ตอนที่2-ขอตัวนะครับพี่รหัส-
'มึงว่ากูหล่อป่ะ'
'...'
'เอ้ากูถาม'
'กะ...ก็'
'มึงจะกระตุกกระตักทำไมปัน'
'เออ'
'...?'
'เออออ หล่อ พอใจมั้ยว่ะ'
'ดีมากกกกก' ลากเสียงพลางหยิกแก้มไปด้วย
'(ทำหน้างงบวกเขิน)
'มึงดีใจมั้ยมีเพื่อนหล่อ'
'อืม'
'อืม?'
'เออ ดีใจมาก ดีใจที่สุดที่มีมึงเป็นเพื่อน ชอบให้กูตอบยาวๆอยู่เรื่อย'
'ก็อยากได้ยิน แล้ว...แค่เพื่อนหรอว่ะ'
'ก็...เพื่อนสนิทไง^^'
'แค่นั้น' พรึมพรำคนเดียว
'...'
'กลับบ้านกันเถอะ หึหึ'
วันนี้คณะเรามีการจับพี่รหัสที่จะมาคอยดูแลเรา แต่จะจับกันแบบไปคงต้องรอลุ้นอีกที
เมื่อคืนเรียกได้ว่าเมาหนักกันแทบทั้งกลุ่ม แต่จะเหลือผมที่ดื่มไม่เลยต้องพยุงช้างน้ำและคอยคุมเพื่อนๆขึ้นห้อง
"มึงว่ากูจะได้พี่ธันวาป่ะวะะะ"
เสียงลุ้นตื่นเต้นของอีช้างดิสนี่ที่ลากยาวพอๆกับทางด่วน
"มึงคงไม่ได้ว่ะ เพราะเขาเป็นของกู"
ของกูบ้ายมึงสิไอ้เนส!
"ไม่ต้องเถียงกันเพราะกูต้องได้เขา"
เจนชะนีเผือก ที่เห็นความสาระแนมั่นหน้ามั่นโหนกมาแต่ไกล
ไม่รู้มันจะอยากได้ไอ้ธันวาเป็นพี่รหัสนักหนา ก็แค่...
ธันวาที่ได้ชื่อว่าเดือนมหา'ลัยปีสอง
ธันวาที่ได้ชื่อว่าหล่อลำดับต้นๆของมหา'ลัย
ธันวาที่บ้านรวยมหาศาล
ธันวาที่เก่งทุกด้านไม่ว่าจะเป็นกีฬาก็เริ่ด ดนตรีก็ดี เรียนก็เยี่ยมยอม
เออ! พวกมึงอยากได้มันก็ถูกละ หล่อ รวย เก่ง คบรสขนาดนี้ใครๆก็ต้องอยากได้
ขนาดตอนมอสี่มันไม่หล่อขนาดนี่ผมยังชอบเลย แล้วนี่มันโตมาแพร่รังศีความหล่อไปให้ทั่วมหา'ลัย แถมเป็นที่หนึ่งของคณะวิศวะ ใครบ้างจะไม่หมายตา
"แล้วมึงอ่ะอีปัน อยากได้ป่ะ หรือว่าอยากได้..."
"พี่จอมมมมมมมม ฮ่าาๆ"
อีช้างดิสนี่เปิดประเด่นแล้วพวกมันก็มารวมฝูงกันตอนชื่อพี่จอม และทำหน้ายียวนกวนตีนใส่ผมกัน
"ควายยยย ใครก็ได้วะ หึหึ"
ผมด่าพวกมันที่หน้ายียวนตีนมากตอนนี้ ก็จะตอบหัวเราะในลำคอ
จะว่าไปพี่จอมก็เป็นที่รู้จักกันใครทั่วถึงจะไม่เท่าธันวาเดือนมหา'ลัยก็เถอะ แต่เขาก็ได้ชื่อว่าหล่อระดับรองเดือนเลยที่เดียว หล่อ สูง ร่างหนา ซิกแพคบึกๆ รวย เก่งหลายด้าน
"แรด"
"ร่าน"
"เงียบ"
พวกมันจี๊ปากด่าผมกันเรียงตัว ซึ่งเป็นคำประจำที่มันชอบด่ากัน
"นี่เพื่อนเองๆ"
ผมพูดขำๆแล้วมาปล่อยหัวเราะใส่กัน อยู่กับพวกมันไม่มีเบื่อสักวัน ยิ้มได้ หัวเาะได้ทั้งวี่ทั้งวัน
ได้เวลาพักขึ้นไปเรียนวิชาแรกที่เขาเรียกกันว่าโหดที่สุด เพราะนอกจากวิชาจะโหดสุดของวิศวะฯแล้วยังจะอาจารย์ที่สอนอีก ที่เขาลือให้แซ็ดว่าได้Fแทบทุกคน ใครที่ผ่านได้คงบนมาหลายวัด แต่ก็ใช่ว่าจะได้ผลทุกคน ฮ่าๆ เพราะบางคนบนไปทั่วประเทศยังไม่ผ่าน เพราะของแบบนี้มันอยู่ที่สมองกัน ซึ่งพวกเรา...
มีทุกคน!!!! คริคริ
พวกเรารีบวิ่งขึ้นไปเรียนรู้รับวิชาจากอาจารย์อย่างว่องไว ใช้สมองที่มีทั้งหมดทุ่มให้กับการศึกษาเนื้อหาให้ได้มากที่สุด
เห้ยยยยย ยากได้ใจจริงๆ
เรียนเสร็จก็ได้เวลาหาอะไรเข้าท้องในมื้อเที่ยงกันแล้ว พวกเราเดินไปที่โรงอาหารคณะโดยไม่รีบอะไร และหวังว่าวันนี้จะได้กินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย คงไม่มีมารมาทำลายความสุขอันมีค่านี้ไป
จับจองที่นั่งกันเสร็จก็แยกย้ายกันไปหาข้าวปลาตามใจปากกัน แต่อีช้างมันขอมาเดินดูกับผม เพราะไม่อยากไปคนเดียว
คงกลัวผู้ชายฉุด
"มึงอันนี้ก็ดี นี่ก็เริ่ด นู้นก็ปัง นั้นก็สเปก นะ.."
อีช้างดิสนี่ที่ไม่ได้สนใจที่จะเงือกอาหารเพราะมั่วแต่ชี้นิ้ว เผยอหน้าให้ผู้ชายที่อยู่ในโรงอาหารโดยไม่อายเขา
"มึงจะชี้ทำห่าไร แล้วข้าวจะแดกมั้ย หรือจะให้กูซื้อไก่สดโยนลงน้ำให้"
"ดอกปันนน นี่เพื่อนเองๆ ดิสนี่ไง เอดอกกูไม่ใช่เหี้ย"
มันรีบปฏิเสธด่าผม เมื่อผมแกล้งพูดจะเอาไก่สดให้มันกิน แต่ปกติมันก็ชอบน่ะ เพราะให้ทีไรแลบลิ้นแพ๊บทุกที ฮ่าๆ
เลือกกันได้ครบทุกคนก็มานั่งประจำที่ที่จองไว้กัน แต่ยังไม่ทันได้กินก็มีกลุ่มรุ่นพี่ปีสองเดินมายืนตรงโต๊ะ
คิ้วเริ่มกระตุก
ทุบ!
"เชิญนั่งคะพี่ๆ โต๊ะน้องยินดีให้บริการ"
อีช้างดิสนี่ทุบโต๊ะเสียงดังขมวดคิ้ว ก่อนจะคลี่ยิ้มพูดเช้อเชิญให้กลุ่มธันวานั่งที่โต๊ะ
"พี่ขอนั่งด้วยนะครับ"
พี่จอมพูดยิ้มพรางส่งสายตาไปที่วางข้างๆผมแต่มันน้อยไป ผมเลยพยักหน้าขยับให้พี่จอมพอนั่งได้
ผมปลายตาไปมองธันวาที่ขมวดคิ้วผูกเป็นปมและดูเหมือนจะกัดฟันอยู่ด้วย
เป็นไรของมันหน้าบึ้งตลอดเวลา
"ลำไยร้อยเม็ด ไม่ต้องกลัวน้อยหน้านะคะพี่ธันวา เดี๋ยวดิสนี่คนนี่จะพลีกายให้พี่เองค่ะ"
อีช้างที่พูดยิ้มรื่นเริงแถมเกาะแกะแขนธันวาจนมันดูเกร็งๆ ฮ่าๆ
"แล้วนี่เรียนเป็นไงบ้าง"
"ก็ดีครับ แต่ก็มีไม่เข้าใจบ้าง"
"ไม่เข้าใจตรงไหนถามพี่ได้เลยนะ พี่เต็มใจ"
"งั้นเดี๋ยวอันไหนงงมากๆรบกวนพี่จอมด้วยนะครับ"
ผมคุยกับพี่จอมอยู่สักพัก เขาดูเป็นคนเฟรนลี่ดีเนอะ ใจดีอีกต่างหาก
วันนี้ธัวาดูแปลก ไม่พูดไม่จาอะไรเอาแต่เขี่ยข้าวไปมา ข้าวแทบไม่แหว่งจากจาน กินไปแค่ไม่กี่คำ ก็ไม่ยอมเอาเข้าปากสักที
กินกันอิ่มท้องก็มานั่งรอรุ่นพี่ปีสองที่ลานเกียร์คณะวิศวะฯ เพื่อทำกิจกรรมรับน้อง ซึ่งวันนี้จะมีการจับพี่รหัสประจำตัวแต่ละคน
ถ้าได้ธันวาจะเป็นยังไง
แต่ถ้าได้พี่จอมก็ไม่เลว เพราะพี่แกดูแลคนอื่นดีมาก ใครได้ไปคงโชคดีตาย
รอไม่นานรุ่นพี่ปีสองก็เดินกันมาเป็นแถวอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย
"กรี๊ดดดดดดด กูจะได้ใครวะะ"
เสียงอีช้างดิสนี่ที่กรี๊ดร้องตั้งแต่ปากซอยยันท้ายซอบ แถมยังทำท่าทางระริกระรี้
"นอกจากพี่ธันวา พี่จอม ก็มีพี่โรมที่น่าแดกเว่ออออ"
เจนพูดมองไปทางพี่โรมหนุ่มหล่อ ผิวเข้ม สูง มีเครา ที่ดูดีพอๆกัน
"มึงหยุดไปเลยเจน พี่โรมกูจะเอา"
"เอาไรมึงหน้าด้าน"
"เอาทำผัวเนี่ยแหละ กูว่าตู้เย็นกูพังแน่เลยมึงงงง"
"อีเนสอีเกย์ไร้ยางอาย พี่เขาได้ยินขึ้นมากูจะขำให้"
เจนเตือนเนสที่มันเผลอพูดออกมาซะดังลั่น ทำเอาคนอื่นจะได้ยินไปด้วย หรือมันอาจจะตั้งใจให้เขาได้ยิน
พวกเราปีหนึ่งนั่งกันเป็นระเบียบและปิดปากเงียบสนิท ตามที่รุ่นพี่สั่ง
"เราจะสุ่มแจกกันนะครับ ไม่มีใครรู้ทั้งนั้นว่าใครได้ใคร"
ธันวาตะโกนบอก แล้วเริ่มให้รุ่นพี่แจกโน๊ตข้อความที่รุ่นพี่เขียนให้
"เอาละครับน้องๆ ผมได้แจกใบปริศนาที่พี่รหัสคุณเขียนไว้ครบทุกคนแล้ว จากนี้ก็เหลือแต่พวกคุณ ที่ต้องเอาไปหาให้เจอว่าใครเป็นพี่รหัสคุณ ถ้าใครเจอเป็นคนสุดท้ายคุณจะถูกเราลงโทษ! เริ่มหาได้!"
ผมละสายตาและหูออกจากธันวาที่ตะโกนสั่งดังลั่นไปหมด มาดูที่กระดาษที่พี่ๆเขาแจกมาให้โดยมีข้อความเขียนอยู่ถึงความเป็นตัวของพี่รหัส
ผมค่อยๆคลี่กระดาษออก...
- หน้าปลวก ดำ เตี้ย ฟันเหยิน ผมหยิกหยอย คิ้วต่ำ หัวเถิก จมูกบาน ดั้งแหมบ หูกาง ปากห้อย แขนบิด ขาเบี้ยว ปากหมา ใจดำ กีฬาอ่อน ด้อยดนตรี การเรียนสถุน ฐานะยากจนหมดอันจะกิน แต่!!! หำใหญ่ ไข่โต ขอบคุณครับ -
สัด!!! ผมสบถด่าในใจ ถ้าจะเขียนมาได้เหี้ยขนาดนี้ อย่าเกิดมาเลยเถอะ
เขียนแบบนี้ก็ได้หรอ?
"จะรู้ได้ไงว่ะมีเกือบสองร้อยคน"
ผมละสายจากกระดาษ พรึมพรำคนเดียว
เขียนห่าไรไม่รู้กว้างมาก เพราะเท่าที่ผมกวาดสายตามองรุ่นพี่ปีสองยืนๆอยู่ตั้งแต่หัวจรดเท้ายังไม่มีใครเป็นได้ขนาดที่เขียนมา
จากนั้นก็แยกย้ายจากเพื่อนๆไล่เดินไปยังรุ่นพี่ถามเรื่อยๆ เพราะคงไม่มีใครเป็นแบบในกระดาษนี้แน่
แต่ที่แน่ๆพี่รหัสผมเป็น...ผู้ชาย
เพราะเขาเขียนว่า! หำใหญ่ ไข่โต
ฉะนั้นพี่ปีสองที่เป็นผู้หญิงตัดไปได้เลย ถ้าพี่ผู้หญิงจะเขียนได้ขนาดนี้ก็เอาเถอะนะ อย่าเป็นผู้หญิงเลยดีกว่า ฮ่าๆ
เห้ยยยย ใครว่ะเนี่ย! ผมไล่ถามคนที่คิดว่ามีส่วนเกี่ยวเนื่องในกระดาษโน๊ตบ้านี้มากที่สุด แต่พี่เขาก็บอกไม่ใช่ทั้งนั้น แถมตอกกลับมาอีกว่าพี่หล่อเหลาแบบนี้น้องกล้ามากนะที่คิดว่าเป็นพี่ ถุย! หล่อครับพี่ แต่แม่งจะรู้ได้ไงละว่าใคร เขียนกวนตีนกันชัดๆ
หมดละไอ้คนที่คิดว่าใช่ เพราะตอนนี้
เหลือ...สามคน
และไม่คิดว่ามันน่าจะใช่ทั้งสามคนนี้ เพรามันขัดแย้งกับภาพลักษณ์ภายนอกที่เขาเป็นกัน
หนึ่ง...พี่โรม
สอง...พี่จอม
และ
สาม...ธันวา
ผมถอนหายใจลึกก่อนจะเดินเข้าไปหาพี่โรมที่ยืนหัวเราะคิกคักอยู่
"อ้าววววว น้องแบ่งปันคนงาม"
ขอบคุณมากครับพี่โรมที่ชมกัน แต่มันใช่เวลามั้ย!? เดินจนเมื่อยหมดละยังจะมาเล่นอีก
"ไหนส่งกระดาษมาดูสิครับ"
พี่โรมพูดยิ้มๆ ผมรีบส่งกระดาษให้พี่เขาอย่างรวดเร็ว จะมองอะไรนานว่ะ ตอบมาสักทีถ้าไม่ใช่จะได้ไปหาต่อ
"ยังไงพี่ ใช่มั้ย"
"เสียใจด้วย คุณไม่ใช่เดอะเฟส เอ้ย น้องรหัสผม"
"ขอบคุณสำหรับสาระที่พี่มอบให้นะครับ"
ผมเบะปากยกมือไหว้พี่โรมเล่น จนเขาหลุดหัวเราะ ไม่รู้จะฮาอะไรนัก คนยิ่งเหนื่อยๆ ร้อนก็ร้อน
เป้าหมายต่อไปพี่จอม ผมเดินตรงดึงไปยืนตรงหน้าพี่เขา เขามองผมยิ้มๆ ถ้าได้พี่จอมจะดีมาก จะได้ไม่ต้องไปหาคนสุดท้ายที่ผมไม่ค่อยอยากไปเท่าไหร่
"ขอกระดาษด้วยครับ"
พี่แกพูดพร้อมยื่นมือมารอรับกระดาษ ผมรีบยื่นไปให้เขาอย่างเร็ว เขาอ่านยิ้มๆและหัวเราะในพี่สุด อะไรครับพี่จอม!? มั่วแต่เล่นกันอยู่นั้น
"ใช่มั้ยพี่ ปันเหนื่อยแล้วเนี่ย"
"อยากใช่เหมือนกัน แต่...มันไม่ใช่พี่นี่สิ เสียดายเลย ถ้าได้เป็นพี่รหัสจะได้จีบแบ่งปันง่ายขึ้น หึหึ"
เอาเข้าไปพี่จอม ยังมีอารมณ์มาหยอด ขอนิดๆหน่อยก็เอาเนอะ
เห้ยยย คนอื่นเขาได้กันหมดแล้ว ผมยังไม่ได้สักที ผมเดินออกมาจากพี่จอม ตรงไปที่เป้าหมายสุดท้าย
ธันวา
มึงเขียนอะไรเนี่ย!
ผมเดินมาหยุดเท้ายืนอยู่ตรงหน้ามัน ตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกอากาศร้อนแปลกๆ หน้าที่เพิ่งจะเย็นๆกลับร้อนเห่อแดงอ่อน
เอาว่ะ!!
ผมยื่นกระดาษโน๊ตส่งให้มัน เราสบตากันสักพัก ก่อนผมจะเอ่ยถามขึ้น
"ใช่...'พี่'ธันว่ารึเปล่าครับ"
ผมเน้นย้ำคำว่าพี่อย่างหนักแน่น ทำให้มันเงยหน้าปลายตามอง ยื่นกระดาษผม
"ใช่ กูเอง"
"โอเคครับ ผมรู้แล้วว่าพี่รหัสคือพี่ธันวา งั้นผมก็ไปได้แล้วใช่มั้ย"
ผมหันหลังกำลังจะก้าวเท้าเดิน ทว่ามีมือหนาที่จับรั้งแขนเอาไว้ ผมหันไปสบสายตากับมัน
"มีอะไรรึเปล่าครับ"
"มึงเลิกทำเป็นห่างเหินกูสักทีได้ป่ะปัน"
"พี่พูดเรื่องอะไรอะครับ ผม..."
"มึงอย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่อง กูแค่อยากให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม กูขอโทษปัน"
"ผมว่าเราคงคุยกันไม่รู้เรื่อง"
"อย่าทำแบบนี้ได้มั้ยปัน!"
อย่าทำแบบนี้? ผมทำอะไร ผมยังไม่ได้ทำอะไรเขาเลยด้วยซ้ำ ผมมองไปรอบๆว่ามีคนรึเปล่า พอแน่ใจว่าไม่มีก็เลยหันมาพูดกับคนตรงหน้า
"แบบนี้หรอ!? ทีผมทำแบบนี้พี่ธันวาอึดอัด แล้วที่พี่ธันวาละครับ ทำกับผมมากกว่านี้อีกด้วยซ้ำ พี่ยังไม่สนใจเลยสักนิด ไม่พูดไม่คุย อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี่เลย ขนาดหน้าผมเนี่ยยังไม่มองเลย"
"มึงเลิกแทนตัวเองว่าผม แล้วเรียกกูว่าพี่ได้มั้ยปัน กูขอโทษสำหรับที่ผ่านมา ที่กูทำแบบนั้นกูก็มีเหตุผลของกู"
"เหตุผล? เอาเป็นว่ามันจะด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ คนๆนั้นก็ได้หายไปจากชีวิตผมแล้ว นับตั้งแต่เขาเมินผมในวันที่ผมกำลังต้องการความช่วยเหลือมากที่สุดแล้วแหละครับ"
"..."
"ขอตัวนะครับ
#พี่รหัส"
พูดจบผมก็หันหลังแล้วเดินไป ถ้ามันได้เห็นสีหน้าผมตอนนี้ เป็นความรู้สึกที่มันจี๊ดๆที่หัวใจเหมือนมีไฟช็อต
หายหรอ? มันไม่เคยหายไปจากชีวิตผมเลยต่างหาก มันยังวนเวียนอยู่ในสมอง และหัวใจผมที่ถามหาแต่มัน ผมคิดถึงมันทุกวันทุกเวลา
กว่าผมจะผ่านจุดนั้นมาได้ มันทรมานแค่ไหน กว่าจะเข้มแข็งได้ขนาดนี้ต้องผ่านอะไรมาบ้างและผมก็ไม่อยากกลับไปโคจรใช้ชีวิตแบบเดิม
ถ้ากับไปเป็นเพื่อนกันอีก ผมกลัวห้ามใจไม่ให้รักมันไม่ได้ เพราะงั้นเป็นแบบนี้ดีที่สุด
---------------------------------------------------
Talk : พี่ธันวาเจอแบบนี้เข้าไปจะรูสึกยังไง แต่ที่แน่ๆเป็นแบ่งปันที่เจ็บกว่า เจ็บที่ยังรู้สึกกับธันวาไม่น้อยลงเลยและมันทำให้เขาไม่สามารถกลับไปเป็นเพื่อนธันวาได้ เพราะมันคงไม่เหมือนเดิม
ติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
