างนี้ต้องออกมาโชว์หน่อย นะ” ดินถึงกับเปิดปากพูดเองแต่เซฟก็เอาแต่ส่ายหน้าไม่ยอมรับ ดินแอบสะกิดเล้งเพื่อให้ช่วยพูดอีกแรง เพราะรู้ว่าถ้าเล้งออกตัวสนับสนุนเจ้าชายน้ำแข็งคนนี้อาจจะใจอ่อนยอมเล่นบทเลอฟูให้เขาก็ได้
“มีคนอื่นอีกไหม” เล้งก็ทำทีเป็นถามไปอย่างนั้น จริงๆแล้วเขาก็เห็นด้วยเหมือนกัน แอบเสียดายหน้าหล่อๆแบบนี้ตั้งแต่รู้ว่าจะให้ไปเข็นฉากหรือเป็นทหารในปราสาทแล้ว
“ไอ้เซฟอีกเสียงครับ” โอ๊ตยกมือสนับสนุนและแน่นอนว่าสิงโต โอมและเพชรก็ยกมือช่วยเพื่อนด้วย
“เซฟนะ”
“ไม่เอาได้ไหมพี่เล้ง ทำไม่ได้หรอก”
“ยังไม่ได้ทำเลย รู้ได้ไงว่าทำไม่ได้ นะ นะ น้าาาาาา” คนทั้งกองแทบกรอกตามองบนเมื่อรุ่นพี่ตัวเล็กถึงกับต้องพูดเสียงสองเพราะพ่อคุณเล่นตัวเหลือเกิน
“พี่เล้ง...”
“เดี๋ยวพี่เล้งช่วย” เซฟถึงกับยอมแพ้ สายตาของรุ่นพี่ตัวเล็กที่บ่งบอกว่ามั่นใจในตัวเขามันทำให้เขาทำลายความไว้ใจนั่นไม่ได้จริงๆ ท้ายที่สุดชายหนุ่มก็ยอมพยักหน้ารับและดินก็นำปรบมือคนแรกเมื่อเขาได้เลอฟูคนใหม่แถมยังหล่อสมใจด้วย
วาระต่อไปก็คือตามหาคนที่จะมารับบทบาเบ็ตต์แทนน้องแสตมป์ที่ออกไป ปลื้มรับหน้าที่ต่อเองเพราะดูเหมือนว่าพี่เล้งจะไม่ว่าง ต้องโอ๋เด็กที่ขยับตัวมานั่งซ้อนหลังแล้วซบศีรษะลงที่หัวไหล่ของพี่ใหญ่ของพวกเขา ส่วนไอ้คนพี่ก็ลูบหูลูบหางปลอบใจกันไม่แคร์สายตาชาวโลกเลย
กว่าจะลงตัวก็เสียเวลาซ้อมไปเกือบครึ่งชั่วโมง โจ้สั่งตั้งแถววอร์มทันทีที่ประชุมเสร็จเรียบร้อย และวันนั้นทั้งวันคนในกองก็จะเห็นเจ้าชายน้ำแข็งตามประกบพี่เล้งต้อยๆ ถึงขั้นที่รุ่นพี่ตัวเล็กต้องมาซ้อมเต้นด้วย เพลง Belle ที่วันนี้นักแสดงเข้าฉากซ้อมครบทุกคน เล้งก็ต้องประกบเซฟตลอดจนดินต้องยกหน้าที่โค้ชแอคติ้งส่วนตัวเลอฟูให้เล้งไปเลย
หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้นก็ยังไม่มีปัญหาหนักให้ผู้กำกับต้องปวดหัวอีกแต่ดินก็ยังวางใจไม่ได้ เพราะคณะอื่นๆก็อาจจะมีกิจกรรมที่ทำให้การซ้อมในแต่ละวันของเขาสะดุด มันเป็นปัญหาเฉพาะหน้าที่พวกเขาต้องแก้ในแต่ละวัน แต่คนที่ดินเฝ้าระวังมากที่สุดเห็นจะเป็นพระเอกของเขา เพราะถ้าคนนี้หลุดมือไปเขาคงหา The Beast ไม่ได้อีกแล้ว
กองละครดำเนินไปเรื่อยอย่างปกติทุกวันไม่มีวันหยุดเพราะทางมหาวิทยาลัยให้ความสำคัญกับละครปีนี้มาก ถึงขั้นออกจดหมายแจ้งผู้ปกครองเรื่องตารางการซ้อมเลยทีเดียว
“ไม่ได้เจอพี่เล้ง1อาทิตย์กับอีก2วันแหนะ อย่าเหงานะ”
ในวันหนึ่งที่พี่ใหญ่ของกองยิ้มแป้นบอกน้องๆ เพราะเป็นสัปดาห์แห่งการสอบ เขาจึงถือโอกาสนี้กลับบ้านแน่นอนว่ามีรุ่นน้องคนหนึ่งหน้าหงิกจนเห็นได้ชัด เล้งต้องลูบหูเกาคางปลอบอยู่นานกว่าเจ้าตัวจะยอมซ้อมได้
“ดิน กูขอเวลาคุยกับไอ้เซฟแป๊บ มึงดูซีนอื่นไปก่อนนะ” เผ่าล็อคคอน้องชายเดินแยกออกไปจากกลุ่ม หลังจากที่ตัวหลักทุกคนถูกแยกมาห้องเล็ก เซฟดูจะงงๆกับพี่ชายแต่ก็ยอมเดินตามไปจนถึงด้านนอกบริเวณเดียวกับที่พวกเขามาลงชื่อลงทะเบียนออดิชั่นในวันแรก
“พี่มีอะไร”
“เซฟ กูเข้าใจว่ามึงชอบพี่เล้ง แต่เวลาอยู่ที่กองมึงช่วยแยกแยะหน่อยได้ไหม พี่เขาต้องดูแลคนอื่นอีกเยอะ อย่าทำตัวเป็นภาระใ้ห้พี่เขาต้องมาเสียเวลากับมึงคนเดียวสิวะ” เผ่าตบไหล่น้องชายเบาๆ เขาเป็นพี่มันทำไมเขาจะดูไม่ออกว่ามันอยากอ้อนอยากแสดงความเป็นเจ้าของในสิ่งที่มันอยากครอบครองแค่ไหน แต่บางครั้งมันก็ควรอยู่ในขอบเขต ที่ผ่านมามันยังไม่กระทบกับงานเขาเลยไม่เข้ามายุ่งเกี่ยว แต่วันนี้เขากลับรู้สึกว่าน้องชายของเขากำลังทำผิด
“พี่เล้งไม่เคยบอกว่าเป็นภาระ”
“เซฟ...คิดดีๆ พี่เล้งเขาไม่บ่นหรอกว่าใครเป็นภาระเพราะพี่เขาต้องการให้น้องทุกคนทำได้ เขาถึงต้องทั้งผลักทั้งดันอยู่นี่ไง แต่มึงก็เห็น พี่เล้งต้องดูแลคนกี่คน เอางี้เดี๋ยวกูช่วยติวมึงเองยังไงบทมึงก็อยู่กับกูตลอด พี่มึงคนนี้เป็นเบอร์หนึ่งคณะนะเว้ยกูช่วยมึงได้ มึงไม่คิดว่ามึงควรเป็นคนที่พี่เขาภูมิใจเหรอวะ ถ้ามึงพยายามแล้วมึงทำได้ พี่เล้งจะไม่ชมมึงเหรอ”
เซฟถอนหายใจพร้อมพยักหน้ารับ ที่พี่ชายเขาพูดไม่มีคำไหนผิดเลย และเขาเองก็อยากเป็นคนที่พี่เล้งภูมิใจเหมือนกัน ถึงแม้ว่าการทำอย่างนี้มันจะขัดใจเขาอยู่บ้าง แต่เขาก็จะพยายามทำให้ได้
“มันต้องอย่างนี้สิวะ ไปเว้ยซ้อมต่อ” เผ่ายีผมน้องชายจนยุ่งแต่คนน้องก็ปล่อยให้พี่แกล้งเพราะรู้ว่าถึงเขาขัดขืนไปไอ้พี่ชายของเขาคนนี้ก็จะไม่หยุด สู้ดีปล่อยให้มันแกล้งจนพอใจดีกว่า เดี๋ยวมันเบื่อมันก็หยุดเอง
“ไอ้เผ่า แกล้งอะไรน้องอีก”
เสียงของเล้งทำให้สองพี่น้องหันขวับ ขายาวๆของเซฟก็ก้าวเข้าหารุ่นพี่ตัวเล็กอัตโนมัติ คนตัวสูงชี้ที่หัวฟูๆเป็นการฟ้อง และเขาก็ได้รับการปฏิบัติที่อ่อนโยนจากคนตัวเล็กเป็นการปลอบใจ มือเล็กๆสางผมที่ยุ่งเหยิงให้เข้าที่เข้าทางจนเสร็จแล้วก็ลูบแตะที่ปลายคางเบาๆอย่างที่ชอบทำเวลาปลอบใจเด็กตัวโต
“โอ๋เข้าไป พี่โอ๋มันจนเสียคนแล้วเนี่ย” เผ่ากอดอกมองภาพตรงหน้าแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ เวลาอยู่ที่หอสองคนนี้ก็ชอบทำให้เขากลายเป็นตอไม้ประดับบ้านอยู่เรื่อย มาที่กองก็หงุงหงิงจนเขาดูออกกันทั้งกอง มีแค่เจ้าตัวเท่านั้นแหละที่ยังไม่พูดออกมาเด็ดขาดสักที
“มึงก็แกล้งแต่น้อง”
“ก็มันแหละผิด อยากออกมาแย่งตำแหน่งน้องเล็กของบ้านไป มันต้องโดน” เผ่าดีดหน้าผากดังโป้กจนเซฟอ้าปากเหวอ ก่อนที่เขาจะตัดสินใจเดินหนีกลับเขาไปข้างในก่อนเพราะรู้ว่าทิ้งระเบิดไว้ขนาดนั้นน้องชายเขามันต้องอ้อนพี่เล้งหนักแน่ๆ
“พี่เล้ง..เจ็บ”
“แดงเลยอ่ะ” นิ้วขาวคลึงตรงรอยแดงเบาๆ ไอ้คนเจ็บก็ครางหงิงอย่างน่าสงสาร แต่เพียงแค่ใบหน้าน่ารักยืดขึ้นไปเป่าให้เบาๆแค่นั้นก็เรียกรอยยิ้มพร้อมกับริ้วแดงที่แก้มได้ไม่ยาก
“หายเจ็บยัง”
“ยังไม่แน่ใจ เป่าอีกหน่อยสิ”
“เพี้ยง หายนะ”
“เอาอีกๆ”
“อุ้ย!ขอโทษค่ะ อีโจ้ฟิน!!ตายๆกูตาย..แต่.. พี่เล้งขามาดู Be Out Guest ให้น้องหน่อยค่า” โจ้ยืนบิดตัวไปมาอยู่หลังประตูพอพูดจบก็รีบวิ่งกลับเข้าไปในห้องซ้อม
“อ่า..ไปซ้อมเนาะ” เล้งดูจะเขินไม่น้อยแต่เจ้าตัวยังเก็บสีหน้าได้ดีกว่าเซฟที่ตอนนี้แดงลามไปถึงหูเสียแล้ว คนเป็นพี่จูงมือเด็กตัวโตไปส่งที่ห้องเล็กแล้วก็รีบกลับเข้าไปในห้องใหญ่ทันที
ช่วงพักกินข้าวของวันนั้นปลื้มก็ได้มีโอกาสเจอคู่ปรับที่หายหน้าไปนาน เพราะเจ้าตัวมักจะฝากแบบเวทีกับคนนั้นคนนี้มาให้เขามากกว่า
“มาสักที จะได้คุยเรื่องเวที มีจุดที่ไม่โอเคหลายที่”
“แหมปิติ คิดถึงก็ไม่บอก แค่เรียก พี่ช้างก็มาแล้ว ...ปิติ น้องโอ๋มีแฟนรึยัง” ประโยคหลังที่คนตัวสูงก้มลงกระซิบทำให้ปลื้มรู้สึกว่าส้นเท้ากระตุก
“นี่..ช่วยทำงานก่อนได้ไหม ดิน ไปดูแบบกับกูหน่อย” ปลื้มข่มอารมณ์ไม่ให้ระเบิด ซึ่งนั่นก็ทำให้ช้างแปลกใจไม่น้อย เพราะที่เขาคิดไว้คืออยากเห็นไอ้เตี้ยตรงหน้าอารมณ์เสียมากกว่านี้ซะอีก
“สวัสดีครับพี่เล้ง วันนี้ก็น่ารักเหมือนเดิมนะเนี่ย” คำพูดของช้างที่ฝากทิ้งท้ายก่อนที่เจ้าตัวจะเดินตามปลื้มกับดินเข้าไปในห้องซ้อมนั้นทำเองเล้งที่กำลังกินข้าวถึงกับนิ่งอึ้ง ดวงตากลมๆหันไปมองเซฟที่นั่งอยู่ข้างๆ กระพริบปริบๆเหมือนเป็นคำถามว่า งงเหมือนกันไหม
“พี่คนนี้ประธานรุ่นศิลปกรรมนะมึง ไอ้ออยมันบอกกูว่าหน้าหม้อฉิบหาย ใครเผลอตัวชอบแกหน่อย กวาดเรียบ” สิงโตแหย่เซฟเล่นๆแล้วก็เป็นอย่างที่เขาคิด แววตาของเจ้าชายน้ำแข็งกร้าวขึ้นมาจนเห็นได้ชัด
“มึงก็ไปแหย่มัน” โอ๊ตตบหัวเพื่อนเบาๆทำให้เขากลายเป็นเป้าหมายใหม่ของสิงโตทั้งที
“มึงก็อีกคน กูเห็นนะตอนเที่ยง ตรงม้าหินอ่อนในสวนข้างคณะมึงอ่ะ มึงอยู่กับพี่ดินสองต่อสอง คายออกมาเลยมึงอะไรยังไงทำไมมึงไปอยู่กับพี่เขาได้”
“อ๋อ พี่ดินไปปรึกษากูเรื่องที่พัก รีสอร์ทที่บ้านกูไง พี่เค้าวางแผนไว้ว่าจะพากองไปเที่ยว” คำตอบของโอ๊ตทำให้เล้งหูผึ่ง เพราะเรื่องนี้เขาไม่รู้เรื่องเลย
“เมื่อไหร่อ่ะโอ๊ต”
“หลังสอบนะพี่ เห็นว่าจะเอารายละเอียดมาคุยพี่เล้งนี่แหละ” คำตอบของโอ๊ตทำให้เล้งโล่งใจขึ้นมาหน่อย เขานึกว่ารุ่นน้องพวกนี้มันจะวางแผนแกล้งอะไรเขาเสียอีก
“เออว่ะ คิดได้ละ หลังสอบมันจะมีเสาร์อาทิตย์จันทร์อังคารที่หยุดยาวก่อนซ้อมไง ดีๆๆ ไปเที่ยวๆๆ บ้านโอ๊ตอยู่ไหนอ่ะ”
“หัวหินครับ”
“เยส! ทะเล้ทะเล~ ไปหาดินกับปลื้มก่อนนะ” ท่าทางน่ารักๆของคนที่อายุมากที่สุดในกองทำให้เซฟอดขำไม่ได้ คนอะไรโตแค่อายุจริงๆ
เล้งโผล่หน้าเข้าไปในห้องเล็กก็เจอผู้กำกับเวทีเถียงฉอดๆกับผู้กำกับศิลป์เรื่องการจัดวางตัวปราสาทและบันไดขึ้นฉากชั้นสองที่ปลื้มอยากได้คุกอยู่ด้างล่างด้วย ดินกวักมือเรียกเล้งให้เข้ามานั่งด้วยกัน ..ซึ่งก็แค่นั่งจริงๆ เพราะมีแค่ปลื้มกับช้างเท่านั้นที่โต้วาทีกันอยู่
“ตรงนี้ทำเป็นช่องเข้าไปจากด้านข้างไม่ได้เหรอ มันต้องมีคุกสิ”
“ตอนแรกไม่เห็นบอกว่ามีคุกด้วย”
“ก็ส่งกลับไปให้แล้วไงไอ้แบบให้มาอาทิตย์ก่อน เขียนกลับไปหมดทุกอย่างว่าอะไรเอาอะไรไม่เอา”
“ส่งกลับที่ไหน ไม่เห็นได้คืนเลย ลืมรึเปล่าปิติ”
“เพื่อนนายนั่นแหละเอาไปให้รึเปล่าเหอะ ทีหลังก็ไม่ต้องฝากคนอื่นมาแล้ว ถือมาคุยเองเป็นไหม”
“โอเค ช่างมันงั้นคุยกันใหม่ อยากได้คุกตรงไหนว่ามา”
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยอมลงให้ก่อนปลื้มก็รู้สึกพอใจขึ้นมาก จากนั้นเขาก็แย่งดินสอจากอีกคนมาวงกลมในส่วนที่ต้องการ มีแค่บางครั้งที่หันมาหาดินกับเล้งเพื่อขอความเห็นในการจัดการแสดงในฉากที่สำคัญต่างๆ
เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ช้างมาคุยงานกับปลื้มจริงจังทำให้เขาต้องเสียเวลาตกลงกันนาน โจ้แวะเข้ามาหาก่อนเริ่มซ้อมช่วงหลัง ดินกับเล้งเลยตัดสินใจยกให้เป็นคลาสแดนซ์ไปเลย กว่าจะคุยกันเสร็จก็เกือบหมดเวลาซ้อมแล้ว ทั้งสี่คนเลยย้ายกลับมาดูการซ้อมที่ห้องใหญ่ และโจ้กำลังนำเต้นเพลง Be Our Guest
