ตอนที่ 9 ย่าครับ(ว่าที่)สามีผมมีชู้?(1)
หลังจากวันนั้นที่คุณย่าของไอ้พี่แอร์ลั่นวาจาออกมาว่าผมกับไอ้พี่แอร์ต้องหมั้นกันในเดือนหน้าและแต่งงานกันหลังผมเรียนจบไอ้แต่งงานเนี่ยไม่เท่าไหร่หรอกกว่าผมจะเรียนจบก็อีก3ปีกว่าๆโน้นแหน่ะก็ผมเพิ่งเรียนปีหนึ่งได้ยังไม่ถึง4เดือนเลยอีกอย่างนะคนอย่างไอ้พี่แอร์อะหรอจะยอมมาแต่งงานกับผมที่เป็นผู้ชายด้วยกันมีอะไรๆเหมือนๆกันพี่แอร์ก็ต้องเลือกเอาผู้หญิงนมตู้มๆสะโพกเท่ากระด้งนั้นแหละมาเป็นเมียไม่มีทางเป็นผมแน่นอน!!!
แต่ที่ทำให้ผมหนักใจที่สุดในตอนนี้ก็คืองานหมั้นที่เกิดขึ้นในเดือนหน้าต่างหากละต้องหาเรื่องมาทำให้คุณย่าเปลี่ยนใจให้ได้รวมทั้งคุณพ่อคุณแม่ของผมกับไอ้พี่แอร์เปลี่ยนใจด้วย ผมไม่อยากมีผัวกวนตีนหน้าตายแบบนั้นมีดีแค่หล่อ รวย เรียนเก่งก็แค่นั้นเองไม่เห็นจะน่าเอามาทำพันธุ์เลยเถอะ
"หนูลมเป็นอะไรลูกทำหน้านิ่วคิ้วขมวดขนาดนั้นปวดท้องหรือจ๊ะ?"
คุณย่าพี่แอร์หันมาถามผมด้วยความเป็นห่วงทำให้ทั้งคุณแม่ของผมและของไอ้พี่แอร์หันมามองกันเป็นตาเดียว
"เปล่าหรอกครับแค่คิดอะไรนิดหน่อยเท่านั้นเอง"
ผมตอบทั้งสามคนออกไปพร้อมส่งรอยยิ้มแหยๆส่งไปให้คุณแม่ที่มองมาที่ผมอย่างจับผิด
"ถ้างั้นก็ไปกันต่อได้แล้วละค่ะ"
คุณแม่ของไอ้พี่ลมว่าก่อนจะเดินจูงมือคุณย่าและคุณย่าก็จับมือคุณแม่ผมไปด้วย(พอจพนึกภาพออกกันไหมครับ?)โดยมีผมเดินถือของเดินตามหลังไป ทั้งเหนื่อยทั้งหนักพวกคุณผู้หญิงทั้งสามจะเหมาหมดห้างเลยหรือไงกัน
"คุณแม่คะ นี่เราก็ซื้อของครบแล้วนะคะไปหาอะไรทานก่อนกลับเถอะค่ะ"
คุณแม่ผมพูดกับคุณย่า
"นั้นสิคะ ดูเหมือนหนูลมของคุณแม่ก็เหนื่อยแล้วเหมือนกัน"
ใช่ครับมี๊ ผมเหนื่อยจนเป็นหมาหอบแดดแล้วครับ
(เดี๋ยวนี้ผมเรียกแม่ไอ้พี่แอร์ว่ามี๊แทนแม่ครับกันสับสนกับแม่ของผม)
"อืม งั้นไปร้านอาหารของเพื่อนย่าก็แล้วกันนะหนูลม"
"ครับย่า ผมยังไงก็ได้ครับ"
ตอนนี้ผมจะตายแล้วครับหิ้วของให้คุณนายทั้งสามที่มาช็อปปิ้งกันที่ห้างชื่อดังแห่งหนึ่งเพราะวันนี้เป็นวันหยุด
โดยมีคุณแม่ที่ขึ้นไปปลุกผมตั้งแต่เช้าเร่งให้กินข้าวเพื่อมาเป็นคนขับรถกับคนถือของให้เท่านั้นเอง
"น่ารักจริงๆหลานสะใภ้ย่า"
ยังครับย่ายัง และไม่มีวันเป็นด้วยเหอๆ
"ใช่ไหมค่ะคุณแม่ ลูกของฟ้าเป็นศรีภรรยาที่แข็งแกร่งอึดทนทานมากใช่ไหมค่ะ"
"แหม่ คนที่อยู่กับลูกชายนินได้สูสีก็คงมีแต่ตาลมนี่ละค่ะ"
เอาที่แม่ๆทั้งหลายสบายใจเลยครับคำพูดยกย่องนี่ของแม่ผมเองครับส่วนประโยคต่อมาเป็นของมี๊ครับ
"มันเวรกรรมอะไรของกูเนี่ย"
"บ่นอะไรตาลม"
"เปล่าครับแม่ แม่รีบเดินให้ทันคุณย่ากับมี๊เถอะนู้นเดินไปนู้นแล้ว"
"มี๊?"
"ก็จะให้เรียกแม่ทั้งสองคนก็แปลกๆเลยเรียกมี๊ทำไมอ่ะ?"
"เปล่าๆ เราก็เดินเร็วๆหน่อยแล้วกัน"
"ครับ"
ผมตอบพร้อมกับหิ้วของพะรุงพะรังเดินตามหลังทั้งสามคนไป ผมต้องทำอะไรสักอย่างแล้วถึงจะกลายเป็นคนใช้(?)ของพวกคุณแม่แต่หัวผมนี่คิดแต่จะหาวิธีที่จะทำให้งานหมั้นที่จะเกิดขึ้นในเดือนหน้าถูกยกเลิกไปไห้ได้
"เร็วๆสิตาลมแม่ละร้อนๆ เอาของมาเก็บท้ายรถเร็วๆเดี๋ยวไปหาอะไรกินกัน"
แม่ผมว่าก่อนจะหยิบของทั้งหมดโยนเข้าท้ายรถ แม่ครับได้ข่าวของที่ซื้อมานี่หลายตังค์นะครับอีกอย่างไม่ใช่ของแม่คนเดียว
ผมหันไปมองคุณย่ากับมี๊เพราะกลัวทั้งสองคนจะโกรธที่ไหนได้ไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย
"ไปกันเถอะครับทุกคน"
"จ้าๆ หนูลม"
"จ๊ะ"
ประโยคแรกคือของคุณย่าส่วนประโยคที่สองเป็นของคุณย่า
"เหนื่อยไหมลม?"
"ไม่ครับแม่ขึ้นรถเถอะ"
ระหว่างที่ทุกคนกำลังจะขึ้นรถก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น
"นี่คุณหยุดเดี๋ยวนี้นะ"
"ฉันบอกให้หยุดไง"
มีผู้หญิงคนหนึ่งส่งเสียงโวยวายเรียกผู้ชายคนหนึ่งที่ดูท่าทางหัวเสียไม่น้อย ทำให้ทุกคนที่อยู่ระแวกนั้นหยุดมองกันเป็นตาเดียว
"คุณจะเสียงดังทำไม"ฝ่ายชาย
"แล้วคุณกำลังจะไปไหนไม่ทราบ"ฝ่ายหญิง
"ผมจะไปไหนก็เรื่องของผมส่วนคุณกลับบ้านไปซะ โวกเวกโวยวายน่ารำคาญ"ฝ่ายชาย
"นี่คุณกล้ารำคาญฉันหรอห๊ะ!!!"
"แต่ก่อนคุณไม่เคยเป็นอย่างนี้นะ"
ฝ่ายหญิงชี้หน้าด่าฝ่ายชายแบบไม่ไว้หน้าใคร อะไรอีกละเนี่ย ละครอีกแล้วหรอคราวนี้ผมจะไม่ยุ่งเพราะผมเข็ดแล้วแต่ขอยืนดูอยู่ตรงนี้ดีกว่าทั้งแม่ มี๊ และคุณย่าก็มองดูอย่างสนใจ
"ใช่!!! ผมรำคาญคุณและแต่ก่อนคุณก็ไม่ได้เป็นแบบนี้เหมือนกันคุณคนที่ผมเคยรู้จักหายไปไหนผู้หญิงเรียบร้อยน่ารักคนนั้นหายไปไหน มีแต่ผู้หญิงที่เอาแต่โวยวายและใช้กำลังแบบนี้"
ฝ่ายชายพูดขึ้นมาอย่างเหลืออด
"ก็เพราะคุณนั้นแหละที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ เพราะคุณมีเมียน้อยและไม่ใช้ความสำคัญกับฉันนั้นแหละ เพราะคุณนั้นแหละ คุณนั้นแหละ....ฮืออออ"
ฝ่ายหญิงพูดออกมาพร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นแล้วทรุดตัวลงนั่งลงกับพื้น
"...."
