“ก็ทำใหนายลุกไม่ขึ้นไงละ”ร่างสูงเอ๋ยแล้วเดินเข้าไปในห้องตามร่างบางไปร่างสูงตอนนี้โกรธมากเมื่อเดินเข้าไปก็อุ้มร่างบางโยนลงเตียง
“นี่ นายจะทำอะไร”ร่างบางเริ่มใจไม่ดีแล้ว
“ก็ทำให้นายม่ได้ไปกับไอ้ชินไง ถามได้”ร่างสูงเริ่มขึ้นควบร่างบางแล้วกระชากเสื้อร่างบางออก
“อย่านะ! นายจะทำอะไรน่ะ”ร่าง บางทั้งดิ้นทั้งต่อต้านแต่หารู้ไม่ยิ่งดิ้นเหมือนยิ่งยั่วอารมณ์ของร่างสูง มากขึ้นแล้วร่างสูงก็บรรจงลูบไล้ไปทั่วแผนอกเนียนก่อนจะก้มหน้าลงไปดูดเม้ม ยอดดอกสีชมพู
“อ๊า...อะ...อย่า”เสียงร้องครางหลุดออกจากปากร่างบาง ร่างสูงใช้ลิ้นโลมเลียยอดดอกทั้งสองข้างจนแข็งชัน
“อา...ไม่นะ...ปล่อย...อะ...อ๊า”ร่างบางบิดกายไปมาเมื่อร่างสูงใช้ฟันกัดยอดอก
“ถ้าปล่อยก็โง่เต็มทนแล้ว”ร่างสูงค่อยๆขยับตัวลงไปด้านล่างแล้วสัมผัสกับแก่นกายที่ตั้งชันของร่างบาง
“อ๊า...อย่า”ร่างบางร้องเมื่อถูกร่างสูงกอบกุมแก่นกายด้านหน้าไว้แล้วรุดขึ้น รุดลงเบาๆก่อนจะเล้งให้เร็วขึ้น
“อะ...อา..อ๊า...ปะ...ปล่อยนา...นา..น”ร่างบางครางไม่เป็นคำ แล้ว ร่างสูงก็งับลงขาขาว ยิ้มลงไปจูบร่างที่กำลังบิดกายเร่าร้อนยิ่งบิดกายไปมาทำให้ดูยิ่งยั่วยวนและเข้าไปยิ่งนัก ร่างสูงค่อยๆจับร่างตรงหน้าอ้าขาออกกว้างแล้วกดนิ้วสอดเข้า
“อะ...อ๊า...จะ ...เจ็บ!!...อย่า”ร่างตรงหน้าเบือนหน้าหนีแล้วหลี่ตาหนีความเจ็บปวดที่ช่องทางด้านหลังที่ถูกรุกรานราวกับช่องทางกำลังจะฉีกออกจากกัน
“ร้องออกมาอีกซิ”ร่าง สูงแทรกนิ้วเข้าไปอีกสองนิ้วโดยไม่ให้ร่างบางเตรียมตัวแล้วถอนนิ้วออกมาแล้ว แทรกเข้าไปร่างบางแทบจะทนไม่ไหวด้วยความเจ็บปวดทำให้แทบหมดแรงจากนั้นร่าง สูงถอนนิ้วออกมาแล้วประครองสะโพกอันบอบบ่างขึ้งสูงก่อนจะสอดแกนกายเข้าไป
“อา...อ๊า...เจ็บ...อย่า//...อ๊า”
“อา...ซีด...คุณทำให้ผมโมโหมาก...อ๊า...รู้ไหม...อื้ม”ร่างสูงค่อยๆกดแกนกายเข้าดำดิ่งลงไปในร่างบางจนหมดถอนออกมาแล้วกระแทกเข้าไปจนสุดเพิ่มความแรงและความถี่ไปในคราวเดียวกัน
“อา...อ้า...ซีด...อา”ร่างสูงเห็นร่างบางครางเสียงหวานออกมาก็ไม่รอช้าที่จะขยับเนิบนาบไปเรื่อยๆแม้คนที่อยู่ใต้ร่างจะขอร้องอ้อนวอนทั้งน้ำตาก็ตาม
“พอเถอะ...ผมขอร้อง...หือๆ”เสียงสะอื้นของร่างบางสะอึกสะอึ้น
“ขอร้องผมเหรอ...พูดหวานๆหน่อยซิ...แล้วผมจะพอ”ร่างสูงต่อรองร่างบาง
“ผมขอร้องละครับ...ไข้ผมขึ้นแล้ว”ร่างบางอ้อนวอน
“ก็ได้ครับที่รักแต่ขอผมต่ออีกหน่อยนะ”ร่างสูงขยับกายเร็วขึ้นตามจังหวะความต้องการ เสียง เนื้อกระทบเนื้อดังสะท้อนไปทั่วห้อง ร่างบางแทบจะทนไม่ไหวเพราะพิษไข้ที่พุ่งขึ้นในตอนนี้มันร้อนไปทั่วร่างกาย โดยเฉพาะตรงบริเวณด้านหลังแทบเหมือนมีคนเอาไฟมาหล่น ไม่นานหนักร่างสูงก็ปลดปล่อยน้ำขาวขุ่นในตัวของร่างบางแล้วถอนกายออกมาร่างบางที่เริ่มจะไม่รู้สึกตัวก็หมดสติไป ส่วนร่างสูงก็หมดแรงก็ล้มตัวนอนข้างๆร่างบางโอบกอดอย่างอบอุ่น
ติ๊ง...ต๊อง
“คุณไมค์ครับผมมารับแล้วครับ...คุณไมค์”เสียงชินที่ดังเข้าหูของร่างสูงทำให้ร่างสูงรำคาญจึเดินออกมา
“โอ๊ย...มาทำไมว่ะคนเค้ากำลังนอนอยู่กวนอยู่ได้”ร่างสูงด้วยความงวยเงีย
“ก็มาหาคุณไมค์นะซิถามได้...แล้วคุณไมค์มีไหน”ชินชะเง้อมองหาร่างบาง
“ไมค์เค้าไม่ไปกับแกแล้ว...กลับไปซะแล้วไม่ต้องมายุ่งกับไมค์อีก”ร่างสูงพูดแล้วปิดประตูใส่หน้าชินแล้วเดินกลับเข้าไปนอนกอดกับไมค์ต่อ
“เปิดประตูนะโวย...คุณไมค์ครับ...คุณไมค์”ชินตะโกนร้องลั่นทำให้ห้องข้างๆรำคาญเดินออกมาด่าจนชินต้องหนีกลับบ้านไปทำหน้าเซ็ง
ณ.บ้านชิน
“เซ็งชะมัดเลยไอ้กอล์ฟมันไม่ให้ไมค์ไป”ชินโวยวาย
“แล้วพี่ทำไมไม่ตะโกนเรียกละ...ทำไมโง่อย่างนี้”ขวัญโวยกลับ
“ก็เพราะโวยไง...ถึงต้องกลับมาเนี๊ย...ก้อห้องข้างๆดันออกมาด่า”ชินทำหน้าไม่พอใจ
“แล้วเราจะเอาไงต่อละ...ตอนนี้สองคนนั้นอาจจะดีกันแล้วก็ได้”ขวัญเอ่ย
“พี่ว่านะเราน่าจะจับตัวไมค์ไปแล้วแกก็ไปบอกกับไอ้กอล์ฟว่าไมค์ไปกับฉันดีไหม...ให้มันเข้าใจผิด”ชินเริ่มวางแผนการ
“จะเอาอย่างนั้นเหรอ...ก็ได้แล้วแต่พี่ละกัน”ขวัญตกลง
ฉันโทรมาเพื่อจะบอกว่ารัก...ถึงเวลา “สวัสดีครับ”ชินรับโทรศัพท์
“นี่แกจะไม่เข้ามาทำงานเลยใช่ไหม ไอ้ลูกเวร”เสียงปลายทางเอ่ย
“ทำครับ...ทำ...พรุ่งนี้ผมจะเข้าไปทำงานครับ”ชินทำหน้าบึ้ง
“แก ไม่ต้องมาทำงานที่นี้ฉันจะส่งแกไปทำงานที่จีน 1 เดือนถือว่าเป็นการทำโทษแกละกัน...พรุ่งนี้แกเตรียมตัวเก็บกระเป๋าไปเมือง จีนได้เลย...พ่อขี้เกลียดไปดูงานที่เมืองจีนแล้วยังไงก็พาขวัญไปด้วยเลยนะ ฉันจะบอกให้เข้าเตรียมรถให้แก แค่นี้นะ”ปลายทางวางสาย
“พ่อครับ...พ่อเดี๋ยว”ชินทำหน้าเบื่อโลกมากๆๆๆๆ
“มีอะไรรึเปล่าพี่...ทำไหมทำหน้าเครียดแบบนี้ละ”ขวัญถามอย่างสงสัย
“ก็พ่อให้แกกับฉันไปดูงานที่เมืองจีนนะซิ”
“งั้นแผนการของเราละทำไงดี...ไอ้ไมค์มันต้องสมหวังแน่เลย”
“เรื่อง นี้ยังไงก็แก้ปัญหาไม่ได้อยู่ดี...ยังไงเราก็ต้องไป...กลับมาจะชำระแค้นให้ สำเร็จเลยค่อยดูนะจะไม่ให้มันได้คืนดีกันเลยค่อยดู...โธ่โว๊ย!”
ณ.สนามบิน
ชินกับขวัญก็ได้ไปเมืองจีนแล้วกว่าจะกลับมาก็อีก 1 เดือน............
“ไมค์ตื่นได้แล้ว...ไมค์มันสายแล้วนะ”เสียงร่างสูงเรียกร่างบางตื่นแต่ร่สงบางกลับนอนนิ่งร่างสูงเอามือไปปลุก
“ไมค์ไม่สบาย...ทำไหมไมค์ตัวร้อนแบบนี้...ไมค์ ๆตื่นซิ”ร่างสูงปลุกร่างบางยังไงก็ไม่ตื่น
“ปล่อยผม...ปล่อยผมเถอะ...ผมเจ็บ”ร่าง บางเพ้อ...น้ำตาก็ไหลออกมาร่างสูงเห็นก็งงว่าไมค์เป็นอะไรก็นึกถึงเรื่อง เมื่อคืน....ร่างสูงเห็นร่างบางในสภาพที่ขอร้องให้ปล่อย...ร้องไห้ด้วยความ เจ็บปวดด้วยฝีมือตัวเอง...ร่างสูงเห็นร่างบางอาการไม่ดีขึ้นร่างสูงอุ้มร่าง บางไปโรงพยาบาล
“คุณเป็นญาติคนไข้รึเปล่าครับ”เสียงหมอที่เอ่ยทำให้ร่างสูงตกใจเล็กน้อย
“ใช่ครับ...ผมเป็นสามีของคนไข้ครับ”ร่างสูงเอ่ยรับ
“คือว่าคนไข้ไปโดนอะไรมาหรือครับ...ร่างกายของคนไข้เขียว ช้ำ แดงเป็นรอยเหมือนถูกทำร้าย โดยเฉพาะช่องทางด้านหลังนะอักเสบมา มันทั้งฉีกขาด แถมยังมีไข้สูงมากอีก ไม่ทราบว่าคนไข้ไปโดนอะไรมาครับ”เสียงหมอที่พูดทำให้คนตรงหน้าถึงกับอึ้งพูดไม่ออก
“ครับว่ายังไงครับคนไข้ไปโดนอะไรมาครับ”เสียงหมอทำตกใจมาก
“เออ...เออ...คือ...ผมไม่ทราบเหมือนกันครับ”ร่างสูงเอ่ยกลับไป
“เหรอครับ...ไงก็ไม่เป็นไรครับ...ผมขอตัวก่อนนะครับ”หมอเอ่ย
“เดี๋ยวครับหมอแล้วไมค์จะฝืนเมื่อไรครับ...แล้วเมื่อไรจะออกจากโรงพยาบาลได้ครับ”
“คงต้องหลับไปหลายวันเหมือนกันนะ...แล้วกับบ้านคงจะต้องรอดูอาการก่อนนะ”หมอเดินจากไป...ร่างสูงรีบไปหาร่างบาง
“เป็นเพราะผมคนเดียวแท้...ไมค์เลยต้องมาเจ็บตัวเพราผม”ร่างสูงจับมือร่างบางไว้พรมจูบมือร่างบางไว้จนเผลอรับไป
“คุณค่ะ...ขออนุญาตเช็ดตัวให้คนไข้ก่อนนะค่ะ”พยาบาลที่มาปลุกทำให้ร่างสูงตื่น
“ออ...เดี๋ยวผมเช็ดให้เองได้ครับ”ร่างสูงรับอ่างจากพยาบาลมาว่างบนโต๊ะ
“อย่างนั้นก็ได้ค่ะ...ถ้าเสร็จแล้วช่วยเอาออกไปไว้ตรงนั้นให้หน่อยได้ไหมค่ะ”
“ได้ครับ...เดี๋ยวผมเอาไปวางให้”ร่าง สูงยิ้มให้พยาบาล...แล้วบรรจงปลดกระดุมเสื้อร่างบางเพื่อเช็ดตัว...ร่างสูง เห็นรอยแดงช้ำตามตัวร่างบางก็นึกสงสารร่างบางที่ต้องเจ็บเพราะแค่อารมณ์ชั่ว วูบของเขา...ถ้าใจเย็นกว่านี้...พูดดีๆ...ฟังที่ร่างบางขอคงไม่ต้องเป็นแบบน นี้
“ผมขอโทษ...ผมจะไม่ทำแบบนี้อีก”ร่าง สูงค่อยๆเช็ดตัวให้ร่างบางแล้วใช้ผ้าแห้งเช็ดตามอีกทีแล้วก็เอาอ่างน้ำไปวาง ไว้ที่พยาบาลบอกร่างสูงเห็นว่าร่างบางยังหลับอยู่เลยลงไปหาอะไรท่านก่อนแล้ว รีบขึ้นมาหาร่างบาง
“อ้าว...ยังไม่กลับอีกเหรอค่ะ”พยาบาลคนเดิมทัก
“ออ...ยังครับผมนอนเฝ้าภรรยาผมที่นี่ครับ”ร่างสูงพูดยิ้มๆ
“คุณท่าทางจะรักภรรยาคุณมากเลยนะค่ะ...สงสัยภรรยาคุณคงหายดีแน่เลยค่ะ”พยาบาลยิ้ม
“ครับ...ผมรักมาก...มากจนไม่ให้ใครแตะต้องเขาได้เลย”ร่างสูงยิ้มๆๆๆๆ
“เธอโชคดีนะค่ะที่มีคนรักแบบคุณ...ภรรยาคุณก็น่ารักมากๆเลยค่ะ”
“ขอบคุณนะครับที่ชมภรรยาผม”ร่างสูงเขินมาก
“เออ...งั้นไม่รบกวนแล้วค่ะ...คุณไปเฝ้าภรรยาคุณเถอะ”พยาบาลจะไปตรวจคนไข้คนอื่น
“ครับ”ร่างสูงยิ้มแล้วเดินตรงไปยังห้องที่ร่างบางอยู่
1 วันผ่านไป
“เฮ้ย...เช้าแล้วเหรอเนี๊ย”แสงแดดที่สาดส่องเข้ามายังในห้องร่างสูงนั่งมองร่างบางที่นอนหลับเหมือนคนที่ไร้ความรู้สึก ไม่รับรู้ถึงอะไรทั้งสิ้น ผ่านไปแล้ว 1 วันร่างบางก็ยังไม่ตื่นขึ้นมา
“ไมค์คุณหลับไป 1 วันแล้วนะ ... คุณตื่นขึ้นมาเถอะ...ผมรอคุณอยู่นะ”ร่างสูงนั่งจับมือร่างบางไว้แล้วหลับไปด้วยความง่วงอีกครั้งเวลาผ่านไปเร็วมากตอนนี้ก็เที่ยงวันแล้ว
“น้ำ...ขอน้ำหน่อย...ขอน้ำหน่อย”เสียงที่คุ้นหูก็แว้วเข้าหูร่างสูง
“ไมค์ฝืนแล้ว...เย้...ไมค์ฝืนแล้วดีใจจังเลย”ร่างสูงดีใจมาก
“ขอน้ำกินหน่อย...ใครก็ได้”ร่างบางเอ่ยทั้งที่ยังไม่ลืมตา
“ได้ครับที่รัก...นี่น้ำครับ”ร่างสูงประครองตัวร่างบางขึ้น
“ขอบคุณนะ”ร่างบางเงยหน้าขึ้นขอบคุณ
“ไม่เป็นไรที่รักสำหรับของผม”ร่างสูงเอ่ยเชิงหยอกล้อ
“นี่ใครใช้ให้นายมา...ออกไปเดี๋ยวนี้เลย”ร่างบางได้ยินที่ร่างสูงเอ๋ยขึ้นก็นึกถึงเรื่องที่ร่างสูงทำไว้ได้อย่างเจ็บแซบจนตัวเองต้องเข้าโรงพยาบาล
“อะไรกันตื่นมาเจอหน้ากันยังไม่ถึง 10 นาทีเลยไล่กันไปซะงั้น”ร่างสูงล้อ
“ผมไม่อยากเห็นหน้าคุณออกไปจากห้องนี้เดี๋ยวนี้”ร่างยางยังไม่หยุดไล่
“นายยังไม่หายโกรธพี่อีกหรอ...ขอโทษได้ไหม”ร่างสูงง้อร่างบาง
“ไม่ก่อนจะทำคนอื่นเค้าทำไหมไม่รู้จักคิดแล้วทีอย่างนี้มาขอโทษ”ร่างบางทำหน้าบึ่ง
“ผมขอโทษนะ...ยกโทษให้ผมด้วยเถอะ”ร่างสูงเริ่มอ้อน
“ไม่...ออกไปเดี๋ยวนี่ผมอยากอยู่คนเดี๋ยว...ออกไปซะ”ร่างบางเบือนหน้าไปทางอื่น
“ที่ทำไปทั้งหมดเพราะผมทั้งห่วง...ทั้งรักนะ”ร่างสูงขอความเห็นใจจากคนรัก
“เหรอ... แต่ผมไม่เคยเห็นคนที่เค้ารักกันเค้าทำกันแบบนี้...อย่างนี้เหรอที่เค้าเรียก ว่ารักผมว่าเป็นการเห็นแก่ตัวมากกว่าเวลาอยู่กับผมก็ทำเป็นหวง...เวลาอยู่ กับขวัญก็ทำเป็นหวงขวัญใช่ไหม”ร่างบางออกแนวหึงร่างสูงมีแอบน้อยใจเล็กน้อย
“เปล่านะผมหวงคุณคนเดี๋ยว...แต่ผมเห็นแก่ตัวตรงไหน”ร่างสูงทำหน้างงงงง
“เห็นแก่ตัวตรงไหนงั้นเหรอพูดออกมาได้ไม่อายปากเลย...ไม่รู้ตัวเองแล้วยังจะให้คนอื่นบอกอีกเหรอยังไม่รู้ตัวเองแล้วคนอื่นเค้าจะรู้ไหม”ร่างบางโวยเป็นชุด
“ผมรักคุณคนเดี่ยวนะขวัญเขาเป็นแค่เพื่อนผมเองนะ”ร่างสุงเข้าไปสวมกอดร่างบาง
“นาย ไม่เคยรักใครจริงหรอก...ไม่เคยแค่ความรู้สึกของคนอื่นหรอกว่าการที่ถูกว่า เป็นรองของคนอื่นนะมันเป็นยังไง...นายมันก็ดีแต่พูดขอโทษเวลาทำผิด...ออกไป ซะผมอยากอยู่คนเดียวแล้วไม่ต้องกลับมาที่นี้อีกจะกลับไปหาคนรักเก่าก็ไม่ว่า ออกไปเถอะ”ร่างบางแกะมือร่างสูงที่โอบไว้ออกแล้วนอนลงไป
“ไมค์ให้พี่ทำยังไงก็ได้นะ...แต่ขอให้ไมค์หายโกรธ...พี่ยอมหมดทุกอย่างเลย”ร่างสูงเครียด
“งั้นเหรอ...แต่ต้องทำจริงๆนะ”
“ได้บอกมาเลยแต่ไมค์ต้องหายโกรธจริงๆนะ”
“งั้นก็พาไปที่ดาดฟ้าหน่อย”ร่างสูงประครองร่างบางไปดาดฟ้า
“อยากให้หายโกรธก็ไปตายซะแล้วถึงจะหาญโกรธ”ร่างบางพูดเล่น
“ได้...แต่ถ้าตายไปแล้วอย่าลืมตื้นเช้านะ...คงไม่มีใครมาปลุก, รักษาตัวเองด้วย , นอนอย่าลืมห่มผ้า , อย่าลืมหายโกรธผมด้วย”ร่าง สูงพูดจบก็เดินไปยืนตรงขอบระเบียงพร้อมที่จะโดดแต่ในขนาดนั้นร่างสูงก็ได้ หันไปมองคนรักของตัวเองที่ตอนนี้ได้ยืนน้ำตาไหลและอึ่งกับคำพูดของร่างสูง
“ไม่ต้องร้องไห้ก็หรอกมันเป็นวิธีเดี๋ยวที่จะทำให้เราคืนดีกัน...แล้วผมก็จะทำให้มันเป็นจริงในไม่ช้า”ร่างสูงไม่คิดว่าการที่จะคืนดีกับคนรักมันจะจบแบบนี้ไม่น่าเชื่อว่าร่างบางจะโกรธได้ขนาดนี้
“เฮ้อไม่เป็นไร...เอาก็เอาวะ...เป็นไงเป็นกัน”ร่างสูงเอ๋ยอย่างแผ่วเบา
“หยุด...หย..ยะ...ด...ก่อน”ร่างบางตะโกน
“ไม่...ถ้าหยุดเราก็ไม่ได้คืนดีกันหรอก...ก็ดีเหมือนกันนะตายไปก็ดีอยู่ไปก็ไม่มีความหมายหรอ...แต่ถาผมตายเราก็จะได้คืนดีกัน”จริงแล้วร่างสูงก็แค่จะลองใจร่างบางว่าอยากให้ตสยจริงรึเปล่าร่างสูงไม่คิดทำแค่มองลงไปยังขาสั่นเลย
“ไม่หยุดก็แล้วแต่...ผมรู้ว่าพี่ไม่กล้าทำหรอกเพราะพี่เป็นคนที่กลัวความสูง”ร่างบางเอ่ย
“ได้ถ้าไมค์คิดว่าพี่ไม่กล้าพี่ก็จะทำให้ไมค์เห็น”ร่างสูงทำเป็นขึ้นระเบียงทำทาจะกระโดด
“อย่านะ...ผมยกโทษให้ก็ได้”ร่างบางวิ่งเข้าไปกอดร่างสูงไว้อย่างแน่น
“ไมค์ปล่อยพี่เถอะ...มันไม่มีประโยชน์หรอถึงไมค์จะยกโทษให้พี่แต่ไมค์ก็ไม่ได้รักพี่มันไม่มีความหมายหรอกปล่อยเถอะ”ร่างสูงแอบอมยิ้ม
“ใครบอกว่าไม่รักเล่า...รักซิรักมากด้วย”ร่างบางพูดแล้วร้องไห้ด้วย
“จริงเหรอ...รักพี่จริงเหรอ...แล้วเชื่อใจพี่รึเปล่า”ร่างสูงลงมาจากระเบียง
“รักจริงแต่ไม่เชื่อใจซักเท่าไหร่หรอก”ร่างบางก้มหน้าลง
“ถ้า รักพี่จริงก็เชื่อใจพี่ด้วยซิ...รู้ไหมพี่กับขวัญนะเราเป็นเพื่อนกันแล้ว ขวัญเค้าก็ไปเรียนต่อที่เมืองนอกตั้งแต่ขวัญอยู่ ม.6 แล้วรู้ไหม”ร่างสูงเอามือลูบหัวร่างบางเบาๆ
“แล้วทำไหมไม่บอกกันละง้อนแล้วไม่รู้มีชี้ด้วย”ร่างบางผลักร่างสูงแล้วเดินออกไปแอบเขินเล็กน้อย
“อาวซะงั้น...เราผิดอีก...เฮ้ยเดี๋ยวรอด้วย”ร่างสูงวิ่งตามไปง้อ
“นี่ไม่ฟังเองแล้วมาโทษคนอื่น”ร่างสูงวิ่งเข้าไปโอบกอดร่างบาง
“อะไรใครไม่ฟังตัวเองไม่บอกเองต่างหาก...เช้อ”ร่างบางเชิดใส่ร่างสูง
“โทษฐานที่ไม่ฟังกลับบ้านเมื่อไหร่นะจะลงโทษให้เข็ดเลย”ร่างสูงยิ้ม
ณ.บ้านนิธิไพศาลกุล
“อาวพี่ไมค์กลับมาได้แล้วเหรอ”หญิงถามไมค์ที่วิ่งเข้ามาในบ้าน
“อืม...พี่สบายดีแล้วไม่ต้องห่วง...เออ..พี่ขอตัวก่อนนะ”ร่างบางวิ่งขึ้นห้อง
“เค้ารีบไปไหนของเค้า...ถ้าจะบ้า”หญิงทำหน้างงๆ
“หญิงไมค์ไปไหนแล้ว”ร่างสูงถามน้องตัวเองที่กำลังเดินผ่านไป
“พี่ไมค์วิ่งขึ้นห้องไปแล้ว...เค้าเป็นอะไหร่เหรอทำไหมต้องรีบขนาดนั้นด้วย”หญิงถามอย่างสงสัย
“ขอบคุณนะงั้นพีขอตัวก่อนนะ”ร่างสูงวิ่งตามขึ้นไป
“อาวอีกคนแล้วถามก็ไม่ตอบ...ไปกินหนมดีกว่า”หญิงเดินไปห้องนั่งเล่น
“จะรีบไปไหนจะที่รัก”ร่างสูงวิ่งขึ้นไปทันคว้ามือร่างบางเอาไว้
“ก็ไปพักผ่อนไง...ถามได้”ร่างบางเขินจนหน้าแดง
“เหรอ...งั้นเดี๋ยวพาไป”ร่างสูงโอบร่างบางเข้าไปในห้อง
“มาส่งแล้วก็กลับไปห้องได้แล้ว...จะพักผ่อนแล้ว”ร่างบางผลักร่างสูงให้ออกไป
“ไม่ออก...จะนั่งเฝ้าเผื่อคนสวยจะคิดถึง”ร่างสูงหันมากอด
“ไม่เอาออกไปก่อนงั้นจะโกรธนะ”ร่างบางยิ้ม
“ก็ได้วันนี้รอดไปนะถ้าสบายดีเมื่อไหร่ละก็”ร่างสูงหอมแก้มแล้วเดินออกไป
++++++จบแล้วล่ะครับ+++++++
หัวข้อ: Lovely Story [Fic .. Golf + Mike yaio ] (อ่าน 12601 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก