ตอนที่ 12 ผัวนั้นหรือจะสู้เมีย?
ไอ้บ้าพี่แอร์ไอ้ผัวเฮงซวยเอ้ย กล้าดียังไงทิ้งผมที่เป็นอัมพาตครึ่งตัว (เพราะมัน) ให้อยู่คนเดียวแล้วตัวเองก็ออกแรดไปหาสาว นี่ผมก็เผลอคิดว่าพี่มึงได้ผมแล้วจะดูแลผมดีขึ้นบ้างนะไอ้บ้าถึงจะเพราะผมโดนยาก็เถอะ ที่ไหนได้ดันได้แล้วทิ้งผมไว้เนี่ยนะ ก็อย่างว่าแหละก็ผมเป็นผู้ชายนี่ไม่ใช่สาวๆ ที่ชื่อแชมเปญนั้นแค่เค้าโทรหาก็ยิ้มหน้าบานเป็นจานดาวเทียมรีบวิ่งไปหาเค้าเหมือนหมาเจอกระดูกทีคุยกับผมละเหมือนจะกินหัวผมตลอดไม่มีหรอกที่จะยิ้มให้ผม
ตอนนี้ผมอยู่บ้านแล้วครับ แน่นอนครับว่าผมไม่มีปัญญาหอบสังขารมาเองแน่นอน พอพี่มันออกนอกห้องปุ๊บผมโทรหาไอ้แฝดทันทีเลยครับ
พอพวกมันเห็นสภาพผมและได้รู้เรื่องของผมทั้งหมดก็หัวเสียเตรียมมีเรื่องกับไอ้พี่แอร์ทันที ผมเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้พวกมันฟังทั้งหมดเองละครับ ผมไม่คิดจะปิดบังอะไรทั้งสิ้น เพราะพวกผมไม่มีอะไรปิดบังกันอยู่แล้วไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม
"แล้วมึงจะเอายังไงต่อ"
ไอ้ซองถามเสียงเรียบๆ หน้าตานิ่งสนิทไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ไม่ใช่แค่มันคนเดียวแต่รวมถึงไอ้ซิงกับไอ้มันแกวด้วยที่ทำท่าทีอย่างนั้น
"...."
"อย่าเงียบ แต่กูว่านะไหนๆ ก็ได้เสียเป็นเมียผัวแล้วมึงต้องทวงสิทธิ์ความเป็นเมียมาให้ได้นะเว้ย"
ไอ้ซิงว่าก่อนจะเดินมานั่งข้างๆ เตียงที่ผมนั่งอยู่
"ทำกับกูขนาดนี้คิดว่ากูจะยอมหรอห๊ะ!!! "
ผมพูดออกไปอย่างหมดความอดทน ถึงแม้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นเพราะผมโดนยา หรือสถานะการณ์มันพาไปยังไง แต่ที่ทำให้ผมยอมรับไม่ได้คือการที่ปล่อยให้ผมอยู่คนเดียวแล้ววิ่งโร่ไปหาคนอื่นแบบนั้น อย่างน้อยก็ดูแลผมอยู่เป็นเพื่อนผมสักนิดก็ยังดีจะได้รู้ว่าพี่มันก็ยังมีความเป็นคนอยู่บ้าง
"ก็กูเห็นมึงนั่งเงียบไม่พูดไม่จาอะไรเลยนี่หว่า"
ไอ้ซิงพูดเสียงหงอยๆ
"ที่กูเงียบเพราะกูกำลังคิดว่าจะเอายังไงกับงานหมั้นที่จะเกิดขึ้นในอีก 2 อาทิตย์หน้าต่างหาก"
ยิ่งผมคิดตอนเห็นอาการดีอกดีใจที่ผู้หญิงคนนั้นโทรมาของมันผมยิ่งเจ็บใจ
"จะยกเลิกวิธีไหนสินะ"
ไอ้มันแกวพูดเหมือนอ่านใจผมได้ ใช่ผมกำลังคิดหาวิธียกเลิกงานหมั้นยังไงโดยที่ไม่ให้พวกคุณพ่อคุณแม่ต้องผิดใจกัน
"งั้นลอง....."
ก๊อกๆ ๆ ก๊อกๆ ๆ
"คุณลมคะ คุณแอร์มาขอพบคุณลมค่ะ"
เสียงเคาะประตูดังขึ้นขณะที่ไอ้ซิงกำลังจะเสนอวิธี แต่ชื่อของคนที่มาขอเจอผมนี่สิจะมาทำไมทำไมไม่ไปอยู่กับผู้หญิงคนหละเหอะ
"จะเอายังไง ให้พวกกูลงไปไล่ให้ไหม"
ไอ้ซองว่าเสียงจริงจัง
"ถ้ายังไม่อยากจะคุยกูก็จะไปกันไม่ให้พี่เค้าเข้ามาหามึงได้"
ไอ้ซิงว่าพร้อมลูบหัวผมเบาๆ
"กูอยู่ข้างมึง"
ไอ้มันว่าพร้อมยิ้มให้ผม พวกมันไม่เคยบังคับผมปล่อยให้ผมทำตามที่ตัวเองต้องการแต่เมื่อใดที่ผมจะล้มลงหรือหมดทางเดินพวกมันก็จะคอยพยุงและชี้ทางสว่างให้ผมเสมอ
"ขอบใจพวกมึงมาก"
"บอกเค้าให้ขึ้นมาได้"
"ค่ะ"
ผมก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าจะมาหาผมเรื่องอะไร
ผมเอนตัวซบไหล่ไอ้ซิงอย่างอ้อนๆ ยิ่งเวลาเจ็บไปทั้งตัวแบบนี้ยิ่งอยากอ้อนพวกมันไปใหญ่ หอมแก้ม จูบกับพวกมันก็เคยมาแล้วแต่แค่ขำๆ นะครับแตะๆ กันเฉยๆ พวกผมไม่ได้กินกันเองแน่นอน
"นี่พวกมึงกูอยากกินไอติมอ่ะ"
ผมว่าก่อนจะค่อยๆ กระดึ๊บๆ ขึ้นไปนั่งตักไอ้ซิงกอดคอมันหลวมๆ แล้วนั่งซุกอกมันอยู่อย่างนั้น ผมเองก็ไม่ได้ตัวเล็กนะ แต่ไอ้ซิงกับไอ้มันแกวตัวใหญ่ผมขึ้นนั่งตักพวกมันสองคนได้สบายๆ ยกเว้นไอ้ซองที่ดูจะตัวเล็กกว่าผมนิดนึง นิดนึงจริงๆ นะครับ
"หืม แต่มึงดูเหมือนจะมีไข้นะ"
ไอ้มันแกวเดินเข้ามาหาผมแล้วจับหน้าผมให้ผละออกจากอกไอ้ซิงแล้วค่อยๆ โน้มหน้าลงมาให้หน้าผากมันกับหน้าผากผมโขกกันเบาๆ ส่วนไอ้ซองก็นั่งเอนหลังพิงหลังผมอยู่ พอจะจินตนาการภาพออกไหมครับ มันก็จะประหลาดๆ นิดหน่อยแต่แบบนี้หน่ะอบอุ่นดีนะครับ
แกร๊ก
"ทำอะไรกันห๊ะ!?! "
เสียงที่ดังอยู่หน้าประตูทำให้พวกผมผละออกจากกันอย่างตกใจแต่ก็ยังนั่งกระจุกกันอยู่บนเตียงอยู่ดี ผมก็ยังคงนั่งซบอกไอ้ซิงเหมือนเดิม
"ก็อย่างที่เห็น"
ไอ้ซองว่าก่อนจะลุกแล้วลงไปยืนข้างเตียงกับไอ้มันไอ้ซิงก็กอดผมแนบอกมันยิ่งกว่าเดิม
"ปล่อยลมเดี๋ยวนี้"
พี่แอร์ว่าเสียงดังลั่นห้องแต่ไอ้ซิงก็ไม่ได้รู้สึกกลัวอะไรหนำซ้ำยังท้าทายมากกว่าเดิมอีก
"จะให้ปล่อยได้ยังไง ปล่อยไปก็ไม่มีคนดูแลหนำซ้ำยังมีคนเห็นแก่ตัวทำมันเจ็บแทบตายแต่ก็ยังไม่มีความรับผิดชอบวิ่งโร่ไปหาคนอื่นอีกต่างหาก อย่างนี้จะให้พวกผมปล่อยมันไปได้ยังไง"
พี่แอร์ถึงกับนิ่งเมื่อได้ฟังที่ซิงพูด ใช่ ไอ้ซิงพูดถูกทุกคำ
"ขอคุยกับลมตามลำพังได้ไหม"
เสียงเย็นๆ ของพี่แอร์ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกกลัวแม้แต่น้อย
แต่ถ้าอยากจะคุยผมก็จะยอมคุยด้วยก็ได้
ผมผละออกจากไอ้ซิงแล้วลงมานั่งบนเตียงดีๆ ผมไล่สายตามองพวกมันสามคน ก่อนจะพยักหน้าให้ะวกมันเบาๆ เชิงบอกพวกมันว่าไม่เป็นไร ก่อนที่พวกมันจะทยอยออกไปนอกห้องทีละคนแต่ไม่วายที่ไอ้ซิงจะวกกลับมาหาผม
ฟอดดดดดดดดด
ผมจับแก้มตัวเองอย่างตกใจเมื่ออยู่ๆ ไอ้ซิงก็ก้มลงมาหอมแก้มผมก่อนจะขยิบตาให้ผมแล้วเดินออกไป นี่มันคงกะยั่วโมโหไอ้พี่แอร์ แต่ขอโทษพี่มันไม่เคยรู้สึกอะไรกับกูเลยแม้แต่น้อย แต่ว่านะผมรู้สึกถึงรังสีอำมหิตเย็นๆ แปลกๆ พอหันไปมองไอ้พี่แอร์ก็เห็นว่าพี่มันมองตามหลังไอ้ซิงจนประตูปิดลง พี่มันก็หันมาจ้องตาผมเขม็งเหมือนผมทำอะไรผิดอย่างรุนแรง อะไรมองทำไมผมไม่ได้ทำอะไรสักหน่อยนี่นะ
ผมกับไอ้พี่แอร์จ้องตากันอยู่นาน แต่ก็ยังไม่มีใครพูดอะไรออกมาทำลายบรรยากาศที่น่าอึดอัดนี้เลย อะไรไหนบอกมีเรื่องจะคุยถ้าไม่คุยก็ไสหัวออกไปซะ
"ถ้าไม่มีอะไรจะพูด ก็เชิญออกไปจากห้องของผมได้แล้ว"
ผมพูดพยายามทำให้เสียงเรียบที่สุด
"เฮ้ออออ~"
"อะไรอย่าเข้ามานะหยุดอยู่ตรงนั้นแหละ"
ไอ้พี่แอร์ถอนหายใจแรงๆ แล้วเดินตรงมาที่เตียง ทำให้ผมร้องห้ามจนเสียงหลง แต่พี่แอร์ก็ไม่ฟังหนำซ้ำยังเดินมานั่งเก้าอี้ข้างๆ เตียงผมอีก
"โกรธพี่มากสินะ พี่ไม่ได้ตั้งใจจะทิ้งลมไว้คนเดียวแต่พี่แค่....."
"ดีใจที่คนที่ตัวเองชอบโทรมาและนัดเจอสินะ โอเคยกโทษให้ มีเรื่องจะพูดแค่นี้ใช่ไหม ถ้างั้นก็เชิญกลับไปได้แล้ว ผมต้องการพักผ่อน"
ก็แค่คำแก้ตัวของคนที่เห็นแก่ตัว ผมจะไม่เชื่ออะไรทั้งนั้นไม่ว่าจะเป็นเรื่องจริงหรือโกหกก็ตาม
"ลมอย่าเป็นอย่างนี้ พี่รู้ว่าพี่ผิดพี่ขอโทษ"
พี่แอร์ว่าก่อนจะเอื้อมมือมาจับมือผมและลูบเบาๆ
จะทำอย่างนี้ทำไม ต้องการอะไร ความจริงพี่มันไม่ต้องมาทำอะไรอย่างนี้ก็ได้ ยังไงซะทุกอย่างมันก็เกิดจากความผิดพลาดทั้งนั้น
"....."
"อย่าเงียบได้ไหม พูดอะไรบ้างสิ"
ผมมองหน้าพี่แอร์นิ่งๆ
"จะสนใจทำไม ในเมื่อทุกอย่างมันเกิดจากความผิดพลาด ไม่ต้องรู้สึกผิดขนาดนั้นก็ได้ ยังไงผมก็ผู้ชายไม่มีทางท้องได้อยู่แล้ว แต่ถ้าคุณกังวลว่าผมจะไปวุ่นวายเรื่องคุณกับผู้หญิงคนนั้นบอกเลยผมไม่สนใจที่จะทำเรื่องไร้สาระ หรือถ้าคุณไม่สบายใจเรื่องงานหมั้นที่จะเกิดขึ้นเร็วๆ นี้ผมจะไปคุยกับพวกคุณพ่อคุณแม่เองและผมจะใจดีช่วยพูดเรื่องคุณกับแฟนคุณให้ด้วย แบบนี้ก็คงไม่มีปัญหาอะไรสินะ จะได้ต่างคนต่างอยู่สักที"
ผมพูดออกไปหมดแล้ว ทุกอย่างที่ผมคิดก่อนที่ผมจะรู้สึกกับคนตรงหน้ามากไปกว่านี้ผมต้องจบเรื่องนี้ให้เร็วที่สุดแล้วผมจะๆ ด้กลับมาใช้ชีวิตปกติของผมเสียที
"ไม่!!! เรื่องที่เกิดขึ้นไม่ใช่ความผิดพลาดแต่เกิดจากความตั้งใจของพี่ถึงย้อนเวลากลับไปได้พี่ก็ยังจะทำเหมือนเดิม ส่วนเรื่องแชมเปญใช่พี่ยอมรับว่าพี่รักเค้าแต่เรื่องพี่กับเค้ามันเป็นไปไม่ได้เค้ามีแฟนแล้ว อีกอย่างตอนนี้ลมก็ได้ชื่อว่าเป็นเมียพี่แล้วจะยังไงก็ตามพี่จะไม่ยกเลิกงานหมั้นเด็ดขาด"
"บอกแล้วไงว่าไม่ต้องมารู้สึกผิด ไม่ต้องมารับผิดชอบอะไรทั้งนั้น ออกไปออกไปให้พ้นหน้ากู!!! "
ผมพูดอย่างหมดความอดทน แล้วสะบัดมือของพี่แอร์ออกจากมือผม
"ลมพี่ไม่ได้รู้สึกผิด ก็จริงอยู่ว่าพี่อยากแสดงความรับผิดชอบแต่พี่คิดว่า....."
"กูไม่ฟังกูบอกให้ออกไป!!! "
ผมตะโกนจนสุดเสียง แต่ก็ไม่มีใครได้ยินนอกจากไอ้พี่แอร์เพราะห้องนี้เป็นห้องเก็บเสียง
"พี่คิดว่าพี่เริ่มจะชอบลมแล้ว"
"ไม่ต้องมาพะ....พูด"
อะไรนะ เมื่อกี้พี่มันพูดว่าอะไรนะ เริ่มชอบผมงั้นหรอ?
โกหกพี่แอร์โกหก ผมไม่เชื่อและไม่มีทางที่จะเชื่อเด็ดขาด
"จริงๆ นะ พี่ว่าพี่เริ่มจะชอบลมเข้าให้แล้วละ"
พี่แอร์ว่าพร้อมเอื้อมมือมาลูบหัวผมเบาๆ อย่างอ่อนโยน
ไม่จริงหรอก โกหกทั้งเพ อย่าใจอ่อนนะลมแค่นี้ก็เจ็บเกินพอแล้วหยุดได้แล้ว ผมยอมรับว่าผมรู้สึกแปลกๆ กับพี่แอร์ไม่รู้ว่าผมเริ่มรู้สึกตอนไหนแต่ก็รู้สึกไปแล้ว นั้นเป็นเหตุผลที่ทำให้ผมต้องจบเรื่องบ้าๆ พวกนี้ให้เร็วที่สุดก่อนที่ความรู้สึกนี้จะพัฒนาไปเป็นอย่างอื่นที่ลึกซึ้งกว่านี้
"โกหก"
"พี่ไม่ได้โกหก พี่ชอบเวลาลมยิ้ม เวลาลมเขิน เวลาลมพูดเถียงกับพี่ พี่ใจเต้นผิดจังหวะทุกครั้งหลังๆ มาที่ได้เจอลม และพี่ก็คิดถึงเวลาที่ไม่ได้เจอ อยากไปหา อยากได้ยินเสียง อย่างนี้เรียกว่าชอบได้ไหมนะ"
พี่แอร์จ้องหน้าผมตลอดเวลาที่พูดพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยนที่ผมเพิ่งจะเคยเห็นครั้งแรก ยอมยับเลยว่าทำเอาผมใจสั่นอยู่พอสมควร
"พี่ยอมรับว่าตอนนี้ในใจพี่ยังมีคนอื่นอยู่อีกคนหนึ่ง แต่พี่เชื่อว่าสักวันคนที่เข้ามายึดครองหัวใจพี่ไปได้ทั้งดวงคนๆ นั้นจะต้องเป็นลมได้แน่นอน"
ผมควรรู้สึกยังไงดีเมื่อกี้ยังทะเลาะกันอยู่แท้ๆ ตอนนี้ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้
"อย่ามาพูดดีหน่อยเลย"
"พี่พูดจริงๆ พี่ขอโอกาสสักครั้งให้พี่พิสูจน์ตัวเองให้ลมเห็นว่าพี่ชอบลมจริงๆ "
พี่แอร์พูดน้ำเสียงจริงจัง ผมควรจะเชื่อคำพูดที่พี่มันหรือเปล่า? ผมควรให้โอกาสพี่มันสักครั้งไหม?
"....."
"ลมจะตบจะตีพี่ยังไงก็ได้ แต่ขออย่างเดียวยกโทษและให้โอกาสพี่เถอะนะครับนะ"
ไอ้สายตากับน้ำเสียงอ้อนๆ แบบนั้นหน่ะใชาพี่แอร์แน่หรอ แล้วไหนจะหน้าตาหงอยๆ เหมือนหมากลัวถูกทิ้งนี้อีก
ให้ตายเหอะดาเมจแรงเกินไปแล้ว
"....."
ผมยังเลือกที่จะเงียบ อยากจะรู้นักว่าพี่แอร์จะทำยังไงต่อ
"ลมครับ อย่าเงียบแบบนี้สิ"
"....."
"พี่ใจไม่ดีนะ"
"....."
"พี่ยอมลมทุกอย่างลมให้ทำอะไรพี่ก็จะยอมทำตามทุกอย่างเลย"
ทุกอย่าง อย่างนั้นหรอนับว่าเป็นข้อเสนอที่น่าสนใจไม่น้อยเลยทีเดียว
"....."
"จริงๆ นะลมจะให้พี่ไปขึ้นเขาลงห้วยที่ไหนพี่ก็ยอม ขออย่างเดียวยกโทษและให้โอกาสพี่เถอะนะครับ พี่สัญญาพี่จะเป็นสามีที่ดีของลม"
พลั๊วะ!!!!!
"โอ๊ยยยยย"
ไม่ต้องตกใจไปครับ หลังจากที่ไอ้พี่แอร์พูดประโยคนั้นจบผมก็หยิบหมอนที่วางอยู่ข้างมาฟาดหัวพี่แอร์เต็มแรงทันที สามง สามีบ้าบออะไร
"ตีพี่ทำไมอ่าาาาา มันเจ็บนะ"
เดี๋ยวนะไอ้บ้าแบ๊วเก่งนี่มันเป็นใคร แล้วไอ้คนเย็นชาหัวรุนแรงคนนั้นมันหายไปไหนแล้ว
ให้ตายเหอะ
"ก็ตีให้เจ็บ"
"หายโกรธพี่แล้วใช่ไหม"
"ไม่"
ผมตัดสินใจแล้วครับว่าผมจะทำยังไงกับสถานการณ์ในตอนนี้
"แต่พี่ยอมทุกอย่างแล้วจริงๆ นะ"
"แน่ใจหรอว่ามึงจะยอมทำทุกอย่าง"
"แน่ใจสิ"
"ได้ งั้นวันนี้มึงกลับไปก่อน"
"ไม่!!! "
เอ้า ไหนบอกจะยอมทำทุกอย่างไงวะ
"กูบอกให้กลับ"
"ไม่!!! เดี๋ยวก็หนีไปอีก"
จะให้กูหนีไปไหนฟาย นี่บ้านกู
"ไม่หนี พรุ่งนี้มึงค่อยมาหากูอีกแล้วกัน วันนี้กูอยากพักผ่อน พอลงไปข้างล่างแล้วเรียกเพื่อนกูขึ้นมาหากูด้วย"
"ไหนบอกอยากพักผ่อนแล้วเรียกพวกนั้นขึ้นมาทำไม"
ไอ้พี่แอร์พูดอย่างไม่สบอารมณ์
"เรื่องกูไหม? รีบกลับไปได้ละเดี๋ยวกูรำคาญกูก็หนีจริงๆ ซะหรอก"
"ก็ได้เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาหาแต่เช้านะ"
พี่แอร์ว่าพร้อมเดินคอตกออกไปนอกห้อง ไม่วายส่งสายตาอ้อนๆ มาให้ผมอีก ผมทำเป็นไม่สนใจแล้วหยิบหนังสือบนโต๊ะหัวเตียงมาเปิดอ่านแทน จนกระทั่งพี่มันปิดประตูห้องผมถึงได้วางหนังสือไว้ที่เดิมแล้วนั่งคิดอะไรสนุกๆ รอสามสหาย
"เป็นไงบ้างมึงจบไหม"
"นั้นสิพี่เค้าทำอะไรมึงหรือเปล่า"
"คุยนาน"
พอพวกมันสามคนเปิดประตูห้องเข้ามาแท่านั้นแหละก็ยิงคำถามใส่ผมทันที เริ่มจากไอ้ซิง ไอ้ซองแล้วปิดท้ายที่ไอ้มัน ผมเล่าทุกอย่างให้พวกมันฟังตั้งแต่ต้นจนจบให้ฟังอย่างละเอียด
"แล้วมึงตอบว่าไง"
ไอ้แกวถาม
"กูไม่ได้ตอบ"
"เชื่อได้แน่หรอว่ะ"
"นั้นดิ อาจจะหลอกให้มึงตายใจก็ได้"
ไอ้ซองกับไอ้ซิงพูดออกความคิดเห็นบ้างผมก็คิดเหมือนพวกมันนั้นแหละ พี่แอร์อาจจะหลอกหรือไม่หลอกผมผมก็ได้ แต่ถ้าหลอกจะหลอกผมเพื่ออะไร
"แล้วมึงคิดว่ายังไง"
ไอ้ซิงถามเสียงเรียบๆ
"กูจะลองให้โอกาสเค้าดูสักครั้ง"
"ทำไมว่ะลม อยากเจ็บอีกหรือไง"
ไอ้ซิงพูดอย่างเป็นห่วง
"เฮ้ออ~ เอาเถอะจะทำอะไรก็ทำ"
"อือ"
"เออๆ ตามใจ"
ผมยิ้มอย่างดีใจเมื่อพวกมันไม่มีทีท่าจะคัดค้านหรือขัดขวางการตัดสินใจของผม
"มีอะไรให้ช่วยก็บอกละกันนะ"
ไอ้ซองว่า
"แต่ก็เปลี่ยนใจละไม่สนับสนุนมึงดีกว่า"
อยู่ๆ ไอ้ซิงก็เปลี่ยนใจซะเฉยๆ
"ทำไม่อ่าาาา ซิง"
"ก็กูไม่อยากเห็นมึงสภาพนี้นี่ จริงอยู่มึงไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟายว่ามึงเจ็บปวดเสียใจขนาดไหนที่ไอ้พี่บ้านั้นทิ้งมึงให้อยู่คนเดียวแล้วแรดออกไปหาสาว แต่กูรู้ว่ามึงเสียใจและกูไม่อยากให้มึงเป็นแบบนั้นอีก"
ผมรู้ครับว่าไอ้ซิงเป็นห่วงผมมาปกติมันไม่พูดอะไรแบบนี้ แต่นี้สงสัยจะสุดทนจริงๆ แล้วถึงได้พูดออกมา ทั้งไอ้ซองกับไอ้แกวก็เหมือนกันถึงจะไมาพูดก็รู้ว่าพวกมันเป็นห่วงผมกันมาก
"กูรู้ว่าพวกมึงเป็นห่วง แต่ว่ากูขอแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวที่กูจะไม่เชื่อพวกมึงแต่ทำตามใจตัวเอง แค่ครั้งเดียวนะๆ ๆ ๆ "
ผมจับมือพวกมันสามคนเขย่าเบาๆ เป็นการอ้อนขอสิ่งที่ผมต้องการ ผมทำแบบนี้ทีไรพวกมันเป็นต้องยอมผมทุกที
"ห้ามไม่ได้นี่"ซิง
"จะทำอะไรก็ทำ บอกไปแล้ว"
"ตามใจ"
"ไม่เป็นไรหรอกหน่าาาา ก่อนกูจะให้โอกาสก็ขอตัดเขี้ยวเล็บของพี่มันออกก่อนแล้วกัน จะได้ไม่แว้งมากัดมาข่วนกูอีก"
เรื่องอะไรจะปล่อยให้โอกาสหลุดมือ ได้โอกาสผมเอาคืนแล้วก่อนจะถึงงานหมั้นหวังว่าพี่แอร์จะไม่ขาดใจตายก่อนนะ คราวนี้แหละผมจะทำให้พ่อเจ้าชายน้ำแข็งกลายเป็นคนธรรมดาเดินดินเหมือนคนทั่วไป ผู้ชายทุกคนใครที่ขึ้นชื่อว่าแน่แต่ก็จะแพ้ราบคาบทุกรายเพราะ "ผัวนั้นหรือครับจะสู้เมียได้" จริงไหมครับ?
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
จบไปอีกหนึ่งตอน อาจจะไม่ถูกใจใครหลายๆ คนก็ต้องขอโทษไว้ ณ ที่นี้ด้วย
เรารู้ว่าการกระทำของแอร์ในตอนที่แล้วค่อนข้างร้ายแรงทีเดียวที่ทิ้งลมไว้แล้วออกไปหาคนอื่น แต่มาตอนนี้พี่แอร์มาขอโทษมาสารภาพบาปมาขอโอกาสปรับปรุงตัวเองยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ลมหายโกรธ
สำหรับเราการทำผิดพลาดครั้งแรกเราจะให้โอกาสแก้ตัวอีกหนึ่งครั้งเสมอเพราะเค้าอาจจะหลงผิด
แต่ถ้ามีการผิดพลาดครั้งที่สองจากเรื่องเดิมๆ เราจะขอลาทันทีเพราะนั้นแสดงว่าไม่เห็นค่าของโอกาสที่เราให้ไป
เพราะอย่างนั้นเราเลยแต่งตอนนี้ออกมาเป็นอย่างนี้แต่ก็ไม่ใช่ว่าลมให้โอกาสไปเฉยๆ นะ ก่อนได้โอกาสไปพี่แอร์ต้องโดนดัดสันดานเสียก่อน แต่ด้วยวิธีไหนนั้น โปรดติดตามตอนต่อไป
****สายแข็ง = การเอาคืนของน้องลมเริ่มขึ้นแล้ว*****
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
