เรื่องสั้น...เมียหลวง
เมียหลวงเป็นคำพูดที่ผมได้ยินมาตั้งแต่เกิด ทั้งจากละคร ข่าว หรือสื่อต่างๆ แต่ผมไม่เคยคิดว่าวันนึงตัวเองจะต้องมาอยู่ในสถานะนี้
สถานะ เมียหลวง
ปี2040
โลกของเราหมุนเร็ว รวมถึงอะไรหลายๆอย่างที่พัฒนาไปไวเหลือเกิน เทคโนยีเข้ามามีบทบาทมาขึ้น และทำให้อะไรที่ไม่เคยเกิดขึ้นได้ ให้เกิดขึ้นได้ เช่นผู้ชายสามารถท้องได้
ใช่ ไมผิดหรอก ผู้ชายสามารถท้องได้ เหมือนผมที่ได้รับการผ่าตัดและมีมดลูกเหมือนผู้หญิง และสามารถมีลูกด้วย ผมเคยคิดนะว่ามีอย่างนึงที่พวกคนแบบผมไม่สามารถสู้ผู้หญิงได้ คือการมีลูก มีครอบครัวที่สมบูรณ์ แต่วันนี้มันก็ทำให้ผมรู้ว่า การมีลูก มีครอบครัวที่ผมวาดฝันไว้นั้นไม่เห็นจะเติมเต็มให้ทุกอย่างสมบูรณืได้
ถ้าอยู่กับคนไม่รู้จักพอ!
“แอมจะไปไหน” เสียงเรียกผมดังขึ้นในตอนเช้า
“แอมจะไปดูร้าน” ผมเปิดกิจการร้านขนมขนาดย่อมไม่ไกลจากบ้านนัก ลาออกจากงานลูกเรือบนเครื่องบิน เพียงเพราะผู้เป็นสามีของตนต้องการให้ผมออกมาเป็นพ่อบ้านเต็มตัว และดูแลลูก
“น้องซนละ” อีกฝ่ายยังถามเรื่อย น้องซนคือลูกชายของเรา สามขวบแล้ว อีกฝ่ายไปโรงเรียนตั้งแต่เช้า
“ไปโรงเรียนแล้ว ก่อนที่กล้าจะกลับมาด้วยซ้ำ” แอมพูดออกมานิ่งๆ เขามองหน้าผู้ชายตรงหน้าอย่างเหน็ดเหนื่อยใจ กล้า ผู้เป็นสามีของตน กล้าถึงแม้จะอายุ31แล้วแต่ยังดูดีตามแบบหนุ่มใหญ่วัยทำงาน หล่อเหลา มีเสน่ห์ และดูดีเพราะอีกฝ่ายออกกำลังกายดูแลตัวเองเสมอ
“ไม่งอนกล้านะครับ เมือคืนกล้ามีประชุมที่บริษัทดึก เลยค้างที่ออฟฟิศ” กล้าเข้ามากอดผมอย่างออดอ้อน กล้าก็เป็นแบบนี้เสมอ คารมดี เขาชินซะแล้ว ไม่ได้รู้สึกใจเต้นกับมันเลยสักนิด
“ช่างเถอะ เราขอตัว จะไปดูร้าน”
“รีบไปไหนละ ขอกอดหน่อย คิดถึง” กล้าพูดพร้อมกอดผมแน่นขึ้น
ผมย่นจมูกนิดหน่อยก่อนจะสะบัดตัวออกจากอีกฝ่ายจนอีกฝ่ายขมวดคิ้ว
“คิดถึงเหรอ เมื่อคืนคงกกกอดกับใครต่อใครจนลืมไปแล้วว่ามีเมียและลูกอยู่ที่บ้าน!” ผมพูดออกมานิ่งๆ จ้องกล้าอย่างเอาเรื่อง ผมไม่เคยเสียงดัง โวยวาย ผมรู้สึกว่ามันไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้น
“แอมพูดอะไร”
“หึ กลิ่นน้ำหอมหึ่งขนาดนี้ต้องพูดอะไรอีก เพิ่งรู้ว่ากล้าฉีดชาแนลด้วย” ผมพูดเสียงนิ่งทำให้หน้าที่ติดทะเล้นของกล้านิ่งลงได้ อีกฝ่ายถอนหายใจออกมาเบาๆ
“เพราะคุณฉลาดแบบนี้ไงถึงเหมาะกับผมที่สุด” กล้าพูดออกมา
“ใครบอกแอมฉลาด แอมโง่ที่สุดตังหาก โง่ที่เอาคุณมาทำผัวนี่แหล่ะ!”
“แอมใจเย็นหน่า ไม่มีอะไรหรอก แอมก็รูว่ากล้าไม่จริงจังอะไรหรอก กล้ารักแอมคนเดียว คคนพวกนั้นก็แค่สนุกๆ”
“สนุกๆงั้นเหรอ งั้นแอมไปสนุกๆกับคนอื่นบ้างดีมั้ย” แอมพูดออกมาอย่างผิดหวังในตัวสามี เห็นแก่ตัวที่สุด!
“กล้าก็เป็นของกล้ามาแบบนี้ แอมจะให้กล้าเลิกมันทำไมได้หรอก” กล้าถอยหายใจอย่างเหนื่อยใจ เขารู้เขามันเลว เจ้าชู้ แต่เขาก็รักแอมคนเดียว
“เหอะ” แอมเชิดหน้าอย่างรู้สึกโง่ในตัวเอง “แอมเคยคิดว่าวันนึงถ้ามีลูก มีครอบครัวแล้วกล้าจะเลิกได้ แต่ไม่เลย แอมคิดผิด ผิดมาตลอด!”
แอมถอยหลังกัดริมฝีปากแน่น พยายามสะกดความรู้สีกที่ตีรวนขึ้นมา อยากจะร้องไห้ แต่ไม่อยากอ่อนแออีกแล้ว
“กล้าจะพยายามไม่ทำอีก” กล้าพูดพร้อมจะเดินเข้ามากอดแอมแต่แอมถอยหนี
“พอเหอะ กล้าพูดแบบนี้มากี่ครั้งแล้ว!” แอมปาดน้ำตาที่กำลังเอ่อล้นออก ผมไม่อยากให้กล้าเห็นน้ำตาของผม “แอมมันโง่ที่สุดเลยรู้มั้ยกล้า เราคบกันมาตั้งแต่มหาลัย ตลอดเลาที่คบกัน ใครเตือนอะไรแอมก็ไม่เคยเชื่อเพราะแอมเชื่อใจในตัวกล้า แอมเป็นคนดี ที่ใครๆบอกไว้ แอมดีจนโง่ ! แอมคิดว่าถ้าเราแต่งงานกัน มีลูก มีครอบคัรวที่สมบูรณ์แบบ แบบที่ใครๆเขาพูดกัน กล้าอาจจะเลิก กล้าอาจจะหยุดได้”
ผมชี้หน้ากล้าแม้ว่ามือผมจะลั่นไปหมด
“แต่เปล่าเลย สุดท้ายทฤษฎีโง่ๆที่บอกว่าลูกจะมาเติมเต็มให้ครอบครัวสมบูรณ์มันใช่ไม่ได้เลย ! เพราะอะไรนั้นเหรอ เพราะถ้าผัวมันไม่รู้จักพอ ก็ไม่มีวันหรอกที่ครอบครัวจะมีความสุข!”
ผมพูดจบกล้ายืนนิ่งไม่พูดอะไรต่อ แม้แววตาอีกฝ่ายจะสะท้อนความเสียใจ แต่มันก็ไม่ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นสักนิด
“เราเหนื่อยแล้วกล้า” ผมพูดพร้อมปาดน้ำตาที่ไหลลงมา “อยากหย่าเมื่อไหร่ก็บอก”
“ไม่หย่า!! ไม่มีทาง!!”
กล้าตะโกนลั่นแต่ผมไม่ได้สนใจ ผมขับรถออกจกาบ้านไปร้านขนมอย่างมือสั่น ผมพยายามควบคุมพวงมาลัย พยายามควบคุมสติ
“คุณแอมนั่งพักก่อนมั้ยคะ” พนักงานในร้านบอกผมด้วยสีหน้ามสู้ดีนัก
“โอเค” ผมพยักหน้าให้อีกฝ่ายเบาๆ
ผมถอนหายใจในมุมหนึ่งของร้าน เมื่อเช้าเป็นเช้าที่เหน็ดเหนื่อย ผมเหนื่อยเหลือกเกิน ผมมองนาฬิกาอีกไม่กี่โมงกำลังใจของผมก็จะมาแล้ว น้องซน ลูกชายของผม
“คุณแม่!” เด็กน้อยวัยสามขวบกว่าวิ่งเข้ามาหาผม เมื่อรถโรงดรียนมาส่งที่ร้าน
“ว่าไงครัยคนเก่ง วันนี้เหนื่อยมั้ย” ผมย่อตัวกอดลูกชายตัวเองแน่น กำลังใจที่ดีที่สุดของเขาในการมีแรงต่อสู้ต่อ
“ไม่เหนื่อยครับ คุณครูสอนน้องซนระบายสีด้วย” เด็กน้อยกระตือรือร้นที่จะให้ผมดูภาพวาดจากอีกฝ่าย
“ไหนครับๆ” ผมพูดด้วยรอยยิ้มกว้าง
“นี่ครับ น้องซนระบายสี วาดภาพครอบครัวของเรา” น้องซนพูดพร้อมวางกระดาษตรงหน้า ภาพคนสามคนโดยมีคนตัวเล็กอยู่ตรงกล้า และข้างๆมีบ้านหลังใหญ่ในแบบของเด็กน้อย
“นี่คุณพ่อ นี่คุณแม่ และนี่น้องซน” น้องซนชี้ไปตามจินตนาการของตนพร้อมอธิบายเจื้อยแจ้ว เขามองภาพนั้นอย่างรู้สึกจุกในอก
ครอบครัวที่สมบูรณ์งั้นเหรอ.....
“คุณแม่เป็นอะไรครับ” น้องซนถามขึ้นเมื่อเห็นผู้เป็นแม่เหม่อ
“ไม่มีอะไรครับ คนเก่งหิวมั้ย มีของโปรดน้องซนด้วยนะ” ผมยิ้มพร้อมชวนลูกรักไปกินขนม
แอมนั่งมองลูกกินขนมพร้อมพูดถึงโรงเรียนในวันนี้ให้ผมฟัง
“น้องซนครับ เราไปอยู่บ้านคุณยายกันดีมั้ย” แอมพูดขึ้น
“บ้านคุณยายที่เชียงใหม่เหรอครับ”
“ใช่ครับ ย้ายไปอยู่นั้น เรียนที่นั้น”
“แต่น้องซนเรียนที่นี้ก็ดีนะครับ มีเพื่อนเยอะแยะเลย” น้องซนยู่ปากเล็กน้อย
แอมส่ายหน้าพร้อมยิ้มให้เด็กน้อย
“แม่ครับ แอมเหนื่อย” แอมพูดขึ้นในตอนค่ำ ผมโทรศัพท์หาแม่เพื่อคุยเรื่องที่เกิดขึ้น
“กลับมาอยู่ด้วยกันมั้ยลูก” เสียงแม่ยังอ่อนหวานพร้อมปลอบประโลมผมเสมอ
“กล้าคงไม่ยอมแต่แอมอยากหย่า แอมไม่อยากทนแล้ว”
“ลองคุยกันดีดีมั้ย แม่ไม่อยากให้ครอบครัวต้องแตกแยกหรอกนะ แต่ถ้าแอมไม่ไหวก็ถอยออกมาเถอะ”
“แอมก็ไม่อยากให้ครอบครัวแตก แอมอยากมีครอบครัวที่สมบูรณ์ แอมพยายามทำทุกอย่างให้มันสมบูรณ์แต่ทำไมละครับ แต่ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้!” แอมกัดปากอย่างอดกลั้น
“ความสมบูรณ์ไม่ได้ขึ้นอยู่กับการมีลูกเลย แอมดูสิ ป้าดาที่เป็นหมัน ป้าดากับลุงชิตไม่มีลูกแต่ว่าทั้งสองก็รักกันดีจนตอนนี้ก็ไม่มีอะไรบาดหมาง บางทีกรอบสังคมก็ตีว่าครอบครัวที่สมบูรณ์ต้องมีพ่อ แม่ ลูก แต่เปล่าเลย ครอบครัวที่สมบูรณ์คือครอบครัวที่มีความสุขตังหาก”
แม่พูดจบแอมปล่อยให้น้ำตาไหลนิ่งๆ
“ทุกวันนี้แอมมีความสุขมั้ยลูก ถ้าไม่ยังไงครอบครัวมันก็ไม่สมบูรณ์หรอก ถึงแม้จะมีครบก็ตาม”
ผมฑูดกับแม่อีกไม่นานก็วางสาย ผมมองนาฬิกาที่เดินไปเรื่อยๆสวามีก็ยังไม่กลับมา ตั้งแต่ทะเลาะกันในตอนเช้า เราก็ยังไมได้คุยกัน สักข้อความก็ไม่มีส่งถึงกัน
ตึ๊ด!
** สามีคุณพี่อยู่กับน้อง มาพสกลับไปด้วยสิคะ คุณพี่เมียหลวง **
ข้อความรงหน้าทำเอาผมหน้าชาไม่น้อย ผมตัดสินใจหยิบกุญแจเพื่อไปตามเป้าหมายที่อีกฝ่ายส่งมา
ผมได้รับข้อความแบบนี้มาตลอด แต่ผมนิ่ง ไม่โวยวาย ไม่ด่า ตบตีเหมือนเมียหลวงคนอื่น หรือเพราผมนิ่งไปพวกนั้นก็เลยคิดว่าผมเป็นคนดีซะเต็มประดา
แอมยืนมองผับหรูชื่อดังที่เข้าได้เฉพาะคนมีระดับ ผมเดินเข้ามาพร้อมกวาดสายตามองไปเรื่อย ทุกคนที่นี้ดูดี และดูเหมือนจำนวนไม่น้อยก็คงมากกเด็กของตัวเองจากบ้านใหญ่!
“สวัสดีค่ะคุณพี่”
อีกฝ่ายทักผมขึ้นเมื่อผมไปยืนตรงหน้า ผู้หญิงที่มีอายุน้อยกว่าผม หน้าตาดูดี แต่จิตใจคงตรงข้ามกับหน้าตา
“แอม!!” กล้าตกใจเมื่อเห็นผมยืนหน้าเขา เขาเลิกสนใจกับอกทรงโตของผู้หญิงคนนัน้แล้วลุกขึ้นอย่างอยากจะแก้ตัว
“ว่าไงกล้า มีอะไรจะพูดมั้ย” ผมพูดพร้อมกวาดสายตามองเพื่อนๆของกล้าที่หลบสายตาผม สันดานเหมือนกัน ไม่แปลกที่จะคบกันได้
“แอมมาได้ไง”
“ก็เด็กของคุณเรียกมาไง” ผมพูดพร้อมวางโทรศัพท์บนโต๊ะให้อีกฝ่ายเห็นข้อความตรงหน้า
“ฝ้าย! ทำแบบนี้ทำไม!!”
“ฝ้ายก็อยากให้เมียหลวงของพี่ตาสว่างสักที ว่าพวกตัวเองไม่ได้มีตัวเองคนเดียว เลิกทำตัวเป็นคนดีสักที ไม่รู้ดีหรือโง่กันแน่!” ผู้หญิงคนนั้นลุกขึ้นพูดพร้อมเบ้ปากให้ผม
“ฉันไม่ได้โง่ แต่ฉันไม่ได้เลวเหมือนเธอ!”
“เหรอคะ คุณพี่เมียหลวง” ผู้หญิงคนนั้นเบ้ปากอย่างสะใจเน้นคำว่าเมียหลวง
คำที่ผมเกลียดที่สุด
“กรี๊ดดดด!!”
ผมสาดเหล้าตรงหน้าใส่อีกฝ่ายทันที
“หุบปากของเธอซะ อย่างเธออย่าเรียกว่าเมียน้อยเลย เรียกแค่คู่นอนก็คงพอ!” ผมมองอีกฝ่ายอย่างสมเพชเวทนา
“คู่นอนเหรอ ฉันก็คงเป็นคู่นอนที่ได้นอนกับผัวแกมากกว่าแก!” ผู้หญิงคนนั้นพูดออกมาอย่างสะใจเมื่อเห็นว่าผมชะงักไป
กล้าไม่เคยคิดจะมีใครเป็นตัวเป็นตน แต่อีกฝ่ายมีไปเรื่อยๆมากกว่า แต่ผู้หญิงคนนี้คงไม่ใช่ คงอยู่กันมานาน ลักกินขโมยกินกันมานาน!
“ฉันจะบอกให้เป็นบุญนะคุณพี่เมียหลวง ผัวคุณพี่ส่งเสียฮันตั้งแต่เรียนจนตอนนี้เรียนจบแล้วค่ะ เป็นเวลาก็ปีกว่าแล้ว!” ผู้หญิงคนนั้นพูดออกมาอย่างสะใจ
ผมกำหมักแน่น กัดปากตัวเองอย่างช้ำใจ
นี่ผมเป็นเมียหลวงเต็มตัวแล้วสินะ ถ้าผู้หญิงคนนัน้เป็นเมียน้อย!
“เพี๊ยะ!!”
เสียงตบดังลั่น เป็นผมท่ตบกล้า ตบผู้ชายที่ผมแทบจะอยากกระทืบให้จนดิน
“คุณมันเลวจริงๆ” ผมพูดด้วยน้ำเสียงเลือดเย็น ผมกัดฟันอย่างไม่พอใจ อารมณืกำลังพุ่งชีสุด ความอดทนกำลังหมดลง
“แอม ใจเย็นนะ ฟังกล้าก่อน” กล้าพยายามอธิบาย แต่ผมไม่ฟังแล้ว
“หยุดตอแหลสักทีได้มั้ย! จะตอแหลอะไรอีก!”
“พี่กล้าก็บอกไปสิว่าฝ้ายเป็นเมียน้อยที่พี่รักสุดๆ” ผู้หญิงหน้าด้านคนนี้ไร้ยางอายที่สุด
“เพี๊ยะ!! เพี๊ยะ !!”
“สำหรับคหน้าด้านอย่างเธอแค่นี้คงไม่เจ็บ เพราะหน้าคงหน้าด้านกว่าปูน!”
“แก!!” ผู้หญิงคนนัน้จะเข้ามา แต่กล้ากลับขวางไว้
“อย่าทำอะไรแอม!!” กล้สขึ้นเวียงกับฝ้ายจนฝ่ายนิ่งไป
“พี่กล้าปกป้องมันทั้งๆที่มันตบฝ่าย!”
“ใช่ เขาต้องปกป้องเมียเค้าไง เมียหลวงที่ถูกต้องตามกฎหมาย ไม่ใช่เมียน้อยที่มีค่าแค่บนเตียงแบบเธอ!”