ฝ่ายชายถึงกับยืนนิ่งพูดอะไรไม่ออก
"คุณนั้นแหละ...อึก...ที่เปลี่ยนไป....ฮืออออ"
"เจน เจน เป็นอะไรร้องไห้ทำไมคุณทำอะไรเจน"
อยู่ก็มีผู้ชายอีกคนหนึ่งวิ่งเข้ามาพยุงฝ่ายหญิงลุกขึ้นยืนแล้วเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง
"ว่าแต่ผมมีเมียน้อย คุณเองก็มีชู้เหมือนกันนั้นแหละ"
ฝ่ายชายว่าก่อนจะขึ้นรถแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว
"มะ...ไม่...ฉันไม่เคยทำอะไรแบบนั้น...ฮือออ....รอก่อน....ปล่อยนะปล่อย!!!"
ฝ่ายหญิงพูดก่อนจะพยายามวิ่งตามรถไปแต่ก็ถูกผู้ชายที่ช่วยพยุงขึ้นมาจับเอาไว้
น่าสงสารผู้หญิงคนนี้น่าสงสาร ดูก็รู้ว่ารักผู้ชายคนนั้นมาก เธอไม่มีทางมีชู้แน่นอน
"ตาลมๆ ไปกันเถอะ"
แม่สะกิดผม ทำให้ผมตื่นจาภวังค์
"ครับ ไปกันเถอะ"
ตอนนี้ผมและพวกคุณแม่มาถึงบ้าน(พี่แอร์)แล้วละครับ
เพราะคุณย่าบอกว่าไม่มีอารมณ์กินข้าวนอกบ้านก็ดีเหมือนกันครับ
จะว่าไปผมไม่เคยเจออะไรแบบนี้ตรงๆมาก่อนบอกตามตรงว่าถ้าผมเป็นฝ่ายที่โดนกระทำแบบนั้นบ้างคงเจ็บปวดไม่น้อย
"แย่จริงๆเลยนะคะคุณแม่ผู้ชายแบบนั้นหน่ะ"
"ช่ายๆ แม่เกลียดที่สุดก็คือคนเจ้าชู้กับคนโกหกนี่แหละ
ถึงจะเคยเจ้าชู้ขนาดไหนแม่ไม่ว่า แต่พอแต่งงานมีครอบครัว มีแฟนเป็นตัวเป็นตนหรือมีคู่หมั้นคู่หมายแล้วก็ต้องรกเดียวใจเดียวและซื่่อสัตย์ต่อกันและกัน สำคัญที่สุด"
ผมเองก็เห็นด้วยกับสิ่งที่คุณย่าพูดต่อให้เคยเจ้าชู้ยังไงเมื่อมีพันธะใดๆก็ตามไม่ควรที่จะนอกใจและที่สำคัญที่สุดคือการนอกนายเพราะถ้าเป็นผมผมก็รับไม่ได้เหมือนกัน
เดี๋ยวนะ นอกใจ นอกกาย มีชู้ใช่แล้วลมเอ๋ย ถ้าหากไอ้พี่แอร์มีแฟนเป็นตัวเป็นตนก็เท่ากับว่าพี่แอร์มีชู้ เอ๊ะ? ใช้คำนี้ได้รึเปล่า คงได้แหละ
แล้วผมจับได้พร้อมหลักฐานแล้วเอาไปบอกคุณย่าว่าพี่มันมีคนรักอยู่แล้วละก็คุณย่าต้องยกเลิกงานหมั้นแน่ๆ
แล้วทีนี่ผมก็จะมีอิสระไปหาสาวๆสวยๆมากกกอดให้สมใจเพราะตั้งแต่รู้ว่าจะต้องหมั้นกับไอ้พี่แอร์ผมก็ไม่เคยออกไปกับใครเลย ก็อย่างว่าผมถือเรื่องผัวเดียวเมียเดียวอ่ะนะ(?)
"หนูลมๆ"
"ครับๆมี๊"
"มี๊หรอ?"
"คือผมกลัวเรียกสับสนกับคุณแม่อ่ะครับ เอ่อ...ขอเรียกมี๊ได้ไหมครับ?"
"ได้อยู่แล้ว"
มี๊ว่าพร้อมส่งรอยยิ้มพิมพ์ใจให้กับผม
"ว่าแต่มี๊เรียกผมทำไมหรอครับ?"
"ก็มี๊เห็นเราทำหน้าแปลกเลยจะถามว่าเป็นอะไร อีกอย่างแม่เรากับคุณย่ารอกินข้าวนะไปกันเถอะ"
"อ่อครับๆ ไปกันเถอะครับ"
ผมตอบก่อนจะเดินออกจากห้องนั่งเล่นเดินไปตามหลังคุณมี๊ไปห้องอาหาร
เสร็จแน่งานนี้ไอ้พี่แอร์เสร็จแน่ไม่รอดแน่ๆ แต่ไอ้ลมนี้เอ๋ยมีแต่ได้กับได้ สาวๆจ๋ารอพี่ลมอีกเดี๋ยวนะ
ผมเดินคิดไปเรื่อยระหว่างทางไปห้องอาหาร
ปั้ก!!!!!
"โอ้ยยยยย อูยยยย เจ็บอ่า"
ผมยกมือลูบจมูกตัวเองปอยๆก่อนจะเห็นว่าคนที่ยืนขวางทางเข้าห้องอาหารคือไอ้พี่แอร์ ส่วนคุณย่าคุณแม่และคุณมี๊ก็นั่งกินข้าวกันไม่ได้สนใจพวกผมเลย แต่รู้เหอะว่าแอบดูกันอยู่
"ไม่มีตา?"
พี่แอร์ถามกลับมานิ่งๆ กลับมาจากไปหาเพื่อนแล้วหรอเนี่ยกินน้ำหอมหึ่งเลย
ชิ ไปหาเพื่อนหรือไปหาชู้กันแน่
"มีสิตาอ่ะ แล้วใครใช้ให้มายืนขวางประตูละ ไอ้บ้า"
"หืม พูดดีๆนะระวังจะเจอดี ลืมแล้วหรอว่าพูดไม่ดีจะโดนอะไร?"
พี่มันพูดหน้าตายแต่ทำไมผมเห็นว่าพี่แอร์มันทำหน้าตาเจ้าเล่ห์ไม่น่าไว้ใจเลย
"อะไร ลงโทษอะไร?"
ผมถามกลับอย่างงงๆ อะไรลงโทษอะไรจำไม่เห็นได้เลย
"ลืม?"
พี่แอร์มันเลิกคิ้วถามผม
"เห? อะไรว่ะ ถอยๆหิวข้าวเนี่ยจะบ่ายละ"
ผมว่าพร้อมกับผลักไหล่พี่มันให้พ้นจากทางเดิน
"ก็ไปสิใครห้าม"
พี่แอร์ว่าก่อนจะเดินขึ้นชั้นสอง แล้วๆพี่มันไม่กินข้าวหรือไงกัน
"จะไปไหนไม่กินไง?"
เวร ปากไวเท่าความคิดไม่เท่านั้นมือยังเอื้อมไปดึงแขนพี่มันไว้อีก อันนี้มันไปเองผมไม่ได้ตั้งใจนะ จริ๊งๆ!!!!
"พี่กินแล้วครับ ลมกินเถอะขอบใจที่ชวนนะครับ"
พี่แอร์ว่าเสียงนุ่มก่อนจะใช้มือลูบหัวผมเบาแล้วก็เดินขึ้นห้องไป
"มีอะไรกินบ้างครับ"
"...."
"...."
"...."
ฉ่าาาาาาาาาาา
อยู่ๆดีหน้าก็ร้อนๆขึ้นมาซะอย่างนั้นพอผมหันไปหาพวกคุณแม่ก็พบว่าทั้งสามคนไม่ตอบคำถามผมแต่มองผมอย่างล้อเลียนให้ตายเพราะไอ้พี่แอร์คนเดียวทำให้ผมกลายเป็นของเล่นของพวกคุณแม่ อย่างไรหรอครับก็ระหว่างที่ทานข้าวเดี๋ยวคุณย่าล้อ มี้ล้อ แม้แต่แม่ผมก็ยังล้อเลยให้ตายเหอะ
นี่เป็นความผิดของไอ้พี่แอร์คนเดียว เย็นไว้ลมเย็นไว้
เมื่อเราหาหลักฐานได้ว่าพี่มันมีผู้หญิงมากมายเข้ามาหาแล้วพี่มันก็นอกกายไปกับหญิงอื่นแล้วผมก็จะทำเป็นร้องไห้สะอึกสะอื้นเอาหลักฐานที่มีมาให้คุณย่าดูแล้วบอกว่า 'คุณย่าครับ ว่าที่สามีผมมีชู้ครับย่า!!!"
...................................................................................
จบไปอีกหนึ่งตอน ไม่ว่างเลยงานเยอะมากกกกกกกก มาดูกันว่าน้องลมของเราจะรอดหรือจะร่วง? เจอกันตอนหน้านะ^^
บะบาย
แล้วก็
:::สวัสดีปีใหม่2018 น้าาาาทุกคน:::
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
