ตอนที่ 5: ก็... “อาหย่อย” เด็กชายโมเดลยิ้มกว้าง ริมฝีปากเลอะไอศกรีมอยู่บ้างแต่ไม่มากมายอะไร หนูน้อยพยายามตักกินช้าๆ เพื่อให้อาฝุ่นเห็นว่าเขาทำได้
“ซื้อเอาไม่ดีกว่าเหรอฝุ่นไม่ต้องเสียเวลาทำให้เหนื่อย” ศิลาอดถามไม่ได้เพราะไอศกรีมโฮมเมดที่ฝุ่นทำต้องแช่ตู้เย็นยาวนานกว่าจะได้กิน ไหนต้องคอยเปิดออกมาคนทุกสองชั่วโมงอีกสามสี่ครั้งเพื่อให้ไอศกรีมเนื้อเนียนไม่เป็นเกร็ดน้ำแข็ง เขามองว่ามันยุ่งยากและเสียเวลา
“หนูโมทำไอศกรีมกับอาฝุ่นสนุกไหมครับ” ฝุ่นไม่ตอบศิลาแต่หันไปถามเด็กชายที่นั่งกินไอศกรีมอย่างมีความสุข เขาตัดสินใจเลือกทำไอศกรีมนมสดใส่ท็อปปิ้งผลไม้แทน เพระเห็นว่าหนูน้อยชอบกิน
“ซาหนุก โมชอบ”
"อยากทำอีกไหมครับ”
“ยัก โมยักทาม ห้ายพ่อทามด้วย ซาหนุก” เมื่อวานนี้หลังกลับจากซื้อของ ศิลาใช้เวลาอยู่ในครัวกับลูกชาย สองพ่อลูกช่วยกันป่วนจนเขาปวดหัว แต่เมื่อเห็นเด็กน้อยมีความสุขฝุ่นก็คิดว่ามันคุ้มค่า
“เข้าใจแล้ว” ไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายบอกศิลาก็เข้าใจได้ทันที มันอาจจะยุ่งยากแต่มันก็เป็นช่วงเวลาแห่งความสุข โมเดลได้เรียนรู้อะไรหลายอย่าง ฝุ่นบอกเขาว่าอย่าคิดว่าหนูน้อยไม่รู้เรื่อง สอนไปเรื่อยๆ เด็กจะจำและทำได้เอง ดังนั้นนอกจากเรื่องสีแล้ว ฝุ่นยังให้หนูน้อยโมเดลหัดนับเลขจากของที่ต้องใช้ ยอมให้ช่วยทำบางอย่างแม้รู้ว่าจะทำให้ยิ่งช้าและเลอะเทอะมากขึ้น แต่เพื่อพัฒนาการของลูกชายเขาดูเหมือนคุณพี่เลี้ยงจะใจเย็นได้อย่างไม่น่าเชื่อ เพียงแต่ที่เขาทักเพราะไปให้ความสำคัญในเรื่องอื่น เผลอคิดไปว่าราคาซื้อกินก็ไม่ได้แพงมากมายอะไร จะเสียเวลาทำทำไมให้เหนื่อย เอาเวลาไปทำอย่างอื่นดีกว่า จนลืมไปว่าเวลาที่ผ่านไปไม่ได้ไร้ค่า อย่าเทียบเวลากับไอศกรีมแต่ต้องเทียบกับความสุขในการใช้เวลาอยู่ร่วมกันและการเรียนรู้ของลูกชาย
“ฉันแค่กลัวว่าจะเหนื่อยกัน” ศิลาพูดแก้แก้อให้ตัวเอง
“หนูโมชอบทานไอศกรีม ผมพยายามใช้ส่วนผสมที่เป็นประโยชน์กับเด็ก มันอาจไม่อร่อยเท่าซื้อที่ร้าน แต่มันก็มีประโยชน์และให้โทษน้อยกว่า” ฝุ่นอธิบายเหตุผลเพิ่มเติม มือสาละวนกับการเช็ดไอศกรีมออกจากเสื้อของเด็กชายโมเดล ศิลามองนิ่ง สังเกตทุกการกระทำของอีกฝ่าย
“จ้างตลอดชีวิต คิดเท่าไหร่”
“ครับ?” ฝุ่นได้ยินเต็มสองหู แต่ตกใจเพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะพูดขึ้นมา
“ฉันพูดจริง พอโมเดลโตแล้วฝุ่นก็ช่วยดูแลบ้านให้เหมือนเดิมไม่ได้เหรอ”
“เฟิร์นไม่ได้บอกเหรอครับว่าถ้าผมได้งานเมื่อไหร่ก็จะขอลาออก”
“บอก นี่ฉันก็เสนองานเหมือนกัน อยากได้เท่าไหร่ลองบอกมา”
“ผมอยากใช้ความรู้ที่เรียนมา ไม่อยากให้มันสูญเปล่า”
“โมเดลครับ อาฝุ่นไม่อยากอยู่กับเรา” ฝุ่นมองคนเอาแต่ใจตาโต เดี๋ยว! นี่คิดจะใช้แผนเกเรแบบนี้จริงๆ เหรอ
“อยู่จิ ฝู่นอยู่กะโม” หนูน้อยโมเดลตบอกตัวเองดังปุกๆ เลิกสนใจถ้วยไอศกรีมทันที
“เดี๋ยวพออาฝุ่นได้งานก็จะหนี....โอ๊ย!” ศิลาร้องลั่น เพราะโดนฝ่ามือพิฆาตฟาดเปรี้ยงลงกลางหลัง
“อะไรของนาย!”
“อะไรของคุณศิลาล่ะครับ พูดแบบนั้นกับลูกได้ยังไง”
“ก็มันเรื่องจริง ไม่จริงก็อยู่สิ” ฝุ่นหันซ้ายหันขวา จนศิลาเลิกคิ้วมองอีกฝ่ายด้วยความสงสัย
“หาอะไร”
“ไม้เรียวครับ ที่บ้านนี้มีบ้างไหม”
“ฉันไม่ตีลูกและฝุ่นก็ไม่มีสิทธิตี จะสอนยังไงก็ได้ฉันไม่ว่าแต่ห้ามตี”
“ไม่ได้ตีลูกครับ เพราะลูกยังอยู่ในวัยเรียนรู้ว่าอะไรผิดหรือไม่ผิด แต่ผู้ใหญ่บางคนสมควรโดนตีเพราะโตจนอายุป่านนี้แล้วยังไม่รู้อีกว่าเรื่องไหนควรพูดไม่ควรพูด”
“เดี๋ยวเราจะโดน” ศิลาชี้หน้าคาดโทษ
“ตีเยย” ผู้ใหญ่สองคนหันขวับไปมองแทบจะพร้อมกันเมื่อเสียงเล็กๆ ดังขึ้น
“พ่อดื้อตีเยย”
“หึๆ”
“ไปเอามาจากไหน พ่อยังไม่เคยตีเราเลยนะ”
“ปู่บอกโม..บอกลายน้า” เด็กชายโมหน้านิ่วคิ้วขมวดพยายามนึก
“บอกอะไรครับ อาฝุ่นอยากรู้จัง” ฝุ่นไม่สนใจสายตาเอาเรื่องนิดๆ ที่มองมา
“บอก..งืม..งืม”
“โมเดลกินไอศกรีมต่อไหม ไม่กินพ่อแย่งนะ” แล้วจะไม่ให้ฝุ่นอยากตีได้อย่างไร ทำแต่ละเรื่องตัวอย่างที่ดีทั้งนั้น
“พ่อกินเยย ฝู่นบอกลู้จากแบ่งกาน”
“หึๆ โมของอาฝุ่นเก่งที่สุดครับ” ฝุ่นลูบศีรษะเล็ก เด็กชายโมเงยหน้าขึ้นยิ้มแป้นมีความสุขที่คุณอาคนเก่งในสายตาของเขาชม ปล่อยให้ผู้เป็นพ่อหน้าแตกและรู้สึกเป็นหมาหัวเน่านิดๆ อยู่คนเดียว
“รู้อย่างนี้...” ศิลาคิดจะแกล้งบ่นน้อยใจลูกชาย แต่พูดไม่ทันจบเพราะลูกชายทำท่าตื่นเต้นขึ้นมาก่อน
“ลู้โตงี้ตีเยย”
“หะ!” ศิลามองใบหน้าแป้นแล้นของลูกชายงงๆ
“ปู่บอกโม ลู้โตงี้ตีเยย”
“น่าจะหมายถึง รู้ว่าโตมาเป็นแบบนี้ตีซะก็ดีมั้งครับ” ฝุ่นพยายามทำหน้าให้นิ่งที่สุดทั้งที่อยากหัวเราะจนงอหาย
“แสบนักนะ” คำพูดที่ได้จากการอ่านปากทำให้รอยยิ้มของฝุ่นยิ่งกว้างขึ้น คนขยับปากเลยยิ่งหัวเสีย “ทานไอศกรีมสักนิดนะครับ เย็นๆ หวานๆ เผื่ออารมณ์จะดีขึ้น” ฝุ่นพูดทั้งรอยยิ้ม ลุกขึ้นยืนเดินตรงไปยังตู้เย็น ศิลาได้แต่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน เอาไอศกรีมมาล่อเห็นเขาเด็กเท่าลูกหรือไง
“อืม อร่อยดี” ชายหนุ่มทำสีหน้าแปลกใจ เมื่อพบว่าไอศกรีมที่พี่เลี้ยงของลูกทำอร่อยกว่าที่คิด
“โมกินหงุ่น” หนูน้อยโมเดลยื่นหน้ามาขอ ศิลาจึงตักป้อนเข้าปากลูกชาย
“คราวหน้าฝุ่นทำเผื่อด้วยนะ โมเดลได้นิสัยปู่มาชอบกินไอศกรีม ยังคิดอยู่ว่าไม่อยากให้กินเยอะเพราะแก่ตัวแล้ว สุขภาพไม่ค่อยดี”
“ได้ครับเดี๋ยวผมเปลี่ยนส่วนผสมบางตัวให้ ไอศกรีมอาจไม่แข็งตัวมากเท่าไหร่แต่ถ้าตักออกมาทานใหม่ๆ ก็อร่อยพอกัน แต่ดีต่อสุขภาพมากกว่า”
“ขอบใจ”
“ไม่เป็นไรครับ”
“ฝุ่น”
“ครับ?”
“จะทำเมื่อไหร่บอกนะฉันจะรีบกลับบ้าน”
“ครับ” ฝุ่นยิ้มกว้าง มองเห็นความสุขของเจ้าหนูโมเดลล่วงหน้า พ่อกับลูกดื้อพอกัน แต่ว่า... ฝุ่นหลุบตาลงไม่อยากให้อีกฝ่ายเห็นสีหน้าของเขา
..ก็น่ารักดี
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“ฝุ่น โมเดลหลับหรือยัง...” ศิลาเปิดประตูค้าง ชะงักฝีเท้าเมื่อเห็นคนที่นั่งอยู่ในคอกกั้นในห้องนอนลูกชาย
“นั่นมันชุดอะไรของนาย” ศิลาอยากหัวเราะออกมาดังๆ กับชุดนอนของพี่เลี้ยงลูก เขาน่าจะเคยเห็นชุดนอนแบบนี้ครั้งสุดท้ายคือรุ่นคุณปู่ของเขาหรือคุณทวดของโมเดล
“ชุดนอนสิครับ” ปุ่นก้มลงมองตัวเอง ก็ไม่เห็นมีอะไรผิดปกติ
“กางเกงแพรกับเสื้อป่าน?”
“ครับ”
“ไปขุดมาจากไหน ฮ่าๆ” คนถูกหัวเราะแอบหน้างอ
“มันใส่สบายก็แล้วกันครับ”
“อันนั้นฉันไม่รู้เพราะไม่เคยคิดจะใส่ แต่คิดได้ยังไง ฮ่าๆ”
“คุณตาผมชอบใส่ ตอนเด็กๆ ผมเห็นแล้วชอบเลยขอท่านซื้อให้ เลยใส่มาตั้งแต่เด็ก”
“ยังหาซื้อได้อีกเหรอ”
“ได้สิครับ”
“ใครเขาใส่กัน” ศิลาเดินไปนั่งบนขอบคอกกั้น เขาไม่ซื้อเตียงให้ลูกแต่ปูที่นอนนุ่นในคอกกั้นไปเลย กลางคืนจะกลิ้งไปทางไหนก็ปลอดภัย
“งั้นผมประหลาดคนเดียวก็ได้ครับ ไม่เป็นไร แต่ผมชอบของผมแบบนี้”
“นายนี่มันดื้อเหมือนกันนะ”
“แต่ผมว่าผมแค่ชอบในสิ่งที่ผมชอบมากกว่า ผมต้องชอบตามคนอื่นด้วยเหรอครับแม้แต่เวลานอนที่ไม่มีใครเห็น”
“อีกหน่อยแฟนนายก็ต้องเห็น ถ้าโดนขำใส่หรือมองนายเปลี่ยนไปจะทำไง”
“ก็ดีสิครับ ผมจะได้รู้ว่าใช่คนที่อยู่กับผมได้หรือเปล่า”
“นายจะไม่เปลี่ยนเพื่อคนที่ชอบ”
“เปล่าครับ ชุดนอนมีตั้งหลายแบบ แบบอื่นอย่างเสื้อยืดกางเกงเลผมก็ชอบ แต่ถ้าต้องเปลี่ยนเพราะรับผมที่เป็นแบบนี้ไม่ได้แปลว่าเขาคงไม่ชอบผู้ชายบ้านๆ แบบผมมั้งครับ แต่ถ้าเชยจังโคตรขัดตาแต่อยากใส่ก็ตามใจ ผมก็คงเปลี่ยนไปใส่อะไรที่ผมใส่แล้วสบายตัวส่วนอีกคนสบายใจให้”
“แล้วถ้านิสัยแบบฉัน หน้าตาแบบฉัน ทำตัวแบบฉัน นายแค่ขัดตาขัดใจหรือรับไม่ได้เลย” ฝุ่นชะงัก สบตากับคนถาม เกิดอาการไม่แน่ใจว่าทำไมอีกฝ่ายถึงถามเขาแบบนั้น แค่ถามไปตามเนื้อผ้าเรื่องที่คุยกันหรือเปล่านะ
“ผมเป็นลูกจ้างครับ ไม่ควรตอบให้ตัวเองตกงาน”
“ฮ่าๆ นายนี่มันฉลาดคิดฉลาดพูด”
“ขอบคุณครับ”
“พักผ่อนเถอะ ฉันแค่เข้ามาดูว่ากู๊ดไนท์ลูกทันไหม”
“หลับไปแล้วครับ”
“อืม ถ้าอย่างนั้นก็..กู๊ดไนท์นะฝุ่น” เสียงทุ้มกับดวงตาที่มองมา ทำเอาฝุ่นรู้สึกเขินๆ โหมดนี้ของเจ้านายเขาไม่ชินเท่าไหร่
“ครับ ราตรีสวัสดิ์ครับ”
“อ๋อ อีกอย่าง..”
“ครับ?” ฝุ่นกำลังดึงผ้าห่มขึ้นคลุมให้เด็กชายโมเดลหลังจากหนูน้อยเตะออก เขาเงยหน้าขึ้นมองคนพูดเมื่ออีกฝ่ายเงียบไป
“มันตลก ฉันไม่เคยเห็นใครใส่ แต่ฉันรับได้มันก็..น่ารักดี”
เสียงปิดประตูห้องเรียกสติของฝุ่น หัวใจเขาเผลอเต้นแรง เชื่อแล้วว่าเจ้านายเขาเป็นคนมีเสน่ห์ หว่านไม่เลือกจริงๆ คนอะไร ฝุ่นยกมือขึ้นตบแก้มสองข้างของตัวเองเบาๆ ฝุ่นหนอฝุ่น เอ็งจะหน้าร้อนทำไมว้า~
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
** แอบแจ้งข่าวนิดหนึ่งนะคะ
คนนี้ของเหมียว เปิดพรีออเดอร์ถึงพรุ่งนี้ วันสุดท้าย ใครสนใจรับนุ้งเหมียวกวีกลับบ้าน ดูรายละเอียดได้ที่เพจของสนพ.ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ >>
สนพ.รักคุณ Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ✤ Ma man and his boy บ้านนี้ต้องมีพี่เลี้ยง ♥ [ตอนที่ 16 End] 02/01/18 ✿ P.29 (อ่าน 244369 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก