ตอนที่ 2: ครูผู้ปกครอง “ฝู่น ฝู่น” เด็กน้อยมองถ้วยไอศกรีมในมือของฝุ่นตาวาว พยายามเอื้อมมือมาขอ แต่ฝุ่นขยับมือที่ถืออยู่ออกห่าง เด็กน้อยจึงได้แต่มองตามตาละห้อย
“ให้ไปเถอะ โมเดลกินเองได้” เสียงทุ้มดังมาจากผู้เป็นพ่อ ฝุ่นหันไปมอง เขาคิดไว้ในใจตั้งแต่เห็นช็อตเด็ดตอนบ่าย ว่าเขาจะเลี้ยงเด็กชายในแบบของเขา ถ้าพ่อของหนูน้อยรับไม่ได้ก็ไล่เขาออกได้ตามสบาย เพราะฝุ่นก็ชักไม่อยากอยู่เหมือนกัน
“แบบที่ผมเห็นไม่เรียกว่ากินเองได้ครับ เขาเรียกว่าปล่อยปละละเลยเด็ก” ดวงตาสีน้ำตาลเข้มวาวโรจน์ ฝุ่นสบตาโดยไม่หลบ ถึงมันจะเป็นประโยคที่ไม่ควรพูดแต่มันคือความจริง
“ฝู่น” เสียงเรียกของเด็กชายโมเดลทำให้ฝุ่นหันกลับไปให้ความสนใจกับหนูน้อย เขาตักไอศกรีมพอดีคำแล้วป้อน
“กินคำเล็กๆ จะได้ไม่หก มาครับเดี๋ยวอาฝุ่นสอน” ฝุ่นจับมือเล็กๆ ของเด็กชายกำช้อนที่เหมาะกับขนาดของมือเด็ก ตักลงไปในไอศกรีมกะขนาดให้พอดีคำ ก่อนประคองมือให้เด็กชายยกช้อนเข้าปากตัวเอง
“เก่งมากครับ” ฝุ่นลูบศีรษะเด็กชายเอ่ยปากชมพร้อมรอยยิ้ม
“โมเก่ง” เด็กชายหัวเราะชอบใจ ยิ้มจนตาหยี
“ใช่ครับ ไหนลองทำอีกที” ฝุ่นยังไม่ปล่อยมือ เขาช่วยประคองมือหนูน้อยตักไอศกรีมเข้าปากอีกสามสี่ครั้ง ถึงจะมีเลอะขอบปากไปบ้างก็ไม่เป็นไร
“ทีนี้อาฝุ่นจะปล่อยมือนะครับ โมคนเก่งของอาทำได้อยู่แล้ว” ฝุ่นปล่อยให้เด็กชายใช้ช้อนตักไอศกรีมในชามด้วยตนเอง
“เยอะไปครับ คำเล็กๆ”
“เล็ก..เล็ก..?” เด็กชายโมเดลเงยหน้าขึ้นมองด้วยความสงสัย ฝุ่นจึงเอาช้อนออกจากมือหนูน้อยแล้วตักให้ดูเป็นตัวอย่าง เขาเทไอศกรีมคืนลงไปในชามเพื่อให้ลองตักด้วยตัวเอง
“โมทามด้าย” เด็กชายโมร้องดีใจ เมื่อสามารถเอาช้อนเล็กๆ เข้าปากตัวเองได้โดยไอศกรีมไม่หล่นออกมา
“พ่อๆ โมเก่ง” สายตาที่มองมาราวกับจะฆ่าเขาอ่อนแสงลง
“ลูกพ่อเก่งที่สุด”
“ฝู่น” เด็กชายเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยสายตาเป็นประกาย รอคอยคำชม
“เก่งมากครับ” ฝุ่นลูบศีรษะเล็กๆ ด้วยความเอ็นดู ตกหลุมรักหนูน้อยตั้งแต่วันแรกของการทำงาน
“โมเก่ง โมเก่ง” จุ๊บ !! หนูน้อยโมเดลยืดตัวขึ้นจูบปากเขา ริมฝีปากเล็กๆ แตะผ่านๆ แต่ก็เล่นเอาฝุ่นตกใจจนตาเบิกกว้าง หันขวับไปมองคนเป็นพ่อ
“มีอะไร” ศิลาถามเสียงห้วน เด็กนี่นอกจากจะไม่กลัวเขาแล้วยังทำท่าจะกินหัวเขาตลอดเวลา เขาจ้างมาเป็นพี่เลี้ยงไมได้จ้างมาเป็นครูผู้ปกครอง
“ไม่มีครับ”
“ปกติฉันจะจูบลูกอยู่แล้ว มันเป็นการแสดงความรัก” แล้วทำไมเขาต้องแก้ตัวด้วยศิลาไม่เข้าใจเหมือนกัน ทั้งที่อีกฝ่ายก็บอกแล้วว่าไม่มีอะไร
“ผมไม่ได้พูดอะไรครับ”
“ฉันก็แค่บอก”
“ดีแล้วครับที่บอก ผมจะได้รู้ว่าหนูโมเคยชินกับพ่อจูบ ไม่ใช่เพราะเห็นจนชินตา” น้ำเสียงเย็นๆ ตอนท้ายบวกกับสายตาคาดโทษที่มองมาทำเอาศิลาหนาวๆ ร้อนๆ
“ฉันไม่เคย...”
“พ่อจู๊บฉาว”
“หึๆ”
“ฉันไม่คิดว่าลูกจะเห็น” เสียงหัวเราะรู้ทันของเด็กหนุ่มทำให้ศิลาร้อนตัว
“ผมเพิ่งมาวันแรกยังได้เห็น ชัดเจนริมสระ ไม่แปลกใจครับที่หนูโมจะเคยเห็น”
“เป็นพวกชอบแอบดูหรือไง”
“ตำตาขนาดนั้นคงไม่เรียกว่าแอบดูมั้งครับ อีกอย่างถามผมด้วยว่าผมอยากเห็นไหม แล้วค่อยมาเรียกว่าพวกแอบดู”
“ฝู่นน” เสียงเรียกมาพร้อมกับมือน้อยๆ ที่แตะลงบนแขน ฝุ่นจึงเลิกต่อล้อต่อเถียงกับคนเป็นพ่อหันไปสนใจลูกแทน
“ครับ?”
“โหก” ฝุ่นก้มมองหยดไอศกรีมสองสามหยดที่ตกบนเก้าอี้กินข้าวของเด็ก เขาส่งยิ้มน้อยๆ ให้เด็กชาย หยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดคราบออกให้
“ไม่เป็นไรครับ โมเก่งแล้ว ทำบ่อยๆ อีกหน่อยก็ไม่หก”
“ช่าย โมยาม”
“อะไรนะครับ” ฝุ่นขมวดคิ้ว พยายามฟังเด็กชายให้ออก
“โม..ยาม”
“ยาม?”
“พยายาม” เสียงทุ้มเอ่ยแทนลูกชาย
“อ๋อ เก่งมากครับคนเก่งของอาฝุ่น” ฝุ่นลูบศีรษะเด็กชายเป็นรางวัล รอยยิ้มจนตาหยีที่ส่งมาทำให้เขารักเด็กชายมากยิ่งขึ้น เพื่อหนูน้อยที่น่ารักคงต้องสู้กับพ่อของเด็กสักตั้ง ในเมื่อเด็กชายมีความพยายาม เขาเองก็ต้องพยายามเช่นกัน
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“วันนี้หนูโมของอาฝุ่นเก่งมาก” ฝุ่นเอ่ยชมเมื่อเด็กชายยอมให้เขาอาบน้ำแปรงฟันให้แต่โดยดี แม้จะมีดื้อให้ได้ปรามกันบ้าง “ดังนั้นคืนนี้คุณพ่อจะอ่านนิทานให้ฟังครับ”
“หะ!” ศิลาที่ตามเข้ามาดูการทำงานวันแรกของพี่เลี้ยงด้วยถึงกับงง
“เย่ อาว..อาว..” ฝุ่นยิ้มให้หนูน้อย ทำเป็นไม่เห็นสายตาที่มองมาเสีย
“ไปครับไปเลือกนิทานกับอาฝุ่นดีกว่า เอาเรื่องไหนดี” ฝุ่นจุงมือเด็กชายโมเดลไปที่ตู้ของเล่น เขาหยิบหนังสือที่มีอยู่ขึ้นมาดู “นี่ของเด็กโต นี่ของเด็กเข้าโรงเรียนแล้ว อืม..อาฝุ่นจะเอาเล่มไหนให้พ่ออ่านให้หนูฟังดี..”
“เล่มนิ เล่มนิ” เด็กชายโมเดลดึงหนังสือเล่มโปรดมาส่งให้คุณอาคนใหม่
“อะไร” ศิลาไม่รู้ว่าวันนี้เขาพูดคำว่าอะไรออกไปกี่ครั้ง ที่แน่ๆ คือพูดทุกครั้งที่เจ้าเด็กเพิ่งจบใหม่หันมามองด้วยสายตาคาดโทษ
“ถามจริงครับ เล่มนี้เหรอ”
“ก็..มันสนุกดี”
“ครับสนุก ฆ่ากันสนุกเลย”
“มันเป็นนิทาน” คนตอบเริ่มเสียงอ่อย
“เฮ้อ” เสียงถอนใจยาวแทนเสียงโต้ตอบ เอาจริงๆ ศิลาว่าเจ็บยิ่งกว่าให้เด็กนี่ด่าเขาไปเลย
“อ่านเล่มนี้ดีกว่าครับ พรุ่งนี้อาฝุ่นจะไปซื้อหนังสือให้โมใหม่” ศิลามองหนังสือที่ยื่นมาตรงหน้า
“ฝุ่นอ่านสิ” สายตาของเขาพยายามบอกอีกฝ่ายว่า..ไม่อย่างนั้นฉันจะจ้างนายมาทำไม
“ผมอ่านได้ครับไม่มีปัญหา แต่ผมไม่น่าจะให้ความรักของพ่อกับหนูโมได้ เอายังไงดีครับ” ศิลาแทบจะกระชากหนังสือออกจากมือของฝุ่น ดูมันพูดแต่ละประโยค
“มาครับหนูโม คุณพ่อจะอ่านนิทานให้ฟัง” ฝุ่นทำเป็นไม่เห็นสีหน้ากินเลือดกินเนื้อของเจ้านาย เขาอุ้มเด็กชายโมเดลไปวางไว้บนเบาะนุ่ม จัดให้นอนลงคลุมผ้าห่มให้เรียบร้อย ก่อนนั่งลงข้างๆ รอบิดาของหนูน้อยที่ยังยืนนิ่งไม่ยอมขยับ
“พ่อ เยวๆ”
“ครับๆ” ศิลาก้าวข้ามคอกกั้น เขาหยิบหมอนขึ้นพิงพนักก่อนนั่งลงพิงหมอนอีกที คนเล่าเปิดนิทานหน้าแรกก่อนถอนใจออกมาดังเฮือก เงยหน้าขึ้นมองพี่เลี้ยงคนใหม่ อยากจะบอกว่านิทานเรื่องนี้มันไม่สนุกสักนิด
“อ่านให้เด็กฟังครับ ไม่ใช่ผู้ใหญ่ฟัง” เออแหนะ รู้ด้วยว่าเขาคิดอะไร ศิลาเริ่มต้นอ่าน
“กาลครั้งหนึ่ง นานมาแล้ว...” หนูน้อยโมเดลซุกกายเข้าหาบิดา ดึงพี่หมีตัวใหญ่เข้ามากอด สีหน้ามีความสุขมาก คนเป็นพ่ออดลูบแก้มอมชมพูของลูกไม่ได้ นิทานที่อยู่ในมือไม่น่าเบื่อขึ้นมาทันที
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“คุยกันหน่อยสิ”
“ได้ครับ” ฝุ่นดูให้เด็กชายนอนเรียบร้อยดีแล้วจึงเดินตามหลังเจ้าของบ้านออกไปเงียบๆ
“ถ้าเห็นก็รู้แล้วสิว่าฉันคบทั้งผู้หญิงผู้ชาย”
“ครับ”
“มีปัญหาอะไรไหม”
“มีครับ”
“รับไม่ได้อย่างนั้นสิ ถ้าอย่างนั้นจะอยู่ด้วยกันได้เหรอ”
“ผมไม่ได้พูดว่ารับไม่ได้ มีของผม คือผมมีปัญหากับเรื่องนี้เพราะคุณศิลาทำให้การเลี้ยงเด็กของผมยากขึ้นไปอีก”
“ยากยังไง”
“ยากเพราะคุณกำลังทำให้เด็กสับสน หนูโมยังเด็ก ยังไม่รู้ว่าตัวเองชอบเพศไหน แต่การที่คุณกอดผู้หญิงทีผู้ชายทีจะทำให้ลูกเข้าใจว่ามันเป็นแบบนั้น คุณอาจบอกว่ามันไม่เกี่ยว มันเป็นที่ยีนส์ที่โครโมโซม แต่เชื่อผมเถอะครับว่าสภาพแวดล้อมมีผลต่อการตัดสินใจของเด็กครับ เหมือนที่เด็กผู้หญิงบางคนที่เรียนโรงเรียนหญิงล้วนชอบผู้หญิงด้วยกันแต่พอจบออกไปเรียนมหาลัยหรือทำงานก็ไม่เคยคบผู้หญิงอีกเลย ให้แกโตแล้วเลือกเองดีกว่าไหมครับ ไม่ใช่ทำให้ดูแบบนี้”
“ฉันไม่ได้ตั้งใจให้ลูกเห็น”
“ครับ ไม่ได้ตั้งใจกับขาดความระมัดระวังบางทีมันก็คล้ายกัน ถ้าคุณระมัดระวังมากกว่านี้มันก็จะไม่มีคำว่าไม่ตั้งใจ”
“มีใครบอกไหมว่าเราขี้บ่น”
“แล้วมีใครบอกคุณศิลาไหมครับว่า...”
“ว่าอะไร!”
“ว่าขี้โมโห” ฝุ่นเปลี่ยนคำพูดเสีย อยากจะบอกเหลือเกินว่าเจ้าชู้ไปทั่ว แต่นึกได้ว่าเขาไม่มีสิทธิ์พูด
“หึ ก็จริง ตกลงว่าเรื่องรสนิยมของฉันไม่เป็นปัญหากับนายใช่ไหม”
“ครับ”
“ดีแล้ว ดูเหมือนโมจะเข้ากับนายได้ดี ฉันไม่อยากเปลี่ยนพี่เลี้ยงให้ลูกใหม่”
“ผมก็อยากทำงานนี้ให้สำเร็จครับ” ถ้าทนพ่อของหนูโมเดลได้ ประโยคหลังฝุ่นคิดในใจ
“เข้าใจตรงกันก็ดี ไปพักผ่อนเถอะ”
“ครับ” ฝุ่นแยกตัวเดินกลับเข้าห้อง เขาทิ้งตัวลงบนเตียง ไม่อยากเชื่อว่าเพิ่งผ่านไปได้แค่วันเดียว เด็กไม่เท่าไหร่แต่คุณพ่อนี่สิ คงต้องรบรากันไปอีกนาน
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“อาวนี้” เด็กชายโมเดลหยิบหนังสือเล่มหนึ่งมาส่งให้ ฝุ่นพลิกดูหน้าปกเห็นว่าเหมาะสมกับวัย จึงนำมารวมกับที่เลือกไว้
“ส่งมา” ฝุ่นส่งหนังสือให้กับคนที่ยื่นมือมารับ เขาไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะมาด้วยจริงๆ เมื่อเขาเอ่ยปากชวน ดีแล้ว ถึงฝุ่นจะไม่อยากให้มา แต่การที่พ่อลูกได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันย่อมสำคัญกว่าความต้องการของเขา
“ขอถ่ายรูปได้ไหมคะ” เสียงที่ดังแทรกขึ้นทำให้ฝุ่นต้องหันหน้าไปมอง นักศึกษาสาวสามสี่คนยืนออกันค้ำหัวเขา ฝุ่นจึงลุกขึ้นยืน
“ได้ครับ” น้ำเสียงและรอยยิ้มของศิลาทำให้ฝุ่นนึกขำ นี่สินะเขาถึงเรียกบุคคลสาธารณะ
“ขอบคุณค่ะ” คนพูดเบียดเขาเข้าไปยืนข้างศิลา ฝุ่นรีบโอบหนูน้อยโมเดลเอาไว้ กลัวสาวๆ ชนเด็กชายเพราะไม่มีใครยอมมอง
“ขอรูปคู่ด้วยได้ไหมคะ”
“ได้ครับ”
หญิงสาวที่ขอถ่ายรูปยิ้มหวานให้เขา เบียดเข้ามาจนแนบชิด ศิลายิ้มมุมปาก รับรู้ถึงความหมายทางร่างกายที่อีกฝ่ายสื่อ แต่เมื่อสายตาบังเอิญสบเข้ากับสายตาของพี่เลี้ยงลูกที่มองมา ขาของเขากลับถอยห่างโดยอัตโนมัติ
“ขอบคุณนะคะพี่ศิลา อ้อนติดตามพี่มาตลอด เป็นแฟนคลับโนหนึ่งเลย”
“ขอบคุณมากครับ”
“พี่ศิลามาทำงานเหรอคะ หรือ...”
“พาลูกมาเดินเล่นครับ” ศิลาชี้มือไปที่ฝุ่น สายตาสามคู่หันขวับมามองเขา
“อุ๊ยตาย ลูกพี่ศิลาน่ารักจังเลย” การปรี่เข้ามาแบบไม่ทันให้ตั้งตัว ทำให้ฝุ่นเผลอหมุนตัวเด็กชายโมเดลไปซ่อนอยู่ด้านหลัง
“เอ๊ะ!” สีหน้าของผู้หญิงตรงหน้าแสดงความไม่พอใจ
“ขอโทษครับพอดีน้องไม่ค่อยสบาย เป็นไข้” ฝุ่นแก้ตัวเท่าที่พอจะคิดออก
“อ๋อค่ะ” คนพูดหมดความสนใจ หันกลับไปหาศิลาดังเดิม
“เร็วๆนี้พี่ศิลามีงานอะไรบ้างคะ อ้อนจะได้ตามไปดู” ดีนะที่โมเลไม่ได้ป่วยจริงๆ ฝุ่นแอบคิด ดูเหมือนบางคนไม่รู้จักคำว่าเกรงใจ
“มีเรื่อยๆ ครับ ยังไงลองดูข้อมูลในเว็บไซด์ของบริษัทได้ ผมขอตัวก่อนครับ” ศิลาก้มลงอุ้มลูกชายขึ้น มือข้างที่ถือหนังสือวางลงบนไหล่ของเขา ฝุ่นลอบมองเจ้าของมือ
“ไปเถอะฝุ่น”
“ครับ”
การมีเจ้านายเป็นคนดังก็ลำบากเหมือนกัน ไปไหนมีแต่คนมอง ถึงไม่ทักก็มองมา จู่ๆ ฝุ่นก็รู้สึกไม่มั่นใจ เขาดึงชายเสื้อตัวเก่าที่สวมอยู่ เพื่อให้แน่ใจว่ามันไม่ได้เลิกขึ้นมาให้ขายหน้า
ฝุ่นใช้ชีวิตแบบประหยัดเพื่อไม่ให้พ่อแม่ลำบากจนเกินไป ข้าวของเครื่องใช้ของเขาจึงธรรมดาสามัญและผ่านการใช้งานมานาน เมื่อเทียบกับชายหนุ่มที่เดินอยู่ข้างๆ ศิลาใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว ไม่ติดกระดุมเม็ดบนจึงมองเห็นแผงอกกว้าง กางเกงยีนส์สีซีดกระชับต้นขา เมื่อหันกลับมามองตัวเองเสื้อยืดตัวใหญ่ใส่สบายกับกางเกงยีนส์ตัวเก่า ต่างกันเหมือนเจ้านายกับคนใช้ ซึ่งก็จริง
“มีอะไรหรือเปล่า”
“เปล่าครับ” ฝุ่นส่ายหน้า เขาคิดไปเรื่อยเปื่อยแค่นั้น ไม่คิดจะลุกขึ้นมาเปลี่ยนแปลงตัวเองเพราะมันสิ้นเปลือง
“หิวหรือยัง”
“ยังครับ ผมเพิ่งทานมื้อเที่ยงมา” ฝุ่นกินข้าวพร้อมกับเด็กชายโมเดลก่อนออกมาจากบ้าน เขาพยายามให้เด็กน้อยกินอาหารตรงเวลา เพื่อปรับความเคยชิน
“คุณศิลายังไมได้กินใช่ไหมครับ ถ้าอย่างนั้นแวะกินก่อนก็ได้”
“ไม่เป็นไรฉันไม่หิว”
“จะดูหนังสือต่อไหม”
“แค่นี้ก็พอครับ ผมไม่รู้ว่าโมชอบแนวไหน ขอลองเอาไปอ่านให้ฟังก่อน ต่อไปจะได้เลือกถูก”
“อืม”
“งั้นไปจ่ายเงินกัน”
“ครับ”
ฝุ่นเดินตามศิลาไปเรื่อยๆ คนมีเงินก็ดีแบบนี้ แวะเข้าร้านโน้นออกร้านนี้ เป็นว่าเล่นไม่ต้องสนงบในกระเป๋า แต่เขาเมื่อยมากแล้ว เพราะต้องคอยอุ้มหนูน้อยโมเดลในระหว่างที่ผู้เป็นพ่อเลือกซื้อของ
“ส่งลูกมา” ฝุ่นส่งหนูน้อยให้ผู้เป็นพ่อ อยากสะบัดแขนแต่กลัวเจ้านายมองว่าเขาไม่สู้งาน
“ถือนี่” ฝุ่นเอื้อมมือไปหยิบถุงที่ชายหนุ่มเกี่ยวไว้กับนิ้วเพื่อให้ศิลาอุ้มลูกชายได้ง่ายขึ้น
“ของเรา หวังว่าจะใส่ได้นะ”
“หือ?” ฝุ่นเลิกคิ้ว ของเรา? ของเขาอย่างนั้นเหรอ “คุณศิลาซื้อให้ผมเหรอครับ”
“ไม่ใช่มั้ง ไซด์เด็กแคระแบบนั้นฉันคงใส่เอง”
“หมดนี้เลยเหรอครับ” ฝุ่นตาโต ยกถุงในมือขึ้นดู
“ขอบใจนะที่ตั้งใจเลี้ยงโมเดล”
“หือ?”
“ถึงฉันจะเป็นพ่อที่ห่วย ก็ไม่ได้โง่ขนาดมองไม่ออก”
“ผมไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย”
“นายคิดว่าฉันห่วย”
“.....” ฝุ่นเผลอเม้มปาก
“หึๆ” ศิลาหัวเราะออกมา “นายนี่ตลกดี มีอะไรแสดงออกมาทางสีหน้าหมด”
“ผมเปล่า..” ฝุ่นพูดเบาๆ อยู่ในลำคอ อายจนไม่กล้าสบตา
“ฝากลูกด้วย ฉันเองก็จะพยายาม”
“ครับ” ฝุ่นเงยหน้าขึ้นยิ้มกว้าง เขาดีใจที่ได้ยินแบบนั้น ไม่รู้เลยว่ารอยยิ้มของเขาทำให้ใจของบางคนสะดุด
“ถ้าอย่างนั้นของนี้หักจากเงินเดือนผมได้ไหมครับ หักสักสามเดือน จ่ายทีเดียวผมคงไม่ไหว”
“ฉันซื้อให้ ไม่ได้จะให้นายจ่าย”
“ผมเกรงใจ”
“ถ้าเกรงใจก็อย่าดุฉันให้มาก”
“ผมเปล่า~” ฝุ่นตาโต
“ดุเยย” เด็กชายโมเดลหัวเราะคิก ตบมือชอบใจอยู่ในอ้อมแขนของผู้เป็นพ่อ
“ฮ่าๆ” หน้าของฝุ่นขึ้นสีแดงเรื่อ นี่สีหน้าของเขาแสดงออกไปทุกอย่างจริงๆ เหรอ ฝุ่นหนอฝุ่น
“หาอะไรกินก่อนแล้วค่อยกลับ”
“ครับ แล้วก็ขอบคุณครับ” ฝุ่นแอบพ่นลมหายใจด้วยความโล่งอก ดีใจที่อีกฝ่ายเปลี่ยนเรื่อง
“อยากกินอะไรครับลูก กินพิซซ่าไหม” คนอุ้มลูกเดินข้างเขาพูดขึ้นมา
“อาว อาว กินปิ๊ดช่า”
“ไม่ได้ครับ!” ฝุ่นรีบร้องห้าม
“หึๆ” ฝุ่นเม้มปากเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะเจ้าเล่ห์นั้น เขาเผลอมองค้อนอีกฝ่ายที่ขุดหลุมล่อเขา
“เอาของไปให้หมดเลยครับ” ฝุ่นหยุดเดินยื่นถุงทั้งหมดไปข้างหน้า
“เฮ้! แค่นี้ต้องงอนด้วย”
“เปล่าผมไม่ได้งอน แต่เอาคืนไปแล้วผมจะได้ดุได้เต็มที่ไม่ต้องคอยระวัง จะพาลูกไปกินพิซซ่าได้ยังไงครับ โมเดลเพิ่งสามขวบให้กินของที่มีประโยชน์ก่อน นี่กินไปมากแค่ไหนแล้ว”
“ฮ่าๆ” ศิลาหัวเราะเสียงดัง เมื่อจู่ๆ อีกฝ่ายก็ยอมรับหน้าตาเฉยว่าดุเขา ถึงจะเคยหงุดหงิดบ้างที่ฝุ่นเจ้ากี้เจ้าการกับเขาเกินไป แต่ตอนนี้ศิลากลับลืมความรู้สึกนั้นไปหมด แหย่เด็กนี่สนุกดีเหมือนกัน
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ✤ Ma man and his boy บ้านนี้ต้องมีพี่เลี้ยง ♥ [ตอนที่ 16 End] 02/01/18 ✿ P.29 (อ่าน 243209 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก