ตอนที่ 1 : วันแรก “ฝุ่นพักห้องนี้” ฝุ่นกวาดตาไปรอบห้องที่เจ้าของบ้านบอก มันดีกว่าที่เขาคิดไว้มาก เขาจินตนาการไว้ว่าน่าจะได้อยู่ห้องเล็กหน่อย เหมือนห้องของคนรับใช้ทั่วไป ฝุ่นไม่มีปัญหาเพราะที่พักเพราะทุกวันนี้ก็ต้องแบ่งห้องกับน้องชายอยู่แล้ว จึงไม่ได้สนใจสอบถาม
“มีห้องน้ำในตัวด้วยเหรอครับ” เป็นคำถามที่ไม่ควรถามเพราะเห็นอยู่ตำตา แต่ฝุ่นอดพูดด้วยความตื่นเต้นไม่ได้ มันเหนือความคาดหมายของเขาไปมาก ห้องนอนขนาดใหญ่มีเตียงกว้าง มีโซฟาเบดตัวยาวตั้งอยู่ริมหน้าต่าง มีเครื่องใช้ไฟฟ้าครบครัน ไม่รวมถึงห้องน้ำขนาดใหญ่ที่มองเห็นผ่านกระจกใส
“ไม่มีมั้ง” ฝุ่นอยากตัดลิ้นตัวเอง อะไรๆ ก็ดี เว้นเจ้าของบ้านนี่แหละที่ฝุ่นลงความเห็นว่าน่าจะแย่ที่สุดของการรับงานครั้งนี้
“อยู่ได้ไหม”
ฝุ่นหันไปมองหน้าคนพูดเพื่อดูให้แน่ใจว่าประชดเขาอยู่หรือเปล่า ห้องใหญ่โตโอ่โถงขนาดนี้ใครอยู่ไม่ได้ก็บ้าแล้ว
“อยู่ได้ครับ”
“ดี เก็บข้าวของให้เสร็จแล้วลงไปเจอฉันข้างหน้า จะพาเดินดูบ้านจะได้รู้ว่าอะไรอยู่ที่ไหน”
“ไปเลยก็ได้ครับ ของผมมาจัดคืนนี้ก็ได้”
“ตามใจ” ฝุ่นรีบยกกระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่ กับกล่องของอีกสองใบไปวางในห้อง เขาไม่ได้เอาอะไรมามากมายนัก บอกตรงๆ เขาไม่แน่ใจว่าตัวเองจะอยู่ได้นานแค่ไหน เผื่อจะได้งานใหม่ กับเผื่อจะทนเจ้าของบ้านไม่ได้ขึ้นมา
“นี่ห้องนอนของโมเดล”
“ครับ” ฝุ่นผลักประตูเข้าไปเบาๆ เด็กน้อยนอนหลับปุ๋ยอยู่ในคอกกั้นขนาดใหญ่ เขามองไปรอบห้องเพื่อสำรวจ ห้องสะอาดสะอ้านดีน่าจะเพราะมีแม่บ้าน ของเล่นมากมายเบีอดเสียดอยู่ในตู้ ฝุ่นประเมินว่าพ่อแบบศิลาคงเลี้ยงลูกด้วยของเล่น เพราะมองเห็นหนังสือบนชั้นน้อยมาก
“โมเดลยังไม่ตื่น ไปดูห้องอื่นก่อนดีกว่า”
“ครับ”
“นี่ห้องฉัน” ฝุ่นชะงักเท้า ไม่กล้าเดินตามเข้าไปเมื่อรู้ว่าเป็นห้องของใคร
“เข้ามาดูได้” เขาอยากบอกว่าจะให้ดูทำไม แต่ในเมื่อมาเป็นลูกจ้างก็คงต้องสงบปากสงบคำไว้บ้าง ฝุ่นก้าวเท้าเข้าไปในห้องแค่สามก้าว เขามองพอให้รู้แล้วก้าวถอยออกจากประตู
“ชั้นบนนอกจากห้องนอน จะมีห้องหนังสือ กับห้องดูหนัง” ฝุ่นเดินตามเจ้าของบ้านไปเงียบๆ นึกชื่นชมที่ตกแต่งบ้านได้อย่างสวยงาม ศิลาทำงานด้านนี้ก็คงพอมีรสนิยมบ้างแหละน่า
“ชั้นล่าง มีห้องรับแขก ห้องนั่งเล่น ห้องครัว ห้องอาหาร กับห้องทำงานของฉัน”
“ครับ”
“ออกไปด้านนอกกัน” ฝุ่นคิดถึงบ้านของตัวเองที่อยู่อาศัยตั้งแต่เกิด พ่อแม่มีลูกถึงสี่คนด้วยกัน รวมหกชีวิตอาศัยอยู่ในบ้านหลักเล็ก แต่เขาไม่เคยรู้สึกอึดอัด พอเห็นแบบนี้อดคิดไม่ได้ว่ามันกว้างไปหรือเปล่าสำหรับการอยู่อาศัยแค่สองคนพ่อลูก
“ฝุ่นจะพาโมเดลออกมานั่งเล่นริมสระหรือพามาว่ายน้ำบ้างก็ได้ แต่ต้องระวังเรื่องความปลอดภัย”
“ครับ”
“ฉันจัดปาร์ตี้ที่บ้านบ้างไม่บ่อยนัก เดือนละครั้งสองครั้ง” ฝุ่นเผลอจ้องหน้าคนพูด เดือนละครั้งสองครั้งคือไม่บ่อย! ดูเหมือนการใช้ชีวิตของเขากับเจ้านายจะต่างกันคนละโลก
“มีอะไรหรือเปล่า” คิ้วคนพูดขมวดเข้าหากันเมื่อเห็นสีหน้าของเขาที่เผลอแสดงออกมา
“เปล่าครับ..ไม่มีอะไร” ฝุ่นรีบปฏิเสธ
“นั่งสิจะได้คุยกันเป็นกิจจะลักษณะ”
“ครับ” ฝุ่นนั่งลงบนเก้าอี้สำหรับพักผ่อนริมสระน้ำตามเจ้าของบ้าน
“งานของฝุ่นก็เหมือนที่คุยกันไว้คร่าวๆ คือดูแลโมเดลตั้งแต่ตื่นจนถึงเข้านอน โมเดลเพิ่งสามขวบฉันไม่อยากส่งลูกเข้าโรงเรียนเตรียมอนุบาล รอให้พร้อมแล้วค่อยเข้าอนุบาลไปเลยทีเดียว ฉันถึงยอมจ่ายแพงเพื่อให้ได้พี่เลี้ยงที่มีคุณวุฒิเพียงพอ”
“แปลว่าให้ผมสอนหนังสือด้วยใช่ไหมครับ”
“ใช่ มีปัญหาไหม”
“ไม่มีครับ”
“วันหยุดฉันให้อาทิตย์ละหนึ่งวัน คือวันอาทิตย์ แต่ถ้าฉันติดธุระก็ต้องอยู่ช่วยดูแลโมเดลแทน ฉันจะให้เป็นเงินพิเศษแยกต่างหากจากเงินเดือน”
“ครับ”
“ค่าใช้จ่ายภายในบ้าน ฉันจะให้เงินสดเอาไว้จำนวนหนึ่งทุกเดือน ขาดเหลือยังไงก็เอาบิลมาเบิก แม่บ้านจะมาทุกวันเพื่อทำความสะอาดบ้าน ซักผ้า ทำอาหาร เขาจะอยู่ตั้งแต่แปดโมงเช้าถึงบ่ายสาม อาหารเย็นจะทำทิ้งไว้ให้อุ่นกิน”
“ครับ”
“แต่ถ้าวันไหนแม่บ้านไม่มา ถ้าฝุ่นสามารถทำอาหารได้ด้วย ฉันจะเพิ่มเงินให้ตามที่บอก”
“ไม่ต้องเพิ่มก็ได้ครับ ผมรับแค่สองหมื่นพอ แต่ผมจะทำให้”
“ทำไมล่ะ” ศิลาเลิกคิ้ว แปลกใจที่ฝุ่นปฏิเสธ ได้เพิ่มน่าจะดีใจไม่ใช่เหรอ
“ก็คุณศิลามีแม่บ้านทำให้อยู่แล้วนี่ครับ ผมเดาว่าถ้าผมต้องทำก็คงเดือนละไม่กี่วันหรืออาจแค่บางมื้อ ผมเก็บเงินเพิ่มอีกไม่ได้ มันเอาเปรียบกันเกินไป หรือถ้าคุณศิลาจะเพิ่มให้จริงก็ขออีกแค่สองพันก็พอครับ”
“ตกลง” ศิลาประหลาดใจนิดๆ แต่พอใจมากกว่า เพราะน่าจะไว้ใจคนที่มีความคิดแบบนี้ได้
“ผมขอถามอะไรนิดได้ไหมครับ” เมื่อเห็นว่าเจ้าของบ้านอธิบายให้เขาฟังครบถ้วนแล้ว ฝุ่นจึงถามสิ่งที่ข้องใจมานาน
“ถามมาสิ”
“โมเดลมีพี้เลี้ยงดูแลมาตั้งแต่เด็กใช่ไหมครับ”
“ถามทำไม”
“คือ...”
“ช่างเถอะฉันไม่อยากรู้ คำตอบคือใช่ โมเดลมีพี่เลี้ยงมาตั้งแต่เกิด”
“อ๋อครับ” ฝุ่นรู้แล้วว่าทำไมศิลาถึงเลี้ยงลูกไม่เป็น เพราะมีคนช่วยเลี้ยงให้นี่เอง ขืนเลี้ยงเองสภาพคงโหดกว่านี้ ว่าแต่ไม่มีพี่เลี้ยงคนไหนคิดจะเตือนเลยหรือไงว่าสิ่งที่คุณพ่อลูกหนึ่งทำนั้นมันผิด
“มีอะไรจะถามอีกไหม”
“ไม่มีครับ”
“งั้นก็ขึ้นไปเก็บข้าวของเถอะ”
“ครับ” ฝุ่นลังเลเพราะเจ้าของบ้านไม่ยอมขยับ เขาจึงตัดสินลุกขึ้นยืนและเอ่ยขอตัว “ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อน”
“เดี๋ยวฝุ่น”
“ครับ”
“ผมขอกาแฟแก้วสิ ดื่มไปแล้วแต่ยังง่วง วันนี้ผมมีแขก”
“ได้ครับ” ฝุ่นหันหลังกลับเดินเข้าตัวบ้าน ส่ายหัวให้กับคำสั่งที่ได้รับ ไม่ได้ไม่ชอบใจที่อีกฝ่ายใช้ให้ชงกาแฟ แต่ที่ส่ายหัวคือเขาเพิ่งมา กาแฟอยู่ไหน แก้วอยู่ไหนยังไม่รู้เลย
“ขอโทษครับ” ฝุ่นเปิดประตูเข้าไปอย่างเบามือ เมื่อครู่เขาเห็นแม่บ้านเดินขึ้นมาชั้นบนจึงเดินตามหา
“พอดีคุณศิลาให้ผมชงกาแฟให้ แต่ผมเห็นเครื่องชงแล้วคิดว่าผมไม่น่าจะทำเป็น”
“ได้ค่ะ เดี๋ยวพี่ทำให้”
“สอนผมก็พอครับ วันหลังจะได้ไม่รบกวน”
“รบกวนอะไรกันค่ะ พี่เป็นแม่บ้านต้องทำอยู่แล้ว พี่ชื่อไหมนะคะ” คนพูดลุกขึ้นยืน แนะนำตัวกับเขาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“ผมชื่อฝุ่นครับ” ฝุ่นยกมือขึ้นไหว้เพราะดูอย่างไรเขาก็อ่อนกว่า
“อุ๊ยน้องฝุ่นอย่าไหว้เลยค่ะ พี่เป็นแค่แม่บ้าน” คนถูกไหว้ตกใจหน้าตื่น รีบยกมือขึ้นไหว้ตอบเขา
“ไม่เห็นเกี่ยวเลยครับ พี่ไหมแก่กว่าผม ผมต้องไหว้ก็ถูกแล้ว”
“คุณฝุ่นนิสัยดีจังเลยนะคะ พี่เคยเจอแต่..” คนพูดชะงักรีบเปลี่ยนเรื่อง
“ลงไปเลยไหมคะ”
“ครับ”
ฝุ่นเดินตามแม่บ้านลงมาข้างล่าง ได้เวลาเรียนรู้งานแล้ว
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“คุณฝุ่นคะ” เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น” “คุณศิลาให้มาตามลงไปข้างล่างค่ะ น้องโมเดลตื่นแล้ว”
“ครับพี่ไหม” ฝุ่นลุกขึ้นนั่ง เขาเพิ่งเอนหลังพักหลังจากเก็บข้าวของเข้าตู้เรียบร้อย
“พี่ไหมเรียกผมว่าฝุ่นก็พอครับไม่ต้องมีคุณหรอก ผมก็ลูกจ้างเหมือนกัน” ฝุ่นรีบบอกเมื่อเปิดประตูออกไป
“จะดีหรือคะ พี่เกรงใจ”
“ดีครับ”
“ก็ได้ค่ะ”
ฝุ่นเดินมาถึงห้องรับแขก ถึงเห็นว่าเจ้าของบ้านไม่ได้อยู่คนเดียว มีสาวสวยถึงสวยมากนั่งอยู่เคียงข้าง ฝ่ายชายพาดมืออยู่บนบ่าในขณะที่ฝ่ายหญิงนั่งชิดจนแทบจะสิงเข้าไปในตัวศิลา โดยมีเจ้าหนูโมเดลนั่งเล่นของเล่นชิ้นเล็กอยู่ข้างกายพ่อ ฝุ่นเผลอขมวดคิ้ว ยอมรับว่าเขารู้สึกแปลกๆ ที่เจ้าของบ้านมานั่งกอดกันต่อหน้าลูก แต่เอาเถอะมันก็ไม่ได้น่าเกลียดมากมายและไม่เกี่ยวกับเขาด้วย
“นั่งสิฝุ่น”
“ครับ” ฝุ่นเลือกนั่งลงข้างๆ เด็กชายโมเดล เขาส่งยิ้มผูกมิตรไปให้
“โมเดลครับ สวัสดีอาฝุ่นก่อน” เด็กชายโมเดลเอียงคอมองหน้าเขาก่อนยกมือขึ้นประกบกัน ยิ้มจนแก้มยุ้ย
“ฝู่” เด็กชายพยายามออกเสียงเรียกชื่อเขา
“อาฝุ่นลูก”
“ฝู่น”
“เรียกแบบนี้ก็ได้ครับ ไม่เป็นไร” ฝุ่นรีบอนุญาต เด็กชายยังเล็กไม่จำเป็นต้องไปบังคับ
“ต่อไปอาฝุ่นจะมาเป็นพี่เลี้ยงให้โมเดล ต้องเชื่อฟังพี่เขาเข้าใจไหมครับ” เด็กชายโมเดลหันไปมองหน้าพ่อ ก่อนหันมามองหน้าเขา
“อาฝุ่นจะมาเป็นเพื่อนเล่นของโมเดลไงครับ ให้อาฝุ่นเล่นด้วยได้ไหมเอ่ย” ฝุ่นอยากเริ่มจากการตีสนิทให้เด็กชายไว้ใจเขาก่อน
“ได้ฮับ” เด็กชายยิ้มจนตาหยี “เล่นกาน” มือเล็กปาของเล่นที่อยู่ในมือไปตกบนโต๊ะรับแขก ก่อนกระดอนลงไปตกที่พื้น เด็กชายหัวเราะคิกคักชอบใจ มองของเล่นตาวาว ฝุ่นได้แต่มองตาม เขาไม่กังวลเพราะคิดอยู่แล้วว่าต้องเจอแบบนี้ ดูจากนิสัยพ่อ การเลี้ยงดูแบบปล่อยตามใจฉัน เด็กไม่ผิดเลยที่จะมีพฤติกรรมแบบนี้ มันเข้าใจได้ไม่ยาก โดยเฉพาะเมื่อผู้เป็นพ่อไม่สอนลูกสักคำว่าการโยนของเล่นทิ้งแบบนี้มันไม่ดี
“คราวนี้เป็นผู้ชายเหรอคะศิลา ดีค่ะฝ้ายจะได้ไม่ต้องกังวล กลัวเหมือนคนก่อนเขาจ้างมาเลี้ยงดูลูกดันอยากเลี้ยงพ่อแทน” ฝุ่นนิ่วหน้า ไม่ชอบคำพูดที่ได้ยินสักนิด ไม่เห็นเหรอว่ามีเด็กเล็กที่พร้อมจะซึมซับทุกอย่างนั่งอยู่
“ฝ้าย พูดอะไรระวังนิดครับ” ฝุ่นสบายใจขึ้นมาบ้าง ยังดีที่ยังรู้จักเบรกกัน
“ก็มันจริงนี่ค่ะ” ฝ่ายหญิงทำท่ากระฟัดกระเฟียดไม่พอใจที่ถูกเตือน
“โมเดลครับไปเล่นกับอาตรงโน้นดีไหม” ฝุ่นชี้มือไปยังคอกกั้นสำหรับเด็กที่ตั้งอยู่ใกล้กับผนังกระจก มองออกไปเห็นสวนและสระว่ายน้ำที่อยู่ภายนอก
“ปาย”
“มาครับ อาฝุ่นอุ้ม” ฝุ่นยื่นมือให้เด็กชายโมเดล เขาไม่พยายามเข้าไปจับตัวก่อน เพียงแค่ยื่นมือไปใกล้ๆ รอให้เด็กชายเป็นคนเข้ามาหา
“อึ๊บ!” ฝุ่นยกตัวเด็กชายขึ้น เห็นตัวเล็กแต่หนักใช้ได้เลย แปลว่าเนื้อคงตันมากถึงได้ดูน่าฟัดแบบนี้
“ผมพาน้องโมเดลไปเล่นทางโน้นนะครับ” ฝุ่นไม่ลืมหันไปบอกเจ้านาย วันนี้เป็นวันแรกทำอะไรคงต้องบอกกล่าวกันก่อน
“จะเริ่มงานเลยเหรอ พักก่อนแล้วค่อยเริ่มเย็นๆ ก็ได้ ให้ไหมดูให้ก่อน”
“ไม่เป็นไรครับ ผมเตรียมตัวมาแล้ว ของก็จัดเสร็จหมดแล้ว”
“งั้นก็ตามใจ” ฝุ่นอุ้มเด็กชายโมเดลไปยังคอกกั้น ในใจคิดว่าเขาควรจะพูดกับศิลาเลยไหมเรื่องให้ระวังพฤติกรรมเวลาอยู่ต่อหน้าลูก หรือควรดูไปก่อนสักระยะหนึ่ง
“ฝู่น” เสียงเรียกเล็กๆ ทำให้ฝุ่นหลุดจากความคิด เขาก้มลงมองหน้าเด็กน้อยที่นั่งอยู่ข้างกาย
“ครับ”
“ติม ติม โมจากินติม”
“เอาไว้ทานข้าวก่อนนะครับ แล้วอาฝุ่นจะให้กิน”
“มะอาว ม่ายข้าว”
“ถ้าไม่กินข้าวจะไม่แข็งแรงนะครับ กินไอศกรีมมากไม่ดีต่อร่างกายด้วย”
“โมจากิน” เด็กน้อยพูดเสียงยานคาง ทำหน้าเศร้า
“โมดูอะไรนี่สิครับ” ฝุ่นถือโอกาสเรียกชื่อเล่นตามที่เด็กชายเรียกตัวเอง ต่อไปเขาจะเรียกชื่อนี้ดีกับเด็กกว่าตั้งเยอะ
“ดูอาลาย”
“นี่ไงครับ เห็นแขนอาฝุ่นไหม” ฝุ่นจับมือเด็กชายมาวางบนข้อมือของเขาเอง ก่อนเปลี่ยนให้เด็กชายย้ายไปจับข้อมือของตนเอง “ถ้าโมไม่กินข้าวกินแต่ไอศกรีม โมจะไม่ตัวโตเหมือนอาฝุ่นนะ”
“ม่ายโตก๊ะด้าย” เด็กชายมีสีหน้าดื้อดึง
“ก็ได้ครับ แต่ถ้าไม่โตเวลาเล่นด้วยกันก็จะแพ้อาฝุ่นตลอดเลยนะ เพราะอาฝุ่นโตกว่า” เด็กชายขมวดคิ้วสีหน้าใช้ความคิด
“กินแล้วเท่าพ่อเป่า”
“เท่าสิครับ”
“กิน โมกินข้าว เยอะๆเยย” เด็กชายกางมือออกกว้างสุดแขนให้รู้ว่าจะกินเยอะแค่ไหน
“เก่งมากครับ” ฝุ่นลูบมือไปบนผมนุ่มของเด็กชายโมเดล โล่งใจที่เด็กชายพูดรู้เรื่อง พฤติกรรมอย่างอื่นคงต้องค่อยๆ ปรับกันไป อาจต้องใช้เวลาหน่อยแต่คงไม่ยากอย่างที่คิด
“น้องฝุ่นพี่กลับก่อนนะคะ” ฝุ่นเงยหน้าขึ้นมองเมื่อมีเสียงเปิดประตูเข้ามา
“ครับ” ฝุ่นเพิ่งทำให้โมเดลนอนตอนบ่ายได้ เด็กชายไม่ยอมนอนง่ายๆ เพราะบิดาปล่อยตามใจจนเคย กว่าจะสิ้นฤทธิ์ต้องหลอกล่อกันสารพัดวิธี
“คุณศิลามีแขกมาคุยเรื่องงาน พี่เลยไม่ได้เข้าไปกวน พี่ฝากฝุ่นบอกให้ด้วยนะคะ”
“ได้ครับ”
“น้องฝุ่นไม่ต้องอยู่เฝ้าก็ได้นะคะ ถ้าน้องโมตื่นหรือร้องจะได้ยินเสียงเอง มันมีภาพด้วยถ้าเป็นห่วงก็คอยดูได้” ไหมชี้ไปยังแท็บเล็ตที่วางอยู่บนโต๊ะ
“ขอบคุณครับพี่ไหม”
“พี่กลับก่อนนะคะ”
“ครับ”
ฝุ่นดูให้แน่ใจว่าเด็กชายนอนหลับสบาย แอร์ไม่เย็นเกินไป เขาเก็บของเล่นที่น่าจะเป็นอันตรายออก เปิดแท็บเล็ตลองเช็คโปรแกรมที่ไหมพูดถึง เมื่อเห็นว่าภาพและเสียงชัดเจนดี จึงเดินออกจากห้อง
ฝุ่นคิดจะไปสำรวจครัว แต่เมื่อเดินลงบันไดมา เขาเห็นศิลานั่งกับหนุ่มน้อยหน้าตาดีคนหนึ่ง ซึ่งคุ้นหน้าเขามาก ฝุ่นพยายามนึกก่อนร้องอ๋อออกมา คนที่แสดงซีรีส์วัยรุ่นที่กำลังดังอยู่ตอนนี้ รู้จักกันด้วยเหรอ ฝุ่นขมวดคิ้ว ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าพี่ไหมบอกว่าแขกมาคุยเรื่องงาน ศิลาทำโมเดลลิ่งเป็นไปได้ว่าเด็กคนนี้อยู่ในสังกัด
ดีจัง ได้เจอแต่คนสวยๆ หล่อๆ เขามาบ้านนี้วันแรกก็ได้เจอทั้งดาราทั้งนางแบบแล้ว ฝุ่นเปลี่ยนใจเดินกลับขึ้นไปข้างบน ไม่อยากทำเสียงรบกวนเจ้าของบ้าน อีกสักพักค่อยลงมา
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
น้ำดื่มเย็นๆ ถูกรินใส่แก้ว ฝุ่นหยิบหนังสือติดมือลงมาจากห้องด้วย เมื่อครู่เขาชะโงกจากบันไดลงมาดู ไม่เห็นศิลานั่งอยู่ เดาว่าไม่ออกไปส่งแขกก็คงขึ้นห้องไปแล้ว
ฝุ่นหยิบแก้วน้ำเดินไปทางประตูที่เปิดไปยังสระน้ำ เขาคิดจะใช้เวลานี้อ่านหนังสือที่ยังค้างอยู่ให้จบ ก่อนเริ่มงานอีกครั้งหลังเด็กชายตื่น
ลมเอาพัดโดนหน้าของฝุ่น แต่สิ่งที่ทำให้เขาชะงัก คือภาพคนสองคนที่ยืนอยู่ริมสระน้ำ ฝุ่นรีบปิดประตูกลับเข้ามาในบ้านด้วยหัวใจเต้นรัว เขายื่นนิ่ง ตกใจจนใบหน้าซีดเผือด
ที่เขาเห็นเมื่อกี้มันใช่ใช่ไหม เขาไมได้ตาฝาดไป ฝุ่นกลืนน้ำลายลงคอ เขาต้องมาเจอกับเจ้านายประเภทไหนกัน ผู้ชายที่กอดกับผู้หญิงตอนเช้า แต่ดันจูบกับผู้ชายตอนบ่าย พ่อแก้วแม่แก้วเกิดมาเขาไม่เคยเจอ นี่สินะความหมายของ “อ่า..จะว่าอย่างนั้นก็ได้” ของเฟิร์นเมื่อเขาบอกว่าพี่ชายของเธอเป็นคนใช้ได้ทีเดียว คำว่าอ่า..กับท่าทางคิดหนักของเพื่อนเพราะแบบนี้นี่เอง!!
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
ขอปูเรื่องก่อนนะคะ หลังจากนี้เนื้อเรื่องจะดำเนินค่อนข้างไว เนื่องจากมีแค่ 16 ตอนจบค่ะ
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
