This fiction was inspired by the song “My December” by Linkin Park. Thanks.
เช้าวันสิ้นปี ในเดือนสุดท้ายของเดือนธันวาคม ทุกๆคนดูจะมีความสุขกันหมด รอยยิ้มบนใบหน้าของเด็กตัวน้อยที่วิ่งเล่นกับเพื่อน กลุ่มวัยรุ่นที่เล่นปาหิมะกันในวันหยุดอันแสนสุข ผู้คนเดินไปมาบนถนน ซื้อของขวัญให้กันบนห้างสรรพสินค้า พวกแม่ๆเตรียมตัวทำอาหารเย็นมื้อพิเศษกันเพื่อฉลองปีใหม่ที่กำลังจะมาถึงนี้ แต่เช้า...
ทุกคนช่างดูมีความสุขเหลือเกิน...
ร่างบางๆของดาร์เรนสั่นเทาอยู่ภายใต้เสื้อโคทตัวหนาสีดำสนิท ผมที่ถูกย้อมเป็นสีแดงชี้ไปคนละทิศคนละทางไถไปกับขอบหน้าต่างที่เขานั่งพิง อยู่ ตัดกันได้อย่างน่าแปลกกับดวงตาสีฟ้าใสแต่เศร้าสร้อยคู่นั้นของเขา เป็นเวลาชั่วโมงกว่าๆแล้วที่เขานั่งพิงอยู่ริมหน้าต่าง มองดูผู้คนผ่านไปมา แต่ไม่มีใครที่จะสังเกตเขา ในบ้านหลังนี้ ไม่มีของขวัญ ไม่มีอาหาร ไม่มีงานเลี้ยงฉลอง แม้แต่ดวงไฟสีหรือดอกไม้ มีแต่เขา เขาคนเดียวเท่านั้นกับภาพอดีตที่เริ่มย้อนกลับมาทิ่มแทงเขาเหมือนกับมีดใน ช่วงเวลาที่อ้างว้าง ขณะที่เฝ้ามองคนที่โชคดีเหล่านั้นอยู่ไกลๆ ...เหมือนกับตัวประหลาดตัวนึงที่ถูกทิ้งไว้ข้างนอก... คนเดียว
หิมะสีขาวที่โปรยปรายลงมาทำให้สิ่งของรอบๆตัวดูขาวบริสุทธิ์ไปหมด ดาร์เรนจำได้ว่า มีคนเคยพูดกับเขาไว้ว่า หิมะเป็นของขวัญที่ดีที่สุดที่ท้องฟ้าให้แก่พวกเรา เพราะมันลบเรื่องราวร้ายๆต่างๆให้เป็นสีขาวและเราก็เริ่มต้นใหม่จากตรง นั้น...
เขาเคยเชื่ออย่างนั้น แต่วันนี้ สิ่งที่พี่ของเขาเคยบอกว่ามันเป็นของขวัญ ดาร์เรนคิดว่ามันเป็นสัญลักษณ์ของฝันร้ายต่างหาก...
สิ่งที่เขาเกลียดที่สุดคือหิมะกับช่วงเวลาปีใหม่นี่ เกลียดภาพรอยยิ้มของคนอื่นๆที่มีความสุข เพราะเขาได้สูญเสียทุกอย่างไปหมดแล้ว
ดาร์เรนลุกขึ้นจากเก้าอี้ เขาเปิดประตูบ้านออกไปเผชิญกับอากาศหนาวเหน็บข้างนอก ไม่ใส่ใจที่จะล็อกประตูขณะที่ก้าวยาวๆออกไปจากบ้าน เขาเดินก้มหน้าผ่านผู้คนมากมายบนท้องถนน เดินไปเรื่อยๆ ผ่านที่หลายที่ แต่ไม่สนใจที่จะมอง จนมาถึงที่ที่หนึ่งซึ่งเป็นที่ๆที่เขาจะมาทุกปีในเดือนที่น่าเกลียดชังนี้
ที่ๆร่างไร้ชีวิตของครอบครัวของเขานอนอยู่อย่างสงบ
ดาร์เรนเดินไปถึงป้ายชื่อของพวกเขา ดอกไม้สีขาวที่เคยวางอยู่ถูกทับถมด้วยหิมะเสียแล้ว เขานั่งคุกเข่าลง พลางวางช่อดอกกุหลาบช่อใหม่ที่ซื้อมาระหว่างทางลงบนป้ายชื่อของพี่ชาย ในวันก่อนวันปีใหม่ตอนดาร์เรนอายุ 15 ปี เขากลับบ้านมาเพียงเพื่อพบกับความว่างเปล่า พ่อ แม่ กับพี่เกิดอุบัติเหตุรถชนข้างนอก ขณะที่ออกไปซื้อของและดาร์เรนไปที่บ้านของเพื่อนเพราะเพิ่งจะทะเลาะกับพ่อ แม่ไปด้วยเรื่องงี่เง่าๆของเขาเอง
ทุกคนตายที่โรงพยาบาล ก่อนหน้าที่ดาร์เรนจะไปถึงแค่ 3 นาที
เขาแปลกใจตัวเองเหลือเกิน ว่าเส้นแบ่งเวลาระหว่างที่ครอบครัวยังมีชีวิตอยู่กับช่วงเวลาที่ไม่มีพวกเขา อีกแล้วมันช่างดูห่างไกลสำหรับเขา มีชีวิตอยู่ไปวันๆกับความว่างเปล่านี้ ถ้าเขาสามารถเอาคำพูดงี่เง่าเหล่านั้นกลับคืนมาได้...
คนบางคนทำสิ่งผิดพลาดไปหลายๆครั้งได้โดยไม่ส่งผลกระทบอะไร แต่สำหรับเขา เพียงแค่ครั้งเดียว ทุกสิ่งทุกอย่างก็ไม่มีวันกลับมาเหมือนเดิม
เขารู้สึกว่าขอบตาเริ่มร้อน ทั้งๆที่อากาศหนาว เขาลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เดินออกไปจากสุสาน ผ่านถนนเส้นเดิมที่เดินมา หิมะยังคงโปรยปราย และผู้คนก็ยังมีรอยยิ้มเหมือนเดิม จากการเดินช้าๆ เริ่มเร็วขึ้น ชนคนนั้นคนนี้และไม่มีคำขอโทษ ทั้งๆที่เสียงตะโกนด่าอย่างหัวเสียไล่หลังอยู่ เขาไม่สนใจ ไม่มีอะไรที่สำคัญกับเขาเหลืออยู่อีกแล้วบนโลกใบนี้ และน้ำตาก็เริ่มไหลลงมา
---ฉันหวังเพียงแค่ว่าฉันจะไม่รู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างที่ฉันได้ทำพลาดไป...
ทำได้แต่หวังว่าจะเอาทุกสิ่งทุกอย่างที่พูดออกไปกลับคืนมา
แต่มันไม่มีทาง---
เขาวิ่งไปอย่างไร้จุดหมาย รู้สึกเหมือนกับว่าจิตวิญญาณของเขากำลังแตกสลาย น้ำตาไหลลงมาอย่างกลั้นไม่อยู่ เขาไม่เคยรู้สึกอ้างว้างอย่างนี้มาก่อน วันเวลาที่ผ่านไปไม่สามารถจะเยียวยาบาดแผลนี้ได้เลย ความเจ็บปวดที่ก่อตัวขึ้นและภาพของอดีตที่วนเวียนซ้ำไปมาอยู่ในสมองราวกับ ภาพยนตร์ที่ถูกฉายซ้ำๆอย่างไม่มีวันจบ ดาร์เรนวิ่งไปเรื่อยๆ ไม่สนใจสายตาของคนอื่นๆ เขาไม่รู้ว่าจะหยุดลงเมื่อไหร่และตรงไหน บางทีเขาอาจจะถูกรถชนหรือวิ่งไปเรื่อยๆจนล้มลงไปและก็ไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีก เลย
---มันคงดีนะที่ฉันจะไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีกเลย
---ฉันยอมเสียทุกอย่าง
แค่เพียงที่จะมีที่ที่จะไป
ดาร์เรนเริ่มหยุดเดิน ไอเย็นเยือกจากลมหายใจของเขาอยู่ตรงหน้า ดวงตาช้ำน้ำตายังคงชื้นและน้ำตาก็ยังไม่หยุดสักที
เขาเพิ่งจะสังเกตว่าเขาได้มาถึงบ้านของเขาแล้ว
ดาร์เรนเปิดประตูรั้ว เดินอย่างอ่อนแรงไปที่ประตูบ้าน ย่ำหิมะกองหนาๆที่ยังโปรยปรายลงมาไม่หยุด เขาแค่อยากจะล้มตัวนอนลงบนเตียง หลับไปพร้อมกับความเจ็บปวด... และก็ไม่ต้องลืมตาขึ้นมาอีก
---ฉันยอมเสียทุกอย่าง
ขอแค่ให้มีใครสักคน รออยู่ที่บ้าน
เพื่อที่ฉันจะได้กลับมาหา... ---
ดาร์เรนไอออกมาและทรุดตัวลงหน้าประตูบ้าน ไม่มีแรงที่จะลุก เขานอนลงไปบนพื้นที่ปูด้วยหิมะสีขาวบริสุทธิ์ ใบหน้าซีดเผือดแนบกับความหนาวเหน็บของสิ่งที่เขาเกลียดที่สุด ดวงตาเริ่มที่จะปิด เขายิ้มกับตัวเอง เป็นครั้งแรกในปีสองปีที่ผ่านมาที่เขายิ้ม
---ฉันคงไม่ต้องลืมตาขึ้นมาอีกแล้วสินะ
นาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืน แล้วเสียงของประทัดปีใหม่ เสียงเพลงกับเสียงผู้คนที่มีความสุขกับช่วงเวลาอันแสนสุขนี้ดังอยู่ไกลๆ มีเพียงบ้านหลังหนึ่งที่ไม่มีแม้แต่แสงสว่าง มีแค่ร่างของเด็กวัยรุ่นคนหนึ่งภายใต้หิมะที่ปกคลุมร่างบางๆนั้นอยู่ที่หน้า ประตูบ้าน ดาร์เรนหลับตาและก็ไม่เคยตื่นขึ้นมาอีกเลย
---ฉันยอมเสียทุกอย่าง
เพียงเพื่อที่จะมีใครสักคนรออยู่
เพื่อที่ฉันจะได้กลับมาหา---
--- End ---
หัวข้อ: My December (อ่าน 13859 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก