ตอนที่ 6: พี่“ม่ายยย” เด็กชายโมเดลหน้ามุ่ย กอดอกไม่ยอมให้ใครจับตัว
“โมเดลยิ้มนิดลูก เดินมาหาพ่อเร็ว”
“ม่ายย” หนูน้อยโมเดลไม่เล่นด้วยทิ้งตัวลงนั่งจุ้มปุ๊กกับพื้น แม้ผู้เป็นพ่อจะใช้ตุ๊กตาตัวโปรดของเขามาหลอกล่อก็ไม่เป็นผล
“หนูโมเดลคะมาหาพี่มา” นอกจากสายตาที่ตวัดมามองแล้วไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ เล่นเอาทีมงานพากันทำสีหน้าลำบากใจเมื่อเวลาผ่านไปแล้วหลายนาที
“ฝุ่นมานี่หน่อย”
“ครับ?” ฝุ่นนั่งหลบมุมอยู่ในสตูดิโอ วันนี้ศิลาพาพวกเขามาด้วยตั้งแต่เช้า ฝุ่นก็เพิ่งรู้เมื่อคืนว่าหนูน้อยโมเดลต้องมาถ่ายโฆษณาแป้งเด็ก
“พอช่วยได้ไหม”
“ผมไม่แน่ใจครับ แต่จะลอง...”
“ฝู่นนนน” พูดยังไม่ทันขาดคำ หนูน้อยโมเดลก็พุ่งตรงเข้ามากอด เอาหน้าซุกกับไหล่ของพี่เลี้ยง
“ขอแบบเมื่อกี้อีกรอบครับ วิ่งชูแขนเข้าหาแบบนี้เลย” ทีมงานหันมาบอกกับศิลา
“ได้” ศิลาสอดมือเข้าอุ้มลูกชายแต่ดึงตัวออกมาไม่สำเร็จ หนูน้อยรัดคอฝุ่นไว้แน่นจนอีกฝ่ายตัวเอียงตาม
“โมเดลพ่อขออีกแป๊บเดียวครับ ถ่ายเสร็จเดี๋ยวพ่อพาไปกินขนม”
“โมม่ายกิน” หนูน้อยโมเดลไม่ยอมขยับตัว กอดรัดพี่เลี้ยงไว้แน่น
“เดี๋ยวผมเองครับ” ฝุ่นขยับปากพูดเบาๆ เขาค่อยๆ อุ้มหนูน้อยโมเดลลุกขึ้นยืน เดินไปหยุดกลางฉากก่อนนั่งลง เขาเขินเล็กน้อยเมื่อเงยหน้าขึ้นเจอเข้ากับสายตาจับจ้องของทีมงาน ไฟที่ส่องเข้ามาทำให้รู้สึกแปลกๆ ฝุ่นก้มลงมองเด็กชายตัวน้อย พยายามตั้งสมาธิกับสิ่งที่ต้องทำ
“โมครับ”
“......”
“ง่วงนอนหรือเปล่า” ฝุ่นลูบศีรษะเด็กชายเบาๆ
“ม่าย โมม่ายง่วง”
“งั้นเรามาเล่นกันดีไหมครับ อยากเล่นกับอาฝุ่นไหมเอย”
“ดี โมยักเล่นกาบฝู่น” หนูน้อยพยักหน้า
“เรามาเล่นไล่จับกันไหมครับ เดี๋ยวอาฝุ่นจะไล่จับโมเหมือนที่เราเล่นกันที่บ้านไง”
“อาว อาว โมชอบ”
“งั้นลุกขึ้นยืนก่อนครับ เดี๋ยวอาฝุ่นนับแล้วโมเดินเลยนะ”
“ฮับ” หนูน้อยลุกขึ้นยืนอย่างกระฉับกระเฉง หน้ามุ่ยเล็กน้อยเมื่อทีมงานเข้ามาจัดเสื้อผ้าให้ทันที
“ปายเยย ปาย” หนูน้อยก้มตัวลง ไม่ยอมให้จับง่ายๆ ฝุ่นจึงต้องลงมือเอง
“โมครับเวลาเด็กพูดกับผู้ใหญ่ต้องทำยังไงเอ่ย โมคนเก่งของอาฝุ่นจะจำได้ไหมหนอ” ฝุ่นจับเสื้อผ้าให้เข้าที่พร้อมกับสนทนากับเด็กชายไปด้วย
“พูดเพาะๆ”
“ใช่ครับ อยากได้อะไรไม่อยากได้อะไร เราต้องบอกดีๆ พูดเพราะๆ เราพูดเพราะคนก็อยากฟังเราพูด ถ้าเราพูดไม่ดีก็ไม่มีใครอยากสนใจฟัง” ฝุ่นรู้ว่าหนูน้อยยังไม่เข้าใจได้ทั้งหมดแต่การปลูกฝังไปเรื่อยๆ เป็นสิ่งสำคัญ หนูน้อยจะค่อยๆ ซึมซับและเข้าใจได้ในที่สุด
“เอาล่ะ เรียบร้อย” ฝุ่นเงยหน้าขึ้นมองศิลา เมื่ออีกฝ่ายให้สัญญาณว่าพร้อมแล้วเขาจึงบอกให้เด็กชายเริ่มออกเดิน
“คิกๆ “ หนูน้อยโมเดลหัวเราะคิกคักทุกครั้งที่ฝุ่นเข้าใกล้ ฝุ่นพยายามทิ้งระยะห่างให้ทีมงานถ่ายได้บ้าง และเข้าใกล้บ้างเพื่อไม่ให้เด็กชายเบื่อหรือหยุดเดิน
“ฝุ่น”
“ครับ” ฝุ่นหยุดเมื่อศิลาเรียกชื่อเขาขึ้นมา
“ผู้กำกับอยากให้ฝุ่นช่วยเดินนำแล้วให้โมเดลเป็นคนตาม ทางนี้อยากได้ภาพมุมกว้างขึ้นอีกนิด มันถ่ายออกมาแล้วติดฝุ่นเข้าไปด้วย
“ได้ครับ” ฝุ่นย่อตัวลงดึงเด็กชายโมเดลเข้ามาตกลงกัน หนูน้อยพยักหน้าห่วงเล่นมากกว่าจะสนใจคนอื่นที่ยืนอยู่
แต่เมื่อเริ่มถ่ายหนูน้อยโมเดลยืนนิ่งไม่ยอมไล่ตาม สาเหตุมาจากตากล้องหุ่นล่ำที่เดินคู่กับฝุ่น
“มาเร็วครับ” ตากล้องหนวดเฟิ้มพยายามยิ้มให้แต่หนูน้อยไม่เอาด้วย
“ปาย ปาย” หนูน้อยโมเดลพยายามโบกมือไหล่ แต่พอหันไปสบตากับอาฝุ่นก็ยิ้มแหยๆ ออกมา รีบเอามือลง“ปายเยยฮับ” ฝุ่นยิ้มกว้าง เป็นคำพูดและสีหน้าที่น่ารักมาก เห็นไหมใครว่าเด็กเล็กฟังไม่เข้าใจ
“เอาไงดีพี่” ตากล้องลดกล้องลงหันไปมองผู้กำกับ
“โมเดลเล่นกับอาฝุ่นต่อไหมลูก กำลังสนุกไม่ใช่เหรอครับ” ศิลาพยายามเกลี่ยกล่อมลูกชาย ไม่อยากให้เสียเวลาทีมงานและเจ้าของสินค้าทีเลือกโมเดลมาเป็นพรีเซ็นเตอร์
“ยักเล่นที่บ้าน” หนูน้อยโมเดลไม่เอาด้วย สายตาจับจ้องมองใบหน้าของตากล้อง แม้อีกฝ่ายพยายามยิ้มให้แต่เจ้าหนูก็ยังไม่อยากเข้าใกล้อยู่ดี
“เล่นที่นี่ก่อนลูก อีกนานกว่าจะกลับบ้าน”
“ง้านม่ายเล่น” หนูน้อยสะบัดหน้าหนีผู้เป็นพ่อ ยกมือขึ้นกอดอกแน่น แก้มป่องพองลม
“คุณศิลาครับ” ฝุ่นตัดสินใจเรียก
“หือ?”
“มาเล่นด้วยกันสิครับ”
“ฉัน?” ศิลาชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง
“ครับ ถ้าคุณศิลาเล่นด้วยหนูโมต้องยอมเล่นแน่ๆ”
“อืม” ศิลาพยักหน้า เขาก้าวเข้าไปหาก่อนย่อตัวลงนั่ง อ้าแขนออกให้ลูกชายเข้ามาหา หนูน้อยโผหาคนเป็นพ่อแม้สายตาจะยังมองคุณน้าตากล้องแบบหวาดๆ ก็ตาม
“เล่นกับพ่อไหมครับ”
“เล่น” เด็กน้อยตอบประสาเด็ก นึกว่าพ่อชวนวิ่งไล่จับจริงๆ
“งั้นเริ่มกันเลยนะ”
“ฮับ” หนูน้อยโมเดลกลับมาสดใสอีกครั้ง โผจากพ่อไปกอดอาฝุ่น พอคนเป็นพ่อเริ่มเดินออกห่างลูกชายก็วิ่งเข้าไปหา แต่เพราะท่าทางยังเกรงๆ ฝุ่นจึงรีบเดินไปยืนใกล้ตากล้อง เพื่อให้หนูน้อยอุ่นใจมากขึ้น
“คิกคิก ฝู่นน” หนูน้อยร้องหาพี่เลี้ยงเมื่อจับพ่อได้แล้ว เด็กชายโมเดลยิ้มร่าหัวเราะออกมาเป็นระยะ สองแขนชูออกมาตรงหน้า สองขาสั้นๆ พยายามวิ่งเข้าหา ฝุ่นชูแขนออกเดินถอยหลังไปเรื่อยๆ เพื่อให้ตากล้องมีเวลาเก็บภาพ
ฮึบ !!! ฝุ่นสะดุ้งโหยงเมื่อแขนแข็งแรงของศิลาคว้าเข้าที่เอวของเขา ดึงให้ร่างปลิวออกจากจุดที่ยืนอยู่ ขาของเขาลอยพ้นพื้นก่อนแผ่นหลังจะปะทะเข้ากับอกของศิลา
“เกือบไป” ฝุ่นใจเต้นตึกตัก แหงนเงยขึ้นมองใบเหน้าคมสันที่ก้มลงมาพอดี
“อะ..อะไรครับ”
“ฝุ่นจะชนตากล้อง”
“อ๋อ..ครับ” ฝุ่นแก้มแดง เขาพยายามรักษาสีหน้า แม้รู้ว่าจะทำไม่สำเร็จก็ตามเพราะมันร้อนไปหมด
“ฝู่นนน” หนูน้อยโผเดลโผเข้ากอดขาของฝุ่นจากด้านหน้า ทำให้เขาติดอยู่ตรงกลางระหว่างพ่อกับลูกชาย คนหนึ่งกอดเอวคนหนึ่งกอดขา
“จาบด้ายแย้วว”
“เก่งมากครับ” คนเป็นพ่อชมเปาะแต่ดันไม่ยอมปล่อยมือที่โอบเอวเขาอยู่
“คุณศิลาครับ”
“อะไรฝุ่น”
“คือ...”
“คือ? อะไร”
“เอามือออกได้แล้วครับ”
แชะ! ฝุ่นเงยหน้าขึ้นมองหาต้นตอของเสียงโดยอัตโนมัติ ช่างภาพที่คอยตามเก็บภาพนิ่งในสตูฯ ลดกล้องลง ยิ้มกว้างให้เขา
“โทษทีครับ ผมเห็นว่ามันน่ารักดี” ฝุ่นหน้าแดงด้วยความอายหันไปส่งสายตาพิฆาตให้กับเจ้านาย ดูเถอะเพราะใครกัน ทำให้เขามายืนเขินอยู่แบบนี้
“ขอบคุณมากครับ” คนที่ควรจะแก้ตัวกลับตอบรับหน้าตาเฉย มือที่ปล่อยออกช้าราวกับเจ้าตัวกำลังเสียดาย ดวงตาที่มองมาวาววับ
ฝุ่นรีบอุ้มหนูน้อยโมเดลขึ้นเดินลิ่วไปยังโซฟาที่จัดไว้ให้นั่งพักผ่อน เขาก้มหน้าลงทำเป็นคุยกับหนูน้อย บอกตรงๆ ว่าไม่กล้าสบตาใครเพราะทีมงานต่างพากันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“คุณศิลาครับเหลือฉากที่ต้องให้น้องนั่งทาแป้งที่หน้า ยังไงผมฝากเตรียมน้องนิดนะครับ”
“ได้ครับ ไม่มีปัญหา” ฝุ่นไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมอง แต่จากความใกล้ของเสียงทำให้รู้ว่าศิลาเดินตามเขามาด้วย ร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งข้างบุตรชาย
“ทำไมถึงพูดแล้วไม่เคยฟังกัน”
“ครับ?” ฝุ่นต้องยอมเงยหน้าขึ้นมองเพราะไม่เข้าใจที่ศิลาถาม หมายถึงเขาหรือหมายถึงลูกชายกันแน่
“ฉันบอกให้เรียกพี่ศิลาใช่ไหม แล้วคุณศิลาคืออะไร”
“หา” ฝุ่นงงเป็นไก่ตาแตก ไม่คิดว่าศิลาจะหมายถึงเรื่องนี้
“ฉันเคยบอกแล้วนะ ถือว่าเคยขอกันแล้ว”
“ก็ผมเป็นลูกจ้าง” ฝุ่นแก้ตัวเสียงอ่อย มาที่แบบนี้จะให้เขาเรียกศิลาว่าพี่ได้อย่างไร
“เอาเถอะถ้ามันไม่คุ้นปาก พี่จะเรียกนำให้ก่อน”
!!!
“แบบนี้ดีขึ้นไหม ฝุ่นจะได้เรียกพี่ว่าพี่ศิลาได้”
ฝุ่นอ้าปากค้างน้อยๆ ตามองใบหน้าของศิลาเหมือนไม่เคยเห็นมาก่อน สมองเหมือนโดนใครกำลังปั่นเล่น
“ว่าไง” น้ำเสียงเร่งรัดบวกสายตาข่มขู่นิดๆ ของเจ้านายทำให้ฝุ่นต้องยอมพยักหน้ารับ
“ครับ”
“ถ้าคราวหน้าเรียกคุณศิลาอีกพี่จะปรับ”
“....” ฝุ่นหมดคำพูดกับเจ้านายของเขาจริงๆ คนบ้าอะไรไหลไปได้เรื่อยๆ แล้วเขาจะตามทันไหม
“พี่ศี~ลา” หนูน้อยโมเดลลากเสียงยาว ยิ้มแป้นเมื่อพ่อกับอาฝุ่นหันมามอง
“ฮ่าๆ เห็นไหมโมเดลยังเรียกได้ ฝุ่นเป็นพี่เลี้ยงคอยสอนจะเรียกผิดได้เหรอ”
“....”
“ว่าไง”
“จะสอนหนูโมทาแป้งไหมครับ ทีมงานมองมาแล้ว”
“หึๆ จะรอดไปได้สักกี่ครั้งอยากรู้นัก” ฝุ่นทำเป็นไม่ได้ยินเสีย หันไปเปิดประเป๋าของเจ้าหนูโมเดล หยิบขวดแป้งฝุ่นมาส่งให้ศิลา ต้องใช้หรือเปล่าเขาไม่รู้ รู้แค่ว่าเขาต้องหาอะไรบางอย่างทำ ก่อนที่จะโดนพ่อตัวแสบของหนูน้อยปั่นหัวไปมากกว่านี้
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“ขอบคุณมากครับคุณศิลา น้องโมเดลทั้งน่ารักทั้งเก่ง เดี๋ยวคราวหน้าเป็นคิวถ่ายภาพนิ่งสำหรับใช้โปรโมตช่วงคริสต์มาสนะครับ”
“ครับผม”
“เห็นแล้วผมอิจฉาจริงๆ อยากมีลูกน่ารักแบบนี้บ้าง”
“ขอบคุณครับ”
“คราวหน้าเจอกันครับ ขอบคุณครับคุณฝุ่น” คนพูดหันมาค้อมศีรษะให้ฝุ่นต้องรีบยกมือขึ้นไหว้
“ขอบคุณครับ”
“เขาชมลูกเราด้วย”
“ก็หนูโมน่ารักจริงๆ นี่ครับ” ฝุ่นมองตามหลังคนประสานงานที่เพิ่งเดินแยกไป เขามองทีมงานที่กำลังเก็บฉากเก็บอุปกรณ์ในสตูฯ ด้วยความสนอกสนใจ
“หึๆ”
“อะไรครับ” ฝุ่นหันกลับมามองเจ้านายเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะ ยิ่งเห็นสีหน้าเจ้าเล่ห์ของอีกฝ่ายยิ่งระแวง
“เปล่า” ยิ่งอีกฝ่ายพูดว่าเปล่าฝุ่นยิ่งคิดว่ามี ก็สายตาแบบนั้นใครจะเชื่อลง เขารีบก้มลงสำรวจตัวเองว่ามีอะไรผิดปกติหรือเปล่า เผื่อมีอะไรติดเสื้อหรือติดหน้าเขาอยู่
“กลับกันเถอะ เดี๋ยวพี่จะพาคนเก่งไปเลี้ยงของอร่อย”
“ดีครับ วันนี้หนูโมเก่งจริงๆ ไม่ร้องไห้เลย”
“พี่หมายถึงฝุ่นด้วย”
“ผมเหรอครับ”
“ใช่สิ วันนี้เป็นคนเก่งของพี่ทั้งสองคนเลย”
“.....”
“ขอบคุณนะที่มาช่วยกัน”
“ครับ” ฝุ่นหลบตา ปิดท้ายแบบนี้เขาจะพูดอะไรได้ อยากจะโวยวายกับคำพูดเมื่อกี้ก็ไม่กล้า เอาน่าฝุ่น ดีแล้ว เดี๋ยวคนพูดจะขำเปล่าๆ ว่าไม่ได้คิดอะไรสักนิดเขาจะโวยวายทำไม เห็นว่าเป็นลูกครึ่งหรอกนะน่าจะใช้ภาษไทยไม่แข็งแรง จะอภัยให้ก็แล้วกัน
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ✤ Ma man and his boy บ้านนี้ต้องมีพี่เลี้ยง ♥ [ตอนที่ 16 End] 02/01/18 ✿ P.29 (อ่าน 244367 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก