ตอนที่ 9: ของ..“เหยิบปาย พ่อเหยิบปาย” ศิลาขำปนมันเขี้ยวเมื่อโดนลูกชายใช้มือเล็กๆ ผลักให้ขยับออกห่างจากพี่เลี้ยง เขาเพิ่งกลับมาถึงบ้าน ล้างมือแล้วก็ตรงดิ่งมาห้องของลูกชายทันที
“พ่อนั่งด้วยคน”
“น้างนิ” เด็กชายตบมือลงข้างตัว คนละข้างกับที่พี่เลี้ยงนั่ง
“นั่งตรงนี้ก็ไม่เห็นสิว่าโมเดลเล่นอะไรกับอาฝุ่นอยู่ พ่ออยากเล่นด้วย”
“งืม..งืม..” เด็กชายทำหน้าคิดหนัก อยากให้พ่อเล่นก็อยาก ต้องปกป้องอาฝุ่นก็ต้องทำ
“ก๊ะด้าย ห้ามเกเลฝู่นน้า”
“ไม่มี อย่างพ่อเหรอจะกล้าเกเรกับอาฝุ่น”
“น้อยไปสิครับ” ฝุ่นพยายามนิ่งแต่ไม่สำเร็จ ฟังแล้วอดเถียงคนตัวโตไม่ได้
“ตอนไหน ฝุ่นว่ามาสิว่าพี่เกเรตอนไหน” ฝุ่นเม้มริมฝีปากแน่น นึกหมั่นไส้สายตากรุ่มกริ่มของคนพูด ใครจะกล้าบอกว่าตอนไหน เพราะที่เกเรก็ถึงเนื้อถึงตัวเขาทั้งนั้นหรือไม่ก็พูดจาให้คิดไม่เว้นแต่ละวัน
“หึๆ” ศิลาหัวเราะเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมตอบ “ไหนครับเล่นอะไรกันอยู่”
“เล่นนิ” เด็กชายยกไม้รูปสามเหลี่ยมขึ้นให้พ่อดู ก่อนพยายามหย่อนมันลงไปในกล่องไม้ที่เจาะช่องเป็นรูปร่างแตกต่างกัน มีทั้งสามเหลี่ยม สี่เหลี่ยม วงกลม และวงรี เด็กน้อยจับไม้ในมือหมุนไปหมุนมา คิ้วเริ่มขมวดเข้าหากัน
“ม่ายด้าย”
“ไหนส่งมาให้พ่อสิครับ” ศิลาแบมือออกไปตรงหน้าลูกชาย เด็กน้อยส่งไม้รูปสามเหลี่ยมให้ผู้เป็นพ่อ
“ใส่อันนี้ไงครับ” เขาจับมันหย่อนลงไปในช่องรูปสามเหลี่ยมที่มีขนาดใหญ่กว่าไม้เล็กน้อยเพื่อให้เด็กใส่ลงไปได้ง่ายขึ้น
“เก่ง พ่อเก่ง” หนูน้อยโมเดลตบมือแปะๆ
“ข้างกล่องเขาเขียนว่าของเล่นสำหรับฝึกพัฒนาการเด็กครับ” คำพูดลอยๆ น้ำเสียงสุภาพ หน้าตามีรอยยิ้ม แต่ศิลากลับรู้สึกฝืดคอขึ้นมาแบบปัจจุบันทันด่วน เขาหันไปยิ้มแหยๆ ให้กับพี่เลี้ยงคนเก่ง
“พี่แค่ทำให้ดู”
“พ่ออีก” แต่ดูเหมือนลูกชายจะไม่ให้ความร่วมมือเขาสักนิด หนูน้อยโมเดลส่งไม้รูปสี่เหลี่ยมมาให้ผู้เป็นพ่อ ยิ้มเสียตาหยี
“เอ่อ..”
“พ่อเก่ง” หนูน้อยปะเหลาะผู้เป็นพ่อ
“แล้วโมเดลไม่อยากเก่งเหมือนคุณพ่อเหรอครับ” ฝุ่นยิ้มให้เด็กชายตัวน้อย เขายังใจเย็นอยู่ได้แม้จะนึกโมโหผู้เป็นพ่ออยู่ก็ตาม
“ยักฮับ”
“โมเดลทำได้ดี เห็นไหมว่าใกล้หมดแล้วเหลืออีกแค่สองอัน ทำให้คุณพ่อดูสิครับว่าหนูเก่งแค่ไหน เก่งสมกับเป็นลูกชายของคุณพ่อเลย”
“ลูกพ่อ” เด็กชายโมเดลตบอกของตัวเอง “โมเก่ง”
“ใช่ครับ คนเก่งต้องทำได้ด้วยตัวเอง”
“โมทำด้าย”
“เก่งมากครับ” ฝุ่นลูบศีรษะเล็กๆ ของเด็กชาย เฝ้ามองหนูน้อยใช้ความพยายามกับแท่งไม้ในมือ
“พี่ไมได้จบคุรุฯ มา” คนถูกกันออกจากการเล่นแก้ตัวเสียงอ่อย
“ผมก็ไม่ได้จบครับ”
“พี่ลูกคนเดียว”
“จะบอกว่าผมสอนโมได้เพราะผมมีพี่น้องเยอะอย่างนั้นใช่ไหมครับ”
“เปล่าพี่จะบอกว่าฝุ่นเก่ง” คนพูดทำเสียงอ้อน ไหลไปจนได้
“ ผมไมได้เก่งหรอกครับแต่พี่ศิลาบางครั้งก็เกินไป เคยอ่านหนังสือเลี้ยงเด็กบ้างไหม”
“เคยสิ!” คนตอบเสียงสูง แต่เมื่อเจอสายตารู้ทันที่มองมาจึงได้แต่หัวเราะ “แต่อ่านแล้วทำไมมันทำไม่ได้ก็ไม่รู้”
“ทำไม่ได้หรือไม่ทำครับ”
“พี่ถึงต้องมีฝุ่นไง” ฝุ่นนึกเจ็บใจตัวเอง แม้จะรู้ทันอีกฝ่ายแต่ก็อดรู้สึกดีไม่ได้
“ได้แย้วว” เสียงเล็กๆ ดึงความสนใจจากพวกเขา ฝุ่นปรบมือเบาๆ ให้เด็กชายคนเก่ง ส่งอีกชิ้นที่เหลืออยู่ให้
“ชิ้นนี้เรียกรูปทรงอะไรครับ”
“โกม โกม” หนูน้อยโมเดลพูดเสียงดังด้วยความมั่นใจ
“ถูกต้องครับเราเรียกว่าวงกลม”
“โวงโกม” หนูน้อยพูดตาม ค่อยๆ เรียนรู้จากสิ่งที่ฝุ่นสอน
“เก่งมากครับ งั้นเดี๋ยวเรามาทวนกันอีกทีก่อนเก็บนะ” ฝุ่นเปิดฝากล่อง เทไม้ทั้งหมดออกมาวางเรียงกัน
“เริ่มจากอันนี้ เรียกว่า....”
“ฝุ่นวันนี้ออกไปกินข้าวข้างนอกดีไหม พาโมเดลออกไปเที่ยวกัน”
“ฟาง” ศิลาหันไปถามลูกชายเมื่อมือเล็กๆ แตะลงบนแขนของเขา
“ว่าไงครับ” คนเป็นพ่อตั้งใจฟังสิ่งที่ลูกอยากพูด
“พ่อฟางฉิ”
“พ่อก็ฟังอยู่นี่ไงครับ” ศิลาเริ่มงงเมื่อลูกชายเอาแต่บอกให้เขาฟัง
“พ่อฟางฝู่นจิ อย่าดื้อ”
“....”
“หึๆ” ฝุ่นหลุดเสียงหัวเราะเมื่อเห็นสีหน้าของศิลา จะมีใครสักกี่คนได้เห็นเหมือนที่เขาเห็น สีหน้าของผู้ชายที่พูดเก่งแต่ตอนนี้ดันพูดไม่ออก
“ดื้อน้า โมตีเยย” เด็กชายโมตีลงบนแขนพ่อเบาๆ
“รับทราบครับผม” ศิลายกมือขึ้นตะเบ๊ะให้ลูกชาย “จากนี้พ่อจะตั้งใจฟังอาฝุ่นทุกอย่างเลย” สายตาที่มองมากินนัยความหมายมากกว่าที่ลูกชายเข้าใจมากนัก หน้าของฝุ่นค่อยๆ แดงเรื่อ ไม่เอาไหนเลยฝุ่น ทำไมพักนี้นายถึงปล่อยให้มันเกิดบ่อยนัก
“ดีครับ ถ้าอย่างนั้นก็มาตั้งใจเรียนกัน” ฝุ่นทำเป็นสนใจไม้ที่วางอยู่ตรงหน้า จับมันสลับที่กันใหม่ทำเหมือนเป็นเรื่องสำคัญเสียเต็มประดา ได้ยินเสียงหัวเราะของคนตัวโต นี่สินะเขาถึงเรียกว่าหัวเราะทีหลังดังกว่า มันน่าเจ็บใจจริงๆ
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“อาวอานนี้” เด็กชายส่งหุ่นยนต์สีแดงให้ผู้เป็นพ่อ ก่อนที่สายตาจะหันไปมองพี่เลี้ยง
“ซื้อน้า”
“แล้วแต่คุณพ่อเลยครับ” ฝุ่นบอกเด็กชายตัวน้อย ศิลาเริ่มเหงื่อตกจะตอบยังไงดีหว่า ควรให้หรือไม่ให้ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงบอกลูกว่าอยากได้ตัวไหนหยิบมาเลย แต่ตอนนี้ยอมรับว่าไม่มั่นใจสักนิดว่าควรตอบอย่างไร เจ้าลูกชายก็ช่างหาเเรื่องให้พ่อจริงๆ
“พี่แล้วแต่ฝุ่นเลย” ศิลาโล่งอกเมื่อหาทางออกได้
“ไม่ใช่เงินผมครับ”
“ก็ใช่ที่มันเป็นเงินพี่ แต่พี่รับปากลูกไว้แล้วว่าจะเชื่อฟังฝุ่น” ฝุ่นได้แต่มองหน้าศิลาเพราะพูดไม่ออก
“พ่อไม่ดื้อกับอาฝุ่นแล้วดีไหมครับ”
“ดีฮับ” เด็กชายโมเดลตบมือแปะๆ ให้พ่อ พ่อเป็นเด็กดีเชื่อฟังอาฝุ่นของเขา
“ตกลงว่าไงครับฝุ่น พี่ซื้อได้ไหม”
“......”
“ฝุ่นครับลูกรออยู่” โอ๊ย ฝุ่นอยากจะตีอกชกหัวที่ไม่สามารถจัดการพ่อตัวร้ายของหนูน้อยโมเดลได้อยู่หมัด รุ่นนี้คงไม่ต้องใช้จารบีแล้วมั้งไหลลื่นดีเหลือเกิน
“ฝู่น ซื้อน้า” หนูน้อยโมเดลจับมือฝุ่นเขย่าไปมาดวงตาออดอ้อน
“ก็ได้ครับ” ใครจะเอาชนะดวงตานี้ได้ “แต่อาฝุ่นมีข้อแม้นะครับ”
“อายาย” เด็กชายมองอาฝุ่นด้วยความสงสัย
“โมซื้อได้แค่อย่างเดียวถ้าเอาหุ่นยนต์แล้วไม่ซื้ออย่างอื่นอีก หรือถ้าจะเอาอย่างอื่นก็ต้องเอาหุ่นยนต์มาคืน ตกลงไหมครับ”
“โตกลงฮับ”
“ถ้าอย่างนั้นหุ่นยนต์ตัวนี้ก็เป็นของโมแล้วครับ”
“เย่” เด็กชายตัวน้อยกระโดดโลดเต้นไปมาด้วยความดีใจ ศิลายิ้มให้กับภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้า เขาคงไม่ขออะไรไปมากกว่านี้อีกแล้ว นอกจากขอให้ฝุ่นยอมมาเป็นครอบครัวเดียวกัน
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“พี่ศิลาครับผมขอหุ่นยนต์หน่อยครับ” ฝุ่นยื่นมือไปขอศิลาเมื่อพวกเขาเดินออกมายังลานจอดรถของห้าง
“เอาไปทำไม” ศิลาถามแต่ก็หยิบกล่องใสใส่หุ่นยนต์ออกมายื่นให้
“ให้โมถือครับ” ฝุ่นส่งต่อให้เด็กชายเป็นผู้ดูแล
“พี่ถือให้ดีกว่าฝุ่น” ศิลารีบบอก เพราะหุ่นใหญ่สูงประมาณสามสิบเซนติเมตรทำให้เด็กชายต้องใช้สองมือในการจับ
“ไม่เป็นไรครับ ผมอยากให้โมเป็นคนถือ” ฝุ่นวางมือบนศีรษะของเด็กชายก่อนหยุดเดินก้มหน้าลงไปถาม
“หุ่นยนต์เป็นของโมใช่ไหมครับ”
“ช่ายฮับ”
“ถ้าอย่างนั้นโมก็ต้องเป็นคนรับผิดชอบดูแลรักษาให้ดี”
“โมดู” เด็กชายถือหุ่นยนต์แนบอกอย่างทะนุถนอม
“เก่งมากครับ ถ้าอย่างนั้นก็ไปที่รถกัน”
“ฮับ” เด็กชายพยักหน้า ประคับประคองหุ่นยนต์อย่างดีไม่ให้ตก
“ฝุ่น” ศิลาเรียกฝุ่นเบาๆ
“โมเดลยังเล็ก เรื่องทำของตกหล่นหรือทิ้งขว้างบ้างก็ตามประสาเด็ก พี่ว่าไม่เป็นไรมั้ง”
“ผมทราบครับถึงให้ถือเอง จะตกบ้างหล่นบ้างก็ไม่เป็นไร ผมอยากให้โมได้เรียนรู้ ได้รู้จักที่จะรับผิดชอบดูแลเข้าของๆ ตัวเอง วันนี้ยังเล็กอาจจะทำได้บ้างไม่ได้บ้างแต่เราปลูกฝังที่นิสัยพอโตไปแกก็จะทำได้เอง”
“เข้าใจแล้ว” ศิลาพยักหน้าให้ฝุ่น “ของๆ เราเราก็ต้องดูแลให้ดีใช่ไหม” สายตาที่ส่งมาบอกให้ฝุ่นรู้ว่าเขาเองก็น่าจะถูกรวมเข้าไปเป็นของที่ต้องดูด้วย
“พี่สัญญาว่าจะรักษาอย่างดี”
“ก็..ก็ดีแล้วครับ” ฝุ่นทำเป็นไม่เข้าใจ แต่รอยยิ้มของศิลาทำให้เขารู้ว่าอีกฝ่ายรู้ว่าเขาเข้าใจความหมาย
ฮึบ
“พี่ศิลาทำอะไร!!” ฝุ่นตกใจจนร้องเสียงหลงเมื่อศิลาอุ้มเขาขึ้นจากพื้น
“ดูแลของๆ พี่ไง”
“ปล่อยผมลงเดี๋ยวนี้เลยครับผมไม่เล่น!”
“ป่อย พ่อป่อย” เด็กชายโมเดลเห็นอย่างนั้นรีบร้องบอกผู้เป็นพ่อ
“เราต้องเชื่อฟังอาฝุ่นไม่ใช่เหรอครับ อาฝุ่นบอกให้ดูแลของๆ เราให้ดี พ่อเลยต้องอุ้มอาฝุ่นไว้เหมือนโมเดลอุ้มหุ่นยนต์”
“ม่ายช่าย นิฝู่นของโม” เด็กชายไม่ยอมผู้เป็นพ่อง่ายๆ
“พี่ศิลาวางผมลงครับ” ระหว่างที่พ่อลูกเถียงกันฝุ่นก็ยังถูกคนตัวโตอุ้มอยู่แบบนั้น แต่กลับไม่มีใครสนใจเสียงประท้วงของเขา
“เอาอย่างนี้ไหม” ศิลาทำสายตาเจ้าเล่ห์ “อาฝุ่นเป็นของเราดีไหมครับ ถ้าเป็นของเราก็เป็นของโมด้วย ไม่อย่างนั้นโมต้องคืนหุ่นยนต์นะ เอากลับไปบ้านไม่ได้เพราะเลือกได้ชิ้นเดียว”
“พี่ศิลา สอนแบบนี้ไม่ถูกครับ” ศิลาไม่สนใจเสียงโวยวายของฝุ่น
“ตกลงไหมลูก”
“งืม..งืม..” หนูน้อยมองหุ่นยนต์ในมือ ถ้าอาฝุ่นเป็นของเรา เขาก็จะมีทั้งอาฝุ่นและหุ่นยนต์สองอย่างเลย งั้นก็...
“ฝู่นของลาว” เด็กชายยิ้มแป้นเมื่อตัดสินใจได้
“ฮ่าๆ โอ๊ย!” ศิลาต้องรีบวางฝุ่นลงเมื่อถูกซัดเข้ากลางหลังแบบไม่ยั้ง
“สอนลูกแต่ละอย่างดีๆ ทั้งนั้น ผมชักโมโหแล้วนะครับ” ฝุ่นพูดอย่างเหลืออด
“ขอโทษ” คนตัวโตทำสีหน้าเจี๋ยมเจี้ยม คนอยากโกรธถึงกับโกรธไม่ลง เพราะมันดูตลกและไม่เข้ากับบุคลิกของชายหนุ่มอย่างแรง
“ช่างเถอะครับ กลับกันเถอะ ผมไม่อยากให้หนูโมนอนดึก”
“ครับผม” ศิลาตอบรับผู้บัญชาการของบ้าน
“ไปครับ พ่ออุ้มเองจะได้ถึงรถไวๆ“ ศิลาช้อนตัวลูกชายขึ้นอุ้ม ฝุ่นเห็นอย่างนั้นจึงเดินนำไปข้างหน้า ไม่อยากอยู่ให้อีกฝ่ายจับความรู้สึกของเขาได้ ว่าภายใต้การโวยวายนั่นมีความหวั่นไหวซ่อนอยู่
“หึๆ”
“อายาย” เด็กชายโมเดลเอียงคอมองพอ
“เราต้องช่วยกันนะลูก”
“ช่วยอายาย”
“ช่วยกันดูแลอาฝุ่นไงครับ เพราะอาฝุ่นเป็นคนสำคัญ”
“ฮับ” หนูน้อยโมเดลพยักหน้าแข็งขัน
“โมล้ากฝู่น”
“พ่อก็รักครับ”
ฝุ่นเดินด้วยฝีเท้าที่เร็วกว่าปกติโดยไม่หยุด แต่เขาได้ยินทุกคำพูด ใบหน้าที่มองตรงไปข้างหน้าแดงซ่าน ความอบอุ่นก่อตัวขึ้นภายใน หัวใจพองโตคับอก หรือว่า...เขากำลังจะพ่ายแพ้
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ✤ Ma man and his boy บ้านนี้ต้องมีพี่เลี้ยง ♥ [ตอนที่ 16 End] 02/01/18 ✿ P.29 (อ่าน 244345 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก