ตอนที่9 -ตัวตนจริงๆโผล่!-
เพจคิ้วบอยวายวัยใส ได้โพสต์รูป
*รูปที่ผมกำลังแย่งขนมคืนจากธันที่สยาม
หวัดดีชาววาย วันนี้เอาความน่ารักของน้องๆมาฝากคร้าาา บอกเลยว่าดีสุด จิ้นมากคู่นี้ คนหล่อๆน้องธัน ส่วนคนน่ารักๆน้องแบ่งปัน ม.4ทั้งคู่ จาก รร.xxx ค่ะ เจ้เชียร์คร้าา #รักใสๆของเด็กมัธยม
1261like 213comment
'แล้ว?'
'มึงไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยหรอ'
'ไม่เห็นมีอะไรนิ'
'กูทำมึงอายรึเปล่า ต่อไปเราไม่ต้องไปไหนด้วยกันบ่อยๆก็ได้ เจอกันที่โรงเรียนพอ แล้ว...'
'เดี๋ยวๆปัน มึงเป็นอะไรเนี่ย'
'กูกลัวมึงอึดอัด'
'กูไม่ได้พูด'
'....'
'กูเป็นเพื่อนมึงไม่เห็นมีไรต้องอาย'
'แต่เขาจะมองมึงเป็นเกย์'
'ช่างแม่ง! อย่าไปคิดมากดิวะ เราไม่ได้เป็นไรกันแบบที่เขาว่าสักหน่อย'
"ขึ้นไปนอนพักสักชั่วโมงก่อนมั้ย แล้วค่อยกลับ"
เมื่อรถจอดถึงหน้าหอแล้วเพื่อนๆลงไปหมด ผมเลยหันมาถามต้าร์ เรากินกันต่อประมาณสองชั่วโมงตอนแรกว่าจะกลับแล้วแต่ที่นานแบบนี้คืออิดิสนี่มันติดเม้าท์ทำให้นั่งต่อ
"ได้หรอ?"
อยากจะหัวเราะออกมาดังๆแต่ก็ต้องกลืนลงคอไป มันทำหน้าตาเป็นหมาคอตกจนอดยิ้มไม่ได้
"ไม่ได้จะชวนหรอ"
"...."
"หรือไม่ขึ้นก็ตามใจ"
"ขึ้น! ไปๆ ต้าร์ขอนอนสักชั่วโมงสองชั่วโมงก็ยังดี แหะๆ"
ฮ่าๆที่อย่างนี้นี่รนเชียว ถามดีๆชอบทำเอ๋อใส่ ต้องให้ทำเป็นไม่สนใจ
เราเดินขึ้นมาข้างบนกันสองคนเพราะเพื่อนๆทั้งหลายของผมหายหัวไปกันแล้ว ผมเปิดประตูเข้ามาในห้องตามด้วยต้าร์ ส่ายหัวพลางมองสีหน้ามันที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่รู้ดีใจอะไร
"เดี๋ยวๆมานอนทำไมโซฟา เข้าไปนอนในห้องดีๆ"
"ได้หรอ?!"
"ทำไมชอบถามเยอะ เดี๋ยวไม่ต้องนงต้องนอนละ ให้กลับไปเลยดีม้ะ?"
ผมถามกลับด้วยหน้าตางอนๆ ก็ดูมันสิพูดอะไรไปชอบถามได้หรอๆเหมือนไม่เชื่อ ทำเหมือนผมเป็นคนโกหกไปได้
"โอ๋...อย่างอนร้าา นะครับ นะๆๆๆ"
"พอเลยๆ แล้วจะไปนอนมั้ยสรุป?"
"นอน! แต่ต้าร์...."
อะไรของมันอีกเนี่ย ทำหน้าซีดเหมือนไม่กล้าพูดออกมา
"...ขอนอนจับมือปันได้มั้ย?"
โอ้ยยยยย! ฮ่าๆ ผมหลุดขำไปจนได้ก็ดูมันสิ พูดเสร็จก็ก้มหน้างุดมองพื้นเหมือนเด็กน้อนที่สารภาพผิด
"ขำอะไรเล่าปัน!"
"น่ารักดี หึๆ"
"โอ้ยยยย ต้ายจะตายแล้ว ปันอย่าฆ่าต้าร์แบบนี้"
ผมส่ายหัวพลางหัวเราะจากนั้นก็พาต้าร์เข้าไปในห้องนอนผม ต้าร์ทิ้งตัวลงนอนตามด้วยผมที่ลงไปนอนข้างๆ เขายื่นมือมาจับมือผมไว้แน่นและหลับตาลง ผมมองใบหน้าเกลี่ยงเกลาขาวสะอาด เขายังเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น บอกจะจับมือก็คือจับมือ ผมชอบเขาก็ตรงนี้ ไม่รู้สิอยู่ความคิดก็ผุดขึ้นมาอีกว่าทำไมผมไม่รักเขาให้เร็วกว่านี้ พอได้มาอยู่ๆใกล้เขาและสิ่งที่เขาทำให้ทั้งหมดมันทำให้ผมรู้สึกดีและหวั่นไหวมาก จนบ้างครั้งก็คิดว่าผมอาจตกหลุดที่เขาขุดไว้แล้วก็ได้ ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นผมไม่อยากเสียเขาไปเลย ผมยอมรับว่าความรู้สึกตอนนี้แค่ชอบอย่างเดียวยังไม่ได้ถึงขั้นรัก ขอเวลาอีกสักพักแล้วกันมันอาจจะเปลี่ยนความรู้สึกผมให้เป็นรักได้
แกร่ก...
"เอ๊ะ! ของใครหรอปัน? ใครเอามาแขว่นไว้ เขาแขว่นผิดห้องรึเปล่า ไปแจ้งนิติมั้ย?"
ต้าร์มันหันมาถามผมลากยาวไม่เว้นให้ผมอธิบายอะไรตอนเปิดประตูไปแล้วเห็นถุงข้าวเช้าแขว่นอยู่ที่กอนประตูซึ่งผมไมได้มองว่ามันคืออะไร
"ของปันเอง ปกติปันให้พี่วินไปซื้อมาแขว่นไว้ให้ทุกเช้าน่ะ จะได้ไม่ต้องออกไปข้างนอก"
ผมเลือกที่จะไม่พูดความจริงเพราะไม่อยากให้มันคิดมาก ถ้าพูดความจริงไปเดี๋ยวจะมีเรื่องมีราวกันอีก ปกติมันก็ไม่ลงรอยกับธันอยู่แล้ว มันก็พยักหน้าหงึกหงักเข้าใจ
"ต้าร์เอาไปกินที่รถดิมีเรียนเช้าไม่ใช่หรอ? ปันยังไม่หิว"
"ค้าบบบ ต้าร์ไปนะ"
ผมพยักหน้ายิ้มๆส่งให้มันโบกไม้โบกมือลา แต่ต้องตาโตวาวตอนมันขโมยหอมแก้มผมไปนึงฟอดใหญ่โดยที่ยังไม่ได้ตั้งตัว
"เฮ้อออ...ชื่นใจ ได้กำลังใจละวันนี้ ไปแล้วนะครับ"
"ตั้งใจเรียนละห้ามเหลียวไหล"
"ครับผม"
มันทำท่าทำทางเหมือนทหารแล้วโบกมือลาผมอีกรอบ ผมขำกับท่าทางมันจริง ไม่รู้ขำกลับท่าทางมันกี่รอบแล้วตั้งแต่เป็นแฟนกัน ก็อดคิดไม่ได้ว่า.....
....น่ารักดี
"วันนี้ต้าร์วันไม่มารับมึงหรอ?"
เนสถามเมื่อผมเดินเข้าไปในห้องมันหลังจากทักมาบอกมันให้เปิดประตูรอไว้
"หึ เพิ่งกลับไป"
"เดี๋ยว! นี่ต้าร์มันนอนห้องมึงหรอเมื่อคืน"
มันถามกลับผมก็พยักเพยอหน้าว่าใช่ตอบ มันก็อ้าปากถลึงตาสักพักนึง ก่อนจะแค่นยิ้มแซวลำไยจริง!
"ไม่ต้องคิดไปไกลเลยห่า!"
"แหน่ๆ มีนอนคงนอนค้าง ทำไรกันหรอออ"
"ก็...จับมือนอนแค่นั้น จริงๆจะให้ต้าร์นอนชั่วโมงสองชั่วโมงแต่พอมันหลับ ก็ไม่อยากปลุกอีกอย่างกูก็เผลอหลับด้วย"
"พัฒนาการเหว้ย ฮ่าๆ ไปกันเลยมั้ย"
"รออีช้างกับเจนมันโผล่หัวมาก่อนค่อยไปพร้อมกัน"
ผมว่ามันก็พยักหน้าเออออตาม เรานั่งรอกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่นไม่นานมันสองตัวก็โผล่มานั่งทานข้าวกันก่อนจะไปแต่จู่ๆผมก็รู้สึกเหมือนอีช้างมันจ้องผมเขม็ง
"ทำไมวันนี้ไม่มีของกินกู?"
พอมันพูดผมก็นึกขึ้นได้ว่าปกติของที่ธันวามันให้มาทุกเช้าต้องมาเสิร์ฟให้ดิสนี่มัน แต่วันนี้.....
"....กูให้ต้าร์ไปแล้ว"
"ห๊ะ! มึงให้ใครนะ?"
"ต้าร์"
"นี่เมื่อคืน....มึงสองคน....อะจื้ออะจื้อกันหรอ"
มันพูดหรี่ตามองแค่นยิ้มแล้วพูดบ้าๆออกมาพร้อมทำนิ้วชี้มีชนกันหลายๆรอบ หน้ามึงหื่นมากอีช้าง!
"กูตกข่าวหรอวะ?"
เจนถามหน้าซื่อผมเลยยกเท้าจะถีบแต่มันหนีกันทัน แซวได้แซวใหญ่เลยนะพวกมึง!
"แค่นอนไม่ทำอะไรอย่างที่มึงคิด"
ผมตอบมันก็อมยิ้มกันพยักหน้าแบบว่าจะเชื่อๆอะไรแบบนั้น หลังจากนั้นมันก็แซวผมเล่นกันตลอดจนผมลำคาญไม่รู้จะดีใจบ้าบออะไรนักก็บอกไม่มีอะไรๆยังมาหื่นใส่
นั่งเล่นกันจนเก้าโมงก็ลุกขึ้นออกจากห้องเลย วันนี้เอารถเจนไปมหา'ลัยกัน โดยเนสมันขับเช่นเคย วันนี้มีเรียนเก้าโมงกว่าจะเลิกก็คงเกือบเที่ยง เรียนเสร็จก็มีรับน้องต่ออีก
เฮ้ออออ....เหนื่อยอีกแล้วววว
เราเข้าเรียนกันเลยเมื่อถึงคณะไม่ได้แวะไหนก่อน เรียนๆไปก็มองเวลากันพลางคิดเมื่อไหร่จะจบใครเขาาว่าเรียนวิศวะชิวๆดีแต่หาเรื่องคนอื่นไปวันๆมาดูสภาพผมตอนนี้สิทั้งเรียนทั้งรับน้องร่างกายอ่อนเพลียสุด
และเวลาที่รอคอยก็มาถึงอาจาร์ยปล่อยเราขึ้นสวรรค์แล้วค้าบบบ พวกเราเก็บเข้าของใส่กระเป๋าเตรียมจะลุกออกจากเก้าอี้แต่มีเสียงอีช้างดิสนี่ดังขึ้นก่อน
"ไปกินที่ตึกนิเทศได้มั้ยอ้าาาา"
"ทำไม?"
เนสถามมันด้วยสายตาเย็นๆคือตอนนี้ก็รู้สึกหิวกันมากแล้วแต่มันดันอยากกระแดะไปกินตึกนิเทศซึ่งห่างกันไปหลายตึกคงต้องขับรถไปวนหาที่จอดอีกยาว
"คือ....กูอยากไปดูปริ้นท์ปีหนึ่งอ่ะของดีนิเทศ นะๆน้าพวกมึงงงง"
เฮ้ออ สุดท้ายก็ต้องยอมไปกับมันจนได้ไม่งั้นคงตกมันเป็นแน่ หิวแต่ต้องทนรอไปอีกสักพักอยากจะรู้เหมือนกันว่าของดีที่มันว่าจะดีสมปากมันรึเปล่า
....ปริ้นท์? จะหล่อแค่ไหนกัน
กว่าจะหาที่จอดได้คือวนไปวนมาหลายรอบมากจนมีรถออกเลยรีบเสียบเข้าทันทีไม่งั้นล่ะก็... เหอะๆ คงกับไปกินกันที่คณะเรา
บรรยากาศที่โรงอาหารตึกนิเทศมันพุกพ่านกันมาก มีเด็กคณะอื่นแค่ไม่กี่กลุ่มเอง
"น้องแบ่งปัน!"
เสียงนี้เหมือนผมเคยได้ยินพอมองหาต้นเสียงก็เห็น....
พี่น้ำตาลคู่ควงไอ้ธันวามันที่ผมเจอด้วยที่ร้านเหล้าตอนนั้น
เธอโบกมือเรียกอยู่ที่โต๊ะ เราเลยเดินไปทางเธอกันพวกเรายกมือไหว้สวัสดีพี่น้ำตาลและเพื่อนๆเธอที่นั่งร่วมโต๊ะอยู่
"นั่งกับพวกพี่สิ"
"ขอบคุณครับ"
เมื่อเธอชวนผมก็ไม่ปฏิเสธพี่แกน่ารักดีผมเคยชมเธอแล้วตั้งแต่วันแรกที่เจอ
พวกผมวางของที่โต๊ะแล้วเดินไปหาซื้อข้าวกันมาที่ใหม่ก็ต้องหาอะไรน่ากินๆหน่อย ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าร้านไหนอร่อยสุดท้ายก็จบที่ร้านขนมจีน คิดถึงเหมือนกันไม่ได้กินนาน โรงอาหารวิศวะก็ไม่มีด้วย งานนี้เลยต้องจัด
"เอาแกงเขียวหวานเปล่าๆหนึ่งครับ แล้วก็ข้าวหนึ่งจาน"
แม่ค้าก็ตอบกลับว่ารอแป๊บนึงนะจ้ะ สักพักก็มาแบบร้อนๆเลย โอ้ยยยย ละลายเลยแบ่งปันเอ้ย ผมถือถาดเดินไปที่โต๊ะผ่านสายตามากมายที่เหมือนมองมาทางผมแน่ๆรู้สึกได้ตั้งแต่เดินไปหาซื้ออะไรแล้ว
"น้องแบ่งปันนี่สวยหล่อดีเนอะ"
ผมกำลังจะตักขนมจีนเข้าปากแต่ต้องวางช้อนลงและยิ้มรับ
"ไม่น่าละผู้ชายถึงมารุมชอบกัน ขนาดผู้ชายอย่างธันวายังหลงผิดไปด้วย"
"เอ้า!..."
เจนมันกำลังจะขึ้นแทนแต่ผมเอาแขนไปรั้งไว้และขยิบตาเตือนให้นั่งลงเดี๋ยวผมจัดการเอง
ผมไม่น่ามองเธอผิดไปเลย พูดออกมาแบบนี้คงไม่คิดดีกับผมอยู่แล้วมันจงใจหาเรื่องกันชัดๆ แล้วประเด็นคือผมหิวอยู่ แต่ยังกินไม่ได้ต้องข่มใจนิ่งไว้ก่อนไม่ลุกขึ้นไปตบก็ดีแล้ว
"เขาคงเบื่อผู้หญิงมั้งครับ ไม่ใช่ผู้หญิงทำธรรมดานะแต่เป็นผู้หญิงจำพวก...."
ผมว่าและยิ้มเบ้ปากมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าให้รู้ว่าหวายถึงแบบเธอก่อนจะพูดต่อ
"ที่ไล่ตามผู้ชาย แต่เขาไม่เอาไรเงี่ย คือที่ตามๆเขาไปวันๆจะรู้รึเปล่าว่ามันน่ารำคาญแค่ไหน เคย..."
"ไอ้...."
สันดานจริงคงเริ่มโผล่ เธอกัดฟันกรอดกรามรัดเข้ารูปดูได้ชัดว่าโมโห แต่ผมยกมือห้ามให้เธอพูดต่อ
"ผมยังพูดไม่จบอย่าสอด มันเสียมารยาท เคยถามเขารึเปล่าว่าต้องการมั้ย? แต่ผู้หญิงแบบนั้นคงเป็นได้แค่ที่ระบายความคัน ใครที่ไหนเขาจะเอาคนที่'ร่าน'ตามผู้ชายไปทุกทีว่ามั้ยครับพี่น้ำตาล"
"อย่าพูดดีไปหน่อยเลย ผู้ชายมันจะไปดีกว่าผู้หญิงได้ยังไง ธันเขาแค่หลงผิดกับสิ่งมืดหมองแบบแก คิดว่าเขาจะจริงจังกับแกหรอ?"
"จริงจังหรือไม่ผมไม่ทราบ มันไม่ได้สำคัญอะไรกับชีวิตผมอยู่แล้ว อีกอย่างผมมีแฟนแล้ว มีเป็นตัวเป็นตน ไม่จำเป็นต้องระริกระรี้คิดถึงผู้ชายคนอื่นหรือวิ่งตามเขาเป็นหมา"
"มั่นใจในตัวเองดีนะฉันชอบมากเลยรู้มั้ย? คนแบบแกมันจะอยู่ได้สักกี่น้ำ ผู้ชายสมัยนี่ก็แค่อยากรู้อยากลองเป็นธรรมดาพอได้ลองเขาก็เคลี่ยทิ้ง แล้วกลับหาของจริง"
"เหมือนที่พี่โดนเคลี่ยหรอครับ? แต่อย่าทำเป็นหวังดีกับคนอื่นเลยถ้าจิตใจสปรกต่ำตมอยู่แบบนี้ และก็ผมไม่เคยไปถ่างรูให้ใครเหมือนพี่นะ ซึ่งให้ดูจากสภาพพี่คงถ่างมาเยอะพอสมควร"
"อีเกย์! อีตุ๊ด! อีผิดเพศ! แกกล้าดียังไงมาด่าฉัน!"
เสียงเธอเริ่มดังขึ้นจากที่ดังอยู่แล้วตอนนี้กลายเป็นดังกว่าเดิม ทำให้ผู้คนหันมามองที่โต๊ะเราโต๊ะเดียว ก่อนเธอจะหันไปบอกรอบๆว่าไม่มีอะไรค่ะแค่ซ้อมบทที่จะไปแคสติ้งละคร ทำให้ทุกคนกลับไปสถานะการณ์ปกติ
"น้ำตาล...ธันมาแล้วแก"
เพื่อนมันกระซิบข้างหูแต่ผมได้ยินนิดๆ เธอแค่นยิ้มมองไปรอบๆเมื่อคนไม่ให้ความสนใจเธอก็ยื่นมือมาหยิบแก้วน้ำของผมสาดเข้าที่หน้าตัวเองจนเปียกโชกไปหมด แล้วรีบวางแก้วผมลงที่เดิม
"อร้ายยย!!! แบ่งปัน! ทำไมทำกับพี่แบบนี้หล่ะ! พี่แค่บอกเราดีๆเองนะ!"
ความตอแหลของเธอส่งไปทั่วถึงโรงอาหารทำให้ทุกคนหันมามองเป็นตาเดียวอีกรอบ ธันและพวกพี่จอมก็รีบวิ่งเข้ามากันหน้าตื่น
"ตอแหล! เพื่อนหนูไปสาดตอนไหนคะ!"
"ผมว่าพี่นี่สตอตัวแม่เลยนะครับ"
"ชะนีด้วยกันยังอาย แหลได้ใจ"
ดิสนี่ เนส เจน ยื่นขึ้นมาชี้หน้าพี่น้ำตาลแล้ววด่ากันแทนผม ไม่พอมันยังจะด่าต่อแต่ผมห้ามไว้อีก
"เกิดอะไรขึ้น!"
"ธันคะ ดูน้องแบ่งปันสิคะ ตาลแค่บอกน้องดีๆเองว่าเลิกยุ่งกับธันได้มั้ย ตาลขอเถอะตาลรักธันมาก แต่...ฮึก ดูสิคะ ดูสิ่งที่แบ่งปันทำกับตาล"
"อี....!!!"
ผมส่งสายตาพลางสายหัวห้ามพวกมันอีกครั้ง ผมว่าจะจัดการเองก็คือจัดการเอง
"ผมว่าปันไม่ใช่คนแบบนั้น"
"ธันจะรู้จักเขาดีได้ไงคะ ต่อหน้าเราตาลก็คิดว่าเด็กใสๆน่ารักๆแต่ดูสิ....ฮึก"
ผมรู้สึกดีนะที่มันยังเชื่อใจผมบ้าง อย่างน้อยก็ทำให้คิดว่ามันยังไม่ลืมที่เราเคยเป็นเพื่อนกันมา และไม่เสียเปล่าที่ยังเชื่อเพื่อนคนนั้นของมันในตอนนั้น
....แต่มันไม่จบแค่นี้หรอกเพราะผมไม่ใช่เพื่อนคนนั้นของมัน!
"เมื่อกี้ผมไม่ได้ทำพี่นะครับ เพราะถ้าผมทำก็จะยอมรับสิ่งที่ตัวเองทำเสมอ"
ผมแค่นยิ้มมองเธอไม่สนใจไอ้ธันวาที่ยืนอยู่ข้างๆ ผมบอกทุกคนที่อยู่ใกล้ๆเธอให้หลบเพราะผมอยากเคลียร์ให้จบๆ ซึ่งพี่จอมก็ลากธันมันออกไป ผมหลุบตาลงมองชามแกงเขียวหวานสุดอร่อยที่ผมซื้อมาแต่ต้องไม่ได้กินเพราะอีดอกนั้น!!! ความหิวผมต้องกลืนลงท้องไปเพราะมัน จะให้แยกย้ายกันแบบสวยๆคงไม่ใช่ หึ!
ผมยกชามแกงเขียวหวานที่ยังอุ่นๆอยู่สาดเข้าไปที่หน้าเธอเต็มๆแบบไม่มีใครตั้งตัวทันเพราะระยะเวลามันเร็วมาก
"มากเกินไปรึเปล่าปัน!"
"อร้ายยยยย! หน้าฉันๆ! ช่วยด้วย อร้ายย แสบ! ฮือๆธันช่วยตาลด้วย โอ้ยยยยย!"
ไอ้ธันวามันตะคอกใส่หน้าผมแล้วรีบวิ่งเข้าไปประครองเธอที่ร้องโอดครวญอยู่ ทุกคนในโรงอาหารถึงกับกรี๊ดแทนมัน อีเพื่อนมันก็จะเข้ามาแต่เพื่อนผมยื่นชี้หน้าเรียงตัวเลยไม่กล้า นี่ครั้งที่สองแล้วที่มันมองผมด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ และมันก็พยุงเธอให้ลุกกำลังจะก้าวขาแต่ผมห้ามไว้ก่อน
"เดี๋ยว! นี่แหละคือผมสาด ผมยอบรับ น้ำเปล่าจะไปสาดทำไมให้เสียเวลา หึๆ แล้วอย่ามาเหยียดเพศแบบนี้ เรียนนิเทศอยากเป็นดาราแต่ถ้ายังทำตัวต่ำความคิดทุเรศไม่เปิดกว้างแบบนี้ หยุดเถอะ...เพราะคงไปไม่รอด"
อีน้ำตาลมันคงอยากจะด่ามาแต่ด่าไม่ได้เพราะแสบตาแสบหน้าอยู่ทำได้แค่โอดครวญไป
จากนั้นก็เดินหันหลังเชิ่ดใส่กลับ ถ้ามีผมนี่จะสะบัดตบหน้าหนึ่งที ความหิวหายไปกับความสะใจหมดปีก
ผมบอกแล้วว่าผมไม่ทำใครก่อนไม่ว่าจะมองผมด้วยสายตาแบบไหน หรือด่าในเม้นต์เก่งในคีย์บอร์ดผมไม่ว่า แค่อย่ามาตอแหลหาเรื่องกับผมต่อหน้าก็พอ เพราะผมไม่เอาไว้แน่ ครั้งนี้ผมรู้ว่าจะเกิดเรื่องต่อๆมาแน่นอนเพราะอีน้ำตาลมันมีเส้นสายใหญ่ แต่ใช่ว่ามันจะมีคนเดียว พ่อผมก็มีเหมือนกัน
ผมเคยคิดว่าจะไม่ให้พ่อต้องมาเดือนร้อน ไม่
อยากให้เขาไม่สะบายใจ ตอนเรียนอยู่โรงเรียนนรกนั้นที่โดนแกล้งผมเลยเลือกที่จะไม่บอก ซึ่งผมไม่บอกสาเหตุมาตลอดว่าทำไมถึงออก ท่านก็ไม่อยากเซ้าซี้เลยลืมๆไป แต่ถ้าครั้งนี้มันจะเกิดอะไรขึ้นผมว่าพ่อไม่อยู่เฉยแน่ถ้าผมเอ่ยปากบอก
*TBCมีแต่คนเชียร์ต้าร์กันไม่มีใครชอบธันวาเลยหยอออ? อย่าว่าแต่ทุกคนเลยเค้าเขียนยังไม่ชอบเลย งือออออ ฮ่าๆตอนมันจะเริ่มเดือดขึ้นเรื่อยๆนะ เป็นกำลังใจให้แบ่งปันด้วยนะคะ
ไม่รู้จะมีใครมาอ่านรึเปล่าเพราะวันนี้ไหว้กัน ให้อ่านอยู่ส่งซิกๆให้เค้าด้วยน้า สวัสดีวันตรุษจีนร่วงหน้านะคะทุกคน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