“ตรงนี้เต้นพร้อมกันนะเอาใหม่ ดนตรีมา Course by course, ตึ้ง one by one ตึ้ง 'Til you shout, "Enough! I'm done!” สะบัด! Then we'll sing you off to sleep as you digest. Tonight you'll prop your feet up but for now, let's eat up Be our guest! เดิน! Be our guest! เดิน! Be our guest! ยกมือพร้อมกัน Please, be our guest! 1 2 3 4 5 6 7 8 หมุน ฟรีซ!!!”
“โอ้โหโอ้โห อีโจ้!...มึงไม่ต้องเต้นใหญ่ขนาดนั้นก็ได้ ..ดูน้องด้วย เต้นซะน้องไม่ได้เกิดเลยมึงน่ะ” เล้งกอดอกมองโจ้ที่เต้นอยู่ข้างๆน้ำฝน คือพูดกันง่ายๆคือแม้แต่นางเอกก็ไม่ได้เกิด น้องๆนักแสดงสมทบก็คงไม่ต้องพูดถึง อีโจ้สวยสุดอยู่กลางเวทีคนเดียว
“แหมมมม อินเนอร์น้องมาค่ะ...หนูๆต้องเต้นให้ได้แบบคุณแม่นะคะลูก” โจ้หมุนตัวไปชี้เรียงตัว เพราตอนนี้กลุ่มนักแสดงสมทบผู้หญิงที่เต้นเป็นช้อนส้อมล้วนแต่เป็นเด็กปี1ปี2 โจ้เลยสถาปณาตัวเป็นคุณแม่ของเด็กๆทันที
“วงกลมๆ วันนี้มีเรื่องคุยเยอะ” ดินปรบมือเป็นสัญญาณรวมกอง ซึ่งก็ใช้เวลาไม่นานในการนั่งรวมกันเป็นวงกลม แม้กระทั่งช้างก็ถูกเรียกให้ไปนั่งรวมอยู่ด้วย
“จากวันนี้เราจะพักกองกันยาวจนถึงสอบเสร็จนะครับ หลังจากนั้นเราจะไปเที่ยวหัวหินกัน แต่! ต้องบอกผู้ปกครองด้วยนี่เป็นกฎของมหาลัย แจกไป ถ้าพ่อแม่ใครอยู่ไกลจะปลอมลายเซ็นต์ก็ไม่ว่าแต่ต้องให้พ่อแม่รู้ด้วยนะ ในเอกสารกรอกเบอร์โทรพ่อแม่ด้วยพวกพี่จะโทรเชค” มีเสียงโห่เบาๆหลังดินพูดจบแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เจ้าตัวไม่พอใจ เขาออกจะชอบใจด้วยซ้ำที่ดักทางได้
“พี่ดินคะ หนูคงไปไม่ได้ด้วยต้องไปเที่ยวกับครอบครัวค่ะ”
“ไม่เป็นไรๆ เอางี้ ใครคิดว่าไม่ได้ไปด้วยแน่ๆ ยกมือขึ้นเลย ปลื้มๆ จดหน่อย” มีรุ่นน้องหลายคนที่ยกมือขึ้น บางคนทำท่าลังเลแต่ในที่สุดก็ยกมือว่าจะไม่ไป
“พี่เล้ง จะกลับบ้านวันไหน” ในขณะที่ทุกคนกำลังถกกันเรื่องไปเที่ยว เซฟก็อาศัยจังหวะชุลมุนขยับหันตัวเข้าหารุ่นพี่ตัวเล็ก
“อืมมม พรุ่งนี้มั้ง”
“ไปส่งนะ” เล้งอมยิ้มนิดๆ เพราะนั่นไม่ใช่ประโยคคำถามว่าให้ไปส่งไหม แต่เป็นประโยคที่ออกแนวคำสั่งว่า ต้องให้ไปส่งนะ
“ไกลนะ”
“ไกลแค่ไหน”
“เยาวราช”
“โห ไกลมากกกกก”
“เฮ้ยๆ สองคนนั้นจีบกันอยู่นั่นแหละจะไปไม่ไปหัวหินเนี่ย”
“ไปสิ!/ไปครับ!”
“อ้าว นึกว่าจะพูดว่า “ไม่ได้จีบ” กันซะอีก”
“ฮิ้วววววววววว”
“ตกลงยังไงๆพี่เล้งงงง”
“ไอ้เซฟว่าไงมึงงงงง”
“พี่น้องๆ แต่พี่น้องท้องชนหลังอ่ะบางทีก็ท้องชนกันนนน”
“ไอ้เผ่า!!”
เล้งชี้หน้าเผ่าที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามพอดี ก่อนลุกขึ้นวิ่งผ่ากลางวงไปหาส่วนเผ่าก็ไม่อยู่ให้ตีสิ คนตัวสูงกว่าลุกวิ่งหนีส่วนคนพี่ก็วิ่งไล่ มองๆแล้วเหมือนเล่นมอญซ่อนผ้าอย่างไรอย่างนั้น
“สรุปตามนี้นะ เจอกันเสาร์หน้าพร้อมจดหมายผู้ปกครอง 8โมงตรงหน้าคณะ วันนี้เลิกกองได้ ไอ้เผ่ามึงเลิกวิ่งหนีพี่เล้งได้แล้ว เซฟ ไปจับพี่เล้งหน่อย เฮ้อ..กูนึกว่าเด็กอนุบาลวิ่งไล่จับกัน” ดินได้แต่กรอกตามองบนเมื่อเห็นว่าเล้งยังวิ่งไล่เผ่าไม่เลิก เป็นจังหวะเดียวกับที่พระเอกของเรื่องคลานมานั่งลงตรงหน้าผู้กำกับใหญ่
“พี่ดิน โอ๊ตบอกแม่ให้แล้วนะครับ”
“เหรอ ดีๆ เดี๋ยวพี่ดินบอกนะว่าจะเอากี่ห้อง”
“แม่บอกว่าถ้าเยอะเดี๋ยวลดราคาให้พิเศษ”
“หูยยย ดีๆ แม่น่ารัก เอ้อพี่ดินถามหน่อยเนี่ยๆ ที่ส่งไลน์มาอ่ะ อยากได้สติ๊กเกอร์ตัวนี้ต้องทำไงพี่ดินไม่เคยซื้อสติ๊กเกอร์”
“อ๋อออ เดี๋ยวโอ๊ตซื้อให้ก็ได้ครับ”
“พูดจริงงง เอาๆๆ”
“เดี๋ยว... ทำไมกูรู้สึกขนลุกวะ”
ปลื้มมองที่แขนทั้งสองข้างของตัวเอง คือมันเกิดอะไรขึ้นกับสรรพนามที่สองคนนี้ใช้เรียกกัน คือถามอีกทีว่าเพื่อนของเขาไปญาติดีกับคู่ปรับเก่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ถามอีกหน่อยเถอะ ขนาดเขาที่อยู่กับดินทุกวันยังไม่มีโมเม้นต์หงุงหงิงเรียกกันน่ารักๆแบบนี้เลย
..มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
//TBC//
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
