ตอนที่ 11 เมื่อมีชะนีเข้ามาเกี่ยว?
"เดี๋ยวๆ แอร์เดี๋ยวอย่าทำแบบนี้"
ลมบอกผมเสียงสั่นพร้อมใช้มือยันอกผมเอาไว้ ผมมองมันก่อนจะยิ้มให้แล้วประคองกอดมันเข้าหาตัวเอง
"แอร์มึงไม่ต้องทำอย่างนี้ก็ได้ แค่โทรเรียกผู้หญิงให้กู"
ลมว่าเสียงหงอยๆ ซุกอกผมท่าเดียว
"มึงรังเกียจกูหรือไง"
ผมว่าก่อนจะหอมหัวมันเบาๆ
"ก็เปล่า ตะ...แต่...มึงจะยอมกูหรือไงเล่ากูเป็นรุกนะมึง แล้วมึงก็ไม่ใช่เกย์ทำเป็นหรือไง? "
นี่ใช่เวลามาพูดเรื่องนี้กันหรอไง ทรมานจะตายอยู่แล้วยังมีอารมณ์มาเถียงกับกูอีก
"ใช่มึงเป็นรุกที่กำลังจะเป็นเมียกู ส่วนทำเป็นไม่เป็นนั้นก็ต้องรอดู"
ผมว่าก่อนจะเชยคางมันขึ้นมาให้สบตากับผม แล้วผมก็ค่อยๆ สูดกลิ่นหอมอ่อนๆ ตั้งแต่หน้าผาก แก้มทั้งสองข้าง กดจูบเบาๆ ที่ปลายจมูกและมาหยุดอยู่ที่ริมฝีปากแล้วกดจูบเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ หนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ ครั้งแล้วครั้งเล่าจนพอใจก่อนจะผละออกมาแล้วสร้างรอยรักสีกุหลาบทาบทับรอยเดิมที่ไอ้บ้านั้นทำไว้ ผมฝากรอยสีกุหลาบไว้ทุกที่ที่ผมสามารถทำได้
ผมไม่ใช่เกย์ ผมไม่เคยมีอะไรกับผู้ชาย ไม่เคยมีอารมณ์กับผู้ชายถึงแม้ว่าคนคนนั้นจะตัวเล็กน่ารักเหมือนผู้หญิงยังไงก็ตาม ผมก็ไม่มีอารมณ์พิศวาทแต่อย่างใด แต่ถ้าเป็นลมผมกลับไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นกลับกัน ยิ่งได้สัมผัสมากเท่าไหร่ ยิ่งต้องการมากขึ้นเท่านั้น
ถ้าเป็นลมผมมั่นใจว่าผมสามารถทำได้อย่างแน่นอน
"อืออออ....แอร์....ดะ....เดี๋ยวก่อน...."
ลมใช้มือยันอกผมไว้พูดเสียงสั่นพล่าด้วยแรงอารมณ์
"ว่าไงครับน้องลม"
"กะ....กูไม่พร้อม....จริงๆ นะ....อืมมม....หยุดก่อนสิวะไอ้บ้านี่!!! "
ลมจิกผมให้ผมเงยหน้าขึ้นจากหน้าอกของมัน
"งั้นหรอ? "
"อ๊ะ...แอร์...ไอ้บ้าไอ้ฉวยโอกาส...อึก..."
"หายใจเข้าลึกๆ อย่าเกร็งนะครับเด็กดีอย่างนั้นแหละครับ เก่งมากครับน้องลม"
ผมดันนิ้วที่ชุ่มด้วยครีมอาบน้ำเข้าไปในตอนที่ลมไม่ตัว
ลมกัดบ่าผมอย่างแรงเพื่อระบายเจ็บ สัมผัสอันอ่อนนุ่มและแรงตอดรัดนี่ทำให้ผมแทบจะยั้งตัวเองไว้ไม่อยู่
"แอร์...อะ...อือ...อึดอัด...อ๊ะ...เจ็บเบาแอร์เบา"
"เจ็บหรอ ขอโทษครับ"
ผมว่าก่อนจะจูบหน้าผากลมเป็นการปลอบและกดจูบแรงๆ บริเวณลาดไหล่ของลมจนเกิดรอยแดง
"ชิ...อะ...แอร์...มึง...อะอ๊า~มึงเคย...อะ...ทำกับผู้ชายใช่ไหมอืม~"
ลมถามผมเสียงสั่นพร้อมกับทุบไหล่ผมแรงๆ หลายที จนผมรู้สึกเจ็บ
"ไม่เคยหรอก แต่สัญชาตญาณมันพาไป"
"กะ...โกหก...อ๊ะ"
เมื่อผมคิดว่าได้ที่แล้วผมเลยถอนนิ้วออก ซึ่งการกระทำนั้นดูเหมือนจะทำให้ลมมองผมตาขวางอย่างไม่พอใจ
"จริงๆ ครับเมีย"
ผมว่าก่อนจะค่อยๆ กดตัวตนของผมเข้าไปช้าๆ เพื่อให้ลมได้ปรับตัว ภายในตัวของลมทำให้ผมรู้สึกดีมากๆ อย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน ครั้งแรกของผมกับลมผมไม่อยากให้มันเป็นความทรงจำที่เลวร้ายเพนาะครั้งหน้าลมอาจจะไม่ยอมผมอีกก็ได้
"อ่า~ลมอย่าเกร็ง"
"อ๊ะ...อึก...เจ็บอย่าพึ่งขยับ...อึกอ๊ะ..."
"เจ็บมากไหม"
ผมลูบผมลูบบ่าลมที่ซุกหน้าอยู่กับอกผมให้คลายความเจ็บปวด ก่อนจะเริ่มขยับสะโพกช้าๆ เมื่อเห็นว่าลมเริ่มผ่อนคลาย
ผมกัดไหล่ลมเบาๆ อย่างหมั่นเขี้ยว ทีอย่างนี้ละเหมือนยั่วเหมือนแมวเวลาปกติก็พยศซะ
"อ๊ะ...อ๊า~...แอร์"
เสียงหวานของลมที่ครางอยู่ข้างหูกับความสุขสมที่ได้รับทำให้ผมขยับสะโพกเร็วขึ้นเรื่อยๆ ผมรู้สึกเต็มอิ่มอย่างบอกไม่ถูก
"อ๊ะ...แอร์...จะ...อื้อ~จะไปแล้ว"
"พร้อมกันนะเมีย"
ผมว่าก่อนจะขยับสะโพกเร็วขึ้นอีกและจับใบหน้าของลมให้หันมาและประกบปากจูบอย่างอ่อนโยนอีกครั้ง
ก่อนจะปลดปล่อยอารมณ์ออกมาพร้อมกัน ลมทิ้งตัวอย่างหมดแรงลงบนตักผม
ผมอุ้มลมที่หมดเรี่ยวหมดแรงออกมาจากห้องน้ำแล้ววางลงบนเตียง
"อ๊ะ...แอร์...พะ...พอแล้ว..."
ลมพูดห้ามเมื่อผมเริ่มจูบซับตั้งแต่ซอกคอไล่ลงมาเรื่อยๆ จนถึงบริเวณหน้าอกของมัน
"ไม่พอหรอกเมีย ผัวยังไม่อิ่มเลย"
แล้วผมก็เริ่มบทรักอีกครั้งและอีกครั้งอย่างไม่รู้จักพอ ก็รู้ว่าเห็นแก่ตัวที่ไม่ให้ลมได้พักและตอนนี้ผมเองก็ไม่รู้ว่าระหว่างผมกับลมใครกันแหน่ที่โดนยา ดูท่าผมจะเสพติดร่างกายนี้ของลมซะแล้วสิ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
เช้า
"อื้อ"
ผมนอนมองว่าที่คู่หมั้นที่เพิ่งจะกลายเป็นเมียผมก่อนแต่งหมาดๆ เมื่อคืนนี้อย่างอารมณ์ดี เมื่อคืนนี้ลมทั้งน่ารัก ทั้งขี้ยั่วและขี้อ้อนจนผมหยุดตัวเองไม่ได้ได้นอนก็เกือบๆ ดีห้า แต่ว่าตอนนี้ก็ใกล้จะเที่ยงแล้วนะเมียผมยังไม่มีท่าทีว่าจะตื่นเลย สงสัยจะเหนื่อย เฮ้อ!!! อีกหน่อยค่อยปลุกละกันไปหาซื้อยามาไว้ให้ก่อนละกันดูท่าคงจะลำบากไปอีกหลายวัน
"ตื่นหรือยังนะ"
ผมว่าก่อนจะยกข้าวต้มหมูที่มันน่าจะชอบกับชาเขียวที่แวะซื้อมาให้มันเข้าไปบนห้อง
คลิ๊ก
พอเปิดประตูห้องเข้าไปเท่านั้นแหละครับเจอลมนั่งทำหน้างอเป็นปลาทูแม่กลองมองผมตาขวาง ผมเลยเอาข้าวต้มกับชสาขียวไปวางไว้บนโต๊ะก่อนจะเดินไปนั่งลงที่เตียงข้างๆ มัน
"เป็นอะไร"
"มึงไปไหนมาแอร์!!! "
ลมตะโคกถามผมเสียงดัง ทำให้ผมเริ่มจะไม่สบอารมณ์เหมือนกัน ผมไม่ชอบให้ใครมาขึ้นเสียงหรือตะคอกใส่ผม
"ไปซื้อข้าวมาให้มึงกินไง"
ผมระงับอารมณ์และตอบมันกลับไปดีๆ อะไรของมันวะ
อยู่ๆ ก็เหมือนผมกับมันกำลังจะทะเลาะกัน
"งั้นหรอ? "
"แล้วมึงเป็นยังไงบ้าง"
ผมถามมันด้วยความเป็นห่วง เพราะเมื่อคืนก็จริงอยู่ว่าแรกๆ ผมอ่อนโยนแต่หลังๆ มาผมรู้ตัวว่าทำรุนแรงกับมันมากพอสมควร
"ก็ไม่ยังไง"
"ลมเป็นอะไร มีอะไรก็พูดมา"
ผมถามมันอย่างสงสัยที่อยู่ๆ มันก็ทำเฉยชากับผมอย่างนี้
"ไม่มี อ้อ เมื่อกี้มีคนโทรมาหามึง"
"หืม? ใคร? "
ผมถามลมกลับไปอย่างสงสัย
"ไม่รู้เห็นว่าชื่อ แชมเปญมั้ง"
"จริงหรอว่ะลม แชมเปญโทรมาจริงหรอว่ะ"
ผมแม่งโคตรจะดีใจเลยที่แชมเปญหรือเปญโทรมา ปญเป็นเพื่อนที่ผมรักที่สุด ใช่ครับผมรักแชมเปญแต่ผมไม่เคยบอกให้เธอรู้ พวกคุณจำวันที่ผมเมาแล้วไอ้เมคกับไอ้เต้พาผมกับลมมาที่คอนโดได้ไหมครับ? วันนั้นผมไปดื่มจนเมามายเพราะแชมเปญมีแฟน นี่มันก็เพิ่งผ่านมาได้ไม่นานถ้าถามว่ารักเปญไหม ผมตอบได้เลยครับว่ารักมากและดีใจมากที่เธอโทรมาหาผม
"อืม"
ผมมองลมอย่างสงสัย ผมตาฝาดไปหรือเปล่าที่เห็นลมทำหน้าหงอยๆ เหมือนจะร้องไห้ ไม่หรอกผมคงคิดมากไปเอง
"กินข้าวกินยาแล้วนอนพักนะมึง เดี๋ยวกูมา"
ผมว่าก่อนจะหยิบถ้วยข้าวต้มมาให้ลมพร้อมกำชับให้ลมกินยา ก่อนจะเดินถือโทรศัพท์ออกไปนอกระเบียงและโทรหาแชมเปญทันที
"ฮัลโหลเปญ"
/ฮัลโหล แอร์/
ผมยิ้มออกมาทันทีเมื่อได้ยินเสียงใสๆ ของแชมเปญ
"โทรหาเรามีอะไรหรือเปล่า"
บ้าจริง ความจริงผมอยากจะบอกเธอว่าผมคิดถึงเหลือเกิน
/ไม่มีอะไรหรอก เราแค่คิดถึงมาเจอกันหน่อยไหมแอร์/
ให้ตายสิ แค่ได้ยินคำว่าคิดถึงผมก็ใจสั่นไปหมดแล้ว
"ได้สิ เจอกันที่ไหนหล่ะ"
/อืม ที่ร้านข้าวฟ่างกับข้าวตังละกันไม่ได้เจอกันนานละ อืมตอนนี้เกือบบ่ายโมงละ งั้นบ่ายครึ่งไว้เจอกันนะ/
"อืม ไว้เจอกัน"
ผมว่าก่อนจะยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดีเมื่อคิดว่าวันนี้จะได้เจอบุคคลอันเป็นที่รักของผม
ผมเดินเข้ามาในห้องและเห็นว่าลมกินข้าวกินยาแล้ว และเจ้าตัวกำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่
"ลมเดี๋ยวกูออกไปข้างนอกนะ"
"ไปไหน"
ลมเงยหน้าจากจอโทรศัพท์มามองหน้าผมทันที
"ไปหาเพื่อน"
"ที่โทรมาเมื่อกี้หรอ? "
"อืม"
"เพื่อนแน่หรอแอร์ เห็นทำท่าทางมีความสุขขนาดนั้นเมื่อเห็นว่าเค้าโทรมา"
ลมพูดพร้อมจ้องหน้าผมอย่างค้นหาความจริง
"จะเพื่อนหรืออะไรก็เรื่องของกูมึงไม่เกี่ยว"
"หะๆ กูลืมไปว่ากูไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับมึงจะไปไหนก็เชิญ"
ลมพูดก่อนจะทิ้งตัวลงนอนหันหลังให้กับผม
"มึงเป็นอะไร"
"อย่ามายุ่งกับกู"
"ลมหันหน้ามาคุยกับกูให้รู้เรื่อง"
"กูจะนอน"
"เออ"
ผมว่าก่อนจะหยิบกุญแจรถกับกระเป๋าเงินแล้วขับรถตรงไปที่ร้านไอ้ข้าวฟ่างทันที เป็นอะไรของมันว่ะอยู่เฉยๆ ก็หาเรื่องจากที่กำลังอารมณ์ดีๆ ที่เปญนัดเจอกลับกลายเป็นว่าตอนนี้อารมณ์เสียเพราะลมพูดจาไม่รู้เรื่องอีก
"อ้าวแอร์มาแล้วหรอ? "
"แล้วเห็นกูไม่หล่ะไวน์"
"ไปกินรังแตนที่ไหนมาว่ะ? "
"เรื่องกูหน่า"
ผมบอกปัดไอ้ไวน์อย่างตัดรำคาญ ผมนั่งคอยแชมเปญและคนอื่นๆ ในกลุ่มสักพักทุกคนก็มากันครับเหลือแต่แชมเปญคนเดียว
"มึงดีใจไหมแอร์"
"เรื่องอะไรเวย์"
"ที่เปญนัดเจอ"
คำถามของไอ้เวย์ดูเหมือนดึงความสนใจของทุกคนมาที่ผมคนเดียว
"แน่นอน"
"แต่หน้าตามึงไม่เหมือนคนดีใจที่จะได้เจอคนที่ตัวเองรักเลยนะ"
ไอ้เวย์พูด พวกมันทุกคนรู้ว่าผมแอบรักแชมเปญตั้งแต่ปีหนึ่งจนถึงตอนนี้พวกมันก็ไม่เคยจะผม
"จริงเหมือนคนคิดไม่ตกมากกว่า"
ไอ้ตังออกความคิดเห็นบ้าง
"ถ้ามึงมีเมียกูคงคิดว่าเมียไม่ให้แอ้มนะเนี่ย"
ไอ้ฟ่างว่า
"ไร้สาระ"
ผมว่า
"หวัดดีทุกคน"
เสียงใสๆ ที่ตะโกนมาจากหน้าร้านดึงความสนใจของพวกผมให้หันไปมองก่อนจะเจอแชมเปญที่วิ่งมาหาพวกผมอย่างร่าเริง แต่แปลกที่การที่ได้เจอแชทเปญไม่ทำให้ผมให้หายหงุดหงิดได้
"ดีจ้า"
"ดีครับผม"
"หวัดดี"
"เฮลโหล"
"ดีแชมเปญ"
เสียงทักทายจากข้าวฟ่าง ข้าวตัง เวย์ ไวน์และปิดท้ายด้วยผม
"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ คิดไงวันนี้ถึงได้นัดเจอพวกเราหล่ะ"
ข้าวฟ่างถามเสียงเรียบๆ ส่วนตัวผมคิดว่าข้าวฟ่างไม่ค่อยถูกกับแชมเปญเท่าไหร่ มันบอกว่าผู้หญิงแบบนี้ไม่ควรเอาเป็นเมียเด็ดขาด
"ก็ไม่มีอะไรหรอกฟ่างก็แค่อยากเจอก็แค่นั้น ทำไมหรอฟ่าง? "
เปญตอบข้าวฟ่างยิ้มๆ แต่ผมรู้สึกว่าคำพูดพวกนี้แฝงความหมายแปลกๆ เข้าไปด้วย
"เปล่าหรอก ก็นึกว่าทะเลาะกับแฟนหรือมีปัญหาอะไรอยากจะให้ช่วยอะไรเทือกๆ นั้นแหละ"
"ฟ่างนี่ฟ่างคิดว่าเราจะนัดเจอพวกเธอยามที่มีปัญหาแค่นั้นหรือไง"
แชมเปญถามข้าวฟ่างเสียงอ่อยๆ
"ใช่!!! "
"ข้าวฟ่าง!!! "
พวกผมสี่คนเรียกชื่อข้าวฟ่างเสียงดังเพราะรู้สึกว่ามันจะกลายเป็นเลยเถิด
"หึ"
ข้าวฟ่างสะบัดหน้าหนีจากแชมเปญและไม่พูดกับแชมเปญอีกแม้แต่คำเดียว
"อย่าใส่ใจเลยเปญ ฟ่างก็เป็นแบบนี้แหละ"
ผมพูดพลางลูบผมเปญเบาๆ เป็นการปลอบ
"อะ...เอ่อ...แล้ววันนี้เราจะทำอะไรกันดีอ่ะ"
ไอ้ไวน์ถามขึ้นมาทำลายความอึดอัดนี้ ผมสงสารแชมเปญผมไม่รู้ว่าอะไรทำให้ข้าวฟ่างไม่ชอบแชมเปญ
"อืม เราว่าจะไปเที่ยวห้าง ดูหนังแล้วก็กินข้าวเย็นข้างนอกดีไหม? "
แชมเปญเสนอกิจกรรมที่จะทำร่วมกันต่อจากนี้
"อ่า เอางั้นก็ได้ พวกมึงว่าไง"
ไอ้ตังหันมาถามความคิดเห็นผม
"พวกกูยังไงก็ได้"
"ตามนั้น"
"กูขอบาย"
ข้าวฟ่างว่าแล้วเดินเข้าไปหลังร้านทันที
"อย่าใส่ใจเลยเปญ"
ไอ้ตังพวกผมตกลงกันแล้วก็เริ่มทำกิจกรรมตามที่เปญต้องการทั้งซื้อของ ดูหนังรักโรแมนติก กินข้าวในห้างและบลาๆ ความจริงพวกผมไม่ชอบกิจกรรมอะไรอย่างนี้เลยสักนิดเดียวพวกผมชอบท่องเที่ยวไปตามภูเขาป่าไม่ทำกิจกรรมลุยกันมากกว่า ถ้าดูหนังก็ชอบดูแนวตู้สู้กันซะส่วนใหญ่ กับข้าวก็ชอบทำกินเอง เฮ้อ~~ ไม่ใช่แนวจริง
กว่าผมจะกลับถึงห้องก็ปาไปเกือบสามทุ่ม ผมรีบเหยียบคันเร่งสุดชีวิตเพื่อกลับห้องให้เร็วที่สุดนี่ผมลืมไปได้ยังไงว่ามีลมอยู่ด้วย ลืมได้ยังไงว่าผมมีคนที่จะต้องดูแล ป่านนี้คงจะโกรธผมแน่แล้ว
"ลม"
ผมเปิดประตูห้องนอนแล้วเรียกลมสุดเสียงแต่ปรากฎว่าลมไม่ได้นอนอยู่บนเตียงอย่างที่ผมคิด ผมเดินหาจนทั่วทั้งหน้าระเบียง ห้องน้ำ ห้องครัวก็ไม่เจอ ไปไหนนะ ไปไหน โดนขนาดนั้นแล้วยังขยับตัวได้อีกหรอ
"ไปไหน ลมไปไหนหรือว่าจะโกรธที่ปล่อยให้หิ้วท้องรอกินข้าวจนทนไม่ไหว แล้วหนีไปแล้ว"
ผมนั่งคิดไม่ตกอยู่บนเตียงอย่างคิดอะไรไม่ออก จะไปก็ไม่บอกกันสักคำ ถ้าตาหาตัวเจอละก็น่าดู
"คงมีที่เดียว ที่จะหนีไปได้สินะ"
ผมว่าก่อนจะเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างหมดแรงแล้วหวนคิดถึงคำว่าที่ไอ้ฟ่างวาาเมียไม่ให้แอ้มแต่ที่จริงแล้วเมียกูหนีไป เอาเถอะพรุ่งนี้คงต้องไปพาเมียกลับบ้านซะแล้ว สงสัยพอพากลับมาได้ต้องสั่งสอนซะให้เข็ดว่าไม่มีสิทธิ์ที่จะหนีหายไปจากผมเฉยๆ ไม่ได้!!!
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
เฮ้อออ ไม่เคยแต่งฉากแบบนี้เลยนี่ครั้งแรกเลยนะยากเกิ๊นนนน
ถ้าอ่านแล้วขาดเกินๆ ก็ขออภัยอย่างแรง คิดว่าเราจะแต่งอย่างนี้แค่ตอนเดียวนี้แหละ555+
##ตอนหน้าเจอพี่ลมสายแข็งนะเออ##
***ขอกำลังใจด้วยน้า***
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