“มึงงง!!” ผู้หญิงคนนั้นชี้หน้าผมอย่างเกลียดชัง
ผมก็มองเธอย่างเกลียดชังไม่แพ้กัน
“แอมกลับบ้านกันเถอะ” กล้าพยายามจับมือผมแต่ผมสะบัดหนี
“ฉันมาเองกลับเองได้” ผมใช้สรรพนามอย่างห่างเหิน “เอาเวลาไปดูแลเมียน้องคุณเถอะ ท่าทางจะภูมิใจนักกับตำแหน่งนี้”
ผมสแหยะยิ้มก่อนจะหวาดสายตามองอีกฝ่ายหัวจรดปลายเท้า “คงอยากเป็นเมียหลวงละสิ ถึงได้พยายามก่อกวนฉันมาตลอด แต่ขอโทษเถอะน้ำหน้าอย่างเธอ เมียน้อยอะเหมาะที่สุดแล้ว อย่าใฝ่สูง!!”
ผมพูดจบเดินออกมาทันที ไม่สนใจเสียงกรี๊ดดังลั่นร้าน
ผมถอยหายใจออกมาอย่างระบาย ผมอดทน อดกลั้นมานาน ได้ด่าระบายบ้างก็ดี
หึหึ ทำตัวเป็นเมียหลวงสมบูรณ์แบบแล้วสินะ
ผมละเกลียดตำแหน่งนี้จริงๆ!!
“แอมจะไปไหน” กล้าถมขึ้นเมื่อเห็นผมและน้องซนเก็บกระเป๋า
“คุณพ่อจะไม่ไปด้วยเหรอครับคุณแม่” น้องซนถามขึ้น
“ไม่ครับ เราจะไปกันสองคน” ผมตอบด้วยน้ำเสียงนิ่ง ก่อนจะก้มไปลูบหัวลูกชายสุดที่รัก “น้องซนไปรอข้างนอกกับน้าอ้นก่อนนะครับ” ผมบอกให้น้อซนออกไปอยู่กับน้องชายของผมที่จะไปด้วย อีกฝ่ายจะไปเยี่ยมพ่อกับแม่
“แอมจะไปไหน!” กล้าพูดขึ้นเมื่อเห็นน้องซนออกไปแล้ว
“แอมจะไปอยู่บ้านแม่”
“ไปทำไม อยู่ที่นี้ กล้าไม่ให้ไป”
“ปล่อยแอมไปซะเถอะซน แอมเหนื่อย” ผมพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลงก่อนจะมองหน้าอีกฝ่าย
“กล้าจะเลิกกับฝ้ายก็ได้ แต่แอมอย่าทำแบบนี้เลย” กล้ามองผมอย่างอ้อนวอน
“ไม่ทันแล้วละกล้า ความอดทนแอมหมดแล้ว ตลอดที่ผ่านมาแอมไม่ได้พูดไม่ใช่ว่าแอมจะไม่เจ็บ แต่แอมแค่รอให้กล้าคิดได้เอง แต่ไม่เลย ไม่มีวันนั้น แล้ววันนี้แอมก็เหนื่อยแล้ว” แอมสบตากล้า ผู้เป็นสามี ผู้แป็นที่รักมาตลอด “แอมเคยมีค่าสำหรับกล้าบ้างไหม”
คำถามของแอมทำเอากล้าชะงัก เขามองแอมที่เหนื่อยล้าเต็มทน เขารักแอมและลูกมาก แต่เขาก็เลิกสันดานแบบนั้นไม่ได้ แอมเหมือนอาหารจานหลัก ที่ทานไปเรื่อยๆก็เบื่อ แต่ไม่คิดจะทิ้ง ไม่เหมือนคนอื่นที่เป้นขนมหวาน ทานครั้งแรกอาจตื่นเต้น แต่ทานไปเรื่อยๆก็เบื่อ ไม่คิดจะกินอีก สุดท้ายก็กลับไปหาอาหารจานหลัก
“แอมมีค่าสำหรับกล้ามาก ทั้งแอมและลูก”
“แต่กล้าไม่เคยคิดจะรักษาแอมไว้” แอมสวนขึ้นทันที “ส่วนเรื่องหย่า แอมจะติดต่อเรื่องนี้กลับมาอีกที”
“กล้สไม่หย่าเด็ดขาด!” กล้าพูดสียงแข็ง
“ไม่อยากหย่าใช่มั้ย งั้นก็ปล่อยแอมไปซะ ถ้าไม่ปล่อยแอมไป แอมจะฟ้องหย่า ออกสื่อให้อับอายกันไปข้างนึง” แอมพูดเสียงนิ่งอย่างเอาจริง
“แอม...” กล้าพูดขึ้นอย่างอ่อนแรง
“กล้าอย่างบังคับให้แอมร้ายเลย แอมไม่ใช่เมียหลวงแสนดีแบบที่กล้าคิดหรอก” แอมพูดขึ้นพร้อมมองกล้าย่างผิดหวัง “และแอมไม่ได้อยากเป็นสักนิด เมียหลวง!”
“งั้นกล้าขอกอดลูกหน่อยได้มั้ย”
ผมพยักหน้าให้อีกฝ่าย ยังไงทั้งคู่ก็เป็นพ่อลูกกัน
“น้องซนครับ ขอคุณพ่อกอดหน่อย” กล้าก้มลงกอดลูกชายแน่น แอมเบื้อนหน้าหนีภาพนั้น เขารู้ขกำลังใจร้ายที่แยกพ่อลูก ถึงกล้าจะเป้นสามีที่แย่ แต่กล้าเป็นพ่อที่ดีเสมอมา
“คุณพ่อไม่ไปด้วยกันเหรอครับ” เด็กน้อยถามซื่อๆ
“เอ่อ คุณพ่อคงไม่ได้ไปด้วย แต่คุณพ่อจะไปเยี่ยมบ่อยๆนะครับ” กล้ามองลูกชายของเขาผู้เป็นดั่งดวงใจของเขา เขาน้ำตาคลอแต่ก็พยายามยิ้มให้อีกฝ่าย
“คุณพ่อเป็นอะไรครับ ทำไมคุณพ่อถึงไปกับเราไม่ได้ละคัรยคุณแม่” ประโยคหลังน้องซนหันไปถามผู้เป็นแม่
“คุณพ่อต้องทำงานครับ” แอมพูดด้วยรอยยิ้มหวาน เขาเห็นท่าทีของกล้า แต่เขาก็ใจเข็งพอ
“แอมกล้าขอกอดหน่อยได้มั้ย นะ” กล้าพูดขึ้นอย่างอ้อนวอน เขารู้จักแอมดีที่สุด อีกฝ่ายเด็ดขาดเสมอถ้าทำอะไร อีกฝ่ายนิ่งมาตลอดจนเขาเผลอไป แต่ถ้าอีกฝ่ายเอาจรองเมื่อไหร่เขาก็ห้ามไมได้
แอมหยักหน้าให้อีกฝ่าย กล้ากอดผมแน่นจนผมรู้สึกได้ ผมพยายามกดกลั้นความรู้สึกที่ตีรวนขึ้นมา ผมจะใจอ่อนไม่ได้
“ดูแลตัวเองดีดีนะกล้า” ผมพูดขึ้นมาแผ่วเบา อย่างน้อยอีกฝ่ายก็เคยร่วมทุกข์สุขกันมาหลายปี จะให้ตัดใจเพียงไม่กี่วันคงยาก
กล้ามองภาพที่เมียและลูกของเขาเดินจากไปด้วยความเจ็บปวด
เขาทำทุกอย่างพังลงด้วยตัวเอง
เขาเป็นคนทำลายครอบครัวของตัวเอง
แอมสูดอากาศที่บ้านเขาอย่างเต็มปอด เขาเหนื่อยมาหลายวัน การได้กลับมาที่บ้าน มาพักผ่อนสมองก็ทำให้สบายใจขึ้น เขาคงเปิดร้านขนมในเชียงใหม่สักร้าน ส่วนร้านที่กรุงเทพคงให้น้องชายช่วยดู
“เป็นไงบ้างลูก สบายใจขึ้นมั้ย”
ผมหันไปยิ้มให้แม่ที่ยืนมองผมอยู่
“ดีขึ้นเยอะเลยครับ” ผมเข้าไปกอดแม่ไว้
แมลูบหัวผมเบาๆอย่าให้กำลังใจ “ชีวิตครอบครัวก็แบบนี้แหล่ะลูก ไม่ง่าย”
“มันไม่ง่ายเพราะแอมเลือกคนผิดตังหาก” ผมพูดออกมาอย่างสมเพชตัวเอง
“กล้าผิดที่จ้าขู้ก็จริง ปต่เราก็อย่าลิมมองข้อดีของเขาสิ ถ้ากล้าไม่ดีเลย แอมก็คงไม่แต่งงานด้วยถูกมั้ย”
“ก็ใช่ครับ แต่เจ้าชู้คือปัญหาใหญ่”
“ใช่ ปัญหาหลักในการทำลายครอบครัว”
ผมผละออกจากแม่พร้อมยิ้มให้แม่
“แอมต้องเข้มแข็งนะลูก อย่าลืมว่าเราก็มีลูก”
“ครับแม่” แอมยิ้มหวานให้ผู้เป็นแม่
เขามองภาพตรงหน้าอย่างเหม่อไปเรื่อยจนได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
“ว่าไง” แอมรับโทรศัพท์พร้อมถอนหายใจเบาๆ
“แอมอยากกลับเมื่อไหร่บอกกล้านะ กล้าจะไปรับ”
“คงไม่มีวันนั้นหรอกกล้า”
“กล้าขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง” เสียงปลายสายดูสำนึกผิดจนผมรู้สึกได้
“กล้ารู้อะไรมั้ย ไม่มีใครอยากเมียหลวงหรอกนะ ทุกคนล้วนอยากเป็นเมียคนเดียวทั้งนั้น!”
ผมพูดจบอีกฝ่ายนิ่งเงียบ ผมกดวางสายทันที
ผมกอดอกพร้อมยิ้มออกมาให้ตัวเอง ผมได้พูดคำที่อยากพูดที่สุดออกไปแล้ว
ไม่มีใครอยากได้ตำแหน่งพ่วงท้ายคำว่าเมียหรอก ทั้งเมียหลวง เมียน้อย เมียเก็บ
ทุกคนล้วนอยากเป็นเมียคนเดียว
ส่วนเรื่องหย่า คงไม่ใช่ตอนนี้ อยู่แบบนี้ก็ดี ทรมานผู้หญิงคนนั้นเล่นๆ คงอยากจะก้าวมากอดทะเบียนสมรสจนตัวสั่นสินะ
ฝันไปเถอะ ผมไม่มีวันปล่อยให้ผู้หญิงที่ทำครอบครัวผมแตกมีความสุขหรอก
อยู่กับตำแหน่งเมียน้อยไปเถอะ!
********************************************************************************
เรื่องสั้นเพราะอารมณ์ชั่ววูบ ฮ่าๆ เป็นเรื่องสั้นเรื่องแรกของคนเขียน อารมณืมาจากการฟังเพลงประกอบละครเรื่องเมียหลวงถึงสองเวอร์ชั่น
คือเพลง ฉันมีค่าไหม
https://www.youtube.com/watch?v=baseUy0Hex0และเพลง ไม่อยากฟังคำแก้ตัว
https://www.youtube.com/watch?v=nf-lrqUpSocและเรื่องสั้นเรื่องนี้อยากพูดประเด็นครอบครัวที่สมบูรณ์ด้วย อะไรกันแน่คือครอบครัวที่สมบูรณ์
ขอบคุณทุกคนที่อ่านและคอมเม้นตรับ ติชมได้
หัวข้อ: { เรื่องสั้น จบในตอน } ---- เมียหลวง ------ 21/10/2556 (อ่าน 3327 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก