คุยกันสักนิดค่า ^^จากคอมเม้นต์นี้นะคะ >> แต่ที่ฝุ่นบอกว่าไม่ควรไปชี้นำให้เห็นว่าการคบกับทั้งสองเพศเป็นเรื่องปกติให้น้องเลือกเองทีหลัง ตรงนี้แหละค่ะที่เรางง แล้วมันเป็นเรื่องไม่ปกติตรงไหนหรือที่คบกันไม่ว่าจะผู้หญิงหรือผู้ชาย ฯ เราอ่านแล้วตีคำพูดเหมือนฝุ่นมาบอกว่า"คุณมันผิดปกติ"เลยค่ะ ฯ เรื่องการเลือกเพศไม่เป็นปัญหากับเด็กเลยค่ะ อยากให้เข้าใจในมุมมองของเรานะคะ แต่ถ้านักเขียนไม่ได้มีเจตนาเช่นนั้นก็ขออภัยกับการตีความมั่วๆของเราด้วยค่ะ
ตอบคำถามค่า >> เด็กในวัยสองถึงสามขวบนั้นเริ่มมีความทรงจำ มีการเลียนแบบพฤติกรรมโดยไม่รู้ว่าหมายถึงอะไร ถ้าเด็กเห็นว่าสามารถจูบกับผู้ชายและผู้หญิงได้ เด็กจะคิดว่ามันเป็นแบบนั้นโดยไม่ได้อ้างอิงกับความชอบที่แท้จริงของตนเอง สิ่งทีฝุ่นไม่อยากให้เกิดขึ้นคือการชี้นำ (เหมือนบอกเด็กว่านี่คือสีแดง เด็กก็จะเชื่อว่ามันคือสีแดง) ในคำว่าปกติธรรมดาของคนเขียนจึงหมายถึงแบบนั้นค่ะ ไม่ได้หมายถึงคนที่เป็นผิดปกติ เคสการชี้นำแบบนี้เกิดขึ้นกับเด็กมากมายไม่ใช่เฉพาะเรื่องความรักหรือเพศ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องละเอียดอ่อนสำหรับเด็กเล็กที่ต้องคอยระวังค่ะ ส่วนที่ว่ามันชี้นำกันได้หรือในเมื่อมันเป็นเรื่องของโครโมโซมหรือยีน สภาพแวดล้อมมีส่วนระดับหนึ่งค่ะ จะเห็นได้จากโรงเรียนสตรีล้วน ที่บางคนคบกับผู้หญิงด้วยกัน แต่พอออกจากโรงเรียนไปศึกษาต่อ ไปทำงานก็ไม่เคยคบผู้หญิงอีกเลย เป็นต้น
** สุดท้าย ต้องขอโทษด้วยนะคะที่อธิบายในเนื้อเรื่องได้ไม่ชัดเจนพอ หรือใช้คำพูดที่ไม่เหมาะสม ทำให้คนอ่านรู้สึกไม่ดี และหากถ้าแนวคิดแบบคนเขียนไม่ถูกต้อง ก็ต้องขอโทษอีกเช่นกันค่ะที่คิดไม่ละเอียดพอ ต่อไปจะพยายามคิดให้รอบคอบกว่านี้ค่ะ
ตอนที่ 4: เพื่อนใหม่“คุณศิลาครับ ขอเวลาสักสิบนาทีได้ไหมครับ”
“ได้สิ ฝุ่นนั่งรอก่อน”
“ครับ” ฝุ่นมองซ้ายขวาก่อนตัดสินใจพาเจ้าหนูโมเดลนั่งลงบนโซฟารับแขกบริเวณล็อบบี้ ศิลาแวะเข้ามาประชุมที่บริษัทโดยพาพวกเขามาด้วย เหตุเกิดจากช่วงเช้าเขารายงานเจ้านายว่าจะขอออกไปซื้อของเข้าบ้าน โดยจะฝากเจ้าหนูโมเดลไว้กับแม่บ้านสักสองสามชั่วโมง แต่ศิลายืนยันว่าจะไปส่งเองถึงต้องติดสอยห้อยตามกันมาแบบนี้ ระหว่างชายหนุ่มประชุมพวกเขานั่งรออยู่ในห้องทำงานส่วนตัวจึงไม่รู้สึกอึดอัดอะไร จวบจนกระทั่งศิลากำลังจะพาออกไปแต่มีพนักงานมาเรียกไว้เสียก่อน
“ฝู่น ฉีพ้า” เจ้าหนูโมเดลกำลังเห่อการเรียกชื่อสี นิ้วเล็กๆ ชี้ไปยังเสื้อของผู้หญิงรูปร่างสูงโปร่งคนหนึ่งที่กำลังเดินผ่าน ฝุ่นมองตามก่อนพยักหน้า
“เก่งมากครับ”
“โมเดล” แต่เสียงของโมเดลทำให้หญิงสาวคนดังกล่าวชะงัก เธอหันกลับมามองก่อนเดินเข้ามาหา
“ทำไมมาอยู่นี่ คุณพ่อไปไหน” มือขาวเรียบที่เคลือบสีแดงบนเล็บยื่นเข้ามาใกล้
“ปาย ปาย” หนูน้อยโมเดลโบกมือไล่ หน้าที่เคยยิ้มแย้มมุ่ยลง สายตาที่มองสายสวยไม่ชอบใจ
“โม ไม่เอาครับ” ฝุ่นพยายามห้าม โดยการจับมือของเด็กชายลง ค้อมศีรษะให้หญิงสาวเป็นการขอโทษแทน
“ม่ายชอบ” หนูน้อยเปลี่ยนมากอดอกแน่น พยายามเบี่ยงตัวเข้าหาฝุ่นเพื่อไม่ให้อีกคนจับเนื้อต้องตัวได้
“แหม ตัวแค่นี้จะหวงไปไหน”
“ม่ายอาว ปายเยย” ฝุ่นขมวดคิ้วด้วยความสงสัย สัญชาติญาณบอกเขาว่าหนูน้อยโมเดลที่เขารู้จักเป็นเด็กอารมณ์ดี ถึงจะมีหงุดหงิดบ้างก็เฉพาะเวลาโดนขัดใจ แต่ไม่เคยแสดงกิริยาไม่ชอบหน้าใครแบบนี้ ฝุ่นจึงยอมเสียมารยาทเบี่ยงตัวออกเล็กน้อยเมื่อมือนั้นยื่นเข้าหาอีกครั้ง เขาโล่งอกที่ตัดสินใจถูกเพราะมือสวยบีบเข้าที่แก้มของเด็กชายจนร้องโอ๊ยออกมาเบาๆ ก่อนที่มือนั้นจะหลุดออกตามการเบี่ยงตัวของเขา
“ขอโทษครับแกกำลังง่วงนอน” ฝุ่นยอมโกหก เขาไม่แน่ใจว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร ไม่อยากให้มีผลกระทบกับศิลา
“เด็กอะไรได้แม่มาเต็มๆ” น้ำเสียงเบื่อหน่ายกับอาการเบ้ปากน้อยๆ ทำให้ผู้หญิงคนนี้หมดสวยทันที ฝุ่นโกรธจนหัวใจเต้นแรง ยิ่งเห็นหนูน้อยโมเดลเงยหน้าขึ้นมองเขา สายตาที่มองมาทำให้รู้ว่าเด็กชายไม่ชอบผู้หญิงคนนี้จริงๆ แม้จะไม่เข้าใจคำพูดที่อีกฝ่ายพูดก็ตาม
ฝุ่นอุ้มเจ้าหนูโมเดลขึ้นนั่งตัก เขากอดเอาไว้แน่น สายตาที่มองตรงไปพร้อมจะมีเรื่องด้วยเต็มที
“ยังปากเหมือนเดิมนะป้า” เสียงหัวเราะเสียดหูทำให้คนที่ยืนอยู่ก่อนหันขวับไปมองด้วยใบหน้าหงิกหงอ
“อ๋อ สวัสดีป้าเดี๋ยวจะหาว่าผมไม่มีมารยาท” คนพูดยกมือขึ้นไหว้เหมือนลิงหลอกเจ้าพูดด้วยน้ำเสียงปนหัวเราะ ฝุ่นจำหน้าได้ทันที หนุ่มน้อยที่มาหาศิลาที่บ้านวันนั้น
“ปากนายก็ยังเหมือนเดิม แล้วนี่เข้ามาทำไม ได้ข่าวว่าดังแล้วจะฉีกสัญญากับที่นี่ไม่ใช่เหรอ”
“แหม ข่าวที่ป้าได้มามันมั่วพอๆ กับ..” จากสายตาของเด็กหนุ่มไม่ต้องบอกก็รู้ว่าหมายถึงอะไร
“ไอ้ว่าน” ผู้หญิงที่ถูกเรียกว่าป้าขึ้นเสียงสูง ท่าทางฉุนเฉียว
“คุณทาเรียเชิญครับ”
“ค่ะ” ใบหน้าที่หันไปยิ้มแย้มราวกับไม่เคยขุ่นมัวใดๆ มาก่อนทำให้ฝุ่นนึกทึ่ง สมแล้วที่อยู่วงการนี้
“ไง”
“ครับ?” ฝุ่นมัวแต่มองตามจึงตกใจนิดหน่อยเมื่อหนุ่มน้อยเรียกชื่อเขา
“รอพี่ศิลาเหรอ” คนพูดทิ้งตัวลงนั่งข้างเขา
“ใช่ครับ”
“คนใหม่ล่ะสิ” ฝุ่นนิ่วหน้า ไม่แน่ใจว่าคนใหม่ของอีกฝ่ายมีนัยความหมายใด
“ใช่ครับ ผมเป็นพี่เลี้ยงคนใหม่ของโมเดล”
“อื้อ” คนฟังขานรับราวกับไม่ได้อยากรู้คำตอบ แววตาที่มองเขาพินิจพิจารณา
“ระวังนะ”
“ครับ?”
“ป้าทาเรียนนั่นเป็นเพื่อนของแม่โมเดล คงอยากเขยิบสถานะเต็มแก่ พยายามมาหลายปียังไม่สำเร็จ “ ฝุ่นไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องระวัง แต่คิดว่าการไม่ถามน่าจะถูกต้องที่สุด เขาเป็นแค่ลูกจ้างไม่สมควรไปยุ่งกับเรื่องของเจ้านาย
“ขอบคุณที่บอกครับ” ดูอย่างไรเด็กคนนี้ก็อ่อนกว่าเขาหลายปี แต่ในเมื่ออีกฝ่ายเลือกที่จะคุยเหมือนรุ่นเดียวกันเขาก็ไม่ขัด
“เราชื่อว่าน รู้จักหรือเปล่า”
“รู้จักครับ”
“รู้จักว่าเป็นดารา หรือว่ารู้จักว่าเป็น...” รอยยิ้มของหนุ่มน้อยทำให้ฝุ่นเข้าใจความหมายทันที
“วันนั้นเห็นใช่ไหม เราเห็นเปิดประตูออกมา” ฝุ่นสะดุ้งก่อนรีบปรับสีหน้า
“ครับ” เมื่ออีกฝ่ายเห็นแล้วก็ไม่จำเป็นต้องปิดบัง
“ก็แค่ที่เห็นไม่มีอะไร ของแบบนี้มันธรรมดาจะตายเข้าใจหรือเปล่า” ฝุ่นเลือกที่จะยิ้มอ่อนๆ แทนคำตอบ
“แต่ป้านั่นคงไม่เข้าใจมั้ง” คนพูดยักไหล่ “ตลกชะมัดเพราะอย่างนั้นถึงไม่เคยได้แม้แต่ความสัมพันธ์ ผู้ชายเขาไม่โง่ไง รู้ว่ามีอะไรด้วยโดนจับแน่ใครจะเล่นด้วย”
“ผมว่าอย่าเล่าให้ผมฟังดีกว่าครับ” ฝุ่นตัดสินใจบอกออกไป เขาไม่อยากให้โมเดลได้ยินและคิดว่าเขาไม่ควรเข้าไปยุ่งกับเรื่องนี้ แววตาที่มองมาแวบหนึ่งเหมือนประหลาดใจก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นยิ้มกว้าง
“เป็นคนดีนี่ ถ้าอย่างนั้นหวังว่าจะระวังเรื่องนั้นให้เรานะ ถ้าข่าวหลุดออกไป....”
“ก็ไม่ใช่จากผมครับ” ฝุ่นแทรกขึ้นโดยไม่รอให้อีกฝ่ายพูดจบประโยค
“ขอบใจ”
“ครับ สบายใจได้”
“ไปนะโมเดล” มือขาวเนียนเกินผู้ชายยกขึ้นลูบแก้มของหนูน้อยโมเดล เด็กชายยิ้มหวานให้คล้ายกับคุ้นเคยกันดีระดับหนึ่ง ฝุ่นเห็นอย่างนั้นจึงไม่ห้ามปราม
“ชื่ออะไรนะ” คนที่ลุกขึ้นยืนหันกลับมาถาม
“ฝุ่นครับ”
“เราชักชอบฝุ่น ตลกดี”
“ขอบคุณที่คิดว่าตลกครับ”
“วงการนี้หาคนจริงใจไม่ค่อยมี เราชอบคนแบบฝุ่น ได้เป็นเพื่อนกันก็คงดี”
“เป็นพี่เป็นน้องดีไหมครับ” ฝุ่นพูดพร้อมรอยยิ้ม
“ฮ่าๆ อย่าถือสาเลย เราปากไม่ค่อยดีเท่าไหร่ พูดจาดีๆ กับใครไม่ค่อยเป็น”
“นี่ก็ดีนะครับ”
“แต่จะดีกว่าถ้าเรียกว่าพี่ใช่ไหม”
“ครับ”
“ฮ่าๆ ตกลงพี่ฝุ่น ผมไปล่ะข้างในอาจจะนึกว่าผมหลับไม่ยอมตื่น เรื่องอู้นิดอู้หน่อยไว้ใจผม”
“โชคดีครับ”
“แล้วไว้เจอกัน” ฝุ่นส่งยิ้มอำลาให้หนุ่มน้อย นึกชอบอีกฝ่ายขึ้นมาทันที ถึงจะดูกระด้างไปบ้างแต่ก็เป็นคนดีคนหนึ่ง
“แจ๊บๆ” ฝุ่นก้มมองหนูน้อยโมเดลที่นั่งเงียบอยู่บนตัก โธ่ หลับไปแล้วนี่เอง คิดอยู่ว่าทำไมถึงนิ่งดีจัง ฝุ่นยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา วันนี้หนูน้อยโมเดลยังไม่ได้นอนไม่แปลกที่จะหลับพับไป
“ฝุ่นรอนานไหม ขอโทษที” ศิลาเร่งรีบเดินออกมาจากห้องทำงานห้องหนึ่ง
“ไม่เป็นไรครับ ผมรอได้”
“นั่นหลับไปแล้วเหรอ”
“เมื่อกี้นี่เองครับ”
“ส่งมาฉันอุ้มเอง”
“ครับ” ฝุ่นส่งหนูน้อยโมเดลให้คนเป็นพ่อ เสียดายนิดหน่อยที่อีกฝ่ายแทนตัวเองว่าฉัน เขายอมรับว่าชอบเวลาที่ศิลาเผลอเรียกแทนตัวเองว่าพี่ เพราะมันทำให้ผู้ชายคนนี้ดูอบอุ่นขึ้น
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“ไม่ได้ครับ” ศิลามองมือขาวที่เอื้อมลงไปหยิบของที่เขาเพิ่งโยนใส่รถเข็น
“ใครๆ ก็กิน”
“ก็แล้วใครๆ ที่ว่าบอกหรือเปล่าครับว่าเด็กเล็กไม่ควรกิน”
“ไม่ให้กินแล้วเขาจะโฆษณาทำไม”
“แล้วคุณศิลาไม่เคยถ่ายโฆษณาเหรอครับ ถึงไม่รู้ว่าไอ้ที่เขาโฆษณาเขาไม่ได้พูดครบทั้งหมด หรือทุกอย่างที่คุณศิลาบอกว่าใช้แล้วดี คือลองใช้จริงๆ”
เด็กนี่ทำเอาเขาเถียงไม่ออก ศิลามองถุงขนมที่อีกฝ่ายหยิบออกไป มีเจ้าหนูโมเดลชูมือจากในรถเข็นที่นั่งอยู่พยายามจะจับถุงขนมสีสันสดใส
“โมจากิน โมยักกิน”
“มันไม่มีประโยชน์ต่อร่างกายครับ กินเยอะๆ จะไม่สบาย เดี๋ยวอาฝุ่นซื้ออย่างอื่นให้แทนดีกว่า” พูดกับลูกแต่ดันมองค้อนเขา เพิ่งรู้ว่าผู้ชายค้อนตากลับมันเป็นแบบนี้
“ม่ายอาว โมกิน ฝู่นห้ายโมกินน้า” ฝุ่นใจอ่อนยวบแต่ต้องฝืนใจแข็งเก็บขนมไว้บนชั้นวางตามเดิม
“แงงง~” เสียงร้องไห้ดังลั่น ศิลาหน้าเสียหันไปมองรอบๆ เขาไม่เคยปล่อยให้โมเดลร้องไห้เพราะเกรงจะทำให้คนอื่นรำคาญ ที่ผ่านมาจึงมักยอมลูกเสมอ
“ฝุ่นหยิบไปเถอะแล้วจะเก็บไว้ก็ตามใจ”
“อย่าเลยครับ” ฝุ่นเข็นรถเข็นออกจากชั้นวางขนมไม่ยอมทำตามคำพูดของศิลา เด็กชายโมเดลยังร้องไห้สะอึกสะอื่น เขายกมือขึ้นลูบศีรษะเล็กๆ ของเด็กชาย
“เดี๋ยวอาโมพาไปซื้อผลไม้ดีไหมครับ”
“ม่าย ฮึก ฮึก โมม่ายกิน”
“อาฝุ่นจะซื้อไปทำขนมที่บ้าน จะซื้อสตอว์เบอร์รีลูกแดงๆ ซื้อแอปเปิ้ลสีเขียว” ฝุ่นทำเป็นแกล้งคุยกับตัวเอง โดยไม่สนใจอาการปฏิเสธของหนูน้อย ครู่เดียวดวงตาที่มีน้ำคลอตาก็เงยขึ้นจ้องมองเขาด้วยความสงสัยใคร่รู้
“อืม..ซื้อลูกพีซสีส้มด้วยดีไหมนะ”
“ฝู่นทามหนมเหยอ” เสียงถามมาพร้อมกับอาการสะอื้น ฝุ่นยิ้มน้อยๆ พยายามใจเย็นให้มาก
“ใช่ครับ ทำขนมที่บ้าน อาฝุ่นเป็นคนทำ โมมาเป็นคนคอยช่วยหยิบของส่งให้อาฝุ่นดีไหม”
“ฮึก ฮึก” หนูน้อยยังไม่ยอมตอบ
“อาฝุ่นจะให้โมเป็นคนวางผลไม้ เป็นคนช่วยแต่งหน้าขนม เป็นคนชิมว่าขนมอร่อยหรือเปล่าดีไหมครับ”
“อื้อ..ดี ฮึก ดีฮับ” หนูน้อยเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง แต่ได้เล่นกับอาฝุ่นน่าจะดี วันนั้นที่อาฝุ่นทำเค้กยังสนุกเลย
“ขนมอาฝุ่นอร่อยกว่าขนมถุงๆ ตั้งเยอะ โมไม่ชอบขนมอาฝุ่นหรือครับ”
“ชอบ ฮึก โมชอบ” เด็กชายโมรีบเอาใจ
“ถุง ถุง โมม่ายยักกิน” คนอยากกินจนร้องไห้กลับลำ กลัวอาฝุ่นน้อยใจไม่ยอมให้เล่นด้วย
“พ่อยัก” เด็กชายโมยิ้มประจบอาฝุ่นแบบหน้าแหยๆ เพราะน้ำตายังไม่แห้งดี ฝุ่นพยายามกลั้นหัวเราะ เพราะรู้ว่าไม่ควรส่งเสริมให้เจ้าหนูโมเดลพูดแบบนี้ แต่มันอดขำไม่ได้จริงๆ
“อ้าวๆ ไอ้ลูกคนนี้โยนความผิดให้พ่อหน้าตาเฉย ใครชอบกินครับไม่ใช่เราเหรอ”
“พูดไม่เพราะเลยครับ” ฝุ่นอดหันไปดุไม่ได้ เมื่อชายหนุ่มเรียกลูกชายมีคำว่าไอ้นำหน้า
“ก็...”
“พี่ศิลาจะทะเลาะกับลูกเพราะเรื่องขนมถุงเดียวจริงๆ เหรอครับ”
“.....”
”พ่อโดนดุเยย” เสียงหัวเราะเล็กๆ ทำให้ฝุ่นพลอยหัวเราะตาม ศิลาแกล้งทำหน้าคาดโทษลูกชาย เขาเคาะนิ้วลงบนศีรษะเจ้าตัวดีเบาๆ เด็กชายโมเดลหัวเราะคิกคักยกมือขึ้นจับมือพ่อลงมาจูบจนเปื้อนน้ำลาย เล่นเอาใจอ่อนกันทั้งพ่อทั้งอาที่มองอยู่
“แต่ทำเค้กจะดีเหรอฝุ่น เด็กกินบ่อยไม่น่าจะดีนะ” แม้จะยอมให้อีกฝ่ายชนะไปแล้ว แต่ศิลาก็อดเถียงเล็กๆ น้อยๆ ไม่ได้ตามนิสัยไม่ค่อยยอมใคร
“มันอยู่ที่เราเลือกวัตถุดิบครับ อยู่ที่ว่าเราจะทำเค้กแบบไหน อีกอย่างผมไมได้คิดจะทำเค้กด้วย”
“ก็เห็นวันนั้นทำ” คนบางคนพยายามเอาตัวรอด ด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ จนฝุ่นนึกขำ นี่คือนายแบบศิลาที่ได้ชื่อว่าหยิ่งและขี้โมโหจริงๆ ใช่ไหม ใครก็เขาไม่รู้จักอีกฝ่ายล่ะ เขาไม่ได้อยู่หลังเขาเสียหน่อย
“ทีนี้สบายใจหรือยังครับ”
“อืม”
“รับรองว่าดีกว่าขนมถุงเมื่อกี้แน่ครับ”
ศิลาหันไปมองใบหน้ายิ้มๆ ของคนพูด ที่ไม่บ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังประชดเขา แต่ศิลาเอาหัวเป็นประกันว่ามันใช่แน่ๆ เห็นทีว่าเขาคงต้องคิดใหม่ พี่เลี้ยงลูกคนนี้คงไม่จืดชืดเย็นชาเป็นอาจารย์ฝ่ายปกครองเหมือนที่เขาปรามาสเอาไว้ นับวันก็ยิ่งน่าสนใจขึ้นเรื่อยๆ ชักอย่างรู้ว่าอีกฝ่ายจะมีอะไรมาให้เขาแปลกใจอีก
“ฝู่นน”
“ครับ?”
“อาวหงุ่น โมชอบ”
“องุ่นนะครับ ได้ครับเดี๋ยวอาฝุ่นหยิบให้”
“ขอบคุนฮับ”
อย่างน้อยก็เรื่องนี้ที่ทำให้เขาทึ่ง การพูดจาหว่านล้อมการอธิบายกับเด็กเป็นสิ่งที่ศิลาไม่คิดทำ เพราะเขาคิดมาตลอดว่าลูกยังเล็ก รอโตอีกนิดแล้วค่อยบอกค่อยสอน วันนี้เขาต้องยอมรับว่าเขาคิดผิดและทำผิดมาตลอด ขอบใจนะฝุ่นที่นายเข้ามาทันเวลา นั่นคือความรู้สึกที่จริงใจที่สุดของเขาแม้จะรู้สึกเสียหน้าเล็กๆ ก็ตาม
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ✤ Ma man and his boy บ้านนี้ต้องมีพี่เลี้ยง ♥ [ตอนที่ 16 End] 02/01/18 ✿ P.29 (อ่าน 244352 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก