ตอนที่ 10: พ่ายแพ้“วันก่อนเราไปบ้านลุงเป็นเพื่อนแม่ ชมฝุ่นให้ฟังใหญ่เลย เราคนแนะนำก็ปลื้มไปสิ” ฝุ่นมองเพื่อนหยิบขนมเข้าปาก วันนี้เฟิร์นแวะมาหาเขาที่บ้านของศิลา
“พ่อพี่ศิลาเหรอ”
“ทั้งคู่ บอกโล่งอกมากไม่ต้องเป็นห่วงหลานอีกแล้ว”
“อืม ทำให้ผู้ใหญ่สบายใจได้เราก็ดีใจ จะได้รู้ว่าทำงานคุ้มค่าจ้าง”
“แล้วนี่โมเดลนอนนานแล้วเหรอ ว่าจะเข้ามาเล่นกับหลานจะตื่นทันไหม”
“เฟิร์นจะกลับกี่โมง”
“เรามีนัดทานข้าวกับพี่มล ว่าจะออกสักบ่ายสี่โมงกลัวรถติด”
“ถ้าอย่างนั้นก็ทัน โมเดลนอนกลางวันไม่นานสองชั่วโมงก็ตื่นแล้ว”
“ดีเลยไม่อยากมาเสียเทียว ว่าแต่เรื่องงานฝุ่นเป็นไงบ้าง” ฝุ่นชะงักมือที่กำลังปอกผลไม้อยู่ “ได้ไปสมัครที่ไหนเพิ่มหรือเปล่า มีบริษัทไหนติดต่อมาไหม”
“มัวแต่ยุ่งๆ น่ะ เลยไม่มีเวลาหางาน”
“โมเดลหลับกลางวันทุกวันไม่ใช่เหรอ ฝุ่นไม่ใช่แม่บ้านนะเป็นพี่เลี้ยงอย่างเดียว” เฟิร์นวัดจากการที่เพื่อนยุ่งอยู่กับการปอกผลไม้ใส่กล่อง เพื่อเก็บไว้ให้โมเดลกับศิลาทาน
“อืม” ฝุ่นไม่รู้จะตอบเพื่อนอย่างไร เขาใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการดูแลโมเดลและศิลา ไม่ได้รู้สึกเลยว่ากำลังทำเกินกว่าหน้าที่
“ฝุ่น เราดีใจนะที่ฝุ่นเป็นคนดูแลหลานเรา แต่เราก็อยากให้ฝุ่นมีอนาคตที่ดีไม่จมอยู่ที่นี่ แค่มาช่วยให้โมเดลกับพี่ศิลาปรับตัวได้ขนาดนี้เราก็ขอบคุณฝุ่นสุดๆ แล้ว” ใจของฝุ่นโหวงขึ้นมาเมื่อคิดว่าต่อไปเขาอาจจะไม่ได้อยู่ที่บ้านหลังนี้ ความรู้สึกเศร้าเกิดขึ้นในทันใดจนฝุ่นต้องรีบสลัดมันออกไป
“เออ ฝุ่นก็ไปทำที่บริษัทพี่ศิลาสิ” เฟิร์นพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นเมื่อคิดขึ้นมาได้ “จะได้ไม่ต้องเหนื่อยหางาน ตอนนี้ก็เลี้ยงโมเดลไปก่อน พอเริ่มเข้าโรงเรียนฝุ่นก็ไปทำที่บริษัทลงตัวจะตาย”
“พูดง่าย พี่ศิลาจะจ้างเราหรือเปล่าเถอะ”
“จ้างสิทำไมจะไม่จ้าง ให้เราพูดให้ไหม”
“อย่าเลย”
“เป็นอะไร”
“หือ? อะไร” ฝุ่นทำสีหน้าแปลกใจที่จู่ๆ ก็ถูกถามด้วยคำถามนี้ขึ้นมา
“สีหน้าฝุ่นเหมือนไม่สบายใจ เหมือนมีเรื่องให้คิดมาก มีอะไรหรือเปล่าหรืออยู่ที่นี่แล้วไม่โอเค”
“เปล่า” ฝุ่นรีบปฏิเสธกลัวเพื่อนจะเข้าใจผิดไปกันใหญ่ เขาแค่ลังเลว่าควรบอกเรื่องที่ศิลาจีบเขาอยู่หรือเปล่า
“คือ...”
“ มีอะไรฝุ่นอย่าอ้ำอึ้งแบบนี้สิ เราคนพามาใจไม่ดี”
“พี่ศิลาจีบเรา”
“หะ! จริงเหรอฝุ่น”
“อืม บอกว่าชอบ”
“ไม่อยากเชื่อเลย เราคิดว่าฝุ่นไม่ใช่สเป็กพี่ศิลาเสียอีก”
“เฟิร์นรู้เหรอว่าพี่ศิลา..”
“รู้ รู้กันทั้งบ้านนั่นแหละ ลุงกับป้าหมายถึงพ่อแม่พี่ศิลาก็รู้”
“แล้วพวกท่านคิดยังไงเหรอ”
“ถามแบบนี้แปลว่าฝุ่นจะเซย์เยสเหรอ” เฟิร์นยื่นหน้าเข้าไปใกล้เพื่อน ยิ้มล้อเล่น
“เราไม่ได้พูด”
“ไม่ต้องพูดให้เสียเวลาหรอก เราเพื่อนฝุ่นนะทำไมจะไม่รู้ ถ้าฝนไม่สนใจพี่ศิลาจะถามทำไมว่าลุงกับป้าคิดยังไงเรื่องนี้”
“เราก็แค่อยากรู้”
“ไม่รับก็ตามใจ งั้นเราจะตอบคำถามฝุ่นไว้เพื่อใช้ประกอบการพิจารณาพี่ชายเรานะ ลุงกับป้าไม่มีปัญหาเลย รู้มาตั้งแต่แรกพี่ศิลาไม่เคยปิด ยิ่งมีหลานแล้วแบบนี้ยิ่งไม่มีปัญหาเข้าไปใหญ่ ถ้ารู้ว่าเป็นฝุ่นคงดีใจ”
“ท่านใจดี” ฝุ่นเคยเจอพ่อกับแม่ของศิลาเวลาแวะมาเยี่ยมหลานชาย
“มากด้วย ถึงเอาพี่ศิลาไม่ค่อยอยู่ไง”
“แล้วเฟิร์นล่ะคิดยังไง”
“โอ๊ยจะคิดยังไงก็ดีใจน่ะสิถามได้ ว่าแต่ฝุ่นเถอะคิดยังไงกับพี่ศิลาชอบหรือเปล่า”
“เรา..” สีหน้าของเขาคงแสดงความสับสนออกไป เฟิร์นจึงขยับตัวเข้ามากอด
“เรารู้ว่าฝุ่นไม่เคยชอบผู้ชายมาก่อน ถ้าอย่างนั้นก็อย่าไปคิดเรื่องนั้นสิ ไม่ต้องมองว่าเป็นเพศอะไร มองแค่ว่าฝุ่นชอบพี่ศิลาไหม ทนพี่ชายเราได้หรือเปล่าแค่นั้นก็พอ”
“ต้องใช้คำว่าทนเลยเหรอ” ฝุ่นหัวเราะออกมาได้ ขำคำที่เพื่อนเลือกใช้กับพี่ชายของตัวเอง
“ก็มันเรื่องจริง เราเป็นน้องพี่ศิลาแต่ก็เป็นเพื่อนฝุ่นนะไม่เข้าข้างหรอก”
“ดีแล้ว อยู่ข้างเราเถอะ”
“อ๊ะๆ พูดแบบนี้เราหวังนะว่าจะได้มาเป็นญาติกันจริงๆ”
“หึๆ”
“ไม่ยอมตอบ หัวเราะกลบเกลื่อน แต่ก็ไม่เป็นไรเราจะให้โอกาสฝุ่นได้ใช้เวลาคิด แต่ถ้าถามความคิดเห็นเรานะ เราว่าฝุ่นชอบพี่ศิลาเข้าให้แล้ว”
“ใช่ที่ไหน”
“เราจะคอยดู”
“เปลี่ยนเรื่องเถอะ” ฝุ่นรีบเปลี่ยนเรื่องเมื่อเห็นว่าเพื่อนกำลังเข้ามานั่งกลางใจเขา “เฟิร์นได้งานหรือยัง”
“เฟิร์นว่าจะไปเรียนต่อคงไม่หาแล้วล่ะ พ่ออยากให้ต่อโทไปเลยก็คงตามนั้น”
“ก็ดีนะเดี๋ยวนี้ปริญญาตรีหางานยาก ดูอย่างเราสิ”
“โอ๊ยฝุ่นไม่ต้องหาแล้ว เรารู้นิสัยพี่เราดีไม่ยอมให้ไปไหนหรอก”
“อย่างกับเราจะฟัง”
“ไม่ฟังพี่ศิลาหรือไม่ฟังหัวใจตัวเอง”
“รีบไปเรียนต่อเลยเฟิร์น”
“ฮ่าๆ” เฟิร์นหัวเราะชอบใจที่ถูกเพื่อนไล่ เธอรู้สึกครึ้มอกครึ้มใจ ถือว่าเป็นข่าวดีจริงๆ ถ้าพี่ศิลากับหลานของเธอได้เพื่อนอย่างฝุ่นมาดูแล
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีครับ” ฝุ่นขมวดคิ้วเมื่อเสียงที่ได้ยินไม่คุ้นหูพอๆ กับเบอร์ที่โทรเข้า
“ผมโทรมาจาก....”
“ครับ ขอบคุณมากครับ” ฝุ่นวางสายหลังจากการสนทนาจบลง การตอบรับจากการสัมภาษณ์งานครั้งล่าสุดก่อนที่เขาจะเข้ามาทำงานที่บ้านหลังนี้ นานจนฝุ่นคิดว่าคงได้คนไปแล้ว
ฝุ่นถอนใจเฮือกใหญ่ วางโทรศัพท์ลงเหมือนมันหนักเสียเต็มประดา จังหวะชีวิตมักจะเล่นตลกกับเราเสมอ
“ฝู่น” เสียงเรียกเล็กๆ ดึงฝุ่นให้กลับมาจากความคิดในหัว
“ครับ?”
“ยิ้ม~” หนูน้อยโมเดลยิ้มกว้าง สองมือยื่นมาจับแก้มเขาดึงออก พยายามบอกให้ยิ้มตาม ฝุ่นยิ้มออกมาช้าๆ ไม่รู้ตัวว่าหน้าของเขาเหมือนคนอมทุกข์จนเด็กน้อยยังสังเกตเห็น
“ห้ายฝู่น” หนูน้อยยื่นรถคันโปรดให้ฝุ่น
“ขอบคุณครับ” เขารับรถคันเล็กมาถือไว้ “อาฝุ่นรักโมนะครับ”
หนูน้อยโผเข้ามากอดเอว เอียงหน้าซบกับอก เงยหน้าขึ้นส่งสายตาออดอ้อน “โมล้ากกฝู่น”
จู่ๆ น้ำตาของฝุ่นก็เอ่อคลอ เขากอดตอบเด็กชายแน่น ในใจสับสน ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร
“ไปหาคุณพ่อกันไหมครับ”
“ปาย ปาย” เด็กน้อยดีใจที่จะได้ไปหาพ่อจนไม่ซักถามอะไรต่อ ฝุ่นอุ้มหนูน้อยโมเดลขึ้น ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาคิดอะไรทำไมถึงอยากไปหาศิลา ฝุ่นไม่รู้เหตุผลรู้แค่ว่าเขาอยากเจอหน้าคุณพ่อของหนูน้อยโมเดลมากเหลือเกิน
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“ฝุ่นมีอะไรหรือเปล่า” ศิลารีบลุกขึ้นยืนก่อนเดินเข้าไปหา เมื่อเห็นฝุ่นอุ้มลูกชายเดินเข้าห้องมา
“ผมแวะมาซื้อของครับเห็นมันใกล้ๆ เลยแวะมา” ฝุ่นจำใจต้องโกหกเพราะเขาไม่มีเหตุผลดีๆ มาอ้าง
“น่าจะโทรมาบอกพี่จะได้ไปช่วยถือของ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ได้ซื้ออะไรมากมาย” ดีที่หนูน้อยโมเดลหลับระหว่างรอลิฟท์ขึ้นมา ไม่อย่างน้อยเขาอาจขายหน้าได้
“มาพี่อุ้มเอง” ศิลารับลูกชายจากฝุ่น การเปลี่ยนมือทำให้หนูน้อยลืมตาขึ้นมาด้วยอาการงัวเงีย
“ตื่นแล้วเหรอครับคนเก่ง”
“ฮับ”
“ง่วงอยู่ไหม”
“ง่วง” หนูน้อยหลับตาซุกหน้าเข้ากับอกของผู้เป็นพ่อ
“ถ้าอย่างนั้นไปห้องโน้นดีกว่าให้โมเดลนอนต่ออีกสักนิด เดี๋ยวพี่เคลียร์งานเสร็จค่อยกลับกัน” ฝุ่นรู้สึกหงอยขึ้นมาเมื่อรู้ว่าต้องย้ายไปอยู่อีกห้อง ในใจมันเหงาๆ บอกไม่ถูก แต่พยายามฝืนสีหน้าให้เป็นปกติ
“เดี๋ยวผมพาไปเองครับ พี่ศิลาจะได้ทำงานต่อให้เสร็จ”
“เอางั้นเหรอ”
“ครับ” ฝุ่นค่อยๆ สอดแขนรับหนูน้อยโมเดลมาอุ้มเอาไว้เอง เขาพยายามระวังเพราะไม่อยากให้เด็กชายตื่น
“ก็ได้ เดี๋ยวพี่รีบทำให้เสร็จ”
ฝุ่นยิ้มให้ศิลาเมื่ออีกฝ่ายเดินมาช่วยเปิดประตูห้องให้ เขาลอบถอนใจเบาๆ เมื่อประตูปิดลง ไม่น่าพาโมเดลมาลำบากเลย
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“อ้าว เสร็จแล้วเหรอครับ” ฝุ่นแปลกใจเมื่อศิลาเปิดประตูตามเข้ามาไม่ถึงสิบห้านาที ในมือหอบเอกสารมาปึกใหญ่
“เปล่า” ร่างสูงก้าวข้ามคอกกั้นเข้ามา ทิ้งตัวลงนั่งข้างเขา พิงหลังกับคอกกั้นวางเอกสารไว้ข้างกาย “เอามาทำในนี้ดีกว่า”
“จะไม่สะดวกสิครับ”
“ไม่สะดวกแต่สบายใจ พี่อยากอยู่ห้องนี้กับฝุ่นมากกว่า” ฝุ่นหลบสายตาที่มองมา ใจของเขาเริ่มหวั่นไหวฝุ่นรู้ดี
“แล้วแต่พี่ศิลาเถอะครับ แต่ถ้างานไม่เสร็จอย่ามาโทษผมก็แล้วกัน”
“พี่แค่คัดนายแบบสำหรับส่งให้ลูกค้าเลือกเท่านั้นเอง”
“ขอดูได้ไหมครับ” ฝุ่นชักสนใจ
“เอาสิ” ศิลาส่งกระดาษปึกหนึ่งให้เขา เป็นโปรไฟล์ของนายแบบมากหน้าหลายตา
“คนนี้หล่อดีครับ” ฝุ่นยื่นให้ศิลาดู “มีเสน่ห์มากเลยขนาดผมเป็นผู้ชายยังรู้สึกได้ ว่าแต่โฆษณาอะไรเหรอครับ” ฝุ่นเงยหน้าขึ้นมองถึงเห็นว่าถูกจ้องด้วยสายตาเอาเรื่อง
“โฆษณาอะไรก็ช่างเถอะ เอามานี่พี่จะทำงาน ฝุ่นนั่งเฉยๆ อย่ากวน”
“ผมเนี่ยเหรอครับกวน” ฝุ่นยกนิ้วขึ้นชี้ตัวเอง
“ใช่” คนอารมณ์ไม่ดียิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่
“ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย” ฝุ่นบ่นกับตัวเอง แค่ขอดูนิดเดียวก็ถูกหาว่ายุ่งแล้ว
“ทำสิ ทำพี่เสียสมาธิเพราะฝุ่นชมคนอื่นว่าหล่อ”
“หา!!” ฝุ่นหันไปมองตาโต เอากับพ่อเจ้าประคุณ ทำหน้างอแงได้เหมือนลูกชายมาก
“จำไว้ว่าพี่หล่อที่สุด”
“ไม่เห็นจะจริง”
“ฝุ่น” คนเรียกชื่อยื่นหน้าเข้ามาคุกคาม จนฝุ่นต้องรีบผละหน้าหนี
“ครับๆ ไม่กวนแล้ว ทำไปเถอะ”
“บอกก่อนว่าพี่หล่อ”
“.......”
“ไม่หล่อกว่าพวกนี้ก็ได้เอ้า เอาแค่หล่อสำหรับฝุ่นก็พอ”
“นี่พี่ศิลาหรือโมเดลครับทำไมงอแงจัง”
“พ่อลูกกันก็ต้องเหมือนกันสิ”
“ผมหมายถึงอายุ”
“ยิ่งไม่เหมือนใหญ่เด็กที่ไหนจะรู้จักหึง” หน้าของฝุ่นค่อยๆ ขึ้นสีแดงเรื่อ เขาต้องเบนสายตาไปมองทางอื่น จ้องสายตาคมเข้มคู่นั้นไม่ไหวจริงๆ
“จะทำไหมครับงาน ถ้าไม่ทำผมจะได้กลับ”
“ทุกที หนีได้หนีไปนะฝุ่น” คนพูดคาดโทษเขา ฝุ่นหัวเราะเพราะสุดท้ายเจ้าตัวก็ต้องยอมเขาอยู่ดี คนตัวโตยอมก้มหน้าลงมองเอกสารในมือ พอได้เริ่มทำงานแล้วสายตาก็เปลี่ยนเป็นจริงจังทันที
ฝุ่นมองใบหน้าของศิลา ในใจที่สับสนวุ่นวายกลับสงบนิ่ง เขามีความสุขที่ได้อยู่ตรงนี้ อยู่กับคนที่เขารักทั้งสอง ในที่สุดฝุ่นก็ได้คำตอบให้กับตัวเอง เขาไม่อยากไปไหนอีกแล้ว
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“ฝุ่น ไม่เอาของลงเหรอ” ศิลาอุ้มลูกชายที่หลับสนิทไว้แนบบ่า ทักเมื่อเห็นฝุ่นหยิบกระเป๋าใส่ของโมเดลออกมาใบเดียว
“หมดแล้วครับ”
“....”
“พี่ศิลาต้องเอาเอกสารอะไรลงหรือเปล่าครับ เดี๋ยวผมถือให้” ฝุ่นถามเพราะเห็นศิลายังมองมาที่รถ จึงคิดว่าอีกฝ่ายต้องอุ้มลูกทำให้หยิบของๆ ตนเองไม่ได้
“เปล่าๆ ไม่มี เข้าบ้านกันเถอะ”
“ครับ” ฝุ่นจัดการล็อกรถ ศิลาทิ้งรถไว้ที่ออฟฟิศ กลับบ้านด้วยรถคันเดียวกัน
“ขำอะไรครับ” ฝุ่นอดซักไมได้เมื่อเห็นศิลายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ดูอารมณ์ดีเสียเหลือเกิน
“มีความสุขน่ะ”
“ครับ”
“ไม่ถามเหรอว่าเรื่องอะไร”
“ไม่ถามครับ อะไรที่ทำให้มีความสุขย่อมดีทั้งนั้น”
“ฝุ่นเป็นคนดีมากรู้ไหม พี่ดีใจที่ฝุ่นมา”
“ผมจะรับคำชมไว้แล้วกันครับ แต่ตอนนี้รีบพาลูกเข้าบ้านเถอะจะโดนยุงกัดเอา”
“อืม” ศิลาพยักหน้า กระชับมือที่โอบอุ้มลูกชาย ก่อนปล่อยมือหนึ่งออกแล้วยื่นไปหาฝุ่นพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน “เข้าบ้านกันเถอะ”
“อุ้มลูกดีๆ ครับ อุ้มมือเดียวเดี๋ยวก็ตก”
“ฮ่าๆ ครับผม” ศิลาหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินคำพูดของฝุ่น รีบอุ้มลูกชายด้วยสองมือ อะไรที่ทำให้มีความสุขย่อมดีทั้งนั้น โดยเฉพาะฝุ่นแสนดีของเขากับโมเดล
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ✤ Ma man and his boy บ้านนี้ต้องมีพี่เลี้ยง ♥ [ตอนที่ 16 End] 02/01/18 ✿ P.29 (อ่าน 244349 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก